Affetmek daha adil bir hukuk sistemini nasıl oluşturabilir

Aflar, suç hafifletmeler ve iflas yasaları; ABD hukuk sistemi içinde affetmenin araçlarıdır. Onları yeterince sık ve adil kullanıyor muyuz? Hukuk profesörü Martha Minow, bu merhametli eylemlerin ülke çapında ırksal ve ekonomik eşitsizliği gerçekten nasıl güçlendirebileceğini özetliyor. Herkes için daha adil bir toplum yaratmak için cezalandırma yerine sorumluluk ve uzlaşmaya odaklanan bir sistem olan onarıcı adaleti genişletmenin gerekçesini açıklıyor.

Bir aile üyenizi öldüren birini
affeder misiniz?

2019 Eylülde,

Dallas polisi Amber Guyger
adam öldürmekten suçlu bulundu.

Kurbanın kardeşi

polisi affetti.

Brandt Jean 18 yaşındaydı.

O zarif hareketi televizyon karşısında

saygıyla izleyen insanlara
ben de katıldım.

Ayrıca endişelendim.

Brandt Jean gibi Afro-Amerikalıların

diğerlerinden daha sık affetmesinin
beklenmesi beni endişelendiriyor.

Amber Guyger gibi
beyaz bir polis memurunun

cinayet işleyen diğer insanlardan

daha az ceza alması beni endişelendiriyor.

Ayrıca hukuk profesörü olduğum için

hukukun kendisi de beni endişelendiriyor.

Bugünlerde hukuk
doğrudan cezalandırma eğilimli.

Problemin bir kısmı da bu.

Bugün burada konuşmak istediğim konu bu.

Bir bireyin büyük bir affetme örneği;

avukat ve yetkililerin
hukukun affetme için yarattığı araçları,

çok sık göz ardı etmeleri hakkında
beni endişelendiriyor.

Hem de kuralların, başarılı bir toplumun
mihenk taşı olması gerekirken.

Endişelendiriyor çünkü onlar
affetme araçlarını yeterince kullanmıyor.

Haklı suçlamayı bırakmayı kastediyorum.

Bu araçlar çok fazla.

Af, ceza hafifletme, sicil silme,

borca karşılık iflas

ve polis, savcı
ve hakimlerin uyguladığı imtiyazlar gibi.

Ayrıca beni endişelendiren
-- fazla endişelenirim --

(Gülüşmeler)

Endişeliyim çünkü bu araçlar
kullanılırken eşitsizlikler oluyor.

Irk, sınıf, ve diğer
avantaj ve dezavantaj belirten

işaretleri içeren eşitsizlikler.

Amerika başkanları
suçluları affedeceği zaman

taraflılık ve ayrıcalıklı erişim
devreye giriyor.

Tarihsel olarak beyazlar,
aynı suçu işleyip aynı cezayı alan

azınlık gruplara göre
4 kat daha sık affedilmiş.

Bireyler arası af,

bütün dini ve felsefi
geleneklerde desteklenir.

Artık tıbbi deliller de

suçlama ve kini bırakmanın
sağlığa yararlarını gösteriyor.

Nelson Mandela, Güney Afrika'yı

ayrımcılıktan demokrasiye taşırken

şunları söylemişti:

"Kin tutmak, zehir içip bunun
düşmanını öldürmesini beklemek gibidir."

Hukuk, özür dileyip bağışlayıcılık
bekleyenlerin cezalarını kaldırabilir.

Örneğin, Amerika'nın 39 eyaletinde

ve Washington DC'de

tıp uzmanlarının,

bir şeyler yanlış gittiğinde
özür dileme hakları var.

Bunun, sonradan
kendi aleyhlerine kullanılıp

zarar vermesinden korkmuyorlar.

Daha aktif olarak, iflas hukuku

borçluların bazı şartlar altında
yeniden başlamasına imkan tanıyor.

Aflar, kayıt silme
ve mühürleme de bu imkanı tanıyor.

İnanması zor ama yaklaşık 40 yıldır
hukuk dersleri veriyorum.

Son zamanlarda fark ettim ki

hukuk öğrencilerine sistemin içindeki

affetme araçlarını öğretmiyoruz.

Hukuk okulları da genelde

hukukun adapte veya yardım edebileceği

affetme için potansiyeli
olan alanları keşfetmiyorlar.

Bunlar kaçırılmış fırsatlar.

Hatta bunlar kaçırılmış zorunluluklar.

Çünkü ders verdiğim öğrenciler

savcı, hakim, vali ve başkan olacaklar.

Eski öğrencim Barack Obama,

gücünü Amerika Birleşik Devletleri
başkanı olarak af vererek kullandı.

Yasa değiştikten sonra
hapisteki yüzlerce insan,

aynı uyuşturucu cezasına
daha az ceza vermek için

serbest bırakıldı.

