Riitta Ikonen: Meet our friend Bob.
We met on a wintery night
in the company of the members
of the New York Indoor Gardening Society.
And one of the regulars
was this charismatic gentleman
studying the wonders
of carnivorous plants.
We were there
looking for collaborators
for an art project
looking at modern humans'
belonging to nature.
Karoline Hjorth: We couldn't resist
slipping a little note in Bob's pocket
to say we'd love to hear from him.
And the next day, he called us
and excitedly proclaimed how,
"This is not a time in my life
when I want to lay around in bed."
And the next week,
we were all sitting on a J train
to Forest Park in Queens.
RI: Bob has worked for decades
in New York's fashion
photography industry,
and he had to be replaced by three people
when he eventually chose
to move on to new adventures.
Bob agreed to collaborate with us
on the condition that we wouldn't
mess with the style
that he had taken many decades to perfect.
So we promised to do just that,
and only added a few pine needles.
You might be wondering
why the two of us were trimming
Bob's pine needle beret in the park
in the first place.
We met a few years prior,
when I was investigating on the internet,
looking for a collaborator
for an art project
looking at modern humans'
relationship to nature.
So I do what people do,
I go to Google and I type in three words:
"Norway,"
"grannies" and "photographer."
And I click on the number one
search result,
which was Karoline Hjorth here.
(Laughter)
KH: I had just put out a book
about Norwegian grandmothers.
And initially, we teamed up
to look at how natural phenomena
were explained through human form.
And we started investigating folktales
in a small coastal city in Norway.
RI: We reasoned that the older
the local interviewee,
the closer we would be
to these talking rocks of these stories.
KH: Agnes, for example,
is Norway's oldest parachuting granny.
Her latest jump was at 91.
And this portrait is an homage
to the fabled north wind
often featured in Nordic folk tales.
We met another fabled character
called Lyktemann,
on a bog just outside of Oslo.
Lyktemann's presence as mysterious lights
has been recorded for centuries
in many different cultures
under as many different names,
like Joan the Wad, will-o'-the-wisp
or the man of the lantern.
The contemporary view
or the contemporary
explanation to these lights
is that they are the product
of ignited marsh gas.
The more adventurous view
is that a character appears
when the fog hangs low,
and there are unwary travelers about
who have lost their path.
RI: He is known for being
quite a mischievous character,
never quite revealing the true nature
of his intentions.
KH: And as Bengt is an expert
in astronavigation,
an ex-submarine captain
and the previous chief mate
on board the tall ship Christian Radich,
Bengt was the perfect
personification of Lyktemann.
RI: In our initial quest
of looking into the contemporary
role of folklore,
we were quickly pooh-poohed
for looking into something seen
as childish children's bedtime stories.
Even saying the word "folklore"
got people looking really puzzled.
KH: And it wasn't just the accent.
(Laughter)
RI: We even had an eighth-generation
local potter state
that people from this region
have come up with some
of this nation's best inventions,
and they don't have time to turn rocks
and wonder what is under.
This rejection was exactly what we needed
to keep poking further into this subject.
(Laughter)
KH: We continued to interview people
about their relationship
with their surroundings
and started wondering
what's happening
with people's imagination.
Can our relationship to nature
really be explained so pragmatically,
so entirely boringly,
so that a rock is just
a good old straightforward rock,
and a lake is just a basic wet place,
entirely separate from us?
Can our surroundings really be explained
to such a dull degree of rationality?
RI: The name of our project,
"Eyes as Big as Plates,"
is borrowed from a folk tale.
And there's one with a dog
that's living beneath a bridge
and another version,
where there is a troll
doing the same thing.
And this open-eyed
and potentially risky approach
to seeing the world around you
has become an emblem of the curiosity
that guides our interactions.
KH: Serendipity is our project manager.
And ideally, we meet our collaborators
through random chance.
In the opposite lane in the swimming pool,
at the choir practice,
in a noodle bar
or in a Senegalese fishing harbor,
as you do.
Each image starts with a conversation,
much like a casual interview.
RI: And we never call
these collaborators "models,"
as there are three authors to each image,
all equally crucial
to the realization of their portrait.
There is no age limit,
absolutely anybody
with an interesting lived life
is more than qualified to join.
KH: This is Boubou.
His son-in-law happened to be
in this harbor
when we came looking for locations.
And one impromptu house visit
and fish market shopping spree later,
Boubou and his family
all waded in a low tide with us.
RI: A wearable sculpture is born
from the conversation
with each collaborator
and is made from materials
found in the surroundings.
About one third of Senegal's arable land
is devoted to millet,
an incredibly itchy-to-wear,
nutritious and hardy staple
with deep cultural roots.
This is Mane,
one of the grand grandmothers
of the Ndos village,
a tornado of vigor and energy.
And she applauded to our invitation
to portray her in her personal
favorite crop,
with which she works every day.
KH: It's important
that participation is voluntary.
(Laughter)
If you have doubts in the beginning,
you will definitely regret it
by the time Riitta is stuffing
cold, wet bull kelp up your nose.
(Laughter)
Working with an analog camera
means the process can be slow
and physically challenging.
The person in front of the camera
might be kneeling for three hours
in a freezing sleet,
be bombarded by mosquitoes
or actually, they can also be allergic
to the local flora
they've just been coated in.
RI: And many other things.
(Laughter)
And then, there's,
of course, the elements.
Unpredictability
is one of the main drivers
that keeps this process interesting.
For example, in Iceland,
we were in operation mode,
shooting for two weeks,
without knowing that the camera
was not functioning properly.
Ooh, right?
KH: And because we work
with analog cameras
with actual film rolls,
the excitement
from the shoots keeps giving
until we pick up
the negatives from the lab.
RI: Luckily, Edda, pictured here,
was one of the few that was captured
on film in Iceland.
Pictured here amid bubbling,
steaming hot springs
between two tectonic plates.
Supposedly, there are these little
hot spring birds
that dive into these bubbles,
and according to the legend,
these little birds represent
the souls of the dead.
We have the honor
of working with some of the toughest
and bravest and coolest people around,
and thoroughly enjoy
how some of our works and portraits
stomp on stereotypes about age,
gender and nationality.
KH: To us, much of Western society
is unnecessarily confused
when it comes to the usefulness
of this absolutely
rock-and-roll demographic.
(Laughter)
RI: Attitude, life experience and stamina
are some of the main traits
we have found amongst
all our collaborators,
as well as a formidable curiosity
for new experiences.
KH: We have noticed
how the solitary figures in our images
are increasingly viewed as representations
of the age of loneliness,
known as the Eremocene.
RI: We are trying to encourage
a new way of participating in
and communicating with our surroundings.
KH: There is the assumption
that humans have created
a new geological epoch,
and we need to learn how to see
what our role is in it.
RI: We'll be working with farmers,
cosmologists, geo-ecologists,
ethnomusicologists and marine biologists
to see how art can change
the way we think, act and live.
KH: It's not clear who or what
is the protagonist in our work,
whether it's the human figure
or the nature around them,
and we like it that way.
Ten years and 15 countries
into the project,
we are not sure how, if,
or when this project will end.
RI: We have vowed to continue
as long as it's fun,
and we'll keep making new images
and more books that explore --
KH: How to balance life amongst
the effects of the climate crisis.
The writer Roy Scranton
beautifully summarized
how our project can be approached.
"We need to learn to see,
not just with Western eyes
but with Islamic eyes and Inuit eyes,
not just with human eyes
but with golden-cheeked warbler eyes,
coho salmon eyes
and polar bear eyes,
and not even just with eyes at all,
but with the wild, barely articulate
being of clouds and seas
and seas and rocks and trees and stars."
RI: Perhaps if we start seeing ourselves
through coho salmon eyes,
we might begin to synchronize better
with our fellow flora, fauna and funga.
To do this requires
both imagination and empathy.
And curiosity is at the root of both.
KH: As Halvar, one of our first
collaborators, said nearly 10 years ago,
"If you stop being curious,
you might as well be dead."
(Both) Thank you.
(Laughter)
(Applause)
ريتا إيكونين: أقدم لكم صديقنا بوب.
التقينا به في ليلة شتوية
بصحبة أعضاء نادي البستنة الداخلية
في نيويورك.
وكان مِن بين من يَحضرون بانتظام سيد جذاب
يدرس عجائب النباتات آكلة اللحوم.
كنا هناك
نبحث عن أشخاص للتعاون معهم في مشروع فني
موضوعه انتماء الإنسان الحديث إلى الطبيعة.
كارولين هورث: لم نتمكن من مقاومة
وضع ملاحظة صغيرة خِفية في جيب بوب
نخبره فيها أننا نريده أن يتصل بنا.
وفي اليوم التالي، اتصل بنا وقال بحماس:
"هذه مرحلة من حياتي
لا أريد قضاءها مستلقيًا في السرير."
وفي الأسبوع القادم،
كنا جميعًا مسافرين على متن قطار مترو
إلى فورست بارك في كوينز.
ريتا إيكونين: لقد اشتغل بوب لعقود
في صناعة تصوير الأزياء في نيويورك،
وكان لا بد من استبداله بثلاثة أشخاص
عندما اختار في النهاية
المضي قدمًا لخوض مغامرات جديدة.
وافق بوب على التعاون معنا
بشرط ألا نعبث بالأسلوب
الذي استثمر عقودًا في تطويره.
لذلك وعدنا بالامتثال لما طلب بالضبط،
ولم نضف سوى عدد قليل من إبر الصنوبر.
قد تتساءلون
لماذا شذبنا نحن الاثنتان قبعة بوب
المصنوعة من خشب الصنوبر في الحديقة
في المقام الأول.
التقينا قبل بضع سنوات،
عندما كنت أستقصي على الإنترنت،
بحثًا عن شخص أتعاون معه في مشروع فني
موضوعه يتمحور حول علاقة الإنسان
الحديث بالطبيعة.
لذلك قمت بما يقوم به الناس،
زرت محرك جوجل للبحث وكتبت ثلاث كلمات:
"النرويج"
و"الجدات" و"مصور".
ثم نقرت على أولى نتائج البحث،
التي قادتني لكارولين هورث هذه.
(ضحك)
كارولين هورث: لقد أصدرت للتو كتابًا
عن الجدات النرويجيات.
وفي البداية، تعاونا معًا
للنظر في كيف فُسرت الظواهر الطبيعية
من خلال الهيئة البشرية.
وبدأنا التحقيق في الحكايات الشعبية
في مدينة ساحلية صغيرة في النرويج.
ريتا إيكونين: لقد استنتجنا أنه كلما
كان الشخص المحلي طاعنًا في السن،
إلا واقتربنا من تلك الصخور الناطقة
المذكورة في هذه القصص.
كارولين هورث: آغنس على سبيل المثال هي أكبر
جدة في النرويج تمارس القفز بالمظلات.
كانت آخر قفزة لها وهي بعمر91 عامًا.
وهذه الصورة هي تكريم لريح الشمال الأسطورية
التي تُذكر غالبًا
في الحكايات الشعبية الشمالية.
التقينا بشخصية أسطورية أخرى تسمى ليكتمان،
في مَغيض على مشارف أوسلو.
سُجل وجود ليكتمان كأضواء غامضة لعدة قرون
وذُكر في العديد من الثقافات المختلفة
بالعديد من الأسماء المختلفة،
مثل جوان حزمة القش أو لَعلَع المستنقع
أو رجل الفانوس.
النظرة المعاصرة
أو بالأحرى التفسير المعاصر لهذه الأضواء
يقول أنها نِتاج غاز الأهوار المشتعل.
وجهة نظر أكثر ميلًا إلى المغامرة
تقول أن شخصية تظهر عندما يخف الضباب،
وهناك مسافرون غافلون ظلوا طريقهم.
ريتا إيكونين: هو معروف بكونه شخصية مؤذية،
فهو لا يكشف بالكامل
عن الطبيعة الحقيقية لنواياه.
كارولين هورث: وبما أن بينغت
خبير في الملاحة الفلكية،
وقبطان غواصة سابق
وكبير الضباط سابقًا
على متن السفينة الشاهقة كريستيان راديش،
فقد كان بينغت التجسيد المثالي
لشخصية ليكتمان.
ريتا إيكونين: في سعينا الأولي
للنظر في الدور المعاصر للفولكلور،
سرعان ما تعرضنا للاستهجان
بسبب بحثنا في شيء يُنظر إليه على أنه قصص
طفولية تحكى ما قبل النوم للأطفال.
حتى عندما أقول كلمة "فولكلور"
ينظر إلي الناس بوجه حائر.
كارولين هورث: ولم تكن اللكنة السبب الوحيد.
(ضحك)
ريتا إيكونين: حتى أن صانع فخار محلي
من الجيل الثامن أخبرنا
أن الناس من هذه المنطقة
قد اخترعوا بعض أفضل الاختراعات
في هذه الدولة،
ولا وقت لديهم لقلب الصخور
والتساؤل عما يوجد تحتها.
كان هذا الرفض بالضبط ما كنا نحتاجه
لمواصلة البحث في هذا الموضوع.
(ضحك)
كارولين هورث: واصلنا مقابلة الناس
وسؤالهم حول علاقتهم بمحيطهم
وبدأنا نتساءل
حول ما يحدث بخيال الناس.
هل يمكن حقًا تفسير علاقتنا بالطبيعة
بطريقة براغماتية،
ومملة للغاية،
بحيث تكون الصخرة مجرد صخرة لا غير،
والبحيرة هي مجرد مكان رطب أساسًا،
في انفصال كامل عنا؟
هل يمكن حقًا تفسير محيطنا
بهذه الدرجة المملة من العقلانية؟
ريتا إيكونين: اسم مشروعنا
"عيون كبيرة مثل الصحون"،
مستعار من حكاية شعبية.
وهناك حكاية عن شخص يعيش مع كلب تحت جسر
وفي نسخة أخرى،
عن قزم يفعل نفس الشيء.
وهذه المقاربة الصريحة
والتي يحتمل أن تكون محفوفة بالمخاطر
لرؤية العالم من حولك
أصبحت رمزًا للفضول الذي يُوجه تفاعلاتنا.
كارولين هورث: الصدفة هي مديرة مشروعنا.
وبصورة مثالية،
نلتقي بالمتعاونين معنا بمحض الصدفة.
في المسار المقابل في المسبح،
أو في حصة تدريب مع الجوقة،
أو في مطعم للمعكرونة
أو في ميناء صيد سنغالي،
كما تفعلين.
تبدأ كل صورة بمحادثة،
يشبه الأمر مقابلة غير رسمية إلى حد كبير.
ريتا إيكونين: ولا نطلق أبدًا
على هؤلاء المتعاونين اسم الـ"عارضين"،
حيث يوجد ثلاثة مؤلفين لكل صورة،
كلهم ضروريون بنفس القدر
لإبراز صورتهم إلى الوجود.
لا يوجد حد معين للسن،
أي شخص عاش حياة مثيرة للاهتمام
فهو مؤهل للانضمام.
كارولين هورث: هذا بوبو.
كان صهره في هذا الميناء بالصدفة
عندما جئنا نبحث عن مواقع.
بعد زيارة منزلية مرتجلة
تلتها فورة تبضع في سوق السمك لاحقًا،
عبرنا مع بوبو وعائلته شاطئًا انحسر موجه.
ريتا إيكونين: برزت منحوتة
قابلة للارتداء من الحديث مع كل متعاون
وقد صُنعت من مواد
موجودة في المناطق المجاورة.
حوالي ثلث الأراضي الصالحة للزراعة
في السنغال مخصصة لنبات الدخن،
وهو يسبب حكة شديدة عند الارتداء،
ومغذ وصلد ذو جذور ثقافية عميقة.
هذه ماني،
إحدى كبرى الجدات في قرية ندوس،
ومليئة بالحيوية والطاقة.
