WEBVTT

00:00:05.000 --> 00:00:07.000
اگر زندگیتان یک کتاب بود

00:00:07.000 --> 00:00:11.000
و شما نویسنده آن بودید،

00:00:11.000 --> 00:00:14.000
چگونه داستان زندگی خود را ترسیم می کردید؟

00:00:14.573 --> 00:00:17.662
این همان سوالی است که
زندگیم را برای همیشه تغییر داد.

00:00:19.000 --> 00:00:22.000
در حالی که در صحرای سوزان لاس وگاس
بزرگ میشدم،

00:00:22.000 --> 00:00:24.322
تمام آنچه میخواستم
این بود که آزاد باشم.

00:00:25.000 --> 00:00:29.000
درباره سفر به نقاط مختلف دنیا
خیال پردازی میکردم،

00:00:29.000 --> 00:00:32.000
زندگی در جایی که برف آمده باشد

00:00:32.000 --> 00:00:35.000
و من، تصویر تمام داستانهایی را که برای

00:00:35.000 --> 00:00:38.000
همیشه می توانم تعریف کنم، ثبت میکردم.

00:00:38.000 --> 00:00:40.000
در سن نوزده سالگی،

00:00:40.000 --> 00:00:43.000
روز بعد از فارغ التحصیلیام از دبیرستان،

00:00:43.000 --> 00:00:46.000
برای زندگی به جایی رفتم که برف آمده بود

00:00:46.000 --> 00:00:48.000
و در آنجا، یک ماساژ تراپیست شدم.

00:00:48.000 --> 00:00:51.000
برای این کار، دستها و میز ماساژ کنارم

00:00:51.000 --> 00:00:54.000
تنها چیزهایی بودند که لازم داشتم.

00:00:54.000 --> 00:00:57.000
و میتوانستم هر جایی این کار را انجام دهم.

00:00:57.245 --> 00:01:00.000
برای اولین بار در زندگی،

00:01:00.000 --> 00:01:03.000
احساس کردم که آزاد و مستقلم

00:01:03.525 --> 00:01:07.664
و احاطه کامل به زندگیام دارم.

00:01:08.570 --> 00:01:12.000
تا زمانی که زندگی مسیر دیگری را برایم
انتخاب کرد.

00:01:14.000 --> 00:01:16.000
یک روز بعد از کار، زودتر به خانه برگشتم

00:01:16.000 --> 00:01:18.000
چون فکر میکردم سرما خوردهام

00:01:18.813 --> 00:01:21.248
و کمتر از ۲۴ساعت پس از آن

00:01:22.000 --> 00:01:24.000
روی تخت بیمارستان

00:01:24.000 --> 00:01:26.000
زیرنظر دستگاه مراقبت تنفسی، با

00:01:26.000 --> 00:01:28.000
شانسی کمتر از ۲٪ درصد برای زنده ماندن
بودم.

00:01:29.000 --> 00:01:31.000
چند روزی طول نکشید

00:01:31.000 --> 00:01:34.000
تا زمانی که من در کما بودم

00:01:34.000 --> 00:01:36.000
دکترها تشخیص دادند که مبتلا

00:01:36.000 --> 00:01:39.000
به مننژیت باکتریایی شدهام،

00:01:39.000 --> 00:01:42.000
یک عفونت خونی که واکسن قابل پیشگیری برایش
وجود دارد.

00:01:43.563 --> 00:01:45.948
در حدود دو ماه و نیم،

00:01:45.969 --> 00:01:49.000
طحال، هر دو کلیه،

00:01:49.665 --> 00:01:52.000
شنوایی گوش چپ،

00:01:52.000 --> 00:01:55.000
و هر دو پای خود تا زیر زانو را 
از دست دادم.

00:01:57.000 --> 00:01:59.824
زمانی که پدر و مادرم، مرا با ویلچر به
بیرون بیمارستان بردند

00:01:59.824 --> 00:02:02.682
احساس می کردم، که وجودم همچون

00:02:02.682 --> 00:02:04.578
عروسکی چهل تکه به هم وصل شده است.

