Γιατί οι λίμνες και τα ποτάμια πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους ανθρώπους

Το νερό είναι απαραίτητο για τη ζωή. Ωστόσο, δεν προστατεύεται από τον νόμο, αφήνοντας πολλές κοινότητες χωρίς πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό, λέει η νομικός Κέλσι Λέοναρντ. Σε αυτήν τη έντονη ομιλία, μας δείχνει γιατί η παραχώρηση της νομικής «ατομικότητας» σε λίμνες και ποτάμια
—να δίνουμε τα ίδια νομικά δικαιώματα με τους ανθρώπους— είναι το πρώτο βήμα για την προστασία των υδάτων μας και της ριζικής αλλαγής του τρόπου με τον οποίο εκτιμούμε την αξία αυτής της πηγής ζωής.

Ακουέ Ούνι Κεσάκ.
Κέλσι Λέοναρντ Νουϊσουόνκ.

Γεια σας, καλημέρα σε όλους.

Κατάγομαι από το Έθνος Σίνεκοκ.

Ταμπούτνι στον λαό Κουΐγια

στην περιοχή του οποίου είμαστε σήμερα.

Με δίδαξαν ότι το νερό είναι ζωντανό.

Μπορεί να ακούει,

να διατηρεί αναμνήσεις.

Γι' αυτό έφερα μαζί μου σήμερα
ένα παγούρι με νερό,

γιατί θέλω να διατηρήσει την ανάμνηση
της συζήτησής μας σήμερα.

Ποιος λαμβάνει νομικά δικαιώματα;

Η ιστορία μάς έχει δείξει ότι αυτό ισχύει
για κάποιους ανθρώπους και όχι για άλλους.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες ιθαγενείς όπως εγώ

δεν ήταν πολίτες σύμφωνα
με τον νόμο μέχρι το 1924.

Οι Σίνεκοκ πρόγονοί μου
σ' αυτήν τη φωτογραφία

δεν ήταν πολίτες σύμφωνα με τον νόμο.

Γιατί τότε ισχυριζόμαστε ότι είμαστε έθνη
που κυβερνώνται από το κράτος δικαίου

αν κάποιοι προστατεύονται,
αλλά όχι οι υπόλοιποι;

Γιατί αυτός παραμένει ένας
από τους καλύτερους τρόπους

να πολεμήσουμε την αδικία.

Και ως ιθαγενείς ξέρουμε τι θα πει αδικία.

Μια καλή μου φίλη, μέντορας,
περιπατήτρια νερού,

η Νόκομις, Γιαγιά Τζόζεφιν Μάνταμιν-μπα,

μου είπε μια προφητεία
που έχει ειπωθεί από τον λαό της,

οι Ανισινάμπε της κοινότητας Μιντέουιν.

Και σ' αυτήν την προφητεία

μου διηγήθηκε πως θα έρθει μια μέρα

όπου μια ουγγιά νερού θα κοστίζει
περισσότερο από μια ουγγιά χρυσού.

Όταν μου είπε αυτήν την προφητεία,
έμεινα ακίνητη για μια στιγμή

και σκέφτηκα όλες τις αδικίες
που βλέπουμε στον κόσμο σήμερα,

τις κρίσεις του νερού που βλέπουμε
στον κόσμο σήμερα

και είπα, «Νόκομις, Γιαγιά,

μου φαίνεται ότι αυτή
η προφητεία συμβαίνει ήδη».

Μου ανταπέδωσε το βλέμμα και είπε,

«Τι θα κάνεις εσύ γι' αυτό;»

Γι' αυτό είμαι μαζί σας σήμερα εδώ.

Γιατί πιστεύω ότι
μία από τις πολλές λύσεις

για να λύσουμε πολλές από τις αδικίες
που βλέπουμε σήμερα για το νερό

είναι να αποδεχτούμε ότι το νερό
είναι ένας ζωντανός συγγενής μας

και να του δώσουμε
τη νομική ατομικότητα που του αξίζει.

Για να γίνει αυτό, πρέπει ν' αλλάξουμε
τον τρόπο που εκτιμούμε την αξία του.

Πρέπει να ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε
πώς να έρθουμε κοντά με το νερό.

Συνήθως κάποιος θα σας ρωτούσε,

«Τι είναι το νερό;»

κι εσείς θα απαντούσατε
«Βροχή, θάλασσα, λίμνη, ποτάμι,

Η2Ο, υγρό».

Ενδεχομένως να καταλαβαίνατε
την ιερή ουσιαστικότητα του νερού

και να λέγατε ότι το νερό είναι ζωή.

