Statistically,
the thing most likely to kill me is me.
Suicide is the biggest killer of men
under 45 in the UK -
12 men a day,
84 a week,
one every two hours.
One of those men
was my childhood best friend,
Steve Yates.
But he wasn't a number.
He was a father,
a son,
a husband and a friend,
my friend.
He was a lovely, everyday,
fun, amazing bloke.
As teenagers, we were inseparable.
You wouldn't find one without the other.
We were joined at the hip.
We lived out of each other's pockets,
brothers by another mother.
But as we grew older,
life got in the way,
and we began to drift.
So I never knew
how bad Steve actually was,
until it was too late.
Steve had become so mentally unwell
that he believed
that we'd be better off without him,
which of course is completely untrue.
We'd chat every now and again,
but he'd always tell me
that everything was great.
When Steve died,
I, like many others, blamed myself,
'What could I have done differently?
How could I have helped him?
Why did he do it?'
But I knew that -
I knew that I couldn't go back.
I had to go forward,
but how do I do that?
I needed to help the next Steve,
to stop other friends and families
going through what we were going through.
Around that time,
I read an article that said
men of my age watch sport
and documentaries.
So,
that's what I'll do.
I'll make a film.
'Steve' is a positive documentary
about male mental health,
real people,
real conversations,
and most importantly, real solutions.
For a year, I traveled the country
talking to amazing people
about what they were doing,
and more importantly,
what we can do to stop it.
And what I found was
that when I showed my vulnerability,
showed that I wasn't great,
it made it easier,
easier for us just to open up.
We had the premiere last March,
an amazing 300-person,
that finished with a standing ovation.
I was completely humbled.
But by the way that people reacted to it,
I thought this could be the start
of something even bigger.
I discovered that making the film
was actually only half of the solution.
How and, more importantly, where I show it
could make the real difference.
I asked myself, 'How do I get this film
to the men who need it the most?'
Well, I needed to go to them.
That's when the hard work really began -
going to where the men are.
So that's what I did!
I went to pubs,
sports clubs,
gyms, building sites,
wherever men naturally were.
I've now done 47 screenings -
everyone from Coutts to Queens Bank
to a category B prison -
and each one
very different,
each one sparking amazing conversation,
each one bigger than just a film.
I found that pubs are the best.
Yeah, I know about the relationship
between alcohol and depression.
But a good amount of men are in pubs!
And ...
when a man can sit there,
not being pushed into talking,
just cradling his pain,
watch others open up,
at the end, he might just say,
'Yeah, I feel that way too.'
It's like being the first one
on the dance floor.
Someone does it,
and it gives everyone
the confidence to join in.
I've been there when a group of men
who've never met each other before
suddenly open up about their stresses
and their pressures,
just because they've seen
others do it onscreen.
One week, on a Monday,
I went to an advertising agency.
I showed it there,
and I was talking to a bloke
on 300 grand a year.
And then on the Friday I was in a prison
talking to a man nine years
into a 21-year stretch.
And what really struck me
was how similar their worries were.
One, physically incarcerated;
the other, financially,
feeling his job controlled him -
both feeling isolated,
both missing their families,
both regretting decisions,
and both needing to talk.
So I thought,
'This is a real way
that I can make a difference,
how I can turn mental health awareness
into mental health action.
So I'll start a talking group.'
And we created 'Talk Club,'
founded with other people from the film,
with simple rules on how to talk -
not to give advice or to judge,
just to listen.
To do this, I needed to find a way
that men could identify with it,
like using the right vocabulary.
Could this help men look at the way
they look at their mental health?
Even those two words seem to be a barrier.
Many men I talked to thought
that mental health and mental illness
were the same thing.
But if you compare it
to your physical health,
things become much clearer.
Like, if you look
at your brain like a muscle,
it needs help to get stronger,
but it also needs to be rested.
So we talk about mental fitness
to help men get mentally fit
so they can be mentally strong -
get fit, be strong.
And we believe Talk Club,
just simply by talking, regularly,
can keep you mentally fit.
It all begins with three words:
'How are you?'
But as we know, many men
find it difficult to articulate that,
so we added three more,
'Out of 10':
'How are you? Out of 10?'
And then we ask them to explain
why they're that number.
Everyone's number is different,
personal to them.
One man's 5 could be another man's 7.
It's actually just a technique,
a way to own your mental state,
but it works.
Like this morning -
We had rehearsals,
I fumbled a few things,
and I was worried.
I was worried about meeting you all today.
I didn't sleep very well ...
the anxiety of being here.
And actually, I had a not-very-nice dream.
So, for me,
what it turns into -
I wake up and I go, 'How' -
'I woke up at a 5. How do I get myself
to a 6 by breakfast?
To a 7 by lunch?
To an 8?'
And what I found
is that being kind to myself
is the answer.
So I went for a run this morning,
and I had a really, really nice breakfast,
rang my kids, had a silly call with them,
and my number started to rise.
To me, it's all about how men tick -
from the flyers we hand out
to where we have the groups.
So look, these are the rules.
All right,
we don't read instructions,
but we need rules on how to talk.
So, what's the first thing -
What's the first thing
a bloke is going to do with these, right?
He's going fold it in half.
He's going to fold it in half again,
and fold it in half again,
and he's going to put it
in his back pocket.
