ภูมิปัญญาโบราณที่เป็นมิตรต่อโลกของชนเร่ร่อนชาวมองโกล
-
0:01 - 0:05เป็นเรื่องน่าขำที่มีชาวต่างชาติหลายคน
ถามฉันด้วยคำถามเดิม ๆ -
0:05 - 0:06เมื่อพวกเขารู้จักฉันเป็นครั้งแรก
-
0:06 - 0:07คำถาม เช่น
-
0:08 - 0:10"ว้าว คุณมาจากมองโกเลียหรือ
-
0:10 - 0:12แล้วคุณขี่ม้าไปทำงานหรือเปล่า"
-
0:13 - 0:15"คุณรู้จักโค้กไหม"
-
0:16 - 0:19หรือ "ที่มองโกเลียมีช็อกโกแลตไหม"
-
0:19 - 0:22แล้วถ้าฉันนึกสนุกขึ้นมา
-
0:22 - 0:24ฉันก็จะตอบไปว่า
-
0:24 - 0:25"โอ้พระเจ้า
-
0:25 - 0:27ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย
-
0:27 - 0:29โค้กกับช็อกโกแลตคืออะไรหรือ
-
0:29 - 0:31คุณช่วยเล่าให้ฟังเพิ่มเติมหน่อยได้ไหม"
-
0:32 - 0:33มันได้ผลทุกครั้งเลย
-
0:33 - 0:35และพวกเราก็มักจะหัวเราะกับเรื่องนี้
-
0:36 - 0:41ในความเป็นจริงนั้น เมืองหลวงของเรา
เมืองอูลานบาตาร์ มีความเป็นเมืองสูงมาก -
0:41 - 0:43เรามีอาคารพาณิชย์
-
0:43 - 0:44โรงแรมชื่อดัง
-
0:44 - 0:46และพื้นที่ศิลปะที่สวยงามด้วย
-
0:46 - 0:49บ่อยครั้งที่
-
0:49 - 0:52ชาวต่างชาติมักจะนึกถึงแต่ว่า
มองโกเลียขาดแคลนอะไร -
0:53 - 0:56พวกเขาเห็นภูมิภาพที่ไม่เคยถูกแตะต้อง
อันกว้างใหญ่ของเรา -
0:56 - 0:58วิถีชีวิตร่อนเร่พื้นเมือง
-
0:58 - 1:01และมองว่ามันเป็นสัญญาณของความยากจน
-
1:02 - 1:03แต่ฉันไม่เห็นด้วย
-
1:03 - 1:06ที่จริงแล้ว ฉันคิดว่า
มีหลายอย่างที่เราเรียนรู้ได้ -
1:06 - 1:08จากชนเร่ร่อนชาวมองโกลโบราณ
-
1:08 - 1:09ที่จะช่วยให้เราอยู่รอดได้
-
1:09 - 1:12ในอนาคตที่กำลังจะมาถึงนี้
-
1:13 - 1:18นี่คือภาพของฉันที่กำลังเล่น
เครื่องดนตรีพื้นเมืองอันโดงดังของมองโกเลีย -
1:18 - 1:19โมรินฮูร์
-
1:19 - 1:22หรือซอหัวม้า
-
1:22 - 1:25ฉันเริ่มเล่นเครื่องดนตรีนี้
ตั้งแต่อายุเก้าขวบ -
1:25 - 1:28และเมื่ออายุ 11 ขวบก็ได้เดินทางไปรอบโลก
-
1:28 - 1:31เป็นตัวแทนของมองโกเลีย
ในงานนานาชาติต่าง ๆ -
1:31 - 1:37อยู่อาศัยและเรียนที่ญี่ปุ่น
จีน ฟินแลนด์ เยอรมนี และสวีเดน -
1:38 - 1:40แต่หลังจากนั้น
-
1:40 - 1:41เมื่อฉันอายุ 21 ปี
-
1:41 - 1:44ฉันก็ได้เสียแม่ผู้เป็นที่รักไป
-
1:44 - 1:46และเพียงอีกสองปีต่อมา
-
1:46 - 1:47ฉันก็ได้เสียพ่อไป
-
1:48 - 1:50เนื่องจากฉันเป็นลูกคนเดียว
-
1:50 - 1:52ฉันจึงเศร้าและเหงาอย่างมาก
-
1:53 - 1:57ในตอนนั้น สิ่งเดียว
ที่ฉันยังเหลืออยู่คือประเทศของฉัน -
1:57 - 1:59ฉันจึงตัดสินใจย้ายกลับบ้าน
-
2:00 - 2:02เมื่อฉันหลงไปกับความเศร้าเสียใจ