00:02:06.000 --> 00:02:08.000
فکر میکردم، بدترین شرایط به پایان
رسیده

00:02:08.607 --> 00:02:11.000
تا وقتی چند هفته بعد پاهای جدید خودم را

00:02:11.000 --> 00:02:13.000
برای اولین بار دیدم.

00:02:13.000 --> 00:02:17.000
پشت ساقها، قالبهای فلزی بزرگ بودند

00:02:17.792 --> 00:02:20.720
با لولههایی بههم وصل شده که مچ پا
را تشکیل میدادند

00:02:21.505 --> 00:02:23.521
و یک پای پلاستیکی زرد

00:02:24.000 --> 00:02:27.411
با یک خط پلاستیکی برجسته که از انگشت شست 
تا مچ پا ادامه پیدا کرده بود

00:02:27.411 --> 00:02:30.000
تا شبیه به رگ باشد.

00:02:30.000 --> 00:02:33.000
نمیدانستم چه چیزی در انتظارم است

00:02:33.000 --> 00:02:36.000
اما انتظار چنین چیزی را نیز نداشتم.

00:02:36.000 --> 00:02:39.000
درحالی که مادرم کنارم ایستاده بود

00:02:39.000 --> 00:02:43.306
و اشک از صورت هردومان سرازیر بود،

00:02:44.712 --> 00:02:48.000
این پاهای ضخیم را بستم

00:02:48.000 --> 00:02:50.507
و ایستادم.

00:02:51.000 --> 00:02:55.000
خیلی اذیت کننده بودند و آنقدر محدود کننده

00:02:55.000 --> 00:02:57.580
که تنها چیزی که به آن فکر میکردم این بود:

00:02:58.000 --> 00:03:00.000
چطور میتوانم دیگر به نقاط مختلف دنیا

00:03:00.000 --> 00:03:02.000
با این وضعیت سفر کنم؟

00:03:02.000 --> 00:03:04.000
دیگر چطور میتوانم یک زندگیِ

00:03:04.000 --> 00:03:06.728
پرماجرا و پر از داستان را،

00:03:06.728 --> 00:03:09.000
آنچه که رویایش را داشتم، تجربه کنم؟

00:03:09.000 --> 00:03:12.904
چطور میتوانستم دیگر اسنوبرد را ادامه دهم؟

00:03:13.825 --> 00:03:17.000
همان روز، به خانه رفتم و به آرامی روی تخت
خوابم خزیدم

00:03:17.000 --> 00:03:19.000
و این عکس، زندگی من در چند ماه

00:03:19.000 --> 00:03:21.000
پس از آن را روایت می کند.

00:03:21.441 --> 00:03:25.000
زمانی که بیهوش روی تخت بودم و از
واقعیت فرار می کردم

00:03:25.621 --> 00:03:29.443
و پاهایم کنار تخت من بودند.

00:03:30.000 --> 00:03:35.520
من کاملا از لحاظ روحی و فیزیکی
نا امید بودم.

00:03:38.284 --> 00:03:42.000
اما میدانستم که برای ادامه زندگی،

00:03:42.000 --> 00:03:46.000
بایستی "ایمی" قدیمی را فراموش میکردم

00:03:47.228 --> 00:03:51.000
و ایمی جدید را با آغوشی باز بپذیرم.

00:03:53.016 --> 00:03:55.630
و این زمانی بود که این واقعبت برایم آشکار
شد

00:03:56.346 --> 00:03:59.000
که دیگر نیاز نیست که قد من
حتماً ۱۶۷سانتیمتر باشد.

00:04:00.698 --> 00:04:03.000
هر چقدر که بخواهم می توانم بلند قد باشم!