Eğer affetme gücünü kullanmasaydı
o insanlar hala hapiste olurdu.

Yasal affetme araçları
daha fazla kullanılmalı.

Fakat sebepsiz veya taraflı olmamalı.

Bir "New Yorker" karikatürü büyük burunlu
ve büyük bıyıklı bir hakim gösteriyordu.

Bu hakim kendisiyle
aynı burun ve bıyığa sahip

bir sanığa bakıp diyor ki:

"Suçsuz olduğu apaçık."

(Gülüşmeler)

Affetme, hukukun
aynı şartlar altındaki insanlara

eşit davranmaları,
aynı kuralları uygulamaları için

adanmışlığını baltalayabilir.

Bu kindarlık, hapsetme

ve tüketici borcu çağında

daha fazla bağışlamaya
hatta affetme felsefesine ihtiyacımız var.

Adil bir şekilde affetmeliyiz.

Çocuk askerlere karşı global tavrı

Amerika'da genç suçlulara
karşı olan tavırla karşılaştırın.

Uluslararası insan hakları,

çocukları silahlı
çatışmalara sokan yetişkinleri

bu işin sorumlusu
oldukları için kınayıp suçladı.

Öte yandan çocuklara
farklı muamelede bulundu.

Uluslararası Ceza Mahkemesi,

halihazırda 122 üye milleti olan,

Kongo [Demokratik Cumhuriyeti]
savaş ağası Thomas Lubanga'yı

çocukları ve gençleri
askere almaktan suçlu buldu.

Çoğu millet, 15 yaş altındakilerin
çocuk asker olmadığından

emin olmaya çalışıyor.

Çoğu millet, asker olan çocuklara

suçlu olarak değil

yeni bir hayatı hak eden
insanlar olarak bakıyor.

Amerika'nın genç suçlulara
nasıl davrandığını karşılaştırın.

Reşit olmayanları
ciddi şekilde cezalandırıyor,

çoğu zaman yetişkin mahkemelerine
hatta yetişkin cezaevlerine çıkarıyoruz.

Buna rağmen çocuk askerler gibi

Amerika'da ergenler ve çocuklar;
seçenekler az olduğunda,

tehdit edildiklerinde,

yetişkinler tarafından para
ve ideolojiyle ikna edilince

şiddet olaylarına çekiliyor.

Çocuk askerler hakkında konuştuğumuzda
masumiyetin hitabeti herkese hitap ediyor.

Amerika'daki ergen çete üyelerinden
bahsettiğimizde ise etmiyor.

Her iki bağlamda da gençler,
yetişkinlerin kurduğu dünyada yakalanıyor

ve affetmek hem sorumluluk
hem de yeni başlangıç sunuyor.

Peki ya genç insanların suç aktivitesi
ve şiddet suçuyla yakalanmasının

öğrenirken ve kendileriyle
topluluklarının hayatlarını

yeniden inşa ederken sorumluluklarını
kabul etme şansları olsaydı?

Yasal çerçeveler,
gençleri davranışlarını tanımlamaya

topluluk üyelerini de
dinleyip affetmeye davet eder.

"Onarıcı adalet" denen şey,

cezalandırmak yerine

sorumluluk ve hizmeti vurgulayan çabadır.

Amerika'daki çoğu okul;
çatışmaları karara bağlamak,

önlemek ve okul-hapishane
hattını yok etmek için

onarıcı adalet metotlarını
kullanmaya geçti.

Bazı Amerikan liseleri
otomatik uzaklaştırma sistemini

kurbanların deneyimlerini anlatmaları
ve suçluların yaptıklarının

sorumluluklarını almaları için
fırsatlarla değiştirdiler.

Hırsızlık veya nefret dolu bir grafiti
veya sözlü ya da fiziksel saldırı hakkında

deneyimlerini aktarırken

kurbanlar ve suçlular
çoğu zaman güçlü duygular gösterir.

Topluluğun diğer üyeleri de

işlenen suçun kendilerine
etkisini anlatmak için söz alır.

Lider genelde kavgayı yatıştırır

ve suçlunun kurbana yardım etmek için

ne yapabileceği
konusundaki konuşmayı yönetir.

Birlikte nasıl ilerleyecekleri,
suç işleyenin yarayı nasıl iyileştireceği

ve gelecek kavgaları önlemek için

neler yapabilecekleri hakkında
bir anlaşmaya varırlar.

Son zamanlarda yayınlanan
bu örneği ele alalım.

California'da Mercedes M.
adındaki genç bir kadın,

eski lisesinde sürekli olarak

kavgaya karışmaktan uzaklaştırma alınca

bir liseden diğerine nakil oldu.

Yeni okulunda

iki genç kız onu yalan söylemekle suçladı

ve ona hakaret etti.

