Saf, garip sihrini kucakla

Yazar Casey Gerald, yaşamayı öğrendiğimiz yolun değişmesi gerektiğini söylüyor. Çok sık olarak, uyum sağlamak, övgü kazanmak, kabul görmek için kendimize ait parçaları gizleriz. Ama ne uğruna? Gerald, bu ilham verici konuşmada, Amerikan toplumunun üst kademelerinde başarı elde etmek için yaptığı kişisel fedakârlıkları paylaşıyor ve neden kendimizin saf, garip sihrinde yaşama cesaretine sahip olmamız gerektiğini anlatıyor.

[Bu konuşma içeriği
yetişkinlere yöneliktir.]

Annem bu yaz, bir ikna konuşması
yapmak için beni aradı.

Kitabımdan birkaç kısım bulmuş,

üstelik o zaman daha çıkmamıştı

ve endişelenmişti.

Endişesi kitaptaki cinsellik değildi.

(Kahkaha)

Onu rahatsız eden şey kitabın üslubuydu.

Mesela,

"İlginç yolculuğum boyunca,

bana pek çok isim takıldı:

zavallı çocuk, zenci,

Yale'lı adam, Harvard'lı adam,

ibne, Hristiyan,

madde bağımlısı annenin çocuğu, suçlu,

Şeytanın oğlu, İkinci Geliş,

Casey."

Henüz altıncı sayfadayız.

(Kahkaha)

Yani, annemin endişesini anlayabilirsiniz.

O sadece küçük bir değişiklik
yapmak istedi.

Beni aradı ve dedi ki,

"Hey, sen bir erkeksin.

Sen ibne değilsin, serseri de değilsin,

sana aradaki farkı söyleyeyim.

Sen seçkin birisin. Akıllısın.

İyi giyiniyorsun. Konuşmayı biliyorsun.

İnsanlar seni seviyor.

Ellerini bir serseri gibi oynatarak
etrafta dolaşmıyorsun.

Sen, sokaktaki bir berduş değilsin.

Sen sadece eşcinsel olan

asil bir insansın.

Aslında buradayken

kendini oraya koyma."

Bana bir iyilik yaptığını düşündü,

bir bakıma yaptı da.

Onun araması,
hayatımda ve bir yazar olarak kitabımda

neler yapmaya çalıştığımı netleştirdi.

Çalışmamın amacı tek bir mesaj göndermek:

Yaşamak için bize öğretilen yolun
değişmesi gerekiyor.

Ben bunu zor şekilde öğrendim.

Yalnızca yolun yanlış tarafında değil,

tüm nehrin yanlış tarafında doğdum.

Teksas, Oak Cliff'in aşağısındaki
Trinity Nehri.

Orada beni,

hizmetçi olan büyükannem

ve ruhsal hastalığıyla
mücadele eden annemin

kayboluşundan sonra

bana bakan

ablam büyüttü.

Kişiliğimi şekillendiren, sonrasında da

beni eski halime dönmek
zorunda bırakan olay,

annemin, ben on üç yaşındayken olan

ve beş yıl süren bu kayboluşuydu.

O gitmeden önce, benim insanlardan
saklanma yerim annemdi.

O, benim kadar tuhaf olan tek insandı.
Tuhaf derken, demek istediğim,

hoş bir tuhaflık.

İhtiras Tramvayı'ndaki Blanche DuBois ile

ile 1980'lerin
Whitney Houston'ı karışımı gibi.

(Kahkaha)

Tabii kusursuz değildi,

kusurlarının bana faydası vardı sadece.

Sihir dediğimiz şey budur belki de:

Faydalı bir hata.

Yani, günlerce ortadan
kaybolmaya başladığında

ben de kendi sihrime döndüm.

Kafama dank etti,

yalnızca dik bir tepenin
üzerindeki ilkokulumdan

büyükannemlerin evine
kusursuz bir şekilde,

her bir kareye bir ayağım
denk gelecek şekilde yürüyerek

annemi hayalimde canlandırabilirim.

Çimenliğimizi araba yolundan
ayıran son çimdeki

son kareye kadar,

kareler arasındaki hiçbir çizgiye değemez,

hiçbir kareyi atlayamazdım.

Ve saçmalamıyorum, işe yaradı.

Ama yalnızca bir kez.

Bu kusursuz yürüyüşüm
annemi geri getirmese de

bu yaklaşımın
başka yararları olduğunu gördüm.

Etrafımdaki kimsenin mükemmellik,
itaat ve boyun eğmekten

daha fazla sevdiği bir şey

olmadığını anladım.

En azından boyun eğseydim,
beni pek rahatsız etmezlerdi.

