Como a túa personalidade define as túas ideas políticas

A psicóloga social Dannagal Young analiza a ligazón entre a nosa psicoloxía e as nosas ideas políticas, e mostra como os tipos de personalidade encaixan en xente que lles dá prioridade á apertura e á flexibilidade (liberales) e en xente que prefiren orde e seguridade (conservadores). Escoite como ambos os dous conxuntos de trazos son cruciais en calquera sociedade e como están explotando perigosamente as nosas diferenzas para dividirnos. E se as cousas non fosen así?

Son psicóloga política e social.

Estudo como a xente entende o mundo

e o que isto significa
para a sociedade e a democracia,

que resulta ser moito.

Algúns ven un mundo seguro e bo,

o que lles permite tolerar a incerteza

e tomarse tempo para explorar e disfrutar.

Outros son sumamente conscientes
dos perigos do seu entorno,

co cal, lle dan prioridade
á orde e ao predicible

fronte á apertura e á experimentación.

Na miña investigación académica

estudo como estas dúas posturas
definen como pensamos e sentimos

en canto a todo o que hai
entre a arte e a política.

Tamén exploro como as elites políticas

e os medios partidistas
usan estas diferenzas

para xerar odio e medo

e como a economía do sistema de medios
explota estas mesmas diferenzas.

Pero, tras estudar isto,

non me quedei coa idea de que
estamos condenados a estar divididos,

senón que é cousa nosa
considerar os dous conxuntos de trazos

necesarios e incluso valiosos.

Por exemplo, dous homes que foron
moi influíntes na miña vida.

Primeiro, o meu difunto marido, Mike.

Era un artista que
vía un mundo seguro e bo.

Gustáballe a ambigüidade
e divertirse na súa vida.

De feito, coñecímonos
na comedia improvisada

onde el ensinaba aos improvisadores
a escoitar e a ser abertos

e a estar cómodos sen saber
o que ía suceder despois.

Despois de casarnos e de ter un bebé,

a Mike diagnosticáronlle
un tumor cerebral.

Durante meses de hospitais e cirurxías

copiei o que facía Mike

e intentei practicar a ser aberta

e estar ben sen saber
o que ía suceder despois.

Foi a súa tolerancia cara á ambigüidade

a que me permitiu sobrevivir
a eses meses de incerteza

e axudoume a explorar novas formas de
reconstruír a miña vida tras a súa morte.

Despois de un ano e medio
despois de que morrese Mike,

coñecín o meu marido actual, PJ.

PJ é un avogado penalista

que ve o mundo como potencialmente bo

sempre que os perigos se xestionen ben.

Tamén prefire a orde e o predicible:

na súa vida diaria,

na súa comida,

na selección da súa roupa.

E PJ ten un humor despiadado,

pero, moralmente, tamén é moi serio

cun gran sentido do deber e determinación.

E valora a tradición, lealdade e familia,

por iso, cando tiña 28 anos

non dubidou en casar cunha viúva,

adoptar o fillo que tiña

e crialo coma se fose seu.

A necesidade de PJ de certeza e de peche

trouxo estabilidade ás nosas vidas.

Comparto estas dúas historias de Mike e PJ

non só por ser persoais,

senón porque ilustran dúas cousas
que descubrín cando investigaba.

Primeiro, que os nosos trazos psicolóxicos
definen a nosa relación co mundo

e segundo,

que estas dúas posturas son
totalmente posibles para as nosas vidas.

É triste que os incentivos políticos e
económicos do noso entorno mediático

busquen explotar estas diferenzas

para que nos enfademos,

para que nos chame a atención,

para que fagamos clic

e para que nos enfrontemos entre nós.

E funciona.

Funciona, en parte, porque estes
mesmos conxuntos de trazos

están relacionados coas crenzas
políticas e culturais máis profundas.

Durante anos,
os psicólogos políticos estudaron

como os trazos psicolóxicos
definen as nosas crenzas políticas.

Fixemos experimentos para entender como

a psicoloxía e postura política define
como actuamos ante estímulos apolíticos.

