Zaprawa - Religia czy Wiara? [Mt 28, 16-20]

Ostatnia Zaprawa dała trochę w kość.
Dzisiaj będzie trochę lżej.

[muzyka]

Ale jeśli kogoś z was poprzednia medytacja
albo Zaprawa jakoś dotknęła i ruszyła,

to warto zostać przy tym temacie
dlatego, że strata, żałoba,

przeżywanie pustki po kimś, po czymś
to jest proces, który trwa długo

i można się z niego wybić, zagłuszając się
jakimiś innymi ciekawostkami.

Więc jeśli dla was była istotna
tamta medytacja albo Zaprawa,

proponuję, aby jutro zrobić jeszcze raz
tamtą medytację

albo jak ktoś z was umie,
można zrobić medytację pogłębiającą.

Dzisiaj, bardziej intelektualny temat,
będzie „rozkminka".

[Mt 28, 16-20]

To jest bardzo ciekawe.

Cieszę się, że dostałem nowe tłumaczenie,
tłumaczenie Paulistów,

przetłumaczone na nowo
z języków oryginalnych.

Okazuje się, że jest to bardzo przydatne,
bo w Tysiąclatce...,

to jest ta moja Tysiąclatka
czyli Biblia Tysiąclecia, mocno zużyta,

ten sam fragment jest przetłumaczony
trochę inaczej, właściwie jeden werset.

Tutaj jest: „Idźcie więc i pozyskujcie
uczniów we wszystkich narodach!"

a Tysiąclatka tłumaczy to w ten sposób:

„Idźcie więc i czyńcie uczniami
wszystkie narody."

Niby subtelność
ale jednak jest duża różnica.

Bo to tłumaczenie sugeruje,
że Jezus mówi:

„idźcie, aby wszystkie narody
były moimi uczniami -

każdy człowiek co do jednego
ma być moim uczniem,

wszyscy mają być katolikami".

A to tłumaczenie sugeruje coś innego,

sugeruje, że w każdym narodzie
mają być uczniowie Jezusa,

Jego zwolennicy,
ludzie rozumiejący tę ideę.

Nie wszyscy ale w każdym mają być,
ma się pojawić jakaś grupa,

która będzie alternatywą
dla całego społeczeństwa,

W duchu i kluczu tego,
o czym Jezus mówił: sól ziemi.

Logika minjan, minjan w Starym Testamencie
to mała grupa,

ale wystarczająca do wprowadzenia zmiany.

O tym jest w Księdze Rodzaju,
ale to jest inny temat.

A więc, Jezusowa logika małej grupy,
która jest w stanie wprowadzać zmianę,

nowy punkt widzenia,
wprowadzać jakiś smak.

To jest może na pierwszy rzut oka
drobnostka w tym wszystkim,

ale jest to bardzo ważne.

Konsekwencją interpretacji tego fragmentu
są dwa rodzaje myślenia.

Jest myślenie religijne, zbiorowe,
wszystkie narody mają być katolikami.

To jest myślenie religijne.

I jest myślenie wiary.

Inne zasady obowiązują
w myśleniu religijnym,

a inne zasady obowiązują
w myśleniu wiary.

Logika myślenia człowieka religijnego
jest mniej więcej taka:

zostałem stworzony przez Boga,
jakieś bóstwo i winienem mu być posłuszny,

winienem podporządkować swoje życie
do zasad, które On daje

i winienem prosić Go o to,
czego potrzebuję,

i przepraszać za wszystkie moje błędy.

On jest zewnętrznym
kontrolerem mojego życia

nawet jeśli uładzę to
i ten kontroler jest dobry,

to zewnętrzne kontrolowanie życia
jest istotną cechą myślenia religijnego.

Moje modlitwy służą głównie temu,
aby od Niego coś dostać,

aby Go do czegoś przekonać,
aby Go uspokoić.

Możecie pomyśleć, czy w waszej modlitwie
nie ma czegoś takiego,

że jak się pomodlę,
to Bóg będzie trochę spokojniejszy,

albo wtedy mi coś da,
wymodlę coś, to się tak mówi.

W takim myśleniu religijnym
- to jest myślenie naturalne

obecne we wszystkich naturalnych religiach
pogańskich, niepogańskich -

myślenie o zewnętrznym bóstwie.

Wtedy się pojawiają kapłani - słowo,
które robi furorę w Kościele katolickim

- czyli pośrednicy między Bogiem a mną.

Mają specjalną funkcję,
to są specjalni ludzie,

tacy magowie trochę,
między jednym a drugim.

I to jest bardzo ciekawe,
że używamy tego słowa kapłan.

W środowiskach bardziej pobożnych,
jak ktoś chce okazać szacunek księdzu,

mówi, że to jest kapłan,
taki ktoś większy.

Natomiast z gruntu
jest to słowo pogańskie.

Neokatechumenat mówi
o prezbiterach we wspólnotach.

Na początku chrześcijaństwa
nie było żadnych kapłanów.

Tam byli prezbiterzy,
prezbiteros - najstarszy.

To były osoby wybierane w małych grupach,
w gminach, które powstawały,

aby oni prowadzili modlitwę.

