វិធីសាស្ត្រក្នុងការបង្កើត (និងស្ដារឡើងវិញ) នូវជំនឿទុកចិត្ដ

ការជឿទុកចិត្គគ្នា​ គឺជាមូលដ្ឋានគ្រឺះលើគ្រប់កិច្ចការទាំងអស់ដែលយើងធ្វើ ។ ចុះបើ ការទុកចិត្ដនេះត្រូវបាត់បង់វិញនោះ តើយើងគួរធ្វើយ៉ាងណា? ក្នុងសុន្ទរកថាដ៏អស្ចារ្យមួយ សាស្រ្តាចារ្យ ហ្វ្រ៊ែនសេស ហ្វ្រាយនៃសាលាពាណិជ្ជកម្ម ហាវ័ដ លើកឡើងពីវិធីសាស្ត្រក្នុងការបង្កើត រក្សា និងស្ដារឡើងវិញនូវការជឿទុកចិត្ដ ដែលជាការបង្រៀនរបស់គាត់នៅអ៊ូបឺ ។ សាស្រ្តាចារ្យ ហ្វ្រ៊ែនសេស ហ្វ្រាយ ក៏បានបន្តទៀតថា "ប្រសិនបើយើងគ្រប់គ្នាអាចរៀនជឿទុកចិត្ដគ្នាកាន់ច្រើន នោះយើងនឹងអាចទទួលបានសមិទ្ធផលកាន់តែធំធេងឡើងៗ"។

ខ្ញុំនឹងណែនាំពីវិធីសាស្រ្ដបង្កើត
និងស្ដារឡើងវិញនូវការជឿទុកចិត្ដលើគ្នា

ដោយសារ ខ្ញុំជឿថាការជឿទុកចិត្ដ

គឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះសម្រាប់គ្រប់
កិច្ចការដែលយើងធ្វើទាំងអស់

ហើយយើងក៏រៀនចេះ
ជឿជាក់លើអ្នកដទៃវិញ

នោះយើងនឹងទទួលបាននូវ
ការវីវត្ដន៍ទៅមុខយ៉ាងពិតប្រាកដ។

ចុះប្រសិនបើការជឿទុកចិត្ដត្រូវ
បាត់បង់ទៅវិញ?

ចុះបើសិនមានវីឌីអូមួយបង្ហាញថា
ប្រធានក្រុមហ៊ុនរបស់អ្នកមើលងាយបុគ្គលិក?

តើមានអ្វីកើតឡើង បើកន្លែងការងារជួបបញ្ហា
អយុត្តិធម៌ ការរើសអើង និងភាពអវិជ្ជមាន?

តើមានអ្វីកើតឡើង
បើមានបែកធ្លាយទិន្នន័យសង្ងាត់

តែបែរជាព្យាយាមបិទបាំងកុហក
ជាជាងដោះស្រាយបញ្ហានោះទៅវិញ?

ហើយរឹតតែ
ធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះ

តើវានឹងទៅជាយ៉ាងណា ប្រសិនបើបច្ចេកវិទ្យា
បានឈានដល់ការបំផ្លាញជីវិតមនុស្ស ?

ប្រសិនបើខ្ញុំធ្វើបទបង្ហាញបែបនេះ
កាលពី ៦ខែមុនវីញ

ខ្ញុំប្រហែលជាបានពាក់អាវយឺត
មានអក្សរ Uber ហើយ ។

ខ្ញុំជាសាស្ត្រាចារ្យម្នាក់នៅ
សាលាពាណិជ្ជកម្មហាវើដ

ប៉ុន្តែមានអង្គការមួយបាន
ព្យាយាមទាក់ទងខ្ញុំឲ្យធ្វើការជាមួយ

បើគិតមើលទៅ វាហាក់ដូចជា
រឿងដែលសប្បាយចិត្ដអស្ចារ្យមូយ

ខ្ញុំបានអានកាសែត
ពត៍មានជាច្រើន

ហើយអ្វីដែលខ្ញុំអាននោះ បានទាក់ទាញខ្ញុំឲ្យ
កាន់តែចង់ធ្វើការជាមួយអង្គការនោះមែនទែន

ហើយអង្គការនោះ គឺជាអង្គការដែលគ្មាន
ការជឿទុកចិត្ដលើគ្នានោះទេ

ដែលជាប្រភពបង្ករឲ្យមានបញ្ហា
ជាច្រើនកើតឡើង

តែខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីលក្ខណៈ
របស់ខ្ញុំដោយពាក្យមួយម៉ាត់