Daha sonra bir hapishanede,

Berlin'deki bir Stasi hapishanesinde,
bir teklife denk geldim.

Tabelada,

"Uyum sağlayanlar
hoşgörüyle yaşayabilir" yazıyordu.

Barınabileceğim ve yemek yiyebileceğim

bir yer sağlayan bir teklifti,

öğretmenlerin, akrabalarımın, yabancıların
bana saygı duymasını sağlayan,

zamanla büyük fayda sağlayan bir teklif.

17 yaşındayken, Yale'dan bir adam
okuluma geldi

ve beni Yale futbol takımına almak istedi.

O zamanlar bu benim için beklenmedikti,
tıpkı şu an sizin için olduğu gibi.

Yale'li adam, aslında herkes,

bunun benim başıma,

hatta bütün topluluğun başına gelebilecek
en güzel şey olduğunu söyledi.

"Bu fırsatı kaçırma oğlum," dediler.

Ben pek emin değildim.

Yale tamamen başka bir dünyaymış
gibi geliyordu,

soğuk, yabancı, düşmanca bir yer.

İlk ziyaret günümde,

gitmemek için kardeşime
bir bahane uydurdum.

"Buradaki insanlar çok garip."

"O zaman hemen uyum sağlarsın"
diye cevap verdi.

(Kahkaha)

Fırsatı yakaladım

ve uyum sağlamak için delicesine çalıştım.

Birinci sınıf danışmanım kampüste şapka
takmamam konusunda beni uyarırken dedi ki:

"Artık Yale'desin.
Bunu yapmana gerek yok."

Bunun, başarabilmek için
ödenmesi gereken küçük bedellerin

yalnızca bir tanesi olduğunu anladım.

Tüm bedelleri ödedim
ya da ödemeye çalıştım

ve karşılığını aldım gibi görünüyor.

Üniversitenin futbol takım kaptanlığı,

çok da gizli olmayan bir topluluğa giriş,

Wall Street'te, daha sonra da
Washington'da bir iş.

İşler o kadar iyi gitti ki,
doğal olarak bunun sonunda

ABD balkanı olmalıyım diye düşündüm.

(Kahkaha)

Ama daha 24 yaşında olduğumdan

ve başkanların bile bir yerden
başlaması gerektiğinden,

kongre için aday olmaya karar verdim.

Bu, o büyük 2008 seçimlerinin hala
etkisinde olduğumuz o dönemde oldu.

Ciddi, ılımlı bir senatör
şunu vurgulamıştı:

"Vermem gereken en önemli mesaj,

Barack Obama'nın da
bizden biri olduğudur."

Bu mesajı o kadar iyi verdiler ki

kampanyaları modern siyasetin
altın kuralı haline geldi.

En sonunda, huzur ve tatminle,

"Ben de herkes gibiydim" demek için

elimizden geleni yapmamızı isteyen
bu modern hayat düzeni olmasaydı

benim mesajım da bu olacaktı.

Bir gece, aday kampanya
yöneticimi son kez aradım.

Kazanmak için ne yapmamız gerekiyorsa
yapacaktık ama önce, son bir sorusu vardı:

"Bilmem gereken bir şey var mı?"

Durakladım ve sonunda dedim ki,

"Eşcinsel olduğumu bilmelisin."

Sessizlik.

Neredeyse fısıldayarak "Anlıyorum" dedi.

Parlak bir kuruş ya da
ölü bir yavru kuş bulmuş gibiydi.

(Kahkaha)

"Bana söylediğine sevindim," dedi.

"İşimi kesinlikle kolaylaştırmadın.

Demek istediğim, sen Teksas'tasın.

Ama imkansız değil, imkansız değil.

Ama Casey, sana bir şey soracağım:

Biri miting esnasında sana
ibne dediğinde ne hissedeceksin?

Gerçekçi ol, tamam mı?

Birinin fiziksel olarak sana zarar vermek
isteyebileceğini biliyorsun.

Sadece bilmek istiyorum.

Buna gerçekten hazır mısın?"

Değildim.

Ve anlayamıyordum.

Zar zor nefes alıyor,

zar zor düşünüyor ve konuşuyordum.

Ama dürüst olmam gerekirse,
o zamanlar olduğum çocuk,

bir amaç uğruna zarar görmeyi göze alır,

her şeyi ve hatta
hayatını bile feda ederdi.

Ama, yalnızca kendisi olduğu için bile
zarar görebileceği gibi

şok edici bir gerçek vardı.

Olmamalıydı, ama vardı.

Ki başlarda kendi gibi olmayı
denemeyi hiç düşünmemişti bile.

