Homilia - o. Robert Bujak SJ (22.09.2017)

- Pan z wami.
- I z duchem twoim.

- Słowa Ewangelii według św. Łukasza.
- Chwała Tobie, Panie.

„Jezus wędrował przez miasta i wsie,

nauczając i głosząc Ewangelię
o królestwie Bożym.

A było z Nim Dwunastu oraz kilka kobiet,

które uwolnił od złych duchów
i od słabości:

Maria, zwana Magdaleną,
którą opuściło siedem złych duchów;

Joanna, żona Chuzy, zarządcy u Heroda;

Zuzanna i wiele innych,
które im usługiwały ze swego mienia.

- Oto Słowo Pańskie.
- Chwała Tobie, Chryste.

Zanim podzielę się tym,
co to słowo we mnie wzbudza,

chciałbym się podzielić
dwoma doświadczeniami z mojego życia.

Pierwsze - jeszcze z czasów diakonatu,
a to było już dawno temu.

Ten młody człowiek, daj Boże,
niedługo będzie diakonem.

Kiedy miałem już możliwość
głosić Słowo,

cały czas miałem w sercu to przekonanie,
które pozostaje gdzieś nadal we mnie,

chociaż głośniej już tego
tak nie mówię jak wtedy,

że homilie trzeba
przygotowywać na klęcząco.

Moją miarą tego,
że nie wymyślam sobie,

jest to, że godzę się na przyjęcie Słowa,
jakie daje mi Liturgia w Eucharystii.

Czasem jest to piękne i pożywne,
a czasem jest to kość do obgryzienia,

którą nie bardzo rozumiem,
ale jednak godzę się z tym mierzyć.

Jak jest dzisiaj? Zobaczymy.

Ale najpierw drugie moje odkrycie,

zasięgnięte od tych, którzy zajmują się
objaśnianiem Pisma Świętego.

Kiedy czytam dziś św. Pawła,
to, co słyszeliśmy przed chwilą:

„Tych rzeczy nauczaj i do nich zachęcaj!

Jeśli ktoś naucza inaczej i nie trzyma się

zdrowej nauki Pana naszego
Jezusa Chrystusa

oraz nauczania zgodnego z pobożnością..."
- to źle.

Wiele razy jako kapłan
słyszę w konfesjonale,

że wzywało się Pana Boga nadaremnie.

Znamy to przykazanie
i chcemy żyć jak najuczciwiej.

Z tego przykazania prawdopodobnie
najbardziej grzeszą księża.

To nie chodzi o to,
że ktoś mówi „Jezus Maria!”,

bo jak mówi „Jezus Maria”,
to znaczy, że woła do Niego.

Sens tego przykazania
i słów św. Pawła do Tymoteusza jest taki,

że ja w imię Boga
- tak jak ja teraz mam obowiązek -

opowiadam jakieś swoje skojarzenia
i mówię, że to jest słowo Boga.

Zaciągam winę, bo zaczynam wypaczać to,

co sam Bóg chciałby
w tym momencie powiedzieć,

bo ja sobie na przykład wymyśliłem

albo przekazuję ludziom
coś z mojej skrzywionej pobożności.

Więc chciałbym zdjąć wam z barków
przynajmniej jeden grzech.

A teraz chciałbym się podzielić
kilkoma myślami z dzisiejszej Ewangelii

i trochę przejść do pierwszego czytania.

„Jezus wędrował przez miasta i wsie"
- tak słyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii.

Nauczał i głosił o królestwie Bożym.

Byli z nim uczniowie - Dwunastu -
i niektóre kobiety, które szły z nimi

i usługiwały im z tego, co same posiadały.

Krótki fragment, ale bardzo treściwy.

Po pierwsze, zechciejmy sobie uświadomić,

że Jezus to jest Ktoś, Bóg-Człowiek,
który wędruje.

To nie jest ktoś, kto stoi w miejscu.

On na to przyszedł,
żeby przechodzić z miejsca na miejsce.

