Τα μουσεία πρέπει να τιμούν το συνηθισμένο, όχι μόνο το ασυνήθιστο

Ποιος αξίζει να βρίσκεται σε ένα μουσείο; Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, η απάντηση ήταν «ο ασυνήθιστος» - ο φιλόδοξος που γράφει ιστορία και μας εμπνέει με τις επιτυχίες του. Αλλά αυτές οι ιστορίες είναι περιορισμένες, λέει η επιμελήτρια μουσείων Αριάνα Κέρτις. Σε μια οραματική ομιλία, φαντάζεται πώς τα μουσεία μπορούν να απεικονίσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια την ιστορία, τιμώντας τις ζωές όλων των ανθρώπων - των ξεχωριστών και των απλών, των εμφανών και των κρυμμένων- και να ενισχύσει τις διαφορετικές προοπτικές που θα έπρεπε πάντα να είχαν συμπεριληφθεί.

Η εκπροσώπηση έχει σημασία.

Οι πρωτότυπες εκπροσωπήσεις
των γυναικών έχουν σημασία.

Νομίζω ότι πολύ συχνά, οι δημόσιες
εκδηλώσεις μας για τις γυναίκες

περιβάλλονται τη γλώσσα του ασυνήθιστου.

Η πρώτη αυτοδημιούργητη
Αμερικανίδα εκατομμυριούχος,

η Μαντάμ Σι Τζεϊ Γουόκερ.

Τα φορέματα των πρώτων κυριών
των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η Σίρλεϊ Τσίσολμ,
η πρώτη γυναίκα που αναζήτησε

προεδρική υποψηφιότητα
στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ.

(Χειροκρότημα)

Ως επιμελήτρια μουσείων καταλαβαίνω

γιατί αυτές οι ιστορίες
είναι τόσο σαγηνευτικές.

Οι εξαιρετικές γυναίκες είναι
συγκλονιστικές και φιλόδοξες.

Αλλά αυτές οι ιστορίες μας περιορίζουν.

Εξ ορισμού, το να είσαι ξεχωριστός
δεν είναι αντιπροσωπευτικό του συνόλου.

Είναι ασυνήθιστο.

Αυτές οι ιστορίες δεν βοηθούν να προβληθεί
η ευρύτερη ιστορία των γυναικών

και δεν περιγράφουν
τις καθημερινές μας πραγματικότητες.

Αν μπορούμε να εφαρμόσουμε συλλογικά
αυτή τη ριζοσπαστική αντίληψη

ότι οι γυναίκες είναι άνθρωποι,

γίνεται πιο εύκολο να δείξουμε
πώς είναι οι γυναίκες ως άνθρωποι:

οικείες, ποικιλόμορφες, παρούσες.

Στην καθημερινότητα του καθενός
στο πέρασμα της ιστορίας,

οι γυναίκες ζουν θετικά,

όχι ως θέμα ερμηνείας,
αλλά ως πραγματικότητα.

Και πέρα από μια πιο ακριβή
εκπροσώπηση της ανθρώπινης ζωής,

η αποδοχή των γυναικών
λαμβάνει υπόψιν τις καθημερινές εμπειρίες

των σχεδόν 3,8 δις ανθρώπων στον πλανήτη
που προσδιορίζονται ως γυναίκες.

Σε αυτή την πασίγνωστη σκηνή του μουσείου
από την ταινία «Μαύρος Πάνθηρας»,

ένας λευκός επιμελητής
εξηγεί εσφαλμένα ένα τεχνούργημα

στον χαρακτήρα του Μάικλ Μ. Τζόρνταν,

ένα τεχνούργημα από τη δική του κουλτούρα.

Αυτή η σκηνή φαντασίας προκάλεσε
διαφωνίες στις μουσειακές κοινότητες

για το ποιος διαμορφώνει τις αφηγήσεις
και τις προκαταλήψεις που αυτές φέρουν.

Στην πραγματικότητα τα μουσεία θεωρούνται

από τις πιο αξιόπιστες πηγές
των πληροφοριών στις Ηνωμένες Πολιτείες,

και με εκατοντάδες εκατομμύρια
επισκέπτες από όλον τον κόσμο,

πρέπει να τους λέμε ακριβείς ιστορίες,

αλλά δεν το κάνουμε.

