Czy kobiety są zbyt trudne do animowania? Toposy a kobiety w grach wideo

Zapisz się, żeby otrzymywać informacje o nowych filmach. Wspieraj feministyczną krytykę mediów, by nasze filmy mogły pozostać darmowe. Przekaż datek już dziś: http://www.feministfrequency.com/donate

Ten epizod bierze pod lupę brak kobiet wśród standardowych przeciwników oraz w trybach wieloosobowych wielu gier, a także sposoby, w jakie seksualizuje się i wyodrębnia płciowo przeciwniczki na tle przeciwników, którzy są przedstawieni jako norma. Następnie przywołujemy kilka przykładów gier, w których przeciwniczki występują na równi ze swoimi męskimi odpowiednikami.
To czwarty epizod drugiego sezonu serii „Toposy a kobiety w grach wideo”. Informacje na temat zmiany formatu w sezonie drugim znajdują się pod adresem https://www.kickstarter.com/projects/566429325/tropes-vs-women-in-video-games/posts/1469466

Pełny zapis, linki oraz źródła do tego epizodu: http://wp.me/p5WxZG-9Q0

O SERII
Projekt „Toposy a kobiety w grach wideo” bierze pod lupę z systemowej, szerokiej perspektywy środki wyrazu i wzorce najczęściej związane z kobiecymi postaciami w grach. Seria będzie zawierać analizę krytyczną wielu lubianych gier i postaci, ale warto pamiętać, że możliwe (a nawet potrzebne) jest równoczesne czerpanie przyjemności z mediów i krytykowanie ich bardziej problematycznych czy szkodliwych aspektów. Seria jest tworzona przez Anitę Sarkeesian, a projekt został ufundowany przez 6968 wspaniałych sponsorów w serwisie Kickstarter.com.

GRY WYMIENIONE W TYM EPIZODZIE:
Assassin’s Creed Unity (2014)
Assassin’s Creed Syndicate (2015)
FIFA International Soccer (1993)
FIFA 16 (2015)
Super Street Fighter II Turbo HD Remix (2008)
Call of Duty 4: Modern Warfare (2007)
Ninja Gaiden Sigma 2 (2009)
Uncharted 4 (2016)
Saints Row: The Third (2011)
Wolfenstein (2009)
Hitman: Absolution (2012)
Metal Gear Solid 4 (2008)
BioShock Infinite (2013)

"Kto to?"

"To tylko dziewczyna.
Wynoś się stąd!"

TROPY A KOBIETY W GRACH WIDEO
SEZON DRUGI

Czy kobiety są zbyt trudne do animowania?
Kobiece przeciwniczki

Podczas targów
Electronic Entertainment Expo 2014,

Ubisoft, firma tworząca gry,

pokazała zwiastun prezentujący
tryb kooperacji

w swej nadchodzącej grze,
Assassin’s Creed Unity.

Widzowie szybko zauważyli,

że w zwiastunie
wszyscy asasyni byli mężczyznami.

Spytany o to, dlaczego kobiece bohaterki

nie były dostępne w tym trybie,

dyrektor kreatywny gry powiedział,

że choć początkowo planowano je dodać,

zespół tworzący grę nie mógł tego zrobić,

ponieważ wymagałoby to
"podwojenia liczby animacji,

podwojenia liczby głosów
oraz podwojenia liczby assetów".

Natomiast projektant poziomów w grze

powiedział, że dodanie kobiecych asasynów

oznaczałoby ponowne stworzenie
8000 animacji dla nowego szkieletu.

Te komentarze doprowadziły
do wybuchu kontrowersji

oraz krytyki na Twitterze,
gdzie wiele osób zaczęło

używać sarkastycznego hashtaga
"kobiety są zbyt trudne do animowania".

Wielu doświadczonych twórców gier

dołączyło do chóru głosów

nagłaśniających absurdalność
argumentów Ubisoftu.

