Adım Art Blaser,
Los Angeles'ın güneyi
Orange, Kaliforniya'da
yaşıyorum.
Ve ilk soru benim
geçmişimle ve bir
engellilik derneği
olan ADA'nın nasıl
farkına vardığımla
ilgiliydi.
Benim durumum,1983'te
engelli olana kadar
çoğu insandan daha az
değil
ancak bazı bilgileri
bilmeme rağmen,
omurilik felci geçirdim
ve bugün engelliyim
ve tamamen tekerlekli
sandalye ile yaşıyorum.
Ve engellilik
problemleri
ile karşılaştığımı
söyleyebilirim.
Büyük bir tanesi
evime ulaşmak
ve daha basit bir
tanesi ise işime ulaşmaktı.
Teoride kaldırım
kesitlerinin 1995'te
olması gerekiyordu,
ancak pratikte
öyle değillerdi.
Bugün onların,
ADA'nın etkisinin
bir sembolü
olduğunu düşünüyorum.
Şuan itibariyle ,bir
çok şeye sahibiz
ancak, ADA'nın ruhu,
ihtiyaçları
hakkında halka açık
olan insanların
mücadelesiydi.
Ve özellikle, yaşadığım yer Orange'ta
köşelerde kaldırım
kesitleri vardı ve bu da
kampüsten yaklaşık
beş blok ötede
yaşayabilmemin mümkün
olduğu anlamına geliyordu.
Ayrıca, öğretmeyi
mümkün kılan
bilgisayarlı bir ses de
dahil olmak üzere
iyileşmeler ve uyumlarım
vardı.
On yıllar önce
var olmayan
türden şeylerdi.
Neyse ki, Kaliforniya'da
bir profesör olarak,
iyi eyalet
yasalarından
yararlanabildim.
Ancak bence onlar
ADA'nın ruhu
tarafından
zorlanıyorlardı.
ADA'nın iyi bir ruh
noktası ve farklı
yapılara erişmeye
çalıştıkları her gün
işe yaramaz bazı
şeyler
için etkisini
görüyoruz.
Ve çoğu zaman,
diğer insanların
deneyimi
bunun olmaması
gerektiğini söylüyor,
ama aslında öyle.
Ancak büyük
farklılık
insanların motive
olması ve sonunda
her şeyin değişmesi
ve uyum sağlamasıdır.
Bunu en çok,
1981'den beri,
eğitim verdiğim
Champman
Üniversitesi'nde
fark ettim.
Ve, engelli değilken,
bugün öğretiyorum,
en azından engelli
öğretimin bir çok
etkisini fark ettim.
Ve, ADA'nın var
olduğunu bilerek
büyüyen bir çok
öğrencim var
ve onlar büyük bir
fark yaratan
ADA'nin
nesli olarak
biliniyorlar.
İnsanlar engelliliği
sahipleniyorlar ve
dünyayı daha iyi bir
yer yapmak için çabalıyorlar.
Ve bir çok durumda
başarılılar,
ancak bazılarında
değiller.
Ancak bunun için
sebepler var ve
bence sebepleri
anlamak için
bir istek var.
Bence onlar, ayrıştırılmış
insanları
önceliklendirmemizi
ve tanımamızı,
insanların nerede
ve nasıl yaşadıklarını
ve bakımevleri
veya topluluk
ya da cemaat
ortamlarının
eksiklikleri arasındaki
kontrastı
tanımamızı
istiyorlar.
Ve şuanki kriz
olan Covid-19
ile yaşıyoruz ve
dünyada bakımevlerinde
ölen bir çok insan var.
Buna ek olarak,
Amerika Birleşik Devletleri'nin
koordinasyonun, Cuma
günü bahsettiği,
on yıllardır devam ediyor.
ancak bu, insanların
Engelli Amerikalılar Yasası
(ADA) tarafından
garanti edilen
bir toplulukta yaşama
hakkını tehdit edecek.
Bence gördüğümüz
talihsiz şeylerden biri,
bakımevleri reformuna
veya mülklerine
doğru
ileri bir hareketin
olmamasıdır.
Cemaat merkezlerinde
yaşamaya devam edemeyiz
ve bir dizi insan,
bu şeyin ne olduğu,
bağımsız yaşam merkezleri,
bağımsız yaşam hareketi,
Orange bölgesi ve
Los Angeles için
bağımsız yaşam merkezi ile
dahil olmak için
bir çok yönden
ayrıcalıklı hissettiğim
bazı şeyler.
Ve önemli bir sorun
bakımevlerinden
geçişler olmuştur.
Ve bu, bence sadece Birleşik
Devletler için değil
ayrıca herhangi başka
bir yer için de
çok önemli olan
çekirdeklerin yorumlanması
dahil
büyük bir sorun
olmaya devam edecek.
İngiltere, aşağı yukarı
ölümler hakkında
yarısının bakımevlerindeki
insanlar olduğunun
farkına vardı.
Sorunun bir kısmının
şu anda Covid-19
testi pozitif olan
ve iyileşen bir çok
insan görebiliriz.
Ancak mükemmel
bir şekilde
iyileşmediklerine dair
bir çok işaret var.
Benim gibi bir çoğunun
felç geçirmesi,
multipl skleroza benzer
bazı şeyler,
ve bir çok insan
kendilerini
engelli olarak düşünmedi,
ama aslında
engellilik koşullarının
çoğuna sahip.
Ve önümüzdeki yıllarda
önemli bir faktör,
insanların engellilik
iddia etmeleri ve
bunun aslında çoğumuzun
yaşam tarzının bir parçası
olduğunu keşfetmeleri
olacak.
Ve bu ortadan
kalkabilecek bir şey
çünkü benim gibi
insanlar için
hakları kabul ederek
dünyayı daha iyi
hale getirebiliriz,
bu, engellilikle
birlikte gelmelidir.
Topluluk olarak
atabileceğimiz
en büyük adım
eğitimdir.
Çünkü yaşamları
boyunca
hepimizin dahil olduğunu
görebilirler.
Ve insan farklılıklarına
karşı gururlu ve olumlu
tutumları olan insanları
her iki boyutta da düşünürsek,
ilk başta dini kurumları
tanıyorlarsa,
Engelli Amerikalılar Yasası (ADA)
ve Kelime Dağarcığı gibi
siyaset yoluyla engellerle
başa çıkmakta
zorlanabilirsiniz,
ancak, bu çok gereklidir
Kolejlerde ve üniversitelerde
bu programa, engelli
mezunları vermemiz
gerektiğini biliyorum.
Fakat bir topluluk olarak
bence her şeyin medyayı
etkilediğini düşünüyorum.
Bazen biz farklı şeyler
görüyoruz,
fakat engelliliğin
engelliliğinde önemli bir artış var.
Neyse ki, engellilik ve
görünürlük projesi,
medyanın bir dizi
katılımı,
Rotherham Vakfı
gibi vakıf
projelerimiz var.
Fakat, gelecekte engelliliğin,
insanların olumlu
bir şekilde konuşacakları
ve başa çıkacaklarına
dair bir dizi işaret var.
.