Υπάρχει μια κίνηση από τα ίδια τα μουσεία

για να βοηθήσουν στην καταπολέμηση
αυτής της προκατάληψης.

Η απλή αναγνώριση
ότι τα μουσεία δεν είναι ουδέτερα.

Τα μουσεία διδάσκουν.

Μέσω της προβολής
της τέχνης και των τεχνουργημάτων,

μπορούμε να υποκινούμε τη δημιουργικότητα
και να προωθήσουμε την ένταξη,

αλλά είμαστε ένοχοι
για την παραποίηση της ιστορίας.

Η ιστορίες μας με βάση τα αρσενικά
έχουν παραγκωνίσει τις θηλυκές ιστορίες.

Και υπάρχουν σκληρές αλήθειες
στο να είσαι γυναίκα,

ιδιαίτερα αν είσαι έγχρωμη γυναίκα
σε αυτόν τον κλάδο,

που εμποδίζει την προβολή περιεκτικών
παραδειγμάτων της ζωής των γυναικών.

Η ηγεσία των μουσείων:

κυρίως λευκοί και αρσενικοί,

παρότι οι γυναίκες στελεχώνουν
περί το 60% το προσωπικό των μουσείων.

Οι προοπτικές ανόδου στην ηγεσία
για τις γυναίκες είναι ζοφερές -

πιο ισχνές για τις έγχρωμες γυναίκες.

Και η παρουσία των γυναικών
δεν εγγυάται από μόνη της

μια αύξηση των γυναικών
στη δημόσια εκπροσώπηση.

Δεν είναι όλες οι γυναίκες
υπέρμαχοι της ισότητας των φύλων.

Σύμφωνα με τη Μπελ Χουκς,
τη θεωρητικό του φεμινισμού,

«Η Πατριαρχία δεν έχει φύλο».

Οι γυναίκες μπορούν να υποστηρίξουν
το σύστημα της πατριαρχίας

όπως και οι άνδρες να υποστηρίξουν
τον αγώνα για την ισότητα των φύλων.

Και συχνά υποβαθμίζουμε τη σημασία
της υποστήριξης από το άλλο φύλο.

Η Μάριαν Άντερσον ήταν μια
από τις πιο γνωστές φωνές του 20ού αιώνα,

και το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν
απέκτησε τη στολή της το 1939.

Όταν οι λευκές κόρες της αμερικανικής
επανάστασης αρνήθηκαν την πρόσβασή της

να τραγουδήσει στην αίθουσα
του Συντάγματος γιατί ήταν μαύρη,

κατέληξε να τραγουδήσει εξαιρετικά
στα σκαλιά του Μνημείου του Λίνκολν,

σε ένα πλήθος πάνω από 75.000 ανθρώπων.

Και σε όλες τις βιβλιοθήκες,
συμπεριλαμβανομένων των μουσείων,

μπορείτε ακόμα να βρείτε
την πρωτοποριακή ανθολογία του 1982,

με τίτλο, «Όλες οι γυναίκες είναι λευκές,

Όλοι οι μαύροι είναι άνδρες,

Αλλά ορισμένοι από εμάς είναι γενναίοι».

Οι απαιτήσεις για την αύξηση
της γυναικείας εκπροσώπησης

δεν περιλαμβάνουν αυτόματα
Αφρο-Λατίνες σαν κι εμένα,

ή μετανάστριες, ή Ασιάτισσες, ή Ινδιάνες,

ή τρανς γυναίκες, ή γυναίκες χωρίς χαρτιά,

ή γυναίκες άνω των 65 ετών ή κορίτσια -

η λίστα είναι ατέλειωτη.

Οπότε τι κάνουμε;

Οι στοχοθετημένες πρωτοβουλίες
έχουν βοηθήσει στην ενσωμάτωση προοπτικών

που έπρεπε πάντα να περιλαμβάνονται.

