Jakie jest moje powołanie? [Q&A#9] Daniel Wojda SJ

Miało być więcej Q&A, no to zapraszam.
Dzisiaj też odpowiemy na pytanka.

Zastrzelę go.

To są takie małe, wredne komary.

„Mam takie pytanie:

Kiedy człowiek jest w pełni gotowy
na związek z drugim człowiekiem?”

Nigdy nikt nie jest gotowy w pełni
na związek z drugim człowiekiem.

Lepiej nie czekać na taki moment,
kiedy będę w pełni zdolny,

żeby wejść w związek,

tylko po prostu wejść w związek
i się uczyć po drodze.

Inaczej się nie da.

Chyba że ktoś jest psychopatą,
tzn. nie wyczuwa, co inne osoby czują.

Takie osoby raczej nie są zdolne
do wchodzenia w emocje.

Jak pytasz o to, to raczej nie jesteś.

„Weź gościu się ogarnij,
załóż grzecznie koloratkę luzaku.

Wygladasz jak Janusz z supermarketu”

Moim zdaniem pan Janusz,
który zawodowo zajmuje się sprzedażą,

jest dużo bardziej wiarygodny
niż złośliwy troll internetowy,

który nie podpisuje się
własnym imieniem i nazwiskiem.

Tyle w kwestii złośliwości.

„Rozpraszało cię tam coś?
Tak się rozglądałeś.

Wolę, jak patrzysz w obiektyw.

Daje to jakby odczucie
kontaktu wzrokowego"

„Bóg powołuje mnie
do życia konsekrowanego.

Co jeśli nie pójdę tą drogą?

Czy będę nieszczęśliwa
albo mniej szczęśliwa,

mniej święta albo będzie mi trudniej?

Czy mogę mimo to wyjść za mąż?

Czy Bóg będzie mnie kochał tak samo
bez względu na to, którą drogą pójdę?

Tak wiem, pytanie może
nie być wysokich lotów".

A więc Panie Pomidorze sprawa ma się tak:

Na początku trzeba sobie powiedzieć:

cokolwiek byś nie wybrała,
to zawsze przyjdą wątpliwości.

Jak wybierzesz zakonne życie,
to od czasu do czasu przyjdą myśli:

„A czy na pewno dobrze wybrałam?”

„Może byłabym szczęśliwsza,
gdybym miała męża i dzieci”.

I odwrotnie. Jak wybierzesz męża i dzieci,
to przyjdą takie myśli:

„Może byłoby lepiej,
gdybym była w zakonie?”.

Wątpliwości przychodzą zawsze,
niezależnie od tego, czy dobrze wybrałem.

Wątpliwości, jak się pojawiają,
to nie mówią, że źle wybrałem.

Wątpliwości dotyczą wszystkich
i są normalnym etapem życia.

Mówię o tym, dlatego że wiele osób
nie chce podejmować powołania,

bo boją się, że przyjdzie taki moment,
że będą przeżywali wątpliwości.

Wątpliwości się po to budzą, żeby człowiek
jeszcze bardziej wszedł w to, co wybrał.

To znaczy:
„A czy na pewno dobrze wybrałem?”

Jak się przestraszę myśli:
„Czy dobrze wybrałem czy niedobrze?”,

to nie korzystam z tego,
że mogę pomyśleć inaczej.

Mogę powiedzieć: „Dobrze czy niedobrze?

Wybrałem to,
ale jak mogę w to jeszcze bardziej wejść?”

I naprawdę jest tak, że w momentach
wątpliwości wybieram jeszcze raz.

I albo przez te wybory będę jeszcze raz
wchodził głębiej w moje powołanie,

na przykład w małżeństwo.

Dobrze, niedobrze, ale decyduję się
jeszcze bardziej w to wejść, zaangażować.

Poświęcić się dla męża, dzieci,
czy poświęcić dla zakonu.

Jak z tego skorzystam w ten sposób,
to jestem bardziej w swoim powołaniu.

A jak się przestraszę:
„O, tu jakaś wątpliwość się pojawia”,

to wtedy nie korzystam
z okazji pogłębiania.

Nie bójcie się wątpliwości.
One na wszystkich przychodzą. Na mnie też.

