چگونه شخصيت شما ديدگاه سياسي‌‌تان را شکل می‌دهد

روانشناس اجتماعی، داناگال یانگ ارتباط بین شخصیت ما و سیاست را شرح می‌دهد و نشان می‌دهد که چگونه مدل‌های روانشناسی عمدتا به دو گروه افرادی که به پذیرا بودن و انعطاف اولویت می‌دهند (آزادی‌خواهان)، و افرادی که نظم و قطعیت را ترجیح می‌دهند (محافظه‌کاران) تقسیم می‌شوند. بشنوید چرا هر دوی این سری ویژگی‌ها برای هر جامعه‌ای ضروری هستند و چگونه از تفاوت‌های ما به طرز خطرناکی برای تفرقه انداختن بین ما بهره‌کشی می‌شود. چه می‌شود اگر اینطور نباشد؟

من یک روانشناس سیاسی و اجتماعی هستم.

من چگونگی درک مردم از دنیا را
مطالعه می‌کنم

و اینکه آن برای جامعه و دموکراسی
به چه معناست...

که مشخص شده بسیاراهمیت دارد.

بعضی از مردم، دنیا را
جای خوب و امنی می‌بینند،

و این باعث می‌شود که آنها
با عدم قطعیت راحت باشند

و زمانی را برای کشف و بازی بگذارند.

افراد دیگر از تهدیدهای محیط اطرافشان
به شدت آگاه هستند،

به همین خاطر نظم و قابل پیش‌بینی بودن
برای آن‌ها اولویت دارد

نسبت به پذیرا بودن و تجربه کردن.

در تحقیقات دانشگاهیم،

بررسی می‌کنم چگونه این دو رویکرد
طرز فکر و نحوه احساس ما را شکل می‌دهند

درباره هرچیزی از هنر گرفته تا سیاست.

همچنین بررسی می‌کنم که چگونه نخبگان سیاسی

و رسانه‌های حزبی
از این تفاوت‌ها استفاده می‌کنند

تا نفرت و ترس ایجاد کنند

و چگونه اقتصاد سیستم رسانه‌ای ما
از همین شکاف‌ها بهره‌برداری می‌کند.

اما بعد از مطالعه این‌ها،

من به این نتیجه رسیدم
که ما محکوم به جدایی و تفرقه نیستیم

بلکه این بر عهده ماست که
هر دوی این سری خصوصیات را

ضروری و حتی ارزشمند ببینیم.

برای مثال، دو مردی که در زندگی خود من
بسیار تاثیرگذار بوده‌اند را در نظر بگیرید.

اول، همسر فقیدم، مایک.

او یک هنرمند بود
که دنیا را خوب و امن می‌دید.

او از ابهام و بازی در زندگیش
استقبال می‌کرد.

ما از طریق کمدی بداهه با هم آشنا شدیم

جایی که او به کمدین‌های بداهه‌گو
یاد می‌داد گوش کنند و پذیرا باشند

و با اینکه نمی‌دانند بعد چه اتفاقی می‌افتد
راحت باشند.

بعد از اینکه ازدواج کردیم و
پسرمان به دنیا آمد،

تشخیص داده شد که مایک
مبتلا به تومور مغزی است.

و در طول ماه‌ها بستری بودن در بیمارستان
و عمل‌های جراحی،

من از مایک پیروی کردم،

تلاش کردم که پذیرا بودن را تمرین کنم

و با ندانستن آن چه اتفاق خواهد افتاد
راحت باشم.

این تحمل مایک در برابر ابهام بود

که به من اجازه داد آن ماه‌‌های سرشار
از عدم قطعیت را دوام بیاورم

و به من کمک کرد راه‌های جدیدی برای دوباره
ساختن زندگیم را بعد از فوت او جستجو کنم.

بعد از حدود یک سال و نیم از مرگ او،

من با همسر کنونی‌ام، پی جی آشنا شدم.

پی جی یک دادستان جنایی است

که دنیا را بالقوه خوب می‌بیند

در صورتی که تهدید‌ها به خوبی مدیریت شوند.

همچنین، او فردی است که
نظم و قابل پیش‌بینی بودن را

درروال روزمره خود جای می‌دهد.

در غذاهایی که می‌خورد،

در انتخاب لباس‌هایش.

و پی جی به شدت شوخ طبع است،

اما همینطور از نظر اخلاقی بسیار جدی

و دارای حس وظیفه و هدفمندی قوی است.

