Sahtekârlık sendromunu kendi yararınıza nasıl kullanabilirsiniz

Hiç yeteneklerinizden şüphe ettiniz mi, "dolandırıcı" olarak keşfedileceğinizden korktunuz mu? Buna "sahtekârlık sendromu" deniyor ve bunu hissetmekte yalnız değilsiniz, diyor girişimci ve CEO Mike Cannon-Brookes. Bu eğlenceli ve kendinizden bir şeyler bulabileceğiniz konuşmada, kendi sahtekârlık sendromu deneyimlerinin başarısına giden yolu açmasına nasıl yardımcı olduğunu paylaşıyor --ve onu kendi yararınıza nasıl kullanacağınızı da gösteriyor.

Hayatımda bir çok başarıyı deneyimledim.

On yıldan fazla bir süre önce,

üniversiteden hemen sonra
dostum Scott'la bir iş kurdum.

Şimdi, daha önce hiç iş tecrübemiz yoktu

ve gerçekte büyük bir planımız da yoktu.

Aslında, başladığımızda hedefimiz,
gerçek bir iş bulmak zorunda olmamak

(Kahkaha)

ve her gün işe giderken
takım elbise giymek zorunda olmamaktı.

İkisini de gerçekleştirdik.

(Kahkaha)

Bugün, binlerce harika çalışanımız var

ve gezegende milyonlarca insan
bizim yazılımımızı kullanıyor.

Teknik olarak hâlihazırda
Mars'a gidenleri de sayarsak

gezegenin dışında bile kullanıyorlar.

Yani, her gün işe gittiğimde

ne yaptığımı bildiğimi düşünebilirsiniz.

Peki sana bir sır açıklayayım.

Çoğu gün, hâlâ ne yaptığımı
genellikle bilmediğimi hissediyorum.

15 yıldır böyle hissediyorum

ve o zaman öğrendim ki bu duyguya
"sahtekârlık sendromu" deniliyor.

Kendinizi hiç bir sahtekâr gibi,

derinliğinin dışında hissetiniz mi

ve sadece bir tür tahminle/zırvalıkla
durumun üstesinden geldiniz mi --

(Kahkaha)

ama herhangi bir anda,

biri bununla ilgili seni arayacak diye
donakaldığınız oldu mu?

Böyle hissettiğim
pek çok örnek düşünebilirim.

İK departmanı olan bir şirkette
hiç çalışmamış biri olarak

ilk İK yöneticimize mülakat yapmam --

(Kahkaha)

Mülakata girerken "Bu kişiy
ne soracağım?" diye düşünerek

dehşete kapılmıştım.

Veya yönetim kurulu toplantılarına etrafım
takımlılarla sarılmışken tişörtle katılmam

ve kısaltmalar havada uçuşurken

eve döndüğümde onları Wikipedia'dan
arayıp bulabilmek için

çaktırmadan not defterime yazarken

beş yaşında bir çocuk gibi hissetmem.

(Kahkaha)

Veya ilk günlerde

insanlar arayıp borç hesabı
sorduğunda donar,

“Bekle, para mı istiyorlar, yoksa bize mi
veriyorlar?” diye düşünürdüm.

(Kahkaha)

Telefonun üzerini kapatır,

ahizeyi kapatır,

"Scott, muhasebedensin." der

ve telefonu uzatırdım.

(Kahkaha)

O zamanlar ikimiz de birçok iş yaptık.

Yani benim için sahtekârlık sendromu,
bilgi ve yeteneğimin fazlasıyla dışında

ancak hâlihazırda durumun içinde
yerleşik şekilde olmaya dair bir his.

İçten içe, orada olmanı
haklı çıkarmaya yetecek kadar

yetenekli, deneyimli veya kalifiye
olmadığını biliyorsun

ancak oradasın

ve bir çıkış yolu bulman gerekiyor

çünkü sadece öylece çıkamazsın.

Bu başaramama korkusu değil

ve yapamama korkusu değil.

Bu daha ziyade, bir şeyin
yanına kâr kalması hissi,

yakalanma korkusu,

herhangi bir zamanda
birisinin bunu anlayacağı.

Anlamış olsalar

"Aslında bu yeterince adil."
diye samimiyetle düşünürdünüz.

