چطور در بالتیمور آتش بس برقرار شد

در یک روز، در یک شهر، در یک محله -- کاش همه اسلحه خود را زمین بگذارند. اِریکا بریجفورد یک صلح‎طلب است که می‎خواهد قتل و خشونت را در زادگاه خود در بالیتمور متوقف کند. پس او کمک کرد تا آتش‎بس بالتیمور را برقرار کند، جنبشی پایه‎ای برای برقرار کردن صلح. بریجفورد در یک سخنرانی پر احساس و شخصی، داستان جنبش آتش‎بس و چشم‎انداز بزرگ‎تر تیمش برای به صفر رساندن میزان جنایت در بالتیمور را تعریف می‎کند.

در بالتیمور فردی هست

به نام مایکل فیلیپس

که کشیش کلیسای حیات الهی است،

و غالباً در مورد این حرف میزند
که مشکلات طوری با تمام قوا

در زندگی ما ظاهر میشوند،
که انگار هیچ کاری از دست ما بر نمیآید.

و آمار جنایت در بالتیمور
برای ما به چنین چیزی تبدیل شده بود.

سال به سال، بالا رفتن آمار جنایت
مثل یک کابوس شده بود

که از دست هیچکس
کاری بابت آن بر نمیآمد.

اما فرق بالتیمور با شهرهای دیگر

این هست که بالتیمور هیچوقت شکست نمیخورد.

داستان «آتشبس بالتیمور»

این هست که بالتیمور
در چشمان آمار جنایت زل زد و گفت

«هر کاری کنی نمیتوانی
سربلندی من رو خدشهدار کنی.»

دو سال پیش، در جلسهی «راهپیمایی۳۰۰نفر»
بودم. (در اعتراض به خشونت در بالتیمور)

آن زمان، من یکی از رهبران جنبش بودم.

و فردی به اسم اوگون --

که تقریباً پدرخواندهی هیپهاپ
در بالتیمور هست --

پیش من آمد و گفت،

«هی، من ایدهای دارم
که در بالتیمور آتشبس اعلام کنیم،

و فکر کنم تو کسی هستی که
باید در این مورد با او حرف بزنم.»

به او گفتم: «من دقیقاً کسی هستم که
باید در این مورد باهاش حرف بزنی،

چون این کار باید انجام بشود.»

و ما شماره رد و بدل کردیم
و قرار گذاشتیم،

و دو سال گذشت و هیچوقت
واقعاً ننشستیم در این باره حرف بزنیم.

تا این که ماه مِه سال ۲۰۱۷ شد.

پسرم پاول، که ۱۹ سال دارد، یک روز که
داشت من را از کار به خانه میرساند

گفت، «مامان، میدانستی که
آمار جنایت در بالتیمور،

بیشترین مقدار نسبت به قبل شده؟»

و من پرسیدم، «یعنی چی
که بیشترین مقدار نسبت به قبل؟

چطور چنین چیزی ممکن است؟

پس کسانی که میگویند
با باندهای غیر قانونی رابطه دارند چطور؟

چرا از روابطشن برای برقراری آتشبس
استفاده نمیکنند؟»

و در مورد احساس بیدفاعیم

که ناشی از منفعل بودن بقیه بود
برای پسرم حرافی کردم.

فردا صبح که بیدار شدم

فهمیدم چیزی که به خاطر آن عصبانی بودم،

در اصل منفعل بودن بقیه نبود،

بلکه این بود که من این پیام را
چند سال قبل گرفتهبودم،

ولی هیچ کاری نکرده بودم.

عصبانیت من در مورد کاری بود
که خودم باید انجام میدادم.

پس بلند شدم و با خودم گفتم،

«اگر بخواهیم فقط برای سه روز

همهی مردم شهر را به این مقید کنیم،

که هیچ کسی مرتکب قتل نشود،

و در عوض زندگی را جشن بگیریم،

چه زمانی مناسب هست؟»

ماه مِه بود، به تقویمم نگاه کردم،

تعطیلات اولین هفتهی ماه آگوست
وقتم خالی بود،

پس ۴ تا ۶ آگوست زمان مناسبی بود.