(Laughter)
So I'm going to use
every single side of this
to convince you
(Laughter)
that you need to be part of Talk Club.
Our online community
has only been going a few months,
and we already have over a thousand men
talking about their numbers regularly.
We have 21 physical groups,
globally,
running weekly or monthly,
in pubs, gyms,
male-dominated spaces,
male-comfortable spaces.
We make sure
that it's a safe, comfortable,
confidential environment
where men feel that they can get out
whatever is in their heads.
A typical group might be eight men.
We sit in a circle.
We have a talking ball;
only the man holding the ball talks.
Then we go through our numbers.
Then we talk about
what we're grateful for.
Then we have a round
of how we're going to look after
our mental fitness that week,
and then we just have
our checkout numbers.
It's so simple, but so powerful,
and somehow, that can last two hours.
Before Talk Club,
many members have said to me
they used to think it was weak
to talk about their feelings.
Now they know that talking regularly
about their worries makes them stronger.
And if we can get men mentally stronger,
we might be able to have an impact
on their levels of stress and anxiety.
So when I was asked
what I want you guys to take away
from our time together today,
well, I wanted you to take away
the thought of mental fitness,
and asking someone you love,
'How are you, out of 10?'
Because I found that simple question
can change lives.
I say after every screening of 'Steve,'
'If you're worried
about someone, ask them,
"How are you, out of 10?"'
And one man told me he did exactly that.
On his way home, he rang his best friend.
He was worried about him.
He was going to be best man
at his wedding at the weekend,
but he could tell
something wasn't quite right.
So he asked him,
'How are you, out of 10?'
After a long pause,
that man replied too,
and the floodgates opened.
The friend then discovered
that he was about to cancel the wedding.
He was thinking of running away,
and he'd even talked of suicide.
Asking that question,
being there for him, changed all that.
That man is now married,
has a kid on the way,
and they are both part of Talk Club.
I believe
if Talk Club had existed 10 years ago,
Steve would still be with us,
and I wouldn't be on this stage now.
But I can't go back.
I can only go forward.
I can only try and help the next Steve.
So I ask all of you:
How are you, out of 10?
Thank you.
(Applause)
(Cheering)
(Applause)
Estadísticamente,
mi principal riesgo de muerte…
soy yo mismo.
El suicidio es la principal causa
de muerte en hombres menores de 45 años
en el Reino Unido:
12 hombres al día, 84 semanalmente,
uno cada dos horas.
Uno de ellos fue mi mejor amigo
de la infancia, Steve Yates.
Pero él no era solo un número.
Era padre, hijo,
esposo y amigo, mi amigo.
Era un tipo normal,
encantador, divertido, increíble.
De adolescentes éramos inseparables.
Estábamos siempre juntos,
éramos muy unidos,
uña y carne, hermanos de otra madre.
Pero a medida que nos hicimos mayores
la vida nos comenzó a distanciar.
Así que nunca supe
lo mal que en realidad estaba Steve,
hasta que fue demasiado tarde.
Steve se había puesto tan mal mentalmente,
que creía
que estaríamos mejor sin él.
Ciertamente no es así.
Charlábamos de vez en cuando,
pero él siempre me decía
que todo estaba genial.
Cuando Steve murió,
yo, al igual que muchos,
me culpé a mí mismo:
¿Qué pude haber hecho de otra manera?
¿Cómo podría haberlo ayudado?
¿Por qué lo hizo?
Pero yo sabía...
sabía que no podía volver atrás.
Tenía que seguir adelante,
pero ¿cómo hacerlo?
Necesitaba ayudar al próximo Steve,
para que otros amigos y familiares
no tengan que pasar por lo mismo.
Por aquel entonces,
leí un artículo que decía
que los hombres de mi edad
ven deportes y documentales.
Así que
justamente hice eso.
Decidí hacer una película.
"Steve" es un documental positivo
sobre la salud mental masculina,
con personas reales,
conversaciones reales,
y, sobre todo, soluciones reales.
Durante un año viajé por el país
hablando con gente increíble
sobre lo que estaban pasando,
y, especialmente,
sobre lo que podemos hacer para detenerlo.
Descubrí que al mostrar mi vulnerabilidad,
mostrar que yo no me sentía genial
se hizo más fácil para nosotros
hablar honestamente.
Tuvimos el estreno el marzo pasado,
con 300 personas, asombrosamente,
y terminó con una gran ovación.
Me sentí completamente abrumado.
Pero por la forma
en que la gente reaccionó,
pensé que esto podría ser el comienzo
de algo aún más grande.
Descubrí que hacer la película
era solamente la mitad de la solución.
Cómo, y sobre todo, dónde la muestre
podría marcar la diferencia.
Me pregunté: "¿Cómo llevo esta película
a los hombres que más la necesitan?".
Pues necesito ir a ellos.
Ahí fue que el trabajo arduo
realmente comenzó:
Ir a donde están los hombres.
Y eso fue lo que hice: fui a los bares,
tabernas, gimnasios,
sitios de construcción,
dondequiera que los hombres
se congregan normalmente.
He realizado 47 proyecciones,
en Coutts, Queen Banks,
hasta en una prisión de categoría B.
Y cada una
fue muy distinta.
Cada una despertó
una conversación increíble.
Cada una resultó más
que solamente una película.
