Hoe de Amerikaanse medische gemeenschap zwarte moeders teleurstelt

In de VS is de kans dat een zwarte vrouw tijdens de bevalling sterft drie keer zo hoog als bij een blanke vrouw. Terwijl ze vreselijke statistieken over moedersterfte alsook haar eigen tragisch verlies deelt, legt Wanda Irving uit hoe racisme en vooroordelen in de gezondheidszorg de pijn van zwarte vrouwen minimaliseert en aan de kant schuift. Ze houdt ook een persoonlijk pleidooi voor leiders in de medische gemeenschap om stappen te zetten naar hervormingen.

Als ik de klok kon terugdraaien
en Shalon kon terugbrengen,

zou ik er letterlijk alles voor doen.

Ik zou met plezier alles geven

als ik haar lachende gezicht
nog een keer kon zien.

Maar jammer genoeg,
zelfs als Shalon hier was,

het zou niet veranderen

dat in Amerika jaarlijks
700 tot 800 vrouwen sterven

van complicaties gelinkt
aan de zwangerschap en bevalling.

De keuze om een kind te krijgen

zou nooit een doodstraf mogen zijn.

De moedersterfte in Amerika
is ronduit verontrustend.

In 2017 rapporteerden NPR en ProPublica

dat de Verenigde Staten
de hoogste moedersterfte hebben

van alle ontwikkelde landen in de wereld.

De Verenigde Staten zijn het enige land
waar dat aantal alsmaar stijgt.

Zwarte moeders zoals Shalon
blijven de voornaamste groep

van moedersterfte.

Het is werkelijk berispelijk

dat zwarte vrouwen drie of vier keer
meer kans op overlijden hebben

dan blanke vrouwen.

Het is absoluut beschaamtelijk

dat 60 procent van die sterfgevallen
helemaal te voorkomen zijn,

net zoals die van mijn dochter.

En hier is een schokkend weetje:

volgens een verslag van de Federale
Overheidsdienst Volksgezondheid,

is het verschil in risico niet veranderd

in de laatste zes decennia.

Zes decennia.

Het is duidelijk dat de huidige inzet
om het aantal moedersterftes aan te pakken

en de bijhorende raciale
en gezondheidsverschillen

jammerlijk ontoereikend blijven.

Pas wanneer ras niet langer de voorbode is

van hoe zwarte vrouwen behandeld of niet
behandeld worden in de gezondheidszorg,

zal het resultaat drastisch anders zijn.

Ik wil overduidelijk zijn nu.

De medische gemeenschap
stelt zwarte moeders in Amerika teleur.

Decennialang zijn zwarte vrouwen
afgewimpeld, genegeerd, geminacht,

of op zijn minst

zijn ze niet serieus genomen

in hun interacties
met de gezondheidszorg.

Het is niet ongewoon voor zwarte vrouwen
om racisme en discriminatie te ervaren

door medische hulpverleners.

Dat racisme kan schaamteloos openlijk zijn

of heimelijk subtiel --

maar vergis u niet: het is er.

Het maakte niet uit dat Shalon
een tweevoudig doctoraat had

in Sociologie en Gerontologie;

het maakte zelfs niet uit dat Shalon
twee masterdiploma's had,

waarvan één een master in Volksgezondheid
van John Hopkins was.

Het maakte geen verschil dat Shalon
een luitenant commandant was

in de Amerikaanse Volksgezondheidszorg,

een alumna van de wereldbekende
Epidemic Intelligence Service

een hoog aangeschreven epidemioloog

bij het Centrum voor
Ziektecontrole en Preventie

en voorzitter van haar eigen
diversiteitsbedrijf.

Ze was nog steeds een zwarte vrouw.

Een zwarte vrouw die een systeem betrad
dat haar als een stereotype zag

en dus ook zo reageerde op haar.

Gedurende de drie weken
nadat haar kind geboren was,

klampte Shalon haar verzorgend personeel
meermaals aan om hulp.

Met haar onderwijs en opleiding

kon ze uiteraard haar bezorgdheden
duidelijk uiten, wat ze ook deed.

En toch werden haar hulpkreten
geminimaliseerd en afgewimpeld

door de subtiele vooroordelen
van haar medische verzorger.

Die vooroordelen,
gevoed door structureel racisme,

zijn de kernoorzaken van de verschillen
in de gezondheidszorg.