خیلی هیجانزده بودم،
و در راه رفتن به کارم فکر میکردم،

و هر چقدر بیشتر میگذشت، بیشتر میترسیدم،

و با خودم گفتم، «بهتره فراموش کنم ...

(خنده حاضرین)

این ایده را به بقیه نمیگویم.

اگر چیزی نگویم کسی نمیفهمد
در این مورد فکر میکردم.»

اما این فکر من را رها نمیکرد،

چون خدا عاشق این است که خود را
از طریق ما نشان بدهد،

و چون من معیوب به نظر میآیم

و همیشه از من خواسته میشود
تا ایدهآل عمل کنم،

برای من یک وظیفه بود تا
این ایده را به بقیه بگویم.

و چون شهر من معیوب به نظر میرسد

و همیشه اشتیاق رسیدن آن به کمال وجود داشت،

آن روز صبح قلبهایی بودند که
حرف خود را از درون سینه من میزدند:

که مردم این شهر میخواستند
کار بزرگی را با هم انجام بدهند.

و افرادی که در شهر من کشته شده بودند

من را مثل بغضی در گلویم،

از درون اعضا و جوارحم صدا میزدند،

«هی، اِریکا، نباید بگذاری
مرگ ما بیهوده باشد،

وقتی که میدانی چطور
این ایده را به بقیه بگویی.»

و من با ترس به آنها جواب دادم.

«اما به هر حال یک نفر
در آن آخر هفته کشته میشود.»

و در آن لحظه مجبور بودم بپذیرم

که شاید وقتی ما در خیابان
این پیام را به بقیه میدهیم --

«هیچکس مرتکب قتل نمیشود.
ما زندگی را جشن میگیریم!» --

شاید یکی همان زمان مرتکب قتل شود،

اما این بار باعث میشود
مردم شدیداً تحت تأثیر قرار بگیرند.

و من فهمیدم الآن وقت آن است

که تمام مردم شهر متأثر بشوند.

پس تلفن را برداشتم، به اوگون زنگ زدم،

و گفتم، «گفته بودی میخواهی آتشبس کنی؟

من آمادهام.»

او گفت، «میدانی، وقتی در مورد
جنگ اسرائیل و فلسطین میشنوم،

میگویم خیلی بد است،
آنها باید زودتر تمام کنند،

اما وقتی کلمهی «آتشبس» را میشنوم،

باعث میشود دست نگه دارم
و ببینم واقعاً چه خبر است.»

و او میخواست بالتیمور
در ابعاد جهانی به همان اندازه

جلب توجه کند،

و همینطور خود ما
شرایط خود را ارزیابی کنیم.

و صحبت کردیم که این جنبش
نمیتواند متعلق به یک نفر باشد.

هیچ فرد یا سازمانی
نمیتواند اعلام آتشبس کند.

تمام شهر باید این جنبش را
مال خود بدانند و با هم به آن عمل کنند.

ما اولین جلسه را در ماه مه گذاشتیم.

حدود ۱۲ تا ۱۵ نفر آمدند،

و آنجا بود که اسم جنبش را
«آتشبس بالتیمور» گذاشتیم،

به خاطر این که وقتی کلمهی "آتشبس" را
میشنوید، معنای آن را میدانید.

فقط کسی را نکشید.

و در این مرحله بود که
«چالش آشتی بالتیمور» به وجود آمد.

چون هدف ما تنها کنار گذاشتن خشونت نبود.

بلکه هدف ما یک آشتی هدفمند بود.

چه چیزی در ذهن شما میگذرد؟

چه چیز بدی در ذهن شماست
که به زبان نمیآورید؟

چطور با تمایل خود به درگیری کنار میآیید؟

من پنج نفر را که به آنها
مطمئن بودم جمع کردم،

و ما شش نفر ستاد هماهنگی را تشکیل دادیم.

بیایید خیلی سریع ادای احترام کنیم.

وقتی تا سه شمردم، داد بزنید «ستاد».

یک، دو، سه، ستاد! حاضرین: ستاد!

راستی امروز تولد شِلِرز هست.
تولدت مبارک، شلرز.

حاضرین: تولدت مبارک!

و ما نشریهای راه انداختیم،

و رسانهها به ما گفتند که
هنوز این جنبش داستان خوبی نشده،

ولی ۷ آگوست سراغتان میآییم
تا ببینیم آتشبس چطور پیش رفته.

