Jak siebie samego #9 - Przytul się, Przemo Gwadera SJ

Cześć, mam na imię Przemo,
a to jest już dziewiąty odcinek

z cyklu: „Jak siebie samego”,
gdzie mówię o tym,

w jaki sposób można
samego siebie kochać,

akceptować i troszczyć się o siebie
i cieszyć się życiem, będąc singlem.

Ostatnio mówiłem trochę o intymności,
o tym, że każdy człowiek jej potrzebuje

i że chociaż intymne relacje
bywają nieraz bardzo skomplikowane,

to mimo wszystko
warto się w nie angażować.

Dzisiaj chcę powiedzieć
o potrzebie przytulania.

Potrzebę pozytywnego dotyku ma każdy
i nawet nie ogranicza się to do ludzi,

bo zwierzęta również
okazują sobie nawzajem

życzliwość i przywiązanie
właśnie przez dotyk.

„Każdy ma jakiegoś bzika,
każdy jakieś hobby ma...”

Podczas takiego pozytywnego dotyku
wyzwala się w mózgu hormon, oksytocyna,

który odpowiedzialny jest
za doświadczenie zaufania

i emocjonalnej więzi z innymi osobnikami.

Osoby z wyższym poziomem
oksytocyny w mózgu

czują się bardziej swobodnie
w sytuacjach społecznych.

Jest im łatwiej pozwolić sobie
na spontaniczność

i łatwiej wyjść poza strefę komfortu
po to, żeby zatroszczyć się o innych.

Tak więc przytulanie
to bardzo ważna rzecz.

I wiedzą o tym nawet dzieci.

Dziecko trzeba przytulać,
porządnie przytulać.

Dlaczego porządnie?

Żeby było dzielne, umiało sobie samo
podciągnąć spodnie, zasunąć coś...

- A co zasunąć?
- Rozporeczki.

No właśnie, od małych dzieci
można się dużo nauczyć.

Tak że jeśli macie jakieś zaprzyjaźnione
rodziny, które mają dzieci,

albo jeśli sami jesteście rodzicami,
to jesteście dużymi szczęściarzami.

Wielu rodziców, których znam,
nie docenia tego,

że mają w domu taką małą przylepę,
która przez cały czas chce się przytulać

i to jest w pewien
sposób zrozumiałe,

bo trzeba pozmywać, posprzątać
i zrobić zakupy,

a ciężko jest to wszystko robić
z małym brzdącem na ręku.

Tak więc nie dziwię się
wam rodzice,

ale wiedzcie też, że my,
single często wam zazdrościmy.

Oprócz takiej zaspokojonej
potrzeby dotyku

są jeszcze dwie rzeczy,
których single mogą zazdrościć rodzicom.

Pierwsza, to poznanie swojego ciała
jako czegoś dobrego.

Doświadczenie, że sama moja obecność
może być dla drugiej osoby darem.

Druga rzecz to jest poznanie
swoich granic, barier.

Chociaż tutaj, to bardziej w relacji
z mężem czy żoną niż z dzieckiem.

Chodzi o takie doświadczenie,

że nie zawsze mam ochotę
przytulać się i że to jest okey.

Mam prawo decydować o tym,
kiedy daję i przyjmuję dotyk, a kiedy nie.

Wydawałoby się,
że te dwie rzeczy

czyli poznanie swoich granic
i pozytywny stosunek do własnego ciała,

powinno być czymś,
co wynieśliśmy z domu.

Coś, czego pozwolili
nam doświadczyć nasi najbliżsi.

Niestety, bywa różnie.

Nawet takie banalne sytuacje jak:

No chodź do cioci,
niech cię ciocia wyściska...

Jeśli nie było tam przestrzeni
na słowo - NIE,

jeśli nie było wolno nam
odmówić bliskości fizycznej,

to nasza psychika może reagować
alergicznie na samą myśl o przytulaniu.

Z kolei jeśli nosimy w sobie duży deficyt
bliskości fizycznej i przytulania,

który wynieśliśmy z dzieciństwa,
to każdy dotyk

będzie w nas budził duże emocje.

Będzie budził przyspieszone
bicie serca i podniecenie,

którego możemy się przestraszyć
i przez to unikać bliskości fizycznej.

Co więc zrobić, jeśli nosimy
w sobie lęk przed dotykiem?