Animator Jonathan Cooper,

który pracował wcześniej
przy Assassin’s Creed III,

opublikował tweeta:

"Szacuję, że to dzień lub dwa pracy,

a nie zastąpienie 8000 animacji".

Manveer Heir z Bioware podsumował,

co naprawdę powiedział Ubisoft:

"Nie chce nam się wkładać wysiłku
w tworzenie asasynek".

Lekceważenie kobiecych bohaterek
przez Ubisoft

nie skończyło się na Unity.

Również podczas E3 2014,
dyrektor gry Far Cry 4

przyznał się do tego samego problemu
z trybem kooperacji online,

mówiąc: "Byliśmy o włos od dodania
możliwości wyboru

kobiety lub mężczyzny
jako towarzysza do kooperacji".

Ponownie wymówką dla braku tej opcji

był nakład pracy, jakiej by wymagała.

Jednak znów prawdziwym powodem był fakt,

że nie chciało im się włożyć wysiłku

w przygotowanie tej opcji.

Warto zaznaczyć,
że dwa lata po tych kontrowersjach

Ubisoft podjął starania,

żeby poprawić reprezentację kobiet

w grach z serii Assassin’s Creed.

W najnowszej odsłonie,
Assassin’s Creed Syndicate,

istnieje możliwość grania jako Evie Frye

przez większość trybu kampanii.

Oczywiście, nie tylko Ubisoft był i jest

tak opieszały w kwestii
włączania kobiet do swych gier.

W rzeczywistości brak starań
o włączanie kobiet

był od dawna normą
w przemyśle gier wideo.

Seria gier piłkarskich FIFA,
której pierwsza część

ukazała się w 1993 roku,
dopiero po 20 latach

dodała kobiece drużyny w FIFA 16.

"Jestem w grze".

A serii Call of Duty zajęło dziesięć lat,

żeby dodać żołnierki
do trybu wieloosobowego.

Stało się to w 2013 roku
w Call of Duty: Ghosts.

Natomiast wieloletnia seria Battlefield

wciąż nie umożliwiła

grania kobiecymi bohaterkami
w trybach wieloosobowych.

Sposób, w jaki wojenne strzelanki

gloryfikują przemoc

wymaga poważnej dyskusji,

ale dopóty mamy takie gry,

dopóki lepiej,
żeby walczyły w nich też kobiety.

Z drugiej strony
można spytać,

czy istnienie w grze
kobiecych wrogów

nie utrwala przemocy wobec kobiet?

To dobre, stosowne pytanie.

Kiedy mówimy o obrazach

przemocy wobec kobiet,

zwykle mamy na myśli sytuacje, w których

kobiety są atakowane lub prześladowane

właśnie dlatego, że są kobietami,

co wzmacnia ich postrzeganie jako ofiar.

Takie sytuacje są zupełnie odmienne
od tych, w których

kobiety występują
jako aktywne uczestniczki.

Na przykład w grach
z serii Street Fighter,

kiedy Chun-Li i Ryu walczą ze sobą,

nie jest to uznawane za przemoc
wobec kobiet,

ponieważ obaj bohaterowie
są przedstawieni

jako mniej więcej równi sobie,

i ponieważ Chun-Li
jest aktywną uczestniczką,

która nie jest celem ataku

tylko dlatego, że jest kobietą.

Tak samo fale męskich przeciwników,

z którymi mierzą się gracze
w tak wielu grach,

to nie bierne ofiary,
tylko aktywni uczestnicy konfliktu.

Co najważniejsze, przemoc wobec nich
nie jest związana z płcią.

Gracze walczą z nimi,
ponieważ są po przeciwnej stronie,

a nie dlatego, że są mężczyznami.

Niestety, kiedy kobiece przeciwniczki
pojawiają się w grach,

często są seksualizowane,

co nieuchronnie nadaje atakom gracza

rys przemocy związanej z płcią.