អ្វីដែលខ្ញុំចូលចិត្ដវបំផុតនោះគឺ
ការជួយស្រោចស្រង់អ្នកដ៏ទៃ

ខ្ញុំជឿថា យើងតែងតែមាន
ចំនុចល្អៗនៅគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់

ហើយខ្ញុំក៏បាន
ឃើញនឹងភ្នែក

ពីរបៀបដែលក្នុងស្ថាប័នផ្សេងៗ
សហគមន៏

និងបុគ្គលមានការផ្លាស់ប្តូរ
យ៉ាងឆាប់រហ័ស ។

ខ្ញុំចូលធ្វើការនៅ អ៊ូបឺ
ព្រោះសង្ឃឹមថាអាចផ្លាស់ប្តូរទីនោះ

អាចផ្តល់ផលប្រយោជន៍ដល់គ្រប់គ្នា

ដែលអាចកាត់បន្ថយ
បញ្ហារបស់ពួកគេមួយចំនួនធំបាន ។

ប៉ុន្ដែនៅពេលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមការងារនៅអ៊ូបឺ
ខ្ញុំបែរជាបានបង្កើតនូវកំហុសធំមួយទៅវិញ ។

ខ្ញុំបានតាំងចិត្តជាសាធាណៈថា
ត្រូវតែពាក់អាវយឺតរបស់ អ៊ូបឺ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ

រហូតទាល់តែបុគ្គលិកទាំងអស់
បានពាក់អាវ អ៊ូបឺ នោះតាមគ្រប់ៗគ្នា ។

ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា
រឿងនេះមិនអាចទៅរួចឡើយ។

(សំលេងសើច)

ខ្ញុំបានពាក់អាវយឺត Uberនោះ
រយៈពេល ២៥០ថ្ងៃ ។

ហើយឥឡូវ ខ្ញុំបានបំពេញ
ការប្តេជ្ញានោះរួចហើយ ។

ហើយខ្ញុំក៏បានត្រលប់មក
សាលាពាណិជ្ជកម្មហាវើដវិញហើយ ។

អ្វីដែលខ្ញុំចង់ធ្វើពេលនេះ
គឺ ចែករំលែកជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា

ពីវិធីសាស្រ្ដដែលខ្ញុំបានយកឈ្នះ
ហើយមានសេរីភាពឡើងវិញ

វាដូចជា ជំហានទារកអញ្ចឹង

(សំលេងសើច)

ប៉ុន្ដែ ខ្ញុំចង់ប្រាប់ថា
ខ្ញុំកំពុងដើរលើផ្លុវនៅឡើយទេ

(សំលេងសើច)