-
2:02 - 2:06ประเทศของฉันได้ทำให้ฉันรู้สึก
ปลอดภัยและเป็นส่วนหนึ่งของสังคม -
2:06 - 2:10ฉันจินตนาการว่าท้องฟ้าสีคราม
อันกว้างใหญ่ของมองโกเลียคือพ่อของฉัน -
2:10 - 2:13และภูมิภาพแสนสวยงาม
ที่ไม่เคยถูกแตะต้องคือแม่ของฉัน -
2:14 - 2:18จากที่เคยอาศัยอยู่ในประเทศพัฒนาแล้ว
มากว่าสิบปี -
2:18 - 2:21ฉันได้ห่างเหิน
จากวิถีชีวิตเร่ร่อนไปอย่างมาก -
2:21 - 2:25ฉันจึงต้องการที่จะกลับมาเชื่อมต่อ
และรับรู้ด้วยตัวของฉันเอง -
2:26 - 2:30ฉันมักจะเดินทางออกจากเมือง
ไปยังจังหวัดของปู่ย่าตายายฉัน -
2:30 - 2:32ในชนบทของมองโกเลีย
-
2:32 - 2:35เพื่อดูว่าพ่อแม่และฉันนั้นมาจากไหน
-
2:35 - 2:37และเพื่อให้เข้าใจตัวตนของฉันได้ดีขึ้น
-
2:37 - 2:42ตลอดที่ฉันเติบโตมา ฉันได้ยินเรื่องราว
เกี่ยวกับชนเผ่าเร่ร่อนชาวมองโกลอยู่เสมอ -
2:42 - 2:46ว่าเป็นกลุ่มคนที่ต้อนรับแขก
ได้ดีที่สุดในโลก -
2:46 - 2:48และฉันต้องการที่จะเห็นด้วยตาตัวเอง
-
2:48 - 2:52ว่าพวกเขาให้อาหาร
และที่อยู่กับคนแปลกหน้าจริงหรือไม่ -
2:53 - 2:55ฉันจึงออกเดินทางไปยังชนบท
-
2:55 - 2:58ขับรถไปบนทางลูกรังหลายชั่วโมง
-
2:59 - 3:01สิ่งที่น่าทึ่งเกี่ยวกับชนเร่ร่อนชาวมองโกล
-
3:01 - 3:06ก็คือเพื่อนบ้านมักจะอยู่ห่างกัน
ไกลถึง 40 กิโลเมตร -
3:06 - 3:10และไม่มีการถือครองที่ดินสำหรับ
เลี้ยงสัตว์เป็นส่วนตัวในมองโกเลีย -
3:11 - 3:12อาจมองได้ว่า
-
3:12 - 3:16ชนเร่ร่อนชาวมองโกล
มีอิสรภาพอย่างเต็มที่ -
3:16 - 3:19เคลื่อนย้ายไปที่ไหนก็ได้
ในภูมิภาพที่สวยงามตามที่ต้องการ -
3:19 - 3:21ในที่สุดฉันก็ได้พบกับเยิร์ตหลังเล็ก ๆ
-
3:21 - 3:23และพักจอดรถ
-
3:23 - 3:25เยิร์ต หรือเกร์
-
3:25 - 3:27คือที่อยู่อาศัยดั้งเดิมของชาวมองโกล
-
3:28 - 3:31สร้างขึ้นจากวัสดุธรรมชาติร้อยเปอร์เซ็นต์
-
3:31 - 3:33โครงและพื้นไม้
-
3:33 - 3:34เชือกหนัง
-
3:34 - 3:37และผ้าคลุมหนา
ซึ่งทำมาจากขนแกะอัด -
3:38 - 3:40และใช้เวลาเพียงแค่
สามถึงสี่ชั่วโมง -
3:41 - 3:43ในการตั้งหรือเก็บ
-
3:43 - 3:45และช่วยให้ความอบอุ่น
-
3:45 - 3:48ตลอดฤดูหนาวที่มีอุณหภูมิ
ติดลบ 50 องศาเซลเซียส -
3:50 - 3:51ด้านนอกเยิร์ต
-
3:51 - 3:54เด็ก ๆ กำลังเล่น
กับแกะและแพะ -
3:54 - 3:56และเมื่อฉันทักทายพวกเขา
-
3:56 - 3:58พ่อแม่ของพวกเขาก็เชิญฉันเข้าไปในบ้าน
-
3:58 - 4:01ภรรยาเทชานมอุ่น ๆ ให้ฉัน
-
4:01 - 4:02และสามีนำอาหารมาให้ฉันกิน
-
4:02 - 4:05เป็นอาหารที่พวกเขา
ได้เตรียมไว้บนโต๊ะอยู่แล้ว -
