Ábrete á creatividade

Lembrando algúns momentos que marcaron a súa vida, o actor Ethan Hawke analiza como expresándonos de xeito ousado estimulamos a curación e a conexión entre individuos -- e invítanos a descubrir a nosa creatividade desvergonzada. "Non hai camiño até que ti o abres", afirma.

Hoxe quero falar un pouco
sobre a creatividade.

Moita xente ten problemas

para permitirse ser creativo.

É comprensible.

Quero dicir, todos dubidamos
do noso talento.

Lembro unha historia
de cando tiña 20 anos

que significou moito para min.

Gustábame moito Allen Ginsberg

e estaba a ler a súa poesía,

estaba lendo --el daba
unha morea de entrevistas --

e unha vez na televisón,
no programa de William F. Buckley

que se chamaba "Firing Line",

Ginsberg acudiu e cantou
unha canción de Hare Krishna

mentres tocaba o harmonio.

E volveu a Nova York
canda os seus amigos intelectuais,

e todos lle dixeron

"Non sabes que a xente
pensa que es un idiota,

e que o país enteiro está a rirse de ti?"

E el respondeu, "Ese é o meu traballo.

Son poeta, e fago o papel de parvo.

A maioría da xente traballa todo o día,

e chegan a casa e rifan coa súa parella,

e comen, e acenden a caixa parva,

e alguén tenta venderlles algo,

e eu enfastiei todo iso.

Saín e cantei sobre Krishna,

e eles, sentados na cama preguntan
'quen é este estúpido poeta?'

e non poden durmir, sabes?"

E ese é o seu traballo como poeta.

Penso que é moi liberador,

porque coido que a maioría de nós
queremos ofrecerlle ó mundo

algo de calidade,

algo que o mundo considere
bo ou importante.

E esa idea é o inimigo,

porque non depende de nós
que o que facemos sexa máis ou menos bo,

e se hai algo que aprendimos da historia

é que o mundo é un crítico pouco fiable.

Certo?

Así que debes preguntarte:

Creo que a creatividade humana importa?

Ben, hmm.

A maioría da xente non pasa moito tempo
pensando na poesía. Non si?

Teñen unha vida que vivir,

E non están tan preocupados
polos poemas de Allen GInsberg

ou polos poemas de ninguén,

até que o seu pai morre,

van a un funeral,

perden un fillo,

alguén lles rompe o corazón,
xa non os queren,

e de súpeto,

están desesperados por
sacarlle sentido a esta vida,

"Alguén se sentiu así de mal antes ca min?

Como saíron deste pozo?"

Ou ó revés -- algo marabilloso.

Coñeces a alguén e o teu corazón estoupa.

Quérelo tanto que non podes
nin pensar con claridade.

Xa sabes, a cabeza dá voltas.

"Alguén se sentiu así antes ca min?
Que me está a pasar?"

E nese momento a arte non é un luxo
é, de certo, un alimento.

Necesitámola.

Ben, que é?

A creatividade humana
é natureza manifestada en nós.

Observamos as --oh...--

as auroras boreales. Non?

Actuei na película "Cairo Branco"
cando era pequeno,

rodámola en Alaska,

e cando saes de noite

e no ceo ondeaban o mourado
e o rosa e o branco,

é a cousa máis bonita que xamais vin.

Semellaba que o ceo estaba a xogar.

Precioso.

Vas ó Gran Canón ó solpor.

É precioso.

Sabemos que é precioso.

Pero namorarse?

A túa parella é moi fermosa.

Teño catro fillos.

Velos xogar?

Velos facer de bolboreta

ou correr pola casa facendo o que sexa,

é tan fermoso.

E coido que estamos
nesta estrela no espazo

para axudarnos uns a outros. Non si?

Primeiro debemos sobrevivir,

e logo debemos prosperar.

e para prosperar, para expresarnos,

o quid da cuestión é:
debemos coñecernos a nós mesmos.

Que te apaixona?

E se te achegas ó que te apaixona,

decobres quen es,

e creces.

Para min foi moi sinxelo.

Actuei profesionalmente,
por primeira vez, con 12 anos.

Era unha obra chamada "Santa Xoana"
de George Bernard Shaw

no Teatro McCarter,

e -- boom! -- namoreime.

O meu mundo expandiuse.