Descubrí que los bares son los mejores.
Sí, ya conozco la relación
entre el alcohol y la depresión.
¡Pero hay muchos hombres en los bares!
Y...
Cuando un hombre se sienta ahí,
sin ser presionado a hablar,
cargando con su dolor,
ven a otros hombres abrirse.
Al final, podían decir:
"Sí, también me siento así".
Es como ser el primero
en la pista de baile.
Alguien comienza,
y les da a todos
la confianza de participar.
He estado allí cuando un grupo de hombres
que nunca se han conocido antes
de repente se abren
sobre sus tensiones y sus presiones,
solo porque han visto
a otros hacerlo en la pantalla.
Una semana, un lunes,
fui a una agencia de publicidad.
La mostré allí.
Estaba hablando con un tío
que gana 300 mil al año.
Y luego el viernes estaba en una prisión
hablando con un hombre que llevaba
nueve años de una condena de 21.
La similitud de sus preocupaciones
me llamó la atención.
Uno, físicamente encarcelado;
el otro, financieramente,
sintiendo que su trabajo lo controlaba.
Ambos se sentían aislados,
echaban de menos a sus familias,
ambos lamentaban decisiones,
ambos necesitaban hablar.
Así que pensé:
"Ésta es una forma real
en que puedo marcar la deferencia,
ayudar a que la conciencia de salud mental
se convierta en acción.
Así que comenzaré
un grupo de conversación".
Y creamos "Talk Club".
Lo fundamos
con otras personas de la película,
con reglas simples sobre cómo hablar,
sin dar consejos ni juzgar,
solamente escuchar.
Necesitaba encontrar la forma en que
los hombres se identificaran con el club,
qué palabras eran las adecuadas.
¿Podría esto ayudar a cambiar la forma
en que los hombres ven su salud mental?
Incluso esas dos palabras
parecen ser una barrera.
Muchos hombres pensaban
que la salud y la enfermedad mental
eran lo mismo.
Pero si lo comparan con su salud física,
las cosas se vuelven mucho más claras.
Por ejemplo, consideremos
al cerebro como un músculo.
Necesita ayuda para fortalecerse,
pero también necesita descanso.
Así que hablamos del bienestar mental
para ayudar a los hombres
a ser fuertes mentalmente:
si se ponen en forma, se volverán fuertes.
Y creemos que en Talk Club,
sólo el hablar regularmente
puede mantenerlos mentalmente en forma.
Todo comienza con dos palabras:
"¿Cómo estás?".
Pero a muchos hombres
les resulta difícil articular eso.
Así que añadimos
cuatro más: "del 1 al 10".
¿Cómo estás del 1 al 10?
Luego les pedimos que nos expliquen
por qué están en ese número.
El número de todos es diferente,
personal para ellos.
El 5 de un hombre podría ser el 7 de otro.
En realidad es sólo un técnica,
una forma de tener control
de su estado mental.
Pero funciona.
Como esta mañana,
cuando tuvimos ensayos,
resolví algunas cosas y estaba preocupado.
Estaba nervioso por conocerlos hoy.
No dormí bien...
por la ansiedad de estar aquí.
Y de hecho, tuve un mal sueño.
Entonces, para mí,
esto se traduce
en que me despierto y digo:
"Me desperté en un 5, ¿cómo puedo llegar
a un 6 para el desayuno?
¿A un 7 para el almuerzo?
¿A un 8?"
Y lo que encontré fue
que ser amable conmigo mismo
es la repuesta.
Así que fui a correr esta mañana,
y desayuné muy bien,
llamé a mis hijos,
tuve una llamada tonta con ellos,
y mi número empezó a subir.
Para mí se trata de cómo
funcionan los hombres,
desde los volantes que repartimos
hasta dónde tenemos los grupos.
Así que miren, éstas son las reglas.
Muy bien,
no leemos instrucciones,
pero necesitamos reglas de cómo hablar.
Pero ¿qué es lo primero...
(Risas)
¿Qué es lo primero que hace
un tipo con un papel de éstos?
Lo dobla por la mitad una y otra vez.
y lo pone en su bolsillo trasero.
(Risas)
Entonces voy a usar cada lado
de este papel para convencerte
(Risas)
de que necesitas ser parte de Talk Club.
Nuestra comunidad en línea
sólo ha existido unos meses,
y ya tenemos más de mil hombres
que hablan de sus números con regularidad.
Contamos con 21 grupos físicos,
globalmente,
que funcionan semanal o mensualmente,
en tabernas, gimnasios,
espacios dominados por hombres,
cómodos para los hombres.
Nos aseguramos
de que sea un ambiente
cómodo, seguro y confidencial,
donde se sientan seguros
de compartir lo que les pase por la mente.
Un grupo típico
puede ser de ocho hombres.
Nos sentamos en un círculo,
tenemos una pelota para hablar,
sólo habla el hombre
que sostiene la pelota.
Luego revisamos nuestros números.
Entonces hablamos sobre aquello
de lo que estamos agradecidos.
Después tenemos una ronda
de cómo vamos a cuidar
nuestra salud mental esta semana.
Luego solamente tenemos
nuestros números al salir.
Es tan simple pero tan poderoso,
y de alguna manera
esto puede durar dos horas.
