♪ Yağmurun altında şarkı söylüyorum ♪

♪Sadece şarkı söylüyorum bu yağmurda♪

♪Ne mükemmel bir his♪

♪Yeniden mutluyum işte♪

Hepimizin şarkı söylediği bir dönem vardı.

Kamp ateşinde, kilisede, okulda
hep beraber oturur,

hayallerimizin,hikayelerimizin şarkısını
söylerdik.

Yalnızken de beraberken de söylerdik
şarkımızı.

Şu günlerde ise çoğumuz bunu yapmıyor.

Bize göre şarkı söyleyemeyiz çünkü
bazı ortamlarda

bize sessiz olmamız söyleniyor

ya da tapmış olduğumuz bayramlardan dolayı
yargılanıyoruz.

Bu yüzden size bir sorum var
elinizi kaldırın,

"Aranızda hanginize aileniz,
öğretmenleriniz,çocuklarınız,

eşiniz ya da herhangi biri tarafından
şarkı söyleyemediğiniz söyleniyor?"

Kaldırın elleri yukarı lütfen.

Tamam, yaklaşık olarak %85'iniz,

Şarkı söyleyemedikleri söylenen
insanların yaklaşık %85'i.

14 yaşındayken, şan dersi almak
istedim.

En yakın kız arkadaşım da
almaya başlamıştı.

Bir gece onun evine uğradım ve ona 
"Bana şarkı öğretir misin?" dedim

Bir kaç şarkı söyledik beraber sonra
bana dedi ki:

"Evet,şimdi ben piyano çalacağım
ve sen kendin şarkı söyleyeceksin."

Piyano çalmaya başladı ben de şarkıyı 
söyledim sonra bana dedi ki:

"Tania,benim şan dersimi rahatsız etmemen
gerektiğini düşünüyorum.

Yeteri kadar iyi değilsin."

Ve 14 yaşında bir kız olarak inandım ona

aynı size dendiğinde muhtemelen inanmış
olduğunuz gibi.

Bir dahaki yıl bir müzik okulunda
sahne arkasında görev aldım.

Nihayet, 11 yıl içinde,Oklahoma
Korosu için sınava girdim.

Ve şaşırtıcı bir şekilde lider
rolünü kaptım,

arkadaşım ise koroya bile alınmadı.

Ve bu noktadan itibaren,

şarkı söylemek benim için bir tutku, ilham
ve bir keyif haline geldi.

Biz sürekli susturulduk ve bu 
bizim için hiç iyi olmadı.

Toplum içerisinde konuşmak ya da
şarkı söylemekle ilgili

insanlar bizi yargılar da dalga geçer
diye bir tabu oluşturduk.

Fakat her birimize ayrı bir
ses tonu verildi,

kendimizi ifade edebilelim diye.

Öyleyse artık daha fazla
sessizce oturmayalım.

Sizden ayağa kalkmanızı istiyorum.

Salonun bu üçüncü bölümüyle başlayacağız,

bu kısımla yola koyulacağız

ve sonra hepimiz ayrı bir ses vereceğiz.

Şimdi, inanılan sınırları üzerimizden
kaldırma zamanı

ve kimse sizin sesinizi bireysel olarak
dinlemiyor.

Evet buyrun başlıyoruz.

Şunu yapacağız ♪ ahh! ♪ hep beraber,
nefes alın.

♪ Ahh! ♪ (Seyirci) ♪ Ahh! ♪

Ve orta kısım ♪ Ahh! ♪ Nefes alın.

♪ Ahh! ♪ Harika ! (Seyirci) ♪ Ahh! ♪

ve sonra üst kısım ♪ Ahh! ♪

Güzel, şimdi beraber yapacağız.

Siz başlıyorsunuz sonra devam ediyorsunuz,
nefes almaya devam edin, aynı tonda kalın

Ben bunu yaptığım "yükseliş" anlamına
geliyor bu ise "iniş".

Nefes alın ve buyrun,
♪ ahh ♪, devam edin!

(Seyirci) ♪ Ahh ♪

♪ Ahh ♪

(Seyirci) ♪ ahh ♪
♪ ahh ♪

♪ ahh ♪

Nasıl hissediyorsunuz?

(Seyirci) Whooo!
Whoo! Harika!

Beyniniz uğulduyor mu şuan?

Çünkü şarkı söylemenin en harika
yönlerinden biri

beyninizin sağ kısmı ile sizin aranızda
bir bağlantı kurmasıdır.

Sağ küre bizim sezgilerimizden,
hayal gücümüzden

ve bütün yaratıcı fonksiyonlardan
sorumludur.