4:05 - 4:07หลังจากคุยกันไปสักพัก
-
4:07 - 4:10สามีถามฉันอย่างสุภาพถึงจุดประสงค์ของฉัน
-
4:10 - 4:11ฉันจึงตอบไปตรง ๆ ว่า
-
4:11 - 4:13ฉันแค่มาท่องเที่ยว
-
4:13 - 4:15และสำรวจรากเหง้าปู่ย่าตายายของฉัน
-
4:15 - 4:17และฉันต้องการที่พักอาศัย
-
4:17 - 4:19เนื่องจากดวงอาทิตย์กำลังตกแล้ว
-
4:19 - 4:21รู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น
-
4:21 - 4:24เขาบอกว่าฉันสามารถอยู่ได้
นานเท่าที่ฉันต้องการ -
4:25 - 4:26โดยมีเงื่อนไขหนึ่งข้อ
-
4:27 - 4:30เขาขอให้ฉันเล่นโมรินฮูร์
-
4:30 - 4:32ซอหัวม้ามองโกลพื้นบ้านของเรา
-
4:33 - 4:37ในหัวฉัน ฉันไม่คิดเลยว่า
นี่จะเป็นเรื่องจริง -
4:37 - 4:40ซอหัวม้าเป็นเหมือนตั๋วผ่านทาง
-
4:40 - 4:43เมื่อชาวมองโกลรู้ว่า
คุณสามารถเล่นโมรินฮูร์ได้ -
4:43 - 4:45คุณจะได้รับการยกย่องทันที
-
4:46 - 4:48พวกเขากล่าวว่าสายซอทั้งสองเส้น
-
4:48 - 4:51เล่าเรื่องราวทั้งหมดในโลกใบนี้
-
4:52 - 4:55สุดท้ายฉันจึงได้อยู่
กับพวกเขาเป็นเวลาเก้าวัน -
4:55 - 4:57และพวกเขาไม่ได้ขอให้ฉันไปเลย
-
4:57 - 5:00ฉันคิดว่าถ้าฉันลองขอ
อยู่ที่นั่นสักสองเดือน -
5:00 - 5:01พวกเขาก็คงจะให้
-
5:02 - 5:03แต่ประเด็นสำคัญคือ
-
5:03 - 5:05ก่อนที่ฉันจะได้พบพวกเขา
-
5:05 - 5:10ฉันเดาว่าชนเร่ร่อนชาวมองโกล
ต้อนรับแขกเพราะความใจดีของพวกเขา -
5:10 - 5:12เหมือนกับคนทั่วไป
-
5:12 - 5:15แต่ฉันก็ได้รู้ว่ามีอะไรที่มากกว่านั้น
-
5:15 - 5:18มันคือเรื่องของการอยู่รอดเป็นชุมชน
-
5:18 - 5:22เนื่องจากชนเร่ร่อนอาศัยอยู่
ในพื้นที่ห่างไกลเป็นอย่างมาก -
5:22 - 5:25ชีวิตพวกเขาจึงขึ้นอยู่กับ
ธรรมชาติทั้งหมด -
5:26 - 5:28หิมะตกหนัก
-
5:28 - 5:29น้ำท่วมฉับพลัน
-
5:29 - 5:31หรือลมพายุรุนแรง
-
5:31 - 5:33อาจทำให้ครอบครัวชนเร่ร่อนเสียหายได้เลย
-
5:34 - 5:38วันนี้อาจมีคนแปลกหน้าต้องการความช่วยเหลือ
-
5:38 - 5:41แต่วันพรุ่งนี้อาจเป็นคุณ
-
5:41 - 5:43นั่นจึงเป็นเหตุผลที่พวกเขาต้องคอยดูแลกัน
-
5:43 - 5:46และต้อนรับใครก็ตามที่ต้องการความช่วยเหลือ
-
5:46 - 5:49นี่เป็นสิ่งที่น่าประทับใจมากสำหรับฉัน
-
5:49 - 5:53เพราะฉันรู้สึกว่ามนุษย์เรา
กำลังเห็นแก่ตัวกันมากขึ้น -
5:54 - 5:58การได้อยู่กับครอบครัวชนเร่ร่อน
ทำให้ฉันได้ตื่นรู้ -
5:58 - 6:01นี่ไม่เหมือนกับสิ่งที่ฉันเคยได้เห็นมา
ในประเทศพัฒนาแล้ว -
6:01 - 6:03ภรรยาของครอบครัวนี้
-
6:03 - 6:07แสดงวิธีทำผลิตภัณฑ์
จากนมออร์แกนิกต่าง ๆ ให้ฉันดู -
