Farklı ırktan evlatlık olarak sevgi ve kayıp üzerine hikayem

Beyaz bir aile tarafından evlat edinilen Sara'yı Koreli geçmişine bağlayan tek şey kolundaki gizemli bir dövmeydi. Biyolojik ailesini aramak; farklı ırktan evlat edinme hikayelerinin, çoğunlukla yakaladıkları şans için sonsuz minnet duyması beklenilen, başka ülkelerde yeni hayatlar süren kişiler olarak sunulsa da, aslında çok daha karmaşık bir gerçeği gizlediğini öğretti. Kendi kayıp ve keşfediş deneyimi ile, Jones, başka ırktan evlatlık alan ebeveynlerin, çocuklarının eşsiz kültürel ve kişisel hikayelerini korumak için ne yapabilecekleri konusunda yol gösteriyor.

Daha üç yaşındayken

Güney Kore'den
ırklararası evlat edinildim.

Utah, Salt Lake City'deki
beyaz bir aile tarafından.

Amerika'ya vardığımda sol kolumda
gizemli bir dövme vardı.

Dövme o kadar büyük
ve fark edilebilirdi ki

yeni ailem hemen ameliyatla sildirdi.

Diğer çocukların alay
edeceğinden korktular.

Şu anda dövmenin yerinde silik bir iz var.

Görebilmeniz için kalıcı bir
kalemle yeniden çizdim.

1976'da Kore evlat edinme
kayıtları çok eksikti.

Geçmişim ya da gerçek ailem hakkında

hiçbir bilgiye sahip değildim.

İsmimin ya da doğum tarihimin bile

gerçek ya da kayıt için mi
öyle yazıldığını bilemiyordum.

Dövmenin anlamını kimse bilmiyordu.

Irklararası evlat edinme,
bir ırktan bir çocuğun,

farklı bir ırktan bir aile tarafından
evlat edinilmesidir.

Benim neslimde, Kore'den
evlat edinilmiş çocuklar,

evlat edinmiş olan ailenin
kültürü içinde asimile olurdu.

Beyaz ırktan biri olarak yetiştirildim.

Büyürken ailemle beraber
arada bir Kore restoranına

ya da Asya Festivali'ne giderdik.

Fakat kendimi bir Asyalı
olarak görmüyordum.

Geçmişe baktığımda,

dövmemin silinmesinin

Kore kökenim ve kültürümle bağımı
kaybedişimin bir sembolü olarak görüyorum.

Bu konuda yalnız değilim.

1950'lerden beri neredeyse
200 bin Koreli çocuk

tüm dünyada evlat edinildi.

Sayısı artan araştırmalar gösteriyor ki

kendi ailesinin köklerinden
koparılan çocuklar travma yaşıyor.

Benim hikayemde de böyle bir travma var.

Yakın zamanda öğrendim ki,
biyolojik annem, ailemi

doğumumdan kısa süre sonra terk etmiş.

Ben iki yaşındayken biyolojik
babam kaza geçirmiş;

bana ve ağabeylerime bakamamış.

Çocuk Esirgeme Kurumuna gönderilmişiz.

Oradaki birisi, daha küçük olduğum için,

benim daha kolay evlatlık
verilebileceğime karar vermiş.

Böylece benimle ilgilenen
ağabeylerimden ayrılıp

başka bir yetimhaneye gönderilmişim.

Evlat edinme kayıtlarımda

yetimhanedeki diğer çocuklarla
oynamadığımı yazıyor.

Bunun nedenini artık biliyorum.

O zamanki fotoğraflarda korkmuş,
kötü beslenmiş küçük bir kız var.

Kısa ve yalnız geçen dokuz aydan
sonra Amerika'ya vardığımda

yaşadığım kültür şokunu düşünün.

Her şeyin farklı oluşunu:

İnsanlar,

binalar,

yemekler

ve giysiler.

Üç yaşında bir çocuk olarak,

benim gibi Korece konuşan kimse
olmadığını çabucak anladım.

O yüzden altı ay konuşmadım.

Tekrar konuştuğumda tamamen İngilizceydi.

Ailem yetimhanedeki
fotoğrafları gösterdiğinde,

ilk söylediğim şey şuydu:

''Sara üzgün.''

Evlat edinilen çocuklar
bir daha incinmemek için

kendilerine çoğunlukla
duygusal duvarlar örüyorlar.

Ben de bunu yaptım.

Irklararası evlat edinilen
diğer çocuklar gibi,

büyürken, etrafımdaki diğer
çocuklar gibi beyaz olmayı

çok diledim.

Diğer çocuklar, gözlerim
ve burnumla alay ettiler.

Seksenler modası,
benim için tam bir felaketti.

Tam oturmayan gözlüklerim,

saç stilleri --

(Gülüşmeler)

ben de çok gülünç durmuştu.