ដូច្នេះ ប្រសិនបើយើងចង់ស្ដារ
ការជឿទុកចិត្ដឡើងវិញ

យើងត្រូវស្វែងយល់ពីធាតុផ្សំ
សំខាន់ៗរបស់វាមុនសិន

ធាតុផ្សំសំខាន់ៗនៃការជឿទុកចិត្ដ
ត្រូវបានគេស្គាល់យ៉ាងច្បាស់

ធាតុទាំងនោះមានចំនួន ៣ ។

បើសិនអ្នកអាចសម្គាល់ឃើញថា
ខ្ញុំគឺជាមនុស្សសោះត្រង់

នោះអ្នកនឹងជឿជាក់លើខ្ញុំ
យ៉ាងខ្លាំង

ហើយបើអ្នកដឹងថា ខ្ញុំជាមនុស្ស
ប្រកបដោយហេតុផលមានចំណេះដឹងខ្ពស់វិញ

នោះអ្នកនឹងរឹតតែជឿជាក់លើខ្ញុំថែមទៀត

ហើយបើអ្នកដឹងថាខ្ញុំមានចិត្ដ
អាណិតស្រឡាញ់និងយល់ចិត្តអ្នក

នោះអ្នកនឹងរឹងតែជឿជាក់
លើខ្ញុំកាន់តែខ្លាំង

កាលណាមានរឿងទាំង ៣ នេះ
បានកើតឡើងហើយ

នោះយើងនឹងរកឃើញការជឿទុកចិត្ដ
ដ៏រឹងមាំតាមនោះដែរ ។

ប៉ុន្ដែប្រសិនបើមានធាតុណាមួយ
រង្គោះរង្គើរវិញ

ប្រសិនមានធាតុណាមួយបាត់បង់

នោះការជឿទុកចិត្ដក៏មាន
បញ្ហាប្រឈមដូចគ្នាដែរ

នេះជារឿងដែលខ្ញុំចង់ធ្វើ

ខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកគ្រប់គ្នាអាចបង្កើត
ការជឿទុកចិត្ដបន្ថែមទៀតចាប់ស្អែកទៅ

និយាយឲ្យចំ គឺថ្ងៃស្អែក
ដូច្នេះ យើងត្រូវតែចាប់ផ្ដើមពីថ្ងៃនេះ

ហើយវីធីសាស្រ្ដនោះគឺ ត្រូវស្វែងយល់ថាតើ
ការជឿទុកចិត្ដនោះបានរង្គើនៅត្រង់ណា

ហើយត្រូវមានផែនការណ៍រៀបចំជាស្រេច
ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានោះជាបន្ទាន់ ។

ដូចច្នេះ ខ្ញុំចង់ឲ្យយើងចូលរួម
ទាំងអស់គ្នា។

អាចប្រាប់ខ្ញុំបានទេ ថាតើគ្រប់គ្នាចូលរួម
ថ្ងៃនេះដោយស្ម័គ្រចិត្ដមែនអី?

(សំលេងសើច)

អូ ច៎ា វាពិតជាអស្ចារ្យ

អញ្ចឹង

(សំលេងសើច)

ពិតជាឆ្លើយតប
ស្មោះត្រង់មែន!

(សំលេងសើច)