On nie był kimś innym,
nie miał błękitnej krwi.

Nie miał cudownych właściwości,
nie był magiem, był jednym z nas.

Jeden z nas, który akurat
prowadzi modlitwę.

Oni właśnie nie mieli myślenia
religijnego - to jest ciekawe.

Jakie oni mieli myślenie?

Że Bóg nie jest zewnętrznym
kontrolerem mojego życia,

tylko Bóg jest źródłem mojej
wewnętrznej siły, mojej twórczości,

źródłem życia we mnie
- to jest myślenie wiary.

Bardzo ciekawe jest to,
że o chrześcijanach mówiono,

że są ateistami, bo nie wyznawali
wielu bogów tylko w jednego wierzyli,

ale mówiono też o nich, że są to ludzie,
którzy wyznają tę filozofię życia,

wyznają ten sposób życia.

Nie utożsamiano ich z religią,
myśleniem ogólnym,

gdzie jednostka ma się dostosować
do ogólnych zasad,

tylko postrzegano ich, że mają
jakieś przekonania, za którymi idą.

Jednym z ważniejszych z tych przekonań
jest, że Bóg wewnątrz nich działał.

Oczywiście jest coś takiego jak grzech,
można popełnić błędy w tym wszystkim,

ale jest założenie, że nie zbiorowo
zwracamy się do Boga i Go przebłagujemy,

tylko On w nas jest
i nawiązujemy coraz lepszy kontakt z Nim.

Wielu autorów podkreśla,
że chrześcijaństwo nie jest religią.

Nawet jeśli rozpoczęliśmy
naszą wewnętrzną drogę duchową

z pobudek religijnych, bojąc się piekła
czy bojąc się jakiegoś zła w sobie,

to koniecznym krokiem
jest przejście do myślenia wiarą,

porzucenia myślenia religijnego.

To trzeba czasami zwalczać w sobie
bo często nie doprowadza mnie

do spotkania z Bogiem,
które się we mnie dzieje,

tylko mnie doprowadza
do zwiększania ilości modlitw,

do zwiększania nastawienia:
Panie Boże, uspokój się, będzie dobrze.

To uspokaja na trochę, to znieczula,
to sprawia, że się mnie boję czasami.

Ale nigdy nie leczy,
znieczula, ale nie leczy.

Nigdy z poczucia religijności
nie będę miał

głębokiego, satysfakcjonującego poczucia,
że Bóg jest ze mną, we mnie

i jest moją życiową siłą.

To może zrobić myślenie wiary.

Przeciekawe jest to, że Jezus Chrystus
został zabity za burzenie kultu.

Żydowscy kapłani mówili przed Piłatem,
kiedy próbowali osądzać Jezusa,

że On podburza lud do złego kultu,
do złego wyznawania wiary.

Jezus taki był właśnie,

próbował przeciągnąć ludzi
do myślenia wiarą,

czyli do myślenia
moją odpowiedzialnością za życie.

Przejście od myślenia religijnego
do myślenia wiary

ma w sobie duże konsekwencje
bo jeśli myślę kategorią

tego zewnętrznego kontrolera,
któremu mogę być posłuszny lub nie,

ale cały czas jest coś zewnętrznego,
co życie mi utrudnia

albo trochę mi sprzyja w życiu,
ale jest to zewnętrzna siła,

która ma zasadniczy wpływ
na moje życie.

Kiedy przejdę do myślenia wiary i widzę,

że Bóg jest źródłem działania we mnie,
źródłem mojego życia,

to okazuje się, że władzę nad moim życiem
mam w swoich rękach

i ode mnie zależy,
w jaki sposób ją wykorzystam,

w dobry sposób albo zły,

czy ja spartolę to życie,
czy je dobrze wykorzystam.

Nagle się pojawia odpowiedzialność.

To może przerażać, ale może fascynować,
że to źródło życia, które jest we mnie,

jest naprawdę potężne,
a ja mam nad tym władzę, kontrolę.

Bóg dał mi władzę w moje ręce -
co ja zrobię z tym życiem to będzie.

Wydaje mi się,
że o coś takiego Jezusowi chodziło

aby ludzie którym opowiadał o tym,
wyszli ze zbiorowego zwracania się do Boga

i zaczęli zwracać się do Ojca,
czyli do takiej bezpośredniej relacji.

Dużo się mówi o takiej bezpośredniej
relacji z Jezusem,

wszyscy podkreślają, że to trzeba zrobić,
ale bardzo rzadko się mówi,

że aby to się stało, muszę wyjść
z takiego myślenia religijnego:

czyńcie uczniami wszystkie narody,
wszyscy tacy powinniśmy być.

Może minjan, mała grupa osób
jest potrzebna, aby zaszczepić jakąś ideę,

aby pokazać punkt odniesienia
- mała ale słona, taka żywa.

Kiedy przeczytałem ten fragment,
że niektórzy nie dowierzali...

wydaje mi się, że to niedowierzanie
jest taką tego konsekwencją.

Zobaczcie,
jeśli Jezus opowiadał swoim uczniom,

że trzeba porzucić
to myślenie religijne...