Έφτασα στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν
μέσω λατινικής επιμελητικής πρωτοβουλίας

που προσλάμβανε Λατίνους επιμελητές,

κυρίως γυναίκες, παρεμπιπτόντως,

και έχει αυξήσει την παρουσία Λατίνων
σε όλο το ίδρυμά μας.

Και χρησίμευσε ως μοντέλο

για ευρύτερη πρωτοβουλία του Σμιθσόνιαν
για την Ιστορία των Αμερικανών Γυναικών

που επιδιώκει να ενισχύσει
την ποικιλόμορφη περιγραφή γυναικών

με κάθε δυνατό τρόπο,

έτσι ώστε οι γυναίκες να εμφανίζονται,

όχι μόνο στην απεικόνιση
της σύγχρονης πραγματικότητάς μας,

αλλά στις ιστορικές αναπαραστάσεις μας,

γιατί βρισκόμασταν πάντα εδώ.

Αυτή τη στιγμή όμως, το 2018, ακόμη μπορεί
να μπαίνω σε επαγγελματικούς χώρους

και να είμαι το μόνο -

το μόνο άτομο κάτω των 40 ετών,
το μόνο μαύρο άτομο,

η μόνη μαύρη γυναίκα, η μόνη Λατίνα,

μερικές φορές, η μόνη γυναίκα.

Η μητέρα μου είναι Αφρο-Αμερικανίδα
και ο πατέρας μου είναι Αφρο-Παναμίτης.

Φέρω αναπόφευκτα και υπερήφανα
την καταγωγή και των δύο.

Ως Αφρο-Λατίνα,
ανήκω σε ομάδα εκατομμυρίων.

Ως Αφρο-Λατίνα επιμελήτρια,
είμαι μια από πολύ λίγους.

Και φέρνοντας ολόκληρο τον εαυτό μου
στην επαγγελματική σφαίρα

μπορεί να αισθάνομαι
σαν μια πράξη γενναιότητας,

και παραδέχομαι ενώπιόν σας ότι δεν ήμουν
πάντα έτοιμη για αυτή τη πρόκληση,

είτε από το φόβο της απόρριψης
ή αυτοσυντήρησης.

Στις συναντήσεις θα μιλούσα

μόνο όταν είχα να μοιραστώ
ένα πλήρως ανεπτυγμένο σχόλιο.

Δεν τολμούσα να προτείνω αυθόρμητες ιδέες
ή να υποστηρίξω απόψεις συναδέλφων.

Για πολύ καιρό,

μου στερούσα τη χαρά να φοράω
τα αγαπημένα μου σκουλαρίκια κρίκους

ή το κολιέ με το όνομά μου στη δουλειά,

θεωρώντας ότι ήταν πολύ φανταχτερά
ή όχι σοβαρά ή αντιεπαγγελματικά.

(Γέλια)

Αναρωτήθηκα πώς οι άνθρωποι
θα αντιδρούσαν στα φυσικά μαλλιά μου,

ή αν με θεωρούσαν πιο αποδεκτή
ή λιγότερο αυθεντική όταν τα ίσιωνα.

Και όποιος έχει νιώσει
ότι δεν συμπλέει με τις τρέχουσες τάσεις

κατανοεί ότι υπάρχουν βασικά στοιχεία
της απλής καθημερινότητας μας

που μπορεί να κάνει τους άλλους
να αισθάνονται άβολα.

Αλλά επειδή είμαι παθιασμένη

σχετικά με την καθημερινή εκπροσώπηση
των γυναικών όπως είμαστε,

σταμάτησα να παρουσιάζω μια μη αυθεντική
εκπροσώπηση του εαυτού ή της εργασίας μου.

Και έχω δοκιμαστεί.

Αυτή είμαι εγώ που δείχνω
το σκουλαρίκι μου στο γραφείο μου -

(Γέλια)

Τον περασμένο μήνα
είχα προσκληθεί να μιλήσω

σε εκδήλωση του Μήνα Πολιτιστικής
Κληρονομιάς των Λατίνων.

Την εβδομάδα της παρουσίασης,
η οργάνωση εξέφρασε ανησυχίες.