Die vooroordelen beïnvloedden
de afloop voor Shalon.

Die vooroordelen

zorgden ervoor dat mijn dochter
in de statistieken van 2017 staat.

Als resultaat verloor ik
mijn prachtige kleine meid.

Mijn kindje.

Ik verloor mijn vertrouwenspersoon,

ik verloor mijn beste vriend,

ik verloor mijn hele wereld.

Shalons dochter verloor haar moeder

en alle mogelijke relatiemogelijkheden

die tussen hen hadden kunnen bestaan.

De maatschappij heeft misschien wel
een groter verlies geleden.

Wie weet welke medische vooruitgang

of bijdragen aan de sociale
rechthvaardigheid Shalon had kunnen maken

als haar medische verzorger
gewoon naar haar had geluisterd

en aandacht had besteed
aan haar hulpkreten.

We zullen het nooit weten.

Maar dit weten we wel.

Achter elke van die 700
tot 800 vrouwen die sterven,

staat een gezin

en heel sociaal netwerk van geliefden,

waaronder ook de kinderen
die achter blijven, zoals Soleil.

Shalons dochter Soleil
is drie jaar oud nu.

Ze heeft een snelle glimlach,

even geweldig als die van haar moeder.

Soleil kent geen angst.

Ze is vastberaden en
heeft over alles een mening.

(Gelach)

Ze is zo slim.

Soleil verbaast me steeds opnieuw

in hoe zelfverzekerd
ze door de wereld gaat.

Maar Soleil kent haar moeder
enkel vanop foto's

en de gekoesterde herinneringen die ik heb
en elke dag met haar deel.

Toch houdt Soleil van haar mama,

die slechts drie korte weken bij haar was.

Ze zegt het me elke dag.

Mijn hart doet pijn elke keer
als Soleil om haar mama roept.

Het is op die momenten
dat Soleil tegen mij zegt:

"Oma, ik wil naar de hemel
zodat ik bij mijn mama kan zijn."

Het zou zo niet moeten zijn.

Het moet zo niet zijn.

Het kan zo echt niet verder gaan.

Toen ik eerder zei dat de medische
wereld zwarte vrouwen teleurstelt,

hebben sommige zich misschien afgevraagd
of ik te hard veralgemeen.

Uiteindelijk moeten we individuen
de schuld geven, toch?

Of misschien moeten we zeggen
dat een handvol ziekenhuizen

die toevallig gebruikt worden
door een grote groep zwarte vrouwen

en andere minderheidsgroepen

het epicentrum van moedersterfte
in Amerika zijn.

Maar ik zou zeggen dat focussen
op een handvol individuen

of een handvol ziekenhuizen

het probleem te nauw definieert.

Het probleemgedrag gaat niet over de daden

van specifieke individuen of ziekenhuizen;

het is institutioneler dan dat.

Bovendien is het wijdverspreide probleem

diep verankerd,

ingeworteld in de fundering
van onze gezondheidszorg.

Het is dit brede falen
dat verschillen nog steeds toelaat

in de gezondheid en dood van moeders,

wat ervoor zorgt dat zwarte vrouwen --

net zoals Shalon --

drie keer zo vaak sterven
als blanke vrouwen.

Het wordt goed bijgehouden,

jaar na jaar,

decennium na decennium,

generatie na generatie,

en er werd nog geen enkele
effectieve maatregel genomen.

Hoe brengen we hier verandering in?

Is er een sluitende oplossing

voor het uitroeien van verschillen
in moedersterfte?

Wel, verbeteringen in de nauwkeurigheid
van gegevens zijn essentieel,

maar lang niet genoeg.

Algoritmes, checklists, apps ...

ze spelen allemaal een belangrijke rol,

maar ze zijn ook geen wondermiddel.

En ik kan niet genoeg benadrukken

dat impliciete training tegen vooroordelen
zonder expliciete,

expliciete manieren van verantwoording

absoluut geen verschil zal maken.

Het is tijd;

het is al lang tijd

dat de leiders in de medische
wereld stappen ondernemen

om de gezondsheidszorg
uit dat status quo te halen.

De eerste stap moet de erkenning zijn

dat het inherente probleem
van de gezondheidszorg

meer is dan een probleem;

het is een mislukking.

De volgende stap is
verantwoordelijkheid te nemen

en de mislukking toe te geven.

