"Irkçı olmamak" ve ırkçılık karşıtı olmak arasındaki fark

Yazar ve tarihçi Ibram X. Kendi, "ırkçı olmamak" diye bir şey olmadığını söylüyor. Bu önemli konuşmada, daha net bir şekilde anlamamız, sorumluluk almamız ve kamu politikaları, iş yerleri ve kişisel inançlarımızdaki ön yargıları reddetmemize yardımcı olmak için, dönüştürücü bir kavram olan ırkçılık karşıtlığını tanımlıyor. Adaletsizlik ve eşitsizliği yok etmek -- ve yerine sevgi koymak -- amacıyla, bu farkındalığı aktif olarak nasıl kullanacağınızı öğrenin. (Bu sanal görüşme, TED güncel ilişkiler küratörü Whitney Pennington Rodgers ve konuşmacı geliştirme küratörü Cloe Shasha tarafından sunulmuş, 9 Haziran 2020 tarihinde kaydedilmiştir.)

Cloe Shasha: Hoş geldin Ibram

ve bize katıldığın için teşekkürler.

Ibram X. Kendi: Teşekkürler Cloe

ve Whitney,

bu sohbete katıldığınız için
hepinize teşekkür ederim.

Pekala, birkaç hafta önce

George Floyd'un acımasızca
öldürüldüğünü öğrendiğimiz gün,

Central Park'ta köpeğine
tasma takmayı tercih etmeyen

ve yakınındaki siyahi bir adamın

tasma takması gerektiğini
söyleyerek uyardığı beyaz bir kadının

tasma takmak yerine
siyahi erkeği tehdit ettiğini,

polisi aramaya karar verdiğini

ve polise hayatının tehdit altında
olduğunu iddia ettiğini öğrendik.

Bunu bir video aracılığıyla öğrendiğimizde
birçok Amerikalı şaşkınlığa uğradı

ve o kadın, Amy Cooper,
kendini ulusal bir televizyonda buldu

ve tıpkı diğer pek çok Amerikalının

ırkçı bir eylemde bulunduktan
hemen sonra söylediği gibi,

"Ben ırkçı değilim," dedi.

Pek çok Amerikalı diyorum

çünkü gerçekten ırkçı fikirler ifade eden,

ırkçı politikaları
destekleyen Amerikalıların

tarihini düşündüğümüzde,

aslında ırkçı olmadığını iddia eden
insanların tarihinden bahsediyor oluruz

çünkü herkes ırkçı
olmadığını iddia ediyor,

ister dünyadaki Amy Coopers'lar olsun,
ister Donald Trump;

ki Donald Trump
çoğunlukla siyahi olan Baltimore'un

hiçbir insanın yaşamak istemeyeceği
fare ve kemirgenlerle dolu

bir pislik olduğunu
söyledikten sonra ırkçı olmakla suçlandı.

O da şöyle dedi, "Aslında dünyadaki
en az ırkçı insan benim."

Yani ırkçılığın esas ruhu

her zaman inkar olmuştur

ve bu ruhun sesi de

her zaman "ben ırkçı değilim" der.

Bu yüzden, işim dahilinde
yapmaya çalıştığım şey

Amerikalıların kelime haznelerinden
"ırkçı olmamak" kavramını

gerçekten çıkarmak

ve ya ırkçı ya da ırkçılık karşıtı
olduğumuzun farkına varmak.

Belirli ırk gruplarının diğer gruplardan
daha iyi veya daha kötü olduğunu

veya daha üstün ya da daha altta olduğunu

öne süren fikirler ifade ederiz.

Ya ırkçı oluruz

ya da ırkçılık karşıtı.

Herhangi bir kültürel
ve hatta etnik farklılığa rağmen

ırk gruplarının eşit olduğunu
öne süren kavramları ifade ederiz.

Ya ırksal eşitsizlik
ve adaletsizliğe yön veren

politikaları destekleriz,

tıpkı Breonna Taylor'ın öldürüldüğü
Louisville'de gördüğümüz gibi

ya da herkes için adalet
ve eşitliğe yön veren politikaları

destekler ve teşvik ederiz.

Bu yüzden, ırkçı fikirler
ifade edip etmediğimiz,

ırkçı politikaları
destekleyip desteklemediğimiz

konusunda net olmamız
gerektiğini düşünüyorum

ve ırkçı olduğumuzda kabul etmeliyiz

çünkü ırkçılık karşıtı olmak,

ırkçı bir fikir ifade ettiğimizde
onu kabul etmektir,

şöyle demektir, "Biliyor musun?

Central Park'ta bunu yaparken
aslında ırkçıydım.

Fakat değişeceğim.

Irkçılık karşıtı
olmak için çabalayacağım."

Irkçı olmak ise Amerikan
toplumunu istila eden

ırksal eşitsizlikleri sürekli reddetmektir

ve Amerikalıların zihinlerini istila eden
ırkçı fikirleri sürekli reddetmektir.

Ben adil ve tarafısz bir toplum
inşa etmek istiyorum

ve bu sürece başlamak için bile

tek yolumuz ırkçılığımızı kabul etmek

ve ırkçılık karşıtı
bir dünya inşa etmektir.

Teşekkürler.

CS: Bunun için çok teşekkürler.

Kitabın, "How to Be an Antiracist"
[Nasıl Irkçılık Karşıtı Olunur?]

olup bitenlerin ışığı altında
en çok satanlardan birisi oldu

ve ırkçılık karşıtlığı ile ırkçılığın,

ırkçılık üzerinde
bir görüş sahibi olmak için

tek iki zıt kutup
olduğundan bahsediyorsun.

Nasıl ırkçılık karşıtı olabilecekleri
açısından konuya aşina olmayanlar için

ırkçılık karşıtlığının temel ilkelerinin
ne olduğundan biraz bahseder misin?

IXK: Tabii ki.

Irkçılığın ruhunun
inkar olduğunu söylemiştim

ve gerçekten, ırkçılık
karşıtlığının ruhu da itiraftır,

bu toplumda büyüdüğünü
kabul etmektir,

hayatlarımızın bir noktasında

gerçekten belki de ırkçı olan,
belirli ırk gruplarının diğerlerinden

daha iyi veya daha kötü olduğunu
öne süren fikirleri benimsemektir

ve ırksal hiyerarşiye inandığımız için,

Amerikalılara sistematik olarak

siyahi insanların daha tehlikeli olduğu,

siyahi insanların suçlara daha
yatkın olduğu öğretildiği için,

siyahi insanların ulusal olarak
gözetimde tutulan nüfusun

yüzde 40'ını oluşturduğu
bir toplumda yaşadığımız zaman,

bu, insanlara normal görünecektir.

Siyahi insanların nüfusun
yüzde 20'sini oluşturduğu

fakat insanların yüzde 60'tan fazlasının

polis tarafından vurulduğu bir toplumda,

Minneapolis gibi bir şehirde
yaşadığımız zaman,

bu, normal görünecektir.

