Het was ongeveer twee jaar na Orkaan Katrina dat ik de overstromingskaarten van Louisiana voor het eerst zag. Deze overstromingskaarten geven het gebied weer dat reeds verloren is en de gebieden die we nog zullen verliezen. Deze kaarten werden die dag op een gemeenschapsbijeenkomst gebruikt om te tonen hoe een 9 meter hoge vloedgolf die door de orkaan veroorzaakt werd, gemeenschappen onder water kon zetten, zoals de mijne in Zuid-Louisiana, maar ook gemeenschappen aan de Mississippi en de kust van Alabama. Het land dat we verloren, vormde onze buffer tegen de zee. Ik stapte naar voren om deze grafieken te bekijken en in één ogenblik veranderde mijn leven voor de tweede keer op twee jaar tijd. De grafiek voorspelde enorm grondverlies in Zuid-Louisiana en een naderende zee, maar ze voorspelde ook expliciet het verdwijnen van mijn gemeenschap en van vele andere gemeenschappen voor het einde van deze eeuw. Ik was niet de enige vooraan in de ruimte. Ik stond daar met andere inwoners van gemeenschappen in Zuid-Louisiana -- zwart, Indiaans, arm. We dachten dat we verbonden waren door ons tijdelijke herstel na een ramp, maar kwamen erachter dat we nu verbonden waren door de onmogelijke taak om te zorgen dat onze gemeenschappen niet uitgewist zouden worden door het stijgen van de zeespiegel door klimaatverandering. Vrienden, buren, familie, mijn gemeenschap: ik veronderstelde gewoon dat het er altijd zou zijn. Grond, bomen, moerassen, bayous: ik veronderstelde dat het zou blijven zoals het al duizenden jaren was. Ik had het mis. Om te begrijpen wat er gebeurde met mijn gemeenschap, moest ik met andere gemeenschappen over de hele wereld spreken. Ik begon in Zuid-Louisiana, met de United Houma Nation. Ik sprak met jonge voorsprekers in Shishmaref, Alaska. Ik sprak met vissersvrouwen aan de kust van Vietnam, gerechtigheidsstrijders in Fiji, nieuwe generaties van leiders in de oude culturen van de Straat Torres. Gemeenschappen die al duizenden jaren bestonden, ondergingen hetzelfde lot en we bogen ons allen over de vraag hoe we de volgende 50 zouden overleven. Aan het eind van de volgende eeuw, zo voorspelt men, zullen meer dan 180 miljoen mensen verdrongen zijn door klimaatverandering en in Zuid-Louisiana verhuizen nu reeds diegenen die het zich kunnen veroorloven. Ze verhuizen omdat Zuid-Louisiana grondgebied verliest aan een van de hoogste tempo's op Aarde. Mijn bayou-gemeenschap verdwijnt, net zoals andere kustgemeenschappen. Gemeenschappen over de hele wereld vechten tegen het weggevaagd worden als we de impact van klimaatverandering werkelijk onder ogen komen. De afgelopen 14 jaar ben ik voorvechter geweest voor gemeenschappen die rechtstreeks getroffen zijn door de klimaatcrisis. Deze gemeenschappen worden gediscrimineerd in de herstelprocedures bij klimaatrampen en ze proberen ook de massale verplaatsing van mensen uit te balanceren met een instroom van anderen die kansen zien in opnieuw beginnen. Sinds 2005 worden mensen 'vluchtelingen' genoemd wanneer ze vertrekken omwille van klimaatrampen, zelfs als ze binnen landsgrenzen blijven. Deze verkeerde termen, bedoeld om de ander te identificeren, het slachtoffer, de persoon die hier niet hoort te zijn, deze termen zijn barrières voor economisch herstel, voor sociale integratie en voor het herstellen van de klimaatcrisis en het klimaattrauma. Woorden maken verschil. Wat er ook toe doet, is hoe we mensen behandelen die grenzen oversteken. We moeten erom geven hoe mensen die vandaag grenzen oversteken voor toevlucht en veiligheid, behandeld worden, op z'n minst omdat