រឿងសំខាន់នោះគឺ ការយល់អារម្មណ៍អ្នកដទៃ

បញ្ហាចម្បងនោះ

គឺដោយសារអ្នកដទៃមិនជឿថា
យើងយល់ពីអ្វីៗដើម្បីពួកគេកំពុងធ្វើនោះទេ

ហើយគេបែរជាគិតថា
យើងខ្វល់ខ្វាយតែរឿងខ្លួនឯងទៅវិញ

ហើយនេះមិនមែនជារឿងចម្លែកអីនោះទេ

យើងពិតជារវល់ជាមួយកិច្ចការ
ផ្ទាល់ខ្លួនជាច្រើន

ដែលអាចធ្វើឲ្យយើងគ្មានពេលវេលា និង
ចន្លោះណាសេសសល់

ដើម្បីយល់ពីអារម្មណ៍អ្នកដទៃនោះឡើយ ។

ដើម្បីឲ្យឌីលីនក្លាយជាឌីលីនពិត
នោះក៏ទាមទារពេលវេលាជាក់លាក់មួយ។

ចំពោះយើងវិញ បើមានកិច្ចការច្រើនត្រូវធ្វើ
នោះយើងក៏នឹងគ្មានពេលវេលាល្អៗនោះដែរ

ហើយរឿងនេះនៅតែបន្ដជារៀងរហូត

ព្រោះប្រសិនបើមិនបង្ហាញ
ការយកចិត្ដទុកដាក់ទេ

នោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង
នឹងកាន់តែពិបាកទៅៗ

នៅពេលយើងសង្ស័យខ្វះការទុកចិត្ដ នោះនឹងធ្វើ
ឲ្យគ្រប់រឿងរ៉ាវទាំងអស់កាន់តែលំបាកទៅៗ

ហើយយើងចាប់ផ្ដើមបាត់់បង់ពេលវេលាបន្ដិចម្ដងៗ
ក្នុងការស្វែងយល់អារម្មណ៍អ្នកដទៃ

នេះគឺជាទ្រឹស្ដីដែលអ្នកត្រូវធ្វើ៖

កំណត់ឲ្យច្បាស់ពីទីកន្លែង ពេលវេលា និង
បុគ្គលណាម្នាក់់

ដែលអ្នកផ្ដោតអារម្មណ៍ឲ្យតម្លៃជាងគេ

ហើយត្រូវស្វែងយល់ឲ្យបានច្បាស់

ពីពេលវេលា ទីកន្លែងនិង បុគ្កលណា
ដែលអ្នកមិនគួរផ្ដោតអារម្នណ៍របស់អ្នក

តាមរយៈស្ថានភាពបែបនេះ

យើងអាចយល់ដឹងពីចំនុចពិសេស
ដែលយើងអាចងើបមុខឡើង

សម្លឹងមើលអ្នកដែល
នៅចំពោះមុខយើង

ស្តាប់ពួកគេ

ផ្ដោតអារម្មណ៏លើអ្វីដែលពួកគេនិយាយ

នោះយើងនឺងស្វែងយល់ពីអារម្នណ៍គេ
បានមួយចំណែក

បើសិនគ្មានការអ្វីចាំបាច់

សូមកុំមើលតែ
ទូរស័ព្ទដៃឲ្យសោះ

ព្រោះទូរស័ព្ទជាមេរំខានជាងគេ

ហើយនៅពេលយើងប្រើទូរស័ព្ទ នោះយើងមិនអាច
ផ្ដោតអារម្នណ៍ និងបង្កើតទំនុកចិត្ដបានឡើយ

វាគឺជាបញ្ហាចម្បងនៃ
ការផ្ដោតអារម្នណ៍របស់យើង ។

បញ្ហាខាងគំនិតអាចមាន ២ រូបភាព

បញ្ហានោះអាចជា
គុណភាពនៃការគិត

ឬអាចជាសមត្ថភាពនៃការប្រើប្រាស់ការគិតនោះ

ប្រសិនបើអ្នកមានបញ្ហា
ខាងគុណភាពនៃការគិត

អញ្ចឹងខ្ញុំជួយមិនបានឡើយ

(សំលេងសើច)

ព្រោះយើងគ្មានពេលគ្រប់គ្រាន់នោះទេ

(សំលេងសើច)

តែ សំណាងល្អ ការគិតរបស់យើង
នៅមានស្ថានភាពល្អនៅឡើយ

ប៉ុន្ដែសមត្ថភាពនៃទំនាក់ទំនងការគិតនោះ
កំពុងស្ថិតក្នុងភាពគ្រោះថ្នាក់ ។

រឹតតែពិសេសទៅទៀត
យើងមានដំណោះស្រាយងាយៗ

ប្រសិនបើយើងកំណត់ថា ការទំនាក់ទំនងមាន
២ បែបនៅក្នុងពិភពលោកនេះ

ហើយសាស្រ្តាចារ្យនៅសាលាពាណិជ្ជកម្មហាវ៉ាដ
ល្បីល្បាញដោយសារទឺ្រស្ដីមេគុណ ២នេះ

អត់យល់!
វាគ្រាន់តែជាត្រីកោណដែលត្រលប់ទៅមកប៉ុណ្ណោះ ។

(សំលេងសើច)