ورحبت بدعوتنا لها
لتصويرها في محصولها الشخصي المفضل،
الذي تعمل عليه كل يوم.
كارولين هورث: من المهم
أن تكون المشاركة طوعية.
(ضحك)
إذا كانت لديك شكوك في البداية،
فسوف تندم بالتأكيد
بحلول الوقت الذي تحشو فيه ريتا
عشب البحر البارد والمبلل في أنفك.
(ضحك)
العمل باستخدام الكاميرا التناظرية
قد يُبطأ عملية التصوير
ويجعلها صعبة بدنيًا.
الشخصُ أمام الكاميرا
قد يبقى راكعا لمدة ثلاث ساعات
في صقيع زَمهرير،
أو تهاجمه أسراب من البعوض
أو يمكن أن تكون لديه حساسية أيضًا
تجاه النباتات المحلية التي غُطي بها للتو.
ريتا إيكونين: وغيرها الكثير.
(ضحك)
ثم هناك بالطبع العناصر الطبيعية.
عدم القدرة على التنبؤ
هي أحد الأسباب الرئيسية
التي تجعل هذه العملية ممتعة.
على سبيل المثال، في آيسلندا،
كنا في خضم العمل نصور منذ أسبوعين،
ونحن لا نعرف أن الكاميرا
لا تعمل بشكل سليم.
هذا مخيب، أليس كذلك؟
كارولين هورث: ولأننا نعمل بكاميرات تناظرية
ذات شريط فوتوغرافي،
فالإثارة المُتولدة
من جلسات التصوير لا تتوقف
إلى أن نستلم الصور السالبة من المختبر.
ريتا إيكونين: لحسن الحظ أن إيدا،
الموجودة في هذه الصورة،
كانت واحدة من القلائل الذين التقطنا صورتهم
باستعمال فيلم فوتوغرافي في آيسلندا.
ها هي ذا في الصورة
وسط الينابيع الساخنة التي تَغلي بُخارًا
بين لوحين تكتونيين.
يُشاع وجود طيور ينابيع ساخنة صغيرة
تغوص في هذه الفقاعات،
ووفقًا للأسطورة،
تُمثل هذه الطيور الصغيرة أرواح الموتى.
لنا الشرف
أن نعمل مع بعض من أعتى
وأشجع وأروع الناس من حولنا،
ونحن نستمتع تمام الاستمتاع
كيف تَهدم بعض أعمالنا وصورنا
الأفكار النمطية عن العمر
والجنس والجنسية.
كارولين هورث: بالنسبة لنا، الكثير ممن
يعيشون في المجتمع الغربي مرتبكون بلا داع
عندما يتعلق الأمر بالفائدة
المرجوة من هذه الطبيعة الصخرية الخلابة.
(ضحك)
ريتا إيكونين: العقلية والخبرة الحياتية
والقدرة على التحمل هي بعض السمات الرئيسية
التي وجدنا كل متعاونينا متحلين بها،
وكذلك فضول هائل لخوض التجارب الجديدة.
كارولين هورث:
لاحظنا كيف أن الأشخاص المنفردين في صورنا
يُنظر إليهم بشكل متزايد
على أنهم تمثيلات لعصر الوحدة،
المعروف باسم "الإيروموسين".
ريتا إيكونين: نحن نحاول دعم
طريقة جديدة للتواصل مع محيطنا
والمشاركة فيه.
كارولين هورث: هناك افتراض
يقول أن البشر خلقوا حقبة جيولوجية جديدة،
وعلينا أن نتعلم كيف ندرك ماهية دورنا فيها.
ريتا إيكونين: عملنا مع مزارعين،
وعلماء الكونيات وعلماء البيئة،
وعلماء الأعراق وعلماء الأحياء البحرية
لنرى كيف يمكن للفن
أن يغير طريقة تفكيرنا وتصرفنا وعيشنا.
كارولين هورث: ليس جليًا لنا
من أو ما هو البطل في أعمالنا،
سواء كان العنصر البشري
أو الطبيعة المحيطة به،
ونحب الأمر على هذا النحو.
امتد المشروع لعشر سنوات زرنا فيها 15 دولة.
لسنا متأكدتين مما إذا سينتهي المشروع
أو كيف أو متى سينتهي.
ريتا إيكونين: لقد تعهدنا بالاستمرار
طالما كان الأمر ممتعًا،
وسنستمر في إنشاء صور جديدة
ونصدر المزيد من الكتب التي تستكشف...
كارولين هورث: كيف نُوازن مكاييل الحياة
وسط تخبطها في أزمة المناخ.
لخص الكاتب روي سكرانتون في كلمات بديعة
كيف يمكن النظر لمشروعنا.
"نحن بحاجة إلى أن نتعلم لنرى،
ليس فقط بعيون الغرب
ولكن بعيون إسلامية وبعيون الإسكيمو،
ليس فقط بعيون بشرية
ولكن بعيون طائر الزعنفة الذهبية،
وبعيون سلمون الكوهو
وبعيون الدب القطبي،
وليس بالأعين فقط،
ولكن عبر الكيان الجامح شبه الناطق
الذي هو الغيوم والبحار
والصخور والأشجار والنجوم."
ريتا إيكونين: ربما إذا بدأنا برؤية أنفسنا
من خلال عيون سلمون الكوهو،
فقد نبدأ في العيش في وئام أكثر مع رفاقنا
من النباتات والحيوانات والفطريات.
يتطلب القيام بذلك كلًا من الخيال والتعاطف.
والفضول هو أصل كليهما.
كارولين هورث: كما قالت هالفار، أحد أوائل
متعاونينا الفنيين منذ ما يقرب من 10 سنوات:
"إذا توقفت عن الشعور بالفضول،
فالأحسن لك أن تكون ميتًا".
(كلاهما) شكرًا لكم.
(ضحك)
(تصفيق)
Riitta Ikonen: Les presento
a nuestro amigo Bob.
Nos conocimos una noche de invierno
en compañia de los miembros
de la New York Indoor Gardening Society.
Él era un caballero muy carismático
que asistía regularmente
y estudiaba las maravillas
de las plantas carnívoras.
Nosotras estábamos ahí
en busca de colaboradores
para un proyecto de arte
que examina cómo los humanos modernos
forman parte de la naturaleza.
Karoline Hjorth: No pudimos evitar
dejar una nota en el bolsillo de Bob
diciendo que nos gustaría hablar con él.
Al día siguiente nos llamó,
y con mucho entusiasmo declaró:
"En este momento de mi vida
no quiero quedarme en la cama".
Y la semana siguiente, nos encontrábamos
de camino al Forest Park de Queens.
RI: Bob ha trabajado durante décadas
en la industria de la fotografía
de moda en Nueva York,
y tuvieron que reemplazarlo
con tres personas
cuando al fin decidió
emprender nuevas aventuras.
Bob accedió a trabajar con nosotras
siempre y cuando
no interviniéramos en el estilo
que le había llevado décadas perfeccionar.
Así que le prometimos eso
y solo agregamos algunas agujas de pino.
A todo esto Uds. se preguntarán
qué hacíamos en el parque
cortándole la boina de agujas de pino.
Nosotras nos conocimos unos años antes,
cuando yo investigaba en Internet,
buscando a un colaborador
para un proyecto de arte
acerca de la relación de los humanos
modernos con la naturaleza.
Así que busqué en Google tres palabras:
"Noruega", "abuelas" y "fotógrafo".
Y abrí el primer resultado de la búsqueda,
que fue el sitio de Karoline Hjorth.
(Risas)
KH: Acababa de publicar
un libro sobre abuelas noruegas.
Y al principio nos juntamos
para ver cómo los fenómenos naturales
se explicaban a través de formas humanas.
Comenzamos investigando leyendas
en una pequeña ciudad
en la costa de Noruega.
RI: Llegamos a la conclusión de que,
cuanto más viejo fuera el entrevistado,
más cerca estaríamos
de las piedras parlantes de las historias.
KH: Agnes, por ejemplo, es la abuela
paracaidista más vieja de Noruega.
Hizo su último salto a los 91 años.
Y este retrato es un homenaje
al mítico viento del norte,
muy presente en las leyendas nórdicas.
Conocimos a otro personaje mítico
llamado Lyktemann,
en un pantano en las afueras de Oslo.
La presencia de Lyktemann,
a través de luces misteriosas,
se ha registrado durante siglos
en muchas culturas diferentes
bajo diversos nombres,
como "Joan the Wad",
fuegos fatuos o el hombre de la linterna.
La explicación actual de estas luces
es que son el producto
de la ignición de gas de pantano.
La perspectiva más aventurera
afirma que aparece un personaje
cuando la niebla está baja
y que hay viajeros confiados
que se perdieron por el camino.
RI: Se le conoce por ser
un personaje bastante travieso
que nunca revela
sus verdaderas intenciones.
KH: Y ya que Bengt es experto
en navegación astronómica,
fue capitán de submarino
y primer oficial a bordo
del gran velero Christian Radich,
Bengt era la personificación
perfecta de Lyktemann.
RI: En nuestra primera investigación
sobre el rol contemporáneo del folclore,
nos desestimaron muy pronto
por investigar algo visto como
cuentos infantiles para antes de dormir.
Tan solo mencionar la palabra "folclore"
deja a la gente bastante perpleja.
KH: Y no era solo por el acento.
(Risas)
RI: Incluso un alfarero local
de larga tradición familiar
dijo que la gente de esta región
había creado algunos
de los mejores inventos nacionales,
y que no tenían tiempo de andar
removiendo piedras a ver qué hay debajo.
Este rechazo era
justo lo que necesitábamos
para seguir indagando en el tema.
(Risas)
KH: Seguimos entrevistando gente
sobre su relación con el entorno
y empezamos a preguntarnos
qué pasaba con la imaginación de la gente.
¿Realmente podemos describir
nuestra relación con la naturaleza
de una manera tan pragmática y aburrida
como para que una piedra
sea solo una simple piedra,
y un lago sea solo
un típico lugar húmedo,
separado por completo de nosotros?
¿Realmente podemos describir el entorno
con una racionalidad tan aburrida?
RI: El nombre de nuestro proyecto,
"Eyes as Big as Plates", ojos como platos,
lo tomamos prestado de una leyenda.
Existe una sobre un perro
que vive debajo de un puente
y otra versión con un trol
que hace lo mismo.
Y esta forma tal vez arriesgada
de ver el mundo a nuestro alrededor
con los ojos bien abiertos
se volvió un símbolo de la curiosidad
que guía nuestras interacciones.
KH: La casualidad
es nuestro gestor de proyectos.
E idealmente, conocemos a nuestros
colaboradores por mera suerte.
En el carril opuesto de la piscina,
en los ensayos del coro,
en un restaurante de fideos
o en un puerto pesquero senegalés,
como le pasa a cualquiera.
Cada imagen comienza
con una conversación,
como una entrevista casual.
RI: Y nunca llamamos "modelos"
a nuestros colaboradores,
pues cada imagen cuenta con tres autores
que son igualmente importantes
para la realización del retrato.
No hay un límite de edad,
cualquier persona
con una experiencia de vida interesante
está más que calificada para unirse.
KH: Él es Boubou.
Casualmente, su yerno estaba en el puerto
cuando buscábamos localizaciones.
Y después de una espontánea visita casera
y de una compra en el mercado de pescado,
Boubou y su familia caminaron
con nosotras por la orilla de la playa.
RI: De la conversación
con cada colaborador,
surge una escultura que se lleva puesta,
como si fuera una prenda de vestir,
y está hecha con materiales
encontrados en los alrededores.
Alrededor de un tercio de los terrenos
cultivables de Senegal son para el mijo,
un alimento básico,
nutritivo y resistente,
que pica muchísimo como prenda de vestir
y está muy arraigado en la cultura local.
Ella es Mane,
una de las bisabuelas del pueblo Ndos,
un tornado de vigor y energía.
Y aceptó con entusiasmo nuestra invitación
para retratarla en su cosecha preferida,
con la que trabaja todos los días.
KH: Es importante que
la participación sea voluntaria.
(Risas)
El que tiene dudas al principio,
seguramente terminará arrepintiéndose
cuando Riitta le meta
algas mojadas en la nariz.
(Risas)
Trabajar con una cámara análogica
significa que el proceso puede ser lento
y físicamente desafiante.
La persona que está frente a la cámara
puede pasar tres horas
arrodillada sobre granizo,
ser bombardeada por mosquitos
o incluso ser alérgica a la flora local
con la que la acaban de cubrir.
RI: Y muchas otras cosas.
(Risas)
Además, también están
los elementos de la naturaleza.
La imprevisibilidad
es uno de los principales factores
que mantienen este proceso interesante.
Por ejemplo, en Islandia,
estuvimos dos semanas grabando
sin darnos cuenta de que la cámara
no estaba funcionando correctamente.
Oh, ¿no?
KH: Y al usar cámaras analógicas,
con rollos fotográficos,
la emoción de las tomas permanece
hasta que revelamos los negativos.
RI: Afortunadamente,
Edda, que aparece en esta foto,
fue una de las pocas
que pudimos fotografiar en Islandia.
Aquí la vemos entre fuentes termales
burbujeantes y humeantes
en medio de dos placas tectónicas.
Supuestamente, en las fuentes termales
hay unas pequeñas aves
que se sumergen en estas burbujas
y, según la leyenda,
estas aves representan
las almas de los muertos.
Tenemos el honor
de trabajar con algunas de las personas
más fuertes, valientes e interesantes,
y realmente disfrutamos la forma
en que algunos de nuestros retratos
rompen estereotipos sobre la edad,
el género y la nacionalidad.
KH: Creemos que gran parte
de la sociedad occidental
está innecesariamente confundida
con respecto a la utilidad
de este grupo demográfico
absolutamente rocanrolero.
(Risas)
RI: Actitud, resistencia
y experiencia de vida
son algunos de los rasgos principales
que caracterizan a nuestros colaboradores,
así como una enorme curiosidad
por nuevas experiencias.
KH: Nos dimos cuenta de que, cada vez más,
las figuras solitarias en estas imágenes
son interpretadas como representaciones
de la edad de la soledad,
conocida como el "Eremoceno".
RI: Tratamos de incentivar
una nueva manera de involucrarnos
y comunicarnos con nuestro entorno.
KH: Se cree que el ser humano
ha creado una nueva época geológica
y debemos aprender a ver
cuál es nuestro papel en ella.
RI: Trabajaremos con agricultores,
cosmólogos, geoecologistas,
etnomusicólogos y biólogos marinos
para ver cómo el arte puede cambiar
nuestra manera de pensar, actuar y vivir.
KH: No está claro quién o qué
protagoniza nuestro trabajo,
si es la figura humana
o la naturaleza a su alrededor,
y nos gusta que sea así.
Después de diez años
de trabajo en 15 países,
no estamos seguras de cómo,
cuándo o si el proyecto terminará.
RI: Nos comprometimos a continuar
mientras siga siendo divertido
y seguiremos creando nuevas
imágenes y más libros que exploren...
KH: Cómo equilibrar la vida
entre los efectos de la crisis climática.
El escritor Roy Scranton
resumió de manera muy bella
cómo abordar nuestro proyecto:
"Necesitamos aprender a ver,
no solo con una mirada occidental,
sino con una mirada islámica e inuit.
No solo a través del ojo humano,
sino a través del ojo
del chipe caridorado,
del salmón plateado
y del oso polar.
Y no solamente con los ojos,
sino con la existencia silvestre
y casi expresiva de las nubes y los mares,
las piedras, los árboles y las estrellas".
RI: Quizá, si empezáramos a vernos
a través de los ojos del salmón plateado,
podríamos integrarnos mejor
con la flora, la fauna y los hongos.
Hacer esto requiere imaginación y empatía.
Y la curiosidad es la base de ambas.
KH: Como dijo Halvar, uno de nuestros
primeros colaboradores, hace 10 años:
"El que deja de ser curioso,
es como si estuviera muerto".