W tak zwanym "Trybie dziwkarskim"

gry Saints Row The Third,

gracze muszą pokonać fale
rozerotyzowanych kobiet,

czasem bijąc je na śmierć

wielkim fioletowym dildo.

W grze Wolfenstein z 2009 roku,

Elitarna Straż
to specjalny kobiecy oddział,

którego absurdalne uniformy

seksualizują nie tylko same postaci,

ale też akty przemocy gracza wobec nich.

Podobnie, w grze
Hitman Absolution z 2012 roku,

Święte to specjalny oddział zabójczyń,

które noszą lateksowe stroje fetyszystek
pod habitami.

To niedorzeczny projekt postaci,

który jawnie seksualizuje
te przeciwniczki.

A w Metal Gear Solid 4,

Piękna i Bestie to wroga grupa

złożona z pięciu żołnierek,

z którymi gracz walczy w trakcie gry.

W pewnym momencie każdego starcia,

przeciwniczka zrzuca zbroję
i prezentuje się

w podkreślającym figurę stroju.

"To takie zabawne".

Jeśli graczowi uda się
przez kilka minut uniknąć

śmiertelnego uścisku Pięknej
bez zabijania jej,

gra przenosi go do białego pokoju,

gdzie użycie aparatu sprawia,

że jej postać przyjmuje
uwodzicielskie pozy.

Ciekawe, że nie dzieje się tak

z męskimi przeciwnikami w grze.

Zawsze, gdy przeciwniczki

są ubrane w rozerotyzowane stroje,
wyraźnie oddziela je to

od pozostałych wrogów.

Zamiarem jest sprawienie,

by spotkania z nimi
były podniecające,

co szczególnie niepokoi,

biorąc pod uwagę,
że często wiążą się one

z walką i zabijaniem.

Przemoc wobec kobiet

nigdy nie powinna być pokazana
jako "seksowna".

Gry powinny przedstawiać
kobiece przeciwniczki

nie jako rozerotyzowane przyjemnostki

dla gracza.

Powinny raczej przedstawiać je

jako przeciwniczki walczące na równi

ze swymi męskich odpowiednikami.

Mimo swych wielu, wielu problemów,

Bioshockowi Infinite
jedno udało się dobrze:

policjantki w grze
nie były rozerotyzowane.

W Assassin’s Creed Syndicate

zarówno drużyna gracza,
jak i jego wroga

ma szeregowe członkinie

walczące ramię w ramię
z mężczyznami.

Mimo obecności kobiecych przeciwniczek
w takich grach,

wciąż istnieje tendencja

w tworzących gry studiach,
żeby traktować

obecność kobiet
jak ekstrawagancję,

a nie po prostu standard,

tak samo, jako obecność mężczyzn.

Wymówką, jaką słyszę najczęściej,

jest niewiarygodność przeciwniczek
w oczach gracza.

Ale gry, nawet te wykorzystujące
historyczne lokacje i zdarzenia,

tak jak seria Assassin's Creed,

tworzą własne światy
i nadają ton temu,

w co wierzymy lub nie.

Żeby przebywać w światach
wykreowanych przez gry

chętnie akceptujemy
podróże w czasie, supermoce,

starożytne obce cywilizacje,

zdolność niesienia
nieskończonej liczby przedmiotów,

pomysł, że zjedzenie hot doga
natychmiastowo wyleczy rany,

i milion innych wymysłów.

Na pewno nie jest przesadą oczekiwać,

że w tych fikcyjnych światach
będą wiarygodne przeciwniczki.

Media, z których korzystamy
mają silny wpływ

na naszą wizję tego,
co jest i nie jest wiarygodne.

Gry takie jak Assassin’s Creed Syndicate

udowadniają,
że kiedy obecność przeciwniczek

jest pokazana jako
normalna i wiarygodna,

gracze nie maja problemu,
by w nią uwierzyć.

I nie powinni,
bo w przeciwieństwie

do tych magicznych, leczniczych hot dogów,

przeciwniczki naprawdę istnieją.