Ένα μονοπάτι που οδηγεί στην ασφάλεια για τις πιο θανατηφόρες χώρες στον κόσμο

Είναι πιθανότερο να πεθάνετε βίαια εάν ζείτε σε μια δημοκρατία μεσαίου εισοδήματος με υψηλά επίπεδα ανισότητας και πολιτικής πόλωσης απ' ό,τι εάν ζείτε σε μια χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο, λέει η σύμβουλος δημοκρατίας, Ρέιτσελ Κλάινφελντ. Αυτή η ιστορική αλλαγή στη φύση της βίας παρουσιάζει μια ευκαιρία για τους καθημερινούς ψηφοφόρους να δράσουν ως μεγάλη δύναμη για αλλαγή στις άνισες κοινωνίες τους. Σε αυτή την αποκαλυπτική ομιλία, η Κλάινφελντ ξετυλίγει τα αίτια της βίας και προτείνει ένα μονοπάτι προς την ασφάλεια για τις πιο θανατηφόρες χώρες του κόσμου.

Φανταστείτε τις ονειρεμένες σας διακοπές.

Ίσως θέλετε διακαώς
να πάτε στο Ρίο για το Καρναβάλι.

Ή απλώς θέλετε να αράξετε
σε μια μεξικάνικη παραλία.

'Η ίσως θέλετε να 'ρθετε μαζί μου
στη Νέα Ορλεάνη για το Φεστιβάλ Τζαζ.

Το ξέρω βέβαια,
ότι είναι λιγότερο ευχάριστο,

αλλά φανταστείτε, για μια στιγμή,

ένα από τα πιο βίαια μέρη στη γη.

Μήπως σκέφτηκε κάποιος το ίδιο μέρος;

Η Βραζιλία είναι η πιο βίαιη
χώρα στον κόσμο σήμερα.

Περισσότεροι άνθρωποι πέθαναν εκεί
τα τελευταία τρία χρόνια

απ' ό,τι στη Συρία.

Και στο Μεξικό, περισσότεροι άνθρωποι
έχουν πεθάνει τα τελευταία 15 χρόνια

απ' ό,τι στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν.

Στη Νέα Ορλεάνη, περισσότεροι άνθρωποι
πεθαίνουν αναλογικά με τον πληθυσμό

από τη σπαρασσόμενη από πολέμους Σομαλία.

Είναι γεγονός, ότι ο πόλεμος προκαλεί μόνο

περίπου το 18%
των βίαιων θανάτων παγκοσμίως.

Σήμερα, είναι πιο πιθανό να πεθάνεις βίαια

αν ζεις σε μια δημοκρατία
μέσου εισοδήματος

με υψηλά επίπεδα ανισότητας εισοδήματος

και σοβαρή πολιτική πόλωση.

Οι ΗΠΑ έχουν τέσσερις από
τις 50 πιο βίαιες πόλεις στον κόσμο.

Αυτή είναι ιστορικά
μια βασική αλλοίωση της φύσης της βίας.

Αλλά είναι επίσης μια ευκαιρία.

Επειδή ενώ λίγοι άνθρωποι
μπορούν να σταματήσουν τον πόλεμο,

η βία στις δημοκρατίες μας
είναι δικό μας πρόβλημα.

Και ενώ οι κανονικοί ψηφοφόροι
είναι μεγάλο μέρος του προβλήματος,

είμαστε επίσης και το κλειδί της λύσης.

Δουλεύω σε μια ομάδα προβληματισμού,

το Ίδρυμα Κάρνεγκι για τη Διεθνή Ειρήνη

όπου συμβουλεύω κυβερνήσεις
σχετικά με το τι να κάνουν για τη βία

αλλά το βρόμικο μυστικό είναι,

πως οι περισσότεροι
φορείς χάραξης πολιτικής

δεν έχουν καταλάβει
τις αλλαγές στη βία σήμερα.

Πιστεύουν ότι η χειρότερη βία
υπάρχει στις εμπόλεμες χώρες,

ή σε μέρη που είναι
πολύ φτωχά, πολύ αδύναμα,

να αντιμετωπίσουν τη βία
και να ελέγξουν την εγκληματικότητα.

Αυτή ήταν και η δική μου υπόθεση.

Αν όμως κοιτάξετε έναν χάρτη
των πιο βίαιων τόπων στη Γη,

βλέπετε κάτι περίεργο.