(Ambas) Gracias.
(Risas)
(Aplausos)
Riita Ikonen : Voici notre ami Bob.
Nous l'avons rencontré
lors d'une nuit d'hiver
en compagnie des membres du Club
de jardinage en extérieur de New York.
Ce gentleman charismatique
était l'un des participants réguliers,
il étudiait les merveilles
des plantes carnivores.
Nous étions là
à la recherche de collaborateurs
pour un projet artistique
visant à examiner l'appartenance
de l'homme moderne à la nature.
Karoline Hjorth : Impossible de ne pas
glisser un mot dans la poche de Bob
pour lui dire de donner des nouvelles.
Et le jour suivant, il nous a appelé
et a déclaré avec enthousiasme :
« Ce n'est pas un moment de ma vie
où je veux rester au lit. »
Et la semaine suivante,
nous étions tous à bord du train J
vers Forest Park dans le Queens.
RI : Bob a travaillé des années
dans la photographie de mode à New York
et il a dû être remplacé
par trois personnes
quand il a décidé de se lancer
dans de nouvelles aventures.
Bob a accepté de collaborer avec nous
à condition de ne pas toucher au style
qu'il avait mis des dizaines
d'années à perfectionner.
Nous avons promis de faire exactement ça
et nous avons seulement ajouté
quelques aiguilles de pin.
Vous vous demandez peut-être
pourquoi nous avons toutes les deux taillé
le béret à aiguilles de pin de Bob
avant toute chose.
Nous nous sommes rencontrées
il y a quelques années,
alors que je faisais
des recherches sur Internet
afin de trouver un collaborateur
pour un projet artistique
qui examine l'appartenance
de l'homme moderne à la nature.
J'ai fait comme tout le monde
Je suis allée sur Google
et j'ai tapé trois mots :
« Norvège »,
« mamies » et « photographe ».
J'ai cliqué sur le premier résultat
de la recherche
et c'était Karoline Hjorth qui est ici.
(Rires)
KH : Je venais de sortir un livre
sur les grands-mères norvégiennes.
Initialement, nous avons fait équipe
pour voir comment les phénomènes naturels
s'expliquent par la forme humaine.
Nous avons commencé
à étudier les contes populaires
dans un petit ville côtière en Norvège.
RI : Nous avons pensé que plus
l'interviewé local était âgé,
plus nous serions proches de ces pierres
qui racontent des histoires.
KH : Agnès, par exemple, est la grand-mère
parachutiste la plus âgée de Norvège.
À son dernier saut, elle avait 91 ans.
Et ce portrait est un hommage
au légendaire vent du nord
souvent évoqué dans les contes nordiques.
Nous avons rencontré un autre personnage
légendaire appelé Lyktemann,
sur une tourbière à l'extérieur d'Oslo.
On connaît Lyktemann sous la forme
de lueurs mystérieuses depuis des siècles
dans plein de cultures différentes
sous plein de noms différents,
comme Joan the Wad, les feux follets
ou l'homme à la lanterne.
La thèse contemporaine
ou l'explication actuelle de ces lueurs,
c'est qu'elles sont le produit
de la combustion du gaz des marais.
Le point de vue le plus audacieux,
c'est qu'un personnage apparaît
quand le brouillard est bas
et que des voyageurs imprudents
ont perdu leur chemin.
RI : Il est connu pour être
un personnage plutôt malicieux,
ne révélant jamais tout à fait
la vraie nature de ses intentions.
KH : Et comme Bengt est un expert
en navigation astronomique,
un ex-capitaine de sous-marin
et l'ancien capitaine en second
du grand voilier Christian Radich,
il était la personne parfaite
pour incarner Lyktemann.
RI : Dans notre quête initiale
d'étudier le rôle
contemporain du folklore,
nous avons été vite tournées en dérision
pour nous intéresser à ce qu'on voit
comme des contes pour enfants.
Le simple fait de dire le mot « folklore »
rendait les gens très perplexes.
KH : Et ce n'était pas que notre accent.
(Rires)
RI : Un potier local depuis
huit générations a même dit
que les habitants de sa région
avaient mis au point certaines
des meilleures innovations de ce pays,
qu'ils n'avaient pas le temps de retourner
les pierres pour explorer en dessous.
Ce rejet était exactement
ce dont nous avions besoin
pour continuer à approfondir ce sujet.
(Rires)
KH : On a continué à interroger les gens
sur leur relation avec ce qui les entoure
et nous nous sommes demandé
ce qu'il se passe
dans l'imagination des gens.
Notre relation à la nature peut-elle
s'expliquer avec autant de pragmatisme,
de façon si ennuyeuse,
qu'une pierre n'est
qu'un bon vieux rocher tout simple
et qu'un lac n'est
qu'un lieu humide basique,
entièrement séparés de nous ?
Notre environnement peut-il s'expliquer
avec un tel niveau de rationalité terne ?
RI : Le nom de notre projet,
« Des yeux grands comme des soucoupes »,
est emprunté à un conte traditionnel.
Et l'un d'eux parle d'un chien
qui vit sous un pont.
Dans une autre version,
c'est un troll qui fait la même chose.
Et cette approche ouverte
et potentiellement risquée
de voir le monde qui nous entoure
est devenue l'emblème de la curiosité
qui guide nos interactions.
KH : La chance est notre chef de projet.
Et dans l'idéal, nous trouvons
nos collaborateurs par hasard.
Dans le couloir opposé à la piscine,
à la répétition de la chorale,
dans un bar à nouilles
ou dans un port de pêcheurs au Sénégal,
comme tout le monde.
Chaque image commence
par une conversation,
plutôt un simple entretien.
RI : Nous n'appelons jamais
ces collaborateurs des « modèles »,
parce qu'il y a trois auteurs
pour chaque image,
tous aussi essentiels
à la réalisation de leur portrait.
Il n'y a pas de limite d'âge,
absolument quiconque
ayant une vie intéressante
est plus qu'apte à y participer.
KH : Voici Boubou.
Son gendre se trouvait dans ce port
quand nous y sommes venues
en quête de lieux.
Et après une visite impromptue à domicile
et des achats au marché aux poissons,
Boubou et sa famille ont tous pataugé
à marée basse avec nous.
RI : Une sculpture portable
est née de la conversation
avec chaque collaborateur
et a été réalisée à partir de matériaux
trouvés dans les environs.
Près d'un tiers des terres arables
du Sénégal est consacré au millet,
une denrée de base
incroyablement irritante à porter,
nutritive et résistante,
aux racines culturelles profondes.
Voici Mane,
l'une des majestueuses grands-mères
du village de Ndos,
une tornade de vigueur et d'énergie.
Et elle a applaudi notre invitation
de faire son portrait
dans son champ de millet préféré,
où elle travaille tous les jours.
KH : C'est important
que la participation soit volontaire.
(Rires)
Si vous aviez des doutes au départ,
vous le regretterez certainement
quand Riitta vous bourrera le nez
de varech froid et humide.
(Rires)
Travailler avec un appareil argentique
implique un processus lent
et physiquement éprouvant.
La personne devant l'appareil photo
peut être à genoux depuis trois heures
dans une neige fondue glacée,
être bombardée par des moustiques
ou ils peuvent aussi être allergiques
à la flore locale dont
ils sont recouverts.
RI : Et plein d'autres choses.
(Rires)
Et puis, il y a bien sûr les éléments.
L'imprévisibilité est
l'un des principaux facteurs
qui maintient cette démarche intéressante.
Par exemple, en Islande,
nous étions très opérationnelles,
à photographier pendant deux semaines,
sans savoir que l'appareil photo
ne fonctionnait pas correctement.
Oh, c'est vrai ?
KH : Comme nous utilisons
un appareil argentique
avec de vraies pellicules,
l'excitation des séances
de photos se fait sentir
jusqu'à ce que nous récupérions
les négatifs au laboratoire.
RI : Par chance, Edda, représentée ici,
a été l'une des rares à avoir été
enregistrée sur la pellicule en Islande.
Elle est ici au milieu de sources
d'eau chaude bouillonnantes et fumantes,
entre deux plaques tectoniques.
On dit que des petits oiseaux
des sources chaudes
plongent dans ces bulles
et, selon la légende,
ces petits oiseaux représentent
les âmes des morts.
Nous avons l'honneur
de travailler avec des gens extrêmement
exigeants, courageux et sympathiques,
et d'apprécier pleinement
que certains de nos portraits et œuvres
piétinent les stéréotypes liés à l'âge,
au genre et à la nationalité.
KH : Pour nous, la société occidentale
est inutilement troublée
quand il faut trouver l'utilité
de ces statistiques démographiques
si rock and roll.
(Rires)
RI : L'attitude, l'expérience de vie
et l'endurance sont parmi les traits
que nous avons trouvés chez
tous nos collaborateurs,
ainsi qu'une curiosité formidable
envers de nouvelles expériences.
KH : Nous avons remarqué combien
les figures solitaires de nos images
sont de plus en plus vues comme des
représentations de l'âge de la solitude,
connu sous le nom d'« Érémocène ».
RI : Nous essayons d'encourager
une nouvelle façon de participer et
de communiquer avec notre environnement.
KH : Il y a cette hypothèse
que les humains ont créé
une nouvelle ère géologique
et nous devons apprendre à voir
quel est notre rôle dans ce domaine.
RI : Nous travaillons avec des fermiers,
des cosmologistes, des géo-écologues,
des ethnomusicologues
et des biologistes marins
pour voir comment l'art peut changer
notre façon de penser, d'agir et de vivre.
KH : On ne sait pas très bien qui
est le protagoniste de notre travail,
que ce soit la figure humaine
ou la nature autour d'eux,
et nous aimons que ce soit ainsi.
Dix ans et quinze pays
après le début du projet,
nous ne savons pas comment,
si ou quand ce projet va se terminer.
RI : Nous avons fait le vœu de continuer
tant que c'est amusant
et nous créerons encore d'autres livres
et de nouvelles images examinant –
KH : Comment concilier la vie
et les effets de la crise climatique.
L'écrivain Roy Scranton
a magnifiquement résumé
la manière dont notre projet
peut être abordé :
« Nous devons apprendre à voir,
pas qu'avec des yeux occidentaux,
mais aussi avec
des yeux islamiques et inuit,
pas qu'avec des yeux humains, mais aussi
avec les yeux d'une paruline à joues d'or,
du saumon argenté
et de l'ours polaire,
et même complétement sans les yeux,
mais avec l'esprit sauvage, peu expressif
des nuages et des mers,
des mers et des rochers,
des arbres et des étoiles. »
RI : Peut-être que si nous nous voyons
à travers les yeux du saumon argenté,
nous pourrions mieux nous intégrer
à la flore, à la faune, aux champignons.
Pour y arriver, il faut à la fois
de l'imagination et de l'empathie.
Et la curiosité est à la base des deux.
KH : Comme l'a dit Halvar, l'un de nos
premiers collaborateurs, il y a 10 ans :
« Si vous arrêtez d'être curieux,
vous pourriez tout aussi bien être mort. »
(Toutes les deux) Merci.
(Rires)
(Applaudissements)
Riitta Ikonen: Ő itt a barátunk, Bob.
Egy télies éjszakán találkoztunk vele
és a New York-i Szobakertészek
Társaságának más tagjaival.
Ez a karizmatikus úr volt
az egyik oszlopos tag,
aki a húsevő növények
csodáit tanulmányozta.
Azért jártunk arrafelé,
hogy közreműködőket keressünk
egy művészeti projekthez,
amely a modern ember
természethez való tartozását vizsgálja.
Karoline Hjorth: Nem tudtuk megállni,
és egy cetlit csúsztattunk Bob zsebébe,
amin az állt, hogy keressen fel minket.
Másnap már hívott is,
és izgatottan közölte:
"Ez nem olyan időszaka az életemnek,
amikor csak heverésznék."
A következő héten pedig
együtt metróztunk Queens felé
a Forest Parkba.
RI: Bob évtizedekig dolgozott
a New York-i divatfotózás világában,
majd amikor úgy döntött,
hogy új kalandok után néz,
három emberrel kellett helyettesíteni.
Bob azzal a feltétellel
vállalta a közös munkát,
hogy nem kötünk bele a stílusába,
amelyet évtizedek alatt tökéletesített.
Természetesen beleegyeztünk,
és csak néhány fenyőtűt tettünk rá.
Talán érdekli önöket,
hogy miért igazgattuk a parkban
Bob fenyőtűkből álló fejfedőjét.
Mi pár évvel azelőtt találkoztunk,
amikor az interneten kutatva
kerestem társat egy művészeti projekthez,
amely a modern ember
és a természet kapcsolatát mutatja be.
Tehát ahogy más is,
rákerestem a következő három szóra:
"Norvégia",
"nagyik" és "fényképész".
Rákattintottam az első találatra,
és Karoline Hjorth volt az.
(Nevetés)
KH: Épp akkor adtam ki egy könyvet
norvég nagymamákról.
Kezdetben azt vizsgáltuk,
hogy a természeti jelenségeket
hogyan szemléltethetjük
emberi alakon keresztül.
Népmeséket kezdtünk el tanulmányozni
egy norvég tengerparti kisvárosban.
RI: Úgy gondoltuk, minél idősebb
a helyi interjúalanyunk,
annál közelebb kerülünk
ezekhez a mesélő sziklákhoz.
KH: Agnes például, Norvégia
legidősebb ejtőernyős nagyija.
Legutóbbi ugrásakor 91 éves volt.
Ez a portré pedig
az északi népmesékben gyakran szereplő
legendás északi szél előtt tiszteleg.
Egy másik mesebeli lénnyel, Lyktemannal,
Osló közelében találkoztunk,
egy láp mellett.
Lyktemann titokzatos
fényként való jelenlétét
évszázadok óta tartják számon
sokféle kultúrában, sokféle néven:
például Joan the Wad, lidércfény
vagy a lámpás ember.
A modern nézet
vagy modern magyarázat szerint
ezek a fények a meggyulladó
mocsárgáz termékei.
A kalandosabb változat az,
hogy egy alak jelenik meg,
amikor a köd leszálltakor
az óvatlan utazók eltévednek.
RI: Meglehetősen csintalan jellem,
soha nem fedi fel
szándékának valódi természetét.
KH: És mivel Bengt
jártas a csillagászati navigációban,
hiszen tengeralattjáró-kapitány
és a Christian Radich vitorlás hajó
első tisztje is volt,
ezért ő volt Lyktemann
tökéletes megszemélyesítője.
RI: Amikor tanulmányozni kezdtük,
milyen kortárs szerepet
tölthet be a folklór,
kinevettek minket,
mert gyerekesnek tűnt,
hogy esti mesékkel foglalkozunk.
Már az is zavarba ejtett embereket,
ha kimondtuk a "folklór" szót.
KH: És nem csak az akcentus miatt.
(Nevetés)
RI: Egy nyolcadik generációs
helyi fazekas közölte velünk,
hogy a nemzet legjobb találmányai közül
többet is a környékbeli
embereknek köszönhetünk,
és hogy nincs idejük köveket felforgatni,
és találgatni, mi lehet alattuk.
Pont az efféle elutasításokra
volt szükségünk,
hogy tovább fürkésszük a témát.
(Nevetés)
KH: Tovább kérdezgettük az embereket
a környezetükkel való kapcsolatukról,
és azon töprengtünk,
vajon mi történik
az emberek képzelőerejével.
A természettel való kapcsolatunk
valóban ilyen gyakorlatiasan
és unalmasan magyarázható azzal,
hogy egy kődarab
egyszerűen csak egy öreg kődarab,
és egy tó csak egy állóvíz,
vagyis tőlünk teljesen független dolgok?
A környezetünk valóban megmagyarázható
ilyen unalmas ésszerűséggel?
RI: A projektünk címe:
"Tányér nagyságú szemek",
amit szintén egy népmeséből kölcsönöztünk.