Antes de Talk Club,
muchos miembros me han dicho
que solían pensar que era de débiles
hablar sobre los sentimientos.
Ahora saben que hablar regularmente
sobre sus preocupaciones
los hace más fuertes.
Y si los ayudamos
a que sean más fuertes mentalmente,
podríamos tener un impacto
en sus niveles de estrés y ansiedad.
Así que cuando me preguntaron
lo que quiero que ustedes
se lleven de esta charla,
contesté que quería que se llevaran
la idea sobre la salud mental,
así le preguntan a alguien que amen:
"¿Cómo estás del 1 al 10?".
Porque he descubierto
que esa simple pregunta
puede cambiar vidas.
Digo esto después de cada
proyección de "Steve":
"Si están preocupados
por alguien, pregúntenle:
'¿Cómo estás del 1 al 10?'".
Y un hombre me dijo
que hizo exactamente eso.
De camino a casa, llamó a su mejor amigo.
Estaba preocupado por él.
Iba a ser padrino
en su boda el fin de semana,
pero presentía que algo no estaba bien.
Así que le preguntó:
"¿Cómo estás del 1 al 10?".
Luego de una larga pausa,
su amigo le respondió: "2".
Así se superaron las barreras.
El amigo entonces descubrió
que estaba a punto de cancelar la boda.
Estaba pensando en huir,
e incluso había pensado en el suicidio.
Preguntarle aquello,
estar ahí para su amigo, lo cambió todo.
Ese hombre ahora está casado,
esperando un hijo,
y ambos son parte de Talk Club.
Yo creo
que si Talk Club
hubiese existido hace 10 años,
Steve estaría todavía con nosotros,
y yo no estaría en este escenario ahora.
No puedo volver atrás.
Sólo puedo seguir adelante.
Sólo puedo tratar de ayudar
al próximo Steve.
Así que les pregunto a todos ustedes:
¿Cómo están del 1 al 10?
Gracias.
(Aplausos)
(Vítores)
Statisztikailag
a legvalószínűbb leendő gyilkosom
én magam vagyok.
A 45 év alatti brit férfiak körében
az öngyilkosság a halál leggyakoribb oka.
Naponta 12 férfi,
hetente 84,
kétóránként egy.
E férfiak egyike gyerekkori
legjobb barátom volt,
Steve Yates.
De ő nem csupán szám volt.
Apa volt,
valakinek a fia,
férj és barát,
az én barátom.
Kedves, közvetlen,
vicces, csodálatos srác volt.
Tizenévesekként
elválaszthatatlanok voltunk.
Sülve-főve együtt voltunk.
El nem szakadtunk egymástól.
Rengeteg időt töltöttünk együtt,
mintha testvérek lettünk volna.
De ahogy felnőttünk,
az élet közbeszólt,
és kezdtünk eltávolodni egymástól.
Tehát nem tudtam,
milyen rossz állapotba került Steve,
csak amikor már túl késő volt.
Mentálisan olyan rossz állapotba került,
hogy azt hitte,
mindenkinek jobb lesz nélküle,
ami, persze, egyáltalán nem igaz.
Időnként cseverésztünk,
de váltig állította, hogy minden rendben.
Amikor Steve meghalt,
én is, akárcsak mások,
saját magamat okoltam.
"Mit tehettem volna másként?
Hogyan segíthettem volna rajta?
Miért tette?"
De tudtam,
hogy a múltat nem lehet megváltoztatni.
Tovább kellett lépnem,
de nem tudtam, hogyan.
A következő Steve-en kellett segítenem,
hogy más barátok, családok ne menjenek át
azon, amin mi keresztülmentünk.
Akkoriban egy cikkben olvastam,
hogy a velem egykorú férfiak sportot
és dokumentumfilmeket néznek.
Tehát,
én is ezt fogom csinálni.
Filmet fogok forgatni.
A Steve pozitív dokumentumfilm
a férfiak mentális egészségéről,
valós emberekről,
valós beszélgetésekről,
és ami a legfontosabb:
valós megoldásokról.
Egy éven keresztül beutaztam az országot,
rendkívüli emberekkel
beszélgettem arról, hogy mit tesznek,
és még fontosabb,
hogy mit tehetünk mi, hogy segítsünk.
Rájöttem, hogy amikor kimutattam
a sebezhetőségem,
hogy lássák, nem vagyok rendben,
akkor könnyebb volt megnyílni és beszélni.
A filmet 2019 márciusában
300 nézőnek mutattuk be,
akik felállva tapsolták meg a végén.
Mély alázatot éreztem.
De a reakciójukból ítélve arra gondoltam:
ez akár valami nagyobb dolog
kezdetét is jelentheti.
Rájöttem, hogy a film elkészítése
csak a megoldás felét jelentette.
Az igazi hatás elérése attól függ,
hogy hol és hogyan vetítem le.
Gondolkodtam, hogy juthat el a film olyan
férfiakhoz, akiknek nagy szükségük van rá.
Hát, el kell mennem hozzájuk.
Ekkor kezdődött a munka neheze:
elmenni oda, ahol férfiak vannak.
Megtettem!
Elmentem kocsmákba,
sportklubokba,
edzőtermekbe, építkezésekre,
bárhova, ahol férfiak
általában előfordulnak.