6:07 - 6:09เช่น ชีสขาว โยเกิร์ต เซเกเย
-
6:09 - 6:13แม้กระทั่งวอดก้า
ที่ทำมาจากนมวัว -
6:13 - 6:18และเครื่องมือทั้งหมดที่พวกเขาใช้
ก็ทำเองจากวัสดุธรรมชาติ -
6:19 - 6:21และภายในเยิร์ต
-
6:21 - 6:24พวกเราเผามูลวัวแห้งเพื่อให้ความอบอุ่น
-
6:24 - 6:26แทนที่จะใช้เชื้อเพลิงอื่น ๆ
-
6:26 - 6:29ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ตรงข้ามกับ
-
6:29 - 6:32ชีวิตในเมืองของฉัน
ที่เต็มไปด้วยพลาสติกและโลหะ -
6:33 - 6:37และนี่ก็เป็นประสบการณ์
ครบทั้งประสาทสัมผัสทั้งห้าสำหรับฉัน -
6:37 - 6:40เป็นความซับซ้อนในรูปแบบ
ที่ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง -
6:41 - 6:46ยิ่งฉันได้เดินทางผ่านชนบท
อันห่างไกลของมองโกเลีย -
6:46 - 6:47ฉันก็ยิ่งเข้าใจมากขึ้น
-
6:47 - 6:52ถึงวิถีชีวิตเร่ร่อนโบราณ
ที่มีที่มาจากธรรมชาติผู้ให้กำเนิด -
6:52 - 6:56ชีวิตเร่ร่อนนั้นสร้างขยะเป็นศูนย์
อย่างแท้จริง -
6:57 - 6:59ตลอดหกปีที่ผ่านมา
-
6:59 - 7:02ฉันได้พบมากกว่า 20 ครอบครัว
-
7:02 - 7:05และประสบการณ์ของฉันก็ยังคงเหมือนเดิม
-
7:05 - 7:08พวกเขาเชิญฉันเข้าไป ให้อาหารกับฉัน
-
7:08 - 7:11และให้ที่อยู่กับฉันหากฉันต้องการ
-
7:11 - 7:15ฉันประหลาดใจมาก
กับสิ่งของที่เขามีอยู่น้อยนิด -
7:15 - 7:19ตอนแรก ฉันคิดว่ามันเป็นเพราะ
พวกเขาเคลื่อนย้ายประมาณสี่ครั้งต่อปี -
7:19 - 7:21โอเค มันเป็นตรรกะง่าย ๆ
ที่เข้าใจได้ -
7:21 - 7:23คุณเอาของไปแค่เท่าที่ต้องใช้
-
7:23 - 7:25แต่ฉันเพิ่งได้เรียนรู้ว่า
-
7:25 - 7:27มีหลักปรัชญาที่ล้ำลึกกว่านั้น
-
7:28 - 7:31จากประวัติศาสตร์นั้น ชนเร่ร่อนเชื่อว่า
-
7:31 - 7:33พวกเราเป็นเพียงผู้ผ่านทาง
เข้ามาในชีวิตนี้ -
7:33 - 7:35ผู้คนมาแล้วก็ไปโดยไม่มีอะไรติดตัว
-
7:35 - 7:41พวกเขาจึงเชื่อว่าไม่มีเหตุผล
ที่จะต้องสร้างอะไรที่ทำลายธรรมชาติ -
7:41 - 7:44หรือมีความโลภ
ความอยากได้ทางวัตถุ -
7:44 - 7:48ในเมื่ออายุขัยของคุณ
มีเพียงไม่ถึง 100 ปี -
7:49 - 7:52ดังนั้น พวกเขาจึงใส่ใจในประเพณี
-
7:52 - 7:53มรดกทางวัฒนธรรม ประวัติศาสตร์
-
7:54 - 7:56และส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น
-
7:57 - 8:02หลักปรัชญาชนเร่ร่อนโบราณนี้
ทำให้ฉันนึกได้ว่าต้องคิดให้กว้างขึ้น -
8:02 - 8:05และไกลขึ้นกว่าความสะดวกสบาย
ของตัวฉันเอง -
8:06 - 8:13ในชนบทของมองโกเลีย
ฉันได้รู้สึกถึงอิสรภาพอย่างแท้จริง -
8:13 - 8:16และทุกครั้งที่ฉันกลับมาในเมือง
-
8:16 - 8:18ฉันจะมองหาวิธีที่จะอยู่อย่างเรียบง่าย
