Ik kom praten over klimaatverandering,
maar ik ben geen milieudeskundige.
Eigenlijk heb ik mezelf nooit
als een natuurmens gezien.
Ik ben nooit gaan kamperen,
heb nooit rondgetrokken,
had zelfs nooit een huisdier.
Ik heb mijn hele leven in steden gewoond,
in feite slechts in één stad.
En alhoewel ik de natuur
graag een bezoekje breng,
zag ik haar altijd als iets van elders,
ver weg,
met het hele moderne leven
een bastion tegen haar krachten.
In andere woorden,
net als iedereen die ik kende,
leefde ik mijn leven zelfvoldaan
en misleid
over de dreiging van mondiale opwarming.
Ik dacht dat die traag verliep,
ver weg gebeurde
en slechts een bescheiden bedreiging was
voor mijn manier van leven.
Op al die manieren
zat ik er schromelijk naast.
Als de meesten praten
over klimaatverandering,
praten ze over de toekomst.
Als ik dat deed, zou ik zeggen:
"Volgens de VN zullen we met deze koers
tegen het eind van de eeuw
waarschijnlijk vier graden Celsius
opwarming krijgen."
Dat zou volgens sommige
wetenschappers betekenen:
tweemaal meer oorlog,
half zoveel voedsel,
en een mondiaal BBP mogelijk 20% kleiner
dan het zou zijn zonder klimaatopwarming.
Dat is een pak erger
dan bij de Grote Depressie
en het zou blijvend zijn.
Maar de tegenslagen
zullen veel vroeger dan 2100 komen.
Men schat dat tegen 2050
veel van de grote steden
in Zuid Azië en het Midden Oosten
in de zomer bijna letterlijk
onleefbaar heet zullen worden.
Dat zijn steden die vandaag een thuis
bieden aan 10, 12, 15 miljoen mensen.
En binnen 30 jaar
kan je daar misschien
niet meer buitenkomen
zonder risico op zonnesteek
of misschien wel dood.
De planeet is nu 1,1 °C warmer
dan voor de industrialisatie.
Dat lijkt misschien niet veel,
maar het plaatst ons al
buiten het temperatuurgebied
van de hele menselijke geschiedenis.
Dat betekent dat alles dat we
als soort ooit hebben gekend,
de evolutie van het menselijk dier,
de ontwikkeling van de landbouw,
de ontwikkeling
van de primitieve beschaving,
de moderne beschaving
en de industriële beschaving,
alles wat we van onszelf weten
als biologische wezens,
als sociale wezens, als politieke wezens,
is allemaal het resultaat
van klimaatomstandigheden
die we al achter ons hebben gelaten.
Het is alsof we landden
op een compleet andere planeet
met een compleet ander klimaat.
En nu moeten we uitzoeken
wat van de beschaving die we meebrachten
deze nieuwe omstandigheden kan doorstaan,
en wat niet.
En het gaat van hier verder bergafwaarts.
Een heel lange tijd
werd ons verteld dat klimaatverandering
een traag verloop kent.
Het begon met de industriële revolutie
en wij moesten de rommel
van onze grootouders opruimen
om er onze kleinkinderen
niet mee op te schepen.
Het was een verhaal van eeuwen.
In feite is de helft van de uitstoot
ooit geproduceerd door het verbranden
van fossiele brandstoffen
in de loop van de hele
menselijke geschiedenis
geproduceerd
in slechts de laatste 30 jaar.
Dat is sinds Al Gore zijn eerste boek
over opwarming publiceerde.
Dat is sinds de VN het IPCC
over klimaatverandering oprichtte.
Wij hebben sinds toen
meer schade aangericht
dan in alle eeuwen en millennia tevoren.
Ik ben 37 jaar,
wat inhoudt dat mijn leven
dit hele verhaal omvat.
Toen ik werd geboren,
leek het klimaat van de planeet stabiel.
Vandaag ...
staan we op de rand van een katastrofe.
De klimaatcrisis is geen
erfenis van onze voorouders.
Ze is het werk van één enkele generatie.
De onze.
Dit kan allemaal
op slecht nieuws lijken --
wat het ook is, heel slecht nieuws --
maar het bevat, denk ik,
ook wat goed nieuws,
tenminste relatief gezien.
Deze impacts zijn angstwekkend groot.
Maar ook opwindend, denk ik.
Want het toont uiteindelijk aan
hoeveel macht wij hebben
over het klimaat.
Als deze helse scenario's op ons afkomen,
is dat omdat wij ze hebben laten gebeuren,
omdat wij ervoor kozen
ze te laten gebeuren.
Wat inhoudt dat we ook
voor andere scenario's kunnen kiezen.
Nu ziet dat er misschien
een beetje te rooskleurig uit
en de politieke hindernissen
zijn in feite enorm.
Maar het is een feit dat de mens de
voornaamste oorzaak van de opwarming is:
de koolstof die we
de atmosfeer inpompen.
Onze handen rusten op de knoppen.
Wijzelf kunnen het verhaal schrijven
van de toekomst van het klimaat
van onze planeet.
Niet alleen kunnen -- we doen het al.
Omdat niets doen ook iets doet,
zullen wijzelf dat verhaal schrijven
of we het nu leuk vinden of niet.
Dit is niet zomaar een verhaal,
wij allen houden de toekomst
van onze planeet in onze handen.
Het is het soort verhaal
dat we alleen tegenkwamen
in de mythologie
en de theologie.
Een enkele generatie
die de toekomst van de mensheid
op het spel zette,
krijgt de taak te zorgen
voor een nieuwe toekomst.
Hoe zou die eruizien?
Het kan betekenen dat we de planeet
moeten overdekken met zonnepanelen --
echt waar je ook kijkt.
