Cristina es una artista muy comprometida.
Ha colaborado en varios proyectos de arte público
en lugares tan diversos como Ecuador, Brasil y Cuba.
Y en el mismo Buenos Aires se encuentra una obra de la que Cristina está muy orgullosa.
Yo tengo una escultura en hierro hecha que para mí es una de las obras
más importantes y significativas de mi vida.
Es como que marca un punto bastante importante en mi vida como artista,
que es una escultura que hice para los 144 desaparecidos.
En este país hubo una dictadura militar, y un gremio,
Asociación de Trabajadores del Estado, quiso hacer un monumento para sus desaparecidos.
Yo traté de reflejar el tema, no desde la muerte sino desde la vida.
Entonces yo lo quise hacer lo más gloriosa que pude.
Usé un material como el acero inoxidable porque lo asocié a ellos,
como si fueran de acero, inoxidables en el tiempo.
La trabajé con sonido, porque con el viento esos caños se golpean.
Para trabajar el tema de la memoria
tuve la idea de poner los 144 para que estén presentes.
El haber sobrevivido la generación del 70,
yo creo que estoy viva para poder hablar de esas cosas.
Entonces, por eso es que a partir de ahí,
de la posibilidad que me dieron de hacer semejante obra,
es como que tengo justificada la existencia, ¿no?
La Cristina és una artista molt compromesa e involucrada
en diferents projectes que tenen relació amb l'Art en espais oberts
en llocs com Equador, Brasil, Cuba
i Buenos Aires on la Cristina hi té exposada una obra
de la qual se sent molt orgullosa.
Η Χριστίνα είναι μια καταξιωμένη καλλιτέχνης. Έχει κάνει συνεργασίες
για αρκετά έργα δημόσιας τέχνης
σε διάφορα μέρη, όπως στο Εκουαδόρ, στη Βραζιλία, στην Κούβα,
καθώς και στο Μπουένος Άιρες όπου θα βρει κανείς το έργο για το οποίο η Χριστίνα είναι περισσότερο περήφανη.
Έφτιαξα μια σιδερένια κατασκευή
η οποία αποτελεί για μένα ένα από τα πιο σημαντικά και σπουδαία έργα στη ζωή μου.
Συμβολίζει μια πολύ σημαντική στιγμή στην πορεία μου ως καλλιτέχνης.
Πρόκειται για μια κατασκευή που τιμά τη μνήμη 144 ατόμων που "εξαφανίστηκαν"
κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας σε αυτή τη χώρα.
Ανήκαν σε μια συνδικαλιστική οργάνωση που ήθελε να κατασκευάσει ένα μνημείο προς τιμήν τους.
Προσέγγισα αυτή την οργάνωση τονίζοντας την προοπτική της ζωής και όχι του θανάτου.
Ήθελα να κάνω το μνημείο να φαίνεται όσο πιο εντυπωσιακό μπορούσα.
Χρησιμοποίησα ανοξείδωτο ατσάλι επειδή συσχέτισα το ατσάλι με αυτούς
σαν να ήταν οι ίδιοι ατσάλινοι, δηλαδή αναλλοίωτοι από το πέρασμα του χρόνου.
Καθώς το κατασκεύαζα, ακουγόταν ένας ήχος όταν οι σωλήνες χτυπούσαν μεταξύ τους λόγω του αέρα.
Προκειμένου να συμβολίσω τις ζωές τους,
σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω 144 σωλήνες ούτως ώστε καθένας από τους ανθρώπους που "εξαφανίστηκαν" να είναι κατά κάποιον τρόπο κομμάτι της κατασκευής.
Έχοντας η ίδια επιβιώσει στη δεκαετία του '70,
πιστεύω κατά κάποιον τρόπο ότι είμαι ακόμα ζωντανή για να περιγράφω στους ανθρώπους τι συνέβη εκείνη την απαίσια εποχή.