-
8:19 - 8:22ฉันได้ทำให้เอกสารในบริษัทของฉัน
เป็นรูปแบบดิจิทัล -
8:22 - 8:25จากสิ่งที่เคยต้องใช้กระดาษ A4 เป็น 20 ห่อ
-
8:25 - 8:27ตอนนี้ใช้เพียงหนึ่งห่อเท่านั้น
-
8:27 - 8:31ฉันลดขนาดอพาร์ตเมนต์
ลดคาร์บอนฟุตพรินต์ -
8:31 - 8:33และเริ่มมีนิสัย
ที่จะคิดซ้ำ ๆ ก่อนทำอะไรบางอย่าง -
8:33 - 8:36เช่น ซื้อของ เลือกวิธีการเดินทาง
-
8:36 - 8:40และตัวเลือกในการใช้ชีวิตอื่น ๆ
ทั้งที่บ้านและที่ทำงาน -
8:40 - 8:42และที่สำคัญที่สุด
-
8:42 - 8:46ฉันหยุดทำงานการตลาดสินค้าบริโภค
ที่มีการเติบโตอย่างรวดเร็ว -
8:46 - 8:51และเปลี่ยนไปทำงานกับองค์กร
ที่ส่งเสริมความยั่งยืน -
8:51 - 8:55แต่ความเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่ที่สุด
-
8:55 - 8:58คือฉันได้เริ่มเห็นการพัฒนา
-
8:58 - 9:00ด้วยตาของฉันเอง
-
9:00 - 9:02ในเมืองต่าง ๆ
-
9:02 - 9:05การเป็นชนเร่ร่อนอาศัยอยู่ในเยิร์ตพื้นเมือง
-
9:05 - 9:07และมีสิ่งของน้อย
-
9:07 - 9:11มักจะถูกมองว่าเป็นสัญญาณของความยากจน
-
9:11 - 9:13ไม่ใช่แค่ในต่างประเทศ
-
9:13 - 9:16แต่ในมองโกเลียก็เช่นกัน
-
9:16 - 9:20พวกเราคิดว่าจุดมุ่งหมายสุดท้าย
ของประเทศกำลังพัฒนาทุกประเทศ -
9:20 - 9:23คือการเป็นโตเกียว
หรือนิวยอร์กเมืองต่อไป -
9:23 - 9:27ที่เต็มไปด้วยตึกระฟ้า
ห้างใหญ่โต และทางด่วน -
9:27 - 9:31ชุมชนทั่วโลกกำลังละเลย
วิถีชีวิตดั้งเดิมของตัวเอง -
9:31 - 9:33เพื่อแสวงหาความร่ำรวยทางวัตถุ
-
9:34 - 9:36แต่พวกเราอย่าลืมว่า
-
9:36 - 9:37ประเทศพัฒนาแล้ว
-
9:37 - 9:41เป็นประเทศที่มีส่วนมากที่สุด
ในการเกิดการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ -
9:42 - 9:44เราจึงต้องถามตัวเราเองว่า
-
9:44 - 9:48ทำไมเราจึงยังเดินตาม
แนวทางเดิม ๆ อยู่ -
9:48 - 9:51ในเมื่อเรารู้แล้วว่ามันสร้าง
ความเสียหายต่อโลก -
9:51 - 9:54เราทุกคนได้รับรู้แล้ว
ถึงผลกระทบจากทางเลือกของพวกเรา -
9:54 - 9:56ในแปดเดือนที่ผ่านมานี้
-
9:57 - 10:00ดังนั้นการปฏิบัติต่อธรรมชาติอย่างถูกต้อง
-
10:00 - 10:03และมุ่งสร้างนิสัยให้เป็นมิตรต่อโลก
และสร้างขยะเป็นศูนย์ -
10:03 - 10:06จึงไม่ใช่แค่ทางเลือกอีกต่อไป
-
10:06 - 10:10แล้วใครกันที่จะรู้สูตรสำคัญนี้
มากไปกว่าบรรพบุรุษของเราเอง -
10:10 - 10:13ผู้ที่อยู่รอดได้โดยไม่มีสื่อ
-
10:13 - 10:15หรือเทคโนโลยี
-
10:15 - 10:17แต่ด้วยภูมิปัญญา
-
10:18 - 10:20การเป็นพลเมืองของมองโกเลีย
-
10:20 - 10:22ฉันเติบโตมากับคำพูด
-