(Kahkaha)

En sevdiğim yazarlardan biri,
Neil Gaiman, bir üniversitede yaptığı

"Make Good Art" isimli
mezuniyet konuşmasında

bunu çok güzel bir şekilde dile getirdi.

Alıntısını doğru yaptığımdan
emin olmak istiyorum.

"Bir gün kapının çalınacağına ve her şeyin
bittiğini, beni yakaladıklarını

ve şimdi gidip gerçek bir iş bulmam
gerektiğini bana söylemek için

orada duran yetkili bir kişi olacağına

ikna olmuştum."

Şimdi kapım çalındığında
koyu renk takımlı,

yetkili bir kişinin orada olacağını
ve bana ayrılan sürenin

adeta sonuna geldiğimizi
söyleyeceğini hâlâ hissediyorum.

Berbat bir aşçı olduğumdan

sadece çocuklara pizza getiren biri
olduğunda hayli rahatlıyorum.

(Kahkaha)

Ancak bunun tamamının
kötü olmadığını belirtmek önemli.

O duyguların içinde,
bence birçok da iyilik var.

Bu, bir motivasyon verici poster,

bir "Şimdi başla." konuşması değil.

Bu, daha ziyade, kendi
sahtekârlık sendromu deneyimlerime

ve onları kontrol etmeyi öğrenmeyi
ve iyilik için bir tür güce dönüştürmeyi

nasıl denediğime dair bir iç gözlem.

Bu deneyimlerin harika bir örneği

Atlassian tarihinin ilk günlerinde.

Yaklaşık dört yaşındaydık
ve yaklaşık 70 çalışanımız vardı.

Denetçilerimizin tavsiyesiyle

-iyi hikâyelerin birçoğu,
bir denetçi tavsiyesi ile başlar-

(Kahkaha)

New South Wales Yılın Girişimcisi
yarışmasına katıldık.

40 yaş altı girişimciler için
genç kategorisinde

New South Wales Yılın Girişimcisi
ödülünü kazandığımızda şaşırmıştık.

Sekiz farklı kategori vardı.

Ve bu yüzden şaşırdım, aslında,

yarıştığımız insanların listesine bakınca

ödül törenine bile gitmedim.

Yani, Scott nişanı bizzat kendisi aldı.

Daha sonra ulusal ödüllere gittik.

Bunlara muhtemelen gitmem
gerektiğini düşündüm.

Bu yüzden takım elbise kiraladık,

daha yeni tanıştığım bir kızı davet ettim

-bir saniye sonra ona geliyorum-

(Kahkaha)

ve büyük siyah smokin galasına gittik.

Bu kez, gecenin ilk ödülü olan
genç kategorisinde

şaşkınlığımız şoka dönüştü

çünkü diğer tüm ülkeleri yenip

Yılın Avustralya Genç Girişimcisi
ödülünü kazandık.

Şok yavaş yavaş azaldığında

masaya çokça şampanya almıştık,
parti başlamıştı

ve gece kesinlikle sona ermişti.

Asil şekilde, çok iyi zaman geçiriyorduk.

Gecenin son ödülüne hızlıca gelelim.

Diğer tüm kategorilere karşı

Yılın Avustralya Girişimcisi
ödülünü kazandığımızda

şokumuz herkesin şokuna dönüştü.

Herkes o kadar şoktaydı ki

Ernst ve Young'ın CEO'su olan spiker

zarfı açtı

ve ağzından çıkan ilk sözler
"Aman Tanrım" oldu.

(Kahkaha)

Sonra kendini sıfırladı
ve kazandığımızı açıkladı.

(Kahkaha)

Bu yüzden, fazlasıyla derinde
olduğumuzu biliyorduk.

Oradan sonra su derinleştikçe derinleşti

çünkü 40 farklı ülkeye karşı

Yılın Dünya Girişimcisi'nde
Avustralya'yı temsil etmek için

Monte Carlo'ya gittik.

Bu kez kiralanmış bir başka takım elbisede
akşam yemeklerinden birindeydim

ve Portekiz'in galibi olan
Belmiro de Azevedo isimli

sevimli bir adamın yanında oturuyordum.

Tam bir şampiyon.