Az egyik verzióban
egy kutya él egy híd alatt,
egy másikban pedig
egy troll él ugyanott.
Ez a nyitott és feltehetően
kockázatos megközelítés,
hogy meglássuk a körülöttünk lévő világot,
az interakcióinkat irányító
kíváncsiság jelképévé vált.
KH: A szerencsés véletlen
a mi projektmenedzserünk.
Ideális esetben a közreműködőkkel
véletlenszerűen találkozunk.
Az úszómedence szemközti sávjában,
a kóruspróbán,
egy étkezdében,
vagy egy szenegáli halászkikötőben,
ahogy ez szokásos.
Minden kép egy beszélgetéssel indul,
akár egy hétköznapi interjú.
RI: A közreműködőket sohasem
hívjuk "modelleknek",
hiszen három szerzője van minden képnek,
és mindhárman egyformán kulcsfontosságúak
a portré megvalósításában.
Mivel korhatár nincs,
abszolút bárki csatlakozhat,
aki érdekes életet élt.
KH: Ő itt Boubou.
A veje épp a halászkikötőben volt,
amikor helyszíneket kerestünk.
Egy rögtönzött családlátogatással
és halpiaci vásárlással később
Boubou és családja
az apályban gázolt velünk.
RI: A közreműködőkkel való
beszélgetések során
egy hordható szobor születik,
amely a környezetben található
anyagokból készül.
Szenegál termőföldjének körülbelül
egyharmadán kölest termelnek,
ami viseletként hihetetlenül szúrós,
de tápláló és szívós nyersanyag, amely
mély kulturális gyökerekkel rendelkezik.
Ő itt Mane,
Ndos falu egyik dédnagymamája,
egy erő- és energiabomba.
Örült a felkérésnek,
hogy a kedvenc gabonanövényével
készítenénk róla fotót,
azzal, amellyel minden nap dolgozik.
KH: Fontos, hogy a részvétel
önkéntes legyen.
(Nevetés)
Azok, akik az elején kételkednek,
biztosan nagyon megbánják,
amikor Riitta hideg, nedves
tengeri moszatot dugdos az orrukba.
(Nevetés)
Analóg kamerával dolgozunk,
vagyis a folyamat lassú,
és fizikai kihívást is jelenthet.
Előfordulhat, hogy alanyunk
három órán át térdel
a fagyos ónos esőben,
szúnyogok támadják,
vagy lehet allergiás a helyi flórára,
amivel most borítottuk be.
RI: Többek közt.
(Nevetés)
És persze ott vannak
az időjárási tényezők.
A kiszámíthatatlanság
az egyik fő irányító,
ami a folyamatot érdekessé teszi.
Izlandon, például,
aktívan fotóztunk két hétig,
anélkül, hogy feltűnt volna,
hogy a kamera nem működött rendesen.
Ugye?
KH: És mivel
filmtekerccsel működő
analóg kamerákkal dolgozunk,
a fotózások izgalma
folyamatosan növekszik,
amíg kézbe nem vesszük
az előhívott negatívokat.
RI: Szerencsére, a képen látható Edda
azon kevesek közé tartozik,
akikről sikerült Izlandon képet lőni.
A képen két tektonikus lemez között,
pezsgő, gőzölgő gejzírek közt áll.
Állítólag vannak olyan kis madárkák,
amelyek belemerülnek a buborékokba,
és a legenda szerint
ezek a kis madarak
a halottak lelkét jelképezik.
Megtiszteltetés számunkra,
hogy a legkeményebb, legbátrabb
és legmenőbb emberekkel
dolgozhatunk együtt,
és igazán élvezzük,
hogy egyes műveink és portréink
hogyan gázolnak át az életkorra,
nemre és nemzetiségre
vonatkozó sztereotípiákon.
KH: Úgy gondoljuk,
hogy a nyugati társadalmakban
sokan feleslegesen zavarba jönnek,
mikor a rock-and-roll generáció
hasznosságáról van szó.
(Nevetés)
RI: A hozzáállás, az élettapasztalat
és az állóképesség csak néhány
a legfontosabb vonások közül,
amelyekkel a közreműködők rendelkeztek,
és ott van még az új tapasztalatok iránti
borzasztó nagy kíváncsiságuk is.
KH: Észrevettük,
hogy képeink magányos alakjait
egyre inkább a magányosság korának,
ún. "eremocén" ábrázolásának tekintik.
RI: A környezetben való részvétel
és kommunikáció új módját
próbáljuk ösztönözni.
KH: Feltételezések szerint
az ember új geológiai
korszakot hozott létre,
és meg kell tanulnunk meglátni,
hogy mi a szerepünk benne.
RI: Gazdálkodókkal, kozmológusokkal,
geo-ökológusokkal,
népzenetudósokkal
és tengerbiológusokkal dolgozunk együtt,
hogy lássuk, hogyan változtathatja meg
a művészet gondolkodásmódunkat,
cselekedeteinket és életmódunkat.
KH: Nem világos,
hogy ki vagy mi a munkánk főhőse,
lehet az emberi alak
vagy a körülöttük lévő természet,
és mi ezt így szeretjük.
Tíz év és 15 ország után
sem vagyunk biztosak abban,
hogy a projekt hogyan és mikor ér véget.
RI: Megfogadtuk, hogy folytatjuk,
amíg szórakoztató;
új képeket és további könyveket készítünk,
amelyek felfedezik...
KH: Hogyan hozzuk egyensúlyba az életet
a klímaválság ideje alatt.
Roy Scranton író gyönyörűen összefoglalta,
hogyan közelíthető meg a projektünk.
"Meg kell tanulnunk látni,
nemcsak nyugati szemmel,
hanem muszlim szemmel és eszkimó szemmel,
nemcsak emberi szemmel,
hanem aranyarcú lombjáró szemmel,
ezüstlazac szemmel
és jegesmedve szemmel,
sőt nem csak szemmel,
hanem a felhők és tengerek,
sziklák, fák és csillagok
vad, alig megfogható lényével."
RI: Talán, ha ezüstlazac szemmel
kezdjük látni magunkat,
jobban összehangolódhatunk
növény-, állat- és gombatársainkkal.
Ehhez fantázia és empátia
egyaránt szükséges.
A kíváncsiság pedig ott gyökerezik
mindkettőben.
KH: Ahogy Halvar, az egyik első
közreműködőnk mondta közel 10 éve:
"Ha már kíváncsi sem vagy,
akár halott is lehetsz."
(Mindketten) Köszönjük.
(Nevetés)
(Taps)
Riitta Ikonen: Vi presento
il nostro amico Bob.
Ci siamo conosciuti una notte d'inverno
insieme ai membri della New York
Indoor Gardening Society.
Uno dei soci era
questo carismatico signore
che studiava le meraviglie
delle piante carnivore.
Eravamo là
per cercare collaboratori
per un progetto artistico
incentrato sull'uomo moderno
e la sua appartenenza alla natura.
Karoline Hjorth: E noi abbiamo infilato
un biglietto nella tasca di Bob
per dirgli che volevamo conoscerlo.
Il giorno dopo ci ha chiamato
e ha dichiarato entusiasta:
"Questo non è proprio il momento
di stare a poltrire sul letto".
La settimana dopo,
eravamo su un treno della linea J
diretti a Forest Park, nel Queens.
RI: Bob ha lavorato per decine di anni
nell'industria fotografica
della moda di New York
e hanno dovuto sostituirlo con tre persone
quando ha deciso di dedicarsi
ad altre avventure.
Bob ha accettato di collaborare con noi
a patto che non rovinassimo lo stile
che aveva impiegato decine di anni
per mettere a punto.
Quindi, abbiamo promesso di non farlo
e abbiamo aggiunto
solo un po' di aghi di pino.
Magari vi starete chiedendo
perché eravamo in un parco a potare
il berretto di aghi di pino di Bob.
Noi ci siamo incontrate
qualche anno prima,
quando setacciavo Internet
alla ricerca di un collaboratore
per un progetto artistico
incentrato sul rapporto
dell'uomo moderno con la natura.
Ho fatto ciò che fanno tutti,
sono andata su Google
e ho scritto tre parole:
"Norvegia",
"nonne" e "fotografo".
E ho cliccato sul primo risultato,
che era la nostra Karoline Hjorth.
(Risate)
KH: Avevo appena pubblicato
un libro sulle nonne norvegesi.
Così abbiamo unito le forze
per osservare come i fenomeni naturali
vengono espressi tramite il corpo umano.
Abbiamo cominciato a studiare
i racconti popolari
in una cittadina di mare della Norvegia.
RI: Abbiamo capito che più
l'intervistata fosse stata vecchia,
più saremmo state vicine
alle pietre parlanti di queste storie.
KH: Agnes, per esempio, è la più vecchia
nonna paracadutista della Norvegia.
L'ultimo salto lo ha fatto a 91 anni.
E questo ritratto è un omaggio
al leggendario vento del nord
spesso presente nei racconti
popolari scandinavi.
Poi abbiamo conosciuto un altro
personaggio mitico, chiamato Lyktemann,
in una palude alle porte di Oslo.
La presenza di Lyktemann
sotto forma di luci misteriose
è stata raccontata per secoli
in molte culture diverse
sotto nomi altrettanto diversi,
come Joan the Wad, fuochi fatui
o l'uomo con la lanterna.
La visione attuale
o la spiegazione attuale per queste luci
è che sono frutto della combustione
dei gas delle paludi.
La visione più avventurosa
è quella di un personaggio
che appare quando la nebbia è bassa
e ci sono in giro incauti viaggiatori
che hanno smarrito la strada.
RI: Lyktemann è noto per essere
un personaggio molto dispettoso,
che non rivela mai la vera natura
delle sue intenzioni.
KH: Bengt, essendo esperto
di navigazione astronomica,
ex capitano di sottomarini
e l'ex primo ufficiale di coperta
della nave d'alto bordo Christian Radich,
era l'incarnazione perfetta di Lyktemann.
RI: Nella nostra ricerca iniziale,
volta a esaminare
il ruolo attuale del folklore,
venivamo subito derise
perché ci interessavamo a storie
considerate banali favole per bambini.
La gente rimaneva interdetta
al solo suono della parola "folklore".
KH: E non era per il nostro accento.
(Risate)
RI: Un ceramista di ottava generazione
del posto ci ha detto addirittura
che la gente di quella regione
ha elaborato alcune
delle migliori invenzioni del paese
e che non hanno tempo di alzare
le rocce per vedere cosa c'è sotto.
Quel rifiuto era proprio ciò
di cui avevamo bisogno
per ficcare ancora di più il naso
in quell'argomento.
(Risate)
KH: Abbiamo continuato a fare domande
sul rapporto che queste persone
hanno con la natura
e ci siamo chieste
che cosa sta succedendo
all'immaginazione della gente.
Il nostro rapporto con la natura
deve davvero essere espresso
in modo così pragmatico,
così noioso,
da farci dire che una roccia
è solo una semplice vecchia roccia
e che un lago è semplicemente
un posto pieno d'acqua,
del tutto separato da noi?
La natura deve davvero essere spiegata
in modo così noiosamente razionale?
RI: Il nome del nostro progetto,
"Eyes as Big as Plates",
è tratto da un racconto popolare.
In una versione c'è un cane
che vive sotto un ponte
e in un'altra è un troll
a vivere sotto un ponte.
E questo approccio consapevole
e potenzialmente pericoloso
di vedere il mondo intorno a noi
è diventato l'emblema della curiosità
che guida le nostre interazioni.
KH: Alla guida del nostro progetto
c'è la serendipità.
E idealmente i nostri collaboratori
li troviamo per puro caso:
nella corsia a fianco in piscina,
alle prove del coro,
in un noodle bar
o a un porticciolo
di pescatori in Senegal,
come capita a tutti.
Ogni immagine parte da una conversazione,
proprio come un'intervista casuale.
RI: Non chiamiamo mai "modelli"
i nostri collaboratori,
perché ogni immagine ha tre autori,
tutti ugualmente fondamentali
per la realizzazione del ritratto.
Non ci sono limiti di età,
chiunque abbia un vissuto interessante
è più che qualificato per partecipare.
KH: Lui è Boubou.
Suo genero si trovava
per caso in quel porticciolo
quando lo abbiamo visitato
in cerca di nuovi luoghi.
E dopo una visita improvvisata a casa sua
e spese folli al mercato del pesce,
Boubou e la sua famiglia
sono entrati in acqua insieme a noi.
RI: Dalle conversazioni
con ogni collaboratore
è nata una scultura indossabile
realizzata con materiali
trovati nella zona.
Circa un terzo del terreno
coltivabile del Senegal
è adibito alla coltivazione del miglio,
che addosso provoca un prurito pazzesco,
un alimento nutriente e resistente,
con radici culturali profonde.
Lei è Mane,
una delle fantastiche nonne
del villaggio di Ndos,
un uragano di vigore ed energia.
Era entusiasta quando le abbiamo proposto
di ritrarla con i suoi prodotti
della terra preferiti,
quelli che lavora ogni giorno.
KH: È importante
che la partecipazione sia volontaria.
(Risate)
Se all'inizio hai qualche dubbio,
te ne pentirai sicuramente
quando Riita ti infilerà nel naso
un'alga fredda e bagnata.
(Risate)
Lavorare con una fotocamera analogica
comporta un processo lento
e fisicamente impegnativo.
La persona davanti all'obiettivo
potrebbe dover stare inginocchiata
per tre ore sotto la neve,
essere bombardata dalle zanzare,
o addirittura essere allergica
alla flora locale
di cui è stata ricoperta.
RI: E fosse solo questo.
(Risate)
E poi, ovviamente, ci sono gli elementi.
L'imprevedibilità è uno
dei principali fattori
che rendono interessante questo processo.
Ad esempio, in Islanda,
siamo rimaste operative,
abbiamo fotografato per due settimane,
senza sapere che la fotocamera
non funzionava correttamente.
Terribile, vero?
KH: E dato che usiamo
fotocamere analogiche
con veri e propri rullini,
l'eccitazione data dagli scatti cresce
finché non ritiriamo
i negativi dal laboratorio.
RI: Fortunatamente, Edda,
la signora della foto,
era una delle poche persone
fotografate in Islanda.
Qui è raffigurata in mezzo a sorgenti
termali fumanti e gorgoglianti
tra due placche tettoniche.
Pare che in queste sorgenti
ci siano degli uccellini
che si immergono nelle bolle,
e la leggenda vuole
che questi uccelli rappresentino
le anime dei morti.
Abbiamo l'onore di lavorare
con alcune delle persone più tenaci,
coraggiose e stupende che ci siano
e adoriamo davvero
come alcuni dei nostri lavori e ritratti
calpestino gli stereotipi sull'età,
sul genere e sulla nazionalità.
KH: Secondo noi, gran parte della società
occidentale è inutilmente confusa
quando si parla dell'utilità
di questa parte della popolazione
così rock and roll.
(Risate)
RI: L'atteggiamento,
le esperienze di vita e l'energia
sono alcune delle caratteristiche
che abbiamo trovato
in tutti i nostri collaboratori,
insieme a una straordinaria curiosità
per le nuove esperienze.
KH: Abbiamo notato che le figure
solitarie delle nostre immagini
sono viste sempre più spesso
come rappresentazioni
dell'età della solitudine,
nota anche come Eremocene.
RI: Cerchiamo di promuovere
un nuovo modo di partecipare
e di comunicare con l'ambiente.
KH: C'è il presupposto
che l’uomo abbia creato
una nuova era geologica
e noi dobbiamo capire
qual è il nostro ruolo al suo interno.
RI: Lavoreremo con contadini,
cosmologi, geologi ambientali,
etnomusicologi e biologi marini
per capire come l'arte può cambiare
il nostro modo di pensare, agire e vivere.
KH: Non è chiaro chi o che cosa
sia il protagonista delle nostre opere,
se la figura umana
o la natura circostante,
e a noi sta bene così.