ما هم گفتیم: «واقعاً؟ خیلی خب پس تا بعد.»

بالتیمور باید مشغول میشد،

و نه تنها مردم به ما کمک مالی خوبی کردند

تا بتوانیم بروشور و پوستر چاپ کنیم،

بلکه آمدند و آن بروشورها
و پوسترها را از ما گرفتند

و سراسر شهر پخش کردند،

و با هم صحبت میکردند.

به چه منابعی نیاز دارید؟
چه برنامهای دارید؟

چه چیزی بر شما گذشته؟

چون ما میخواستیم دلایل ریشهای خشونت
در این کشور را بفهمیم.

کسانی که میگفتند بینتیجه است
باز در ادامه میگفتند

«اما دست از تلاش بر ندارید،
یکی باید کاری بکند.»

نوجوانانی که به ما از کارهای خلافی

که در روز در خیابانها انجام میدادند
میگفتند، از ما میخواستند

یک پوستر بردارند
و به دیوار اتاقشان بچسبانند

تا شب قبل از خواب بتوانند آن را ببینند.

خلافکارها زنگ میزدند و میگفتند،

«میتوانم بگویم آن روز کجا امن است،

چون ما طرفدار چالش صلح هستیم.»

و آنها پای حرفشان ماندند.

وقتی مردم میگفتند، «بینتیجه است،

چون بالأخره در غرب یا شرق شهر
قتلی اتفاق میافتد.»

میگفتیم، «مهم نیست.
ما این کار را برای خودمان انجام میدهیم.

یعنی نمیتوانید تا شعاع ۳ یا ۶ خیابان
اطراف خانهی خود را امن نگه دارید؟»

و آنها میگفتند، «خیلی خب.

این اطراف امن خواهد ماند.»
و آنها پای حرفشان ماندند.

(تشویق حاضرین)

چهار تا آهنگ --

میدانم به نظر میرسد که
پنج تا انگشت نشان میدهم،

اما چهار تا انگشت دارم،
پس از دید من چهار تاست --

چهار تا آهنگ
در مورد آتشبس بالتیمور ساختهشد،

برای یکی از آنها که معروف شد،

تعدادی هنرمند دور هم جمع شدند
و آهنگی خواندند،

و گمان کنم الآن نامزد جایزهی گِرَمی هست.

اتفاقی که داشت میافتاد

این بود که از زیباترین خانههای فساد

تا ترسناکترین دفترهای سیاستمداران،

همه --

(خنده حاضرین)

در مورد کاری که مردم بالتیمور
داشتند با هم انجام میدادند حرف میزدند.

و بالاخره آن آخر هفته فرارسید:

همه سراسر شهر دور هم جمع شده بودند،
و داد میزدند، «روز آتشبس مبارک!»

سابقهی بیشتر از ۲۰۰ نفر پاک شد
و توانستند سر کار بروند،

عدهای هم سراغ مراکز ترک اعتیاد رفتند

و همه اینها به خاطر اتفاقی بود
که آن آخر هفته در شهر ما افتاد.

مردم میگفتند،
«حال و هوای بالتیمور فرق کرده.

به مادر کسی زنگ زده نشده
تا خبر فوتش را بدهند.

من صدای هیچ شلیکی نشنیدم.»

و شنبه، ترِی به دنبال کار رفت

و از این بابت هیجان داشت.

بعد از ۲۴ ساعت بدون جنایت،

ما آهنگ کِندریک لامارو میخواندیم.
«همه چیز آرومه. همه چیز آرومه.»

و بعد ساعت ۴:۵۹ صبح،

به ما خبر دادند که یک نفر کشته شده.

ما اسمش را نمیدانستیم،
اما معلوم شد اسم او ترِی هست.

ما سریع به خیابان سارجِنت رفتیم،

و یک حلقه انسانی درست کردیم

و به پیادهرو نگاه کردیم،

و گفتیم، «این زمین مقدس است
چون ما این زمین را مقدس میدانیم،

چون هر جایی از شهر ما که کسی
جانش را به خاطر خشونت از دست میدهد،

باید مقدس دانسته شود.»