(Gülüşmeler)

Bu hikaye sizler için dinlemesi
rahatsız edici olabilir.

Genelde, evlat edinilme konusunda
duyduğumuz hikayeler; bir ebeveynin,

uzun süredir hevesle istediği
ve beklediği bir çocuğu anlatıyor.

Bu ebeveynlerin hikayesi; sevgi,
neşe ve heyecanla anlatılıyor.

Yeni çocuklarını evlerine getirirken,

aile ve arkadaşları tarafından kutlanıp

bu harika kararları için
tebrik ediliyorlar.

Ailemin evlat edinme hikayesi,
beni sıcak tutan bir battaniye gibiydi.

Bir süre sonra, beni
ve düşüncelerimi örten bu battaniye

daha çok ilgi topluyormuş
gibi hissettirdi.

Duygusal olarak nefes alamıyordum.

Ebeveynlerim bana,

"Fotoğrafını ilk görüşümde seni sevdim,"
gibi şeyler söylüyorlardı.

Kalbim kırılmıştı.

Beni sevdiklerini
ve istendiğimi biliyordum.

Ama, doğumumla ilgili tek hikayemin

bu kadar üzücü ve insancıl
olmamasını dilerdim.

Sıklıkla sevgi ve minnet
duygularını karıştırdım.

Özellikle başkaları bana,

"Amerika'ya evlatlık gittiğin
için çok şanslısın,"

veya "Annen baban seni evlat edindiği
için melek olmalı,' dediğinde.

Bir çocuk için bunlar,
ebeveynlerinin iyiliğine

minnet duyması gerektiğini
devamlı hatırlatan yorumlardı.

Bu yetişkinlere

"Sürekli evlatlık olduğumun
hatırlatılmasını sevmiyorum.

Sadece normal bir çocuk olmak istiyorum,

belki de arada nankör olmak..."
diyememek gücüme gidiyordu.

(Gülüşmeler)

Gerçekten gülümsemeden
gülümsemesini öğrendim.

Büyüdükçe şöyle söylemek istedim:

"Sara hâlâ üzgün."

Hislerimi içime attım
ve evlatlık verilmemin yasını

hiç tutmadığımı çok sonra fark ettim.

Çoğumuz, başka bir ırk ya da
ülkeden evlat edinilmenin

kolay olmadığını anlıyor olsa da

evlatlık çocuğun hissedebileceği
karmaşık duyguları

çok nadir anlıyoruz.

Bazı çocuklar; kayıp duygusu,

reddedilme duygusu,

keder,

utanç,

suçluluk,

kimlik sorunu,

yakınlığın zorluğu

ve kontrol sorunları yaşıyor.

Çocuklarıma sorabilirsiniz.

(Gülüşmeler)

Bu çocuklar kendisini evlat edinenleri

karışık duygular yaşarken hâlâ sevebilir.

Birçoğumuz merak ederiz: Eğer bu
hikayelerimizi küçükken sahiplenecek

güvenli duygusal
alanlarımız olmuş olsaydı,

evlatlık konusuyla mücadelemiz
yetişkinliğimizde de sürer miydi?

Bize ait hikayeyi sahiplenecek
o duygusal oksijeni nereden buluruz?

1990'ların sonu, 2000'lerin başında,
Dr. Richard Lee gibi araştırmacılar,

ırklararası evlat edinmekteki

farklı çocuk yetiştirme
tekniklerine dikkat çektiler.

Amaçları, bu evlatlık çocuklar
ve onları yetiştirenlere

özgün ırksal ve etnik durumlarına daha iyi
uyum sağlamalarında yardımcı olmaktı.

Bu çocukların; kendi öz
kültürlerinden daha fazla insan,

yer, dil ve geleneğe

temas etmeleri destekleniyordu.

Bazı ebeveynler, özellikle ırkçılık
konusuna odaklanıp

evleri dışında karşılaşacakları
ırkçılık ve ayrımcılık üzerine

çocuklarını bilinçlendiriyorlar.

Bazı ebeveynler de, çocuklarının
biyolojik ailelerine ait kültürle

ne kadar temas edeceklerini,
çocukları büyüdüğünde onlara bırakıyorlar.

Tüm bu gelişmelere bakarak

ırklararası evlat edinme konusunda
her şeyi çözdüğümüzü düşünebiliriz.

Koreli evlatlıklar, uluslararası
evlat edinmede ilk büyük dalgaydı.

Birçok ülkeden, neredeyse
30 yıl önce başladı.

Bu nedenle, çocuklardan
70 yaşındakilere kadar

birkaç nesildir süren
Koreli evlatlıklar söz konusu.

Bu kişiler, asimilasyonun kendi
üzerlerindeki etkileri ile uğraşıyor.