Dopo 10 anni e 15 paesi
coinvolti nel progetto,
non sappiamo come, se
o quando questo progetto finirà.
RI: Ci siamo promesse di continuare
finché sarà divertente
e continueremo a fare foto
e libri che analizzino...
KH: Come conciliare la vita
con gli effetti della crisi climatica.
Lo scrittore Roy Scranton
ha riassunto brillantemente
come ci si può approcciare
al nostro progetto.
"Dobbiamo imparare a vedere,
non solo con occhi occidentali,
ma anche con occhi islamici e inuit,
non solo con occhi umani,
ma con gli occhi
della parula guancedorate,
del salmone argentato,
dell'orso polare,
e neanche con gli occhi,
ma con lo spirito selvaggio,
che si esprime senza parole,
delle nuvole, del mare, delle rocce,
degli alberi e delle stelle."
RI: Magari se cominciamo a vederci
con gli occhi del salmone argentato,
potremmo iniziare a sincronizzarci meglio
con i nostri simili,
la flora, la fauna e i funghi.
Per farlo servono
immaginazione ed empatia.
E la curiosità è alla base di entrambe.
KH: Come ha detto Halvar, uno dei nostri
primi collaboratori, quasi 10 anni fa:
"Se smetti di essere curioso,
tanto vale essere morto".
(Insieme) Grazie.
(Risate)
(Applausi)
(リータ・イコネン)
ボブを紹介します
彼に出会ったのは
ある冬の夜
ニューヨーク屋内ガーデニング研究会の
メンバーとしてでした
その中の常連の一人が
この異彩を放つ男性で
食虫植物の不思議を
研究しているということでした
私たちはそこで
現代の人間と自然の結びつきを探る
アートプロジェクトの共同制作者を
探していました
(カロリン・ヨルト)思わず
ボブのポケットにメモを忍ばせて
連絡がほしいと伝えました
翌日 彼は興奮した様子で
連絡をくれました
「私の人生はまだまだだ
ごろごろしてはいられない」と
その翌週
私たちはクイーンズの森林公園へ
向かう列車の中でした
(リータ)ボブは何十年もの間
ニューヨークの
ファッションフォト業界で働き
最終的に新しい道を求めて
引退を決めたとき
3人もの人に引き継ぐ必要が
あったほどの人でした
ボブは共同制作に
同意してくれましたが
彼が何十年もかけて
完成させたスタイルを
邪魔しないという条件付きでした
そこで 邪魔しないと約束しました
ちょっと松の葉を
足したくらいのものです
こう思っているかもしれませんね
そもそも どうして私たち二人が
松の葉でできたボブのベレー帽を
剪定しているのかって
私たちは
この数年前に出会いました
私はインターネットで
現代における人間と自然の
結びつきについての
アートプロジェクトの共同制作者を
探していました
誰でもするように
ネット検索で3つの単語を
打ち込みました
「ノルウェー」
「おばあちゃん」
「写真家」の3つです
最初に出てきた検索結果を
クリックしたところ
出会ったのが こちらの
カロリン・ヨルトでした
(笑)
(カロリン)私はノルウェーの
おばあちゃんについて 本を出したばかりでした
最初は 私たちは二人で
いかに自然現象を人間を通じて
表現できるかを追求しました
そして ノルウェーの
小さな海辺の街で
民話を調べ始めました
(リータ)インタビューに答える
地元の人たちが年を重ねていればいるほど
物語に出てくる ものを話す岩に
近いだろうと考えたのです
(カロリン)例えば アグネスは
ノルウェーでパラシュートをする
最年長のおばあちゃんです
最後に飛んだのは91歳の時です
この写真は北欧民話に
度々登場する―
伝説の北風へのオマージュです
また別の寓話の登場人物
リキテマンには
オスロ郊外の沼地で会いました
神秘的な光であるリキテマンは
何百年もの間
様々な文化で
異なる名前で記録されており
藁束のジョーンや
藁束のウィル
灯火の男などがあります
現代の見解というか
こうした鬼火についての
現代的な説明は
沼気が発火したことによる
というものです
もっと大胆な見解は
低く霧が立ちこめる中
道に迷った不用心な旅人がいると
この人物が現れるのだというものです
(リータ)このキャラクターは
いたずら好きで知られており
本当は何が目的なのかは
決して明かさないのです
(カロリン)ベングトは
天測航行の専門家で
元潜水艦艦長でもあり
帆船クリスチャン・ラディックの
船員でもあった人でしたから
リキテマンを体現するには
ぴったりの人でした
(リータ)私たちが当初
現代における民話の役割を
調べていると
子供じみた読み聞かせ絵本のお話を
探していると思われて
鼻であしらわれてしまいました
「民話」という言葉を出すだけで
人々は訝った様子を見せたのです
(カロリン)訛りのせいも
ありましたけどね
(笑)
(リータ)8代も続く
地元の陶器の街では
この地域の人々が
ノルウェーを代表する
発明品を生んだというのに
岩を動かして その下に何があるのか
確かめる暇などないということでした
こんな拒否反応を受けたら
このテーマを
つつき回し続けたくなります
(笑)
(カロリン)私たちは人々に
自然との関わりについて
インタビューを続け
人々の想像力に
何が起こっているのかと
考えるようになりました
私たちの自然との関わりは
そんな実際的で まったく退屈な説明しか
され得ないものでしょうか?
岩は ただ昔からあるだけの岩で
湖は 単に湿った場所なだけで
人間とは無関係なのでしょうか?
私たちを取り囲む自然は本当に
退屈な論理でしか語れないのでしょうか?
(リータ)プロジェクトの名前は
「目を皿のようにして」と言い
民話から借りてきた言葉です
ひとつは
橋の下に住む犬の話で
また別のお話は
トロールが登場するものです
目を大きく見開いて
リスクを厭わない態度で
周りの世界を見渡すことが
私たちの交流を導く
好奇心の象徴となりました
(カロリン)プロジェクトの行方は
思わぬ偶然に任せます
共同制作者には
偶然出会えるのが理想です
プールの隣のレーンだったり
合唱の練習だったり
ヌードル屋さんだったり
あるいは セネガルの漁港だったりします
よくあるでしょう?
どの写真も対話から始まります
カジュアルなインタビューです
(リータ)こうした共同制作者を
「モデル」と呼ぶことはしません
私たち3人はそれぞれに
写真の作者であり
写真を生み出すには皆が
平等に必要だからです
年齢制限はなく
興味深い人生を送っている人なら
誰であれ
参加してもらうことができます
(カロリン)こちらはブーブーです
私たちが この漁港に
ロケハンに来たときに
彼の義理の息子がたまたま
居合わせたのです
思わぬお宅訪問と
魚市場でのお買い物の後で
ブーブーと家族は私たちと
引き潮の海を歩いてくれました
(リータ)身に着けられる彫刻作品は
共同制作者との対話の中で生まれ
自然の中にあるものを
素材に作ります
セネガルの耕作地の約3分の1が
ミレットの生産に使われており
身に着けるにはイガイガしていますが
文化に深く根付いた
栄養満点の主食です
こちらはマネです
ンドスの村の長老たちの一人で
活気とエネルギーに
満ち満ちています
彼女のお気に入りの作物を
身に着けて
撮影するという誘いに
諸手を挙げて乗ってくれました
毎日手入れをしている作物です
(カロリン)参加は
自主的であることが大事です
(笑)
最初にちょっとでも
疑問を持ったなら
リータに冷たく濡れた海藻を
鼻に詰められる頃には
すっかり後悔することになるでしょう
(笑)
アナログのカメラを使用するので
時間がかかりますし
身体的負担もあります
カメラの前に佇む人が
みぞれの中で3時間も
膝をついていることや
蚊の群れに襲われることもあります
身に着けさせられた
地元の植生に
アレルギー反応を
起こしたりもします
(リータ)他にも色々あります
(笑)
それから もちろん天候も関係します
予測不可能であることが
この制作過程を
興味深いものにしてくれる
大きな要因です
例えば アイスランドでは
すっかり制作に脂が乗り
2週間撮影を続けた後で
カメラがちゃんと動かないことに
気づきました
嫌になっちゃいますね
(カロリン)アナログのカメラで
フィルムを使って撮影するので
撮影のドキドキ感は
ネガフィルムを
現像所から引き取るまで
続くのです
(リータ)幸い
ここに映っているエッダは
アイスランドで撮影できた
数少ない写真の1枚です
2つの構造プレートの
ぶつかり合う場所で
ぼこぼこと湧き出て
蒸気を上げる温泉と写っています
信じられているところでは
小さな温泉の鳥たちがいて
温泉の泡に
飛び込んでいるのだそうです
伝説によると
この小さな鳥たちは
死者の魂なのだそうです
私たちは名誉なことに
最も強くて勇敢で
かっこいい人たちと制作をし
私たちの作品の中には
年齢やジェンダーや国籍についての
ステレオタイプを覆すものもあることを
心から楽しんでいます
(カロリン)私たちに言わせれば
西洋社会の多くでは
この最高にロックな年代の人たちが
どれほど役立つかについて
誤解させられています
(笑)
(リータ)しっかりした態度と
人生経験 そしてスタミナは
どの共同制作者にも見られる
主な特徴です
彼らは新しい経験を求める
素晴らしい好奇心も持ち合わせています
(カロリン)私たちの作品で
独りで佇む人物の様子が
だんだんと「孤独の時代」の表象だと
考えられることが増えてきました
Eremocene(エレモシーン)と
呼ばれる時代です
(リータ)私たちは
周りを取り巻く自然に
参加し関わる新しい方法を
促そうと試みています
(カロリン)私たち人間が
新たな地質年代を生み出したのならば
そこにおける人間の役割を
見いだせるように学ばねばなりません
(リータ)私たちは農家の人々や
宇宙論者や地球生態学者や
民俗音楽学者や
海洋生物学者などと一緒に
いかにアートが考え方や行動や生き方を
変えうるのか追求しています
(カロリン)私たちの作品の主役が
誰なのか 何者なのか
人間なのか 自然なのかは
はっきりとしませんが
そこがいいと思っています
このプロジェクトは 10年間で
15の国々を巡りましたが
果たして いつ どのようにして
終わりを迎えるのかはわかりません
(リータ)楽しいと思える間は
続けようと決めており
もっとたくさんの新しい写真と
本を作り続けることで―
(カロリン)気候変動の影響下での
生活のバランスの取り方を探り続けます
作家のロイ・スクラントンは
私たちのアプローチを
美しく端的に こう表現しています
「私たちは西洋の視点以外で
見ることを学ばねばならない
イスラム教徒の視点や
イヌイットの視点からも
そして人間の視点だけでなく
キホオアメリカムシクイや
ギンザケの視点や
ホッキョクグマの視点からも
そして目に見えるものだけでなく
自然の中で物言わぬ存在である
雲や海や
岩や木々や星によっても
見ることを学ばねばならないのだ」
(リータ)もしかしたら
ギンザケの視点で人間を見ることで
共に生きる動植物や菌類と
うまく協調できるかもしれません
そうするためには 想像力と
思いやる力の両方が必要です
そして その両方の根本には
好奇心があるのです
(カロリン)初期の共同制作者の一人である
ハルヴァーが10年近く前に言いました
「好奇心を失ったら
死んだも同然だ」と
(二人)ありがとうございました
(笑)
(拍手)
리타 이코넨(RI): 우리 친구
밥을 소개시켜드릴게요.
우리는 겨울 밤에 만났습니다.
뉴욕 실내 정원 가꾸기 모임
사람들과 함께 말이죠.
그 모임의 단골손님은
카리스마 넘치는 신사분이었어요.
그는 육식 식물에 대해
연구하는 사람이었죠.
우리는 거기서
예술 프로젝트를 같이 할
동료를 찾고 있었어요.
현대의 인간이 어떻게 자연에
속해 있는지를 알아보기 위해서요.
캐롤린 효르티아(KH): 우린 밥의 주머니에
작은 쪽지를 슬쩍 집어넣을 수 밖에 없었어요.
쪽지엔 그가 우리에게 연락을
줬으면 좋겠다고 써 있었죠.
그 다음 날, 그는 우리에게 전화를 해서
신이 난 목소리로 이렇게 말했어요:
"내 인생에서 지금 이 순간만큼은
침대에 누워있고 싶지 않다'고요.
그리고 그 다음주
우리 셋은 퀸즈에 있는 포레스트 공원행
J선 기차에 타고 있었죠.
RI: 밥은 몇 십년 간
뉴욕 패션 사진 업계에서 일했어요.
그가 결국 새로운 모험을 찾아
일을 두고 떠났을 때
업계에서는 그의 자리를 메꿔줄 사람을
셋이나 찾아야 했죠.
밥은 우리와 협력하기로 했어요.
그가 몇 십년 간 가꿔온 스타일을
건드리지 않겠다는 것을
전제 하에 두고요.
그래서 저희는 그렇게
하겠다고 약속했죠.
정말로 솔잎 몇개만 더했어요.
우리가 애초에
왜 공원에서 밥의 솔잎 베레모를
손질하고 있었는지
지금쯤 궁금하실 거예요.
우리 둘은 사실 몇년 전에 만났어요.
제가 인터넷을 검색하며
현대의 인류와 자연의 관계를 알아보는
예술 프로젝트를 함께 할
동료를 구하고 있을 때 말이죠.
그때, 전 누구나 다 그렇듯
구글에 가서 세 단어를 검색했죠.
"노르웨이,"
"할머니들" 그리고 "사진사."
그리고 검색 결과 1위를 클릭했더니
여기 제 옆에 있는
캐롤린 효르티아가 나왔어요.
(웃음)
KH: 그떄 마침 제가
노르웨이 할머니들에 관한 책을 냈었어요.
그래서 처음엔 사람에게
어떤 식으로 자연의 현상이 나타나는지
설명하기 위해 한 팀이 되었어요.
그 이후엔 민화에 대해서
조사해보기로 했어요.
노르웨이의 한 작은 해안가 마을에서요.
인터뷰하는 사람의
나이가 많으면 많을수록
지역 이야기의 본질에 더욱
가까워질 수 있겠다고 생각했어요.
KH: 예를 들어 아그네스는 노르웨이에서
가장 나이가 많은 낙하산 라이더예요.
그녀의 최근 낙하는 91세일 때였죠.
이 초상화는 노르웨이 민화에
자주 나오는 전설적인 북풍에 대한
경의를 담고 있어요.
저희는 또 오슬로 바로 밖에 있는 늪지에서
릭터만이라는
새로운 민화 속 등장인물을 만났어요.
릭터만의 존재는 신비한 불빛으로
수세기 간 기록되었죠.
여러 문화에서 다른 이름으로도
기록되었어요.
예를 들면 밀짚 횃불 조안, 도깨비불
아니면 등불의 사나이로요.
현시대에서
이 불빛에 관련된
현대의 설명은 간단해요.
이 빛은 늪지에서 생성된 가스가 불이 붙으며
생긴 현상이라는 것이죠.
하지만 이 불빛을 조금 더
모험적인 관점에서 보자면
안개가 짙고 조심성 없이
길을 가던 여행자가 길을 잃었을 때
어디선가에서 나타나는 캐릭터예요.
RI: 그는 꽤 장난기가
많다고 알려져 있어요.
언제나 행동의 본질을
숨겨두는 그런 캐릭터죠.
KH: 벵트는 천체역학 전문가이자
전 잠수함 함장
그리고 크리스챤 라디크라는
큰 배의 일등항해사였기 때문에
그는 릭터만의 완벽한 표상이 되어줬어요.
RI: 저희가 막 민화가
현시대에서 가지고 있는
가치에 대해 탐구할 때
금방 비웃음을 샀어요.
사람들은 민화가 아이들 잠잘 때 듣는
유치한 동화라고 생각했을 거예요.