Het kon betekenen dat als we een betere
technologie zouden ontwikkelen,
we met wat minder zouden kunnen volstaan.
Men schat dat slechts een sliertje Sahara
genoeg zonne-energie absorbeert
voor alle energiebehoeften van de aarde.
We zouden waarschijnlijk
een nieuw elektriciteitsnet nodig hebben,
een dat geen twee derde
van zijn energie verspilt als warmte,
zoals vandaag in de VS.
Misschien konden we
wat meer kernenergie nodig hebben,
al zou het een totaal andere vorm
van kernenergie moeten zijn,
omdat nu de technologie
simpelweg niet kost-competitief is
met die van hernieuwbare energie,
waarvan de prijs snel aan het dalen is.
We hebben een nieuw soort vliegtuig nodig,
omdat ik niet denk
dat het erg realistisch is
om aan de hele wereld te vragen
het vliegen op te geven,
vooral omdat zovelen
van het mondiale Zuiden
het zich nu pas kunnen veroorloven.
We hebben vliegtuigen nodig
die geen koolstof uitstoten.
We hebben een nieuw soort landbouw nodig.
Waarschijnlijk willen mensen vlees
niet opgeven of veganist worden,
dus zouden we vlees
anders moeten gaan kweken.
Of misschien op een oude manier,
vermits we al weten
dat traditionele graaspraktijken
runderboerderijen kunnen veranderen
van wat we koolstofbronnen noemen,
die CO2 produceren,
tot koolstofputten, die het absorberen.
Als je van tech-oplossingen houdt,
kunnen we misschien
vlees in een lab kweken.
Wellicht kunnen we ook
echt vee voeden met zeewier,
omdat dat hun methaanproductie
met 95 tot 99% vermindert.
Waarschijnlijk moeten we
dat allemaal doen,
omdat, zoals met elk
stukje van deze puzzel,
het probleem eenvoudig
te enorm en te gecompliceerd is
om het op te lossen
met één enkel wondermiddel.
En hoeveel oplossingen we
ook zullen gaan toepassen,
we gaan waarschijnlijk
niet op tijd 'decarboniseren'.
Dat is de angstwekkende wiskunde
waar we tegen aankijken.
We gaan de klimaatverandering
niet kunnen verslaan,
alleen maar ermee leven en ze beperken.
Dat betekent dat we waarschijnlijk
wat 'negatieve uitstoot' moeten hebben,
waardoor we ook koolstof
uit de atmosfeer gaan halen.
Miljarden nieuwe bomen,
misschien wel biljoenen.
En hele plantages
met koolstofvangende machines.
Misschien een industrie
van twee- of viermaal de omvang
van de olie- en gasindustrie van vandaag,
om de schade ongedaan te maken
die deze industrieën de afgelopen
tientallen jaren hebben veroorzaakt.
We zouden een nieuw soort
infrastructuur moeten hebben,
gemaakt van een nieuw soort cement,
want als cement nu een land zou zijn,
het de derde grootste
uitstoter van de wereld was.
China giet elke drie jaar evenveel cement
als de VS in de hele 20ste eeuw.
We zouden zeedijken
en rivierdijken moeten bouwen
om de mensen aan de kust te beschermen,
waarvan er velen nu te arm zijn
om ze vandaag te bouwen,
wat betekent dat we moeten stoppen
met eng nationalistische geopolitiek
die maakt dat we het lijden
van mensen elders onbelangrijk vinden,
zelfs als we ervan op de hoogte zijn.
Deze betere toekomst
zal niet gemakkelijk zijn.
Maar alleen mensen staan haar in de weg.
Dat zal je misschien niet erg troosten,
als je weet wat ik weet over menselijke
brutaliteit en onverschilligheid,
maar ik beloof je dat
het beter is dan het alternatief.
Wetenschap weerhoudt ons niet van actie
en de technologie evenmin.
Vandaag al hebben we
de middelen om ermee te beginnen.
En natuurlijk hebben we ook de middelen
om de armoede in de wereld te stoppen,
epidemieën
en ook vrouwenmishandeling.
Wat we daarom nodig hebben,
meer nog dan nieuwe middelen,
is nieuwe politiek,
een manier om deze menselijke
hindernissen te overwinnen --
onze cultuur, onze economieën,
onze voorkeur voor status quo
en het feit dat we bagatelliseren
wat ons echt bang maakt.
Onze kortzichtigheid.
Ons gevoel van eigenbelang.
En het egoïsme van 's werelds
rijken en machtigen,
die er het minst bij gebaat zijn
om iets te veranderen.
Ook zij zullen lijden,
maar niet zoveel als diegenen
die het minst hebben,
die het minst aan de opwarming
hebben bijgedragen
en die het minst hebben geprofiteerd
van de gebeurtenissen
die ons tot de crisis hebben gebracht,
maar die er in de komende jaren
de grootste last van zullen dragen.
Een nieuwe politiek
zou de zaak om die last te beheren --
waar hij terechtkomt
en hoe zwaar hij zal zijn --
de topprioriteit van onze tijd
moeten maken.
Wat dan ook, klimaatverandering
zal het moderne leven veranderen.
Een zekere hoeveelheid opwarming
hebben we al en is onvermijdelijk,
wat waarschijnlijk ook zal gelden
voor een zekere hoeveelheid lijden.
En zelfs als we heldhaftig
actie ondernemen
en een aantal van de meest
angstaanjagende scenario's vermijden,
zou dat betekenen dat we op een totaal
andere planeet gaan leven.
Met nieuwe politiek, nieuwe economieën,
een nieuwe relatie tot de technologie
en een nieuwe relatie met de natuur --
een totaal nieuwe wereld.
Maar wel een relatief leefbare.
Relatief welvarend.
En groen.
Waarom niet voor die gaan?
Bedankt.
(Applaus)