Μερικά μέρη είναι σε πόλεμο,

και κάποια είναι πράγματι
αποτυχημένα κράτη.

Η βία σ' αυτά τα μέρη είναι τρομερή,

αλλά τυχαίνει να έχουν μικρούς πληθυσμούς,

οπότε ουσιαστικά επηρεάζει
λίγους ανθρώπους.

Μετά είναι η Νότια Αφρική,
η Βραζιλία, η Βενεζουέλα.

Αυτά τα μέρη δεν είναι φτωχά.

Ίσως είναι αδύναμα.

Ο βοηθός μου και εγώ χαρτογραφήσαμε μέρη

με βάση την απόδοσή τους
σε προγράμματα της Παγκόσμιας Τράπεζας

και με το αν μπορούσαν να παρέχουν
δημόσιες υπηρεσίες στον λαό τους,

και αν αποδώσετε σ' αυτά τα δύο,

αν μπορείτε να παρέχετε υγιεινή
και ηλεκτρισμό στον λαό σας

και να παρέχετε εμβόλια,

είστε στο πάνω δεξιά τεταρτημόριο.

Και μετά επικαλύψαμε τον χάρτη

με έναν χάρτη τόπων
όπου έχουν δολοφονηθεί δημοσιογράφοι.

Μερικά ήταν αδύναμα κράτη,

αλλά πάρα πολλοί
δημοσιογράφοι είχαν σκοτωθεί

σε μέρη που ήταν
πολύ ικανά να τους προστατέψουν.

Ταξίδεψα σε κάθε
κατοικούμενη ήπειρο στη Γη,

συγκρίνοντας μέρη που είχαν
αντιμετωπίσει κύματα βίας και επανήλθαν

με εκείνα που δεν είχαν επανέλθει,

και έβλεπα συνέχεια το ίδιο πρότυπο.

Το ονόμασα τελικά «βία προνομίων»,

επειδή συνέβαινε σε δημοκρατίες
με μεγάλες ανισότητες,

όπου μικρές ομάδες ανθρώπων

ήθελαν να κατέχουν
υπέρμετρη εξουσία και προνόμια.

Και αν δεν πίστευαν, ότι θα μπορέσουν
να περάσουν τις πολιτικές αυτές,

μερικές φορές απευθύνονται
σε βίαιες ομάδες για βοήθεια.

Καρτέλ ναρκωτικών χρηματοδοτούσαν
τις εκλογικές εκστρατείες τους.

Οργανωμένο έγκλημα τους βοηθούσε
να περάσουν πολιτικές.

Συμμορίες κατέστειλαν ψήφους.

Και σε αντάλλαγμα, τους επιτρέπονταν
να κάνουν ό,τι θέλουν,

και η βία κλιμακωνόταν.

Για παράδειγμα η Βενεζουέλα.

Είναι η πιο βίαιη χώρα στον κόσμο σήμερα,

αν δείτε τους θανάτους κατά κεφαλή.

Είκοσι χρόνια πριν, η τωρινή κυβέρνηση
πήρε την εξουσία με νόμιμες εκλογές,

αλλά δεν θέλησαν
να διακινδυνεύσουν να τη χάσουν,

οπότε στράφηκαν σε συμμορίες,
τις «κολλεκτίβες», για βοήθεια.

Οι συμμορίες διατάχτηκαν να εκβιάσουν
την ψήφο για την κυβέρνηση

και να αναγκάσουν τον λαό να ψηφίσει
την κυβέρνηση σε μερικές γειτονιές

και σε άλλες να εμποδίσουν
τους αντίπαλους να ψηφίσουν,

και σαν αντάλλαγμα,
τους έδωσαν τον έλεγχο.

Αν όμως οι εγκληματίες έχουν τον έλεγχο,

αστυνομία και δικαστήρια
δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους.

Οπότε το δεύτερο στάδιο
της προνομιακής βίας

είναι η αποδυνάμωση
των δικαστηρίων και της αστυνομίας

και οι πολιτικοί κομματικοποιούν
τους προϋπολογισμούς,

προσλαμβάνοντας, απολύοντας,

ώστε αυτοί και οι βίαιες ομάδες με τις
οποίες συμπράττουν να μη φυλακιστούν.

Σύντομα, οι καλοί αστυνομικοί φεύγουν,

και πολλοί από αυτούς
που μένουν γίνονται στυγνοί.

Συνήθως αρχίζουν με σκληρή δικαιοσύνη.