Yani ırkçılık karşıtı olmak

siyahi insanlarda veya diğer
herhangi bir ırk grubunda

yanlış veya aşağılık bir şey
olmadığına inanmaktır.

Siyahi insanlar

veya diğer herhangi bir
ırk grubunda tehlikeli bir şey yok.

Etrafımızda bu ırksal eşitsizlikleri
gördüğümüz zaman,

onları olağan dışı olarak görüyoruz

ve sonra düşünmeye başlıyoruz,
birçok siyahi insanın

polis tarafından öldürülmesinin
ardında nasıl politikalar var?

Birçok Latin kökenli insanın
orantısız olarak

COVID ile enfekte olmasının
ardında nasıl politikalar var?

Bu politikaları altüst etmek
ve yerlerine daha ırkçılık karşıtı

politikalar koymak için nasıl
mücadelenin bir parçası olabilirim?

Whitney Pennington Rodgers:
Görünen o ki,

ırkçı olmamak ile ırkçılık karşıtlığı
arasında bir ayrım yapıyorsun.

Bundan biraz daha bahsedip
bunu detaylandırabilir misin?

İkisi arasındaki fark nedir?

IXK: En basit şekliyle,

ırkçı olmayan, ırkçı olduğunu
reddeden bir ırkçıdır

ve ırkçılık karşıtı ise

ırkçı olduğu zamanları
kabul etmeye gönüllü olan,

toplumumuzdaki ırksal problemleri

ve eşitsizlikleri
fark etmeye gönüllü olan

ve ırksal eşitsizlikleri, politikalarla
mücadele ederek değiştirmeye

gönüllü olan kişidir.

Bunu söylüyorum çünkü
gerçekten köle sahipleri, köle tüccarları

fikirlerinin, bizim ifademizle,
ırkçı olmadığını düşünüyorlardı.

Şöyle şeyler söylüyorlardı,

"Siyahi insanlar Ham'ın lanetli neslidir

ve onlar sonsuza dek
kölelikle lanetlenmişlerdir."

Bu "Ben ırkçı değilim" değildir.

Bu "Tanrı'nın kanunu.''

Şöyle şeyler diyorlardı,

"Bilime dayanarak, etnolojiye dayanarak,

doğa tarihine dayanarak,

siyahi insanlar yaradılıştan

köleliğe ve itaatkarlığa yatkındır.

Bu doğanın kanunu. Ben ırkçı değilim.

Ben doğanın yapmam gerektiğini
söylediği şeyi yapıyorum."

Böylece ırkçı olmama
ve ırkçılığı reddetme yapısı,

bu ülkenin köklerine kadar uzanıyor.

CS: Evet.

Peki konu ırkçılık olduğunda
çoğu insan için hala

tarafsızlığın yetersiz olduğunu
kabul etmenin neden

bu kadar zor olduğunu düşünüyorsun?

IXK: Çünkü bence ırkçılık karşıtı olmak
çok çalışma gerektiriyor.

Çok açık olmalısınız, değil mi?

Hatalı olduğunuzu kabul etmeye
gönüllü olmalısınız.

Şunu kabul etmeye gönüllü olmalısınız,

eğer daha fazlasına sahipseniz,
örneğin bir beyazsanız

ve daha fazlasına sahipseniz,

bu, siz daha fazlasınız diye olmayabilir.

Yaşamınızda imkan dahilinde
çok çalıştığınızı

fakat belirli avantajlara

sahip olduğunuzu ve bunların da size

diğer insanların sahip olmadığı
imkanları sağladığını

kabul etmelisiniz.

Tüm bunları kabul etmelisiniz

ve insanların alenen

ve hatta özel olarak

kendilerine karşı
eleştirel olmaları çok zordur.

Ayrıca bunun, belki de
bundan bahsetmeliydim,

insanların "ırkçı" kelimesini

nasıl tanımladıklarıyla
ilgili olduğunu düşünüyorum.

İnsanlar "ırkçı" kelimesini

sabit bir kategori gibi,
bir kimlik olarak tanımlamaya yatkınlar.

Bu, kişinin kimliği için gereklidir.

Birisi ırkçı hale gelir.

Bu yüzden de --

Ayrıca bir ırkçıyı, kötü ve uğursuz
bir insanla bağdaştırırlar.

Bir ırkçıyı Ku Klux Klan adamı
veya kadınıyla bağdaştırırlar.

Onlar da şöyle der,
"Ben Ku Klux Klan'da değilim,

ben kötü bir insan değilim

ve hayatımda iyi şeyler yaptım.

Beyaz olmayan insanlara iyi şeyler yaptım.

Bu yüzden ırkçı olamam.

Değilim. Bu benim kimliğim değil."

Fakat aslında ırkçılığı
bu şekilde tanımlamamalıyız.

Irkçı, açıklayıcı bir terimdir.

Bir insanın belirli bir anda
ne söylediğini veya ne yaptığını tanımlar

ve bir insan bir anda

ırkçı bir fikir ifade ediyorsa,

siyahi insanların tembel olduğunu
söylüyorsa, o anda ırkçı olurlar.

Bir sonraki andaysa

yerli insanların kültürlerini
takdir ediyorlarsa,

ırkçılık karşıtı olurlar.

WPR: Bir dakika içerisinde

topluluğumuzdan sorular alacağız

fakat öne sürdüğün bu fikri
duyduğunda, ırkçılık karşıtlığı fikrini,

birçok insanın, bunun sadece

beyazlar topluluğunu

ilgilendirdiği hissine
kapıldığını düşünüyorum.

Siyahi topluluğun ve beyaz olmayan,
diğer etnik azınlıkların

bu ırkçılık karşıtlığı fikrine
nasıl katılacağını

ve bunu nasıl düşünebilecekleri
hakkında biraz konuşur musun?

IXK: Elbette.

Beyaz Amerikalılar çoğunlukla
"ben ırkçı değilim" diyorsa,

beyaz olmayan insanlar da çoğunlukla

"Ben ırkçı olamam

çünkü kendim zaten
farklı ırktanım," diyor.

Bazı beyaz olmayan insanlar da
ırkçı olamayacaklarını

çünkü güçlerinin olmadığını söylüyor.

Yani, her şeyden önce,

çalışmamda yapmaya çalıştığım şey

beyaz olmayan insanların
gücü olmadığı fikrini geri püskürtmek.

Beyaz olmayan biri olarak

gücünüzün olmadığını söylemek
veya düşünmekten

daha güçsüzleştirici bir şey yoktur.

Beyaz olmayanlar, her insanın sahip olduğu

en temel güçten
uzun zaman yararlandılar

ve bu, direnme politikası gücü --

ırkçı politikalara direnme gücü,

ırkçı bir topluma direnme gücü.