Για το λόγο αυτό και συγχρόνως επειδή μου δόθηκε η δυνατότητα
να δημιουργήσω αυτή την κατασκευή για τη μνήμη τους,
αισθάνομαι κατά κάποιον τρόπο ότι η ζωή μου απέκτησε νόημα, δε νομίζετε;
And in Buenos Aires itself there is a work of which Cristina is very proud.
Cristina is a very comitted artist.
Having survived the generation of the 70s,
I believe I am alive in order to be able to speak about those things.
I had the idea to put all 144 so that they would be present.
I have an iron sculpture which, for me, is one
I made it with sound, because with the wind the pipes bang together.
I tried to deal with the subject not from the point of view of death, but of life.
I used materials such as stainless steel because I associated it with them,
In order to work on the subject of memory
In this country there was a military dictatorship, and a guild,
It marks a rather important point in my life as an artist,
She has collaborated in various public art projects
So I wanted to make it as glorious as possible.
So that's why, from that,
as if they were made of steel, rustproof with time.
from the possibility I was given of making suck a work of art,
in places as diverse as Ecuador, Brazil and Cuba.
it's a sculpture I made for the 144 missing people.
it's as if my existence is justified, don't you think?
of the most important and significant works of my life.
the Association of State Employees, wanted to make a monument to its missing members.
Cristina is a truly commited artist.
She has collaborated on several public art projects
in places as different as Ecuador, Brazil and Cuba
And here in Buenos Aires you will find a piece of work which Christina is very proud of.
I have a sculpture in iron that for me
is one of the most important and significant works of my life.
In a way it marks a very important point in my life as an artist
because it is a sculpture that I dedicated to the 144 missing people.
In this country we lived under a military dictatorship, and a union,
The Association of State Workers, wanted to build a monument to the missing.
I tried to reflect the theme of their disappearance, not from the perspective of death but from life
so I wanted to make it as glorious as I could.
I used stainless steel because I associated it with them,
as if they were steel, untarnished by time.
I incorporated sound into it, so that when the wind blows the pipes strike each other
to create the theme of their memory
I had the idea of placing 144 of these so that they were all represented.
Having survived the 1970's
I believe I am alive to be able to express these things.
It is as though, because of this,
I have been given the opportunity to create a work such as this,
it is as though I have a raison d'etre, you see ?
Cristina est une artiste engagée.
Elle a participé à divers projets d'art public
dans des endroits aussi différents que L'Equateur, le Brésil et Cuba.
Et au coeur même de Buenos Aires, se trouve une oeuvre dont Cristina est très fière.
J'ai réalisé une oeuvre en métal, c'est l'une des plus importantes
et l'une des plus significatives de ma vie
Elle marque une étape assez importanet dans ma vie d'artiste,
Il s'agit d'une sculpture que j'ai réalisée pour les 144 disparus.
Ce pays a connu une dictature militaire, et une association,
l'Association des Travailleurs de l'Etat, a decidé de faire faire un monument à la mémoire de ses disparus.
J'ai essayé de refléter le thème, non pas du point de vue de la mort, mais au contraire du point de vue de la vie.
C'est pourquoi j'ai décidé de le faire aussi glorieux que je le pouvais.
J'ai utilisé un materiau comme l'acier inoxidable, parce que j'ai voulu les associer à ce materiau,
Comme si ils étaient fait d'acier, inoxidables dans le temps.
Je l'ai travaillée avec des sons, parce que les canes se touchent sous le vent.
Pour traiter de la mémoire des disparus,
J'ai eu l'idée d'utiliser 144 canes, pour qu'ils soient tous présents.
J'ai survécu la génération des années 70.
Et je pense que je suis vivante pour pouvoir parler des ces choses.
Et donc, á partir de ce moment-là,
de cette occasion que l''on m'a donnée de réaliser une telle oeuvre
c'est comme si mon existence se trouvait justifiée, non?
E proprio in Buenos Aires c'è un'opera di cui Cristina è orgogliosa.