One nie mówią, że źle wybrałem powołanie.
Po prostu jest tak i już.

Ale wróćmy do tematu wyboru.

Odpowiadając... to zależy.

Może jesteś osobą, która gdzieś w środku
wcale nie chce iść do zakonu,

tylko jest przekonana, że ma powołanie.

„Mam powołanie, bo ludzie tak uważają
albo myślę, że muszę,

albo mam przekonanie,
że dla mnie nie ma innej drogi.”

Jeśli bardziej się odnajdujesz
w tej grupie osób,

to pytanie, czy mogę iść inną drogą,
to tak naprawdę jest pytanie:

„Jakie jest tak naprawdę moje powołanie?”

Jeśli czuję przymus od innych osób
albo jakiś przymus w sobie

czy myśl, że jestem
predestynowana do tego,

to szczerze wątpię, że to jest powołanie.

Jak nie ma elementu,
że ja świadomie coś wybieram,

wybieram - to znaczy, że mam wolność,
mogę zrobić i jedno, i drugie,

a czuję się przymuszony, to wydaje mi się,
że to nie jest dobrze rozeznane.

W takim wypadku warto byłoby
wejść w to głębiej.

Może być tak, że jak wejdziesz
w to powołanie czy wybór,

którego w środku siebie nie chcesz,
wtedy będziesz nieszczęśliwa całe życie.

Ciągle będzie jakaś tęsknota:

„Jestem, bo muszę, bo powinnam,
ale tak naprawdę to nie bardzo chcę tego”.

Tu możesz zrobić takie krótkie ćwiczenie,
które pomoże

wyciągnąć na wierzch to, co jest w tobie.

Możesz zamknąć oczy.

Wyobraź sobie, że śpisz. Relaks, noc.
Nagle budzi cię anioł.

Wielki, uśmiechnięty, piękny, biały,
z wielkimi skrzydłami.

Delikatnie uśmiechając się
do ciebie, mówi:

„Słuchaj, przynoszę ci wiadomość od Boga.

Nie masz żadnego powołania”.

No i co czujesz w takim momencie?

Jak czujesz ulgę,
to może ten anioł mówił prawdę.

Może też być zupełnie inna sytuacja.

Jestem osobą, która jest powołana do tego,
żeby żyć w zakonie,

ale boję się podjąć te kroki.

W takim wypadku,
kiedy ja gdzieś głęboko tego chcę,

ale boję się to podjąć,
bo wydaje mi się to zbyt trudne,

że nie dam rady funkcjonować w taki sposób
albo coś innego

- w każdym razie boję się
podjąć to wyzwanie.

Wtedy może tak być, że później będzie:

„Nie do końca jestem szczęśliwa,

bo cały czas, gdzieś w środku mnie
jest przekonanie,

że nie podjęłam misji,
do której byłam wezwana.

Niby się bałam, niby nie.

Niby inne rzeczy mnie bardziej pociągały,
ale tak naprawdę bardzo tego chciałam”.

Opowiem wam historię mężczyzny,
którego spotkałem, jak byłem w nowicjacie.

Przez półtora miesiąca całe dnie
pracowałem w hospicjum.

Tam spotkałem mężczyznę ok. 70 lat,
który mi i jeszcze innemu jezuicie

powiedział ze łzami w oczach,
że kilkadziesiąt lat temu popełnił błąd.

Myślał o tym, żeby wstąpić do zakonu,
ale pojawiła się dziewczyna.

Potem był się ślub.
Teraz ma dwie córki, ale w środku...

„To był błąd. Źle zrobiłem wtedy”.

To jest historia niełatwa
i raczej koniec ma smutny.

Pokazuje natomiast,
że w rozeznawaniu powołania,

(wszystko jedno, w którą stronę,
do zakonu albo małżeństwa,

to się ma tak samo,

jedno z drugim powołaniem jest równe
jedno i drugie wymaga rozeznawania),

ważne jest to, żeby nie pozwolić sobie
na coś takiego,

że to jakoś idzie w tę stronę,
jakoś płynie.

Ale czy ja tego chcę czy nie chcę?

Ten mężczyzna nie zadał sobie tego pytania
tak konfrontacyjnie.