و این کار را فقط به خاطر یاد ترِی و فوت او

و نشان دادن همدلی
به خانواده او انجام ندادیم.

ما ایستادیم تا به این فکر کنیم که

۲۰ دقیقه بعد از این که یکی را میکشی،
واقعاً چه حسی داری؟

آیا نمیتوانیم عشق درونمان را
به او انتقال بدهیم؟

چون تا وقتی نتوانیم،
این بیماری مسری درمان نمیشود.

همان روز، کمی بعد،
تماس دیگری دریافت کردیم.

دانته کشته شده بود.

تا آخر آن روز، ما شوکه بودیم.

به معنای واقعی، ما شوکه بودیم،

چون ما قلبهایمان را با هم باز کردیم

و فضای این شهر را عوض کردیم،

و بعد قلبهای ما با هم شکستهبود.

و ما باید با خودمان در این مورد
صادق میبودیم که تعطیلات هفته قبل،

که شش نفر جانشان را
به خاطر خشونت از دست دادند،

حسی را که تعطیلات این هفته، که این دو نفر
جانشان را از دست دادند، نداشتیم،

چون حالا ما اهمیت میدادیم.

حالا همگی ما با هم امیدوار بودیم

که هیچکس کشته نشود.

و ما باید با خودمان عهد میبستیم

که دیگر نسبت به کشتهشدن کسی
در شهرمان بیتفاوت نباشیم.

این دو نفر به ما یادآوری میکردند
که با قدرت بیشتری پیشروی کنیم.

پس ما سراغ جنبش آتشبس بالتیمور ۳۶۵ رفتیم،

چون یک سری از کارها
باید در طول سال انجام میشد،

و آتشبس دیگری
در تعطیلات هفته آینده داریم،

سوم تا پنجم نوامبر.
در تقویمتان ثبت کنید.

(تشویق حاضرین)

و ما انتظار واکنش مشابهی را داریم.

رسانههای سراسر دنیا، استرالیا، نروژ و چین

در مورد کار ما خبررسانی میکردند.

همه میخواستند این را
از بالتیمور تقلید کنند،

و همه میتوانند این را
از بالتیمور تقلید کنند.

همینطور که جلوتر میرویم،
دیگر لازم نیست بپرسیم،

«چه کاری میتوان کرد؟»

ما قدرت خرد جمعی را دیدیم.

این شما هستید که از بالتیمور
برداشت اشتباهی داشتید.

شما فکر میکردید که بالتیمور غرب وحشی است.

وقتی فرِدی گرِی به دست پلیس کشته شد،

همگی خیزش بالیتمور را دیدید،

و مردم سراسر دنیا این خیزش را بد فهمیدند
و برداشت بدی از آن کردند.

چیزی که شما نفهمیدید این است که
بالتیمور قدرتی است که به پا میخیزد،

و این کاری است که آن را ادامه میدهیم.

(تشویق حاضرین)

و همین طور که پیش میرویم،
تو را میبینیم، آمریکا،

که با سیستمهای ظلم خشونتبار خود
تلاش میکنی تا ما را به زمین بزنی،

و هنوز، ما برمیخیزیم.

ما برمیخیزیم و کنار شهرهای
سراسر کشور که دقیقاً مثل ما،

که بدون این که مرتکب اشتباهی شده باشند،

جرم و جنایت وارد زندگی آنها شده،

و بعد به خاطر سبک زندگی آنها
برچسب وحشی بودن خوردهاند، میایستیم.

ما در کنار آن شهرها میایستیم.

ما نمونهای هستیم که به آنها نشان میدهیم
که وقتی میگویی «نه، من این شرایط را

که تو میخواهی به من اِعمال کنی نمیپذیرم.

من باید تصمیم بگیرم که

بهترین چیزی که میتوانم باشم چیست.»
کارهای زیادی از دستت بر میآید.

و دفعهی بعد،

که شما با یک مشکل، یک دغدغه مواجه میشوید،

میتوانید بگویید، «مثل بالتیمور میشوم،

در چشمانش زل میزنم،

و میگویم:

اما هر کاری کنی نمیتوانی
سربلندی من را خدشهدار کنی.»

لطفاً باور کنید.

ممنونم.

(تشویق حاضرین)