Oczywiście nie używał takich słów,
ale ostatecznie Mu o to chodziło,

że On rozwalał tą strukturę religijną,
która była opresyjna dla ludzi.

Jezus mówił, że Ojciec chce mieć
wyznawców w Duchu i Prawdzie.

Wewnątrz mnie.

Cały system religijny mówił o kulcie,
który ma być sprawowany w świątyni,

są konkretne zasady, jak to trzeba robić,
wszystko skontrolowane, jest porządek.

A Jezus mówi: „Nie tędy droga,
to zabiera życie, jest niszczące dla ludzi

albo po prostu nie przynosi
tego efektu spotkania z Ojcem".

Stańmy na chwilę w skórze tych uczniów,
którzy widzą Jezusa Zmartwychwstałego

i przypomina im się wszystko,
o czym On mówił.

Na pewno mieli w swych sercach dylematy:
czy Jezus mówi prawdę, czy nie mówi,

czy ci kapłani, uczeni w Piśmie
mówią prawdę - kto ma rację.

Być może bardziej wierzyli Jezusowi,
ale On został zabity

więc te wszystkie przekonania,
że mają bezpośrednio zwracać się do Ojca,

że mogą mieć w sobie źródło życia,
którym jest Bóg, nawiązać z Nim kontakt,

mogły im się podłamać,
mogli przestać w to wierzyć.

I teraz jak się okazuje,
że Jezus Zmartwychwstał,

czyli okazuje się,
że to, co mówił, jest prawdą,

bo stało się coś niezwykłego,
co potwierdza Jego słowa Jezusa,

to może być taka wątpliwość:
ale jeśli Ty naprawdę zmartwychwstałeś

i naprawdę to, co mówisz, jest prawdą,

to znaczy, że życiowe konsekwencje dla nas
są bardzo duże

bo my mamy przestać myśleć
w kategoriach religijnych.

I tak się faktycznie działo,
odłączali się od wspólnot,

byli nawet wyłączani z synagogi.

Ale w imię czego?

W imię prawdziwej, głębokiej wiary,
która zmieniała ich życie.

Wcale nie mówię tego,
że do kościoła nie należy chodzić,

nie mam takiej intencji
i nie chcę nikogo do tego namawiać,

Warto chodzić do kościoła,
jeśli źródła twojej wiary

są w doświadczeniu
spotkania tam Jezusa.

Spotykasz tam realnie Jezusa,
który jest również i w tobie.

Ale jeśli źródłem twojej wiary jest lęk,
strach przed Bogiem

albo strach, że sobie w życiu nie poradzę

i jeśli On nie zainterweniuje,
to mi się życie rozsypie

- a nie, że On jest we mnie
i na pewno to jakoś przejdziemy...

czyli takie lękowe,
takie nerwicowe myślenie,

to dla ciebie ważnym krokiem
będzie przejście

od myślenia religijnego
do myślenia wiary.

Myślenie wiary polega głównie na tym,

że Bóg jest źródłem życia we mnie
i mnie naprawdę nie zostawi.

Dobrze jest się modlić, zwracać do Niego
ale jeśli się zwracasz z lęku i strachu,

że jeśli tego nie zrobię to On mnie opuści
to źle się modlisz.

Ja wiem, że to uspokaja,
ale uspokaja na chwilę.

Można zostać przy takim myśleniu,
pewnie, lepsze takie coś niż nic,

ale warto wiedzieć,
że jest coś więcej,

że mogę znaleźć taką synchronizację
ze sobą i z Bogiem,

która będzie głęboko karmiąca.

Myślenie wiary, bycie czcicielem
Boga Ojca w Duchu i Prawdzie.

Tego Jezus chciał.

Pamiętam, jak docierały do mnie
myśli na ten temat.

Miałem w sobie duży opór,
poczucie, że robię coś nie tak,

jeśli odchodzę od tego myślenia
religijnego do myślenia wiary,

że popełniam błąd jakiś,
że się zachowuję nie w porządku.

Ale zachowuję się nie w porządku
wobec schematów myślenia w sobie,

które należy zwalczyć.

W porządku wobec Boga się zachowuję,
kiedy czczę Go w Duchu i Prawdzie,

czyli mam prawe myślenie:
niech wasze słowa będą tak -tak, nie -nie,

i mam miłość w sercu
- miłuj bliźniego swego.

To są najbardziej podstawowe
przesłania Jezusa Chrystusa.

W Duchu i Prawdzie
Ojciec chce mieć czcicieli.

Porzucanie starego myślenia
powoduje poczucie winy,

powoduje lęk, powoduje te wątpliwości,
które uczniowie mieli.

Nawet jeśli macie poczucie winy,
macie wątpliwości, czy dobrze robicie,

to zadawajcie sobie pytanie:
gdzie jest życie?

Gdzie jest coś, co was ożywia,

gdzie jest coś, co daje wam
głębokie doświadczenie Boga?

I idźcie za tym,
idźcie za prawdziwym Bogiem.

No i tego daj Boże, Amen.

21:15 robimy medytację,
bądźcie na tej medytacji.

Dajcie suba
jak było ciekawe.