Δεν καταλάβατε τίποτα, ε;
(Γέλια)
Υπάρχουν 63 εκατομμύρια κουφοί στην Ινδία
που το περνάνε αυτό
κάθε μέρα, κάθε χρόνο
και προσπαθούν να καταλάβουν
ό,τι δεν ακούν.
Υπάρχει μεγάληέλλειψη επίγνωσης
και κοινωνικό στίγμα
όταν έχεις παιδί με αναπηρία.
Οι γονείς τρέχουν από 'δω κι από 'κει
προσπαθώντας να καταλάβουν
πώς να μεγαλώσουν το παιδί τους.
Τους έχουν πει,
"Αν και το παιδί σας δεν ακούει,
ο λάρυγγάς του είναι εντάξει.
Οι φωνητικές του χορδές είναι μια χαρά
και μπορεί να μάθει να μιλά."
Τότε ξεκινά το ταξίδι χρόνων
προσπαθώντας να διδάξουν
αυτό το μικρό παιδί
πώς να αρθρώνει λέξεις που δεν ακούει.
Ακόμα και με την οικογένεια του,
αυτό το παιδί θέλει
να επικοινωνεί με τους γονείς του.
Θέλει να παίρνει μέρος στις συζητήσεις.
Αλλά δεν μπορεί και δεν καταλαβαίνει
γιατί κανείς δεν τον ακούει.
Οπότε νιώθει απομονωμένος
και χάνει
μια κρίσιμη ικανότητα
που απαιτείται όταν μεγαλώνουμε.
Πάει στο σχολείο και σκέφτεται,
"ελπίζω ότι τα πράγματα θα είναι αλλιώς."
Και βρίσκει τους δασκάλους
να ανοιγοκλείνουν το στόμα τους
και να γράφουν περίεργα πράγματα
στον πίνακα.
Χωρίς να καταλαβαίνει, επειδή δεν ακούει,
τα αντιγράφει,
τα επαναλαμβάνει στις εξετάσεις
και με λίγους χαριστικούς βαθμούς
τελειώνει το σχολείο.
Ποιες είναι οι πιθανότητες να δουλέψει;
Αυτό το παιδί δεν έχει πραγματική παιδεία.
Πρέπει να βλέπει τις λέξεις
κι έχει λεξιλόγιο 30-40 λέξεις.
Έχει ανασφάλεια
κι ίσως είναι θυμωμένος με όλο τον κόσμο,
γιατί νιώθει
ότι τον έχει αφήσει ανάπηρο συστηματικά.
Πού θα δουλέψει;
Θα είναι ανειδίκευτος εργάτης,
συχνά σε πολύ βίαιες συνθήκες.
Εκεί ξεκινά το ταξίδι της "γέννησης" μου
το 2014. Όπως είπε η Κέλλυ, δεν έχω