ប្រសិនបើយើងកំណត់ថា ការទំនាក៉ទំនងមាន
២ បែបនៅក្នុងពិភពលោកនេះ

ទីមួយនោះគឺ នៅពេលយើង
ចាប់ផ្តើមរៀបចំធ្វើដំណើរ

ជាដំណើរនៅលើផ្លូវដែលមានភាពបត់បែន
ឧបសគ្គ

អាថ៌កំបាំង និងការអស្ចារ្យជាច្រើន

រហូតទាល់តែអ្នកឈានទៅដល់់គោលដៅ

អ្នកពូកែខាងទំនាក់ទំនង
មួយចំនួនលើពិភពលោក

គឺដើរតាមផ្លូវនេះ ។

ក៏ប៉ុន្ដែ ប្រសិនបើអ្នក
មានបញ្ហាខាងការគិតហើយ

ផ្លូវនេះជាផ្លូវដែលគ្រោះថ្នាក់បំផុត

ដូច្នេះ ខ្ញុំសូមណែនាំដល់អ្នកថា

ចូរចាប់ផ្តើមដោយប្រយោគពាក់កណ្ដាល
ដែលពិបាកយល់

ហើយបង្ហាញបញ្ជាក់ដោយភស្តុតាងតាមក្រោយ

មានន័យថា អ្នកដទៃនឹងអាចយល់ដឹងបាន

នូវគំនិតដ៏អស្ចារ្យរបស់យើង

ហើយកាន់តែពិសេសជាងនេះទៅទៀត

ប្រសិនបើអ្នកបរាជ័យមុននឹងដល់គោលដៅ

មិត្តនារីៗអើយ

(សំលេងសើច)

(សំលេងទះដៃ)

បើទោះបីអ្នកត្រូវគេបដិសេធ
មុននឹងធ្វើអ្វីមួយ

នោះអ្នកក៏អាចបញ្ចេញគំនិតនោះបានដែរ

ដើម្បីកុំឲ្យអ្នកផ្សេងចូល
មកដណ្តើមពីដៃអ្នកបាន

(សំលេងទះដៃ)

អ្នកបានធ្វើឲ្យខ្ញុំព្រឺសប្បុរហើយ

(សំលេងសើច)

បញ្ហាទី៣គឺ ភាពជាម្ចាស់ខ្លួន (មិនចម្លងគេ)
ហើយខ្ញុំគិតថា វាជារឿងដែលស្មុគស្មាញបំផុត

យើងជាមនុស្សដែល
អាចដឹងដោយញ្ញាណ

ភ្លាមៗបាន

ថាតើអ្នកណាខ្លះ ដែលកំពុងបិតបាំង ឬ
ឈរជាម្ចាស់ការលើអ្វីដែលខ្លួនឯងមាន ។

ដូច្នេះ តាមការវិភាគជាច្រើន
ទ្រឹស្ដីនេះកាន់តែច្បាស់ ។

បើអ្នកមិនចង់មានបញ្ហាគ្មានជាម្ចាស់លើ
ខ្លួនអ្នកទេ ត្រូវរស់នៅជាខ្លួនអ្នក ។

ល្អ

វាពិតជាងាយស្រួលធ្វើមែនទែន

នៅពេលអ្នកនៅជិតមនុស្ស
ដែលមានលក្ខណៈដូចអ្នក

តែអ្នកបែរជាព្យាយាមបង្ហាញ
ពីចំនុចខុសប្លែកពីគេវិញ

នោះទ្រឹិស្ដីនៃការរស់នៅជាខ្លួនអ្នក
នឹងមានជួបបញ្ហាប្រឈមខ្លាំង ។

ខ្ញុំមានការល្បងល
គ្រប់ផ្នែកនៃការងាររបស់ខ្ញុំ

ល្បងលដោយខ្លួនឯងផង
និងរៀនតាមរយៈការបង្រៀនគេផង

ដែលធ្វើអោយខ្ញុំបាត់នូវ
អត្តសញ្ញាណពីលើលោកនេះ។

ខ្ញុំជាស្រ្តីម្នាក់ដែលមាន
គោលជំហខ្លួនឯងខ្លាំង

ជាមួយការវិនិច្ឆ័យខ្ពស់

និងការនិយាយត្រង់ ។

ខ្ញុំមានប្រពន្ធស្រស់ស្អាតម្នាក់

ហើយយើងមានមហិច្ឆតា
ដ៏ឆ្កួតបែបនេះជាមួយគ្នា

ខ្ញុំចូលចិត្ដស្លៀកពាក់
ខោអាវប្រុស

និងស្បែកជើងធម្មតាៗ

សូមអរគុណដល់អាល់ប៊ឺត ។

(សំលេងសើច)