jij of iemand waarvan je houdt zich misschien zelf op het mensenrecht om te migreren zal moeten beroepen in de nabije toekomst. We moeten ons vandaag beginnen voorbereiden op wereldwijde migratie. Het is nu al een realiteit. Onze steden en gemeenschappen zijn niet voorbereid. Onze economische en sociale systemen zijn zelfs alleen maar voorbereid om winst te maken op mensen die migreren. Dit zal leiden tot klimaatgentrificatie en het zal ook de migratie van mensen bestraffen, meestal door uitbuiting op het werk en meestal door criminalisering. Klimaatgentrificatie in anticipatie op een stijgend zeeniveau is wat we zien op plaatsen als Miami, waar gemeenschappen die verwijderd waren van de waterkant, zich nu geen woonst op hogere grond kunnen veroorloven, ook al woonden ze daar oorspronkelijk, naarmate mensen wegtrekken van de kust. Deze mensen worden gedwongen te verhuizen, weg van de sociale en economische systemen waar ze nood aan hebben. Klimaatgentrificatie vindt ook plaats in de nasleep van klimaatrampen. Wanneer grote aantallen mensen een locatie voor onbepaalde duur verlaten, zien we anderen intrekken. Een andere vorm van klimaatgentrificatie is dat beschadigde huizen 'groen' heropgebouwd worden, maar daardoor een hogere waarde hebben, meestal te hoog voor zwarte, gekleurde en arme mensen die naar huis willen. Het prijsverschil tussen het huren en het bezitten van een huis is het verschil tussen de mogelijkheid om je recht uit te oefenen, je mensenrecht om naar huis te keren als een gemeenschap, of gedwongen worden om ergens anders te settelen, ergens minder klimaatbestendig, minder duur en alleen. De klimaatcrisis gaat over veel meer dan het verminderen van CO2-uitstoot en het is heel wat anders dan alleen maar extreme weersverschijnselen. We worden geconfronteerd met een shift in elk aspect van onze globale realiteit. Klimaatmigratie is daar slechts een klein onderdeel van, maar het zal een rimpeleffect hebben in zowel kuststeden als steden in het binnenland. Dus wat moeten we doen? Ik heb enkele ideeën. (Gelach) Eerst moeten we ons begrip van het probleem herbekijken. Klimaatverandering is niet het probleem. Klimaatverandering is het meest verschrikkelijke symptoom van een economisch systeem dat gebouwd werd voor enkelen om elk beetje waarde uit deze planeet en haar mensen te knijpen, van onze natuurlijke bronnen tot de vruchten van onze menselijke arbeid. Dit systeem heeft de crisis gecreëerd. (Applaus) We moeten de moed hebben om toe te geven dat we te veel genomen hebben. We kunnen onze ogen niet sluiten voor het feit dat de hele wereld de prijs betaalt voor het voorrecht en comfort van slechts enkele mensen op Aarde. Het is tijd dat we veranderingen maken doorheen de hele maatschappij aan een systeem dat consumptie stimuleert tot op het punt van globale onbalans. Onze sociale, politieke en economische extractiesystemen moeten veranderd worden in systemen die de Aarde hernieuwen en menselijke vrijheid wereldwijd verbeteren. Het is arrogant om te denken dat technologie ons zal redden. Het is ons ego dat denkt dat we verder kunnen gaan met deze oneerlijke en uitbuitende wijze van leven op deze planeet en zullen overleven. (Applaus) Om deze volgende fase te overleven in ons menselijke bestaan, moeten we onze sociale en economische systemen hervormen om onze collectieve veerkracht te ontwikkelen. De sociale herstructurering moet streven naar restauratie en herstel van de wereld en van de gemeenschappen waarvan afgepakt is, die gecriminaliseerd en geviseerd zijn gedurende generaties. Dit zijn de