65 yaşında, işini 40 yıldır sürdürüyordu.

30.000 çalışanı vardı.

Unutmayın, o zaman, bizim 70'ti.

Yıllık cirosu dört milyar avroydu.

Birkaç şaraptan sonra, ona,

orada olmayı hak etmediğimizi,

kendi derinliğimizin
çok dışında olduğumuzu

ve bir noktada, birisinin bunu anlayıp
bizi eve, Avustralya'ya göndereceğini

hissettiğimi itiraf ettiğimi hatırlıyorum.

Hatırlıyorum, bir duraksadı ve bana bakıp

tam olarak aynı şekilde hissettiğini

ve tüm kazananların bu şekilde
hissettiğinden şüphelendiğini söyledi

ve Scott, ben ya da teknoloji ile ilgili
hiçbir şey bilmese de

belli ki doğru bir şey yaptığımızı

ve muhtemelen devam etmemiz
gerektiğini söyledi.

(Kahkaha)

Bu, iki nedenle benim için oldukça
büyük aydınlanma anlarından biriydi.

Birincisi, diğer insanların da
bunu hissettiğini fark ettim.

İkincisi, hiçbir çeşit başarı formuyla
bu hissin gitmediğini fark ettim.

Başarılı insanların dolandırıcı gibi
hissetmediklerini varsaymıştım

ve şimdi tersinin gerçek olma ihtimalinin
daha yüksek olduğunu biliyorum.

Bu sadece işe dair
sahip olduğum bir hissiyat değil.

Bu benim kişisel hayatımda da oluyor.

İlk günlerde,

Atlassian için her hafta
San Francisco'ya uçuyordum,

çok fazla uçuş mil puanı topladım

ve Qantas birinci sınıf
bekleme salonuna erişim elde ettim.

Şimdi, asla ait olmadığım bir yer varsa...

(Kahkaha)

Şort ve kot ya da kot ve tişörtle
içeri girdiğimde durum daha da zorlaşır,

genelde bana bakıp "Yardım edebilir miyim,
evladım? Kayıp mı oldun?" derler.

Ama yine de bazen tam da
Qantas bekleme salonunda,

hiç beklemezken hayat kapınızı çalıverir.

On yıldan uzun bir süre önce, bir sabah,

düzenli, haftalık iş seyahatim
esnasında orada oturuyordum,

benim ligimin oldukça dışında olan güzel
bir kadın Qantas bekleme salonuna girdi

ve birini başkasıyla karıştırma
durumunda olduğu gibi

doğrudan bana doğru yürümeye devam etti.

Başka biri olduğumu sanıyordu,

bu yüzden, bu durumda,
gerçekten bir sahtekârdım.

(Kahkaha)

Ama tarihsel olarak yaptığım gibi donmak

ya da belki şövalyevari bir şekilde
ona hatasını bildirmek yerine

sadece konuşmayı devam ettirmeye çalıştım.

(Kahkaha)

Klasik Avustralya zırvalığı
bir tür iddialı hamleye

ve bir telefon numarasına dönüştü.

Ve ben o kızı birkaç ay sonraki
ödül törenine götürdüm.

On yıldan uzun bir süre sonra,

inanılmaz mutluyum ki o, şu an benim eşim

ve birlikte dört harika çocuğumuz var.

(Alkış)

Ama tahmin edersiniz ki
her sabah uyandığımda

dönüp ona bakıp bana "Sen kimsin

ve yatağın o tarafını sana kim verdi?"
diyeceğini düşünürdüm.

(Kahkaha)

"Dışarı çık."

Ama demiyor.

Sanırım bazen o da böyle hissediyor.

Görünüşe göre bu,

başarılı evliliğimizin nedenlerinden biri.

Bu konuşmayı araştırırken

en başarılı ilişkilerin
özelliklerinden birinin

her iki partnerin de liglerinin dışında
hissetmeleri olduğunu öğrendim.

Onlar partnerlerinin kendi liglerinin
dışında olduğunu hissederler.

Sahtekâr gibi hissederler.

Eğer donmaz ve şükrederlerse

ve daha çok çalışır ve ellerinden gelen
en iyi partner olmak için esnerlerse

muhtemelen çok başarılı
bir ilişki olacaktır.