Αλλά αν σας ρωτούσα, αντί γι'αυτό,

«Ποιο είναι το νερό;»

Με τον ίδιο τρόπο που θα σας ρωτούσα,
«Ποια είναι η γιαγιά σας;»

«Ποια είναι η αδερφή σας;»

Αυτός ο προσανατολισμός

μεταμορφώνει θεμελιωδώς τον τρόπο
με τον οποίο σκεφτόμαστε το νερό,

τον τρόπο με τον οποίο παίρνουμε αποφάσεις

για το πώς θα προστατέψουμε το νερό,

πώς θα το προστατέψουμε
όπως θα προστατεύατε τη γιαγιά σας,

τη μητέρα, την αδερφή, τις θείες σας.

Τέτοιου είδους μεταμόρφωση

χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε
τις πολλές κρίσεις νερού που βλέπουμε

στον κόσμο σήμερα,

τις οδυνηρές αυτές κρίσεις

που μεταδίδονται
στις ηλεκτρονικές συσκευές

σε αντίστροφη μέτρηση μέχρι την ώρα μηδέν,

το σημείο που κλείνουν
οι δημοτικές παροχές νερού.

Σε μέρη όπως το Κέιπ Τάουν,
στη Νότια Αφρική,

όπου το 2018

οι κάτοικοι είχαν όριο δυο λεπτά για ντουζ

και 23 γαλόνια νερό το άτομο την ημέρα,

ή μόλις το περσινό καλοκαίρι,
όταν η κακοδιαχείριση του νερού

οδήγησε χιλιάδες κατοίκους

να κάνουν ουρά στους δρόμους του Τσεννάι
με πλαστικές κανάτες

περιμένοντας ώρες τις υδροφόρες

να φέρουν νερό, πρώτα
με το τρένο, μετά με φορτηγά,

για τις καθημερινές τους ανάγκες.

Ή ακόμη κι εδώ, στις Ηνωμένες Πολιτείες,

ένα από τα πιο ανεπτυγμένα
κράτη του κόσμου.

Σήμερα, το Φλιντ, στο Μίσιγκαν,
ακόμα δεν έχει καθαρό νερό.

Αλλά μάλλον δεν έχετε ακούσει
για κρίσεις νερού

όπως αυτή των ιθαγενών Νεσκαντάγκα
στο βόρειο Οντάριο, στον Καναδά,

όπου οι κάτοικοι πρέπει να βράζουν
το νερό τους από το 1995.

Ή οι ιθαγενείς Γκράσι Νάροουζ

οι οποίοι για δεκαετίες αντιμετωπίζουν
τη μόλυνση του νερού

από τη βιομηχανία χαρτιού

και σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα

σχεδόν 90% του ιθαγενούς πληθυσμού

έχει κάποια μορφή δηλητηρίασης
από υδράργυρο,

που προκαλεί σοβαρές ιατρικές επιπλοκές.

Ή ακόμα και το έθνος Νάβαχο.

Στη φωτογραφία βλέπετε
τον ποταμό Άνιμας ένα πρωινό του 2015,

πριν τη διαρροή του μεταλλείου
Γκολντ Κινγκ.

Μετά τη διαρροή εκατομμυρίων
τοξικών αποβλήτων

μέσα στο ποτάμιο σύστημα,

ορίστε ο ποταμός μερικές ώρες αργότερα.

Σήμερα το έθνος των Νάβαχο
και ο λαός Ντινέ

και ο ίδιος ο ποταμός ακόμα προσπαθούν
να ανακάμψουν από τη μόλυνση.

Ή ακόμα κι εδώ, στο Παλμ Σπρινγκς,
στην Καλιφόρνια,

όπου η ομάδα Άγκουα Καλιέντε
των Ινδιάνων Καούγια

αγωνίζεται για δεκαετίες να προστατέψει
τα υπόγεια ύδατα από την εκμετάλλευση

ώστε οι μελλοντικές γενιές

να μπορέσουν να ζήσουν και να ευημερήσουν
στις πατρίδες τους,

όπως έχουν κάνει από αμνημονεύτων χρόνων.

Βλέπετε, μια πρόσφατη μελέτη του DIGDEEP
και της Συμμαχίας Νερού των ΗΠΑ

διαπίστωσε ότι η φυλή,
στις Ηνωμένες Πολιτείες,

είναι το ισχυρότερο μέσο πρόβλεψης
της πρόσβασης σε νερό και αποχέτευση

και ότι εμείς,

ως ιθαγενείς Αμερικάνοι,

έχουμε τις περισσότερες πιθανότητες
να μην έχουμε πρόσβαση

σε νερό και αποχέτευση.

Ως ιθαγενής νομικός και επιστήμονας λοιπόν

θεωρώ ότι πολλές από αυτές τις αδικίες

οφείλονται στην αδυναμία του νομικού
συστήματος της Δύσης να αναγνωρίσει

τη νομική ατομικότητα του νερού.