10:22 - 10:25ว่าประเทศกำลังพัฒนานั้นด้อยกว่า
-
10:25 - 10:27และฉันก็เคยเชื่ออย่างสนิทใจ
-
10:28 - 10:32แต่มาวันนี้ ฉันต้องการที่จะพูด
ให้ดังและชัดเจน -
10:33 - 10:37ว่าฉันไม่เห็นข้อเสียของ
ประเทศที่กำลังพัฒนาอีกต่อไป -
10:37 - 10:38ในทางตรงกันข้าม
-
10:38 - 10:42ฉันเห็นประเทศที่มี
โอกาสอันยิ่งใหญ่ -
10:42 - 10:44ที่จะได้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง
-
10:44 - 10:48ประเทศที่สามารถกำหนด
แนวทางการพัฒนาของตัวเองได้ -
10:48 - 10:52และมีโอกาสมากที่สุด
ที่จะสร้างสิ่งแวดล้อมที่ปลอดภัยและดีขึ้น -
10:52 - 10:54สำหรับทุกคน
-
10:54 - 10:57สิ่งที่บรรพบุรุษของเราเคยใช้
มาเป็นหลายพันปี -
10:57 - 10:59ก็ใช้กับเราได้ในตอนนี้
-
10:59 - 11:00และในอนาคต
-
11:00 - 11:03เมื่อนำมาใช้ร่วมกับนวัตกรรมต่าง ๆ
-
11:04 - 11:07อย่างไรเสีย พวกเราก็เป็นเพียงแขกของโลกนี้
-
11:07 - 11:11ดังนั้นเรามาทำให้มันถูกต้องกัน
ทั้งต่อโลกและซึ่งกันและกัน -
11:11 - 11:14เหมือนกับที่ชนเร่ร่อนชาวมองโกล
โบราณเคยทำไว้ -
11:15 - 11:16ขอบคุณ
- Title:
- ภูมิปัญญาโบราณที่เป็นมิตรต่อโลกของชนเร่ร่อนชาวมองโกล
- Speaker:
- ฮูลัน บัตฮูยัก
- Description:
-
more » « less
มีหลายสิ่งที่เราสามารถเรียนรู้ได้จากชนเร่ร่อนชาวมองโกลถึงวิธีการอยู่รอดในอนาคตที่กำลังจะมาถึง นี่เป็นสิ่งที่กล่าวโดยนักเคลื่อนไหวด้านสิ่งแวดล้อม ฮูลัน บัตฮูยัก เธอจะแสดงให้เราเห็นผ่านการเดินทางไปในภูมิภาคชนบทอันน่าตื่นตาตื่นใจของประเทศ เธอแสดงให้เห็นว่าชนเร่ร่อนชาวมองโกลอยู่รอดได้อย่างไรในพื้นที่ห่างไกลเป็นหลายพันปีด้วยสมบัตินวัตกรรมอันน่าทึ่งที่เป็นมิตรต่อโลกและสร้างขยะเป็นศูนย์ มีภูมิปัญญาให้พวกเราได้เรียนรู้ว่าจะอยู่อย่างเรียบง่าย ยั่งยืนมากขึ้น และเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติผู้ให้กำเนิดได้อย่างไร
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 11:30
|
Sakunphat Jirawuthitanant approved Thai subtitles for The ancient, earth-friendly wisdom of Mongolian nomads | |
|
|
Sakunphat Jirawuthitanant accepted Thai subtitles for The ancient, earth-friendly wisdom of Mongolian nomads | |
|
|
Sakunphat Jirawuthitanant edited Thai subtitles for The ancient, earth-friendly wisdom of Mongolian nomads | |
|
Teetach Atsawarangsalit edited Thai subtitles for The ancient, earth-friendly wisdom of Mongolian nomads |