Fakat eğer farklı ırktansanız

ve Honduras ve El Salvador'dan

buraya gelen insanların bu ülkeyi

istila ettiğine inanıyorsanız,

Latin kökenli göçmenlerin

hayvanlar ve yağmacı
olduğuna inanıyorsanız,

o zaman, ister siyahi,
ister Asyalı veya yerli olun,

hiçbir zaman Latin kökenli
göçmenleri korumak

ve Latin kökenli göçmenlerin de

diğer gruplar kadar bu ülkeye
katabileceği şeyler olduğunu fark etmede

verilen mücadelenin
bir parçası olmayacaksınız,

o insanları "işlerinizi çalan"
kişiler olarak göreceksiniz

ve dolayısıyla ırkçı bir retoriği,

ırkçı politikaları destekleyeceksiniz

ve muhtemelen bu sizi incitse bile,

diğer bir deyişle, bu sizi incitecek,

eğer siyahiyseniz Haiti
ve Nijerya'dan gelen göçmenler,

eğer Asyalı iseniz
Hindistan'dan gelen göçmenler.

Yani beyaz olmayan insanlar için bile
direnme gücünün olduğunu

fark etmenin son derece önemli
olduğunu düşünüyorum

ve beyaz olmayan insanlar, diğer beyaz
olmayanları problem olarak gördüğünde

ırkçılığı da problem
olarak görmeyeceklerdir.

Irkçılığı problem olarak görmeyen
herhangi bir insan ise

ırkçılık karşıtı olmaz.

CS: Konuşmanın başlangıcında
buna biraz değindin

fakat ırkçılığın, siyahi topluluklar
ve farklı ırktan toplulukların

Amerika'da sistematik olarak

dezavantajlı hale getirilmelerine
nasıl neden olduğundan bahsettin,

ki bu, bu topluluklarda COVID-19
nedenli çok fazla ölüme sebep oldu.

Ancak medya genelde
beyaz olmayan insanları

hastalığa yatkınlık
nedeniyle sorumlu tutuyor.

Bununla bağlantılı olarak merak ediyorum,

ırkçılık karşıtlığı ve vücutla ilgili

potansiyel değişiklik
arasındaki ilişki nedir?

IXK: Bence doğrudan bir ilişki var

çünkü ne zaman --

ırkçı fikirlere inandığınız
ve onları tükettiğiniz zaman,

değişimin gerekli olduğuna
bile inanmazsınız

çünkü o zaman ırksal eşitsizliğin
normal olduğuna inanırsınız

ya da değişimin mümkün
olduğuna inanmazsınız.

Demek istediğim, siyahi insanların
polis tarafından yüksek oranda

öldürülmesinin nedeninin

ya da Latin kökenli insanların
yüksek oranda enfekte olmasının nedeninin

onlarla ilgili yanlış bir şeyler olduğuna

ve hiçbir şeyin
değiştirilemeyeceğine inanırsınız.

Dolayısıyla, vücutla ilgili yapısal
değişim mücadelesinin

parçası olmak bir yana,
vücutla ilgili yapısal değişimin

gerekli olduğunu bile
görmeye başlamazsınız.

Yani tekrar, ırkçılık karşıtı olmak

ırksal eşitsizliğin yalnızca

iki maddesi olduğunu fark etmektir:

Ya insanlarla ilgili yanlış
bir şeyler vardır

ya da güç ve politikayla ilgili
yanlış bir şey vardır.

Herhangi bir insan grubunda
yanlış bir şey olmadığını fark ederseniz

ve gruplara değiniyorum --

bireyler demiyorum.

Kesinlikle koronavirüsü ciddiye almayan

siyahi bireyler vardır,

enfekte olmalarının
nedenlerinden birisi de budur.

Fakat korona virüsü ciddiye almayan
beyaz insanlar da var.

Siyahi insanların koronavirüsü
ciddiye alma olasılığının

beyazlardan daha fazla olduğunu
gösteren çalışmalar var,

fakat kimse kanıtlamadı.

Burada bireylerden bahsetmiyoruz

ve kesinlikle grupları
bireyleştirmemeliyiz.

Bir Latin kökenli insanın
veya siyahi insanın

bireysel davranışlarına bakarak onların

grubun temsilcileri olduğunu
kesinlikle söylememeliyiz.

Bu kendi içerisinde ırkçı bir fikir.

Gruplardan bahsediyorum

ve grupların emsal olduğuna inanıyorsanız

o zaman diğer tek alternatif,

yani eşitsizlik ve adaletsizliği
sürdüren diğer tek açıklama

güç ve politika.

Öyleyse zamanı, güç ve politikayı
dönüştürmek için harcamak da

zamanı ırkçılık karşıtı olmak için
harcamak demektir.

WPR: Seyirciden gelen birkaç sorumuz var.

Birincisi bir topluluk üyesinden geliyor.

"Beyaz ayrıcalığından bahsettiğimizde

ayrıca sohbet etme zorluğuna sahip
olmama ayrıcalığından da bahsediyoruz.

Bunun değişmeye
başladığını düşünüyor musun?"

IXK: Öyle umuyorum,

çünkü beyaz Amerikalıların da

ayrıcalıklarını eş zamanlı olarak

tanımaları gerekiğini düşünüyorum

yani beyaz olmalarının
sonucu olarak artan ayrıcalıkları

ve bunu yapabilmelerinin tek yolu

bu sohbetlere önayak olmak
ve bu sohbetleri gerçekleştirmek.

Daha sonra da,

ırkçı politikalar nedeniyle

beyaz Amerikalıların daha
fazlasına sahip olduğunu anlamalılar,

evet, daha fazlasına sahipler

fakat beyaz Amerikalıların esas
sorgulaması gereken şey bence şu,

özellikle de bu sohbetleri
kendi aralarında gerçekleştiriyorken.

Eğer daha adil bir topluma sahip olsaydık,

daha fazlasına mı sahip olurduk?

Çünkü sorduğum şey,

beyaz Amerikalılar ırkçılık
nedeniyle daha fazlasına sahip

fakat diğer Batı demokrasilerinde
beyaz Amerikalılardan daha fazlasına

sahip olan diğer insan grupları var

ve o zaman şunu sormaya başlıyorsunuz,

diğer ülkelerdeki insanlar neden
ücretsiz sağlık hizmetine sahipler?

Onlar neden ücretli
ailevi durum iznine çıkabiliyor?

Onların neden çok büyük
güvenlik ağları var?

Bizde neden yok?

Bizde neden olmadığı sorusu için

asıl cevaplardan birisi de ırkçılık.

Donald Trump'ın neden
Birleşik Devletler'in başkanı olduğu

sorusu için de asıl cevaplardan
birisi ırkçılık.

Beyaz Amerikalıların
ırkçılık karşıtı olmaları için

onlardan fedakar olmalarını istemiyorum.

İnsanların anlayışlı bir bencilliğe
sahip olmalarını istiyoruz.