Bizi bütün bunları yapmamıza imkan
sağlayan bir dünyaya bağlar.

Beyin bir batarya gibidir:
sağ kısım şarj ederken onu,

sol kısım ise bu enerjiyi kullanır
ve bitirir.

Öyleyse bizim amacımız zihinsel bataryayı
sürekli şarjda tutmaktır.

Ancak biz işlenmesi ve analiz edilmesi
gereken tonlarca

bilgiyle kaplanmış bir dünyada
yaşıyoruz.

Artık birbirimizden ziyade

ekran ve kutulara daha çok konuşur olduk.

Bu yüzden şarkı söylemek

sevgi, arzu, nezaket, azim ve çılgınlık

gibi bizi makinelerden ayıran

özelliklerimizi büyütmek için

esas olarak önemli bir hale gelmiştir.

Benim bir kutu teorim var.

Bizler küçük bir beşik kutusunda doğduk,

sonra eve geçtik ve evde yaşamaya
devam ettik,

-çizdiğiniz zaman evi bir kutuya benzer-

ve okula gittik ve bu kutu içinde
düşünmeyi öğrendik.

Süpermarkete gittik ve oradan ise
elimizde bir sürü kutularla çıktık.

Sonra işe gittik

ve cebimizde de bir kutumuz var,
cep telefonu,

Önümüzde bilgisayar kutumuz olan bir
ekran var.

Daha bir çok şeye kutu diyebiliriz.

Ve tahmin edin, bu dünyanın dışında
çıktığımızda

Başka bir şeyin içine gireceğiz....Doğru.

Hayatın gerçekten böyle olduğuna,
ve bizim yaratıcılığımızın

bu kutular arasında kilitli kaldığını
düşünüyorum,

Zihnimizin kükrediği yerde,

doğaya döndüğümüz anda ve meditasyon gibi
etkinlikleri yaptığımız yerde

yani doğaya döndüğümüz an

diğerleriyle sevgiyle iletişim kuruyoruz

Peki siz kutudan dışarı çıkmak için en iyi
yolunu biliyor musunuz?

Tabi ki,şarkı söylemek.

Çünkü nörologlara göre şarkı söylediğimiz
zaman

nöronlar beynin sağ lopunu
çalıştırmak için

bizi daha zeki, sağlıklı, mutlu
ve yaratıcı yapan

endorfin enzimini salgılayarak,

daha farklı yeni bir şekilde
bağlantı kurarlar.

Bununla ilgili en harika şeyin ne 
olduğunu biliyor musunuz?

Biz bunu diğer insanlarla birlikte 
yaptığımız zaman etkisi artıyor.

Bir araştırmada haz, sevgi ve bağlanmadan 
sorumlu olan hormon oksitosinin

grup içerisinde hep beraber şarkı
söylendikten

öncesinde ve sonrasında ölçümlemesi
yapıldı.

Ve seviyeler şarkıdan sonra ciddi 
bir şekilde yüksek çıktı.

Sonraki uluslararası bir araştırma ise

şarkı söylemenin, bir dil öğrenmenin ve
diğer becerilerin

felçlik, konuşma bozukluğu ve depresyon
üzerindeki faydasını kanıtlıyor.

Ve biz, az önce yaptığımız gibi,

hep beraber uyum içerisinde
şarkı söylediğimiz zaman,

tüylerimizin diken diken olmasının ve beraber
"yükseliş" ve "iniş" yapmanın yanı sıra

yakın bir araştırmanın gösterdiğine göre

kalplerimiz beraber atmaya başlıyor.

Yani demek istiyorum ki ses inanılmaz bir 
ilaç.

Ücretsiz, erişilebilir üstelik
hepimizde de bir tane var .

Diğer teoriler ise beyinlerimizin müzik
ve şarkı söylemeyle bir hayatta kalma

mekanizması olarak
geliştiğini öne sürüyor.

Hükumetler ve milletlerden önce, gruplar
ve kabileler sadakati korumak,

önemli bilgi alışverişini sağlamak ve 
düşmanı savmak için

şarkı söyler, dans ederlerdi.

Yani iyi şarkı söyleyenler 
hayatta kalırdı.

Şarkı söyleyen birçok kişi yaratıcı
olduklarını düşünmüyor.

Yenilik ve yaratıcılık üzerine çalışan 
bir çok takım veya

şirket ile birlikte çalıştım.

"Ben yaratıcı değilim." diyen lider sayısı
inanılmaz.

Fakat son zamanlarda fütüristler
yaratıcılığın 21. yüzyılın

en çok tehlikede olan türü olduğunu
ifade ediyorlar.

