Ik had een zwarte hond. Hij heette Depressie. Als hij opdaagde, voelde ik me leeg en het leven leek te vertragen. Hij kon me zonder reden verrassen met een bezoek. De zwarte hond liet me er ouder voelen en uitzien dan ik was. Terwijl iedereen leek te genieten, bekeek ik alles door zijn bril. Dingen waar ik vroeger zo van hield, verloren hun glans. Hij hield ervan mijn eetlust te bederven Hij vrat aan mijn geheugen en mijn vermogen om me te concentreren. Iets doen of ergens naartoe gaan, vergt met de zwarte hond bovenmenselijke kracht. Op feestjes knaagde hij aan elk restje zelfvertrouwen wat ik nog had... ...en joeg het weg Mijn grootste angst was dat ze het zouden merken. Ik maakte me zorgen dat mensen mij zouden veroordelen. Door de schaamte en stigmatisering was ik voortdurend bang om door de mand te vallen. Ik stak hopen energie in het verbergen van de hond. Een emotionele leugen volhouden, is vermoeiend. De zwarte hond liet me negatieve dingen denken en zeggen. Hij maakte me prikkelbaar en moeilijk in de omgang. Hij maakte een lachertje van mijn liefde en intimiteit. Hij deed niets liever dan me wakker maken met herhalende negatieve gedachten. En herinnerde me eraan hoe uitgeput ik de volgende dag zou zijn. Het is niet alleen je een beetje lusteloos, verdrietig of somber voelen... In het ergste geval voel je helemaal niets meer. Naarmate ik ouder werd, werd de zwarte hond groter en begon hij steeds vaker op te duiken. Ik probeerde hem met allerlei middelen te verjagen. Maar meestal won hij. Me laten gaan werd steeds makkelijker dan terug opveren. Ik werd nogal goed in zelfmedicatie... die nooit echt hielp. Ik voelde me uiteindelijk helemaal geïsoleerd van alles en iedereen. De zwarte hond was er eindelijk in geslaagd mijn leven in te palmen. Wanneer je alle vreugde leven verliest, begin je je af te vragen wat voor zin het nog heeft. Gelukkig zocht ik toen professionele hulp. Dit was mijn eerste stap op weg naar herstel en een belangrijk keerpunt in mijn leven. Ik heb geleerd dat het niet uitmaakt wie je bent, de zwarte hond duikt op bij miljoenen mensen, een straathond die geen onderscheid maakt. Ik heb ook geleerd dat een zilveren kogel of magische pil niet bestaat. Medicatie helpt sommigen, terwijl voor anderen wellicht een heel andere benadering nodig is. Emotioneel echt en authentiek zijn tegenover je familie kan een absolute doorbraak betekenen. Maar het belangrijkste, ik verloor mijn angst voor de zwarte hond. Ik leerde hem zelf een paar nieuwe kunstjes. Hoe vermoeider en gestresseerder je bent, des te luider hij blaft, dus moet je leren je gedachten te kalmeren. Het is klinisch bewezen dat regelmatig sporten even effectief als antidepressiva is voor de behandeling van milde tot matige depressie. Ga wandelen of lopen en laat het mormel achter. Hou een dagboek van je stemming bij. Je gedachten op papier zetten, werkt verlossend en geeft inzicht. Hou ook bij waar je dankbaar voor moet zijn. Wat je zeker moet onthouden, hoe slecht het ook gaat... is dat als je de juiste stappen zet en met de juiste mensen praat, de zwarte-honddagen voorbijgaan. Ik zeg niet dat ik dankbaar ben voor de zwarte hond, maar hij is een ongelooflijke leraar geweest Hij dwong me om mijn leven opnieuw te evalueren en te vereenvoudigen. Ik heb geleerd dat, eerder dan weglopen van mijn problemen, het beter is om ze te omarmen. De zwarte hond zal mogelijk altijd een deel van mijn leven blijven, maar hij zal nooit meer het beest zijn dat hij ooit was. We begrijpen elkaar. Ik heb geleerd dat door kennis, geduld, discipline en humor de ergste zwarte hond genezen kan worden. Als je in moeilijkheden bent, aarzel dan nooit om hulp te vragen. Dat is absoluut geen schande, de enige schande is dat je je leven vergooit.