Σκοτώνουν έναν έμπορο ναρκωτικών

που πιστεύουν ότι θα αθωωθεί
από τα διεφθαρμένα δικαστήρια.

Αλλά με το πέρασμα του χρόνου,
οι χειρότεροι από αυτούς

συνειδητοποιούν,
ότι δεν θα υπάρξουν επιπτώσεις

από τους πολιτικούς
που είναι εμπλεκόμενοι,

και τελικά δουλεύουν για τον εαυτό τους,

Στη Βενεζουέλα, σχεδόν 1 στους 3 φόνους
γίνεται από τις δυνάμεις ασφαλείας.

Οι φτωχοί πλήττονται πιο πολύ
από τη βία σε ολόκληρο τον κόσμο,

αλλά σπάνια θα καταφύγουν σε τέτοιους
επιθετικούς αστυνομικούς για βοήθεια.

Οπότε τείνουν να φτιάχνουν
εθελοντικές ομάδες προστασίας.

Όμως αν εξοπλίσετε
μια ομάδα 18χρονων αγοριών,

σύντομα μετατρέπονται
σταδιακά σε συμμορίες.

Κι άλλες συμμορίες και η μαφία
μπαίνουν στο παιχνίδι,

και προσφέρονται να προστατέψουν
τους ανθρώπους από τους άλλους εγκληματίες

και την αστυνομία.

Αντίθετα με το κράτος,

οι εγκληματίες συχνά προσπαθούν
να εξαγοράσουν νομιμότητα

Κάνουν φιλανθρωπίες. Λύνουν διαφορές.

Καμιά φορά, χτίζουν ακόμη
και επιδοτούμενη στέγαση.

Το τελευταίο στάδιο της προνομιακής βίας
προκύπτει, όταν τυπικοί άνθρωποι

αρχίζουν να κάνουν οι ίδιοι
ένα σημαντικό ποσοστό από τους φόνους.

Καυγάδες στα μπαρ ή στη γειτονιά
καταλήγουν θανατηφόροι,

όταν πια η βία θεωρείται φυσιολογική

και δεν υπάρχουν επιπτώσεις.

Στους ξένους, η κουλτούρα του τόπου
φαίνεται υποβαθμισμένη,

σαν να υπάρχει μεγάλο πρόβλημα
με αυτούς τους ανθρώπους.

Αλλά οποιαδήποτε χώρα
μπορεί να γίνει τόσο βίαιη,

όταν η κυβέρνηση είναι
ή απούσα, ή επιθετική.

Βασικά, αυτό δεν είναι απόλυτα αληθινό --

χρειάζεται ένα ακόμη βήμα για
να επικρατήσει η βία αυτού του επιπέδου.

Χρειάζεται η ευρύτερη κοινωνία

να αγνοήσει το πρόβλημα.

Θα πιστεύατε ότι θα ήταν απίθανο,

ότι η βία σ' αυτό το επίπεδο
θα ήταν ανυπόφορη,

αλλά είναι απ' ότι φαίνεται αρκετά ανεκτή
από ανθρώπους σαν και σας και εμένα.

Αυτό συμβαίνει επειδή
σε κάθε κοινωνία στον κόσμο,

ακόμη και την πιο βίαιη,

η βία είναι υψηλά συγκεντρωμένη,

συμβαίνει σε ανθρώπους
στη λάθος πλευρά της πόλης,

ανθρώπους φτωχούς, συχνά πιο σκούρους,

συχνά από ομάδες
που είναι περιθωριοποιημένες,

ομάδες από τις οποίες εμείς,
ο κορμός της κοινωνίας,

μπορούμε να διαχωριστούμε.

Η βία είναι τόσο συγκεντρωμένη,

που μας σοκάρει όταν το πρότυπο αποκλίνει.

Στην Ουάσινγκτον, το 2001,

μια νέα λευκή ειδικευόμενη
απόφοιτη κολεγίου

χάθηκε μετά από μια πεζοπορία
στη βορειοδυτική Ουάσινγκτον,

και η υπόθεσή της ήταν
στις εφημερίδες σχεδόν καθημερινά.

Στην άλλη μεριά της πόλης,

εκείνη τη χρονιά, ένας μαύρος άνδρας
δολοφονούνταν κάθε δυο μέρες

Οι περισσότερες από αυτές τις υποθέσεις

δεν αναφέρθηκαν ούτε μια φορά
στις εφημερίδες.