00:04:03.000 --> 00:04:07.000
(خنده) (تشویق حضار)

00:04:08.676 --> 00:04:11.911
یا هر قد کوتاهی که دوست داشتم، بسته به
مردی که با او آشنا می شوم.

00:04:12.000 --> 00:04:14.000
(خنده)

00:04:14.000 --> 00:04:16.570
و اگر قرار بود دوباره اسنوبرد تمرین کنم،

00:04:16.570 --> 00:04:18.430
پاهایم دیگر سردشان نمیشود.

00:04:18.430 --> 00:04:20.214
(خنده)

00:04:20.214 --> 00:04:22.000
و بهترین چیزی که به ذهنم آمد این بود

00:04:22.449 --> 00:04:25.696
میتوانم اندازه پایم را بسته به هر کفشی

00:04:25.696 --> 00:04:28.615
که در بازار موجود باشد، تنظیم کنم
(خنده)

00:04:28.676 --> 00:04:30.000
و این کار را انجام دادم!

00:04:30.590 --> 00:04:33.000
پس این شرایط منفعتهایی هم داشته است.

00:04:33.000 --> 00:04:35.665
در این لحظه بود که همان سوالی که زندگی
را تعریف می کند

00:04:35.665 --> 00:04:38.000
از خودم پرسیدم:

00:04:38.592 --> 00:04:40.932
اگر زندگیام یک کتاب بود

00:04:40.932 --> 00:04:43.510
و من نویسنده آن،

00:04:44.141 --> 00:04:46.500
چطور میخواهم داستان زندگی ام را ترسیم
کنم؟

00:04:46.942 --> 00:04:49.000
و شروع به خیال پردازی کردم.

00:04:49.000 --> 00:04:52.000
به همان شکلی که وقتی یک دختر کوچک بودم

00:04:52.211 --> 00:04:55.000
و در تخیلم خودم را تصور کردم

00:04:55.000 --> 00:04:58.000
که به زیبایی راه می روم،

00:04:58.000 --> 00:05:00.441
و در مسیر زندگیام، به بقیه نیز کمک
میکردم

00:05:00.441 --> 00:05:03.000
و دوباره اسنوبرد تمرین کردم.

00:05:03.000 --> 00:05:05.000
و این تجربه چیزی فراتر از دیدن خودم بود

00:05:05.000 --> 00:05:07.000
زمانی که در تخیلم از کوه برفی
پایین میآمدم

00:05:07.000 --> 00:05:10.000
واقعا میتوانستم را حس کنم.

00:05:10.000 --> 00:05:13.000
میتوانستم بادی که به صورتم میخورد

00:05:13.000 --> 00:05:16.000
و شدت گرفتن ضربان قلبم را احساس کنم

00:05:16.000 --> 00:05:20.000
گویی این اتفاق در همان لحظه در واقعیت
افتاده باشد.

00:05:21.000 --> 00:05:24.500
این همان زمانی بود که
فصل جدیدی از زندگیام آغاز شد.

00:05:27.400 --> 00:05:31.000
چهار ماه بعد، من به تمرین اسنوبرد بازگشتم،

00:05:31.000 --> 00:05:33.420
اگرچه همه چیز طوریکه انتظارش
را داشتم، پیش نرفت.

00:05:33.420 --> 00:05:36.000
زانو و مچ پاهایم خم نمی شدند

00:05:36.000 --> 00:05:39.550
و یکبار من باعث شوکه شدن تمام اسکی بازان
در تل اسکی شدم --

00:05:41.000 --> 00:05:44.520
(خنده)
زمانی که افتادم و پاهایم،

00:05:44.700 --> 00:05:47.000
همچنان که به اسنوبرد چسبیده بودند --

00:05:47.000 --> 00:05:51.000
(خنده)

00:05:51.000 --> 00:05:54.000
با سرعت به سمت پایین کوه پرتاب شدند --

00:05:54.000 --> 00:05:57.000
و من همچنان بالای کوه بودم.

