Müzeler sadece sıra dışı zamanlarda değil her gün onurlandırılmalı

Müzede olmalı kim hak ediyor? Uzun zamandır bunun cevabı "sıra dışı olan"-- Bunlar bize başarılarıyla ilham veren arzulanan tarihi unsurlar. Ama bu hikayeler sınırlı, diyor müze organizatörü olan Ariana Curtis. Hayalindeki konuşmada o müzelerin tarihi daha doğru nasıl sunabileceğini her günkü ve sıra dışı olan insanlar tarafından belirgin ve gizli şekilde nasıl onurlandırılacağını ve her zaman sahip olunan farklı bakış açılarının nasıl yükseltileceğini sunuyor.

Temsil önemlidir.

Kadınların özgün temsilleri önemlidir.

Bunu sık sık düşünüyorum,
genel kadın temsilleri,

olağan dışının diliyle kuşatılmıştır.

Kendi kendine milyoner olan
ilk Amerikalı kadın:

Madam C.J. Walker.

Birleşik Devletler başkanlarının
eşlerinin giysileri.

Shirley Chisholm, ABD Demokrat
partiden başkan adaylığı

isteyen ilk kadın.

(Alkış)

Müze yöneticisi olarak

bu hikayelerin neden çok çekici
olduğunu anlıyorum.

İstisnai kadınlar
ilham verici ve istek uyandırıcı.

Fakat bu hikayeler kısıtlıdır.

Tanım olarak, olağan dışı olmak
temsil edilemez.

Başkadır.

Bu hikayeler kadınların tarihini kapsamak
için geniş bir taban yaratmıyorlar

ve günlük gerçeklerimizi yansıtmıyorlar.

Kadınların da insanlar olduğunu
ifade eden radikal kavramını

kitlesel olarak uygulayabilirsek,

kadınları da insanlar olarak
göstermek kolaylaşır:

tanıdık, çeşitli, hazır.

Tarih boyunca herkesin her gününde,

kadınlar olumlu olarak varlar

bir yorumlama konusu olarak değil,
bir olgu olarak.

Daha kesin bir insan
hayatı temsilinin ötesinde,

kadınlar dahil, neredeyse
3,8 milyar insanın günlük tecrübeleri

bu gezegende dişi olarak tanımlanıyor.

"Black Panther" filminden
kötü şöhretli bu müze sahnesinde,

beyaz bir yönetici şurada görünen
Michael B. Jordan'ın karakterine

bir eseri hatalı biçimde açıklıyor,

kendi kültürüne ait bir eser.

Bu kurgusal sahne, müze topluluklarında
gerçek tartışmalara neden oldu,

anlatıları kimin şekillendirdiği
ve bu anlatılardaki ön yargılar konusunda.

Birleşik Devletler'de

müzeler aslında en güvenilir
bilgi kaynaklarından birisi

ve dünyanın her yerinden gelen
yüz milyonlarca ziyaretçi ile

doğru tarihler anlatmamız gerek,

fakat yapmıyoruz.

Müzelerde bu ön yargıyla
savaşmaya yardımcı olmak için

bir hareket başladı.

Müzelerin tarafsız olmadığına
dair basit ön yargı.

Müzeler eğiticidir.

Sanat ve eserlerin teşhiri aracılığıyla

yaratıcılığa sevk edebilir
ve dahil olmaya teşvik edebilir,

fakat tarihsel yanlış temsillerden
bizler suçluyuz.

Erkek merkezli tarihlerimiz,
kadın tarihimizi gizli kıldı.

Bir kadın olmakla ilgili de
acı gerçekler vardır,

özellikle bu sektörde
beyaz olmayan bir kadınsanız

bu gerçekler kadınların hayatlarındaki
kapsayıcı örneklere odaklanmamızı önler.

Müze liderliği:

müze kadrosunun yüzde 60'ını
kadınlar oluşturmasına rağmen

kadro, ağırlıklı olarak
beyaz insan ve erkekten oluşur.

Kadınlar için liderlik yolu
iç karartıcıdır,

beyaz olmayan kadınlar içinse
en iç karartıcı.

Kadınların varlığı da, kadınların
genel temsilinde bir yükselişi

hiçbir şekilde garanti edemez.

Her kadın, cinsiyet eşitliği dostu değil.

Feminist teorisyenlerin
çan kancası ise şu sözdür,

"Ataerkilliğin cinsiyeti yoktur. "

Kadınlar ataerkilliği destekleyebilirler,

tıpkı erkeklerin cinsiyet eşitliği için
savaşabileceği gibi.

Ve biz sıklıkla kesişimselliğin
önemini küçümsüyoruz.

Marian Anderson 20.yy'ın en ünlü
seslerinden biriydi

ve Smithsonian 1939 yılında
kendi kıyafetlerini derledi.

Daha sonra beyaz
Amerikan Devriminin Kızları onun

Anayasa Salonunda söylemek için
girişini reddettiler, çünkü siyahtı,

Lincoln Anıtı'nın basamakları yerine
çok ünlü bir şekilde

75.000 üzerinde bir topluluğa
karşı söyledi.