Eddig 47-szer mutattam be a filmet,
mindenkinek, a Couttstól,
a királynő bankjától kezdve
egészen B kategóriás börtönökig,
és mindenik alkalom
nagyon különböző volt,
mindenik nagyon érdekes
beszélgetéseket idézett elő,
mindenik többet jelentett
mint csak egy film.
Rájöttem, hogy a kocsmák
a legmegfelelőbbek.
Igen, hallottam az alkohol
és a depresszió közti összefüggésről.
De a férfiak nagy része a kocsmákban van!
És...
amikor a férfi csak ott ül,
és senki nem erőlteti rá, hogy beszéljen,
csak dédelgeti a söröspoharát,
csak nézi, ahogy mások megnyílnak,
a végén talán majd kiböki:
"Igen, én is úgy érzem magam."
Ez olyan, mint elsőnek
lépni a táncparkettre.
Valaki elkezdi,
és ez önbizalmat ad a többieknek,
hogy bekapcsolódjanak.
Volt olyan eset, amikor férfiak,
akik azelőtt sosem találkoztak,
hirtelen nyíltan kezdtek beszélni
az őket érő stresszről és nyomásról,
csak azért, mert ezt látták
a képernyőn mások példáján.
Egy hétfői napon
reklámcégnek mutattam be a filmet,
és egy évi 300 000 fontot
kereső alakkal csevegtem.
Aztán pénteken egy börtönbe mentem,
ahol egy fogollyal társalogtam,
aki 21 évéből kilencet már letöltött.
Igazán meglepett, hogy mennyire
hasonlók voltak a gondjaik.
Az egyik a fizikai bezártság,
a másik pedig anyagi helyzetük:
úgy érzik, hogy a munkájuk uralja őket,
mindketten elszigeteltek,
mindkettőnek hiányzott a családja,
mindketten megbánták bizonyos döntésüket,
és szükségét érezték egy beszélgetésnek.
Arra következtettem:
"Ez valós módja annak, hogy segítsek,
annak, hogy a mentális egészség
tudatosságát cselekvéssé változtassam.
Tehát beszélgetős csoportot indítok."
Megalapítottuk a "Beszélgetős klubot"
a filmben szereplő emberekkel együtt,
a beszédmódra vonatkozó
egyszerű szabályokkal:
ne ítélkezzünk és ne adjunk tanácsot,
csak hallgassuk meg egymást.
Ehhez olyan módszert kellett találnom,
amelyet a férfiak elfogadnak,
mint pl. a helyes nyelvezet használata.
Vajon ez segít-e a férfiaknak abban,
ahogyan mentális egészségüket látják?
Már ez a két szó is akadálynak tűnik.
Sok férfi, akivel beszéltem, azt hitte,
hogy a mentális egészség
és mentális betegség ugyanazt jelenti.
De ha összevetjük a testi egészségünkkel,
akkor sokkal tisztábban látjuk a dolgokat.
Ha pl. agyunkat izomnak tekintjük,
segítségre van szüksége, hogy erősödjön,
de szüksége van pihenésre is.
Tehát mentális fitneszről beszélünk,
segítjük a férfiakat a mentális edzésben,
ahhoz, hogy mentálisan erősek –
edzettek és erősek – legyenek.
Meggyőződésünk, hogy a Beszélgetős klub
a rendszeres beszélgetés által
képes mentálisan edzetten
tartani az embereket.
Mindez két szóval kezdődik:
"Hogy vagy?"
De mivel tudjuk, hogy sok férfinak
nehéz ezt kifejezni,
még két szót hozzátettünk:
"tízes skálán":
"Hogy vagy? Tízes skálán?"
Majd megkérjük, magyarázzák meg,
miért azt a számot mondták.
Mindenkinek mást jelentenek a számok,
személyesek.
Ami az egyik férfinak ötös,
az egy másiknak hetes lehet.
Valójában ez csak egy módszer,
hogy felvállaljuk mentális állapotunkat.
De működik!
Mint pl. ma reggel.
Voltak próbáink,
pár dologgal ügyetlenkedtem,
és ideges voltam amiatt,
hogy ma önökkel találkozom.
Nem aludtam valami jól...
mert szorongtam, hogy itt kell lennem.
És rosszat is álmodtam.
Tehát
mi lesz ebből...
Felkelek és azt mondom: "Hogyan...
Ötpontosan ébredtem.
Hogy érhetek el hatost a reggeliig?
Hetest az ebédig?
És majd a nyolcast?"
Arra jöttem rá, hogy a válasz:
kedvesnek lenni önmagunkhoz.
Ma reggel futni mentem,
majd fejedelmien megreggeliztem,
felhívtam a gyerekeimet,
butaságokról beszélgettünk,
és a számom kezdett nőni.
Számomra az a fontos,
hogy a férfiak hogyan reagálnak –
akár a szétosztott szórólapokra,
akár a csoportok helyszínére.
Íme, ezek a szabályok.
Igazából,
nem adunk utasításokat, de kellenek
beszélgetésre vonatkozó szabályok.
Mi az első dolog,
mit tesz először egy férfi,
amikor ezeket meglátja?
Kettőbe hajtja.
Majd megint kettőbe hajtja,
és ismét kettőbe hajtja,
és beteszi a farzsebébe.
(Nevetés)
Ezért ennek minden egyes oldalát
felhasználom arra,
hogy meggyőzzem önöket,
(Nevetés)
lépjenek be a Beszélgetős klubba.