Moją odpowiedzią jest:

Szukać bezpiecznych
warunków do tego,

żeby oswajać dotyk
i uczyć się swoich granic.

Jedną z opcji, którą mogę polecić,
jest tzw. Cuddle Party,

które w Warszawie prowadzi
seksuolożka, pani Iza Dziurgieł.

Z panią Izą udało mi się
zrobić wywiad.

Powiedz mi Izo,
co to w ogóle jest Cuddle Party?

Cuddle Party to jest...,
no właśnie impreza przytulankowa,

za dużo nie można powiedzieć o tym,
oprócz tego, że się przytulamy,

ale tak naprawdę jest to nazwa,
pod którą kryje się bardzo, bardzo dużo,

bo mamy ustawienie granic,
nauczenie się swoich granic,

nauczenie się mówienia TAK,
nauczenie się mówienia NIE,

ale przede wszystkim dotarcia do siebie,
czego „ja” potrzebuję od której osoby.

I czy w ogóle czegokolwiek potrzebuję
od kogokolwiek, bo to też jest pytanie.

No właśnie, co jeśli przyjdę
na Cuddle Party i poczuję,

że jednak nie mam ochoty
z nikim się przytualać?

Nie przytulasz się.

Dlatego mamy na początku
Cuddle Party,

zresztą byłeś
i doświadczyłeś tego.

Mamy część warsztatową,
gdzie bardzo dużo powtarzam zasady,

ćwiczymy sobie i jest śmiesznie.

Czasami jest bardzo trudno
i u niektórych pojawiają się łzy,

bo mówienie NIE jest naprawdę sztuką
i wielką podstawową umiejętnością.

- Mogę cię dotknąć za ramię?
- Nie.

- A za ucho?
- Nie.

- A mogę pogłaskać cię po głowie?
- Nie.

I tego się uczymy, więc w porządku,
przychodzisz i mówisz NIE, NIE, NIE.

Czy możesz nam zdradzić sekret,
jak od początku wygląda to spotkanie?

Co tam się dzieje na początku,
jak ci ludzie tam wejdą i się spotkają?

Jak ci ludzie wejdą
i się spotkają,

a dbam zawsze o to,
żeby wszyscy byli na czas,

to na początku pijemy sobie
kawkę, herbatkę, jemy coś...

Zawsze staram się przygotować
jakieś frykasy, przekąski.

Potem sobie siadamy w kręgu
i mamy taką część warsztatową.

Polega ona na tym,
o czym wcześniej powiedziałam,

czyli uczeniu się zasad,
które będą przestrzegane.

Jeżeli ich nie przestrzegasz,
możesz wyjść, nawet kasę zwracam.

Uczymy się tam mówić TAK, NIE
i uczymy się stawiania granic.

I proszenia o pewnego
rodzaju dotyk,

bo to nie musi byś
jakieś tam przytulanie.

Dobra, w nazwie jest
Cuddle Party, czyli przytulanie,

ale to wcale
nie musi być przytulanie,

to może być po prostu
dotyk ręki, smyranie...

Zawsze masaż jest hitem,
bo wszyscy tacy pospinani,

więc tutaj jakiś masaż
jest mile widziany,

ale to wszystko tak powoli płynie
i potem po tej części warsztatowej,

która trwa tak naprawdę
do mniej więcej godziny.

Jest już tak zwany free style,
czyli możemy robić, co chcemy.

Można sobie siedzieć,
można w ogóle nic nie robić.

Niektórzy wybierają opcję: poleżę sobie
i pogadam z kimś, to też jest przyjemne,

ale niektórzy też wybierają
wchodzenie w kontakt z drugim człowiekiem

i badanie tego, czy mogę
np. potrzymać cię za rękę,

czy mogę pomasować ci ramiona.

Tam nic nie trzeba robić,
ale można robić to, na co ma się ochotę.

Oczywiście zawsze trzeba zapytać
i to jest cały czas podkreślane.

Czy o zabezpieczenie moich granic
na Cuddle Party sam muszę zadbać?

Czy to jest jakoś
z góry zabezpieczone?

To jest bardzo ważne pytanie.

Stąd są zasady i tak, rzeczywiście
osoby mają obowiązek dbania

o zasady, o swoje granice,

ale ja jestem taką uczestniczącą
na zewnątrz i cały czas pilnuję.