و او برای سنت‌ها، وفاداری و خانواده
ارزش قائل است،

که باعث شد او در سن ۲۸ سالگی

برای ازدواج با یک بیوه تامل نکند،

پسر کوچکش را به فرزندی قبول کند

و او را مثل فرزند خودش بزرگ کند.

این نیاز پی جی به اطمینان و
تکلیف خود را دانستن بود

که ثبات را به زندگی ما آورد.

من این دو داستان از مایک و پی جی را
با شما به اشتراک می‌گذارم

نه صرفا چون آن‌ها شخصی هستند،

بلکه به این خاطر که آنها دو چیزی که من
در تحقیقات خود یاقته‌ام را مجسم می‌کنند.

اول اینکه ویژگی‌های روان‌شناختی ما
چگونگی ارتباط ما با دنیا را شکل می‌دهند،

و دوم،

اینکه هر دوی این رویکردها
زندگی همه‌ی ما را ممکن می‌سازند.

اما متاسفانه، انگیزه‌های سیاسی
و اقتصادی محیط رسانه‌های ما

به دنبال بهره‌کشی از این تفاوت‌ها هستند

تا ما را خشمگین کنند،

توجه ما را جلب کنند،

تا بازدید بیشتری دریافت کنند،

و ما را علیه یکدیگر سازند.

و این کار جواب می‌دهد.

این روش جواب می‌دهد تا حدی به این دلیل که
همین ویژگی‌های شخصیتی

به باورهای اصلی سیاسی و فرهنگی
مرتبط هستند.

برای سال‌ها،
روانشناسان سیاسی مطالعه کرده‌اند

چگونه ویژگی‌های شخصیتی ما
باورهای سیاسی‌مان را شکل می‌دهند.

ما آزمایش‌هایی انجام داده‌ایم تا دریابیم

چگونه بُعد روانشناسی و سیاسی ما
نحوه پاسخ به یک محرک سیاسی را شکل می‌دهند.

و این تحقیق نشان داده است

که افرادی که کمتر نگران تهدیدها هستند،

و تحمل ابهام را دارند،

تمایل دارند از لحاظ فرهنگی و اجتماعی
آزادی‌خواه باشند

درباره مسائلی مثل مهاجرت، جرم
یا گرایش‌های جنسی.

و چون تحمل ابهام را دارند،

همچنین تمایل دارند
با اختلافات جزئی کنار بیایند

و آنها از فکر کردن
به خاطرخودش لذت می‌برند،

که کمک می‌کند به توضیح علت این نکته که

ترجیح‌های زیبایی شناختی متمایزی
در افراد حزب چپ و راست وجود دارد.

به طوریکه آزادی‌خواهان بیشتر از
محافظه‌کاران

احتمالا چیزهایی مثل هنر انتزاعی را
درک می‌کنند

یا حتی داستان‌هایی که
فاقد یک پایان‌بندی مشخص هستند.

در کار تجربیم،

همچنین دریافته‌ام که این تفاوت‌ها
می‌توانند کمک کنند

به توضیح اینکه چرا طنز کنایه‌آمیز سیاسی
بیشترازمحافظه‌کاران،

از سوی آزادی‌خواهان
محتمل است مورد تقدیر قرار گیرد و درک شود.

از سوی دیگر،

افرادی که تهدیدها را زیرنظر دارند،

کسانی که قطعیت وخاتمه دادن را
ترجیح می‌دهند،

معمولا محافظه‌کاران سیاسی،
فرهنگی و اجتماعی ما هستند.

همچینین چون گوش به زنگ هستند،

سریع و کارآمد تصمیم می‌گیرند،

درحالیکه با شهود و احساس هدایت شده‌اند.

و ما متوجه شدیم که این ویژگی‌ها
به توضیح این که

چرا محافظه‌کاران
از برنامه‌های گفتگوی عقاید سیاسی

که به طور شفاف و کارآمد تهدیدها و
دشمنان را شناسایی می‌کنند، لذت می‌برند.

اگر چه، چیزی که بسیار حائز اهمیت است

این است که این گرایشات مطلق نیستند

آن ها ثابت نیستند.

آزادی‌خواهانی وجود دارند
که تهدیدها را زیر نظر دارند

همانطور که محافظه‌کارانی وجود دارند
که تحمل ابهام را دارند.