"민화"라는 단어 자체가
무슨 뜻인지 모르는 사람들도 많았어요.
KH: 저희 억양 때문만은 아니었죠.
(웃음)
RI: 대대로 8대가
도예가인 현지인이 말하길
마을 사람들 중
노르웨이 최고의 발명품을 만든
사람들이 많지만
돌 밑에 뭐가 있는지 궁금해 할
시간이 없다고 했어요.
하지만 이러한 거절은
딱 저희에게 필요한 것이었어요.
계속 이 주제에 대해
알아봐야겠다는 동기가 되었죠.
(웃음)
KH: 저희는 계속
사람들을 인터뷰했어요.
그들 주변의 것들과의
관계에 대해서 말이죠.
그리고 사람들의 상상력에
어떤 일이 일어나고 있는지
궁금해하기 시작했어요.
자연과 인간의 관계는 이렇게
이성적으로, 너무나 재미없게
설명되야만 하는 것인가요?
돌은 더도 덜도 말고 돌이고
호수는 그저 축축한 공간일 뿐,
우리와 아무 상관도 없는 건가요?
우리 주변의 것들이 정말 이렇게 단조롭게,
이성적으로 설명될 수 있나요?
RI: "접시처럼 큰 눈"이라는
이름을 가진 저희의 프로젝트는
민화에서 비롯되었어요.
다리 밑에서 살고 있는
개가 나오는 버전이 있고
또 다른 버전으로는
트롤이 다리 밑에 있는 경우가 있죠.
우리 주변의 세상을 바라보는
이 개방적이고도 위험성 있는 접근은
우리의 행동을 이끄는
호기심의 상징이 되었어요.
KH: 행운이 저희 프로젝트를
이끌고 있습니다.
협업을 할 사람들과 뜻밖의 기회로
만나는 게 저희에겐 이상적이에요.
수영장의 반대쪽 레인,
성가대 연습,
누들 바,
아니면 세네갈의 낚시 항구에서
만날 수도 있죠.
누구나 그렇듯이요.
각 사진과 이미지는 대화로 시작해요.
그냥 일상의 인터뷰처럼요.
RI: 그리고 저흰 이 사람들을 절대로
'모델'이라고 부르지 않아요.
모든 사진에는 작가가 세 명 있고
이미지를 실현하는 데에 세 명 다
똑같이 중요하거든요.
나이 제한은 없어요.
흥미로운 삶을 산 그 누구라면
저희와 함께 일할 수 있죠.
KH: 이 분은 부부예요.
저희가 마땅한 곳을 찾고 있을 때
그의 사위가 우연찮게
이 항구에 있었죠.
그리고 단 한번의 즉흥적인 집 방문과
수산시장에서의 쇼핑 삼매경 이후
부부와 그의 가족은
저희와 함께 하기로 했어요.
RI: 각각의 협력자와의 대화 끝에
입을 수 있는 조각상이 탄생했고
주변에서 찾을 수 있는
재료로 만들어졌죠.
1/3 정도 되는 세네갈의 경지는
수수와 기장으로 덮혀있어요.
입기에는 굉장히 따갑지만
영양소가 풍부하고 문화적으로 깊이
뿌리하고 있는 식량이에요.
이분은 마네예요.
은도스 마을의 으뜸가는
할머니들 중 한 분이죠.
그녀는 토네이도 같은
활기와 에너지가 있어요.
저희가 그녀가 일할 때 매일 보는
가장 좋아하는 작물과 함께
묘사해주겠다고 말했을 때
그녀는 손뼉을 치며
제안을 받아들였어요.
KH: 참여에 가장 중요한 점은
바로 자발적이어야 한다는 것이죠.
(웃음)
처음부터 약간의 염려가 있다면
리타가 여러분의 코 속에 차갑고
축축한 미역을 집어넣을 땐
확실히 후회할 거예요.
(웃음)
아날로그 카메라를 가지고
일한다는 건 그 과정이 느리고
육체적으로 꽤 힘들 수
있다는 점이 있어요.
카메라 앞에 있는 사람은
얼음 같은 진눈깨비 속에 세 시간 동안
무릎 꿇고 있을 수도 있고
모기떼에 뜯길지도 모르며
자신을 뒤덮은 그 지역의 식물들에
알러지가 있을 수도 있어요.
RI: 물론 이런 것 말고도
더 많은 것이 있죠.
(웃음)
그리고 물론 중요한 요소들이 있죠.
예측 불가능함은
모든 과정을 흥미롭게 해주는
주요한 동기 부여 요소예요.
예를 들면, 아이슬랜드에서
2주 동안 사진을 찍으며
일하는 중이었어요.
카메라가 제대로 작동하지 않는다는 것도
모르는 상태에서 말이죠.
오오.. 맙소사...
KH: 저희는 진짜 필름이 필요한
아날로그식 카메라를 사용하기 때문에
촬영을 하고 나서의 행복함은
필름 현상소에서 사진을
가져오기 전까지 계속돼요.
RI: 다행히도 여기 이 사진의 에다는
아이슬랜드에서 성공적으로 촬영을 한
몇 안되는 사람이었어요.
사진에서 보시다시피
거품이 일고 김이 나는 온천이
두 개의 지각 판 사이에
자리잡고 있어요.
상상하건대, 여기에는
이 거품 속으로 뛰어드는
작은 온천 새들이 있을 것 같아요.
그리고 전설에 따르면
이 작은 새들은 죽은 자들의
영혼을 상징해요.
저희에겐 세상에서 가장
강인하고 용감하고 멋진 사람들과
함께 일할 수 있는 영광이 있어요.
그리고 저희 작품과 초상화가
나이, 성별과 국적에 대한
고정관념을 완전히 짓밞아버린다는 사실을
즐기며 일하고 있어요.
KH: 적어도 저희가 봤을 때 서양 사회는
나이는 많지만 마음은 젊은
노령층의 유용성에 대해
불필요하게 혼란스러워하고
있는 것 같아요.
(웃음)
RI: 저희와 함께한 모든 협력자들에겐
삶을 바라보는 태도, 인생에서의 경험,
그리고 인내심이라는 특성이 있었어요.
물론, 새로운 경험에 대한
인상적인 궁금증도 가지고 있었죠.
KH: 저희 그림 속 고독한 인물들이
많은 사람이 느끼기에 외로움의 연령대를
상징하고 있다는 것을 알게 되었어요.
이 연령대는 고독의 시대라고
불리기도 해요.
RI: 저희는 우리 주변의 것들과 소통하고
참여하는 것에 있어서
새로운 방법을 찾도록
격려하는 중이에요.
KH: 사람들의 추측대로라면
인간들은 새로운 지리적 시대를 열었고
그 속에서 우리의 역할이
무엇인지 배워야 해요.
RI: 저희는 농부와
우주학자, 지질생태학자,
민족음악학자 그리고
해양생물학자들과 함께 일하며
예술이 어떻게 우리가 생각하고 행동하고
살아가는데 변화를 주는지 알아가려고요.
KH: 저희 작품에선 누가, 혹은
무엇이 주인공인지 명확하지 않아요.
주인공이 사진 속 사람인지 그 사람을
둘러싸고 있는 자연인지 아무도 몰라요.
그리고 저흰 그게 좋고요.
이 프로젝트를 위해 10년이라는 세월이 지나고
15개의 나라를 탐험했지만
아직 어떻게, 그리고 만약 끝난다면 언제
이 프로젝트가 끝날지 몰라요.
RI: 저희에게 이 주제가 흥미로운 한
계속하겠다고 다짐했어요.
우린 계속해서 새로운 사진과
책을 낼 생각이에요.
KH: 이상 기후의 영향 속에서 어떻게
삶을 이어나갈지를 탐구하는 방향으로요.
작가 로이 스크랜튼이 우리의 프로젝트를
어떻게 봐야하는지
너무나 아름답게 정리해 주었어요.
"우리는 서양 사람의 눈이 아닌
이슬람 사람과 이누이트인의 눈으로
세상을 보는 것을 배워야 한다.
사람의 눈이 아닌 황금뺨 명금의 눈,
은연어의 눈,
그리고 북극곰의 눈으로 세상을 바라보고
그저 눈으로만 보는 것이 아니라
명료하지 못하더라도 자연의 일부가 되어
구름과 바다와 바위와 나무들,
그리고 별들로 바라보자."
RI: 어쩌면 우리가 스스로를
은연어의 눈으로 본다면
우리 주변의 동식물, 심지어 균과도
조화를 더 잘 이룰 수 있어요.
그걸 위해서는 상상력과 공감 능력이
둘 다 있어야 해요.
그리고 그 두 능력의
근본에는 호기심이 있죠.
KH: 10여년 전, 우리의 첫 동료인 할바가 말했듯이
"만약 호기심을 잃는다면
당신은 죽은 거나 마찬가지입니다."
(함께) 감사합니다.
(웃음)
(박수)
Riitta Ikonen: Apresento-vos
o nosso amigo Bob.
Conhecemo-nos numa noite de inverno
na companhia dos membros
da Sociedade de Jardinagem
de Interiores de Nova Iorque.
Um dos frequentadores habituais
era este cavalheiro carismático
que estuda as maravilhas
das plantas carnívoras.
Nós estávamos lá
à procura de colaboradores
para um projeto de arte,
que examinava a pertença
do homem moderno à Natureza.
Karoline Hjorth: Não resistimos
e enfiámos um bilhete no bolso de Bob
a dizer que queríamos conhecê-lo melhor.
No dia seguinte, ele ligou-nos
e declarou animadamente:
"Esta não é uma época da minha vida
que eu queira passar na cama."
E na semana seguinte,
estávamos todos na linha J do metro
para Forest Park, em Queens.
RI: Bob tinha trabalhado durante décadas
na indústria fotográfica
de moda de Nova Iorque,
e teve de ser substituído
por três pessoas,
quando finalmente decidiu
partir para novas aventuras.
Bob concordou em colaborar connosco
com a condição de
não mexermos no estilo
que ele havia levado
muitas décadas a aperfeiçoar.
Nós prometemos-lhe isso,
e só acrescentámos
umas agulhas de pinheiro.
Talvez estejam a pensar
porque é que nós estávamos no parque
a podar o boné de agulhas
de pinheiro do Bob
Tínhamo-nos conhecido uns anos antes,
quando eu procurava na Internet,
um colaborador para um projeto de arte
que analisava a relação
do homem moderno com a Natureza.
Fiz o que pessoas fazem,
fui ao Google e escrevi três palavras:
"Noruega,"
"avós" e "fotógrafo".
E cliquei no primeiro resultado da busca,
que era a Karoline Hjorth.
(Risos)
KH: Eu tinha acabado de lançar
um livro sobre avós norueguesas.
E a princípio, juntámo-nos
para analisar como os fenómenos naturais
eram explicados numa perspetiva humana.
E começámos a pesquisar
os contos populares
numa pequena cidade do litoral da Noruega.
RI: Pensámos que, quanto mais velho
fosse o entrevistado local,
mais próximas estaríamos
das pedras basilares dessas histórias.
KH: Agnes, por exemplo, é a avó
paraquedista mais velha da Noruega.
Saltou pela última vez aos 91 anos.
Este retrato é uma homenagem
ao lendário vento norte
muito retratado
nos contos populares nórdicos.
Conhecemos outra figura lendária,
chamada Lyktemann,
num pântano nos arredores de Oslo.
A presença de Lyktemann como luzes
misteriosas foi registada durante séculos
em muitas culturas diferentes,
sob muitos nomes diferentes,
como Joan the Wad, fogo-fátuo
ou o homem da lanterna.
A visão contemporânea
ou a explicação atual para estas luzes
é que elas são o produto
da ignição dos gases do pântano.
A visão mais ousada
é que aparece uma figura
quando o nevoeiro baixa,
e há viajantes incautos
que perderam o caminho.
RI: Ele é conhecido por ser
uma figura muito maliciosa,
que nunca revela a verdadeira natureza
das suas intenções.
KH: E como Bengt é um especialista
em navegação astronómica,
um antigo capitão de submarinos
e antigo oficial imediato
do veleiro Christian Radich,
Bengt foi a personificação perfeita
do Lyktemann.
RI: Na nossa demanda inicial
de analisar o papel
do folclore contemporâneo,
fomos rapidamente desdenhadas
por estudarmos uma coisa considerada
histórias infantis para adormecer.
Bastava dizer a palavra "folclore"
para deixar as pessoas espantadas.
KH: E não era só o sotaque.
(Risos)
RI: Até houve um ceramista local
de oitava geração que afirmou
que as pessoas desta região
foram responsáveis por algumas
das melhores invenções do país,
e não iam perder tempo a virar
pedras para ver o que havia por baixo.
Essa rejeição foi exatamente
o que precisávamos
para continuarmos a bisbilhotar
neste tema.
(Risos)
KH: Continuámos a entrevistar pessoas
sobre a sua relação com o meio ambiente
e começámos a questionar
o que estava a acontecer
com a imaginação do povo.
Será que a nossa relação
com a Natureza pode ser explicada
de modo tão pragmático, tão aborrecido,
que uma pedra
é apenas uma boa e velha pedra,
e um lago é apenas
um lugar molhado qualquer,
completamente dissociado de nós?
Será que os meios ambientes
podem ser explicados
de um modo tão enfadonho de racionalidade?
RI: O nome do nosso projeto,
"Eyes as Big as Plates",
foi retirado de um conto popular.
E há um conto com um cão
que vive por baixo duma ponte
e outra versão
em que é um "troll" na mesma situação.
Esta abordagem atenta
e potencialmente arriscada
para ver o mundo à nossa volta,
tornou-se um símbolo da curiosidade
que guia as nossas interações.
KH: O acaso é o gestor do nosso projeto.
Idealmente, encontramos
os nossos colaboradores, por mero acaso.
Na outra pista da piscina,
no ensaio do coro,
num restaurante oriental
ou num porto de pesca senegalês,
como aconteceu connosco.
Cada foto começa com uma conversa,
como uma entrevista casual.
RI: E nunca chamamos "modelos"
aos colaboradores,
porque há três autores para cada imagem,
todos igualmente indispensáveis
para a realização do retrato.
Não há limite de idade,
qualquer um que tenha vivido
uma vida interessante
é mais do que qualificado para se juntar.
KH: Este é Boubou.
O genro dele estava neste porto
quando chegámos à procura de locais.
E depois de uma visita improvisada
e muitas compras no mercado do peixe,
Boubou e a família alinharam connosco
numa maré baixa.
RI: Uma escultura para vestir
nasce da conversa
com cada colaborador
e é feita de materiais
encontrados à nossa volta.
Cerca de um terço da terra arável
do Senegal é dedicada ao painço,
um material incrível que provoca
comichões, quando em contacto com a pele,
nutriente e resistente
com profundas raízes culturais.
Esta é Mane,
uma das bisavós da aldeia Ndos,
um furacão de vigor e energia.
Ela aplaudiu o nosso convite
para retratá-la na sua cultura favorita,
em que trabalha todos os dias.
KH: É importante que a participação
seja voluntária.
(Risos)
Sealguém tiver dúvidas no início,
irá arrepender-se, certamente,
quando a Riita estiver a enfiar uma alga
fria e molhada no nariz dele.
(Risos)
Usar uma câmara analógica
significa que o processo pode ser lento
e fisicamente problemático.
A pessoa em frente da câmara
pode estar ajoelhada no granizo
gelado durante três horas,
ser bombardeada por mosquitos,
ou, até pode ser alérgica
à flora local com que a cobrimos.
RI: E muitas outras coisas.
(Risos)
Depois, é claro, temos os elementos.
A imprevisibilidade
é um dos principais fatores
que mantêm este processo interessante.
Por exemplo, na Islândia,
estivemos em modo operacional,
a fotografar durante duas semanas,
sem saber que a câmara
não estava a funcionar bem.
Oh, não é?
