Het schokkende gevaar van bergtopverwijdering -- en waarom het moet eindigen

Onderzoeker Michael Hendryx bestudeert bergtop-verwijdering, een explosief type oppervlakte-mijnbouw in Appalachia dat gepaard gaat met onverwachte gezondheidsrisico's. In deze talk met hopen data presenteert Hendryx zijn onderzoek en vertelt hij het verhaal van de ontkenning ervan door de kolenindustrie, waarbij hij pleit voor de ethische verplichting die wetenschappers hebben om voor de waarheid op te komen.

Laten we zeggen dat je
een experiment wilde uitvoeren.

In dit experiment

zou je willekeurig mensen aanduiden
om te leven in explosiegebieden

of in controlelocaties waar er
geen explosieven afgaan boven hun hoofden.

Ze zouden daar jaren blijven leven,

wind- en stroomafwaarts

van plaatsen waar bijna dagelijks
tonnen explosieven worden gebruikt.

En miljoenen liters water verontreinigd.

Met willekeurige toewijzing
zou je zorgvuldig kunnen bestuderen

wat de lange-termijn-effecten zijn
op de gezondheid van deze gemeenschappen

zonder een hoop vervelende verstorende
variabelen en covariabelen.

Willekeurige toewijzing doet wonderen.

Dat zou een grondig, gedegen
wetenschappelijk onderzoek zijn

naar de effecten van deze milieu-risico's.

Natuurlijk zou een dergelijk
onderzoek nooit kunnen.

De meeste wetenschappers
zouden het niet aandurven.

De ethische toetsingscommissie
zou het nooit goedkeuren.

Mensen op deze manier
als proefkonijnen gebruiken

zou onethisch en immoreel zijn.

Toch is juist dat nu aan de gang.

Dit roept een aantal vragen op.

Wat is de ethische plicht

van wetenschappers die geloven
dat mensen gevaar lopen?

Hoeveel bewijs is voldoende
om onze conclusies te vertrouwen?

Waar ligt de grens
tussen wetenschappelijke zekerheid

en de noodzaak om op te treden?

Het ongeplande experiment
dat op dit ogenblik gaande is,

heet bergtop-verwijdering.

De afkorting ervoor is MTR.

Het is een vorm van oppervlaktemijnbouw

die plaatsvindt in de Appalachen,
hier in de Verenigde Staten.

MTR gebeurt in vier staten: Virginia,
West Virginia, Kentucky en Tennessee.

Bijna 5.000 vierkante kilometer
zijn op deze manier ontgonnen.

Dit is een gebied ter grootte van Delaware

maar het is verspreid over een voetafdruk

zo groot als Vermont
en New Hampshire samen.

Het proces omvat kaalslag
van oud Appalachiaans bos,

een van de meest biodiverse
leefgebieden op de planeet.

De bomen worden meestal verbrand
of in aangrenzende valleien gedumpt.

Om de begraven steenkoollagen te bereiken

worden explosieven gebruikt

voor het verwijderen
van wel 250 meter bergtop.

Meer dan 1.300 ton explosieven

worden gebruikt voor de mijnbouw
in West Virginia alleen.

Elke dag.

Rots en puin worden
over de valleiwanden uitgestort

waar ze brongebieden permanent begraven.

Tot nu toe werden meer
dan 500 bergen vernietigd.

Ongeveer 3.000 km rivieren
zijn definitief opgevuld.

Het water aan de basis van die storten
is sterk verontreinigd

en blijft dat voor decennia.

De steenkool moet dan chemisch behandeld,
gemalen en gewassen worden

voordat hij naar energiecentrales
kan worden getransporteerd en verbrand.

Deze reiniging gebeurt op het terrein.

De werkwijze produceert
nog meer luchtvervuiling

en miljarden liters water
worden verontreinigd met metalen,

sulfaten, reinigingsmiddelen
en andere onzuiverheden.

Dit alles om 3% van de Amerikaanse vraag
naar elektriciteit te produceren --

slechts 3% van onze vraag
naar elektriciteit.

Je kunt zelf wel bedenken
dat dit allerlei vragen zal oproepen.

Wat zijn de gezondheidsgevolgen
van die bergtop-verwijdering?

Meer dan een miljoen mensen wonen
in de provincies waar MTR plaatsvindt

en miljoenen meer wind- en stroomafwaarts.

Hoe reageerden industrie en overheid

toen deze problemen gedocumenteerd werden?

En nogmaals, wat is
de ethische plicht van de wetenschap

wanneer ze wordt geconfronteerd
met deze verontrustende situatie?

Ik begon deze kwestie
te onderzoeken in 2006.

Ik had net een baan
bij West Virginia University.

Tevoren had ik geen onderzoek
over steenkool gedaan.

Maar ik begon verhalen te horen

van mensen uit die mijnbouwgemeenschappen.

Ze zeiden dat het water
dat ze dronken niet schoon was,

dat de lucht die
ze inademden, vervuild was.

Ze vertelden over hun eigen ziektes

of ziektes in hun gezin.

Ze waren bezorgd over hoe vaak
kanker voorkwam in hun buurt.