Rehber öğretmen onunla konuşup
sınıf arkadaşlarından birinin

ayakkabılarını çaldığını
öğrenecek kadar güvenini kazandı.

Ortaya çıktı ki o üçlü birbirlerini
uzun zamandır tanıyor

ve kavga etmek dışında

birbirleriyle nasıl
başa çıkacaklarını bilmiyorlardı.

Yönetici onları bir araya topladı.

Olanlarla ilgili
özel bir konuşma yaptılar.

Anlaşmaya vardılar.

Başlangıçta bir sürü duygu ifade ettiler.

Sonra Mercedes özür diledi.

Ayakkabıları çaldığını itiraf etti.

Bunu, onları satabilmek için yapmıştı.

Parayı annesinin
uyuşturucu testine harcayacaktı.

Böylece annesi temiz olduğunu gösterip

devlet bakımında olan
iki küçük çocuğunun bakımını

tekrar üstlenecekti.

Diğer kızlar bunu duydu.

Mercedes'in ağladığını gördüler

ve ona sarıldılar.

Çaldığı şeyi geri istemediler.

Yeni bir sayfa açmak istiyorlardı.

Ona güvenmek için bir sebep istediler.

Mercedes sonradan

bu süreç olmasaydı

uzaklaştırma alacağından
emin olduğunu söyledi.

Okuduğu lise
bu tip onarıcı adalet metotlarıyla

uzaklaştırmaların yarısından
fazlasını azalttı.

Onarıcı adalet alternatifleri

suçluları ve kurbanları

düşman ve savunma süreçlerinin
izin vermediği yollarda konuşturuyor.

Columbia çocuk adalet
sistemi gibi yerlerde

kurtarıcı oluyor.

Ayrıca Los Angeles ergen mahkemesi
gibi yerlerde yenilik oluyor.

Adaletli olacaksak

iflas gibi affetme metotları

yalnızca iflas eden
kar amaçlı üniversitelere değil

borç içindeki öğrencilere de uygulanmalı.

Aflar, kampanya
destekçilerine verilmeyecek.

Hakimlerin karar verme
yöntemleri yüzünden

beyazlardan yüzde yirmi daha fazla

hapis cezası alan siyahiler olmayacak.

Herkesi ilgilendiren af
ön yargıları önlemek için bir yol.

Bazen toplum,
konu ceza ve borca geldiğinde

sadece yeni bir başlangıca ihtiyaç duyar.

İncil, borçların periyodik affına

ve mahkumların serbest
bırakılmasına davet eder.

Son zamanlarda
global bir harekete ilham verdi.

Jübile 2000 Papa John Paul II'ye,

rock yıldızı Bono'ya
ve 60'tan fazla millete

gelişmekte olan ülkelerin
borcunu silmek için katıldı

ve başarılı oldu.

100 milyardan fazla borç

iptal edildi.

Yoksullukta kayda değer bir azalma oldu.

Benzer bir şekilde,
dolarla borç satın alıp

ödemeye zorlayan

ticari borç toplayıcıların tekniklerini

kopyalayan insanlar var.

Gece şovu sunucusu John Oliver

kar amacı gütmeyen
RIP Medical Debt grubuyla ortak oldu.

Sadece 60 bin dolara

15 milyon dolar değerinde
tıbbi borç satın aldılar.

Borcu sildiler.

(Alkışlar)

Neredeyse dokuz bin insan
hayatlarında yeni bir sayfa açtı.

Böyle örnek olaylar bu tip hareketlerin
daha fazla yapılmasını tetiklemeli.

Yeniden başlama zamanı geldi.

Toplu hapsetmeler,

tıbbi ve tüketici borçları,

ve kendi gözaltı görevlileriyle

elektronik monitörlerinin parasını

ödemeleri beklendiği için

borca giren zor durumdaki sanıklar için.

Yasaların çiğnenmesini affetmek

veya borçların
geri ödeneceğine dair sözler

risk teşkil eder.

Affetmek daha fazla
suça sebebiyet verebilir.

Ekonomistler buna isim dahi vermiş.

Buna "ahlaki zarar" diyorlar.

Göç ihlalleri için af çıkmalı mı?

Başkan kendini korumak

veya ihlale sebep olmak için
af önermeli mi?

Bizim dönemimiz için zorlayıcı sorular.

Fakat kızgınlığı yüceltmenin
kendi tehlikeleri var.

Aynı şekilde bireyleri

kendi kontrolleri dışındaki
olaylar için suçlamanın da.

Hukukun nasıl affedebileceğini sorgulamak
suçu inkar etmek değildir.

Daha büyük modellerin görünümleri için

objektifi genişletmek

ve geçmişi silersek ileri
gidebilecek fırsatlara

olanak vermektir.

Teşekkürler.

(Alkışlar)