Η κοινωνία της μέσης τάξης
εξαγοράζει την αποφυγή της βίας.

Ζούμε σε καλύτερες γειτονιές.

Μερικοί αγοράζουν ιδιωτική ασφάλεια.

Και επίσης λέμε ένα ψέμα στον εαυτό μας.

Λέμε στους εαυτούς μας ότι οι περισσότεροι
από αυτούς που σκοτώνονται

είναι πιθανόν οι ίδιοι
αναμεμιγμένοι σε έγκλημα.

Πιστεύοντας, ότι σε κάποιες περιπτώσεις
κάποιοι άνθρωποι αξίζει να δολοφονηθούν,

ενώ σε κάποιες άλλες περιπτώσεις
εμείς οι καλοί άνθρωποι αξίζει να ζούμε

σε μέρη όπου οι ευκαιρίες της ζωής
είναι τόσο βαθιά ασύμμετρες.

Εμείς το επιτρέπουμε στον εαυτό μας.

Επειδή, έτσι κι' αλλιώς,
τι άλλο μπορείς να κάνεις;

Λοιπόν, απ' ότι φαίνεται,
μπορείς να κάνεις πολλά.

Επειδή η βία σήμερα δεν είναι
κυρίως αποτέλεσμα πολέμου,

αλλά επειδή είναι αποτέλεσμα
κακής πολιτικής στις δημοκρατίες μας,

οι μέσοι ψηφοφόροι
είναι η μεγαλύτερη δύναμη αλλαγής.

Κοιτάξτε τη μεταμόρφωση της Μπογκοτά.

Το 1994, ο επερχόμενος
Πρόεδρος της Κολομβίας

πιάστηκε να παίρνει εκατομμύρια δολάρια
σε πολιτικές συνεισφορές

από το καρτέλ ναρκωτικών Κάλι,

και η πρωτεύουσα καταδυναστευόταν
από συμμορίες και παραστρατιωτικές ομάδες.

Αλλά οι απηυδισμένοι ψηφοφόροι
ξεπέρασαν την πολιτική τους προσήλωση,

και έδωσαν σχεδόν τα δυο τρίτα των ψήφων

σ' έναν ανεξάρτητο υποψήφιο,

που ήταν αρκετό για να ξεπεραστεί
η συνηθισμένη κατάσταση.

Την πρώτη μέρα της θητείας
του δημάρχου Μόκας,

η αστυνομία δεν μπήκε καν στον κόπο
να τον ενημερώσει για τις ανθρωποκτονίες,

και όταν ρώτησε γιατί,
απλώς σήκωσαν τους ώμους και είπαν,

«Είναι απλώς εγκληματίες
που σκοτώνουν εγκληματίες».

Το διεφθαρμένο δημοτικό συμβούλιο

ήθελε να δώσει ακόμη μεγαλύτερη ατιμωρησία
για τη ωμότητα της αστυνομίας.

Είναι μια κοινή τακτική
που εφαρμόζεται σε όλον τον κόσμο

όταν πολιτικοί θέλουν να παραστήσουν
τους σκληρούς με το έγκλημα

αλλά ουσιαστικά δεν θέλουν
να αλλάξουν το κατεστημένο.

Η έρευνα δείχνει ότι σε όλο τον κόσμο
έχει το αντίθετο αποτέλεσμα.

Αν βάλεις στη φυλακή
πολλούς μικρο-παραβάτες,

συνήθως σε ήδη συνωστισμένες φυλακές,

μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον
και γίνονται πιο σκληροί.

Αρχίζουν να ελέγχουν τις φυλακές,
και από εκεί, τους δρόμους.

Αντί γι' αυτό, ο Μόκας επέμεινε
η αστυνομία να διερευνήσει κάθε θάνατο.

Πολέμησε το δεξιό δημοτικό συμβούλιο,

και εγκατέλειψε τις αστυνομικές τακτικές
τύπου επίλεκτης ομάδας κρούσης.

Πολέμησε και τα αριστερά σωματεία

και απέλυσε χιλιάδες
επιθετικούς αστυνομικούς.

Οι τίμιοι αστυνομικοί ήταν επιτέλους
ελεύθεροι να κάνουν τη δουλειά τους.

Ο Μόκας μετά αμφισβήτησε τους πολίτες.