Yoksullukları birkaç bin beyaz
köle sahibi ailelerin zenginliğinin

doğrudan bir sonucu olan

o dört milyon, yani 1860 senesindeki
beş milyon yoksul beyaz demeliyim,

kölelikle mücadele etmek için

fedakar olmanıza ihtiyacımız var
demek istemiyoruz.

Hayır, aslında kişisel çıkarınıza
göre davranmanıza ihtiyacımız var.

Pandemi sonucunda işlerini kaybeden
o milyonlarca Amerikalı,

beyaz Amerikalılar,

onlardan fedakar olmalarını istemiyoruz.

Sadece eğer farklı bir
öncelikler dizisine sahip olan

farklı bir hükûmetimiz olsaydı,

şu an daha iyi durumda olabileceklerini
fark etmelerini istiyoruz.

Üzgünüm, bu konuya hiç girmeyeyim.

CS: Hayır, minnettarız. Teşekkürler.

Bununla bağlantılı olarak,

açıkçası bu protestolar
ve bu hareket bazı süreçlere yol açtı:

Konfederasyon heykellerinin kaldırılması,

Minneapolis Şehir Konseyi'nin, polis
departmanını kaldırmayı vaat etmesi, vb.

Fakat bu adalet kavgası devam ettikçe
politik düzeyde neyin en yüksek

önceliğe sahip olduğunu düşünüyorsun?

Diğer ülkelerden bir şeyler
öğrenebilmemiz için bir yol var mı?

IXK: Aslında tek bir politika

önceliğine gerek olduğunu düşünmüyorum.

Yani, eğer birisi cevaplamam
için beni zorlasaydı

muhtemelen iki derdim

ve bu da herkes için yüksek kalitede
ücretsiz sağlık hizmeti olurdu

ve yüksek kalitede derken
yalnızca herkes için

devlet sağlık sigortasından bahsetmiyorum,

aslında eş zamanlı bir
senaryodan bahsediyorum,

yani insanların
ağırlıklı olarak siyahi olduğu

ve ülkede COVID nedenli en yüksek
ölüm oranlarından bazılarına

sahip olan kırsal güneybatı
Georgia ve ilçelerinde

insanların Atlanta ve New York'taki
insanlarla aynı yüksek kalitede

sağlık hizmetine sahip olduğu
bir senaryodan bahsediyorum

ve sonra, eş zamanlı olarak

sağlık hizmetlerinin ücretsiz olduğu.

Bu yıl birçok Amerikalı elbette
yalnızca COVID nedeniyle ölmüyor,

ayrıca kalp hastalığı
ve kanser nedeniyle de ölüyor,

bunlar Amerikalılar için COVID'den
önce de bir numaralı öldürücülerdi

ve bunlar orantısız şekilde siyahiler.

O yüzden diyebilirim ki,

ikinci olarak da tazminatlar.

Birçok Amerikalı

ırksal eşitliğe inandığını

ve ırksal eşitlik getirmek
istediğini öne sürüyor.

Birçok Amerikalı, bu ekonomik
sistemde bu ülkedeki herkes için

ekonomik geçimin ne kadar
kritik olduğunu fark ediyor.

Fakat sonra birçok Amerikalı reddediyor
veya tazminatları desteklemiyor.

Öyleyse şöyle bir durum var,

beyaz Amerikalılar,
son kontrol ettiğimde,

onların ortalama zenginliği, siyahi
Amerikalıların ortalama zenginliğinden

10 kat daha fazla
ve yeni bir araştırmaya göre,

2053'e kadar --

yani şu an ve 2053 senesi
arasında demeliyim,

beyaz ortalama zenginliğinin
büyümesi öngörülüyor

ve bu, mevcut durgunluktan önceydi

ve siyahi ortalama zenginliğinin de

sıfır dolar sınırına inmesi bekleniyor

ve bu, mevcut durgunluğa
dayanarak, on yıla yayılabilir.

Bu durumda yalnızca
ırksal zenginlik farkımız yok,

ayrıca gittikçe büyüyen bir
ırksal zenginlik farkımız var.

Kendini ırksal eşitliğe adadığını söyleyen

ve ayrıca ekonomik geçimin
öneminin farkında olan

ve zenginliğin miras olduğunun

ve zenginliğin çoğunun da
miras kaldığının farkında olan

Amerikalılar için,
mirası düşündüğünüzde

çoğu Amerikalının ırkçı varsaydığı

geçmişi ve eski politikaları
düşünüyor oluruz,

ister kölelik olsun ister sınırlar,

tazminatlar gibi büyük bir program olmazsa

gittikçe büyüyen ırksal zenginlik farkını

kapatmaya nasıl başlayabiliriz?

WPR: Zenginlik farkı ve
bu ülkedeki zenginlik eşitsizliği

fikrine bağlı olarak,

topluluk üyemiz
Dana Perls'den bir sorumuz var.

Şöyle soruyor, "Liberal beyaz örgütlerin

iş ortamında, özellikle de insanların
ırkçılık karşısında sessiz kaldığı

veya içten bakmaksızın göstermelik
ifadeler kullandıkları ortamlarda

ırkçılık problemlerine etkili şekilde
nasıl değinmelerini önerirsin?"

IXK: Tabii ki.

Birkaç öneride bulunabilirim.

Birincisi, onlarca yıldır

her iş yeri alenen çeşitliliğe adanmışlık
vaadinde bulundu.

Tipik olarak da çeşitlilik
ifadeleri kullandılar.

Bu çeşitlilik ifadelerini
temel olarak parçalayabilir

ve yeni bir ifade yazabilirim

ve bu ifade de ırkçılık
karşıtlığına adanmış olur.

O ifadede, ırkçı bir fikrin ne olduğunu,
ırkçılık karşıtı bir fikrin ne olduğunu,

ırkçı bir politikanın ne olduğunu

ve ırkçılık karşıtı bir politikanın
ne olduğunu açıkça tanımlayabilirsiniz.

Bir iş yeri olarak, ırkçılık karşıtı
fikirler kültürüne sahip olmaya

ve ırkçılık karşıtı politikalardan
oluşturulmuş bir kuruma

sahip olmaya kendinizi
adadığınızı ifade edebilirsiniz.

Sonra herkes, o belgeye dayanarak

herkesin fikrini ve o iş yerinin
politikalarını ölçebilir.

Bence bu, dönüşüm sürecini başlatabilir.

Ayrıca iş yerleri için,

yalnızca personellerini değil,
ayrıca üst idareyi de

çeşitlendirmenin önemli
olduğunu düşünüyorum.

Bence bu aynı zamanda kesinlikle kritik.

CS: Seyirciden birkaç soru daha geliyor.

Bir tanesi Melissa Mahoney'den,

"Sanırım Donald Trump, Siyahi Hayatlar
Önemlidir hareketini desteklemeyi

partizan bir mesele haline getiriyor,

örneğin Mitt Romney bir barış
protestosuna katıldığı için

onunla dalga geçiyor.