Oldukça geniş bir kültürümüz var

ancak kimse yaratıcılığın
buna uygun olduğunu düşünmüyor.

IBM tarafından yapılan 1500 CEO'nun
küresel bir çalışması gösteriyor ki

karmaşık ve belirsiz bir şekilde artan 
küresel çevrede en önemli

liderlik davranışı yaratıcılıktır.

Steve Jobs der ki yaratıcılık

sadece bir şeylerin bağlanmasıyla
ilgilidir.

Ve bu bağlanan şeyler bence
sizin hayatınızdaki

bugüne kadar olan bütün 
deneyimleriniz olabilir.

Öyleyse daha geniş ve zengin deneyim
sahibi olmak demek,

yaratıcı olmak istediğiniz ya da 
olmanız gereken durumlar için

cebinizde daha çok yaratıcı malzeme
bulundurmak demek oluyor.

Ve bence yaratıcı olabileceğimiz
en iyi şey

benim olumlu kişi çatışması 
diye adlandırdığım şeydir.

Bu şey birbirinden tamamen
farklı insanları

temel bir düzende birbirine bağlar.

Siz de biliyorsunuz ki hayatımızın çoğunu
bizim gibi olan insanlarla konuşarak,

onlar gibi giyinerek,onları onaylayarak
ve onlarla güvende hissederek geçiriyoruz.

Onlarla kendimizi daha iyi hissediyoruz.

Ama bence en büyük kazancı tamamen farklı,

bizi ve düşünce tarzımızı zorlayan,

bizi sıradanlıktan çıkaran insanlarla

karşılaştığımız zaman elde ediyoruz.

Bu insanlarla karşılaştığımız zaman
yaratıcılıkta bir aşınma hissederiz

ve tamda bu anda insanlardan
farklı düşünürüz,

böylece yaratıcılık ve yenilik tetiklenir.

Bu yüzden ben de olumlu kişi
çatışmasının gücü ile

şarkı söylemenin sinir bilimini
bir araya getirebileceğimiz

sosyal bir girişim başlatmamız

harika olur diye düşündüm.

Bu yüzden beş yıl önce "Yaratıcılık
Avustralya" diye bir hayır kurumu kurdum.

Ve "Tek Ses İle" adında bir
programımız var

ve her hafta kasıtlı bir şekilde en
ters insanları bir araya getiriyoruz.

CEO'ları,doktorları,avukatları,
büyükanneler ile öğrencileri,

engelli ya da depresyondaki insanları,

göçmenleri ve iş arayanları,

inançları ve deneyimleriyle beraber
7'den 70'e herkesi bir araya getiriyoruz.

Onların çoğu "Biz şarkı söyleyemeyiz."
diyerek geldi.

Biz onlara sadece kendi şarkı söyledikleri
sesi bulmalarına değil,aynı zamanda

hayatlarındaki anlam ve amaçları
olan sesi bulmalarına yardım ettik.

Her haftalık koroda hem şarkı söyledik,
hem de akşam yemeği yedik beraber.

Umutlarımızı, hayallerimizi ve
zorluklarımızı paylaştık.

Aynı zamanda "Dilek Listesi" adında
tamamen yenilikçi bir programımız da var.

Korodan birisi başka birinden bir dilek 
isteyebiliyor,

ve insanlar "Benim gibi olan insanlara
yardım etmek isterdim.",

"Bir iş bulmak isterdim.","Eve beraber
yürüyebileceğim biri olsun isterdim."

"Bir sevgilim olsun isterdim."

"Ücretsiz bir gitar dersim
olsun isterdim." gibi şeyler istediler.

Yüksek miktarda endorfinden ve
hissedilen çok daha fazla

yaratıcılıktan dolayı , herkes 
yenilikçiliğin öyle bir üst katmanında ki

insanları dileklerinin çoğuna kavuşturduk.

Yüzlerce meslek, iş deneyimi

ve danışman fırsatı oluşturduk.

İnsanları sağlık hizmetlerine kavuşturduk

ve bir düğün bile bir yaptık.

İnsanları inanılmaz umutlara, mutluluklara
ve fikirlere kavuşturduk.

"Melbourne Şarkıları" adında bir koro
Brisbane'den başlayıp

Victoria ve Sydney çevresine kadar
15 farklı koro olarak büyüdü.

Eşsiz "Tek Ses İle" modeli için
Avustralya'dan ve diğer ülkelerden

edindiğimiz anketlerimiz ve
araştırmalarımız var.

Size bir video izletmeden önce,

iki kısa hikaye anlatmak istiyorum.