Ζήτησε από τη μέση τάξη να σταματήσουν
να αμελούν την πόλη τους,

να τηρούν τον κώδικα κυκλοφορίας

και γενικά να συμπεριφέρονται
σαν να μοιράζονται την ίδια μοίρα.

Ζήτησε από τους φτωχούς να τηρούν
τις κοινωνικές αρχές ενάντια στη βία

συχνά με τεράστιο προσωπικό ρίσκο.

Τέλος, ζήτησε από τους πλούσιους να
δώσουν 10% παραπάνω σε φόρους εθελοντικά.

Εξήντα τρεις χιλιάδες άνθρωποι δέχτηκαν.

Στο τέλος της δεκαετίας που ήταν
η διάρκεια δυο θητειών του Μόκας στο δήμο,

οι ανθρωποκτονίες στη Μπογκοτά
είχαν μειωθεί κατά 70%.

Κοινό: Ουυυ

(Χειροκρότημα)

Οι άνθρωποι σε μέρη με την περισσότερη βία

είτε είναι στην Κολομβία ή τις ΗΠΑ,

μπορούν να κάνουν τη μεγαλύτερη διαφορά.

Το πιο σημαντικό είναι
να εγκαταλείψουμε την πεποίθηση,

ότι κάποιες ζωές
αξίζουν λιγότερο από άλλες,

ότι κάποιος αξίζει να βιαστεί
ή να δολοφονηθεί,

επειδή τέλος πάντων, έκανε κάτι,

έκλεψε ή έκανε κάτι
που τον οδήγησε στη φυλακή

όπου συμβαίνουν αυτά τα πράγματα.

Αυτή η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής,

μια υποτίμηση, που σπάνια παραδεχόμαστε
ακόμα και στους εαυτούς μας,

είναι που επιτρέπει
να αρχίσει η καθοδική πορεία.

Είναι αυτό που επιτρέπει μια σφαίρα
ενός πολέμου συμμοριών στο Ρίο

να μπει στο κεφάλι
ενός δίχρονου κοριτσιού

σε μια τσουλήθρα λίγο πιο πέρα.

Αυτό επιτρέπει σε μια ομάδα κρούσης

που κυνηγάει έναν έμπορο
μεθαμφεταμίνης στην Τζόρτζια

να ρίξει μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης
στην κούνια ενός μικρού αγοριού,

που σκάει κοντά στο πρόσωπό του
και το ακρωτηριάζει εφ' όρου ζωής.

Η αλήθεια είναι
ότι η περισσότερη βία παντού

συμβαίνει σε ανθρώπους
στη λάθος πλευρά της πόλης

σε λάθος ώρα,

και μερικοί από αυτούς
τους ανθρώπους είναι από κοινότητες

που θεωρούμε αρκετά διαφορετικές.

Μερικοί είναι άνθρωποι
που έχουν κάνει φρικτά πράγματα.

Αλλά η μείωση της βίας αρχίζει δίνοντας
προτεραιότητα σε κάθε ανθρώπινη ζωή,

επειδή είναι σωστό

και επειδή μόνο με την εκτίμηση κάθε ζωής
ως τουλάχιστον δεδομένης αξίας,

μπορούμε να δημιουργήσουμε κοινωνίες
στις οποίες οι ζωές αθώων είναι ασφαλείς.

Δεύτερο, να αναγνωρίσουμε ότι σήμερα,

η ανισότητα μέσα στις χώρες μας

είναι μια πολύ μεγαλύτερη αιτία βίας
από τον πόλεμο ανάμεσα σε χώρες.

Βέβαια, η ανισότητα οδηγεί στη βία
για πάμπολλους λόγους,

ένας από αυτούς είναι ότι μας αφήνει
να διαχωρίζουμε τους εαυτούς μας

από αυτό που συμβαίνει
στην άλλη μεριά της πόλης.

Όσοι από εμάς είναι
μέσης τάξης ή πλούσιοι,

που επωφελούνται από αυτά τα συστήματα,

πρέπει να τα αλλάξουν
με τεράστιο προσωπικό κόστος.

Πρέπει να πληρώνουμε αρκετούς φόρους

και μετά να απαιτούμε οι κυβερνήσεις μας

να βάλουν καλούς δασκάλους
στα σχολεία των άλλων παιδιών

και καλά εκπαιδευμένους αστυνομικούς

να προστατεύουν τις γειτονιές
των άλλων ανθρώπων.