Bunu partizanlıktan nasıl çıkarabiliriz?"

IXK: Pekala, bana kalırsa
siyahilerin hayatının

demokratik bir ifade olduğunu söylemek,

eş zamanlı olarak cumhuriyetçilerin de

siyahilerin hayatına
değer vermediğini söylemek demektir.

Eğer bu esasen
Donald Trump'ın söylediği şeyse,

eğer siyahilerin hayatı için

yürüyüş yapmakta bir problem
olduğunu söylüyorsa,

öyleyse bunun çözümü nedir?

Çözüm, yürüyüş yapmamak.
Peki diğer alternatif nedir?

Diğer alternatif siyahilerin
hayatı için yürüyüş yapmamak değil.

Diğer alternatif, siyahiler polis şiddeti
veya COVID nedeniyle öldüğü zaman

bunu umursamamak.

Bu yüzden bana göre bunu partizan
bir mesele olmaktan çıkarmak için

aynı yolla karşılık vermeli

veya aynı yolla tartışmalıyız

ve cumhuriyetçiler açıkça
bunu kendilerinin söylemediğini

iddia edeceklerdir

fakat bu çok basit bir şey:

siyahilerin hayatının önemli olduğuna
inanırsınız ya da inanmazsınız

ve eğer önemli olduğuna inanıyorsanız

insan haklarına inandığınız içindir,

öyleyse siyahi insanların ve tüm
insanların yaşama hakkının olduğuna,

polis şiddetinden korkmaması gerektiğine,

devletten korkmaması gerektiğine

ve barışçıl bir protestodan
korkmaması gerektiğine inanırsınız

fakat bu bozulacaktır

çünkü bazı politikacılar
bir kampanya gerçekleştirmek isterse,

o zaman onu gösteren politikayı
başlatırsınız ya da başlatmazsınız.

WPR: İnsanların
ırkçılık karşıtlığı hakkında

nasıl düşünebilecekleri
ve bunu hayatlarına

nasıl dahil edebileceğine dair
bir soru sormak istiyorum.

Birçok insanın bunu duyduğunda

şöyle dediğini hayal ediyorum,

ah, eylemlerimin ve kelimelerimin

nasıl algılandığı konusunda

gerçekten dikkatli olmalıyım.

Söylediğim ve yorucu
hissettirebilecek olan bu şeyin

ardındaki algılanan niyet nedir

ve sanırım bu, politika
fikrine bile bağlanıyor.

Merak ediyorum.

Irkçılık karşıtı olma
işiyle birlikte gelen

devasa bir düşüncelilik elementi var.

Sürekli eylemlerinin diğer insanları
nasıl incitebileceğini veya kırabileceğini

düşünmekten doğan
ruhsal yorgunluk konusunda

endişe duyan insanlara
tepkin ve yanıtın nedir?

IXK: İnsanların ruhsal yorgunluğa
duyduğu endişenin bir kısmının

hiçbir zaman
hata yapmak istememeleri

fikri olduğunu düşünüyorum

ve ırkçılık karşıtı olmanın da

hatalar yapmak ve hata yaptığımızda

bunu fark etmek olduğunu düşünüyorum.

Bizler için kritik olan şey,
net tanımlamalara sahip olmak,

böylece kelimelerimizi
ve eylemlerimizi değerlendirebiliriz

ve bir hata yaptığımızda
o hatayı sahiplenip şöyle diyebiliriz,

"Biliyor musun, bu ırkçı bir fikirdi."

"Aslında ırkçı bir politikayı
destekliyordum fakat değişeceğim."

Bizler için önemli olan bir diğer şey ise

birçok şekilde
bağımlı olduğumuzu fark etmek

ve biz derken, bireylerin
ve kesinlikle bu ülkenin

ırkçılığa bağımlı olduğunu
söylemek istiyorum

ve birçok insanın inkar içerisinde

olmasının nedenlerinden birisi de bu.

İnsanlar genelde
bağımlılıklarını inkar ederler.

Fakat sonra, bu bağımlılığa
sahip olduğumuzu fark ettiğimizde,

bağımlı olan herkesle,

madde bağımlılığının
üstesinden gelen arkadaşlar

ve aile üyeleriyle konuşursunuz,

onlar size iyileştiklerini söylemezler,

bunu sürekli düşünmeleri
gerekmediğini söylemezler.

Alkol bağımlılığının üstesinden
gelen birisi şöyle diyecektir,

"Biliyor musun,
bu günden güne bir süreç

ve ben günden güne,

dakikadan dakikaya bunu anlıyorum

ve evet, bağımlı olduğum şeylerden
önceki halime dönmek için

kendimi dizginlemek çok zor

fakat aynı zamanda özgürleştirici

ve kurtarıcı

çünkü artık bu bağımlılıkta
debelenmek zorunda değilim.

Dolayısıyla bağımlılığım yüzünden

artık insanları kırmam gerekmeyecek."

Bence bu önemli.

Ne hissettiğimizi düşünmek için
çok fazla zaman harcıyoruz

ve eylemlerimizin, fikirlerimizin
diğerlerine ne hissettirdiği için daha az.

George Floyd videosunun
Amerikalıları yapmaya zorladığı bir şeyin

özellikle ırkçılıkları neticesinde
bir insanın ne hissettiğini

duymalarını ve görmelerini

sağlamak olduğunu düşünüyorum.

CS: Seyircilerden bir sorumuz daha var.

Şu konu hakkında soruyor;

"Irkçılık karşıtlığı, feminizm
ve eşcinsel hakları

çalışmaları arasındaki
kesişimsellikten bahsedebilir misiniz?

Irkçılık karşıtlığı çalışmaları,
diğer insan hakları meseleleriyle

nasıl bağlantılı
ve onları nasıl etkiliyor?"

IXK: Elbette.

Irkçı bir fikri şöyle tanımlarım,

bu, bir ırk grubunun diğer bir
ırk grubundan bir şekilde daha üstün

veya daha altta olduğunu
öne süren herhangi bir fikirdir.

Irka karşılık, ırk grubu
terimini kullanıyorum

çünkü her bir ırk, ırksallaştırılmış
kesişen grupların bir derlemesidir;

siyahi kadınlar ve siyahi erkekler var

ve siyahi heteroseksüeller
ve siyahi eşcinsel insanlar var,

tıpkı Latin kökenli kadınlar
ve beyaz kadınlar ve Asyalı erkekler gibi,

anlamamız gereken asıl kritik şey ise

yalnızca, diyelim ki, siyahileri
hedef alan ırkçı fikirler yoktur.

Siyahi kadınları hedef alan,

siyahi lezbiyenleri hedef alan,

siyahi transseksüelleri hedef alan

geliştirilmiş birçok ırkçı fikir var.

Kesişen grupları hedef alan
bu ırkçı fikirler de çoğu kez

yine bu grupları hedef alan

diğer bağnazlık biçimleriyle kesişir.