តាមផ្នត់គំនិតមួយចំនួន
ខ្ញុំគឺមានលក្ខណៈខុសប្លែកពីគេ

ខ្ញុំសង្ឃឹមថា គ្រប់គ្នាដែលនៅទីនេះ

មានភាពល្អឆើត
ខុសប្លែកពីគេ

ក្នុងបរិបទណាមួយ
នៃជីវិតអ្នក។

ប៉ុន្តែ នៅពេល

មានការល្បួងជាខ្លាំង ដែលធ្វើ
ឲ្យអ្នកមិនទទួលស្គាល់ខ្លួនឯង

ហើយបើសិនយើងមិនទទួលស្គាល់ខ្លួនឯងនោះ

យើងនឹងក្លាយទៅជាមនុស្ស
ដែលពិបាកនឹងជឿទុកចិត្ដ

ហើយបើយើងក្លាយជាមនុស្ស
មិនគួរឲ្យជឿទុកចិត្ដហើយ

យើងក៏មិនអាចទទួលបានការងារធំៗដែរ

ហើយបើគ្មានឳកាសការងារធំទាំងអស់នោះទេ
អ្នកក៏មិនអាចឡើងមុខតំណែងបានដូចគ្នា

បន្ដិចម្ដងៗ រហូតទាល់តែយើង
បាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង

នេះបើយោងតាមក្រុមវិភាគមនុស្សជាតិ
នៃថ្នាក់ដឺកនាំខ្ពស់ៗ

(សំលេងសើច)

ហើយទាំងអស់នេះគឺ កើតចេញពី
ការទទួលស្គាល់ខ្លួនយើង ។

នេះ ជាដំបូន្មានរបស់ខ្ញុំ

ស្លៀកពាក់អ្វីដែលអ្នក
គិតថាអស្ចារ្យ

កុំសូវខ្វាយខ្វាល់ពីអ្វី
ដែលអ្នកផ្សេងចង់បានពីអ្នក

ហើយសម្លឹងមើលតែទៅភាពឥតខ្ចោះ
នៅក្នុងខ្លួនរបស់អ្នក

ហើយចំពោះអ្នកដឹកនាំដែល
មានវត្តមានទីនេះ

នេះជាកាតព្វកិច្ចលោកអ្នក

ក្នុងការកំណត់លក្ខខណ្ឌថា
មិនត្រឹមតែជឿជាក់នូវអ្វីដែលខ្លួនឯងមាននោះទេ

ហើយក៏ត្រូវតែទទួលស្គាល់វា

អបអរសប្បាយចំពោះខ្លួនឯង

ពេញចិត្ដនូវអ្វីដែលខ្លួនឯងមាន

ដែលនេះគឺជាគន្លឹះជម្រុញយើងឲ្យ
សម្រេចបានកាន់តែប្រសើរ

លើសពីអ្វីដែលយើង
ធ្លាប់ធ្វើពីមុន ។

ឥឡូវនិយាយពីយ៉ូប៊ីវិញ
តើមានអ្វី កើតឡើងនៅយ៉ូប៊ី?

នៅពេលខ្ញុំទៅដល់ទីនោះ
យូប៊ីជួបប្រឈមបញ្ហាគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់ ។

ការយល់ចិត្ត ការគិត និងភាពជាម្ចាស់ខ្លួន
គឺជាបញ្ហាដ៏ក្ដៅគគុកមែនទែន

ប៉ុន្តែយើងអាចរកដំណោះស្រាយប្រកបដោយ
ប្រសិទ្ធិភាព និងទាន់ពេលប៉ផុតចំពោះបញ្ហា ២ ។

ខ្ញុំនឹងពន្យល់បន្ថែមពីការយល់ចិត្តគ្នា

នៅពេលយើងប្រជុំនៅយូប៊ី

វាពិតជាចម្លែកមែនទែន
ដែលគ្រប់គ្នាផ្ញើរសារឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក

អំពីកិច្ចប្រជុំនោះ ។

(សំលេងសើច)

ខ្ញុំមិនដែលឃើញសោះ ។

(សំលេងសើច)

ការធ្វើបែបនោះអាចជួយបានច្រើនមែន

តែ វាមិនបានធ្វើឲ្យកន្លែងនោះ
មានការយកចិត្ដទុកចំពោះគ្នានោះទេ ។

ដំណោះស្រាយ ស្រួលងាយៗ ៖

បច្ចេកវិទ្យា
ត្រូវបិត ឬយកចេញឲ្យឆ្ងាយ

នោះទើបធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នាផ្ចង់អារម្មណ៍
ហើយសម្លឹងមើល