00:05:57.000 --> 00:05:59.000
(خنده)
خیلی شوکه شده بودم،

00:05:59.000 --> 00:06:02.958
من هم مثل بقیه در شوک بودم و
خیلی دلسرد شدم،

00:06:03.294 --> 00:06:07.000
اما میدانستم که اگر یک جفت پای خوب پیدا
کنم،

00:06:07.000 --> 00:06:09.000
دوباره قادر خواهم بود این کار را انجام
دهم.

00:06:09.000 --> 00:06:12.000
و در این زمان یاد گرفتم که مرزها و

00:06:12.000 --> 00:06:14.798
موانع ما، دو راه را پیش روی ما میگذارند:

00:06:16.000 --> 00:06:19.000
اول، ما را در مسیر متوقف کنند

00:06:19.000 --> 00:06:22.000
یا دوم، ما را مجبور کنند تا خلاق شویم.

00:06:23.186 --> 00:06:25.600
حدود یک سال تحقیق کردم،
اما نتوانستم پایی که کاملاً

00:06:25.600 --> 00:06:27.000
مناسب باشد را پیدا کنم،

00:06:27.000 --> 00:06:29.647
یا منابعی را که در این زمینه کمکم کنند،
نیز نیافتم.

00:06:29.647 --> 00:06:32.000
به همین خاطر تصمیم گرفتم تا خودم یک
جفت پا بسازم.

00:06:32.566 --> 00:06:35.637
همراه با سازنده پاهایم، قطعات
مختلف را امتحان میکردیم

00:06:35.637 --> 00:06:38.542
و ما یک جفت پا ساختیم که میتوانستم
برای اسنوبرد استفاده کنم.

00:06:39.000 --> 00:06:41.000
و همانطور که میبینید،

00:06:41.000 --> 00:06:45.000
میله زنگ زده، پلاستیک، چوب و چسب
نواری ضدآب نئون.

00:06:48.000 --> 00:06:51.000
و بله، میتوانم رنگ لاک انگشت شستم را
تغییر دهم.

00:06:51.000 --> 00:06:53.000
همین پاها

00:06:53.000 --> 00:06:56.695
به همراه بهنرین هدیهای که برای تولد ۲۱
سالگی ام میتوانستم دریافت کنم -

00:06:56.695 --> 00:06:59.452
یک کلیه جدید از طرف پدرم -

00:06:59.452 --> 00:07:02.000
که فرصتی دوباره برای تحقق رویاهایم
به من بخشیدند.

00:07:02.000 --> 00:07:04.000
من اسنوبرد را شروع کردم،

00:07:04.000 --> 00:07:06.436
سپس سر کارم و
به مدرسه بازگشتم.

00:07:06.436 --> 00:07:09.875
سپس در سال ۲۰۰۵، یک موسسه غیرانتفاعی برای

00:07:09.875 --> 00:07:12.852
جوانان و افراد میانسال
با معلولیتهای جسمی

00:07:12.852 --> 00:07:16.000
تاسیس کردم، تا آنها نیز بتوانند ورزشهای
حرکتی را انجام دهند.

00:07:16.459 --> 00:07:19.690
از طریق آن، فرصتی برایم پیش آمد تا به
آفریقای جنوبی بروم

00:07:20.000 --> 00:07:23.255
جایی که به هزاران کودک با دادن کفش کمک
کردم

00:07:23.255 --> 00:07:25.461
تا بتوانند به مدرسه بروند.

00:07:25.461 --> 00:07:27.640
و در ماه فوریه گذشته،

00:07:27.661 --> 00:07:31.900
دوبار پشت سرهم، دو مدال طلای مسابقات
جهانی را کسب کردم -

00:07:32.000 --> 00:07:36.822
(تشویق حضار)

00:07:41.366 --> 00:07:42.750
- که باعث شد به عنوان

00:07:42.750 --> 00:07:45.673
بهترین پارا اسنوبرد سوار زن جهان

00:07:45.673 --> 00:07:47.540
محسوب شوم.