Siyahi kadınlarla ilgili bir örnek
vermek gerekirse,

siyahi kadınlarla ilgili en eski
ırkçı fikirlerden birisi,

onların alt derece kadınlar olduğu

veya hatta kadın bile olmadıkları

ve kadınlığın zirvesi olan

beyaz kadınlardan
daha alt oldukları fikirleridir.

Bu fikir, kadınların zayıf olduğunu

ve bir insan, yani bir kadın,

ne kadar zayıf olursa
onun bir o kadar kadın olduğunu

ve bir kadın ne kadar güçlü olursa
onun bir o kadar erkeksi olduğunu

öne süren cinsiyetçi
fikirlerle kesişmiştir.

Bu iki fikir, siyahi kadını

zayıf, beyaz kadına göre altta olan

güçlü, siyahi, erkeksi
kadın fikri olarak

siyahi kadını sürekli
aşağılamak üzere kesişti.

Yani zayıf, çok kadınsı beyaz kadın

ve güçlü, çok erkeksi siyahi kadın
kurgularını gerçekten anlamanın

tek yolu cinsiyetçi fikirleri anlamaktır,

cinsiyetçi fikirleri reddetmektir

ve hızlı söyleyeceğim,

aynısı ırkçılık ve homofobi
kesişmesi için de geçerli,

orada da siyahi eşcinsel insanlar,
daha hiper-seksüel oldukları

fikrine maruz kalırlar

çünkü eşcinsel insanların

heteroseksüellerden daha
hiper-seksüel oldukları fikri vardır.

Yani siyahi eşcinsel insanlar,

beyaz eşcinsel insanlardan
ve siyahi heteroseksüellerden

daha hiper-seksüel olarak görülürler.

Eğer homofobiyi reddetmiyor, anlamıyor
ve onunla mücadele etmiyorsanız

bunu da gerçekte göremez,
anlayamaz ve reddedemezsiniz.

WPR: Mücadele etme noktası için,

topluluğumuzdan Maryam Mohit'in
bir sorusu var, şöyle soruyor,

"Desteği/takibi geri çekme kültürü ve
ırkçılık karşıtlığı nasıl bir etkileşimde?

Örneğin birinin geçmişte
aşikar olarak ırkçı bir şey yapması

ve onun ortaya çıkması?"

Buna nasıl tepki veririz?

IXK: Vay.

Bence bu çok, çok karışık.

Açıkçası insanları
kendilerini dönüştürmeye,

değişmeye, ırkçı oldukları zamanları
kabul etmeye teşvik ediyorum

ve açıkçası, topluluk olarak,

insanlara bunu yapabilme
gücünü vermeliyiz.

Birisi ırkçı olduğunu kabul ettiği zaman

onlardan desteğimizi/takibimizi
anında geri çekemeyiz.

Ayrıca çok kötü bir şey
yapan insanlar da var

ve yaptıkları şeyin ne kadar
kötü olduğunu anlama konusunda

çok isteksiz olan insanlar da var,

bu yüzden belirli bir anda,

yalnızca korkunç, çok kötü eylem değil

her şeyin ötesinde,

korkunç, çok kötü eylemi
kabul etmeyi bile reddetmek.

Bu durumda insanların desteği/takibi
gerçekten geri çekmek istemelerini

anlayabiliyorum ve bunu yapmalıyız,

diğer bir yandan,

ırkçı bir tutum sergileyen insanlar için,

özellikle de aşırı kötü
biçimde yapanlar için

bir tür neticeye, aleni bir neticeye

kültürel bir neticeye sahip olmalıyız.

Birçok insan için de gidip desteği/takibi
geri çekmeye karar verdiler.

Onları eleştirmeme
gerek olduğunu düşünmüyorum

fakat kendilerini dönüştürmeyi
reddedenler için

ve bir hata yapmış, bunu fark etmiş
ve kendini dönüştürmeye

gerçekten kendini adamış olanlar için

bir şeyler düşünmeliyiz.

CS: Evet, yani,

birçok aktivistin tecrübe ettiği
endişelerden birisi

Siyahi Hayatlar Önemlidir
hareketinin ardındaki enerjinin,

ırkçılık karşıtı değişimin

gerçekten meydana gelmesi için
yüksek kalması gerektiğidir.

Bence bu söylediğin şey için de geçerli.

Ayrıca fikrini merak ediyorum,
protestolar azalmaya başladığında

ve insanların bağışlarla
eşleşen kampanyaları

arka plana düştüğünde,

ırkçılık karşıtlığı hakkındaki bu sohbetin

merkezde kalacağından
nasıl emin olabiliriz?

IXK: Elbette.

"How to Be an Antiracist" kitabımın

son bölümlerinden birisinde

"başarısızlık" adlı bir bölüm var.

O bölümde his savunuculuğu
adını verdiğim şeyden bahsettim

ve bu olup bitenler,
George Floyd'a olanlar

veya Ahmaud Arbery'ye olanlar

ya da Breonna Taylor'a olanlar
hakkında kötü hisseden insanlar.

Bu ülke ve ülkenin gidişatı
konusunda kötü hissediyorlar.

Daha iyi hissetmeye başlama yolları da

bir gösteriye katılmak.

Daha iyi hissetmeye başlama yolları

belirli bir kuruluşa bağış yapmak.

Daha iyi hissetmeye başlama yolları

bir kitap okumak.

Eğer birçok Amerikalının
yaptığı şey buysa,

öyleyse bir kez iyi hissettiklerinde,

diğer bir deyişle, bir birey
kitap kulüplerine, gösterilere

veya bağış kampanyalarına

katılma aracılığıyla iyi hissettiği zaman,

o kişilerin kendi hisleri haricinde
hiçbir şey değişmeyecektir.

Bu yüzden hislerimizi geçmeliyiz.

Bu, insanlar kötü hissetmelidir
anlamına gelmiyor

fakat hislerimizi kullanmalıyız,

olup bitenler hakkında
ne kadar korkunç hissediyorsak,

ırkçılık karşıtı gücü ve politikaları

yürürlüğe ve uygulamaya sokmak için
hislerimizi kullanmalıyız.

Diğer bir deyişle,
hislerimiz bizi teşvik etmeli.

Hislerimiz esas amaç olmamalı.

Bu, bizi iyi hissettirmekle
ilgili olmamalı.

Bu, ülkeyi dönüştürmekle alakalı olmalı

ve ülkeyi dönüştürmeye dikkat etmeliyiz

çünkü eğer etmezsek

insanlar tüm bunlar bittiğinde
bir kez iyi hissederlerse,

o zaman yine başka bir video ile dehşete
düşme ve kötü hissetme durumuna

geri döneriz

ve bu devir sadece devam eder.