Łatwo by sobie urządził miejscówkę,
bo wielu chciało Go zatrzymać

i obwołać królem w miejscowościach,
do których przyszedł, gdy kogoś uzdrowił.

Byłoby Mu fajnie.

On mówi: „Nie na to przyszedłem”.

Przechodził z miejsca na miejsce,
dzieląc bardzo wiele niewygód,

tak że nawet rodzina miała pretensje,
że nie ma czasu zjeść.

Jezus jest Wędrującym.

Ale pomyślmy, że skoro On
nie stoi w miejscu,

a jest nadal Bogiem Żywym,
chociaż nie widzimy Go dokładnie,

tak jak wtedy w Palestynie,
to On dzisiaj też wędruje.

Choćby przez wasze medytacje.

Głosi i naucza.

A słuchać Go będziemy
przez poruszenia serca

- różne, które trzeba rozeznawać,
czy to dokładnie od Niego -

ale On na pewno nie stoi w miejscu.

Co więcej, jak się Go cały czas uczymy,
może się zdawać,

że dzisiaj jest a jutro Go nie ma,
poszedł, ale wróci.

Jezus jest nieustannie w wędrówce,
a jeśli tak, to wierzę,

że dzisiaj podczas tego spotkania
czy każdego spotkania ze Słowem,

które jest Słowem żywym,
a więc skutecznym i zdolnym działać,

Jezus będzie wędrował
po waszych wsiach i miastach,

po waszych fragmentach serca,
będzie ich dotykał.

Im większa będzie wrażliwość,
tym więcej będzie w was poruszeń.

On teraz też głosi i naucza
o królestwie Bożym - nie o czym innym.

Nie o naszej grzeszności, tylko o tym,
że On już zwyciężył

i że On wprowadził ten porządek,
który Ojciec zaprosił Go, żeby wprowadził,

przez swoją śmierć na krzyżu,
żeby to się stało udziałem każdego z nas.

Drugie z tej krótkiej Ewangelii jest to,
że byli z nim uczniowie i niewiasty.

Mężczyźni i kobiety,
a kobiet tam właściwie nie powinno być.

One nie były nawet zobowiązane
do przestrzegania Prawa.

To mężczyźni mieli się tym zajmować.

Ale z jakichś powodów byli tam
mężczyźni i niewiasty, jak tutaj.

Można by sobie zadać pytanie,

z jakich powodów było tam Dwunastu
i owe kobiety.

Dlaczego wy jesteście tutaj?

Popatrzcie: w tym krótkim fragmencie
nie wiemy o apostołach.

Wiemy z innych fragmentów,
że Jezus ich powołał, zawołał.

Wyrwał ich z ich kontekstu życia
i zaproponował im coś takiego,

że to przewartościowało ich życie,
że oni poszli za Nim.

Bardzo wiele zostawili.

Pamiętam, jak zostawiałem
moją dziewczynę, jak płakała...

Było to ciężkie doświadczenie,
ale nie żałuję tego dzisiaj.

Oni zostawili wiele,
a o niewiastach wiemy tyle,

że powyrzucał z ich życia
wiele złych duchów

i uzdrowił je z ich chorób.

To było motywem ich pójścia za Nim.

Nie jakiś obowiązek, powinność.

Nie jakieś pragnienie, żeby było idealnie,
w nadziei, że coś się wydarzy.

Już się wydarzyło, więc one poszły.

Tu jest właśnie ten porządek,
który Jezus chce wprowadzić

- żeby zdjąć z nas to brzemię
zasługiwania na Jego miłość,

żebyśmy zobaczyli także w tym fragmencie,

że On mówi o królestwie Bożym,
które polega na tym,

że On jest pierwszy w miłości
i zawsze nim pozostanie,

jest Ojcem, a więc ja jestem dzieckiem
i jako córka, syn mam swoje przywileje,

że już jestem zbawiony

i że właściwie prawdziwe życie
- takie na nogach a nie na głowie -

zaczyna się od momentu, gdy zobaczę,

że nie to co ja zrobię dla Boga
jest najważniejsze,

tylko to, co On zrobił dla mnie.