Sahnedeki Kamerun'dan Natalie.

Birkaç yıl önce Avustralya'ya geldi
ve koroya katıldı.

Kız kardeşi öldürüldüğü için,

Natalia kız kardeşinin ve
kendisinin iki çocuğunu büyütüyor.

Koroya katıldığı sırada dört yıldır

bir muhasebeci olarak iş arıyordu.

Koroya ikinci gelişinde,ağlıyordu

ve hemen sorduk "Neyin var?" diye.
"Bir iş görüşmesine gideceğim." dedi

"Harika" dedim,

O ise "Ben işi alabileceğimi 
düşünmüyorum" dedi.

O kadar çok ayrımcılık görmüş ki
kendine hiç inanmıyordu.

Mülakat örnekleri gösterdik ama 
en başta sevgimizi verdik ona.

Ve az da olsa onun kendine getirdik.

İki hafta sonra koroya geldi ve gözleri
parıldıyordu,

bir çağrı merkezine kabul edilmişti;

bir muhasebeci olarak değil,
ama yine de

yeni ülkesine katkıda bulunmak için
iş edinmeye odaklanmıştı.

Bir kaç hafta sonra koronun çeşitli
konferans ve organizasyonlarda

sahne alması istendi,

insanlara kendi hikayelerini paylaşmayı ve
koronun ne anlama geldiğini öğretecektik,

koro şarkısını bitirdiğinde kaçınılmaz
bir şekilde seyirci ayakta alkışlayacaktı

ve abartmıyorum,kocaman adamlar
bile ağlıyordu.

Gerçekten inanılmaz güçlüydü.

Birkaç hafta sonra Natalie bana mail attı
ve şöyle dedi:

"Tania, ben artık gelemeyeceğim.

Çalışma saatlerim 9'dan 5'e 9'a
7.30'a kadar sürüyor."

ve ben de cevap yazdım:
"Çocuklara kim bakıyor?

Müdürünle konuşabilir miyim?
Onunla konuşabilirsin?"

O da şöyle dedi:"Hayır,o asla göçmenlerle
konuşmaz."

Ve bu kez kader bu olaya müdahale etmişti.

Büyük bir iş konferansında konuşma
sunmak istedim,

konferansın teması ise çeşitlilikti.

Organizatöre şöyle dedim:

"Benim "Melbourne Şarkıları" adıyla farklı
türden bir korom var.

Yemeğin başında sahne alabilir miyiz?"

Organizatör onayladı,online bir kontrol
yaptı ve koroya da bağışta bulundu.

Üç şarkı yani hikaye ile sahne aldılar

ve her şarkının sonunda seyirci

ayağa kalkıyor gülümsüyor
ve hepsi ağlıyordu..

Üçüncü şarkının sonunda bir kadın
koşarak sahneye geldi

ve dedi ki:"Mikrofon alabilir miyim?"

İki gözü iki çeşmeydi.

Yüzünü sildi ve dedi ki:
"Benim adım Catherine,

ANZ Bankası'nda Yönetici Müdür'üm-

Natalie'nin iş görüşmesinin ANZ bankasıyla
olduğunu söylemiş miydim?

Hayır mı? Gerçekten mühim bir gerçekti.

Neyse,Catherine kendine geldikten sonra
söylediği şey şuydu:

"Biliyorsunuz ki toplumsal dahil edilme
modeli çok korkunç.

Topluluklarımızda ya da 
organizasyonlarımızda gerçekten karşı

sesleri dinliyor muyuz?"

Ben mikrofonu aldım ve şöyle dedim:
"Çok teşekkürler Catherine.

Bu tamamen anlayış köprülerini inşa
etmeyle ilgili bir şey,

aralarında sıkıştığımız
duvarlarla ve kutularla değil.

Ama dinle sana küçük bir sorum var"

Salonda yüzlerce insan olduğu gibi
ne baskı ne de başka bir şey var.

"Sence Kamerunlu Natalie'ye şimdi burda
çalışmla saatleri konusunda

yardım edebilir misin?"

(Kahkaha)

Natalie'nin iş kartını eline aldı
-tüm seyirci gülümsüyordu-

ve sonraki salı Natalie 
"Melbourne Şarkıları"na

çalıştığımız Sofitel Oteli'ne geri geldi.

Heyecanla onu bekliyorduk geldiğinde ise
"Nathalie neler oluyor?" diye sorduk.