E esa profesión -- teño case 50 anos--

esa profesión nunca deixou
de reportarme beneficios,

cada vez máis e máis,

sobre todo, curiosamente,

mediante os personaxes
que interpretei.

Fixen de poli, de delincuente,

de sacerdote, de pecador,

e o máxico disto é que
tras máis de 30 anos nesta profesión,

comezas a ver que as miñas experiencias,

miñas, de Ethan, non son tan únicas

como eu pensaba.

Teño moito en común con toda esta xente.

E eles teñen algo en común comigo.

Comezas a ver como
de conectados estamos todos.

A miña bisavoa, Della Hall Walker Green,

no seu leito de morte,

escribiu unha biografía no hospital,

eran soamente unas 36 páxinas,

e adicou 5 páxinas

a contar a vez que confeccionara
traxes para unha obra de teatro.

Adicou un parágrafo ó seu primeiro marido.

Do cultivo de algodón --ó que adicara
50 anos-- había unha mención.

Cinco páxinas sobre
a confección dos traxes.

Miña nai deume unha das colchas
feita pola miña bisavoa,

e puiden sentilo.

Estaba a expresarse,

cun poder que é real.

Lembro que o meu medio irmán
e mais eu fomos ver "Top Gun",

o ano en que se estreou.

E lembro que saímos do cine,
ía unha calor abrasadora,

e mirei para el,

e ambos sentimos que esa película
era como unha chamada de Deus.

Sabes?

Mais de xeitos diferentes.

Eu quería ser actor.

Quería crear para facer sentir á xente.

Quería formar parte diso.

E el quería estar no exército.

O único que facíamos
era xogar ó FBI, ós soldados,

ós cabaleiros...
e eu posaba coa miña espada,

e el construía unha bésta funcional

coa que disparabamos frechas a árbores.

Alistouse no exército.

Retirouse como coronel dos Boinas Verdes.

É veterano de Afghanistan
e Iraq multicondecorado.

Agora ensina nun campamento de vela
para fillos de soldados falecidos.

Adicouse ó que o apaixona.

A súa creatividade era o liderado,

liderar a outros,

o seu valor, axudar ós demais.

Sentiu que esa era a súa chamada,

e reportoulle beneficios.

Xa sabemos que
o noso tempo de vida é moi curto,

e como o utilizamos...

estamos a investilo
facendo o que nos importa?

A maioría non.

Sei que é complicado.

A forza do hábito e tremenda,

e por iso os nenos son tan creativos,

porque non teñen hábitos,

e non lles importa se son bos ou non.

Non constrúen un castelo de area pensando

"vou ser o mellor arquitecto
de castelos de area".

Lánzanse a calquera proxecto
que lles poñas diante --

bailar, pintar,

construír algo:

calquera oportunidade que teñan,

serve para mostrarte
a súa individualidade.

É tan fermoso.

É algo que me preocupa ás veces
cando se fala de creatividade,

porque pode semellar
un sentimento bonito,

algo cálido e agradable.

Non é así.

É algo vital.

É o xeito de curarnos uns a outros.

Cantando a nosa canción,

contando a nosa historia,

invitándote a dicir:

"Escóitame e eu escoitareite",

comezamos un diálogo.

E cando facemos iso,
sucede a curación,

e saímos do noso curruncho,

e convertémonos en testemuñas
da humanidade común.

Comezamos a reivindicala.

E cando facemos iso,
pasan cousas moi boas.

Se queres axudar á túa comunidade,
se queres axudar á túa familia,

se queres axudar ós teus amigos,

debes expresarte.

E para expresarte,
debes coñecerte.

En realidade é moi sinxelo.

Só tes que seguir a túa paixón.

Non hai un camiño marcado.

Non hai camiño até que ti o abres,

e debes estar disposto a facer o parvo.

Así que, non leas o libro que tes que ler,

le o libro que queres ler.

Non escoites a música
que che gustaba antes.

Saca tempo para escoitar nova música.

Saca tempo para falar con alguén
co que normalmente non falarías.

Garantizo que, se fas iso,

sentiraste ridículo.

E ese é o obxectivo.

Fai o parvo.

(Toca a guitarra)

(Canta) Quero ir a Austin,
e quero estar no meu lar.

Ter visitas na casa
sen deixar a soidade.

Vivir a vida arriscada.

Estar ben calmo.

Que todos me respecten
por facer o parvo.