Że szepnął tym apostołom,
że oni poszli i przewartościowali życie.

Że tym niewiastom uczynił coś takiego,
że one teraz idą za Nim,

to nie wszystko, one im usługują
i to z tego, co same posiadają.

Kto logicznie myślący,
gdyby miał tylko kalkulować,

zgodziłby się na to?

„Ile stracę?" - powiedziałaby kobieta

- „Dlaczego muszę za Nim chodzić?
Dlaczego usługiwać?”

Jeśli nie będzie doświadczenia miłości,
to będzie obowiązek.

A kiedy one doświadczyły,
że dostały nowe życie,

to wobec takiego bycia pokochanym,
doświadczenia ewidentnej miłości,

tego, że były w dole,
a teraz już są na powierzchni,

były w śmierci a są teraz w życiu,

to teraz się dla nich nic nie liczy
- czy posiadają, czy służą.

Cokolwiek robią, nie to jest ważne,
ważne, że są z Jezusem.

że to już się dokonało.

I w waszym życiu
- wierzę i modlę się o to,

i będę się modlił o to w tej Eucharystii,
bo ją ofiaruję za was -

żeby się coś tak przewartościowało,
żebyście zrozumieli,

że przynajmniej przez Panem Bogiem
nic nie musicie.

Że przed Panem Bogiem
nie musicie być dorosłymi.

Właśnie przed Nim macie być dziećmi.

A to Ojciec się troszczy,
żeby dziecko nauczyć,

żeby zapewnić bezpieczeństwo

i żeby wyznaczyć drogę,
powiedzieć, jak żyć.

Wy się macie martwić,
jak pójdzie medytacja, czy Ojciec?

To On ma was pobłogosławić, inspirować,
prostować wasze drogi i pchać do przodu.

Tak, żeby wam się chciało,
a nie, żebyście musieli.

Oczywiście, czasem w jakimś lenistwie
musimy się przemóc troszeczkę,

żeby nie ustać w drodze,
być cały czas w wędrówce z Jezusem.

On będzie wędrował
i jeśli ja będę chciał z Nim wędrować,

jak ci apostołowie i niewiasty,

to przez to bycie z Nim
i przyglądanie Mu się,

nie tyle wezmę „na głowę,”
ale dam Mu się przemienić

i będę taki jak On
- teraz też ja w wędrówce ku innym.

Będę wtedy głosił nie z tego,
czego się nauczyłem,

ale czego doświadczyłem.

Co te niewiasty głosiły?

Może nie mówiły wielkich słów,
ale z kart Pisma możemy powiedzieć,

że miały serca na dłoni, ofiarowane.

I to się liczy - nie co,
ale jak przeżywam swoje życie.

I jeszcze jedno, ostatnie moje skojarzenie
w tym kierunku.

Z klerykami się tym dzieliłem niedawno.

Siedząc w konfesjonale,
ostatnio zadałem sobie pytanie,

czy jest coś, co można by nazwać
wspólnym korzeniem różnych grzechów.

Pomyślałem sobie,
właściwie to przyszło mi do serca,

że jakkolwiek są różne grzechy,
to wiele z nich bierze się z faktu,

że tracimy równowagę
między dziecięctwem a dorosłością.

Co przez to rozumiem?

Nie dyskutujemy,
że żeby żyć, trzeba oddychać.

Mój starszy brat, który jest księdzem,
już od 14 lat w Afryce na misjach,

kiedyś usłyszał od takiego pana,
kiedy pracował na parafii we Włoszech:

„Ojcze, czy ojciec wie,
co trzeba robić, żeby żyć?”

Mój brat, zdziwiony pyta: „Co?”

Trzeba nieustannie oddychać.

Dorosłość to jest wydech,
to jest być „dla”.

Poświęcać się, starać,
wyrzekać, zapominać.

Obumierać dla siebie,
żeby żyć dla kogoś.

Dziecięctwo jest wsobne,
dziecko to jest to, które przyjmuje.

Jest kochane, obsłużone, umyte,
nakarmione, zabezpieczone życiowo.