Ve her yerdeki kütüphanelerde,
müzeler dahil,

hala çığır açan

"Bütün kadınlar beyazdır,

Bütün siyahlar erkektir,

Ama bazılarımız cesurdur." isimli
1982 antolojisini bulabilirsiniz.

Kadınların temsilinin
yükseliş talebi

benim gibi Afrika-Latin kökenlileri
otomatik olarak kapsamaz

ya da göçmen kadınları, Asyalı kadınları,

yerli kadınları, cinsiyet değiştirmiş
kadınları ya da kayıtsız kadınları,

65 yaş üstü kadınları
ya da kız çocuklarını

bu sıralama uzar, uzar da uzar.

Peki ne yapıyoruz?

Hedeflenen girişimler zaten dahil
olması gereken bakış açılarını

birleştirmeye yardım etti.

Bir Latin küratöryal girişimiyle
Smithsonian'a geldim,

Latin bir müze müdürünü
işe alanlara,

çoğunlukla kadınlar, bu arada,

kurumumuz genelinde Latin
anlatılarının görünüşü yükseldi.

Ve bu bir kalıp olarak görev yaptı.

Smithsonian Amerikalı
Kadınlar Tarihi Girişimi'nden daha çok,

kadın temsilciliğinde çeşitliliğin
büyümesini arzulayarak,

olası her şekilde,

sadece çağdaş gerçeklerdeki
bir görüntü olarak değil,

tarihsel bir sunumla da,

kadınlar ortaya çıksın.

çünkü biz her zaman buradaydık.

Şu anda 2018 de olmamıza rağmen
ben bu mesleki alanda

40 yaşının altındaki tek insan,
tek siyahi insan,

tek siyahi kadın ve tek
Latin kökenli,

bazen, tek kadın olarak

tek başıma yürüyorum,

Annem Afrika-Amerika kökenli ve
babam Afrika-Panama kökenli.

Ben çok gururlu ve ayrılmaz şekilde
her ikisindenim.

Bir Afrikalı Latin olarak,
milyonlarca insandan bir tanesiyim.

Bir Afrikalı Latin müze müdürü
olarak birkaç taneden birisiyim.

Ve kendimi bütünüyle mesleki
alanıma adamak,

bir cesaret eylemi gibi hissedilebilir.

Ayrıca itiraf ediyorum ki her zaman meydan
okumaya hazır değildim,

reddedilme korkusu ya da
kendini koruma sebebiyle.

Toplantılarda, sadece tamamıyla
hakim olduğum konularda

yorum yapmak için konuşurdum.

Sesli bir beyin fırtınası yok ya da iş
arkadaşlarına sataşmak yok.

Uzun bir zaman için,

kendime sevdiğim halka küpeleri
takmanın verdiği zevki reddettim

ya da çalışmak için isim levhası,

çok gürültülü, cahilce ya da profesyonelce
olmadığını düşünerek.

(Gülüşmeler)

İnsanların benim doğal saçıma ne
tepki vereceğini merak ettim,

ya beni daha kabul edilebilir gördülerse
ya da daha az saçımı düzleştirdiğimde.

Ve ana temsillerin dışında kalan kimseler

günümüzde yaşanılan ve insanları
huzursuz edebilen

birkaç temel şeyin olduğunu
anlayabilirler.

Ama ben tutkuluyum,

her gün bizim gibi kadınların sunumunu
yapmak için,

özgün olmayan sunuları kendi işimde
temsil etmeyi bıraktım.

Ve test ettim.

Bu benim,
ofisimdeki halka küpeleri gösterirken--

(Gülüşmeler)

Geçtiğimiz ay, Latin Mirası Ay'ı
etkinliğine davet edildim.

Sunum haftası topluluk
kaygılarını dile getirdi.

Benim slaytlarıma "eylemci" dediler

ve bunu olumsuz anlamda söylediler.

(Gülüşmeler)

(Alkış)

Sunumdan iki gün önce,

topluluk benden doğal saçımın görünmediği
iki dakikalık bir video istedi,

Çünkü bu öğrenme sürecinde
katılımcılarımızın bazıları için

bir duvar yaratabilirdi.

(Gülüşmeler)

"Saç" adlı şiir Elizabeth Acevedo
tarafından yazıldı ve okundu.

O, Dominikli ve Amerikalı,
2018 Ulusal Kitap Ödülü kazanan biri

ve benim müdürlüğümde ödüllü bir
Smithsonian sergisinde görüldü.

Konuşmayı, onlara benim ve yaptığım
işle ilgili olan sansürün

beni rahatsız ettiğini
açıklayarak iptal ettim,

(Alkış ve tezahürat)

Saygınlık politikası,
idealleştirilmiş feminenlik

kadınları nasıl gösterdiğimizi

ve hangi kadınları göstereceğimizi
seçmemizi etkiliyor.