frontlinies. Dit is waar we beginnen. We hebben een nieuwe sociale houding nodig die migratie als een voordeel ziet, een noodzaak voor onze globale overleving, niet als een bedreiging voor ons individuele privilege. Collectieve veerkracht betekent steden ontwikkelen die mensen kunnen opvangen en voorzien in onderdak, eten, water, gezondheidszorg en vrijheid van overmatige ordehandhaving voor iedereen, ongeacht wie ze zijn of waar ze vandaan komen. Wat zou het uitmaken als we nu begonnen met het voorbereiden op klimaatmigratie? Uitgestrekte of wegkwijnende steden kunnen dit als een kans zien om een sociale infrastructuur te creëren, geworteld in gerechtigheid en eerlijkheid. We zouden geld kunnen stoppen in openbare ziekenhuizen en ze helpen met zich voor te bereiden op wat komen zal door klimaatmigratie, inclusief het trauma dat meekomt met verlies en verhuizen. We kunnen meer tijd investeren in gerechtigheid, maar dan niet voor tijdelijke winst, noch om begrotingstekorten te verhelpen. Het moet dienen voor langetermijnverandering en om gerechtigheid te bevorderen. Het is nu al mogelijk. Na Orkaan Katrina namen universiteiten en scholen over de hele VS studenten op om hen te helpen hun semester of jaar af te ronden zonder iets te missen. Deze studenten zijn nu productieve aanwinsten in onze gemeenschap en dit is waar onze gemeenschappen, bedrijven en instituties zich op moeten voorbereiden. De tijd is gekomen. Als we het probleem dus herformuleren op een meer realistische manier en onze sociale systemen herstructureren op een meer rechtvaardige manier, is alles wat er nog overblijft om te doen, terugkeren naar onze roots en een beroep doen op een van onze oudste krachten. Dit betekent per definitie dat we moeten leren -- zonder het te zien als symbolisch of exotisch of het af te schepen -- om het leiderschap en de traditionele kennis van een specifieke locatie te volgen. Het betekent dat we standaarden van ecologische billijkheid, klimaatrechtvaardigheid en mensenrechten moeten zien als de basisstandaarden, een startpunt van waaruit onze nieuwe maatschappij moet vertrekken. Dit alles vereist dat we een kracht groter dan onszelf moeten erkennen en een leven dat langer duurt dan de levens die wij zullen leven. Het vereist dat we geloven in dingen waarvan we ons gelukkig mogen prijzen dat we ze niet hoeven te zien. We moeten de rechten van de natuur eren. We moeten mensenrechten voor iedereen bevorderen. We moeten veranderen van een wegwerpmaatschappij, gericht op het individu, naar een die inziet dat we een collectieve en langdurige menselijkheid hebben. Anders zullen we het niet halen. We moeten inzien dat we allen verstrikt zitten in een oneerlijk systeem en we moeten erkennen dat de enige manier waarop jij zal overleven, erin bestaat dat wij achterhalen hoe we samen een gedeelde vrijheid werkelijkheid kunnen maken. Het goede nieuws is dat we van krachtige mensen afstammen. We stammen af van zij die, op de een of andere manier, het zodanig lang overleefd hebben dat wij hier vandaag zijn. Dat is voldoende reden om te vechten. En geloof je vriendin uit Zuid-Louisiana: de moeilijkste gevechten zijn de gevechten die we moeten vieren. Laten we ervoor kiezen om de volgende fase van ons planetaire bestaan mooi te maken en, terwijl we dat doen, het rechtvaardig en eerlijk voor iedereen te maken. We kunnen dit, mensen. We kunnen dit, omdat we moeten. We moeten, want anders verliezen we onze planeet en onszelf. Het werk begint hier. Het werk begint samen. Dit is mijn offergave. Dank je wel om ze te ontvangen. Bedankt. (Applaus)