Cristina è un'artista assai impegnata
sopravvisuta alla generazione degli anni '70
Credo di essere viva per poter parlare di queste cose
Ho pensato di metterre insieme tutti e 144 così sarebbero potuti essere presenti
Ho una scultura in ferro che, per me, è unica
L'ho fatta col suono, perchè quando soffia il vento i tubi battono gli uni agli altri
Ho provato a trattare la materia non dal punto di vista della morte, ma della vita
Ho usato materiali come l'acciaio inossidabile perchè lo associo a loro,
così da poter lavorare sulla memoria
In questo Paese c'è stata una dittatura militare, e un sindacato unico
Questo rappresenta un punto molto importante nella mia vita di artista
Ha collaborato in diversi progetti artistici pubblici
Questo lo voglio rendere il più illustre possibile
Ecco perchè, da questo,
come se fossero fatti d'acciaio, non possono arrugginire col tempo
dalla possibilità che mi è stata data di fare questo genere di opere d'arte
in posti diversi come l'Ecuador, il Brasile e Cuba.
E' una scultura che ho fatto per le 144 persone scomparse
Così è come se la mia vita trovasse una giusitificazione, non credi?
tra le più importanti e significative opere della mia vita.
l'Associazione degli impiegati dello Stato ha voluto erigere un monumento ai suoi scomparsi.
Cristina é uma artista muito dedicada.
Colaborou com vários projetos de arte pública
em lugares tão diversos como Equador, Brasil e Cuba.
Em Buenos Aires mesmo, existe uma obra de que Cristina muito se orgulha.
Tenho uma escultura feita em ferro que, para mim, e uma das obras
mais importantes e significativas da minha vida.
Ela marca um ponto muitíssimo importante em minha vida como artista,
que é uma escultura que fiz para os 144 desaparecidos.
Neste país houve uma ditadura militar, um sindicato e uma
Associação de Trabalhadores do Estado quis fazer um monumento para seus desaparecidos.
Procurei refletir o tema, não a partir da morte, mas a partir da vida.
Então, quis fazer o mais glorioso que pude.
Usei um material como o aço inoxidável porque associei a eles,
como se fossem de aço, que não oxidam com o tempo.
Trabalhei com som porque esses canos ficam batendo com o vento.
Para trabalhar o tema da memória
tive a ideia de colocar 144 para que estivessem presentes.
Haver sobrevivido a geração dos anos 70,
creio que foi para poder falar dessas coisas.
Então, por isso é que, a partir daí,
da oportunidade que me deram de fazer semelhante obra,
tenho justificada a existência, não?
Cristina é uma artista muito comprometida que está envolvida
em diversos projetos relacionados a Arte em Espaços Públicos
em lugares como Equador, Brasil, Cuba
e também Buenos Aires, onde ela tem uma obra da qual ela tem muito orgulho
"Esta escultura que eu fiz em metal
é um dos trabalhos mais significativos que eu já criei.
Se tornou um marco importante na minha vida como artista.
É uma escultura que eu fiz para 144 pessoas que 'desapareceram'
durante a ditadura militar neste país.
Eles pertenciam a um sindicato que gostaria de ter um monumento para comemorar suas vidas.
Eu abordei esta comissão refletindo não do ponto de vista da morte, mas da vida.
Eu queria fazer a escultura o mais espetacular possível.
Eu usei aço inoxidável pois este metal me lembra estas pessoas.
como se eles fossem feitos de aço e fossem incorruptíveis no seu tempo.
Conforme eu trabalhava, os tubos faziam ruídos como se se chocassem uns contra os outros no vento.
Para representar a vida deles,
eu pensei em usar 144 tubos. Assim, cada uma daquelas pessoas que desapareceram faria, de certa forma, parte da escultura
Tendo sobrevivido os anos setenta,
eu sinto que ainda estou viva para mostrar para o mundo o que aconteceu durante aqueles terríveis anos.
Então, por causa disso, e por ter tido a oportunidade
de criar esta escultura à memória deles,
Eu sinto que, de certa forma, minha vida ganha sentido, você não acha?