Çocuklar yardım isteme konusunda yetişkinlere ne öğretebilir

Yardıma mı ihtiyacınız var? Öğrencilerinden, yardım istemenin ne kadar cesaret gerektiren bir şey olabileceğini öğrenmiş eski bir anaokulu öğretmeni olan YeYoon Kim ''Yardım istemek normal'' diyor. Hayatının en zorlu dönemlerinden birini paylaşan Kim, zor zamanlarda sevdiklerinizden gelebilecek olan mutluluğu keşfediyor ve bizi daha çok yardım istemeye yönlendiriyor.

Daha iyi bir insan olmak hakkında
çocuklardan ne öğrenebiliriz?

Arkadaşlarına oldukça sadıklar,

savunmada, özür dilemede
ve affetmede hızlılar.

Ama eski bir anaokulu öğretmeni olarak

- kalbimde her zaman
bir anaokulu öğretmeni olarak -

yardım istemekle ilgili onlardan aldığım

şaşırtıcı bir dersi sizinle
paylaşmak isterim.

İnsan davranışlarını seviyorum,

farklı durum ve ortamlarda nasıl
farklı davrandığımızı

ve tatlı, beş yaşında, harika yanaklı,

sıcak, sabah kucaklamaları vermek için
muhteşem boy uzunluğuna sahip

ve bir beşlik için neredeyse
rekabetçi bu çocuklar çok ilginçler.

İlk sınıfımın adı Mars sınıfıydı.

On öğrencim vardı
ve her biri karakter doluydu.

Ama asla unutmayacağım bir çocuk vardı.

Ona Sam diyelim.

Sam sadece beş yaşında olduğunu
unutmuş gibi davranırdı.

Çok özgürdü.

Sadece kendi ayakkabı bağcıklarını
nasıl bağlayacağını değil,

diğer çocukların bağcıklarını nasıl
bağlayacağını da biliyordu.

Aynı zamanda eve asla
kirli termos götürmezdi

çünkü yemekten sonra onu temizlerdi.

Eğer kıyafetlerini değiştirmesi gerekse

çok sessiz ve gizli
bir şekilde kendisi yapardı.

Çok fazla yardım istemezdi

ama sınıf arkadaşlarının
yardımına yetişen ilk kişiydi.

Çok acı olduğu için kimçilerini
bitirmeleri gibi konularda yardım ederdi.

Öğretmenlere karşı herhangi
bir sevgi göstermeyi sevmezdi

ve ''havalı çocuk'' olarak gelirdi.

Eğer ona sabah kucaklaması
verdiyseniz gözlerini devirir

ve memnuniyetsizliğini göstermek için
komik yüz ifadeleri yapardı

ama eğer sabah kucağı almamışsa
orada da durup beklerdi.

O kadar akıllı ve güvenilirdi ki
ben bile beş yaşında olduğunu unuturdum.

Yeni bir öğretmen olarak

daha deneyimli öğretmenlerin
kendi öğrencileriyle

nasıl etkileşim kurduğunu
gözlemleyerek çok zaman geçirdim.

Tuhaf bir şey fark ettim:

Sıklıkla çocuklar düştüğü zaman
hemen ağlamaya başlamazlar.

Şaşkın bir şekilde ayağa kalkarlar,

karar vermeye
çalışıyormuş gibi görünürler,

''Az önce ne oldu?''

''Bu ağlamam için
yeterince büyük bir olay mı?

Acıyor mu? Neler oluyor?''

Genellikle bir yetişkinle göz göze gelene
kadar çocuklar iyi olacaktır,

güvendikleri ve onlar için
bir şey yapabilecek biri.

Gözler kitlenir
ve sonra gözyaşlarına boğulurlar.

Bunu fark ettiğim zaman
bana da böyle olmasını istedim

çünkü bana göre bu,
bir çocuğun güvenini kazandınız demekti

ve onlara herhangi bir şeyde
yardım edebileceğiniz kanıtlanmıştı.

Onlar için bir kahramandınız.

Diğer öğretmenleri izlemekle
haftalar geçirdim,

çocuklar onlara gözyaşları ile koşardı
ve ben kıskançlıkla izlerdim.

