MARCEL DZAMA: PAG-AYOS NG KAGULUHAN

May kalumaan na ang mga kasuotang ito.

[tawa]

Itong isa na 'to ay pang-Halloween.

[tawa]

Siguro may ugali ako
mapag-bunton sa mga gamit.

At isa iyon sa mga bagay
na hindi ko na-iangkop

sa pagiging taga-New York

--ang magbawas ng mga
kagamitan kasimbilis

nang laki ng iyong apartment.

[musika]

Dati akong taga Winnipeg, Canada.

Sobrang lamig ang tag-lamig doon

at nagtatagal ito ng
halos kalahating taon.

Ang hirap magtipon
para makipagsalamuha

dahil humahadlang
ang panahon

kaya't nagiging mag-isa
ka lamang.

Palagi akong nagkukulay 
noong bata ako.

Palagi akong gumuguhit 
ng mga halimaw ng Universal.

Kahit sinong karakter pa ito,

tulad nila Wolfman at Dracula.

[tunog ng paniki]

Gumawa rin ako ng sarili kong mundo

para lang may magawa ako.

[huni ng kuwago]

[sigaw ng leon]

Ang pamumuhay 
sa Winnepeg,

lalo na sa taglamig,

nagmimistulang isa 
ang kagiliran at lupa.

Kaya parang nakakakita ka ng
isang blankong pahina.

At mangyaring may naglalakad dito,

nagmumukha ito
na parang isang blankong papel

na may pigura.

Sa tingin ko, hindi ko namalayan

na talagang 
na-impluwensyahan

nito ang aking estilo.

Noong ako pa ay nag-aaral pa lamang,

naninirahan pa ako sa aking mga magulang.

Mayroon akong malalaking obra sa tabla
mula sa farm ng aking lolo.

Sumira siya ng isang bahay

at ginamit ko ang mga kahoy mula doon

at pinintahan ito gamit ang mga pintura.

Nagkaroon ng sunog sa aming bahay.

Nawala lahat ang aking mga likha

pati na rin ang aking mga kagamitan.

Kaya't nagsimula akong gumihit 
sa mga hotel stationery

at iyon ang aking naging thesis.

["The Royal Art Lodge" kolaborasyon]

Doon ako nasimulang nakilala 
sa mga likha na iyon,

mga mag-isang background
na may onting bagay.

Mula nang mangyari ang sunog,
may pakiramdam talaga ng malaking kawalan.

Pero meron din posibilidad,

at sa ilang paraan, naging mas madali
ang paglipat sa New York.

Madalas akong gumamit ng pula 
at kayumangging kulay dati.

Ngayon ay mas gumagamit ako ng asul.

Gumawa rin ako ng mga politikal na obra
sa panahon ni Bush at ng digmaan sa Iraq.

Sa panahon ni Trump, naramdaman kong
dapat matulog.

Kailangan kong mai-alis ang lahat 
ng mga nasa balita ng araw na iyon,

at kailangan ko itong mailabas.

Isinama ko ang imaheng Dada dahil

may bahid ito ng suklam ng
unang digmaang pandaigdig.

Naisip kong magandang panahon ito

para sa kasuklaman ng nangyayari [tawa]
sa panahon ng pulitika ngayon.