Maar de belangrijkste stap

is actief de noodzakelijke acties nemen

en de fouten rechtzetten
die gecreëerd zijn door die mislukking.

Een wijze vrouw zei me ooit:

"Als je iets anders wil,

moet je iets anders doen."

Mijn dochter was toegewijd
om iets anders te doen.

Shalon was gekend
als een vrouw met grote integriteit

en hoge morele waarden.

Toen haar werd gevraagd
naar haar drijvende krachten in het leven,

antwoordde ze:

"Ik zie onrechtvaardigheid
overal waar het bestaat.

Ik ben niet bang om die bij naam te noemen

en ik werk hard om haar te verdrijven.

Ik zweer een betere aarde te creëren."

Shalon zette zich elke dag
van haar leven in voor die waarden.

Voormalig Algemeen Chirurg
David Satcher zei ooit:

"Leiders moeten genoeg erom geven,

leiders moeten genoeg weten,

leiders moeten genoeg willen doen

en leiders moeten willen doorgaan
tot het werk gedaan is."

Shalon was zo'n leider.

Ook al zal er nooit meer
een leider zijn als Shalon,

toch kunnen we volharden
tot het werk gedaan is.

Hier is wat ik doe om verder te gaan

tot het werk om zwarte moeders
te redden gedaan is.

Om te beginnen

heb ik de krachten gebundeld
met enkele van Shalons vrienden

en haar collega's van het
Centrum voor Ziektecontrole en Preventie.

We stichtten een non-profitorganisatie.

We werken hard om vermijdbare
doden bij zwarte moeders te voorkomen.

En hier is hoe we dat doen:

met actie, actie en meer actie.

We zetten aandeelhouders in

op elk punt van de publieke gezondheid
en de gezondheidszorg.

We werken actief samen
met het wetgevende kader.

We promoten maatregelen
om verantwoordelijkheid te nemen

en wetten voor na de bevalling

en we willen ze vastleggen in de wet.

We staan aan de start van een
gemeenschapsgebaseerd onderzoeksproject

dat de kwaliteit van medische zorg
voor zwarte vrouwen zal herdefiniëren.

Uiteindelijk zullen we zwarte vrouwen
meer macht in handen geven.

Hoe gaan we dat doen?

Door zwarte vrouwen en hun
bevallingspartners de kracht te geven

om echt in te gaan tegen de vooroordelen
en het racisme dat ze ervaren

op eender welk moment
voor, tijdens en na de bevalling.

Kijk eens rond.

Ieder van ons in deze kamer
heeft een invloedscirkel.

Ik nodig je uit om na te denken

wat voor een krachtige impact
we zouden kunnen hebben

als we onze collectieve invloed
zouden focussen op dit probleem,

op het maken van een verschil.

Wat als we, net zoals Shalon,
onrechtvaardigheid erkennen

waar ook ze bestaat in onze gemeenschap

en we niet bang zouden zijn
haar bij naam te noemen?

Wat als we allemaal toegewijd
en gepassioneerd waren

over het gebruik van al onze mogelijkheden

om die onrechtvaardigheid te verdrijven?

Zouden we dingen kunnen veranderen?

Zouden we echt
die eeuwen van vooroordelen

en decennia van slechte praktijken
kunnen doen omslaan?

Ik weet dat we het zouden kunnen.

Ik weet dat we het zouden kunnen,

als we gefocust waren op die kwestie,

als we die collectieve energie focusten.

Om Nelson Mandela te quoten:

"Als mensen vastberaden zijn

kunnen ze alles overwinnen.

Maar actie zonder visie

laat enkel de tijd voorbij gaan.

Visie zonder actie
is gewoon dagdromen.

Maar visie gecombineerd met actie
kan de wereld echt veranderen."

Shalons leven was de perfecte
belichaming van de visie.

Shalons dood was onze roep tot actie.

Dus laten we vandaag allemaal zweren
om alles te doen dat we kunnen.

Laten we zweren deze fout recht te zetten.

Laten we zweren een deel te zijn
van de oplossing

tot zwarte vrouwen niet langer
aan de kant geschoven worden

en onnodig sterven
in het gezondheidssysteem.

En zoals mijn dochter,

(Stem breekt)
Dr. Shalon MauRene Irving,

laat ons elk zweren
een betere aarde te creëren.

Dank u.

(Applaus)