Çok kıskandım.

Demek istediğim tabii ki
çocukların düşmesini istemedim,

ama o onaylanma anını istedim,
bir çocuğun ona yardım edebilecek kişi

olduğuma dair yeterli
güveni kazandığım anı.

Sonra sonunda gerçekleşti.

Güzel bir gündü.

Kapalı oyun alanında
teneffüs sırasındaydı.

Çocuklar oynuyordu

ve bense bazı şeyleri yan kapıdaki
öğretmenler odasında üste üste koyuyordum,

çünkü öğretmenler sonsuza kadar
bir şeyleri üst üste koyuyor,

Sonra bir çocuğun bağırdığını duydum,
''Öğretmenim, öğretmenim, Sam düştü.''

Dışarı çıktım, Sam'i aradım

ve işte oradaydı, çok şaşkın görünüyordu,

sanki çift haneli rakamları
toplamaya çalışıyormuş gibi.

Sonra bana baktı,
gözlerimiz kilitlendi ve oldu.

Alt dudağı titremeye başladı

ve küçük gözleri yaşlarla dolmaya başladı.

Sonra bana koşarak
gözyaşlarına boğuldu ve muhteşemdi.

O anı asla unutmayacağım.

Onu sakinleştirmek için büyük bir
kucak vermeme izin verdi

ve iki ayağına takılıp
düştüğü ortaya çıktı

yani yerden başka azarlanacak kimse yoktu.

İncinmediğine emin olmak için
onu kontrol ettik

ve tek bir morluk olmadan
üstesinden geldi.

Garip bir şekilde işte o andı,

orada Sam'e yardım etmek için
olduğumu hissetmedim

ama bunun yerine o
bana bu hediyeyi veriyordu,

ona yardım etme imkanını.

Bu kelimelere dökmekte
zorlandığım çok garip bir şey.

Zayıflığı ile bana bir şey
yapabilecekmişim gibi

yardım için gelmesinin

bana güç verdiğini
düşünebilirsiniz ama o an tam tersiydi

ve güç daha da ona kaydı.

Yardımının istenmesi bir ayrıcalık,

birine bir şey yapabilmek için bir hediye,

özellikle onların
kırılganlığından kaynaklanıyorsa.

Anaokulunda öğrendiğim her şey ile

veya anaokulunda ''öğreterek''
öğrendiklerimle

dünyada diğer şeyleri keşfetmeye gittim.

Dokuz yıl sonra,

Yoğun olarak gönüllülerle
çalışan bir pozisyonda

proje yönetimi uzmanları için
kurulmuş bir derneğe girdim.

Gönüllülerle çalışmak harika bir deneyim

ama keşke uyarılsaydım
dediğim bazı şeyler var,

mesela nasıl sınır konulacağı.

''Çünkü onlar gönüllüler.''
denilen tavşan deliğine

düşmek çok kolay.

Gece aramaları mı?

Evet, çünkü onlar gönüllü
ve gün boyu çalışıyorlar.

İş gezileri yoğunlukla sadece
hafta sonları mı?

Evet, çünkü onlar gönüllüler
ve gün boyu çalışıyorlar.

Kendi sırtımı sıvazlamak gibi olmasın
ama işimde oldukça iyiyim.

Kurduğum ilişkileri geliştiriyordum.

Birinin güvenini kazanıp kazanmadığımı
test etmenin en iyi yolu

bana gelip yardım istemeleriydi.

Bunu sevmiştim.

Her zaman yıl sonu molası verirdik

ve bir sonraki sene için ne olmak
istediğimizi konuşurduk.

Benim anahtar kelimelerim hep
''yardım'' veya ''yardımsever''di.

Problem sadece yardımsever olmam değildi.

Zamanla üzerime, her zaman meşgul olmak

ve iyi bir iş çıkarmak için

daha da çok baskı bindirdim.

Çok geçmeden kendi değerim
işteki performansımla ilgili hale geldi

ki bu genellikle bir felaket tarifi demek.

Ama endişelenmeyin, çünkü en iyi
savunma mekanizmasına sahiptim,

ki bu da inkar etmekti,

daha çok işle dikkat dağıtmak

ve içmekti--

ve daha da fazlası.