Bu gösteri başarıya ve sıradışılığa
saygınlık ve arzulanan

olana doğru eğrildi.

Gündelik, düzenli, az temsil edilen

ve genellikle beyaz olmayanların
sistemik dışlanması ve

marjinalleşmesini sağlar.

Müze müdürü olarak, bu anlatıyı
değiştirmek için yetkiliyim.

Önemli çizimleri ve nesneleri
değerlendirerek araştırır ve toplarım.

Celia Cruz, Salsa kraliçesi--

(Tezahüratlar)

evet-- önemlidir.

Ve bir Afrikalı Latindir.

Smithsonian onun kostumlerini,
ayakkabılarını,

portrelerini, posta pullarını
topladı

ve bu yeni tasarım

sanatçı Tony Peralta'nın eseri.

Koleksiyonu topladığım ve sergilediğimde,

bu bir simgesel çelişkiler zaferiydi.

Koyu tenli bir Latina sergilemenin gururu,

bir siyahi kadın,

saçını düzleştirdiğin büyük bigudili
saçlarla,

belki bu beyaz güzellik ölçütlerine
bir selam.

Rafine, büyük beden harika
bir kadın, koca altın takılarla.

Bu çalışma göründüğünde,

bizim instagramda en ilgi
çeken parçalarımızdan biriydi,

ziyaretçiler bana onun
günlük elementleri olan koyu teni,

bigudileri ve takılarıyla
bağlantı kurduklarını söylediler.

Koleksiyonumuz Celia Cruz'u barındırıyor

ve genç Harriet Tubman'ın nadir
bir portresini,

eşsiz Oprah Winfrey'in
ikonik giysisini.

Ama müzeler yüzlerce milyon
insanın kadınları nasıl gördüğünü

ve hangi kadınları gördüğünü

değiştirebilir.

Her zaman ilk ya da ünlü olandansa,
cumartesi günleri güzellik salonlarının

sıradan yoğunluğunu göstermekte
bizim sorumluluğumuz,

kapı tokmağı küpe sanatını...

(Gülüşmeler)

Şık kızkardeşliği...

(Gülüşmeler)

ve her yaştaki kültürel gururu.

Her günkü kadınların hikayeleri

Küresel ve ulusal hikayelerimizdeki
bilerek ihmal edilen hikayeler.

Ve müzelerde çoğu zaman,
kıyafetlerle, portrelerle

ya da fotoğraflarla temsil edilen
kadınları görürsünüz...

Hergünkü kadınların etkileyici,
hayat değiştirici hikayeleri

Bu Esmeraldalı oturak gibi de
görünebilir.

Esmeraldalılar, Ekvatorda dünya ile
ilişkisini kesmiş bir topluluktur.

Bu sık yağmur ormanları
yerli Afrika topluluğunu

İspanyol kolonicilerinden korumuştur.

Şimdi yollar var,

ama iç kısımlarda hâlâ sadece kano
ile erişilebilen kısımlar var.

Débora Nazareno bu Ekvator sularında
kanoyla seyahat eder.

Bu yüzden kendine ait
bir tekne oturağı var.

Onu bir örümcek ağı ve örümcek
ile kişiselleştirmiş,

Anansi'yi temsil eden bu desen,
Batı Afrika kültürüne ait bir karakter.

Débora bu oturağa evinde torunu
Juan'a hikaye anlatırken de otururdu.

Sevginin elle tutulamaz ritueli

kuşaklar arası hikaye anlatma sanatı

Afrika diyasporasındaki topluluklarda
yaygındır.

Ve bu günlük davranış Juan'da
Hint-Afrika kültürüyle ilgili elli binden

fazla belge toplamasını muhafaza
etmesini sağlayan tutkuyu ateşledi.

2005'te, Juan García Salazar,
Débora'nın torunu,

ve şu anda dünyaca ünlü
Afrika-Ekvatorlu bir bilgin,

Washington'a seyahat etti.

Lonnie Bunch'la tanıştı,
çalıştığım müzenin müdürü,

sohbetlerinin sonuna doğru,

Juan çantasına uzandı ve
"Size bir hediye vermek istiyorum." dedi.

O gün, Débora Nazareno'nun
mütevazı ahşap tekne oturağı

Smithsonian Ulusal Müzesine
Afrika-Amerikalı tarihin ve kültürünün

bağışlanan ilk nesnesi oldu.

Korundu, sergilendi ve dünyanın
her yerinden gelen

neredeyse 5 milyon ziyaretçi
tarafından görüldü.

Sıra dışı tarihi nesneleri
toplamaya devam edeceğim.

Onların hikayeleri önemli.

Bugün ve her gün beni
göstermeye iten şey

isimlerimizi tarihe yazdırmaya
dair basit bir tutku,

onları milyonların görmesi için
açıkça sergilemek

ve ışığın altında yürüyenler
olarak kadınlar.

Teşekkür ederim.

(Alkış ve tezahürat)