„Czy ja chcę to wybrać?
Czy to jest moje w głębi mojego serca?”.

Nie namawiam nikogo,
żeby wstępować do zakonu.

Zakon ma swoje piękne i trudne strony
i małżeństwo na pewno też.

Trzeba wybrać świadomie,
czy ja chcę być w jednym czy w drugim,

biorąc pod uwagę, że w jednym i drugim
będą dobre momenty,

i w jednym, i w drugim będę cierpiał.

Które jest bliższe mojemu sercu
na całe życie?

Jak pozwolę się ponieść myśli:
„Jakoś to życie idzie w tę stronę”,

to potem może być tak, że się obudzę
jak tamten mężczyzna po 70 latach.

Można inaczej, można wybrać:
„To jest moje. Ja to wybieram, bo chcę”.

Jeszcze doleję oliwy do ognia.

Ignacy Loyola powiedział,
że rozeznawać powołanie trzeba

nie tak, że ja chcę to albo tamto
i w centrum jestem ja.

Powiedział: „Najpierw trzeba
rozpalić miłość do Chrystusa.

Bardzo Chrystusa kocham
i On staje w centrum mojego życia”.

Wtedy, gdy jestem mocno rozkochany
w Bogu, w Chrystusie,

co nie znaczy, że to mi lekko przychodzi,

ale to jest moja największa wartość,

jestem wpatrzony w tą wartość:
„Boże, jesteś moją największą wartością”,

Ignacy mówi:
„W tym momencie zacznij wybierać.

Co bardziej pozwoli ci służyć Bogu
i innym osobom?

Bogu i innym osobom w zakonie
czy Bogu i innym osobom w małżeństwie".

Uwaga! Nie jest tak, że lepiej ogólnie
jest służyć Bogu w zakonie.

To się teraz tyczy twoich indywidualnych
zdolności, możliwośći twojego serca,

do czego ono bardziej potrafi się oddać.

Czy małżeństwo, dzieci?

Czy zakon, więcej ludzi,
inny rodzaj życia?

Ale w centrum jest Chrystus.

Kocham Cię, Panie Jezu,
i moje życie chcę oddać Tobie.

Gdzie w moim życiu, które jest nastawione
już teraz na służenie innym

gdzie więcej dobra zrobię.
w małżeństwie czy w zakonie?

Gdzie bardziej Tobie będę służył?

Gdzie jestem bardziej Tobie potrzebna?

Co daje tak postawiona kwestia?
Ona mnie ograbia z egoizmu.

Mogę wejść w powołanie zakonne
i małżeńskie, żeby mi było dobrze.

Będę się dobrze czuł
jako ksiądz ewangelizator

albo dobrze się będę czuła,
jak będę miała z boku męża,

którego będę kochała
i dzieci, bo tak lubię.

Jak mam takie podejście,
żeby mi było dobrze,

to gdy przychodzi kryzys,
wtedy jest trudno.

A jak mam taką postawę:

ja jestem tutaj, żeby służyć mężowi,
dzieciom, innym osobom,

to będzie mi łatwiej realizować powołanie
w momentach trudnych, kryzysowych.

Wtedy, kiedy mi nie będzie dobrze
- i tu, i tu.

Czyli: do wszystkich,
którzy rozeznają powołanie,

i do tych, którzy mają jakieś kryzysy
wokół powołania.

Pierwsze co jest, to rozpalić miłość
do Chrystusa i wtedy pytać:

„Panie Jezu,
gdzie ja Ci bardziej będę służył?

Gdzie bardziej Ci jestem potrzebny?
Gdzie, służąc Tobie, dam więcej dobra?

Tu czy tu?”

Trochę to do siebie powiedziałem.

Wezmę sobie to do serca.

Moi drodzy, pamiętajcie o tym,
żeby robić medytację systematycznie.

Jak robicie ją systematycznie,
to wasza relacja z Bogiem się zbliża.

Bądźcie co tydzień o 21:15
na medytacji online na Pogłębiarce.

Koniec.
Piszcie pytania.

Na pytania, które będą pod ostatnim Q&A,
będę odpowiadał w następnym.

Do zobaczenia całkiem niedługo.
Z Bogiem.