Az online közösségünk
csak pár hónapja működik,
de már több, mint ezer férfi van,
aki rendszeresen beszél ott a számairól.
Van 21 csoportunk
világszerte,
melyek hetente vagy havonta találkoznak
kocsmákban, edzőtermekben,
férfiak uralta helyeken,
ahol férfiak jól érzik magukat.
Megbizonyosodunk afelől,
hogy biztonságos, kényelmes,
meghitt környezetben vagyunk,
ahol a férfiak úgy érzik, elmondhatnak
bármit, amit a fejükben forgatnak.
Egy átlagos csoportban nyolc férfi van.
Körben ülünk.
Van egy beszélgetőlabdánk,
csak a labdát tartó férfi beszélhet.
Majd végigvesszük a számokat.
Aztán arról beszélünk,
hogy miért vagyunk hálásak.
Ezt követően elmondjuk,
hogyan fogunk vigyázni
mentális fittségünkre azon a héten,
majd befejezéskor ismét
megmondjuk a számokat.
Nagyon egyszerű, de nagyon hatásos,
és hihetetlen, de ez két órát tart.
A Beszélgetős klub előtt
sok mai tagunk mondta nekem,
hogy régen gyengeségnek érezte azt,
ha az érzéseiről beszél.
De most már tudják:
aggodalmaik rendszeres
szóba hozása megerősíti őket.
Ha elérhetnénk azt, hogy a férfiak
mentálisan erősebbek legyenek,
akkor esetleg befolyásolhatnánk
a stressz- és szorongásszintjüket is.
Amikor megkérdezték,
mit szeretnék ma
útravalóul adni önöknek,
az volt a válaszom:
a mentális fittség gondolatát,
és hogy kérdezzék meg szeretteiktől:
"Hogy vagy a tízes skálán?"
Mert rájöttem,
hogy ez az egyszerű kérdés
életeket változtathat meg.
A Steve film mindenik
levetítése után elmondom:
"Ha aggódsz valaki miatt, kérdezd meg:
»Hogy vagy, a tízes skálán?«"
Egy férfi elmesélte, hogy pont ezt tette.
Hazafele menet felhívta legjobb barátját.
Aggódott miatta.
Barátja hétvégi esküvőjén
az övé volt a vőfély szerepe,
de érezte, hogy valami nincs rendben vele.
Ezért megkérdezte:
"Hogy vagy, a tízes skálán?"
Hosszú szünet után
a barátja válaszolt,
és elkezdett beszélni a gondjairól.
Kiderült, hogy a barát
az esküvő lemondását fontolgatta.
El akart menekülni valahova,
sőt még az öngyilkosságot is említette.
De azáltal, hogy feltette a kérdést,
és mellette állt, megváltozott a helyzet.
A férfi most nős, gyereket várnak,
és mindketten a Beszélgetős klub tagjai.
Hiszem,
ha a Beszélgetős klub
10 évvel ezelőtt létezett volna,
Steve még itt lenne köztünk,
és én nem állnék itt a színpadon.
De visszamenni nem lehet.
Csak előre tudok menni.
Mást nem tehetek, mint megpróbálok
segíteni a következő Steve-en.
Most mindenkitől kérdezem:
Hogy vagy, a tízes skálán?
Köszönöm.
(Taps)
(Éljenzés)
(Taps)
Estatisticamente,
quem mais provavelmente
pode me matar sou eu mesmo.
Suicídio é a principal causa de morte
em homens abaixo dos 45 no Reino Unido:
12 homens por dia,
84 por semana,
um homem a cada 2 horas.
Um desses homens era meu melhor amigo
de infância, Steve Yates.
Mas ele não era um número.
Ele era um pai,
um filho,
um marido e um amigo,
meu amigo.
Ele era um cara ótimo,
divertido, incrível.
Quando adolescentes, éramos inseparáveis.
Aonde um ia, o outro ia também.
Vivíamos grudados.
Éramos unha e carne, irmãos de outra mãe.
Mas, quando ficamos mais velhos,
a vida nos separou,
e começamos a nos distanciar.
Então eu nunca soube
do verdadeiro estado do Steve,
até ser tarde demais.
Steve ficou tão mal mentalmente
que acreditava
que estaríamos melhor sem ele,
o que, claro, é completamente falso.
Batíamos papo de vez em quando,
mas ele sempre me dizia
que estava tudo ótimo.
Quando Steve morreu,
eu, como muitos outros, me culpei:
"O que eu poderia ter feito de diferente?
Como eu poderia tê-lo ajudado?
Por que ele tinha feito aquilo?"
Mas eu sabia que...
eu sabia que não tinha
como voltar no tempo.
Eu tinha de seguir em frente,
mas como fazer isso?
Eu precisava ajudar o próximo Steve,
para que outros amigos e parentes
não passassem pelo que estávamos passando.
Naquela época, li um artigo que dizia
que homens da minha idade
assistem a esporte e documentários.
Então,
pensei o seguinte:
"Vou fazer um filme".
"Steve" é um documentário positivo
sobre doença mental masculina:
pessoas de verdade,
conversas de verdade
e, o mais importante, soluções de verdade.
