Hoe vrouwen in Pakistan politieke verandering teweegbrengen

Activiste Shad Begum moedigt al heel haar leven vrouwen aan om al hun mogelijkheden te benutten. In een persoonlijke talk deelt ze hoe vastberaden ze haar strijd voert om het leven van vrouwen te verbeteren in het zeer gelovige en conservatieve Pakistan en roept ze vrouwen van over de hele wereld op hun politieke stem te ontdekken. "We moeten opkomen voor onze eigen rechten, en niet wachten op hulp van anderen", vindt Begum.

Ik kom jullie hier vertellen

over hoe dingen op lokaal niveau
veranderen in Pakistan,

omdat vrouwen er hun plek vinden
in het politieke proces.

Ik neem jullie allemaal mee
naar de plaats waar ik ben opgegroeid,

in het Noordwesten van Pakistan,
in een stad genaamd Dir.

Dir werd gesticht in de 17e eeuw.

Het was een autonoom prinsdom
tot de fusie met Pakistan in 1969.

De toenmalige prins Nawab Shah Jahan
had het alleenrecht wit te dragen.

Wit was de kleur van eer
en enkel hij mocht die dragen.

Hij vond het geen goed idee
om zijn volk te onderwijzen.

En in 1979, toen ik geboren werd,

kreeg slechts vijf procent van de jongens
en één procent van de meisjes

enige vorm van opleiding.

Ik zat bij die één procent.

Tijdens mijn jeugd
was ik erg close met mijn vader.

Hij is dokter en stuurde me naar school.

Elke dag na mijn lessen
ging ik naar zijn praktijk.

Hij is een geweldige man
en een gerespecteerde gemeenschapsleider.

Hij gaf leiding aan
een welzijnsorganisatie

en ik ging met hem naar sociale
en politieke bijeenkomsten.

Ik had het met mannen uit de omgeving
over de sociale en economische problemen.

Hoe dan ook, toen ik 16 jaar was,

verzocht mijn vader me om niet meer
mee te gaan naar de bijeenkomsten.

Ik was een jonge vrouw
dus ik moest thuisblijven.

Ik was gechoqueerd.

Maar het merendeel van mijn familie
was blij met mijn vaders keuze.

Het was niet gemakkelijk voor mij

om thuis te zitten
in plaats van op de bijeenkomsten.

Het duurde twee jaar
voor mijn familie ermee akkoord ging

dat mijn vader me weer in contact bracht
met andere vrouwen en meisjes

die hun problemen dan konden delen
zodat we ze samen konden oplossen.

En zo, met zijn goedkeuring,

kwam ik weer samen met vrouwen en meisjes

om samen hun problemen op te lossen.

Als vrouwen samenkomen,

delen ze hun eigen situatie
en hun eigen visie.

En toch heb ik te vaak gezien

dat vrouwen hun eigen kracht
en potentieel onderschatten

en een negatief zelfbeeld hebben.

Toen ik echter met deze vrouwen
en meisjes samenkwam,

werd me al snel duidelijk

dat als er ook maar een sprankeltje
hoop was op een beter leven

voor hen en hun familie,

dat we dan voor onze eigen
rechten moeten opkomen --

en dat we niet mogen wachten
op hulp van anderen.

Dus ik waagde de sprong

en stichtte in 1994
mijn eigen organisatie.

Het werd ons eigen platform
voor 'empowerment' van vrouwen.

Zo veel vrouwen en meisjes
zijn bij mij komen werken.

Het was niet gemakkelijk.

Veel vrouwen namen ontslag
toen ze trouwden,

omdat ze van hun mannen
niet mochten werken.

Een collega werd weggegeven
door haar familie

om haar broer schadeloos te stellen
omdat hij een misdrijf had gepleegd.

Ik kon niets doen.

En ik voelde me toen zo machteloos.

Maar hierdoor was ik nog meer vastberaden
mijn strijd door te zetten.

Dit soort praktijken
heb ik vaak meegemaakt.

Vrouwen die in alle stilte afzien
terwijl ze de wreedheid ondergaan.

Maar wanneer ik een vrouw zie

die haar problemen probeert op te lossen
in plaats van op te geven,

krijg ik weer goede moed.

Dus deed ik mee
aan de lokale verkiezingen.

Ik stelde me kandidaat
voor een functie bij het bestuur

tijdens de verkiezingen
in 2001 in Laag-Dir.

Ondanks alle moeilijkheden
won ik de verkiezingsstrijd.

(Applaus)

Ik werkte zes jaar bij het bestuur.

Maar tot mijn grote spijt

mochten wij vrouwen, verkozen vrouwen,

geen vergaderingen bijwonen
met de andere leden van het bestuur

en geen procedures opvolgen.

Wij moesten in een ruimte zitten
waar enkel vrouwen binnen mochten

en waar we niets meekregen
van de vergadering.

Mannen zeiden tegen mij:

"Jullie vrouwen,
verkozen vrouwelijke leden,

zouden naaimachines
moeten kopen voor vrouwen."

Maar ik wist dat proper drinkwater
een veel grotere noodzaak was.

Dus deed ik alles wat ik kon

om eerst de echte problemen
van deze vrouwen op te lossen.

Zo plaatste ik in mijn buurt vijf pompen
in twee uitgedroogde waterputten.

En ja, nu werken de waterputten weer.

Al snel hadden meer dan 5000 families
toegang tot proper water.

We bewezen dat alles wat mannen konden,

vrouwen ook konden.

Ik kwam samen met andere verkozen vrouwen,

en sinds vorig jaar

mogen vrouwen samenzitten
met alle leden van het bestuur.

(Applaus)

We mogen nu meewerken aan de wetgeving,
aan projecten en aan de begroting --

aan alle beslissingen.