O da şöyle dedi:"Tania,ne olduğunu 
bilmiyorum,

ama müdürüm her gün masama geliyor
nasıl olduğumu

ve bir problemim
olup olmadığını soruyor"

(Kahkaha)

Catherine daha sonra onun CV için
yardımda bulundu;

Natalie muhasebe pozisyonu için
başvuru yapmaya devam etti,

üstelik kendine inanmaya başladı

ve nihayet istediği pozisyonda bir
iş kaptı.

Herneyse, bu ise Beth.

Beth'in serebral palsiye
rahatsızlığı var.

"Melbourne Şarkıları" koromuza
beş yıl önce katıldı.

Ve kendisi benim hayatımı değiştirdi.

Her hafta koroya gelirdi ve her geldiği
an onun haftasının en iyi günüydü.

Ve bir kaç hafta sonra annesine ve
bakıcısına söyle demiş:

"Bu benim özgürlük aktivitem olacak."

Koroya özel taksilerle gelir,
ona yemekler yediririz.

o ise şarkıların her kelimesini yürekten
ezbere bilirdi.

Her hafta koroya Beth'in orda olma
umuduyla giderdim

çünkü üzerimde bir huysuzluk olabliyordu
bazen

ve Beth beni görür görmez "Aman Tanrım."

çimdiklerdi,

"Tania, senin problemin tamamen çok basit.

Karşımda bütün haklarıyla bir kutu içinde
sıkışmış birisi var.

üstelik onun görüşü inanılmaz geniş."

Ve Beth hepimize kutularımızdan,
umudun ve minnettarlığın bol olduğu

yere doğru adım atmamız için yardım etti.

Öyleyle lütfen,şu videoya bir göz atalım.

(Müzik)

[Tek Ses]

[Özgür bir Potansiyel]

[Çeşitliliğin Sevinci]

[Meslekler oluşturma]

Tania: "Birbirinden tamamen farklı

insanlarlar her hafta düzenli olarak
bir araya geldiğinizde

yapabileceğiniz şeyler inanılmaz.

[koro şarkı söylüyor]

"Ben bu koroya Hindistan'dan göç ettikten
sonra katıldım."

"Avustralya'da yeni bir ailem
olduğunu hissettim."

"Bu bizzat yaşanılan deneyim

benim şarkı söyleme anlayışımı 
farklı bir boyuta taşıdı."

"Koro benim kariyerim için en mükemmel
şeyler olmuştu.

"Bir koro üyesinin ricasıyla katıldım,

ve çok şükür bir iş edindim."

"Dediğimiz arkamda melek vardı.

Onlar benim meleklerim.

çaba sarfettim ve ANZ Bankasında bir
işim oldu."

"Bu programda her hafta
buluştuk.

"Buradaki insanların her biri gururu,

umudu ve arkadaşlığı tecrübe etti."

"Aslında,biz geçen hafta koroda tanıştık

ve bu ikinci buluşmamız.

Ben böyle bir arkadaş edindiğim için

hem şaşkın hem de minnettarım.

Bu beni koroda tutan en önemli sebep."

"Benim arkadaş edinmemin sebebi
kendim için hiç bir şey yapamayışım.

Kendim yemek yiyemiyorum...
Bu yüzden arkadaşların var."

(Koro şarkı söylüyor.)

"Ben burda engellerimden uzak bir şekilde
olmak istediğim gibi olabiliyorum.

Olabilmeliyim.

Kimse beni bir çocuk gibi görmüyor.
Onlar beni bir birey olarak görüyor."

"2011 yılının en önemli etkinliği elbette
bu akşamki

Majesteleri Kraliçenin açılışını yaptığı

Kraliyet Çocuk Hastanesi'nin
açılışında sahne almaktı."

"Melbourne Şarkıları' bir grup,

ama sadece bir grup değil,aynı zamanda
şarkıcıların bir ailesi."

"Gülümsemek ister misiniz? Mutlu olmak
ister misiniz? Benimle gelin.."

(Koro şarkı söylüyor)

(Alkış)

Tüyleriniz diken diken olmadı mı?

Hepiniz katılmak mı istediniz?

Bildiğiniz gibi,

Biz çalınmamış bir müziklerimizle
yaşıyoruz hayatımızı.

Beynimizin yaratıcılık potansiyelinin
az bir şey daha

kilidini açsaydık neler olurdu hayal edin.

Mark Twain'nin dediği gibi:

"Kimse dinlemiyormuş gibi şarkı söyle,

hiç acıtmayacakmış gibi sev,

kimse izlemiyormuş gibi dans et

ve cennetteymiş gibi yaşa."

Biz tek bir sesle tam anlamıyla
dünyayı değiştiriyoruz.

Teşekkürler.

(Alkış)