Esta investigación mostrou

que os menos preocupados polos perigos,

que toleran a ambigüidade,

adoitan ser máis liberais
cultural e socialmente

en canto a temas como inmigración,
crimes ou sexualidade.

E debido á súa tolerancia á ambigüidade,

tamén adoitan aceptar os cambios

e gústalles reflexionar
polo mero feito de reflexionar,

o que axuda a explicar por que

hai diferentes preferencias estéticas
na esquerda e na dereita.

Os liberales son máis
propensos que os conservadores

para valorar cousas como a arte abstracta

ou incluso historias sen un final claro.

No meu traballo experimental

tamén descubrín que estas diferenzas
axudan a explicar por que

a sátira irónica e política é máis
probable que sexa apreciada

e entendida polos liberales
que polos conservadores.

Por outro lado,

a xente que está pendente dos perigos,

que prefiren certeza e peche,

tenden a ser conservadores
en canto ao político, cultural e social.

Ao estaren alerta,

tamén toman decisións rápidas e eficaces,

guiados pola intuición e pola emoción.

E descubrimos que estes trazos
axudan a explicar

por que aos conservadores lles gustan
os programas de opinión política

que identifican clara e eficazmente
os perigos e os inimigos.

Porén, é esencial

que estas propensións non son absolutas,

non son fixas.

Hai liberais que analizan os perigos,

así como hai conservadores
que toleran a ambigüidade.

De feito, as crenzas políticas de PJ

non son radicalmente diferentes ás de Mike.

A relación entre a psicoloxía e
a política depende do contexto:

con quen estamos e que pasa ao noso redor.

O problema é que neste momento,

o noso contexto dominante,

o noso contexto político e mediático

necesita que estas diferenzas
sexan absolutas

para poder ratificalas

ou incluso para convertelas en armas.

Debido ao poder e a querer gañar cartos,

hai xente na política e nos medios
que queren que creamos

que a xente que percibe o mundo
de xeito diferente a nós,

os Mike ou os PJ,

son perigosos.

E as redes sociais usan
algoritmos e o «microtargeting»

para mandarnos mensaxes divisorias

personalizadas para o gusto de cada un.

Mensaxes relacioandas coa política,
a cultura e a raza.

Todos os días vemos os efectos
devastadores que teñen estas mensaxes.

Estadounidenses que se enfadan e
lle teñen medo aos do outro bando.

Ataques do outro bando
que destrúen o país.

Pero parádevos e pensade un segundo.

Que pasaría se esas diferenzas nunca
se convertesen en armas?

A tendencia liberal de cara
á apertura e á flexibilidade

permítenos lidar coa incerteza

e explorar novos camiños car
a innovación, creatividade

ou descubrimentos científicos.

Pensade en cousas como viaxar ao espazo
ou en curas para enfermidades

ou nunha arte que imaxine e
reimaxine un mundo mellor.

E as tendencias conservadoras cara
a vixilancia, seguridade

e tradición.

Estas cousas motívannos

a facer o que se debe facer

para a nosa protección e estabilidade.

Pensade na seguridade que
nos ofrecen as nosas forzas armadas

ou na seguridade do noso sistema bancario.

Ou pensade na estabilidade

que ofrecen as institucións democráticas
como os xurados

ou as tradicións culturais como os
fogos artificiais do 4 de xullo.

E se a ameaza real que se lle presenta
á sociedade e á democracia

non é por parte do outro bando?

¿E se o perigo real vén por parte
das elites políticas e mediáticas

que intentan facernos crer

que estariamos mellor sen o outro bando

e que usan estas divisións para
o seu propio beneficio personal,

financieiro e político?

Mike e PJ vían o mundo
de formas moi diferentes,

pero estas dúas percepcións tan distintas
enriquecen a miña vida todos os días.

No canto de que o noso contexto
político e mediático

determine que o outro bando é o inimigo

e nos faga crer que iso é verdade,

Que tal se escollemos
crear nós o contexto?

Xente real que conecte
con outra xente real

e valoren estes dous puntos de vista
polo que son:

accións necesarias que nos
axuden a sobrevivir e prosperar xuntos.

Grazas.