Yardımsever, özgür

ve harika Sam olmakla o kadar meşguldüm ki

ihtiyacım olduğunda nasıl
yardım istendiğini unuttum.

Tek yapmam gereken sormaktı

ve yardım istemenin gerçekten
hediye olduğuna inanıyorsam

o zaman ben de daha sık yapmalıydım,
değil mi?

Öğütlediğimiz şeyi
her zaman uygulamıyoruz

ama iki yıl önce

büyük şişko bir hatırlatmayla tokatlandım.

Tükendiğimi söylemek o zaman
yetersiz bir ifadeydi

ama savunma mekanizmam
yani içmek sayesinde,

harika vakit geçiriyormuşum
gibi görünüyordu.

Ama bir gün,

aynı parktaki Sam gibi

kendi ayaklarıma takıldım.

Bayıldım

ve ayağımda kırık cam parçalarından
oluşan kocaman bir kesikle uyandım,

ağlamaktan şişmiş gözlerle

ve çok kısılmış bir sesle
muhtemelen feryat ediyordum.

Gerçekte ne olduğuyla ilgili
pek fazla anım yok

ama kızgın, üzgün ve korkmuş
hissettiğimi hatırlıyorum.

Şimdi beni neredeyse
10 dakikadır tanıyorsunuz

ama bunun gerçekten
bana benzemedğini söyleyebilirsiniz

yani ne olduğu ile ilgili
aklım başıma geldiğinde şoktaydım.

Yardıma ihtiyacım olduğunu söylemekten
başka bir yol yoktu,

bir tür terapi yardımı

ama aynı zamanda bu durumdan
çıkmamı sağlayacak bir yardım olabilirdi.

Hayatımın dibine vurduğum
anlardan biriydi

ve o anda bile

beynim sorun çözme modunda
hiper hızda çalışıyordu.

Bu konuda ne yapmalıyım?

Eğer bunu düzeltmezsem
daha çok hayal kırıklığına uğrayacağım.

Eğer bunu çözmezsem
o zaman daha da başarısız olacağım.

Bunlar o zaman kafamda dönen düşüncelerdi

ve yardım isteyebileceğim
aklıma bile gelmedi.

Çevrem beni önemseyen
ve yardım etmek isteyen

çokça insanla çevriliydi
ama onları göremiyordum.

Sonunda yakın arkadaşım
beni omuzlarımdan tutup

yardım istemeye zorlamak zorunda kaldı.

''Bunu yapabilir misin?''

''Hayır.''

''Yardıma ihtiyacın var mı?''

''Evet.''

''Sana yardım edebilir miyim?''

''Evet.''

''Seni seven ve önemseyenleri sana
yardım etmeleri için getirebilir miyim?''

''Evet.''

Bu benim öğretmenimle gözlerimin
kitlendiği yetişkin versiyonumdu.

Tam o anda,

''Evet, bana yardım edebilirsin,''
der demez

ümit karıncalanmalarını

ve bir şekilde konrolü
geri almayı hissettim.

Bunu düşündüğümüzde

tüm çocukluğumuzu yardım isteyerek geçirip

ve kendine güvenen insanlar olarak

büyümemiz beklentisi çok garip değil mi

ve bu konuda o kadar uzmanlaşıyoruz ki

yardım istemenin normal olduğu
konusunda uyarılmamız gerekiyor.

Sonra, o an bir çok şeyi fark etmem
konusunda bana çok yardımcı oldu.

Diğerlerine yardım etmekten çok mutluyum
ve bunu seviyorum.

Neden diğerleri
bana yardım etmek istemesin ki?

Daha da önemlisi,

neden diğerlerinin dünyadaki Sam'lere
yardım etmekten gelen mutluluğu

tatmasını istemeyeyim ki?

Hepimiz hayatta en iyi Sam'ler
olmak isteriz,

güçlü, özgür olmak
ve kendimize güvenmek isteriz

ama her zaman olmak zorunda değiliz.

Daha çok yardım istemeye başlayalım

çünkü Sam'lere yardım etmek
bir ayrıcalık ve armağan.

Teşekkür ederim.