Return to Video

Ιστορίες του Χάρλεμ από την Άμπιγκεϊλ Ντε Βιλ / ART21 "New York Close Up"

  • 0:01 - 0:03
    [ήχος από μπομπίνα με φιλμ]
  • 0:06 - 0:09
    [μουσική από κρουστά και χάλκινα όργανα]
  • 0:27 - 0:28
    Χάρλεμ
  • 0:29 - 0:31
    Με συγχωρείτε.
  • 0:32 - 0:33
    Άμπιγκεϊλ Ντε Βιλ - Καλλιτέχνης
  • 0:44 - 0:47
    Έχει πλάκα να είσαι στον δρόμο,
    να σπρώχνεις κάτι,
  • 0:48 - 0:50
    και να πρέπει ο κόσμος
    να κάνει στην άκρη.
  • 0:50 - 0:51
    [γέλιο]
  • 0:55 - 0:59
    Αυτό σημαίνει ζωή στην πόλη,
    το να σπρώχνεις πράγματα σε καρότσια.
  • 1:00 - 1:03
    Στη Νέα Υόρκη δεν έχουμε
    την κουλτούρα του αμαξιού.
  • 1:04 - 1:07
    Ο κόσμος το αντιλαμβάνεται ασυνείδητα
  • 1:07 - 1:10
    αυτή δουλεύει,
    είναι παράλληλα και καλλιτέχνης.
  • 1:10 - 1:12
    Τι κάνετε;
  • 1:12 - 1:14
    Κάνετε ντοκιμαντέρ για την τέχνη;
  • 1:14 - 1:15
    Καλή τύχη, σας εύχομαι.
  • 1:16 - 1:18
    [κροτάλισμα]
  • 1:18 - 1:20
    Εντάξει.
  • 1:20 - 1:23
    "Ιστορίες του Χάρλεμ
    της Άμπιγκεϊλ Ντε Βιλ"
  • 1:28 - 1:32
    Μ' ενδιαφέρει να αφηγούμαι
    αόρατες ιστορίες
  • 1:32 - 1:37
    για ομάδες ανθρώπων που καταλάμβαναν
    έναν χώρο, ο οποίος δεν υπάρχει πια.
  • 1:37 - 1:40
    Όπως η ιστορία 400 χρόνων του Χάρλεμ,
  • 1:40 - 1:44
    όπου οι ιθαγενείς εκτοπίζονται
    μέχρι και σήμερα.
  • 1:44 - 1:48
    Αυτοί συνέβαλλαν στη διαμόρφωση
    του αστικού περιβάλλοντος σήμερα.
  • 1:49 - 1:50
    [ήχοι της πόλης]
  • 1:51 - 1:53
    Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ότι
  • 1:53 - 1:57
    στον 123ο δρόμο στη δυτική πλευρά
    στο ύψος της 131ης Οδού
  • 1:57 - 2:01
    υπήρχε ένα ορφανοτροφείο, στο οποίο
    γεννήθηκε και μεγάλωσε ο παππούς μου.
  • 2:02 - 2:05
    Και τώρα είναι το πιο άσχημο κτίριο
    στο τετράγωνο.
  • 2:05 - 2:08
    Έχει ένα χρώμα σομόν,
  • 2:08 - 2:11
    και ζητάνε 500.000 δολάρια
    για να πουλήσουν
  • 2:12 - 2:15
    ένα διαμέρισμα στο κτίριο.
    Έλεος.
  • 2:17 - 2:21
    Δεν είμαι 100% σίγουρη
    για την ιστορία του παππού μου
  • 2:21 - 2:24
    και δεν ξέρω πόσο καθαρά
    θυμόταν τη ζωή του.
  • 2:26 - 2:29
    Ξέρω ότι τον μεγάλωσε
    ένα ηλικιωμένο ζευγάρι,
  • 2:29 - 2:33
    ονόματι Μόντι και Κάουντ Ντε Βιλ.
  • 2:33 - 2:36
    Άντε να το βρεις αυτό στο Ancestry.com.
  • 2:36 - 2:42
    Γι' αυτό τοποθέτησα αυτά τα κεφάλια
    στον δρόμο,
  • 2:42 - 2:46
    για να διεκδικήσω, με κάποιο τρόπο,
    τον χώρο, την περιοχή.
  • 2:49 - 2:51
    [κροτάλισμα από ρόδες]
  • 2:54 - 2:57
    [ήχοι της πόλης]
  • 3:01 - 3:03
    Η γιαγιά μου ζούσε απέναντι.
  • 3:03 - 3:07
    Έτσι γνώρισε τον παππού μου,
    και έκαναν τον πατέρα μου.
  • 3:07 - 3:10
    Επέλεξα λοιπόν ένα μέρος,
  • 3:10 - 3:14
    που υποθέτω ότι ήταν το κτίριο,
    όπου ζούσε εκείνη.
  • 3:15 - 3:19
    Η οικογένεια της γιαγιάς μου ήρθε
    απ' το Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια
  • 3:19 - 3:22
    τη δεκαετία του '30 και '40,
    στο κύμα της Μεγάλης Μετανάστευσης.
  • 3:23 - 3:26
    Όπως το κύμα μετανάστευσης
    των 6 εκατομμυρίων Αφροαμερικανών
  • 3:26 - 3:29
    που ήρθαν απ' τον Νότο
    στις βόρειες και δυτικές πολιτείες,
  • 3:29 - 3:31
    αναζητώντας καλύτερες ευκαιρίες.
  • 3:33 - 3:37
    Και να που βρισκόμαστε εδώ,
    100 χρόνια μετά.
  • 3:37 - 3:40
    Και τώρα έχουν ανοίξει παντού τρύπες
    στο Χάρλεμ
  • 3:40 - 3:43