Samen staan we sterk.

Jullie kennen jezelf.

Geen vertegenwoordiging betekent
dat er geen strijd gevoerd wordt.

Pakistan is --

bijna 13,000 kilometer verderop
van waar we nu zijn.

Maar ik hoop dat wat ik jullie nu vertel
bij jullie binnenkomt,

ondanks ons grote verschil
in kilometers en cultuur.

Als vrouwen samenkomen,

delen ze de situatie en verwachtingen
van zichzelf en de halve wereldbevolking.

In 2007 zagen we
de opkomst van de Taliban

in enkele Pakistaanse districten
zoals Swat en Dir.

Het was verschrikkelijk.

De Taliban vermoordde onschuldige mensen.

Bijna elke dag

haalden mensen de lijken
van hun geliefden van de straten.

De meeste buurt- en partijleiders

die zwoegden en hard werkten
voor hun gemeenschap

werden door de Taliban bedreigd.

Ook ik moest vertrekken.

Ik liet mijn kinderen
bij mijn schoolfamilie.

Ik sloot de deuren van mijn kantoor in Dir
en verhuisde naar Peshawar,

de hoofdstad van de provincie.

Dit bracht mij veel emotionele schade toe
en ik bleef denken: "Wat nu?"

Het merendeel van mijn familie en vrienden

zei: "Shad, stop met werken.

Dit zijn ernstige bedreigingen."

Maar ik ging door.

In 2009 was er een historische toestroom
aan migranten uit eigen land,

uit Swat, Dir en andere naburige regio's.

Ik bezocht bijna elke dag
de vluchtelingenkampen,

totdat de migranten

teruggingen naar hun
plaats van herkomst.

Ik stichtte vier zorgpraktijken
voor moeder en kind,

voornamelijk om meer dan 10.000
vrouwen en kinderen

vlakbij de kampen te verzorgen.

Maar tijdens deze bezoeken merkte ik op

dat er weinig rekening gehouden werd
met de behoeften van vrouwen.

En ik zocht naar de reden hierachter.

Ik ontdekte dat dit kwam
omdat vrouwen ondervertegenwoordigd zijn

in zowel sociale als politieke
platformen in onze samenleving.

En op dat moment besefte ik

dat ik mij moest focussen

op de groei en ontwikkeling
van vrouwelijke politieke leiders.

Zo worden ze op grotere schaal
vertegenwoordigd

en hebben vrouwen straks
een eigen politieke stem.

Zo zijn we begonnen met het voorbereiden
van ongeveer 300 bekwame vrouwen

voor de plaatselijke verkiezingen in 2015.

En raad eens?

Vijftig procent van hen won.

(Applaus)

En ze zijn lid van het bestuur

en werken actief mee aan de wetgeving,
aan projecten en aan de begroting.

Het merendeel van hen
investeert overheidsgeld

in de gezondheid van vrouwen, onderwijs,
ontwikkeling en proper drinkwater.

Al deze verkozen vrouwen

bespreken hun problemen
en lossen ze samen op.

Ik wil jullie graag vertellen
over twee vrouwelijke collega's.

Saira Shams.

Deze 26-jarige jonge vrouw

stelde zich verkiesbaar voor een functie
in het bestuur van Laag-Dir en won.

Ze voltooide voor de stad
twee infrastructuurprojecten.

Maar zoals je weet, vrouwen
en infrastructuurprojecten ...

Sommige mensen denken
dat dit mannenwerk is.

Maar dit is ook vrouwenwerk.
Wij kunnen dit ook.

Ze heeft ook twee wegen aangelegd
die leiden naar meisjesscholen.

Want de meisjes uit Dir
gaan niet naar school

als er geen weg naartoe leidt.

Het andere verhaal gaat over Asma Gul.

Zij werkt zeer actief mee
aan ons eigen forum voor jonge leiders.

Ze kon niet verkiesbaar zijn
voor de bestuursverkiezingen,

dus werd ze in onze stad
de eerste vrouwelijke journalist.

Ze spreekt en schrijft
over problemen en rechten van vrouwen.

Saira en Asma zijn het bewijs

dat integratie en representatie
belangrijk zijn.

Ik wil jullie nog iets vertellen.

Tijdens de Pakistaanse
parlementsverkiezingen in 2013

en de plaatselijke verkiezingen in 2015

gingen er in Dir
minder dan 100 vrouwen stemmen.

En weet je wat?

Met trots kan ik zeggen dat er dit jaar
tijdens de parlemenstsverkiezingen

93,000 vouwen gingen stemmen in Dir.

(Applaus)

Onze strijd is nog lang niet voorbij.

Maar de veranderingen
schrijven geschiedenis.

Ze tonen aan dat vrouwen protesteren,
samenkomen en duidelijk maken

dat we moeten investeren
in de groei van vrouwelijke leiders.

In Pakistan en hier in de Verenigde Staten

en overal in de wereld

betekent dat dat vrouwelijke politici,
vrouwelijke ondernemers

en vrouwelijke leiders,
belangrijke beslissingen moeten nemen.

Het heeft 23 jaar geduurd
voor ik stond waar ik nu sta.

Maar ik wil niet dat het
voor andere meisjes en vrouwen

23 jaar duurt voor ze hun stem vinden.

Ik heb zware tijden gekend.

Maar ik ben elk moment van mijn leven

opgekomen voor het recht van elke vrouw
om al haar mogelijkheden te benutten.

Laten we ons samen
een wereld inbeelden

waar duizenden van ons
opkomen voor zichzelf.

Waar we andere jonge
vrouwen samen steunen

en kansen en keuzes creëren
die voor iedereen nuttig zijn.

En dat, vrienden,
kan de wereld veranderen.

Bedankt.

(Applaus)