Πρέπει λοιπόν να αναρωτηθούμε

για ποιον υπάρχει η δικαιοσύνη;

Μόνο για τους ανθρώπους;

Έχουμε παραχωρήσει νομική
ατομικότητα σε εταιρείες.

Το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε
ότι η εταιρεία «Πολίτες Ενωμένοι»

είναι πρόσωπο

που προστατεύεται εξίσου από το Σύνταγμα

όσο αφορά στην ελευθερία του λόγου,

και με την ίδια λογική στην περίπτωση
του «Χόμπι Λόμπι»

αποφάνθηκε ότι μια εταιρεία έχει δικαίωμα
στη θρησκευτική ελευθερία

ενάντια στην εφαρμογή του Νόμου
Οικονομικά Προσιτής Φροντίδας

στους εργαζομένους της.

Βέβαια, αυτές είναι
αμφιλεγόμενες υποθέσεις,

και ως Σίννεκοκ και νομική επιστήμονα,

με κάνουν να αμφισβητήσω
την ηθική πυξίδα του δυτικού κόσμου,

όπου μπορείς να παραχωρήσεις νομική
ατομικότητα σε μια εταιρεία

αλλά όχι στη φύση.

Βλέπετε, η νομική ατομικότητα
μας δίνει τη δυνατότητα

να είμαστε ορατοί σε ένα δικαστήριο,

και να ακούγεται η φωνή μας ως άτομα
που προστατεύονται από τον νόμο.

Αν λοιπόν μπορείς να δώσεις
κάτι τέτοιο σε μια εταιρεία,

γιατί όχι στις Μεγάλες Λίμνες;

Γιατί όχι στον Μισισιπή;

Γιατί όχι στους πολλούς
πλωτούς ποταμούς του πλανήτη μας

από τους οποίους εξαρτάται η επιβίωσή μας;

Ξέρουμε ότι βρισκόμαστε
σε μια παγκόσμια κλιματική κρίση,

αλλά σε όλο τον κόσμο το νερό
επίσης κινδυνεύει,

είμαστε αντιμέτωποι
με μια παγκόσμια κρίση νερού,

και αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε
αυτές τις κρίσεις όσο ζούμε,

πρέπει να αλλάξουμε.

Πρέπει να αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο
με τον οποίο εκτιμούμε την αξία του νερού.

Και αυτό δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο
για μας τους ιθαγενείς.

Τα νομικά μας συστήματα διαθέτουν
τη θεμελιώδη αρχή

της κατανόησης των μη ανθρωπίνων σχέσεων

ως ζωντανών και προστατευόμενων
από τους νόμους μας.

Και ακόμα και στον δυτικό κόσμο,

θεωρητικοί της περιβαλλοντικής νομοθεσίας

έχουν υποστηρίξει τα δικαιώματα της φύσης
από τη δεκαετία του 70.

Πρέπει όμως να κάνουμε περισσότερα.

Πρέπει να αλλάξουμε.

Και πρέπει να παραχωρήσουμε
νομική ατομικότητα στο νερό

γιατί του προσφέρει τα εξής
δικαιώματα και προστασίες.

Δίνει στο νερό το δικαίωμα της ύπαρξης,

της ευδοκιμίας, της φυσικής εξέλιξης,

και πάνω απ' όλα,
προστατεύει το νερό από μας,

από τους ανθρώπους
που μπορεί να το βλάψουν,

από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής,

από τους ρύπους,

και από την ανθρωπογενή μόλυνση.

Επιπλέον, αντιστρέφει
την κοινά αποδεκτή ιεραρχία

της κυριαρχίας του ανθρώπου στη φύση.

Ως άνθρωποι σ' αυτόν τον πλανήτη

δεν είμαστε ανώτεροι από τα άλλα όντα
σ'αυτόν τον πλανήτη.

Δεν είμαστε ανώτεροι από το νερό.

Πρέπει να μάθουμε
πώς να ξαναγίνουμε καλοί φύλακες.

Συχνά φανταζόμαστε ότι στον κόσμο
υπάρχει άπειρο νερό.

Αυτό δεν είναι αλήθεια.

Αυτός ο πλανήτης, Όγκι, η μητέρα Γη

έχει πολύ περιορισμένες
πηγές γλυκού νερού.

Αυτή τη στιγμή, σχεδόν δυο δισεκατομμύρια

ζουν σε χώρες που αντιμετωπίζουν
μεγάλα προβλήματα με το νερό.

Υπολογίζεται επίσης ότι μέχρι το 2030

έως και 700 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο
μπορεί να εκτοπιστούν

λόγω της έλλειψης νερού.

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτή την κρίση.

Είναι λοιπόν καιρός να αλλάξουμε.

Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο
εκτιμούμε την αξία του νερού.

Μπορούμε να το κάνουμε.

Μπορούμε να ξαναγίνουμε καλοί φύλακες.

Μπορούμε να θεσπίσουμε νόμους που
να δίνουν νομική προσωπικότητα στο νερό.

Μπορούμε να ξεκινήσουμε τηρώντας
τις πρώτες συνθήκες

ανάμεσα σε ιθαγενείς και μη ιθαγενείς

για την προστασία του νερού.

Μπορούμε να διορίσουμε φρουρούς του νερού

που θα διασφαλίζουν τη διαρκή προστασία
των δικαιωμάτων του νερού.

Μπορούμε επίσης να αναπτύξουμε
πρότυπα ποιότητας νερού

που έχουν ολιστική προσέγγιση,

που διασφαλίζουν την ευημερία του νερού
πριν από τις ανθρώπινες ανάγκες μας.

Μπορούμε να παλέψουμε για την εξάλειψη
της αποκλειστικής ιδιοκτησίας του νερού.

Υπάρχουν καταπληκτικά επιτυχημένα
παραδείγματα σε όλο τον κόσμο.

Ο Ποταμός Φάνγκανουι στην Αοτεαρόα,
στη Νέα Ζηλανδία

και ο Γάγγης στην Ινδία

απέκτησαν νομική προσωπικότητα το 2017.

Κι ακόμη και φέτος

οι κάτοικοι της πόλης του Τολίντο

αναγνώρισαν τη νομική
προσωπικότητα της Λίμνης Ήρι.

Κι εδώ στην Καλιφόρνια,

η Φυλή Γιούροκ έδωσε νομική
προσωπικότητα στον Ποταμό Κλάμαθ.

Βλέπετε, φαντάζομαι έναν κόσμο
όπου εκτιμούμε την αξία του νερού

ως ζωντανού συγγενή,

όπου παλεύουμε να αποκαταστήσουμε
τη σχέση μας με το νερό.

Ως γυναίκες, είμαστε νεροκουβαλήτριες.

Ανατρέφουμε το νερό
στις μήτρες μας για εννιά μήνες.

Είναι το πρώτο φάρμακο
που ο καθένας από μας τους ανθρώπους

έχει στη διάθεσή του.

Βλέπετε, γεννιόμαστε όλοι οι άνθρωποι
με μια σχέση με το νερό,

αλλά στην πορεία χάσαμε αυτή τη σχέση,

και πρέπει να παλέψουμε
να την αποκαταστήσουμε.

Γιατί φαντάζομαι έναν κόσμο

όπου το νερό είναι υγιές
και τα οικοσυστήματα ευημερούν.

Φαντάζομαι έναν κόσμο

όπου ο καθένας μας αναλαμβάνει
την υποχρέωσή του

ως πολίτες του νερού

και προστατεύει το νερό.

Όπως λοιπόν λένε οι Νόκομις,

τι θα κάνετε γι' αυτό;

Τι θα κάνετε για το νερό;

Μπορείτε να καλέσετε τον πολιτικό
της περιοχής σας.

Να πάτε στο συμβούλιο της πόλης σας.

Να υποστηρίξετε την παροχή
νομικής προσωπικότητας στο νερό.

Να γίνετε σαν τους κατοίκους
της πόλης του Τολίντο

και να ξεκινήσετε από τη βάση,

και να δημιουργήσετε τη δική σας νομοθεσία
αν δεν το κάνουν οι πολιτικοί

αναγνωρίζοντας
νομική προσωπικότητα στο νερό.

Μπορείτε να μάθετε για τις περιοχές
και τα νερά των ιθαγενών που κατέχετε

και τα ιθαγενή νομικά συστήματα
που ακόμα τα διέπουν.

Πάνω απ' όλα, μπορείτε
να συνδεθείτε με το νερό.

Να αποκαταστήσετε εκείνη τη σχέση.

Πάτε στην κοντινότερη πηγή νερού

και μάθετε από τι απειλείται.

Πάνω απ'όλα, αν είναι να κάνετε κάτι,

σας ζητώ να υποσχεθείτε στον εαυτό σας

να αναρωτιέστε κάθε μέρα

«Τι έκανα σήμερα για το νερό;»

Αν μπορούμε να τηρήσουμε αυτή την υπόσχεση

πιστεύω θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε
έναν τολμηρό και υπέροχο κόσμο

όπου οι μελλοντικές γενιές θα μπορούν
να δημιουργήσουν

την ίδια σχέση με το νερό
που είχαμε το προνόμιο να έχουμε εμείς,

όπου όλες οι κοινότητες
ανθρώπων και μη

έχουν νερό για να ζήσουν,

γιατί το νερό είναι ζωή.

Ταμπούτνι. Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)