Czasami osoby nie radzą
sobie z granicami.

I to widać, że ktoś robi
jakieś dziwne uniki z ciałem

i nie potrafi po prostu
tak do końca powiedzieć tego NIE.

Wtedy delikatnie
tam ingeruję, powiedzmy.

Nie jest to raczej
typowa ingerencja,

a delikatnie i z humorem po prostu
próbuję dopytać, co się dzieje.

- Super, Iza, dziękuję ci bardzo.
- Jasne.

Myślę, że takie doświadczenie
spotkania z własnym ciałem

i z tymi barierami,
które ono naturalnie ma,

a także doświadczenie tego,
że mogę od innych oczekiwać,

że oni będą respektować moje bariery,
może być bardzo dobre.

Może podnieść pewność siebie
i pomóc poczuć szacunek do samego siebie.

Myślę również, że może to być
szczególnie pomocne dla osób,

które kiedyś w swoim życiu doświadczyły,
że ktoś potraktował ich ciało jak rzecz,

że przywłaszczył je sobie
bez ich woli.

Oprócz Cuddle Party inną opcją dla osób,
które chcą poeksperymentować

z takim pozytywnym i platonicznym dotykiem
jest salon przytulanie.pl,

który niedawno
został otwarty w Warszawie.

Można się tutaj spotkać jeden na jeden
z profesjonalnym „przytulaczem”.

- Dzień dobry.
- Dzień dobry, cześć, jestem Agnieszka.

Jeszcze krótka uwaga,
zanim pójdziemy dalej.

Bycie singlem łączy się nieodzownie
z takim głębokim uczuciem pustki.

Jeśli czujesz, że nie akceptujesz
w sobie tej pustki,

to raczej nie polecam salonu przytulania,
dlatego że taka godzina w salonie

może i pomoże ci na jakiś czas
zapomnieć o tym uczuciu,

ale na pewno nie pomoże ci
spotkać się ze sobą.

Spotkać się z własnymi uczuciami
i je zaakceptować.

O tym temacie było już
w drugim filmiku pt.: „Zostań sam”,

także wracamy
do salonu przytulania.

Cieszę się, że tak spontanicznie
możemy pogadać

i potem wytnę to,
co może się przydać.

Powiedz, jak wygląda
taka sesja przytulania?

Zaczyna się od przywitania klienta,
zabiera się go do kuchni,

proponuje się herbatkę, ciasteczko
czy cukierka, żeby się rozluźnił.

Tak.

Wszystko jest na zasadzie
takiej dobrowolności i pewnych granic,

tak że pytam klienta,
czy mogę go dotknąć,

pytam np. czy mogę
dotknąć cię za nogę,

jeżeli wyrażasz zgodę, to dotykam,
jeśli nie, to mówisz: wolałbym nie.

Są różne sposoby
i metody przytulania,

mogą być sposoby bardziej luźne,
mogą być bardziej intensywne.

Co kto preferuje.

Czyli na początku
ustala się granice?

To znaczy robi się to
przez komunikację.

Udało mi się też przeprowadzić
krótki wywiad z Sylwią Kalinowską,

która razem ze swoją przyjaciółką Magdą
zakładały ten salon.

Powiedz, skąd wziął się pomysł
na zrobienie takiego salonu?

Podczas naszej podróży do Stanów
zobaczyłyśmy, że coś takiego istnieje

i zaczęłyśmy zastanawiać się,
czy otworzyć coś takiego u nas w Polsce.

Magda trochę mnie
do tego przekonała,

a najbardziej przekonało mnie
już samo doświadczenie.

Wzorujecie się na jakimś konkretnym
modelu ze Stanów Zjednoczonych

czy same wymyśliłyście model tego,
jak będzie funkcjonował ten salon?

Starałyśmy się brać to,
co najlepsze, z tego, co istnieje.

Poważnie rozważałyśmy
taki model,

który wydawał się nam
najbardziej sensowny.

To znaczy, gdzie ten dotyk
rzeczywiście jest platoniczny,

gdzie jest mowa o takiej
przyjacielskiej bliskości,

jak z przyjacielem czy z rodziną -
i to do nas najbardziej przemawiało.

Budując nasze przedsięwzięcie,
jakiś przekaz komunikacyjny

i to jak wygląda strona, na uwadze
przede wszystkim miałyśmy to,

żeby ta idea była
jasna i zrozumiała.