Onun denediği, benim denediğim,

benden beklenildiğini düşündüğüm şeyi
yapmak ve öyle olmaktı.

24 yaşındaki birine göre seçkin biriydim:

zekiydim, iyi konuşuyordum,
iyi giyiniyordum. Asil bir vatandaştım.

Ama başta kabul ettiğim teklif
beni kurtaramadı.

Sizi de kurtaramaz.

Belki de bunu
cinsel yöneliminiz fark etmeksizin

çoktan öğrenmişsinizdir
ya da öğreneceksinizdir.

Şüphesiz ki bir eşcinsel,
baskıdan çok yoğun bir doz alır.

Ancak aslında baskı,
hepimize sunulan acı bir haptır.

Kim olduğumuzun ve yaşadıklarımızın
çok büyük bir kısmını saklamayı öğrendik.

Aşkımızı, acımızı,
bazılarımız için inançlarımızı.

Bu yüzden dünyaya gelmek bile zorken,

kendimize ait bütün o saf, tuhaf sihri
kucaklamak çok daha zor olabilir.

Miles Davis'in de dediği gibi, "Sesinin
kendisi gibi duyulması uzun zaman alır."

Bu, kesinlikle benim için geçerliydi.

Hakkımdaki gerçeği, 24 yaşındayken,
o gece ortaya döktüm

ama hayatım boyunca devam etti.

Harvard İşletme Okulu'na gittim, kâr amacı
gütmeyen başarılı bir girişim başlattım,

bir magazin dergisinin kapağında
yer aldım, TED sahnesine çıktım.

(Kahkahalar)

20'li yaşlarımın sonlarında,

bir çocuğun başarması
gereken her şeyi başardım.

Ama gerçekten paramparça olmuştum.

Tam olarak sinirsel çöküş yaşamıyordum
ama buna çok da uzak değildim.

Her iki şekilde de çok üzücü bir durumdu.

Bir yazar olmayı hiç düşünmemiştim,

23 yaşıma gelene kadar
istekle kitap okumamıştım bile.

Ama kitap sektörü,
kendi sorunlarınızı araştırmanız için

size ödeme yapan tek sektördür.

(Kahkaha)

Bu yüzden, çatlaklarımı

kelimelerle doldurmaya karar verdim.

Sayfada ortaya çıkan şey,
o sırada hissettiğim kadar tuhaftı,

bu da ilk başta
bazı insanları harekete geçirdi.

Saygın bir yazar,
birkaç bölüm okuduktan sonra

araya girdi

ve annem gibi konuştu.

"Hey, dinle.

Bir otobiyografi için işe alındın.

Bu, net bir şey.

Başı, ortası ve sonu var

ve yaşadığın şeylerden oluşuyor.

Ve bu arada bu ülkede, varoluşlarını
savunmak için yazan toplumdan

dışlanmış insanlar tarafından yönetilen
büyük bir otobiyografi geleneği var.

Git bu kitaplardan birini al da öğren.

Yanlış yoldan gidiyorsun."

Ama artık bize öğretildiği gibi,

doğru yolun güvenli yol
olduğuna inanmıyordum.

Artık bize öğretildiği gibi eşcinsellerin,
siyahilerin, fakirlerin hayatlarının

sıra dışı hayatlar olduğuna inanmıyordum.

Artık, Kendrick Lamar'ın ''Section.80.''de
söylediğine inanıyordum:

"Dışarıdan içeriye bakmıyorum.

İçeriden dışarıya da bakmıyorum.

Lanet orta noktadayım
ve etrafıma bakıyorum."

(Kahkaha)

Burası,

üzerinde çalışmayı umduğum yerdi.

İlerlemeye değer tek yön, kendi yönümdü.

Kabul etmemizin öğretildiği
o tüm berbat teklifleri

reddetmemize yardımcı olacak olan yerdi.

Kendimizi ve yaptığımız işi,
kolayca sindirilebilen

küçük parçalar haline
getirmemiz öğretildi.

Başkalarına anlamlı gelelim diye kendimize
yabancı olmamız öğretildi.

Belki doğru insanlar arkadaşımız olur,

doğru okullar bizi kabul eder,
doğru patronlar bizi işe alır,

doğru partilere davet ediliriz diye

ve bir gün doğru Tanrı,
bizi doğru cennetine kabul eder

ve o ışıltılı kapılarını
ardımızdan kapatır,

böylece onun önünde
ilelebet diz çökebilelim diye.

Derler ki,

boyun eğmemizin ödülleri bunlar olur.

Çok sevilen yüce,
sindirilebilir bir parça olmak

ya da ölü olmak.