Βέβαια, αυτό δεν θα ωφελήσει

αν η κυβέρνηση κλέβει χρήματα
ή τροφοδοτεί τη βία,

οπότε χρειαζόμαστε και καλύτερους
πολιτικούς με καλύτερα κίνητρα.

Είναι γεγονός ότι ξέρουμε πολλά
για το τι χρειάζεται για να μειωθεί η βία.

Είναι πολιτικές όπως
η τοποθέτηση περισσότερων αστυνομικών

στα λίγα μέρη όπου προκύπτει
η περισσότερη βία.

Αλλά δεν χωρούν εύκολα στα κουτιά
της Δεξιάς ή της Αριστεράς,

οπότε χρειάζονται
πραγματικά τίμιοι πολιτικοί

πρόθυμοι να συγκρουστούν
με τον κομματικό φανατισμό

και να υλοποιήσουν λύσεις.

Και αν θέλουμε να εκλέγονται
καλοί πολιτικοί,

χρειάζεται να αρχίσουμε
να σεβόμαστε τους πολιτικούς.

Επίσης πολλά μπορούμε να κάνουμε

για να πολεμήσουμε
την προνομιακή βία σε άλλες χώρες.

Τα πιο βίαια καθεστώτα συνήθως
χρηματοδοτούνται από τα ναρκωτικά,

και μετά ξεπλένουν τα κέρδη
μέσα από οικονομικά συστήματα

στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο

με κτηματομεσιτικές συναλλαγές
και πολυτελή θέρετρα.

Αν χρησιμοποιείτε ναρκωτικά,

μάθετε την αλυσίδα εφοδιασμού σας
από πάνω μέχρι κάτω

ή αποδεχτείτε την ποσότητα πόνου
που θα προκαλέσετε σε άλλους

για τη δική σας ευχαρίστηση.

Εντωμεταξύ, θα ήθελα να δω
ένα από αυτά τα τουριστικά αξιοθέατα

να συνεργάζεται με δημοσιογράφους έρευνας

και να δημιουργήσει ένα εικονίδιο --

δίπλα σε αυτό του WiFi
και αν έχει πισίνα,

θα μπορούσε να έχει ένα μικρό όπλο

για «πιθανή επιχείρηση
ξεπλύματος χρημάτων».

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Αλλά μέχρι τότε,

αν κλείσετε διακοπές
σε μια επικίνδυνη χώρα.

είτε στη Τζαμάικα ή στη Νέα Ορλεάνη,

ψάξτε λίγο στο διαδίκτυο,

δείτε αν υπάρχουν σχέσεις με εγκληματίες.

Και για μεγαλύτερη ευκολία,

υποστηρίξτε τη νομοθεσία

που κάνει τα οικονομικά μας
συστήματα πιο διαφανή --

όπως η απαγόρευση
ανώνυμης ιδιοκτησίας εταιρίας.

Βέβαια, όλα αυτά πιθανόν
ακούγονται αρκετά ουτοπικά

όπως η ανακύκλωση
των κουτιών αλουμινίου,

μια μικρή σταγόνα στον ωκεανό
ενός γιγάντιου προβλήματος,

αλλά αυτό είναι μια παρανόηση.

Οι ανθρωποκτονίες
μειώνονται εδώ και αιώνες.

Οι θάνατοι από μάχες
μειώνονται για δεκαετίες.

Σε μέρη όπου οι άνθρωποι απαίτησαν αλλαγή,

οι βίαιοι θάνατοι μειώνονται
από την Κολομβία ως τη Νέα Υόρκη,

όπου οι ανθρωποκτονίες έχουν μειωθεί
κατά 85% από το 1990.

Η αλήθεια είναι, ότι η βία
θα είναι πάντα μαζί μας,

αλλά δεν είναι σταθερά.

Πέφτει εδώ και αιώνες
και μπορεί να πέσει ακόμη γρηγορότερα.

Θα μπορούσε να πέσει κατά 25%
τα επόμενα 25 χρόνια, ή κατά ένα τρίτο;

Πολλοί από εμάς πιστεύουν,
ότι θα μπορούσε.

Σκέφτομαι όλα τα παιδιά
που θα μεγαλώσουν με τους μπαμπάδες τους,

όλες τις οικογένειες
που θα πάρουν πίσω τις αδελφές τους,

τους αδελφούς τους.

Χρειάζεται μόνο μια μικρή ώθηση,

χρειάζεται να νοιαζόμαστε.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)