To fajnie.
Dzięki za rozmowę.

Dziękuję i cieszę się,
że do nas trafiłeś.

Ta wizyta w salonie przytulania
przede wszystkim była dla mnie

wejściem w taką przestrzeń zaufania,
która gdzieś we mnie jest,

i w taką zdolność do wyrażania
życzliwości przez dotyk.

Na początku nie jest to łatwe,

bo w kontakcie z kimś,
kogo za bardzo się nie zna,

odruchowo rodzi się
napięcie i niepokój,

które, myślę wiąże się z tym,
że skracając ten dystans,

człowiek czuje się bezbronny
i wystawiony na tego drugiego człowieka.

Z czasem jak w tym kontakcie doświadczam,
że jednak nic złego mi się nie dzieje

i nic mi nie grozi,
to pojawia się głęboki pokój

i wdzięczność za tego drugiego człowieka.

To jest takie poczucie,
że ten drugi człowiek jest dobry

i we mnie też mieszka dobro, którym mogę
podzielić się z tym drugim człowiekiem.

Dobrze. Byłem więc w salonie przytulania,
doświadczyłem czegoś nowego,

dowiedziałem się czegoś
o sobie samym,

ale pewnie zastanawiacie się,
gdzie ja, jako zakonnik

zaspokajam moją potrzebę
bliskości fizycznej...

Czy np. poświęcam
całe swoje kieszonkowe na to,

żeby chodzić
do salonu przytualnia?

A może ma
jakąś przyjaciółkę na mieście?

Wiem, jak ta odpowiedź teraz zabrzmi,
ale tak po prostu jest.

Swoją potrzebę bliskości fizycznej
i czułości zaspokajam na modlitwie,

ale nie na jakiejkolwiek modlitwie,

dlatego że modlić się
można na tysiąc różnych sposobów.

A taki sposób modlitwy,
który jest mi szczególnie bliski,

to jest modlitwa medytacyjna
z użyciem ciała.

Tego sposobu modlitwy nauczyłem się
podczas pobytu w Danii

od pewnego luterańskiego diakona,
który pochodzi z Norwegii

i nazywa się Oyvind Borgkso.

Jestem Oyvind Borgso,
urodziłem się w Norwegii

i pracuję w wielu krajach.

Na szczęście Bóg jest
wszędzie przez cały czas.

Bóg jest tu i teraz,
we mnie i wokół mnie

i Bóg komunikuje się
poprzez wszystko, co stworzył.

Zwracanie uwagi na Boga
nie zawsze jest łatwe.

I ważne jest by być świadomym,
co mi pomaga i co mi nie pomaga.

Uważam, że ciało jest ogromnym zasobem,
który komunikuje się z Bogiem,

a integracja ciała pozwala mi
w pełni na komunikację.

To otwiera na głębsze
życie z Bogiem.

Staram się modlić w ten sposób
każdego ranka.

Zaczynam od tego,
że przygotowuję sobie miejsce.

Takie, gdzie będę mógł
spotkać się z Bogiem sam na sam

i gdzie nic nam
nie będzie przeszkadzać.

Zapalam sobie świeczkę,

wcześniej jeszcze przygotowuję sobie
fragment z Pisma Świętego,

którym będę chciał
się pomodlić.

Następnie klękam i przez chwilę
w myśli powtarzam takie słowa:

Panie, Tobie pragnę się oddawać,
Ciebie pragnę uwielbiać

i Tobie pragnę służyć.

Pozwalam, żeby te słowa
zapadły gdzieś głęboko w serce,

żeby wzbudziły we mnie intencję
takiego pełnego ofiarowania się Bogu.

Tę intencję staram się potem
wyrazić postawą ciała.

Na przykład wykonując skłon
i rozluźniając mięśnie,

bo chcę się spotkać z Bogiem
jako Jego dziecko.

W takim poczuciu bezbronności
i w pełnym zaufaniu,

pozwalając, żeby to On
tę modlitwę poprowadził.

Na początku nie jest to łatwe
i często czuję

jak całe moje ciało
jest po prostu napięte,

dlatego że jest jakoś naturalnie
przyzwyczajone do tego,

żeby być w gotowości i analizować sytuację
reagując na bodźce,

żebym jakoś kontrolował to,
co się ze mną dzieje.