Θεώρησαν τις διαφάνειές μου «ακτιβιστικές»
και αυτό το εννοούσαν αρνητικά.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Δύο ημέρες πριν από την παρουσίαση,

ζήτησαν να μην δείξω ένα βίντεο δύο λεπτών
που υποστηρίζει τα φυσικά μαλλιά,

γιατί «μπορεί να δημιουργήσει
ένα εμπόδιο στη διαδικασία εκμάθησης

για μερικούς από τους συμμετέχοντες».

(Γέλια)

Εκείνο το ποίημα, «Μαλλιά», γράφτηκε
και εκτελέστηκε από την Ελίζαμπεθ Ασεβέδο,

μια Δομινικανή Αμερικανίδα που έλαβε
το Βραβείο του Εθνικού Βιβλίου το 2018,

και εμφανίστηκε σε μια βραβευμένη Έκθεση
στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν που επιμελήθηκα.

Ακύρωσα τη συζήτηση,

εξηγώντας τους πως η λογοκρισία τους
σε μένα και τη δουλειά μου

με έκαναν να αισθάνομαι άβολα.

(Χειροκρότημα και επευφημίες)

Η πολιτική του σεβασμού
και η εξιδανικευμένη θηλυκότητα

επηρεάζουν τον τρόπο
που εμφανίζουμε τις γυναίκες

και ποιες γυναίκες
επιλέγουμε να προβάλουμε.

Και αυτή η προβολή μεροληπτεί
προς τις επιτυχημένες και τις ξεχωριστές,

τις διάσημες και τις ποθητές,

γεγονός που συντηρεί
τον συστημικό αποκλεισμό

και την περιθωριοποίηση των κανονικών,
καθημερινών, συνηθισμένων γυναικών

που δεν προβάλλονται επαρκώς
και συνήθως δεν είναι λευκές.

Ως επιμελήτρια μουσείων, ανέλαβα
το καθήκον να αλλάξω αυτή την αφήγηση.

Ερευνώ, συλλέγω και ερμηνεύω
σημαντικά αντικείμενα και εικόνες.

Σέλια Κρουζ, η βασίλισσα της σάλσα --

(Επευφημίες)

ναι, είναι σημαντική.

Και είναι Αφρο-Λατίνα.

Το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν έχει συλλέξει
τα κοστούμια της, τα παπούτσια της,

το πορτραίτο της, το γραμματόσημό της,

και αυτή την επανερμήνευση

από τον καλλιτέχνη Τόνι Περάλτα.

Όταν απόκτησα και εξέθεσα αυτό το έργο,

ήταν μια νίκη για συμβολικές αντιφάσεις.

Η υπερηφάνεια στην απεικόνιση
μιας σκουρόχρωμης Λατίνας,

μιας μαύρης γυναίκας,

με τα μαλλιά της σε μεγάλα ρόλεϊ
για να ισιώσουν,

ίσως σαν ένα νεύμα
στα λευκά πρότυπα ομορφιάς.

Μια εκλεπτυσμένη, λαμπερή γυναίκα
με υπερμεγέθη, χοντρά χρυσά κοσμήματα.

Όταν αυτό το έργο ήταν σε έκθεση,

είχε τρομερή προβολή στο Instagram,

και οι επισκέπτες μου έλεγαν
ότι πρόσεχαν τα καθημερινά στοιχεία

του καφέ δέρματός της ή των ρόλεϊ
και των κοσμημάτων της.

Οι συλλογές μας περιλαμβάνουν
την Σέλια Κρουζ,

και ένα σπάνιο πορτρέτο
ενός νεαρού Χάριετ Τάμπμαν -

εμβληματικά ρούχα
από την ασύγκριτη Όπρα Γουίνφρεϊ.

Αλλά τα μουσεία μπορούν
κυριολεκτικά να αλλάξουν

το πώς εκατοντάδες εκατομμύρια
άνθρωποι βλέπουν τις γυναίκες

και ποιες γυναίκες βλέπουν.