KH: E como trabalhamos
com câmaras analógicas
com rolos de filmes reais,
o entusiasmo com as sessões
de fotos continua
até obtermos os negativos do laboratório.
RI: Felizmente, a Edda, aqui retratada,
foi uma das poucas filmadas
na Islândia.
Retratada aqui no meio de uma fonte termal
fumegante e borbulhante
entre duas placas tectónicas
Supostamente, há uns pássaros
de fontes termais
que mergulham nas bolhas
e, de acordo com a lenda,
estes passarinhos representam
as almas dos mortos.
Temos a honra
de trabalhar com algumas das pessoas
mais resistentes, corajosas e fixes,
e de apreciar plenamente
que alguns dos nossos trabalhos
e retratos desfazem os estereótipos
sobre a idade, o género e a nacionalidade.
KH: Para nós, muito da sociedade ocidental
é desnecessariamente confuso
no que diz respeito à utilidade
dessa demografia totalmente "rock'n'roll".
(Risos)
RI: A atitude, a experiência
de vida e a energia
são algumas das principais características
que encontrámos
em todos os nossos colaboradores,
assim como uma curiosidade formidável
por novas experiências.
KH: Percebemos que as figuras
solitárias das nossas fotos
são cada vez mais vistas
como representações da era da solidão
conhecida por Eremoceno.
RI: Estamos a tentar encorajar
uma nova forma de participar
e comunicar com o nosso meio ambiente.
KH: Há o pressuposto
de que os seres humanos criaram
uma nova era geológica,
e precisamos de aprender
qual o nosso papel nesta era.
RI: Trabalharemos com agricultores,
com cosmólogos, com geoecologistas,
com etnomusicólogos
e com biólogos marinhos
para ver como a arte pode mudar
o modo como pensamos, agimos e vivemos.
KH: Não está claro quem ou o quê
é o protagonista do nosso trabalho,
se é a figura humana
ou a Natureza à volta dela,
e gostamos disso assim.
Com 10 anos e 15 países no projeto,
não temos a certeza se este projeto
vai terminar, nem como, nem quando.
Prometemos continuar
enquanto for divertido,
e continuaremos a fazer novas fotos,
e mais livros que explorem...
KH: Como equilibrar a vida
por entre os efeitos da crise climática.
O escritor Roy Scranton
resumiu duma forma muito bela
como o nosso projeto pode ser abordado.
"Precisamos de aprender a ver,
"não apenas com olhos ocidentais
"mas com olhos islâmicos
e olhos esquimós
"não apenas com olhos humanos,
mas com olhos da toutinegra
de bochecha dourada
"olhos de salmão prateado
"e olhos de urso polar,
"e não apenas só com os olhos,
"mas com o ser selvagem
e inarticulado de nuvens e mares
"de mares e pedras,
de árvores e estrelas."
RI: Se começarmos a ver-nos através
dos olhos do salmão prateado,
talvez possamos começar
a sincronizar-nos melhor
com os companheiros da flora,
da fauna e dos fungos.
Fazer isso requer imaginação e empatia.
E a curiosidade está
na raiz das duas coisas.
KH: Como disse Halvar, um dos nossos
primeiros colaboradores, há quase 10 anos:
"Se deixarmos de ser curiosos,
"é como se estivéssemos mortos."
(Ambas) Obrigada.
(Aplausos)
Riitta Ikonen: Conheça nosso amigo Bob.
Nos conhecemos em uma noite de inverno
na New York Indoor Gardening Society,
uma associação de jardins internos.
E um dos frequentadores
era este cavalheiro carismático
estudando as maravilhas
das plantas carnívoras.
Nós estávamos lá
procurando colaboradores
para um projeto artístico
que analisava o pertencimento
do homem moderno à natureza.
Karoline Hjorth: Não resistimos
e passamos um bilhete dizendo ao Bob
que queríamos saber mais sobre ele.
No dia seguinte, ele nos ligou
e declarou animado:
"Esta não é uma época da minha vida
que eu queira passar na cama".
E, na semana seguinte,
estávamos todos na linha J do metrô
para Forest Park, no Queens.
RI: Bob trabalhou por décadas
com fotografia de moda em Nova Iorque,
e ele precisou ser substituído
por três pessoas
quando finalmente decidiu
partir para novas aventuras.
Bob concordou em colaborar conosco
com a condição de não mexermos no estilo
que ele levou décadas para aperfeiçoar.
Então nós prometemos fazer isso,
e só acrescentamos
umas folhas de pinheiro.
Talvez você esteja se perguntando
por que estávamos no parque podando
a boina de folhas de pinheiro do Bob
para começo de conversa.
Nos conhecemos alguns anos antes,
quando eu pesquisava na internet,
buscando um colaborador
para um projeto artístico
para analisar a relação
do homem moderno com a natureza.
Fiz o que pessoas fazem,
fui ao Google e digitei três palavras:
"Noruega",
"avós" e "fotógrafo".
E cliquei no primeiro resultado da busca,
que era a Karoline Hjorth.
(Risos)
KH: Eu tinha acabado de lançar
um livro sobre avós norueguesas.
E, a princípio, nos juntamos
para analisar como fenômenos naturais
eram explicados da perspectiva humana.
E começamos a pesquisar o folclore
numa pequena cidade litorânea da Noruega.
RI: Supusemos que, quanto mais velho
fosse o entrevistado local,
mais próximas estaríamos
das pedras falantes dessas histórias.
KH: Agnes, por exemplo, é a avó
paraquedista mais velha da Noruega.
O último salto dela foi aos 91 anos.
E esse retrato é uma homenagem
ao lendário vento norte
muito destacado no folclore nórdico.
Conhecemos outro personagem lendário,
chamado Lyktemann,
num pântano nos arredores de Oslo.
A presença de Lyktemann como luzes
misteriosas foi registrada por séculos
em muitas culturas diferentes,
sob muitos nomes diferentes,
como João-galafoice, fogo-fátuo
ou boitatá.
A visão atual
ou a explicação atual para essas luzes
é que elas são o produto
da ignição de metano.
A visão mais audaciosa
é que uma figura aparece
quando a neblina baixa,
e há viajantes desavisados
que se perdem no caminho.
RI: Ele é conhecido por ser
uma figura bem maliciosa,
nunca revelando a verdadeira natureza
das suas intenções.
KH: E como Bengt é especialista
em astronavegação,
um ex-capitão de submarino
e previamente oficial imediato
do veleiro Christian Radich,
Bengt foi a personificação
perfeita do Lyktemann.
RI: Na nossa missão inicial
de analisar o papel
do folclore contemporâneo,
fomos rapidamente desprezadas
por estudar algo visto
como histórias infantis para dormir.
Até dizer a palavra "folclore"
já deixava as pessoas confusas.
KH: E não era só o sotaque.
(Risos)
RI: Até tivemos um ceramista local
de oitava geração afirmando
que pessoas dessa região
foram responsáveis por algumas
das melhores invenções do país,
e elas não tinham tempo de procurar
chifre em cabeça de cavalo.
Essa rejeição foi exatamente
o que precisávamos
para continuarmos
bisbilhotando sobre o tema.
(Risos)
KH: Continuamos a entrevistar pessoas
sobre seu relacionamento com o ambiente
e começamos a questionar
o que estava acontecendo
com a imaginação delas.
Nossa relação com a natureza pode mesmo
ser explicada tão pragmaticamente,
tão tediosamente,
que uma pedra é só uma boa e velha pedra,
e um lago é um lugar molhado qualquer,
completamente dissociado de nós?
Os ambientes podem mesmo ser explicados
num grau tão enfadonho de racionalidade?
RI: O nome do nosso projeto,
"Eyes as Big as Plates",
é derivado de um conto popular.
E tem um com um cachorro
que vive embaixo da ponte,
e outra versão na qual é um troll
na mesma situação.
E essa abordagem atenta
e potencialmente arriscada
de ver o mundo ao redor
se tornou um símbolo da curiosidade
que guia nossas interações.
KH: O acaso é nosso gerente de projetos.
E idealmente encontramos
colaboradores pelo mero acaso.
Na outra raia da piscina,
no ensaio do coral,
num restaurante oriental
ou em um porto senegalês,
como queira.
Cada imagem começa com uma conversa,
como uma entrevista casual.
RI: E nunca chamamos
os colaboradores de "modelos",
porque há três autores para cada imagem,
todos igualmente indispensáveis
à realização do seu retrato.
Não há limite de idade,
absolutamente qualquer um
que tenha vivido uma vida interessante
é qualificado para participar.
KH: Este é Boubou.
O genro dele estava nesse porto
quando chegamos procurando por locações.
E depois de uma visita inesperada
e muitas compras no mercado de peixes,
Boubou e sua família se meteram
em uma maré baixa conosco.
RI: Uma escultura de vestir
nasce da conversa
com cada colaborador
e é feita de materiais
encontrados nos arredores.
Cerca de um terço da terra arável
do Senegal é dedicada ao painço,
um material que causa
uma coceira incrível ao ser usado,
nutriente e resistente
com profundas raízes culturais.
Esta é Mane,
uma das bisavós da vila Ndos,
um furacão de vigor e energia.
E ela aplaudiu nosso convite
para retratá-la em sua plantação favorita
na qual ela trabalha todos os dias.
KH: É importante
a participação ser voluntária.
(Risos)
Se você tem dúvidas no começo,
definitivamente irá se arrepender
quando Riita estiver enfiando
macroalgas frias e molhadas no seu nariz.
(Risos)
Usar uma câmera analógica
significa que o processo pode ser lento
e fisicamente desafiador.
A pessoa em frente à câmera
pode ficar ajoelhada
por três horas no granizo,
ser bombardeada por mosquitos
ou, até mesmo, pode ser alérgica
à flora local com a qual
acabou de ser coberta
RI: E muitas outras coisas.
(Risos)
E então, é claro, temos os elementos.
Imprevisibilidade
é uma das principais forças
que mantém o processo interessante.
Por exemplo, na Islândia,
estávamos a todo vapor,
fotografando por duas semanas,
sem saber que a câmera
não estava funcionando direito.
Uh, né?
KH: E, como usamos câmeras analógicas
com rolos de filmes reais,
a empolgação com as sessões
de fotos continua
até pegarmos os negativos no laboratório.
RI: Felizmente, Edda, retratada aqui,
foi um das poucas captadas
em filme na Islândia.
Retratada aqui em meio a uma fumegante
e borbulhante fonte termal
entre duas placas tectônicas.
Supostamente, existem
passarinhos de fontes termais
que mergulham nas bolhas,
e, de acordo com a lenda,
eles representam as almas dos mortos.
Temos a honra
de trabalhar com algumas das pessoas
mais resistentes, corajosas e legais,
e apreciar completamente
como alguns desses trabalhos e retratos
destroem estereótipos sobre idade,
gênero e nacionalidade.
KH: Para nós, muito do mundo ocidental
é desnecessariamente confuso
no que diz respeito à utilidade
dessa demografia totalmente rock'n'roll.
(Risos)
RI: Atitude, experiência de vida e energia
são algumas das principais características
que encontramos entre todos
os nossos colaboradores,
assim como uma curiosidade formidável
por novas experiências.
KH: Percebemos que as figuras
solitárias em nossas imagens
são cada vez mais vistas
como representações da Era da Solidão,
conhecida como Eremoceno.
RI: Estamos tentando incentivar
uma nova forma de participar
e se comunicar com o ambiente.
KH: Há o pressuposto
de que humanos criaram
uma nova era geológica,
e precisamos aprender
qual o nosso papel nela.
RI: Trabalharemos com fazendeiros,
cosmólogos, geoecólogos,
etnomusicólogos e biólogos marinhos
para ver como a arte pode mudar
o modo como pensamos, agimos e vivemos.
KH: Não está claro quem ou o que
é o protagonista do nosso trabalho,
se é a figura humana
ou a natureza ao redor dela,
e gostamos disso.
Com 10 anos e 15 países no projeto,
não temos certeza de como, se,
ou quando esse projeto vai terminar.
Prometemos continuar
enquanto for divertido,
e continuaremos fazendo novas imagens
e mais livros que explorem...
KH: ... como equilibrar a vida
em meio aos efeitos da crise climática.
O escritor Roy Scranton belamente resumiu
como nosso projeto pode ser abordado.
"Precisamos aprender a ver,
não apenas com os olhos ocidentais,
mas com olhos islâmicos
e olhos esquimós,
não apenas com olhos humanos,
mas com olhos do tentilhão de ouro texano,
olhos de salmão prateado
e olhos de ursos polares,
e nem mesmo só com os olhos,
mas com o selvagem
e inarticulado ser das nuvens e mares
e mares e pedras e árvores e estrelas."
RI: Talvez, se começássemos a nos ver
através dos olhos do salmão prateado,
poderíamos nos sincronizar melhor
com companheiros da flora, fauna e funga.
Fazer isso requer imaginação e empatia.
E curiosidade está na raiz de ambas.
KH: Como um dos primeiros colaboradores
nossos, Halvar disse quase 10 anos atrás:
"Se você deixa de ser curioso,
é como se estivesse morto".
RI e KH: Obrigada.
(Risos)
(Aplausos) (Risos)
瑞塔·伊肯恩(Riitta Ikonen):
这位是我们的朋友鲍勃。
在一个冬天的夜晚,
我们在纽约室内园艺协会聚会上相识。
这位魅力非凡的先生
作为协会的固定成员之一,
正在研究肉食性植物的奇妙之处。
而我们当时
正要为研究现代人对自然的归属感
这样一个艺术项目寻找合作人。
卡洛琳·约斯(Karoline Hjorth):
我们不由向鲍勃的口袋里塞了一张小纸条,
上面说,我们期待他的回复。
第二天,他给我们打了电话,
特别激动地说,
“我可不想把这么美好的时光用来赖床。”
于是第二周的一天,
我们一起坐在了皇后区
森林公园的观光火车上。
瑞塔:鲍勃在纽约时尚摄影领域
已经工作了几十年,
在他决定要开启
全新的冒险历程之时,
需要三个人才能
完全接替他的工作。
鲍勃同意了我们的合作请求,
但前提是我们不可以扰乱
他坚持了数十年,
不断完善的风格。
我们向他保证了这一点,
但只是向其中加了一点松针。
你们可能早就开始好奇,
为什么我们两个会出现在公园,
为鲍勃修剪他的松针贝雷帽?
其实,我们两个人
早几年就认识了,
那时候我还在网上做研究,
为探究人与自然关系的艺术项目
寻找合作人。
我就像大部分人一样,
打开谷歌,输入了三个关键词:
“挪威”、
“老奶奶”和“摄影师”,
然后我点击了第一个搜索结果,
就是我旁边的卡洛琳·约斯。
(笑)
卡洛琳:我刚出版了一本书,
是有关挪威的老妇人。
最开始我们两个合作,
是为了研究自然现象
是如何通过人体形式解释的。
后来我们开始研究
挪威一个沿海小城市的民间传说。
瑞塔:我们发现
当地受访者的年纪越大,
我们就越能贴近
这些会讲故事的石头们。
卡洛琳:比如说艾格尼斯,
她是挪威最年长的跳伞奶奶。
她最近一次跳伞时
已是 91 岁高龄。
这张照片向
北欧神话中虚构出来的北风
表达了敬意。
我们在奥斯陆外的一个沼泽,
还遇到了一个虚构人物,
叫做里克特曼。
里克特曼的出现,就像
几世纪以来被记载下来的
众多文化中
被冠以各种不同名字的神秘之光,
比如火把女神琼、鬼火
或是提灯人。
对于这些说法,
现代观点或是现代解释
则认为他们只是被点燃的沼气。
更大胆的说法认为,
在浓雾散去之后
会有这样一个人物浮现出来,
同时还有一些不够警惕的旅客
逐渐迷失了道路。
瑞塔:他是个出了名的反面角色,
从未展露出内心真正的意图。
卡洛琳:而本格特
作为天文导航领域的专家、
前潜艇长,
以及克里斯蒂安·拉蒂奇
高桅横帆船上的前任大副,
他绝对是里克特曼化身的不二人选。
瑞塔:我们最开始
研究神话的现代意义时,
看到那些有些幼稚的
孩童睡前故事,
我们都会嗤之以鼻。
即使说到“神话”这个词,
也会让人们摸不着头脑。
卡洛琳:这可不只是
因为我们的口音哦。
(笑)
瑞塔:我们还到了
一个祖上八代做陶土的地方,
这个地区的人
创造了这个国家最棒的发明,
但他们没有时间把每块石头
都翻开,探其究竟。
像这种回绝正激发了
我们继续研究这个课题的决心。
(笑)
卡洛琳:在我们对于民众
和周围环境的关系
进行了连续的采访后,
开始疑惑,
人们的想象力究竟是怎么来的。
我们与自然的关系
可以被如此实际、
枯燥乏味地解释出来吗?