WPR: Gerçekleştirebileceğimiz
değişim türleri hakkında

ve sistemin daha iyi işlemesi,

devletimizin daha iyi işlemesi,

polisimizin daha iyi işlemesi için

neler yapabileceğimiz hakkında
düşündüğümüzde,

diğer ülkelerde bunun için bir model

olup olmadığını düşünüyorum --
özellikle de ırk ve baskı açısından

Birleşik Devletler'in
tarihi gerçekten emsalsiz.

Fakat diğer uluslara ve diğer
kültürlere baktığımızda,

imkan dahilinde burada uygulayabileceğimiz

diğer modeller var mı?

IXK: Yani, çok fazla var.

Polis memurlarının
silah taşımadığı ülkeler var.

Birleşik Devletler'den daha fazla
nüfusa sahip olan

fakat daha az sayıda
mahkumu olan ülkeler var.

Şiddet suçuyla mücadelede

daha fazla polis ve mahkum değil,

daha fazla iş ve daha fazla fırsat
kullanan ülkeler var

çünkü yüksek şiddet suçu
seviyelerine sahip olan toplulukların

yüksek seviyede yoksulluk

ve uzun dönemli işsizliğe sahip
topluluklara dönüşme eğilimini

biliyor ve görüyorlar.

Bana kalırsa --

Sonra, açıkçası,

diğer ülkeler insanlar için oldukça
büyük sosyal güvenlik ağları sağlıyor,

öyle ki insanlar yoksulluk
nedenli suç işlemiyorlar,

öyle ki insanlar çaresizlik
nedenli suç işlemiyorlar.

Bu yüzden bizler için
kritik olarak önemli olan şey,

her şeyden önce

evet, insanlarla ilgili yanlış bir şey
olup olmadığını düşünmek

ve sonra polis şiddetini
azaltmaya nasıl başlayabiliriz?

Irksal sağlık eşitsizliklerini
azaltmaya nasıl başlayabiliriz?

Hangi politikaları değiştirebiliriz?
Hangi politikalar işe yaradı?

Sormamız gereken, bu tür sorular

çünkü insanlarla ilgili
yanlış hiçbir şey yok.

CS: "Who Gets To Be Afraid in America"
[Amerika'da Kimler Korkmalı]

adlı "Atlantic" bölümünde şöyle diyorsun,

"Ne olduğum, siyahi bir erkek
olduğum, bu önemli olmamalı.

Kim olduğum önemli olmalı."

Söylediğin de bunun gibi
bir şey diye düşünüyorum,

yani diğer yerlerde
belki de bu daha olasıdır

ve merak ediyorum,

öncelikli olarak önem taşıdığın
bir ülke hayal ettiğinde

bu neye benziyor?

IXK: Pekala, siyahi bir Amerikalı
olarak benim düşündüğüm şey,

insanların beni tehlikeli görmedikleri

ve dolayısıyla varoluşumu da
tehlikeli kılmadıkları bir ülke.

Bu, bu ülkede dolaşmamı

ve insanların, ten rengim
yüzünde benden korkacaklarına

inanmamamı sağlar.

Bu, şuna inanmamı sağlar,

o işi alamadım çünkü mülakatta
daha iyisini yapabilirdim,

bu, ten rengimden ötürü olmadı.

Ayrıca şunu da sağlar --

ırksal eşitliğin olduğu bir ülke,

ırksal adaletin olduğu bir ülke,

bilirsiniz, ortak fırsatların
olduğu bir ülke,

Afrikalı Amerikalı kültürünün
ve Yerli Amerikalıların kültürünün

ve Meksikalı Amerikalıların

ve Koreli Amerikalılarının
eşit olarak değer gördüğü bir ülke,

hiç kimseden beyaz Amerikan kültürünü
benimsemesi istenmeyen bir ülke.

Standart profesyonel
giyim diye bir şey yoktur.

Ayrıca, Amerikalı olmak için
İngilizce konuşmayı öğrenmelisin

diye bir şey de yok.

Ayrıca yalnızca herkes için
eşitlik ve adalete sahip olmakla kalmayıp

farklılıkları takdirle karşılamanın,

Birleşik Devletler'de var olan

bütün etnik ve kültürel insan
farklılıklarını takdirle karşılamanın

bir şekilde bir yolunu bulurduk.

Bu ülkeyi mükemmel
yapabilecek olan şey budur,

yani tam anlamıyla

ülke boyunca gezebilmek
ve dünyanın her yerine ait

kültürleri öğrenebilmek
ve bu kültürleri takdir etmek

ve diğer insanların
yaptıkları aracılığıyla

kendi kültürünü anlamak.

Tüm bu acıların ortasında,
burada çok fazla güzellik var

ve tüm bu ırkçı politikaların

oluşturduğu yaraların kabuklarını

çıkarmak ve yok etmek istiyorum,

böylece insanlar iyileşebilir

ve gerçek güzelliği görebiliriz.

WPR: Peki Ibram, bu anı düşündüğünde

bu anın, gerçek güzelliğe ulaşmaya
yönelik sürecin çizgisinde

neresinde olduğunu düşünüyorsun?

IXK: Sanırım, benim için,

gösterilerde her zaman bir süreç
ve direniş görüyorum

ve insanların yenilikçi,
sistemik değişim için

değişimin burada
olduğunu söylemek için

belediyelerden ve kent meydanlarından
insanların seslendiğini biliyorum

fakat insanlar sesleniyorlar

ve insanlar küçük şehirlerden,
büyük şehirlerden sesleniyorlar

ve insanlar adını duyduğumuz
ve adını hiç duymadığımız

yerlerden sesleniyorlar.

İnsanlar değişim için sesleniyor
ve insanlar bıktı.

Yani, bir virüs pandemisi ile
yüzleştiğimiz bir zamanda yaşıyoruz

ve bu virüs pandemisinin içinde
ırksal bir pandemi de var,

beyaz olmayan insanların orantısız olarak
enfekte olduğu ve öldüğü

ve hatta ekonomik de bir pandemi,

40 milyon Amerikalı işini kaybetti

ve kesinlikle bu polis şiddeti pandemisi

ve sonra insanlar polis şiddetine karşı
gösteriler yapıyor

ve gösterilerde yalnızca
polis şiddetine maruz kalıyorlar.

Yani, insanlar burada temel bir
problem olduğunu görüyorlar

ve çözülebilir bir problem var.

Yaratılabilecek bir Amerika var

ve insanlar bunun için sesleniyor

ve her zaman bir başlangıç var.

Başlangıç, şu anda tecrübe ettiğimiz şey.

CS: Sanırım bir sonraki seyirci sorusu

bu konuyu takip edecek, şöyle soruyor,

"Şu anda size ne umut veriyor?"

IXK: Kesinlikle ırkçığa direnmek
bana her zaman umut vermiştir

ve hatta, şöyle diyelim,

altı ay önce, ülkedeki insanların
neredeyse her gece

ırkçılığa karşı gösteriler yaptığı
bir zamanda değildik

fakat insanların direndiği zamanlara ait

tarihlere bakabilirim.