Elimizde bu evlatlıkların
tüm yaşam sürecini takip eden,

yalnızca bir avuç çalışma mevcut.

Etrafımdakilerin konuyla ilgili
acımı anlayamayacaklarını biliyorum.

Rachel Rostad, başka bir Koreli evlatlık,

şunları dediğinde duygularımı özetledi:

Hiçbir şey kaybetmemiş gibi göründüğümde

kaybımı ölçmek özellikle kafa karıştırıcı.

Kaybedilen bir organ değil.

Sabah ışığıyla gözünü açınca

bir yerlere giden
hayalleri kaybetmek gibi."

Her yıl yüzlerce Güney Koreli evlatlık

biyolojik ailelerini arıyor.

Koreli aracı şirketlere göre
sadece yüzde 15'i başarıya ulaşıyor.

Geçen sene, Koreli biyolojik
ailemi sadece 3 ayda buldum.

Koluma tekrar çizdiğim dövmemin
fotoğrafını sosyal medyada paylaştım.

Koreli gruplar da bunu çokça paylaştı.

Ağabeyimin bir arkadaşı bunu gördü.

Dövmenin ne anlama
geldiğini anında anladı.

Öz babam bizi çocuk esirgeme kurumuna
gönderirken ayrı düşeceğimizden

hatta başka ülkelere evlatlık
verilebileceğimizden korkmuş

ve sıra dışı bir şekilde

her birimizin ve kendisinin koluna

kocaman bir dövme yaptırmıştı ki

bir gün birbirimizi bulabilelim.

Beni aramayı da denemiş.

Haklı çıkmış:

Dövme, kaybettiğim ailemi
sonunda bulmamı sağladı.

Maalesef babam, çocuklarının kavuştuğunu
göremeden 9 sene önce vefat etti.

Geçen sene, iki ağabeyim,
halam ve amcamla buluşmak için

Kore'ye gittim.

Kendimle ilgili birçok yeni şey öğrendim.

Beni yedi ay yaşlandıran

gerçek doğum tarihim de dahil.

(Gülüşmeler)

Bu orta yaşlı kadın daha yaşlı
olduğunu öğrenmekten hoşlanmadı.

(Gülüşmeler)

Okulda üstün yetenekliler için
aldığım tüm dersleri açıklıyor.

(Gülüşmeler)

Öğrendiğim en önemli şey ise;

Kore'de beni seven
ve bebekliğimi hatırlayan,

beni asla unutmamış olan

bir ailem olduğunu öğrenmemdi.ydu.

Evlat edinme kayıtlarımda
yazdığı gibi terk edilmemiştim,

istenmiştim.

Evlat edinme hakkındaki görüşlerimizi
tekrar değerlendirme vakti.

Sağlıklı bir evlat edinme ekosistemi;

çocukların, öz ailelerinin ve çocukları
evlat edinenlerin her birinin

kendi benzersiz hikayelerine
sahip oldukları sistemdir.

Bu hikayeler yan yana konulduğunda,
evlat edinmenin etkilediği hayatlarla

daha iyi empati kurulur ve onlar
için daha iyi politikalar düzenlenir.

Yetişkinlerin; evlatlık çocukların
hikayelerine daha iyi sahip çıkmak için

yapabilecekleri iki şey:

Birincisi, çocuklara duygularını ifade
edebilecekleri güvenli bir ortam yaratın.

Duyguları pozitif de negatif de olabilir.

"Bana daha fazlasını anlat."

"Dileğin nedir?"

ve "Hissettiklerin normal," demek

çocuklara bu duygusal oksijeni
sağlayacak yöntemler olabilir.

İkincisi, çocuğun evlat edinilme
hikayesini doğrulatın.

Çocuklar, evlatlık alan ebeveynlerini
üzecek veya endişelendirecek

birtakım duygularını paylaşabilirler.

Ebeveyn olarak, korkularınızı,
çocuğunuzdan ayrı bir şekilde

ele almaya ve kontrol etmeye çalışın.

Çocuğunuzun hikayesini her zaman
geçerli ve önemli kabul edin.

Çocuğunuzu acı çekmesinden

korumayı istemek normal.

Dövmem, her evlat
edinmenin kayıpla başladığının

ve her çocuğu farklı
etkilediğinin dokunaklı hatırlatması.

Evlatlık çocuklar dolu dolu
hayatlar yaşayabilir;

eğer bize dağıtılan kartları kabul edip,
yapımızı bunun üzerine inşa edebilirsek.

Hikayelerimizi empati ile dinlerseniz

başka şeyler de duyabilirsiniz:

çocuksu merak,

zarafet,

dayanıklılık,

cesaret,

sevgi

ve evet, hatta minnet duygusu.

Teşekkürler.

(Alkışlar)