那么石头就只是一块简简单单的
好看的老石头,
湖泊也只是简单的一块湿地,
和我们没有关联吗?
我们的环境是否真的能
以这种枯燥的理性程度来解释呢?
瑞塔:我们项目的名字
叫做《眼大如盘》,
这个名字也是从一个民间传说借鉴的。
传说中有条狗住在桥下,
而另外一个版本中,
是一个侏儒住在桥下。
而这种以可能危险的开阔方式
来看待你周遭的世界,
已经成为了引导我们交流的
一种好奇心的标志。
卡洛琳:我们的项目主管
就是机缘巧合。
我们希望能够在随机的场合
遇到我们的合作人。
在泳池的相反泳道上,
在合唱团排练的时候,
在面馆,
或是在塞内加尔的渔港,
就像你一样。
每张照片都是以对话开始的,
像是日常访谈。
瑞塔:我们不会把
这些合作人称作“模特”,
每张图片都有三个作者,
三个人对于他们肖像的体现
都同等重要。
没有年龄限制,
只要生活充满乐趣,
任何人都可以加入。
卡洛琳:这位是布布。
我们在找地方的时候,
他的女婿刚好在这个港口。
在当下决定拜访他家,以及后来
一同去海鲜市场大买了一番之后,
布布一家和我们
一同在浅滩趟水嬉闹。
瑞塔:和每位合作人对话之后,
都会有一件
可以穿戴的雕塑作品诞生,
这些作品都是由当下环境中
可以找到的材料制作而成。
塞内加尔的可耕土地
约有 1/3 都在种植小米,
这种植物穿在身上奇痒无比,
但它营养丰富、耐寒能力强,
是拥有深厚文化根基的主要作物。
这位是梅妮,
是恩多斯村的曾祖母之一,
也是兼具魄力和活力的风云人物。
我们发出邀请,
用她个人最爱的农作物为她做肖像,
她对此大加赞赏。
这些作物正是她每天工作的内容。
卡洛琳:自愿是参与项目的重要前提。
(笑)
如果你在最开始就心存质疑,
那么随着瑞塔不停地
把冰冷潮湿的巨藻塞到你鼻子周围,
你绝对会后悔这个决定。
(笑)
使用模拟摄像机,
就意味着这个进程会非常缓慢,
对身体也是个挑战。
相机前的人
可能已经在渗骨的雨夹雪中
跪了3个小时,
可能被蚊子不停侵扰,
或者他们甚至可能
对他们身上满铺的
这种当地植物群落过敏。
瑞塔:还远不止这些哦。
(笑)
其次,还有元素。
不可预知性是整个进程中
保持趣味的一个主要原因。
比如,在冰岛,
我们在严谨的工作模式下
拍摄了两周,
却压根儿没发现相机的设置不对劲。
很遗憾吧?
卡洛琳:因为我们用的模拟相机
用的是菲林胶卷,
所以拍摄的兴奋感一直持续到了
我们在工作室挑选成片的时候。
瑞塔:幸运的是,图片中的艾达
是我们在冰岛拍摄到的
少数成片之一。
这张照片是在
两个地质板块之间的
一个热气腾腾的
汩汩温泉中拍摄的。
理论上,应该有小巧的温泉鸟
冲到汩汩的泉眼中,
而且根据传说,
这些小鸟就代表了死去的亡灵。
我们非常荣幸,有机会
和世界各地最勇敢、最坚韧、
最酷的人们合作。
我们也非常享受
看到我们的有些作品和肖像,
冲破了人们关于年龄、
性别和国籍的刻板印象。
卡洛琳:对我们来说,面对这种
颠覆性的人口学研究的意义,
西方社会的多数人
都会产生本不必要的困惑。
(笑)
瑞塔:态度、人生历程
和耐力是我们
在合作人身上
发现的几种主要品质,
同样还有对于新鲜体验的
那种令人钦佩的好奇心。
卡洛琳:我们注意到
在我们的照片中,独居者的形象
是如何逐渐变成了
孤独岁月的体现,
也就是所谓的“孤独年代”。
瑞塔:我们试着去鼓励
一种参与到环境中
并与之交流的全新方式。
卡洛琳:有一种设想认为,
人类已经创建了
一种全新的地质时代,
我们要学着
如何看清自己处于其中的角色。
瑞塔:我们还会和农民、
宇宙学家、地球生态学家、
民族音乐学家和海洋生物学家合作,
探讨艺术会如何改变我们思考、
行动和生活的方式。
卡洛琳:我们作品中的主人公
究竟是人物形象,
还是他们周遭的环境,
目前尚不明确。
但我们喜欢这样。
这个项目持续了 10 年,
跨越了 15 个国家,
我们不确定是否、何时,
或是这个项目将以怎样的方式结束。
瑞塔:我们已经发誓,只要我们
仍乐在其中,就会继续下去。
我们也会继续创造全新的人物,
发表更多的探索书籍……
卡洛琳:如何在
气候危机的影响下平衡生活。
作家罗伊·斯克兰顿(Roy Scranton)
曾把我们这个项目的目的
做了优美的总结。
“我们要学着去看,
不只是用西方人的眼睛,
还要用伊斯兰教徒的眼睛
和伊努伊特人的眼睛,
不只是用人类的眼睛,
还要用金腮林莺的眼睛、
银大马哈鱼的眼睛,
和北极熊的眼睛。
甚至不只是用眼睛,
还要用狂野不羁、
不加修饰的白云沧海、
嶙峋怪石、葱茏草木、璀璨星河。”
瑞塔:如果我们通过银大马哈鱼的眼睛
看待我们自己,
或许就可以和我们的
动植物、真菌伙伴们更加协调。
达成这一点,既需要想象力,
也需要同理心,
而好奇心是这两者的根基。
卡洛琳:作为我们第一批合作人之一的
哈尔瓦,在大概十年前曾说过,
“如果你不再感到好奇,
就可能已与死亡无异。”
(同时)谢谢各位。
(笑)
(鼓掌)
莉塔.伊柯南:
見見我們的朋友鮑伯。
我們在一個冬天晚上遇見他,
在場的還有紐約
室內園藝協會的成員。
這位迷人的男士
是其中一位常來的成員,
喜歡研究食肉植物的奇妙特性。
我們為了一項藝術計畫
到那裡尋找合作夥伴,
這個計畫是在探究
人類在大自然的歸屬。
凱洛琳.亨傑斯:我們忍不住
塞了張紙條到他的口袋,
寫著我們很想和他聯絡。
隔天,他打電話給我們,
興奮地宣佈說:
「我並不想把我人生的
這個時期花在躺在床上。」
隔週,我們全都坐上了地鐵 J 線列車,
前往皇后區的森林公園。
莉:鮑伯在紐約時尚攝影產業
工作了數十年,
當他最後決定要離開
去展開新冒險時,
要三個人才能接替他。
鮑伯同意和我們合作,
條件是我們不能去亂搞
他花了數十年才做到完美的風格。
我們答應了這一點,
只加了幾根松針。
各位可能在納悶,
我們兩個到底是為什麼要在公園裡
修剪鮑伯的松針貝雷帽。
我們兩人在幾年前相遇,
當時我在網路上做調查,
為一項藝術計畫尋找合作者,
計畫內容是在探究
現代人類和大自然的關係。
於是我做了大家會做的事,
用 Google 搜尋三個關鍵字:
「挪威」、
「奶奶」,和「攝影師」。
我點選了搜尋結果的第一項,
就是這裡的凱洛琳亨傑斯。
(笑聲)
凱:我才剛出版了
一本關於挪威祖母的書。
一開始,我們合作
探究人類形式如何被用來
解釋大自然現象。
我們開始在挪威的海岸
小城市調查民間傳說,
莉:我們推論,
訪談的對象年齡越大,
我們就會越接近會說故事的石頭。
凱:比如,艾格妮斯
是挪威最年長的跳傘奶奶。
她上次跳傘時是九十一歲。
這張相片是在對寓言中的北風致敬,
在北歐民間傳說中常常提到它。
我們遇見了另一位寓言角色,
叫做李克特曼(鬼火),
地點在奧斯陸外面的沼澤。
李克特曼出現的形式是神秘的光,
數世紀以來在許多
不同文化中都有相關記載,
只是用的名稱不同,
比如瓊瓦德、鬼火,
或燈籠人。
對這些光,當代的觀點或當代的解釋
認為它們是沼氣被點燃的結果。
比較大膽的觀點
認為當霧氣低垂時
會有一個人物出現,
還有迷了路的粗心旅人。
莉:他著名的特色就是很愛惡作劇,
從來不會顯露出他意圖的真正本質。
凱:班特是天文導航的專家,
也曾經是潛水艇的艦長,
以及高桅橫帆船
克里斯蒂安拉迪奇的大副,
班特是李克特曼的完美化身。
莉:在我們剛開始尋找
民間傳說的當代角色時,
我們馬上就受到輕視,
因為我們在找的目標被認為
是幼稚的兒童床邊故事。
就連說出「民間傳說」這個詞
都會讓人一臉困惑。
凱:不只是口音的關係。
(笑聲)
莉:甚至有一位
第八代的當地陶藝家說
這個地區的人
做出了全國最棒的一些發明,
所以他們沒有時間把石頭翻開來,
好奇看看下面有什麼。
這種排拒正是我們所需要的,
讓我們能繼續進一步深入這個主題。
(笑聲)
凱:我們持續做訪問,
問大家和周遭環境的關係,
我們開始納悶,
人的想像力發生了什麼事?
我們和大自然的關係
真的能用這麼務實,
完全無聊透頂的方式來解釋,
所以一塊石頭就真的只是一塊石頭,
一座湖泊就是個
很基本、有水的地方,
完全與我們無關?
我們的周遭環境真的能用
理性到這麼乏味的方式來解釋嗎?
莉:我們的計畫叫做
《和盤子一樣大的眼睛》,
出自於民間故事。
有一個故事是說,有隻狗住在橋下,
還有另一個版本,
同樣的內容但換成巨怪。
用這種大開眼界且可能很冒險的方式
來看待你身邊的世界,
已經變成了引導我們
互動的好奇心象徵。
凱:機緣是我們的計畫經理。
理想上,我們會因為隨機的機會
而遇見我們的合作夥伴。
在游泳池的對面水道中,
在合唱團的練習,
在麵吧裡,
或在塞內加爾的釣魚港,
就像你一樣。
每一張影像都始於一段交談,
就像隨興的訪談一樣。
莉:我們從來不會把這些
合作夥伴稱為「模特兒」,
每一張影像都有三位作者,
對於肖像的成品都同等重要。
沒有年齡限制,
只要過著有趣的人生,
任何人都絕對有資格加入。
凱:這是布布。
當我們來到這個港口
探勘場地的時候,
他的女婿剛好在這裡。
在一次隨機的住處造訪
和去魚市場大採購之後,
布布與家人和我們一起踏入淺潮中。
莉:和每一位合作夥伴的交談
都會誕生一套可穿著的雕塑,
且使用的材料都來自周遭環境。
大約三分之一的塞內加爾耕地
用來種黍,
它是種穿起來非常癢,
營養豐富且耐寒的主食,
有著很深的文化淵源。
這位是瑪內,
恩多斯村中的老祖母之一,
她就像精力和能量構成的龍捲風。
她很歡迎我們的邀請,
在她個人最愛的作物中呈現她,
她每天的工作都和這些作物在一起。
凱:很重要的是
參與必須是自願的。
(笑聲)
如果在一開始你有所懷疑,
當莉塔將濕冷的巨藻
塞到你的鼻子裡時,
你肯定會後悔。
(笑聲)
用類比相機意味著過程會很緩慢
且很耗體力。
在相機前的人
可能要在凍雨中跪三個小時,
被蚊子轟炸,
或者,他們有可能會對覆蓋在
他們身上的當地植物產生過敏。
莉:還有許多其他東西。
(笑聲)
接著,當然還有一些元素。
不可預測性是讓這個過程
一直很有趣的主要原因之一。
比如,在冰島,
我們正在工作模式中,
拍攝了兩個星期,
完全不知道相機沒有妥當運作。
喔,對吧?
凱:因為我們用的
是有底片的類比相機,
拍攝過程我們一直很興奮,
直到我們到實驗室去取底片。
莉:幸運的是,照片中的艾達
是少數幾位在冰島拍攝到的人之一。
照片中的是兩塊地質板塊間的溫泉,
不斷冒泡和噴出蒸氣。
應該要有一些小型溫泉鳥
俯衝進這些泡泡中,
根據傳說,
這些小鳥代表亡者的靈魂。
我們有幸
能和一些最強悍、
最勇敢、最酷的人合作,
能徹底享受
我們的作品和肖像能夠把對年齡、
性別、國籍的刻板印象踩在腳下。
凱:在我們看來,談到
絕對搖滾人群的實用性時,
西方社會多半有著不必要的困惑。
(笑聲)
莉:態度、人生經歷,以及毅力
都是我們在所有合作夥伴身上
找得到的主要特質,
另外還有對新體驗的強大好奇心。
凱:我們注意到,
我們照片中這些孤獨人物
越來越常被視為是代表寂寞的時代,
即所謂的孤寂世。
莉:我們在試著鼓勵
用新的方式參與我們的周遭環境,
與它溝通交流。
凱:有種假設認為人類
創造了新的地質「世」,
我們必須要學習如何看見
我們在其中的角色。
莉:我們合作的對象包括農民、
宇宙學家、地理生態學家、
民族音樂學家,以及海洋生物學家,
我們想看看藝術能如何改變
我們思考、行為、生活的方式。
凱:還不知道我們的作品
會用誰或用什麼當主角,
可能是個人物,也可能
是他們周遭的大自然,
我們喜歡這樣。
這個計畫已經進行十年,
足跡遍及十五國,
我們不確定這個計畫
會如何/是否會/何時會結束。
莉:我們誓言,只要還有樂趣
就會一直做下去,
我們會持續推出新影像
和更多書籍來探索——
凱:在氣候變遷的影響之下
要如何平衡生命。
關於我們的計畫,
作家羅伊施蘭頓做了很美的總結。
「我們必須要學習去看,
不只用西方的眼光,
也要用伊斯蘭的眼光、
(美洲原住民)因紐特人的眼光。
不只是用人類的眼光,
也要用金頰鶯的眼光,
銀鮭的眼光,
以及北極熊的眼光,
且不只是用眼,
還要用還有雲彩、海洋、
石頭、樹木及星星的
野生、難以言喻的存在。」
莉:也許,如果我們開始
透過銀鮭的眼光來看我們自己,
我們可能會和植物、
動物、菌類更和諧相處。
要做到這一點就需要
有想像力和同理心。
而這兩者的根源則是好奇心。
凱:我們最早期的合作夥伴之一,
哈爾瓦,在約十年前說過:
「如果你不再好奇,
你就和死了沒什麼兩樣。」
(兩人同聲)謝謝。
(笑聲)(掌聲)