Direniş bana her zaman umut verir

çünkü o her zaman direniştir

ve elbette fırtınalıdır

fakat ardında genelde gökkuşağı vardır.

Fakat ayrıca felsefi açıdan da
umut besliyorum

çünkü biliyorum ki değişim getirmek için

değişime inanmamız gerek.

Bir değişimcinin
kuşkucu olma ihtimali yok.

Bu imkansız.

Yani değişimi getirmek için

ona inanmam gerektiğini biliyorum.

WPR: Getirmemiz gereken
yapısal değişiklik açısından

daha önce söylediğin
bazı şeylere hitap eden

başka bir sorumuz daha var.

Maryam Mohit'den, "Dönüştürücü
politikaları uygulamaya sokmak açısından

en önemli şey, bu yapısal değişimleri
gerçekleştirebilecek doğru kişileri

yüksek sesle oy vererek
her seviyede göreve getirmek midir?"

IXK: Bence bu, onun bir parçası.

Kesinlikle, Birleşik Devletlerin Başkanı
olarak okul yönetim kurullarından

insanlara oy vermeliyiz,
eşitlik ve adalete sebep olan

ırkçılık karşıtı politikaları

kurumsallaştırmaya kendini adamış

insanlara oy vermeliyiz

ve bence bu kritik derecede önemli

fakat odaklanmamız gereken

veya yapmamız gereken tek şeyin

yalnızca bu olduğu düşünmüyorum.

Dönüştürülmesi gereken,

seçilmiş bir yetkili olan
politika üreticilerin kapsamının

belirli bir ölçüde dışında kalan
kurumlar ve bölgeler var.

Kendi sahalarında, kendi kurumlarında
politikaları dönüştürme gücüne

sahip olan yöneticiler

ve CEO'lar var

ve buraya odaklanmalıyız.

Oy verme ile ilgili söyleyeceğim son şey,

bu yılın başlarında "The Atlantic"
için bir dizi yazı yazdım,

bunlar Amerikalıları
"diğer kararsız seçmenler" adını verdiğim

ve öncelikli olarak yaşlı ve beyaz olan,

cumhuriyetçilikten demokratlığa geçen
geleneksel olmayan kararsız seçmenler

hakkında düşündürtmeyi amaçlıyordu.

Demokrat partiye oy veriyorken
hiç oy vermemeye başlayan

insanlardan bahsediyorum.

Bu insanlar tipik olarak gençler

ve tipik olarak da beyaz değiller

fakat onlar özellikle
beyaz olmayan gençler,

özellikle genç siyahiler
ve Latin kökenli Amerikalılar.

Bu insanları, bu genç, siyahi

ve Latin kökenli seçmenleri,

kararsız seçmenler olarak oy verip
vermemeye karar vermeye çalışan seçmenleri

tıpkı, örneğin, genel seçimlerde

Trump veya Biden'e oy verme
konusunda karar vermeye çalışan

insanları gördüğümüz şekilde görmeliyiz.

Diğer bir deyişle, her ikisini de
kararsız seçmen olarak görmek,

onları, evet, bu insanları ikna etmeliyiz
şeklinde görmek olacaktır.

Onlar politik sığırlar değil.

Onları öylece değiştiremeyiz.

Onları teşvik etmeli ve ikna etmeliyiz

ve sonra, bu diğer kararsız seçmenler için

oy vermeyi daha kolay hale getirmeliyiz

ve beyaz olmayan bu genç
insanlar için en zoru oy vermek,

seçmen baskı politikaları nedeniyle.

CS: Teşekkürler Ibram.

Pekala, bu görüşmenin
sonuna yaklaşıyoruz

fakat senden, Instagram'da

birkaç gün önce yazdığın bir şeyi

okumanı isteyeceğim.

Kızının fotoğrafının altına

bu güzel yazıyı yazdın,

bunu ve kısaca bu bakış açısını

yaşamlarımıza nasıl alabileceğimizi
bizimle paylaşır mısın merak ediyorum.

IXK: Elbette, evet,

dört yaşındaki kızım Imani'nin
bir fotoğrafını paylaştım

ve yazıda da şöyle yazdım,

"Seviyorum ve sevdiğim için direniyorum.

Kamuda ve özelde gitgide çoğalan

ırkçılığa karşı gösterileri
besleyen şey üzerine

birçok teori kuruldu.

Ben de bir tane önereyim: sevgi.

Bizler seviyoruz.

Sevdiğimiz insanların,

özellikle de sevdiğimiz siyahi
insanların yaşamlarının

ırkçılık şiddeti altında

tehlikede olduğunu biliyoruz.

İnsanlar hep beni neyin
teşvik ettiğini soruyorlar.

Cevap aynı: sevgi,

bu küçük kızın sevgisi,

bütün küçük ve büyük insanların sevgisi,

ırkçı politikalarla yasaklanmamış,

ırkçı fikirlerle aşağılanmamış

ve ırkçı şiddet ile korkutulmamış,

insanlıklarının çokluğunda

bütün bir hayat yaşamak
istediğim insanların sevgisi.

Irkçılığa karşı olalım.

Yaşamı savunalım.

Yaşamak ve bütün olarak yaşamak için
insan haklarımızı savunalım,

çünkü seviyoruz."

Ayrıca Cloe, bir şeyi de
vurgulamak istiyorum,

ırkçılık karşıtı olmanın kalbinde de

sevgi yatar,

ülkeyi sevmek yatar,

insanlığı sevmek,

akrabaları, aileyi
ve arkadaşları sevmek

ve kesinlikle kendini sevmek yatar.

Ben sevgiyi bir eylem olarak görüyorum.

Ben sevgiyi şöyle görüyorum,

insanların olmak istediklerini
söyledikleri kişiye doğru büyümeleri

ve kendimin daha iyi bir biçimine
doğru sürekli büyümek için

bir başkasına ve hatta
kendime yardım ediyorum.

Bu yüzden, bu ülkeyi sevmek
ve insanlığı sevmek

insanlığı yapısal olarak

daha iyi bir biçimine doğru itmek demektir

ve hala bu ırkçılık engelleri varken

daha iyi bir biçim almamızın
hiçbir yolu yoktur,

daha iyi bir insanlık yaratmamızın
hiçbir yolu yoktur.

WPR: Bence bu çok güzel.

Paylaştığın her şeyi
takdir ediyorum Ibram.

Bunun kolay bir şey olmadığını
netleştirdi, değil mi?

Burada bunu yok edebilecek

bir yara bandı seçeneği yok,
bunun için hepimiz çalışmalıyız

ve bugün buraya getirdiğin

dürüstlük ve düşünceliliği
gerçekten takdir ediyorum.

IXK: Rica ederim.

Benimle bu sohbeti gerçekleştirdiğiniz
için çok teşekkür ederim.

CS: Çok teşekkürler Ibram.

Bize katıldığın için
gerçekten minnettarız.

IXK: Teşekkürler.