Abigail DeVille: "Light of Freedom" | Art21 "Extended Play"

Bölüm #272: Heykeltıraş ve enstalasyon sanatçısı Abigail DeVille, “Light of Freedom” (2020) adındaki kamu sanatı projesinin hayata geçirilmesinin ardındaki ilhamı ve fikirleri gözler önüne seriyor. İskele biçimindeki büyük meşale ve alevlerinden, düzinelerce mavi vitrin mankeninin kollarından oluşan büyük bir heykel; 2020 yazındaki Black Lives Matter yürüyüşünden esinlenerek yapıldı. Bu yürüyüşte eylemciler, küresel pandemi tehdidinin ortasındayken ırk adaletsizliğine karşı kol kola girmişlerdi.

Dördüncü sınıftayken onu etkileyen öğretmenini anlatan DeVille, hâlâ tarihe ilgi duyduğunu belirtip her insanın geleceği şekillendirmede aktif rol oynayacağına inanıyor. “Light of Freedom” eseri, New York’taki Madison Square Parkına yerleştirildi. Heykel, New York ve ABD’nin geçmişinden yararlanıyor ve Frederick Douglas’ın sözlerine, Özgürlük Anıtı’nın meşale tutan elinin 1876’dan 1882’ye kadar kamuya açılması hususuna celbediyor. Aynı zamanda geçtiğimiz dört yüzyıl boyunca Kuzey Amerika’da yaşamış siyahi insanların yaşamları anıldı. Geçmişte başarısızlıklar, günümüzdeki çalkantılar ve daha iyi bir geleceğe dair umuduyla DeVille seyircilerin özgürlük kavramını göz ardı etmemelerini istiyor. “Özgürlük, sürekli yapım aşamasında ve nesilden nesile yeniden inşa ediliyor.” Bu yolda biz hem bireysel hem de kolektif olarak hangi rolleri alacağız?

Ötekileştirilen insanlar ve yerlere yönelik ilgisi uzun süredir devam eden Abigail DeVille, bölgelere özel üç boyutlu enstalasyonlar üretiyor. Bu enstalasyonlar unutulan hikâyelere dikkat çekmek için tasarlandı. DeVille sıklıkla sergi alanını çevreleyen bölgeden topladığı materyallerle çalışıyor. Topladığı objeler enstalasyonları için elzem olsa da DeVille’in önceliği, enstalasyonlarının bazı hikâyeleri anlatabilmesi. DeVille’in ailesi en az iki nesil New York’lu. Onun bu şehre ve işine olan ilgisi hem bireysel hem de politik bir durum.

Sanatçı hakkında detaylı bilgi için:
https://art21.org/artist/abigail-deville/

JENERİK | Yapımcı: Ian Forster. Röportaj: Ian Forster. Editör: Stephanie Andreou. Kameraman: Sean Hanley. Ses: Fivel Rothberh. Kolorist: Jonah Greenstein. Ses Mix: Adam Boese. Müzik: Blue Dot Sessions. İlave Görüntüler: John Mattiuzzi. Sanat Eseri: Abigail DeVille ve Madison Square Park Conservancy. Özel Teşekkür: Brooke Kamin Rapaport, NYC Ferry, Pioneer Works, ve Tom Reidy.

“Extended Play,” Görsel Sanatlar İçin Andy Warhol Vakfı tarafından ve kısmen New York Şehri Kültürel İşler Dairesi tarafından Belediye Meclisi, Art21 Modern Meclisi ve bireysel bağışçılar ile ortaklık içinde destekleniyor.

#AbigailDeVille #Art21 #Art21ExtendedPlay

Abigail DeVille:
Mücadele yoksa ilerleme de yoktur.

Özgürlüğün tarafında
olduğunu iddia ederken

çalkantıları küçümseyenler

toprağı işlemeden mahsul almak
isteyen erkeklerdir.

Gök gürültüsü ve yıldırım olmadan
yağmur yağsın isterler.

Okyanus olsun ama dehşetli
gürlemesin isterler.

Frederick Douglass, 4 Ağustos 1857.

Önce Frederick Douglass'ın
bir sözünü buldum

ve bu yaz olup bitenleri

çevredeki ögelerle birlikte
hızlıca ele almayı düşündüm.

Bence o ögeler onun yaptığı resimlerdi.

Yalpalayan dalgaları düşünüp durdum.

Dalgalar halindeki insanlar
kol kola girdiler,

global bir salgının ortasındayken

ölümün karşısında durup

protesto yürüyüşü yaptılar

ve bu ulusun asıl kuruluş amacını
savunmak için savaştılar.

Bu, Black Lives Matter
hareketi ve protestoları

ve 400 yıldır bu kıtada
yaşayan siyahiler için bir anma.

Heykelin kollarını yerleştirirken

her şeyin çok daha farklı
olabileceğini düşünüyordum.

Hem New York hem ülke tarihinde

periyodik olarak kaçırılan
anlar ve fırsatlar vardı.

Bunlar gelişim yolundaki anlar

veya olanak dahilinde
oyun alanının eşitlendiği anlardı.

Dördüncü sınıf öğretmenim
harika birisiydi.

Adı Hammond idi.

Harikulade bir insandı.

Tarihi adeta yaşatarak önümüze seriyordu.

Martin Luther King'in
"I Have A Dream" konuşmasını

bize plaktan dinletmişti

ve o sırada sınıfta
sinek uçsa dahi duyulurdu.

Sıranın altından en iyi arkadaşımın elini

sürekli tuttuğumu hatırlıyorum.

Çünkü Martin Luther King'in

kendini ifade etme
gücünden çok etkilenmiştim.

Hepimizin bu tarihe ortak
olduğumuzu düşünerek

büyük şeylerin temelini attı.

Parkta Özgürlük Anıtı'nın meşale tutan
elinin resimlerini görünce şöyle dedim:

"Pekâlâ, artık buna bakmayabilirim,

bu kadarı yeter.

Bu, düşündüğüm şeyin ta kendisi,

konuşmak istediğim her şey bu."

Özgürlük Anıtı ve meşale tutan el

1876'dan 1882'ye kadar bu parkta kalmış,

bu sırada da Özgürlük Anıtı'nın
kaidesi için

fon toplama arayışı sürmüş.

Ben iskele kurmaya bayılırım.

Bu iş New York'ta çok yaygın.

Sürekli bir şeyler
inşa ediliyor ya da sökülüyor.

Özgürlük kavramı, sürekli yapım aşamasında

ve nesilden nesile yeniden inşa ediliyor.

Çanlar ise özgürlüğün diğer bir simgesi

fakat sonradan bu meşaleyle
kafese kapatılmış

ve artık çan sesi çıkaramıyor.

Çan, meşalenin yakıtı

ve mavi ateş, oradaki en sıcak ateş.

Toplum bizi ayrıştırmaya çalıştı

ya da bedenlerimizle, yaşadığımız yerle,

sosyoekonomik konumumuzla, eğitimimizle,

her şeyimizle tanımlamaya çalıştı.

Daha sonra kitlesel şekilde kol kola verip

hakkımızı nasıl savunabildiğimizi gördük.

Bence bu işi yapmak,

geleceğe dair bir şey için

dua etmek ya da umutlanmak

ve bazı isimleri geçmişten
bugüne taşımak gibi bir şey.

Devamında ise sonraki nesilleri yaşatmak

ve kolektif yapıyı onurlandırmak için

görevi başkalarına devretmek gerek.