I takie puszczenie kontroli
i oddanie jej Bogu

nie jest łatwe i wymaga
dużo cierpliwości.

Tak że zanim nauczyłem się tak modlić,
minęło sporo czasu.

Czasem bywa też tak,
że jestem napięty

po prostu dlatego, że mam
przed sobą trudny dzień

i wtedy staram się to akceptować
i przejść do następnego punktu modlitwy.

Siadam sobie w wygodnej pozycji,
z wyprostowanym kręgosłupem,

tak żeby mnie nie rozbolał
w czasie modlitwy

i skupiam moją uwagę
na oddechu.

Staram się obserwować,
jak powietrze wpada

przez nos i tchawicę
do oskrzeli,

jak wypełnia moje płuca
przy każdym wdechu

i jak wychodzi z płuc
przy wydechu.

To ćwiczenie może
wydawać się wam nieco dziwne,

możecie się zastanawiać,
co to ma wspólnego z modlitwą,

ale dla mnie jest ono bardzo pomocne
z dwóch względów.

Po pierwsze dlatego, że jak skupiam
swoją uwagę na oddechu,

to przestaję się tak bardzo skupiać
na swoich myślach,

w których coś oceniam,
albo coś planuję lub czymś się martwię.

Generalnie nie jestem
tu i teraz w Bożej obecności

tylko gdzieś w przyszłości
albo w przeszłości.

A właśnie na tym
mi najbardziej zależy,

żeby z rana, zanim rzucę się
w wir pracy i zadań,

stanąć w Bożej obecności
i poczuć to, że On jest ze mną.

Drugą rzeczą, którą daje mi to ćwiczenie,
jest zwrócenie uwagi na proces,

który wydarza się we mnie,
a którego nie kontroluję.

Taki proces,
który podtrzymuje mnie przy życiu,

dlatego że czując swój oddech
i to życie, które jest we mnie

i które jest mi dane w darze,
naturalnie czuję wdzięczność.

Myślę, że od takiego spotkania
z własnym oddechem,

który po prostu jest
i podtrzymuje moje życie biologiczne,

jest już bardzo blisko
do spotkania z Bogiem,

który żyje we mnie i którego miłość
podtrzymuje moje istnienie.

Kiedy czuję, że udało mi się
już trochę wyciszyć,

sięgam po Pismo Święte
i przypominam sobie te słowa,

które sobie przygotowałem.

Tutaj akurat modlę się końcówką
Psalmu 78 - takimi słowami:

„On ich pasł w prawości serca
i roztropną prowadził ręką.”

Próbuję smakować te słowa i słuchać,
jak odpowiada na nie moje serce.

Zwracam uwagę na to,
jakie uczucia się we mnie rodzą,

ale nie chcę myśleć o tych uczuciach,
tylko staram się wyrazić je gestem.

Tutaj akurat czułem
zaproszenie do tego,

żebym dał się poprowadzić
Panu przez ten dzień.

Wyciągnąłem więc rękę i w takim geście,
kiedy podaje się ją przyjacielowi,

siedziałem przez chwilę,
modląc się tym gestem.

Taką modlitwę kończę słowami
modlitwy „Chwała Ojcu” i znakiem krzyża.

Ta modlitwa jest dla mnie sposobem
na odnalezienie się w Bożej obecności

i takie poczucie,
że jestem w Jego ramionach

i czuję, że jeśli w ten sposób
zacznę poranek,

to cały mój dzień będzie
dużo bardziej wypełniony pokojem.

Dobrze, pora już kończyć,
bo wyszedł mi strasznie długi odcinek.

Mam nadzieję, że znaleźliście tutaj
jakąś inspirację dla siebie

do tego, żeby troszczyć się o siebie
i pozwalać Panu Bogu troszczyć się o was.

Zachęcam do lajkowania, subskrybowania,
pisania komentarzy.

Ściskam mocno was wszystkich
i do zobaczenia w następnym odcinku,

gdzie będę mówił
o potrzebie nagości.

A jeśli kogoś zainteresowała
moja modlitwa z użyciem ciała,

to serdecznie zapraszam
w najbliższą sobotę o godz. 9:00,

na kanale Pogłębiarka poprowadzę
dla was taką modlitwę.

Do zobaczenia.