Έτσι, αντί να είναι πάντα
οι πρώτες ή οι διάσημες,

είναι επίσης ευθύνη μας να δείξουμε
ένα κανονικό Σάββατο στο σαλόνι ομορφιάς,

την τέχνη των ρόπτρο-σκουλαρικιών,

(Γέλια)

τη μοντέρνα αδελφότητα,

(Γέλια)

και την πολιτιστική υπερηφάνεια
σε όλες τις ηλικίες.

Οι ιστορίες καθημερινών γυναικών

που έχουν εσκεμμένα παραληφθεί
από την εθνική και παγκόσμια ιστορία μας.

Και πολλές φορές σε μουσεία, βλέπετε
γυναίκες που αντιπροσωπεύονται από ρούχα

ή αναπαριστώνται με πορτρέτα
ή σε φωτογραφία,

αλλά σημαντικές ιστορίες καθημερινών
γυναικών, που σου αλλάζουν τη ζωή

μπορεί επίσης να μοιάζουν με αυτό
το κάθισμα από την Εσμεράλδα.

Η Εσμεράλδα στο Εκουαδόρ
ήταν μια καφετιά κοινότητα.

Το πυκνό του τροπικό δάσος προστάτευε
ιθαγενείς και αφρικανικούς πληθυσμούς

από τους Ισπανούς αποικιστές.

Υπάρχουν δρόμοι τώρα,

αλλά υπάρχουν μερικά τμήματα εσωτερικά
που είναι ακόμα προσβάσιμα μόνο με κανό.

Η Ντέμπορα Ναζαρένο ταξίδευε συχνά
στις εκβολές του Ισημερινού με κανό,

έτσι είχε το δικό της κάθισμα στο σκάφος.

Ξεχώριζε από ένα σκάλισμα
με ιστό αράχνης και αράχνη,

που αντιπροσώπευε το Ανάνσι, ένα χαρακτήρα
της Δυτικής Αφρικανικής λαογραφίας.

Η Ντέμπορα καθόταν σε αυτό
το κάθισμα και στο σπίτι,

λέγοντας ιστορίες στον εγγονό της, Χουάν.

Και αυτή η απίθανη τελετουργία αγάπης
με τη μορφή της διαπολιτισμικής αφήγησης

είναι συνήθης σε όλες τις κοινότητες
της αφρικανικής διασποράς.

Και αυτή η καθημερινή πράξη
προκάλεσε στον Χουάν την επιθυμία

να συγκεντρώσει και να διατηρήσει

πάνω από 50.000 έγγραφα
σχετικά με την αφρο-ινδική κουλτούρα.

Το 2005, ο Χουάν Γκαρσία Σαλασάρ,
ο εγγονός της Ντέμπορα,

και μέχρι τώρα ένας παγκοσμίου φήμης
Αφρο-Εκουαδοριανός λόγιος,

ταξίδεψε στην Ουάσινγκτον.

Συναντήθηκε με τον Λόνι Μπαντς,
τον διευθυντή του μουσείου όπου δουλεύω,

και προς το τέλος της συνομιλίας τους,

ο Χουάν έβαλε το χέρι στην τσάντα του
και είπε: «Θα ήθελα να σου δώσω ένα δώρο».

Την ημέρα εκείνη, το ταπεινό ξύλινο
κάθισμα σκάφους της Ντέμπορα Νάζαρενο

έγινε το πρώτο αντικείμενο που δωρήθηκε
στο μουσείο Σμιθσόνιαν -

το Εθνικό Μουσείο Αφρο-Αμερικανικής
Ιστορίας και Πολιτισμού.

Εκτίθεται σε διαφανή προθήκη
και το έχουν δει

σχεδόν πέντε εκατομμύρια επισκέπτες
από όλον τον κόσμο.

Θα συνεχίσω να συλλέγω αντικείμενα
ανθρώπων που έγραψαν ιστορία.

Οι ιστορίες τους είναι σημαντικές.

Αλλά αυτό που μου δίνει τη θέληση
να αγωνίζομαι κάθε μέρα

είναι το απλό πάθος να γράψω
τα ονόματά μας στην ιστορία,

να προβληθούν δημοσίως
για να τα δουν εκατομμύρια,

και να περπατήσουν στο πανταχού παρόν φως

το οποίο είναι η γυναίκα.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα και επευφημίες)