در حقیقت، عقاید سیاسی پی جی

چندان با عقاید سیاسی مایک
تفاوت فاحش ندارند.

رابطه‌ی بین روان‌شناسی و سیاست
به شرایط بستگی دارد:

اینکه با چه کسی هستیم و
اطرافمان چه می‌گذرد.

مشکل اینجاست که در حال حاضر،

شرایط غالب ما،

شرایط سیاسی و رسانه‌ای ما،

در واقع می‌طلبد
که این تفاوت‌ها مطلق باشند،

تقویت شوند،

و حتی تبدیل به سلاح شوند.

به دلایلی مرتبط با قدرت و سود،

بعضی افراد در سیاست و رسانه‌ها
می‌خواهند ما باور کنیم

که افرادی که رویکرد متفاوتی نسبت به ما
درباره جهان دارند،

افرادی مثل مایک و افرادی مثل پی جی،

به خودی خود خطرناک هستند.

و بسترهای شبکه‌های اجتماعی از الگوریتم‌ها
و هدف‌گیری خرد استفاده می‌کنند

تا پیام‌های تفرقه‌افکنانه ارسال کنند

درقالب ويژگی‌های زیبایی‌شناختی پیام‌رسانی
که ترجیح می‌دهیم.

پیام‌هایی که مرتبط با سیاست،
فرهنگ و نژاد هستند.

و ما روزانه
شاهد اثرات مخرب این‌ گونه پیام‌ها هستیم.

آمریکایی‌هایی که از طرف مقابل
عصبانی و وحشت‌زده هستند.

اتهامات حزب مخالف
که آمریکا را نابود می‌کنند.

اما برای لحظه‌ای درنگ کرده و فکر کنید.

چه می ‌شد اگر آن تفاوت‌ها
هیچ‌گاه تبدیل به سلاح نمی‌شدند؟

این گرایش‌های آزادی‌خواهانه
به پذیرا بودن و انعطاف است

که به ما اجازه می‌دهد
با عدم قطعیت کنار بیاییم

و راه‌های جدیدی به سمت نوآوری و خلاقیت

و کشف علمی جستجو کنیم.

به چیزهایی مثل سفر فضایی و درمان بیماری‌ها
فکر کنید

یا هنری که جهان بهتری را
متصور می‌شود و بازمی‌انگارد.

و آن گرایش‌های محافظه‌کارانه
به احتیاط و امنیت

و سنت‌ها.

این‌ها چیزهایی هستند که ما را برمی‌انگیزند

تا کاری که باید را انجام دهیم

برای محافظت از خود و ثبات.

به امنیتی فکر کنید
که توسط نیروهای مسلح ما بوجود آمده

یا امنیت سیستم بانکی ما.

یا به ثباتی فکر کنید که

توسط نهادهای دموکراتیک مثل هیئت منصفه
ارائه می‌شود،

یا سنت‌های فرهنگی
مثل آتش‌بازی در چهارم ماه ژوئیه.

چه می‌شود اگر تهدید واقعی
که متوجه جامعه و دموکراسی است

در اصل توسط طرف مقابل ایجاد نشده باشد؟

چه می‌شود اگر خطر واقعی توسط نخبگان سیاسی
و رسانه‌ای ایجاد شده باشد

که می‌کوشند ما را به این تفکر

که بدون طرف مقابل اوضاع‌مان بهتر
خواهد بود، وادارند

و کسانی که از این تفاوت‌ها برای نفع شخصی،

اقتصادی و سیاسی خود استفاده می‌کنند؟

مایک و پی جی بسیار متفاوت
با دنیا تعامل داشتند،

اما این رویکردهای متفاوت هر روز
به غنی کردن زندگی من ادامه می‌دهند.

به جای اینکه شرایط سیاسی و رسانه‌ای‌مان

تعیین کنند که طرف مقابل دشمن است

و ما را به این باور برسانند
که این عقیده درست است،

چه می‌شود اگر ما اتتخاب کنیم
که شرایط را خودمان خلق کنیم؟

طوری که افراد واقعی با افراد واقعی دیگر
ارتباط برقرار کنند،

درحالیکه به این دو رویکرد بخاطر ماهیت‌شان
احترام می‌گذارند:

موهبت‌هایی ضروری که قادرند به ما کمک کنند
تا با هم زنده بمانیم و رشد کنیم.

متشکرم.