Viajei pelo país durante um ano,
conversando com pessoas incríveis
sobre o que elas estavam fazendo
e, acima de tudo,
o que podíamos fazer para prevenir.
E descobri que, quando eu mostrava
minha vulnerabilidade,
quando mostrava que não estava legal,
isso facilitava, era mais fácil
as pessoas se abrirem.
Tivemos uma estreia incrível
março passado,
com um público inacreditável
de 300 pessoas,
e o filme recebeu uma ovação de pé.
Fiquei completamente honrado.
Considerando a maneira
como as pessoas reagiram,
pensei que poderia ser
o começo de algo ainda maior.
Descobri que fazer o filme
era na verdade metade da solução.
Como e, principalmente, onde mostrar
o filme poderia fazer toda a diferença.
Eu me perguntei: "Como fazer esse filme
chegar aos homens que mais precisam dele?"
Pois eu precisava chegar até eles.
E foi aí que o trabalho duro começou,
ir aonde os homens estavam.
Então, fiz o seguinte:
fui a bares,
clubes esportivos,
academias, construções,
onde quer que normalmente houvesse homens.
Fiz 47 apresentações do filme,
para todo mundo, desde em bancos
como Coutts e Queens Bank,
até numa prisão de segunda categoria,
e cada uma delas
foi muito diferente,
cada uma delas ensejou
uma conversa incrível.
todas mais abrangentes
que discutir um filme.
Descobri que os bares
eram os melhores lugares.
Sim, conheço a relação
entre álcool e depressão.
Mas boa parte dos homens estão nos bares.
E...
quando um homem pode se sentar ali,
sem ser pressionado a falar,
apenas abraçando sua dor,
e ouvir outros se abrirem,
no fim ele pode simplesmente dizer:
"Sim, eu também me sinto assim".
É como a primeira pessoa
que se levanta pra dançar.
Quando alguém começa,
isso dá aos demais a confiança
para fazer o mesmo.
Eu estava lá quando um grupo de homens
que não se conheciam
de repente se abriram
sobre o estresse e a pressão que sentiam,
simplesmente porque viram
outros fazendo o mesmo na tela.
Uma semana, numa segunda,
fui a uma agência de publicidade.
Passei o filme lá,
e conversei com um cara que devia ganhar
umas 300 mil libras por ano.
Daí, numa sexta, eu estava numa prisão
conversando com um homem preso há 9 anos
cumprindo uma pena de 21 anos.
E o que realmente me surpreendeu
foi como as preocupações eram parecidas.
Um, fisicamente encarcerado;
o outro, financeiramente encarcerado,
sentindo que seu emprego o controlava:
ambos se sentindo isolados,
ambos sentindo falta da família,
ambos arrependidos de decisões tomadas,
e ambos precisando de conversar.
Então, pensei:
"Esse é um jeito real de fazer a diferença
e transformar a conscientização sobre
saúde mental em ação de saúde mental.
Então, comecei um grupo de conversas.
E criamos o "Talk Club",
o clube da conversa,
que fundei com outras pessoas do filme,
com regras simples sobre como conversar:
sem dar conselhos ou julgar,
apenas ouvir.
Mas, para tanto, era preciso achar
um jeito de os homens se identificarem,
usando, por exemplo, o vocabulário certo.
Será que isso podia ajudar
os homens a enxergar o modo
como eles viam a própria saúde mental?
Mesmo aquelas duas palavras
pareciam ser uma barreira.
Muitos homens com quem falei
achavam que saúde mental e doença mental
eram a mesma coisa.
Mas, se compararmos
com nossa saúde física,
as coisas ficam mais claras.
Tipo, se olharmos
para o cérebro como um músculo:
ele precisa de ajuda pra ficar mais forte,
mas também precisa de descanso.
Assim, falamos sobre a boa forma mental,
ajudando-os a ficar mentalmente em forma
para ficarem mentalmente mais fortes:
ficar em forma, ficar forte.
E acreditamos que o Talk Club,
simplesmente com conversas regulares,
pode manter os homens
mentalmente em forma.
Tudo começa com três palavras:
"Como vai você?"
Mas sabemos que muitos homens
acham difícil responder isso,
então acrescentamos
mais quatro palavras: "de um a dez".
"Como vai você de um a dez?"
E aí pedimos a eles que expliquem
por que disseram tal número.
O número de cada um é diferente,
é bem pessoal.
O "cinco"de um pode ser o "sete" de outro.
Trata-se na verdade de uma técnica,
um modo de compartilhar o estado mental,
mas funciona.
Hoje de manhã, por exemplo,
ensaiamos a palestra,
e eu me atrapalhei um pouco,
e fiquei preocupado.
Fiquei preocupado de estar
na frente de vocês hoje.
E não dormi muito bem...
foi a ansiedade de estar aqui.
E também não tive um sonho muito bom.
Então, para mim foi assim,
eu acordei e falei:
"Acordei um 'cinco'.
Como virar um 'seis' até a hora do café?
Chegar a um 'sete' na hora do almoço?
Chegar a um 'oito'?"
E descobri que cuidar bem de mim
era a resposta.
Então, saí pra correr hoje de manhã,
e tive um café da manhã ótimo,
liguei para meus filhos,
tive uma conversa boba com eles,
e meu número começou a aumentar.