    γιατί χτίζουν παντού νέα κτίρια.
  • 3:43 - 3:47
    Είναι σαν να μετατοπίζεται η γη,
    σαν να κινείται.
  • 3:47 - 3:49
    Κτίρια ισοπεδώνονται
    και κατεδαφίζονται
  • 3:49 - 3:52
    και χτίζονται καινούργια.
    Ξεφορτωνόμαστε τα παλιά.
  • 3:54 - 3:58
    Έρχονται νέες ομάδες ανθρώπων,
    φεύγουν οι παλιοί ή εκτοπίζονται.
  • 3:58 - 4:03
    Μοιάζει λίγο με
    τα αποδημητικά ταξίδια των πουλιών.
  • 4:06 - 4:08
    Εδώ γράφεται ιστορία.
  • 4:10 - 4:12
    [κροτάλισμα από ρόδες καροτσιού]
  • 4:13 - 4:15
    [ομιλίες]
  • 4:24 - 4:27
    Υπάρχει ένα νεκροταφείο Αφρικανών
  • 4:28 - 4:32
    κάπου ανάμεσα στην 126η Οδό
  • 4:32 - 4:36
    και τη βάση της γέφυρας
    της Λεωφόρου Γουίλις.
  • 4:36 - 4:39
    Είναι ένα περίεργο μέρος,
  • 4:39 - 4:43
    όπου κυκλοφορούν μονίμως οχήματα
    έκτακτης ανάγκης και περιπολικά.
  • 4:43 - 4:45
    [κρότος]
  • 4:46 - 4:49
    Πρόκειται για ένα μεταβατικό σημείο,
  • 4:49 - 4:52
    που δεν έχει αποκτήσει
    ακόμη νόημα ύπαρξης.
  • 4:52 - 4:55
    Δεν έχουν καταφέρει να το μετατρέψουν
    σε κάτι που να σου προκαλεί κατάθλιψη,
  • 4:55 - 4:59
    σε κατάστημα Whole Foods
    ή σε συγκρότημα διαμερισμάτων.
  • 5:00 - 5:02
    Ένα "φιλέτο γης" με διαμερίσματα.
  • 5:06 - 5:08
    [ήχος από ταινία που ξετυλίγεται]
  • 5:08 - 5:11
    Αυτό το μέρος με απασχολεί
    εδώ και πολύ καιρό.
  • 5:11 - 5:14
    Αυτή είναι η πρώτη μου δοκιμή εδώ.
  • 5:15 - 5:18
    Είναι σαν να αναγνωρίζω
    την παρουσία του.
  • 5:22 - 5:25
    Αυτό που με απασχολούσε κυρίως
    ήταν αυτά τα σώματα,
  • 5:25 - 5:28
    που δεν έχουν όνομα,
    δεν έχουν πρόσωπα.
  • 5:28 - 5:32
    Αυτά τα σώματα, για τα οποία
    δεν νοιάστηκε κανείς, όσο ήταν εδώ,
  • 5:32 - 5:36
    και για τα οποία δεν νοιάζεται κανείς
    μέχρι και σήμερα.
  • 5:36 - 5:40
    Προσπάθησα να αναπαραστήσω
    την ανθρώπινη παρουσία.
  • 5:42 - 5:45
    [ήχοι της πόλης]
  • 5:48 - 5:52
    Πιστεύω ότι τα σκουπίδια
    καταγράφουν την ύπαρξή μας.
  • 5:53 - 5:56
    Έχουν χρησιμοποιηθεί
    από ανθρώπους.
  • 5:57 - 6:01
    Είναι τα αρχαιολογικά ευρήματα
    του παρόντος.
  • 6:02 - 6:04
    Η ιστορία διαπνέει τα πάντα.
  • 6:04 - 6:06
    Είτε το συνειδητοποιούμε, είτε όχι.
  • 6:09 - 6:11
    Η τοποθέτηση σκουπιδιών είναι
  • 6:11 - 6:14
    ο ιδανικός τρόπος για να μιλήσουμε
    για αυτόν τον χώρο,
  • 6:14 - 6:18
    διότι έτσι συμπεριφέρθηκαν
    σε αυτούς τους ανθρώπους.
  • 6:20 - 6:23
    Με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρονται
    και σε αυτό το μέρος.
  • 6:25 - 6:26
    [παιδικά γέλια]
  • 6:31 - 6:32
    Για να δω.
  • 6:33 - 6:34
    Παιδιά!
  • 6:35 - 6:38
    Λένε ότι αυτό είναι τέχνη!
  • 6:43 - 6:47
    Είναι σημαντικό να αναγνωρίζεις τους
    ανθρώπους που έζησαν πριν από σένα.
  • 6:47 - 6:52
    Ακόμη κι αν είχαν την πιο βαρετή ζωή,
  • 6:52 - 6:55
    οι αποφάσεις που πήραν
    είναι ο λόγος που υπάρχεις.
  • 6:56 - 7:00
    Της γιαγιάς μου
    της άρεσε ο παππούς μου,
  • 7:00 - 7:03
    γι' αυτό και έμεινε έγκυος
    με τον πατέρα μου.
  • 7:03 - 7:07
    Αν δεν της άρεσε ο τύπος
    με τα ίσια μαλλιά απέναντι,
  • 7:07 - 7:09
    εγώ δεν θα είχα υπάρξει ποτέ.
  • 7:09 - 7:12
    Δεν νομίζω ότι το κάθε πράγμα στη ζωή...
  • 7:14 - 7:16
    ...συμβαίνει τυχαία. Καθόλου.
Title:
Ιστορίες του Χάρλεμ από την Άμπιγκεϊλ Ντε Βιλ / ART21 "New York Close Up"
Description:

Με ποιον τρόπο ένας καλλιτέχνης αποτίνει φόρο τιμής στους ξεχασμένους ανθρώπους; Σε αυτό το φιλμ, η καλλιτέχνιδα Άμπιγκεϊλ Ντε Βιλ «στοιχειώνει» τους δρόμους του Χάρλεμ σπρώχνοντας ένα καρότσι γεμάτο σκουπίδια, δημιουργώντας στο διάβα της προσωρινές εικαστικές παρεμβάσεις με τη βοήθεια γλυπτών. Σταματώντας στη Λεωφόρο Λένοξ στο ύψος της 131ης Οδού, η Ντε Βιλ, που γεννήθηκε στο Μπρονξ, τοποθετεί ένα μικρό ομοίωμα του χαμογελαστού προσώπου της κάτω από ένα σημείο με φυτά στον δρόμο. Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται το πατρικό σπίτι του παππού της, ένα παλιό κλασσικό κτίριο με κόκκινα τούβλα, το οποίο έχει μετατραπεί σε τερατώδης πολυκατοικία. Η Ντε Βιλ εξηγεί ότι η τοποθέτηση του γλυπτού στο συγκεκριμένο σημείο είναι μια πράξη αποκατάστασης που λαμβάνει χώρα σε προσωπικό και ιστορικό επίπεδο, ένας τρόπος αναγνώρισης «των ανθρώπων που καταλάμβαναν έναν χώρο, ο οποίος δεν υπάρχει πια… αλλά οι ίδιοι συνέβαλλαν στη διαμόρφωσή του, όπως έχει εξελιχθεί σήμερα».

