Kilka lat temu,

malowałam obraz "Niebo".

Był to swobodny, malowany gestem

abstrakcyjny obraz.

Myślę, że jest to moja post modernistyczna
wersja ekspresjonizmu abstrakcyjnego.

Czytam biografię de Kooninga,

o tym jak biedny de Kooning siedział
na krześle latami,

starając się dobrze namalować obraz.

A ja dalej maluję swój oszukany
ekspresjonizm abstrakcyjny

robiąc dokładnie to samo:

Patrzę na to.

Chodzę, grzebiąc w nim trochę.

Siadam.

I czytam książkę i myślę,

"Ogarnij się, de Kooning!"

I wtedy myślę,

"O boże, to jest trudne!"

I w tym momencie przestałam.

[ŚMIECH]

Kiedy zaczęłam malować,

mój obraz opierał się na rzeźbie,

używałam farby akrylowej prawie jak
materiału do rzeźbienia.

Malowałam prosto z góry na dół

a potem prosto z jednej strony na drugą,

przykrywając pociągnięcia pędzla.

Nie szlifowałam ich,

ale starałam się, żeby nie były
w ogóle ekspresjonistyczne.

W pewnym momencie

Naklejałam taśmę maskującą
i całość zamalowywałam,

więc było to trochę kanciaste
i też trochę "gestykularne"

w tym samym czasie.

To był ogromny przełom.

Dostajesz to i to.

Na dwa sposoby.

Masz Albers i de Kooninga
w tym samym obrazie.