Pra mim, tem a ver
como os homens funcionam,
desde o folheto que distribuímos
até onde os grupos se reúnem.
Vejam bem, estas são as regras.
Tudo bem,
não lemos instruções,
mas precisamos de regras pra conversar.
Então, qual a primeira coisa
que um cara faz com um folheto deste?
Ele vai dobrar ao meio.
Ele vai dobrar ao meio de novo,
e dobrar ao meio novamente,
e vai colocar no bolso de trás da calça.
(Risos)
Então, vou usar todos os lados do folheto
pra convencer você
(Risos)
de que você precisa
participar do Talk Club.
Nossa comunidade on-line está
funcionando há poucos meses,
e já temos mais de mil homens
falando sobre seus números regularmente.
Temos 21 grupos físicos,
ao redor do mundo,
funcionando semanal ou mensalmente,
em bares, academias,
espaços dominados por homens,
espaços confortáveis para os homens.
Nós cuidamos
para que sejam ambientes seguros,
confortáveis e confidenciais
onde os homens sintam que podem
falar seja lá o que vier à cabeça.
Um grupo normalmente tem oito homens.
Sentamos em círculo,
temos uma bolinha "da vez";
Só quem estiver com a bola pode falar.
Daí, cada um fala sobre seu "número".
Depois falamos de coisas
pelas quais somos gratos.
E aí temos uma rodada
de como vamos cuidar
da nossa forma mental naquela semana,
e depois falamos os números
antes de ir embora.
É tão simples, tão poderoso
e, de algum modo,
isso pode durar duas horas.
Antes do Talk Club,
muitos membros me disseram
que costumavam achar que era
fraqueza falar de seus sentimentos.
Agora eles sabem que falar regulamente
sobre suas preocupações
os torna mais fortes.
E, se tivermos homens
mentalmente mais fortes,
talvez consigamos impactar
seus níveis de estresse e ansiedade.
Assim, quando me perguntaram
o que eu queria que vocês levassem
deste momento nosso aqui,
bem, eu queria que vocês levassem
a ideia da boa forma mental,
e perguntassem a alguém que vocês amam:
"Como vai você de um a dez?"
Porque descobri que essa simples pergunta
pode mudar vidas.
Depois de cada exibição
do filme "Steve", eu digo:
"Se estiver preocupado
com alguém, pergunte:
"Como vai você de um a dez?"
E um homem me contou
que ele fez exatamente isso.
Voltando pra casa,
ele ligou para o melhor amigo.
Pois estava preocupado com ele.
Ele ia ser padrinho de casamento
do amigo no fim de semana,
mas ele sabia que havia
alguma coisa errada.
Daí, ele perguntou ao amigo:
"Como vai você de um a dez?"
Depois de uma longa pausa,
aquele homem respondeu,
e ele desabafou.
E descobriu que o amigo estava
prestes a cancelar o casamento.
Ele estava pensando em fugir,
e chegou a falar de suicídio.
Fazer aquela pergunta
e mostrar apoio mudou aquilo tudo.
Aquele homem hoje está casado,
está esperando um filho,
e o amigo e ele estão no Talk Club.
Acredito
que, se o Talk Club existisse
dez anos atrás,
Steve ainda estaria conosco,
e eu não estaria neste palco agora.
Mas eu não posso voltar.
Só posso seguir em frente.
Posso apenas tentar ajudar os novos Steve.
Então, eu lhes pergunto:
"Como vão vocês de um a dez?"
Obrigado.
(Aplausos)
(Vivas)
(Aplausos) (Vivas)
[Музыка]
[Аплодисменты]
[Музыка]
[Аплодисменты]
Статистически
Самое вероятное, что убьет меня, это я
Самоубийство-самая распространенная убийца людей
под 40 лет в Великобритании
12 человек в день, 84 в неделю
один каждые 2 часа
одним из этих людей
был моим лучшим другом детства-Стив Йейтс
но он не был числом, он был отцом
сыном, мужем
и другом, моим другом
он был прекрасным каждый день
веселым, прекрасным парнем
как детьми, так и подростками
неразлучимыми
вы бы не нашли одного без другого
мы были не разлей вода
Мы проводили очень много времени вместе
братья от другой матери
но когда мы стали чуть взрослее
жизнь встала на пути
и мы начали дрейфовать
Я никогда не знал каким на самом деле Стив был плохим
до того времени, когда уже стало слишком поздно
Стив стал ментально нездоровым, что верил
что нам будет лучше без него
что конечно же вообще неправда
мы переписывались время от времни
но он мне всегда говорил что все отлично
когда Стив умер, я как и другие,
начал винить себя
что я бы мог сделать по-другому
как бы я мог помочь
почему он сделал это, но я знал, что
я знал, что я не мог вернуться назад
мне нужно было идти вперед, но как я буду это делать
Я должен был помогать следующим Стивам
чтобы предотвратить прохождение других друзей и семей через то, что проходили мы
примерно в то время я прочитал статью про то, что сказал мужчина моего возраста
смотреть спорт и документалки
поэтому, это то, что я буду делать
я сниму фильм
Стив-позитивная документалка
про ментальное здоровье мужчин
реальные люди, реальные разговоры и самое главное реальные решения
в течении года я путешествовал по стране и разговаривал с удивительными людьми
про то, что они делали и самое главное про то, что как мы можем это остановить