Χρησιμοποιώντας στιγμιότυπα απ’ το μοντέρνο Χάρλεμ, γυρισμένα σε φιλμ Super 8mm, η Ντε Βιλ περιγράφει ένα αστικό τοπίο, που βρίσκεται υπό τη συνεχή πίεση των πολεοδομικών έργων αναβάθμισης. «Είναι σαν να μετακινείται η γη», λέει, «Νέες ομάδες ανθρώπων έρχονται για να μείνουν εδώ και οι παλιοί εκτοπίζονται. Είναι όπως οι αποδημητικές συνήθειες των πουλιών». Σπρώχνοντας το δυσκίνητο καρότσι της σε ένα ερειπωμένο μέρος στο Ηστ Ρίβερ, στη βάση της γέφυρας της Λεωφόρου Γουίλις, η Ντε Βιλ ξεφορτώνει κομμάτια από φθαρμένο ξύλο, σκουριασμένα μέταλλα, κεφάλια από μανεκέν και σακούλες σκουπιδιών. Αυτό το απεριποίητο μέρος μετατρέπεται, χωρίς επισημότητες, σε ένα υποτιθέμενο νεκροταφείο Αφρικανών της προ-αποικιακής εποχής, όπου οι οικογένειες των απελευθερωμένων και των σκλάβων έθαβαν τους νεκρούς τους, την εποχή που οι Ολλανδοί άποικοι μετέτρεπαν το Άνω Μανχάταν σε καλλιεργήσιμη έκταση, τον 17ο αιώνα. Η Ντε Βιλ χαρακτηρίζει το γλυπτό της «μια άσκηση πάνω στην αναγνώριση» και υποστηρίζει ότι τα σκουπίδια είναι το ιδανικό υλικό για να αφηγηθείς μια ξεχασμένη ιστορία «διότι έτσι φέρθηκαν σε αυτούς τους ανθρώπους. Όπως ακριβώς φέρονται σε αυτό το μέρος». Το γλυπτό που παρουσιάζεται στο φιλμ είναι το "Harlem River Blues" (Τα Μπλουζ του Ποταμού Χάρλεμ) της Ντε Βιλ από το 2014.

Abigail DeVille (b. 1981, New York, New York, USA) ζει και εργάζεται στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Για περισσότερες πληροφορίες:
http://www.art21.org/newyorkcloseup/artists/abigail-deville/

CREDITS | ART21 "New York Close Up" Created & Produced by: Wesley Miller & Nick Ravich. Editor: Erin Casper. Cinematography: Ian Forster, John Marton, & Nick Ravich. Sound: Wesley Miller & Nick Ravich. Design & Graphics: CRUX Design & Open. Artwork: Abigail DeVille. Thanks: Steve Cossman, Antonio DeVille, Elizabeth Gwinn, Sean Hanley, Amanda Long, MONO NO AWARE, PAC LAB & Studio Museum in Harlem. An ART21 Workshop Production. © ART21, Inc. 2014. All rights reserved.

ART21 "New York Close Up" is supported, in part, by The Lambent Foundation; the New York City Department of Cultural Affairs in partnership with the City Council; The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts; and by individual contributors.
more » « less
Video Language:
English
Team:
Art21
Project:
"New York Close Up" series
Duration:
07:35

Greek subtitles

Revisions Compare revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.