Ik ontmoette veel mensen

in het zuiden van
West Virginia en Oost-Kentucky

om naar hun verhalen
en zorgen te luisteren.

Ik doorzocht
de wetenschappelijke literatuur

en ontdekte tot mijn verbazing
dat er niets was gepubliceerd

over de effecten op de volksgezondheid
van de mijnbouw in de Verenigde Staten.

Ik zeg het nog eens --

niets was gepubliceerd
over de gezondheidseffecten

van de mijnbouw in de VS.

Dus dacht ik:

"Ik kan een nieuwe bijdrage leveren,

ongeacht wat ik vind,

om ofwel deze zorgen te bevestigen
of ze te verlichten."

Ik had er geen persoonlijke
of organisatorische agenda.

Veel van mijn collega's
waren aanvankelijk sceptisch

dat er een verband zou zijn
tussen volksgezondheid en mijnbouw.

Zij voorspelden dat die problemen
verklaard konden worden door de armoede

of door levensstijl,
zoals roken en zwaarlijvigheid.

Toen ik begon, dacht ik dat
ze misschien wel gelijk konden hebben.

We analyseerden bestaande databases

om de gezondheid van de bevolking
te koppelen aan mijnbouwactiviteit

en om statistisch te controleren

op leeftijd, geslacht, ras,
roken, overgewicht, armoede,

onderwijs, ziektekostenverzekering
en andere parameters.

We vonden aanwijzingen die de bezorgdheid
van de bewoners bevestigden,

en we begonnen
onze bevindingen te publiceren.

Korte samengevat,

we vonden dat mensen, die wonen
waar bergtop-verwijdering plaatsvindt,

beduidend veel meer hart- en vaatziekten,

nierziekten en chronische longziekten,
zoals COPD, hebben.

Sterftecijfers aan kanker
waren significant verhoogd,

vooral voor longkanker.

We zagen bewijs voor
hogere aantallen aangeboren afwijkingen

en voor baby’s
met een laag geboortegewicht.

Het verschil in de totale sterfte
komt neer op ongeveer 1.200 extra doden

per jaar in MTR-gebieden,
na controle voor andere risico's.

Twaalf honderd extra doden per jaar.

Niet alleen zijn de sterftecijfers hoger,

maar als de mijnbouw toeneemt,
stijgen ze evenredig.

Dan gingen we in de gemeenschap
deur tot deur enquêteren.

We ondervroegen mensen die
op een paar mijl van MTR leven,

vergeleken met landelijke
gemeenschappen zonder mijnbouw.

Resultaten toonden hogere niveaus
van persoonlijke en familiale ziekte aan,

de zelf-gerapporteerde
gezondheidstoestand is slechter

en we vonden vaker ziektesymptomen
over een breed spectrum.

Deze studies legden alleen verbanden.

We weten allemaal dat correlatie
geen causaal verband te bewijst.

Deze studies bevatten geen data

over de werkelijke milieuomstandigheden
in de mijnbouwgemeenschappen.

Dus gingen we daarover
verzamelen en rapporteren.

We vonden dat schendingen van normen
voor het openbare drinkwater

7 keer vaker voorkwamen in MTR-gebieden
dan in niet-mijngebieden.

We verzamelden luchtmonsters

en vonden meer fijn stof
in de mijnbouwgemeenschappen,

vooral dan in het ultrafijne bereik.

Het stof in mijnbouwgemeenschappen
is een complex mengsel,

maar het bevat veel siliciumdioxide,
een bekend longcarcinogeen,

en potentieel schadelijke
organische stoffen.

We gebruikten het stof
in laboratoriumexperimenten

en vonden dat het cardiovasculaire
problemen bij ratten gaf.

Het stof bevorderde ook
de ontwikkeling van longkanker

bij menselijke longcellen in vitro.

Dit is slechts een korte samenvatting
van een aantal van onze studies.

De kolenindustrie houdt niet
van wat we te zeggen hebben.

Evenmin de regering
in de steenkoolgebieden.

Net zoals de tabaksindustrie
betaalde voor onderzoek

om de veiligheid
van het roken te verdedigen,

probeerde de kolenindustrie
om hetzelfde te doen

door mensen te betalen
om papers te schrijven dat MTR veilig is.

Advocaten stuurden me intimiderende
eisen tot inzage in informatie

maar werden teruggefloten door de rechter.

Ik werd aangevallen

bij een openbare getuigenis
op een Congreshoorzitting

door een congreslid met banden
met de energie-industrie.

Eén gouverneur verklaarde publiekelijk
dat hij het onderzoek weigerde te lezen.

Na een ontmoeting met een lid
van de volkvertegenwoordiging,

waarbij ik specifiek
vertelde over mijn onderzoek,

hoorde ik dat parlementslid
later zeggen dat ze van niets wisten.

Ik werkte samen met wetenschappers
van de US Geological Survey

over milieu-bemonstering,
ruim twee jaar lang.

En net toen ze hun bevindingen
begonnen te publiceren,

moesten ze plotseling van hun superieuren

stoppen met werken aan dit project.