សន្លឹងមើលទៅ
អ្នកដែលកំពុងអង្គុយនៅទល់មុខខ្លួន

ហើយស្តាប់ពួកគេ

ដើម្បីស្វែងយល់ពីគំនិតរបស់ពួកគេ
ឲ្យកាន់តែស៊ីជម្រៅ

និងសហការគ្នាឲ្យកាន់តែប្រសើរឡើង
ជាងមុន ។

ចំណែកការគិតវីញ ក៏មានបញ្ហាដូចគ្នាដែរ

នេះក៏ដោយសារតែ
ការរីកចម្រើនខ្លាំងនៃអង្គភាព

មានន័យថា ប្រធានៗឡើងតំណែងថ្មី

ម្តងហើយម្តងទៀត

បន្ដិចម្ដងៗ ពួកគេនឹងឡើងដល់តំណែង
ដែលគ្មានកិច្ចការណាត្រូវធ្វើ

តំណែងដែលលើសពីសមត្ថភាព

ហើយនេះមិនមែនជាកំហុស
ពួកគាត់ឡើយ ។

ដំណោះស្រាយ៖ ផ្តោតខ្លាំងលើ
ការបណ្តុះបណ្តាលសមត្ថភាព

ដែលផ្តោតសំខាន់លើការគិតរបស់ពួកគេ

យុទ្ធសាស្រ្ត និង
ភាពជាអ្នកដឹកនាំ ។

វាធ្វើឲ្យមនុស្សមានគុណភាពនៃ
ការគិតរបស់ពួកគេ

ហើយធ្វើឲ្យជ្រុងនៃត្រីកោណទាំងអស់
ផ្គុំគ្នាឡើងវិញ

ដូច្នេះហើយ គ្រប់គ្នាអាចទំនាក់ទំនងគ្នា
ប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់ ។

ចំនុចចុងក្រោយគឺ ភាពម្ចាស់ការលើខ្លួនឯង
ខ្ញុំអាចនិយាយបានថា វាក៏មានបញ្ហាដ៏ចម្បងដែរ

តាមពិត បញ្ហានេះមិនបាន
ធ្វើឲ្យយ៉ូប៊ីខុសប្លែកអ្វី

ពីក្រុមហ៊ុនផ្សេងៗដែលខ្ញុំធ្លាប់ឃើញនៅ
ស៊ីលេខន វ៉ាលេ និងកន្លែងផ្សេងនោះឡើយ ។

ការបង្រៀនមនុស្សឲ្យសម្របខ្លួន
មានភាពងាយស្រួលណាស់

ការផ្តល់ជ័យលាភីក៏មានភាពងាយស្រួលដែរ

នៅពេលដែលពួកគេយល់ច្បាស់ពីអ្នក

ប៉ុន្ដែ វាពិបាកនឹងផ្ដល់ជ័យលាភី
ដល់មនុស្សដែលមានគំនិត

ខុសប្លែកឆ្ងាយពីយើង ។

តែនៅពេលយើងយល់ដឹងពីរឿងនេះ

នៅពេលយើងស្វែងយល់ពីការ
ទទួលយកភាពខុសប្លែកគ្នា

និងការលើកទឹកចិត្ដឲ្យអ្នកផ្សេង
អភិវឌ្ឍលើអ្វីដែលខ្លួនគេមាន

អ្វីដែលអស្ចារ្យនោះគឺ
វាជាពិភពលោកដែលខ្ញុំចង់ឃើញកូនៗខ្ញុំរស់នៅ ។

ជាមួយនឹងវត្តមានគ្រប់គ្នាដែលនៅទីនេះ

វាជាឪកាសដែលយើងអាចពួតដៃគ្នា

ហើយដើរឆ្ពោះទៅមុខ រួចស្ដារឡើងវិញ
នូវជំនឿជាក់លើគ្នាទូទាំងសកលលោក ។

សូមអរគុណច្រើន!

(សំលេងទះដៃ)