00:07:47.759 --> 00:07:51.000
یازده سال پیش، زمانی که پاهایم
را از دست دادم،

00:07:51.000 --> 00:07:54.000
اصلاٌ نمیدانستم چه انتظاری خواهم داشت.

00:07:54.449 --> 00:07:56.000
اما اگر امروز از من سوال کنید،

00:07:56.000 --> 00:07:58.000
که آیا میخواهم شرایطم تغییر کند،

00:07:58.000 --> 00:08:01.000
باید بگویم خیر.

00:08:01.000 --> 00:08:03.000
چون پاهایم مرا ناتوان نکردهاند،

00:08:03.000 --> 00:08:05.540
بلکه آنها توانمندم کردهاند.

00:08:05.540 --> 00:08:09.000
آنها مجبورم کردند تا بر قدرت تخیل خود
تکیه کنم

00:08:09.000 --> 00:08:12.000
و موقعیتهای پیشرویم را باور داشته باشم،

00:08:12.000 --> 00:08:13.860
و به همین خاطر باور دارم که

00:08:13.880 --> 00:08:16.000
قدرت تخیل ما، میتواند به عنوان ابزاری

00:08:16.000 --> 00:08:18.000
برای شکستن مرزها استفاده شود، چرا که

00:08:18.000 --> 00:08:21.000
در ذهنمان، میتوانیم هر کاری را انجام
دهیم

00:08:21.000 --> 00:08:24.000
و هر چیزی که بخواهیم باشیم.

00:08:24.000 --> 00:08:26.000
مسئله باور کردن آن رویاهاست.

00:08:26.000 --> 00:08:29.000
و رو در رو شدن با ترسهایمان

00:08:29.000 --> 00:08:31.000
که به ما اجازه میدهد تا زندگیمان را

00:08:31.000 --> 00:08:34.000
فرای محدودیتهایمان زندگی کنیم.

00:08:34.464 --> 00:08:37.860
اگرچه امروز در مورد شکوفایی بدون مرز است،

00:08:37.860 --> 00:08:41.000
باید بگویم که شکوفایی در زندگی من،

00:08:41.000 --> 00:08:43.428
تنها بهخاطر مرزهای من

00:08:43.428 --> 00:08:46.000
ممکن شده است.

00:08:46.585 --> 00:08:50.115
من یاد گرفته ام که مرزها جایی میباشند
که واقعیت به پایان میرسد

00:08:51.000 --> 00:08:54.000
و البته جایی که تخیل و داستان با آن


00:08:54.000 --> 00:08:56.000
شروع میشوند.

00:08:56.927 --> 00:08:59.496
فکری که با آن میخواهم شما را
امروز به چالش دعوت کنم،

00:09:00.000 --> 00:09:03.824
این است که شاید بتوان به جای دیدن محدودیت
و چالشهایمان

00:09:04.000 --> 00:09:07.000
به عنوان نقاط منفی یا بد،

00:09:07.000 --> 00:09:10.000
شروع کنیم تا آها را به عنوان نعمتهای
زندگیمان ببینیم،

00:09:10.000 --> 00:09:14.325
هدیههای عالی که میتوانند قدرت تخیل
ما را روشن سازند،

00:09:15.516 --> 00:09:19.265
و به ما کمک کنند تا بهسمت جلو برویم،
طوریکه قبل از آن نمی دانستیم.

00:09:21.027 --> 00:09:25.000
مسئله شکستن مرزها نیست،

00:09:25.000 --> 00:09:27.520
بلکه گسترش مرزهای زندگیمان است

00:09:28.340 --> 00:09:31.000
و میبینیم که چه تجربههای شگفتانگیزی را
برایمان

00:09:31.000 --> 00:09:33.000
به ارمغان خواهد آورد.

00:09:33.000 --> 00:09:34.210
ممنونم.
(تشویق حضار)