In augustus van dit jaar
moest de National Academy of Sciences

plotseling in opdracht
van de federale overheid

hun onafhankelijke beoordeling stoppen

over de gevolgen van dagbouw
voor de volksgezondheid.

Deze acties zijn in mijn ogen
politiek gemotiveerd.

Maar er is ook
tegenstand door onderzoekers.

Op conferenties en vergaderingen
uiten ze scepsis.

Oké, we leerden allemaal om
als wetenschappers sceptisch te zijn.

Ze vragen: "Hoe zit het
met deze mogelijke verklaring?"

"Heb je die alternatieve
interpretatie overwogen?"

Ze zeggen: "Er moet een stoorfactor
zijn die we hebben gemist.

Een of andere variabele waar we
geen rekening mee hebben gehouden."

"Een in-vitro-onderzoek, wat bewijst dat?"

"Een onderzoek op ratten?

Hoe weten we of we hetzelfde effect
bij mensen zouden vinden?"

Misschien wel.

Technisch gezien, moet je erkennen
dat ze gelijk konden hebben,

maar misschien zijn
deze gezondheidsproblemen

niet het gevolg
van een ongemeten stoorfactor.

Misschien komen ze wel
van het opblazen van bergen

boven de hoofden van de mensen.

(Gelach)

(Applaus)

Er kan altijd twijfel zijn,
als twijfel is wat je zoekt.

Geen experiment
zal ooit uitsluitsel geven.

Elke volgende studie moet
altijd weer verbanden leggen.

Dus misschien kun je begrijpen
waarom ik me begon af te vragen

hoeveel bewijs genoeg is?

Ik publiceerde hierover tot nu toe
meer dan 30 artikelen.

Samen met mijn coauteurs vonden andere
onderzoekers meer bewijsmateriaal,

maar de overheid wil niet luisteren,

en de industrie zegt
dat het enkel correlatief is.

Het komt door de manier
van leven in de Appalachen.

Alsof het nooit bij ons opkwam

om te controleren op roken,
overgewicht, armoede, onderwijs

of ziekteverzekering.

We controleerden op dit alles
en nog veel meer.

Er komt een punt waar we
niet méér onderzoek nodig hebben,

waar we mensen niet kunnen vragen
om onwillige onderzoeksonderwerpen zijn

zodat wij de volgende studie
kunnen opstarten.

Als wetenschappers
volgen we altijd de gegevens,

maar soms leren de gegevens
ons niet alles

en moeten we beslissen
als denkende, voelende mensen

wat het betekent en wanneer
het tijd is om te handelen.

Ik denk dat dat waar is,

niet alleen voor MTR,
maar in alle gevallen

waar bewijsmateriaal
sterk en verontrustend is,

maar niet sluitend.

En als niet handelen als je het mis hebt,
mensenlevens in gevaar brengt.

Het kan vreemd lijken
dat er controverse bestaat

over de gezondheidseffecten
door bergtop-verwijdering.

Maar toch belandde dit onderwerp

in een wetenschappelijke
en politieke schemerzone

net als het debat over klimaatverandering

of het argument van jaren geleden

over of roken
al dan niet kanker veroorzaakt.

In dit schemergebied wijzen
de meeste gegevens op één conclusie.

Maar de economie, de politiek
of de heersende publieke mening

eisen de tegenovergestelde conclusie.

Wanneer je als wetenschapper
iets belangrijks denkt te weten

over gezondheidsrisico's
voor de gehele bevolking,

maar je merkt dat je gevangen zit

in deze schemerzone
van ontkenning en ongeloof,

wat is dan je morele en ethische plicht?

Zeker hebben wetenschappers de plicht

om de waarheid te vertellen
zoals zij ze zien,

op basis van bewijs.

Simpel gezegd, we hebben de verplichting
om op te komen voor de feiten.

Het kan erg frustrerend zijn
om te wachten tot de publieke opinie

of de politieke consensus
het wetenschappelijk inzicht bijbenen.

Maar hoe controversiëler het onderwerp
en hoe frustrerender het debat,

des te belangrijker is het
om onze objectiviteit te bewaren

en onze reputatie van integriteit.

Want integriteit
is de basis van alle discussie

in de wetenschappelijke en openbare orde.

Op de lange termijn

is onze reputatie van integriteit
de meest krachtige tool die we hebben,

nog krachtiger dan de gegevens zelf.

Zonder een erkende integriteit
van de kant van wetenschappers

zullen zelfs hopen data
mensen nooit overtuigen

om pijnlijke of moeilijke
waarheden te geloven.

Maar als we onze reputatie
van integriteit cultiveren en bewaken,

als we geduldig blijven opkomen
voor de data en studies uitvoeren

en de resultaten rustig
aan het publiek blijven voorleggen,

zullen we onze grootste impact hebben.

Uiteindelijk zal de wetenschappelijke
waarheid zeker winnen.

Hoeveel levens zullen verloren gaan,
terwijl we erop wachten?

Nu al te veel.

Maar gelijk zullen we krijgen.

Dank je.

(Applaus)