Wdech i wydech.

Ale spróbujmy zrobić siedem wydechów
bez złapania wdechu.

Zaczynam się dusić,
kompulsywnie szukać powietrza

i zaczynam robić głupoty,
bo chcę przetrwać.

Ilu z was przyjechało tutaj
bardzo zmęczonych?

Robimy karkołomne czyny i myślimy,
że luksusem jest być dzieckiem.

Nie wiemy, gdzie mam być dzieckiem,
skoro cały czas dopada mnie dorosłość.

Każą mi żyć na wydechu i się poświęcać,
starać, niepokoić, zamartwiać.

Tu, wobec Ojca, na pewno
nie tylko możecie być dziećmi,

ale jesteśmy zaproszeni,
żeby nimi być.

„Wychwalam Cię, Ojcze,
Panie nieba i ziemi,

że zakryłeś te rzeczy dla mądrych,
a objawiłeś je prostaczkom" - dzieciom.

Chcecie się nauczyć medytować?

Trzeba mieć serce dziecka,

które po prostu chłonie, przyjmuje
i daje się kochać.

A kiedy dam się pokochać
- takim, jakim jestem w swoich oczach -

i kiedy w końcu usłyszę,
jaki jestem w Jego oczach,

jaką jestem w Jego oczach,
wtedy moje życie zaczyna się zmieniać.

W pierwszym czytaniu
była mowa o pobożności

- że problemem, jeśli chodzi o pobożność,
jest chciwość, że chcę mieć coś.

A prawdziwa pobożność
to jest po Bożemu żyć,

czyli żyć tym, co dostałem od Niego.

Jeśli On idzie, to ja idę,

jeśli mnie inspiruje, to idę za tym,
tak jak owe niewiasty.

Dołączam moje życie do Jego Życia,
oddycham Jego oddychaniem.

Biorę Słowo na medytację,
ono mnie coś zainspirowało

- zaaplikuję to w życie
i zobaczę, czy działa.

Jak działa, to się przekonam,
że ono naprawdę jest skuteczne dziś.

Ale czym jest ta pobożność?

To jest pobożność plus poprzestawanie
na tym, co się posiada.

Nie chcieć więcej.

Pomyślałem,
jaka w tym głęboka myśl św. Pawła,

że jeśli wierzę, że Bóg jest moim Ojcem
i mnie prowadzi przez moje życie,

to ja chcę żyć według Jego miary,
słuchać Jego słów, aplikować je

i nie chcieć więcej, bo to, co mi dał,
jest tą słuszną miarą.

To nie ja Pana Boga chcę przekonywać,
żeby był w moim życiu,

tylko dostosowuję się do tego, co mi daje

- dziś inspirację, jutro karcenie,
jeszcze pojutrze pustkę -

ale wierzę, że całe moje życie
jest zanurzone w Nim

i nigdy nie wypadłem z Jego rąk.

Że On mnie cały czas prowadzi
i dlatego słuszną miarą jest przyjąć to,

co mnie spotyka każdego dnia,
choć czasem wydaje się trudne.

O ile nie stracę Go z oczu,

bo jeśli stracę Go z oczu,
jak św. Piotr na jeziorze,

kiedy będę patrzył
na nawałnice mojego życia, będę tonął.

Wystarczy, że spojrzę,
i odzyskam równowagę, będę stał ponad tym.

Takie jest Słowo.

Dlatego też cokolwiek Bóg
przygotował na ten czas tutaj dla was,

chciejcie przeżyć go po Bożemu,
czyli pobożnie,

ale nie chciejcie oczekiwać czegoś więcej,

bo trzymając się kurczowo
tego oczekiwania, będziecie cierpieć.

Puśćcie to jak dzieci i pozwólcie Bogu
działać w waszych sercach.

On zrobi swoje.

A wtedy, jeśli znajdziecie
w waszych sercach

ten dar złożony wam przez Niego,
inspirację Słowem, która przyjdzie,

możecie powiedzieć: „dziękuję,"

a to jest pierwsze słowo dziecka,
które jest obdarowane.