Ben de dünyaya ve anneme

"Hayır, teşekkürler" diye
karşılık veriyorum.

Aslında sadece,

"Tamam anne, sonra konuşuruz" dedim.

(Kahkaha)

Ama içimden "Hayır teşekkürler" dedim.

Annemin teklifini de kabul edemedim.

Siz de etmemelisiniz.

Böyle odalarda
kendimizi güvende hissetmek,

kendimizi burada güvende tutmak

çoğumuz için kolay olurdu.

Güzel konuşuyoruz, güzel giyiniyoruz,

zekiyiz, insanlar bizi seviyorlar,
en azından seviyormuş gibi davranıyorlar.

Ama bunun yerine, Lut'un karısını
hatırlayalım derim.

Nazaretli İsa, bunu ilk kez
müritlerine söyledi:

"Lut'un karısını hatırlayın."

Eğer yakın zamanda İncil'i
okumadıysanız söyleyeyim,

Lut, ailesini Sodom'a,
Tanrı'nın yok etmesi gerektiğine

karar verdiği kötü bir toplumun
ortasında bırakan bir adamdı.

Zalim olmasına rağmen
bazen yumuşayan Tanrı,

iki meleği, halkını toplayıp
Dodge’dan çıkmaları için

Lut'u uyarsın diye Sodom’a gönderdi.

Lut, meleklerin uyarısını duydu ama geç.

Melekler tüm gün bekleyemezdi,

Lut'un, iki kızının
ve karısının ellerini tuttular

ve onları Sodom'ın dışına doğru
aceleyle götürdüler.

Ve melekler bağırdı,

"Dağlara kaçın, ne yaparsanız yapın
ama asla arkanıza bakmayın."

Tam bu sırada, Tanrı Sodom ve Gomora
üstüne ateşler yağdırmaya başladı.

Gomora'nın, bu duruma
nasıl geldiğini anlayamıyorum.

Ama, Lut ve halkı koşuyor,

tüm bu yıkımdan kaçıyor,

Tanrı ölüm yağdırırken
onlar tozu dumana katıyor

ve sonra her nedense
Lut'un karısı arkasına bakıyor.

Tanrı, onu tuzdan bir sütun
hâline getiriyor.

İsa der ki, "Lut'un karısını hatırlayın."

Ama, bir şey soracağım:

Neden arkasına baktı?

Kargaşayı kaçırmamak

ve ateşler içindeki şehre son
bir kez bakmak istediği için mi?

Yanındakilerin biraz daha
rahat nefes alabilmesi için

tehlikeden yeterince uzakta
olduklarından emin olmak için mi?

Bazen, çok meraklı ve bencil olabiliyorum,
eğer onun yerinde olsaydım,

bunlar benim arkama bakma
sebeplerim olurdu.

Ama ya Lut'un karısına
başka bir şey olduysa?

Bu insanları, yalnız başlarına
canlı canlı yanarken

geride bıraktıkları
düşüncesine katlanamadıysa?

Doğruluğuna rağmen?

Bu mümkün değil mi?

Eğer mümkünse,
itaatsiz bir kadının arkasına bakışı

bize ders veren bir hikâye olmayabilir.

Belki bu, İncil'deki
en cesur davranış olabilir,

hatta belki de
tüm İncil'i ayakta tutan olay olan

İsa'nın çarmıha gerilmesinden
daha cesurca bir hareket.

Calvary'de,
eski ve engebeli bir haç üzerinde

İsa'nın herkesi kurtarmak için
yaşamını yitirdiği söylendi,

yaşayacak olan milyarca
ve milyarlarca insan için.

Hoş bir hareket.

Bu hareket onu ünlü yaptı. Orası kesin.

(Kahkaha)

Ama Lut'un karısı öldürüldü,

tuzdan bir sütuna dönüştürüldü,

arkadaşlarına arkasını dönemediği için,

Sodom'ın hain adamlarına.

Ve kadının ismini kimse yazmadı bile.

Lut'un karısının cesaretine sahip olmak,

bugün ihtiyacımız olan şey
işte böyle bir cesaret.

Kendimizi oraya koyma cesareti.

Herhangi birimizin özgür olabilmesi için
ya hepimizin ibne olması

ya da hiçbirimizin özgür olmaması
gerektiğini söyleyen bir cesaret.

Sokaktaki diğer serserilerle,

dünyanın tüm zavallılarıyla
beraber durmak için,

bunların en azıyla
ordu kurmak için bir cesaret.

Hepimizin çıplak kabuğundaki o inançla

daha iyi bir dünya yaratabiliriz.

Teşekkürler.

(Alkışlar)