Eğer bu hisse sahipsen donma.

Senin aslında olmadığın biri
olduğunu düşünse bile

sohbeti devam ettirmeye çalış.

Ben olmadığım bir kişiyim hissi
ya da insanların böyle düşünmesi

aslında oldukça sık gerçekleşiyor.

Buna daha yakın geçmişimden
harika bir örnek:

Birkaç ay önce, çocuklarımdan biriyle
gece geç saatte ayaktaydım,

Twitter'da Tesla hakkında bir şey gördüm,

Güney Avusturalya'nın haddeleme
güç krizi serilerinden birini

büyük endüstriyel pillerle

çözebileceklerini söylüyordu.

Hiç düşünmeden, onlara meydan okuyan

ve bu konuda gerçekten ciddi olup
olmadıklarına değinen birkaç tweet attım.

Bununla çok küçük bir kayaya tekme atarak

çok büyük bir tepeden düşürmeyi başardım

ki bu, kendimi tam ortasında
yuvarlanırken bulduğum bir çığa dönüştü.

Çünkü birkaç saat sonra,

Elon bana tweet atarak
son derece ciddi olduklarını,

sözleşmenin imzalanmasından
sonra yüz gün içinde

dünya standartlarında dev bir pil olan,

şimdiye kadar gezegende yapılmış
en büyüklerden biri olan,

100 megavat/saatlik bir tesis
kurabileceklerini söyledi.

İşte o zaman gerçekten kıyamet koptu.

Enerji alanında bir tür "uzman" olarak
benden görüş almak için

başlıca her medya kuruluşu 24 saat içinde,

bana mesaj ve e-posta gönderdi
ve benimle iletişime geçmeye çalıştı.

(Kahkaha)

O zamanlar, çocuklarımın oyuncaklarına
takılan bir buçuk voltluk AA pillerle

Güney Avustralya'ya takılan,
güç krizlerini potansiyel olarak

çözebilecek olan 100 megavat/saatlik
endüstriyel ölçekli pil tesisi

arasındaki farkı

gerçekten söyleyemezdim.

Kronik bir sahtekârlık sendromu
vakası hissediyordum

(Kahkaha)

ve gerçekten tuhaflaşmıştı.

Kendi kendime şöyle
düşündüğümü hatırlıyorum:

"Kahretsin. Burada bir şeyler başlattım
ve gerçekten içinden çıkamıyorum.

Durumu yarıda bırakırsam

Avustralya'yı yenilenebilir enerji
konusunda geride bırakacağım

ve Twitter'daki aptallığım nedeniyle

belki de tam bir aptal gibi görüneceğim."

Bu yüzden yapabileceğim tek şeyin

donmamaya ve öğrenmeye çalışmak
olduğunu düşündüm.

Bu yüzden,

endüstriyel ölçekli piller, elektrik
şebekesi, yenilenebilir enerjiler

ve bunların ekonomisi ile bunun
makul bir teklif olup olmadığı hakkındaki

her şeyi öğrenmeye çalışarak
bir hafta geçirdim.

Baş bilim insanıyla konuştum,
CSIRO ile konuştum,

hikâyenin kendi açılarını
bana anlatmaya çalışan

her iki siyasi görüşten de
birçok bakan ve başbakan oldu.

Başbakanla tweetleşmeyi başardım.

Hatta ABC Lateline programındaki
bir enerji uzmanının

inandırıcı bir taklidini
yapmayı bile başardım.

(Kahkaha)

Ancak tüm bunların sonucu olarak

Güney Avustralya bir pil ihalesi yaptı

ve bu pil ihalesi için
90'dan fazla başvuru oldu.

Birkaç ay içinde
parlamentodaki ulusal gündem,

bir tür teatral kömür yığınlarından,

büyük ölçekli yenilenebilir piller
inşa etmek için

hangi endüstriyel ölçekli pil kimyasalının
en iyisi olduğu tartışmasına dönüştü.

Bu yüzden buradaki önemli ders şu ki

hayatımda, o tarih itibariyle
sahtekâr olduğumu çok iyi biliyordum.

Kendi derinliğimin millerce dışında
olduğumu biliyordum.

Ama donmak yerine, genellikle, aptal gibi
görünme korkumdan motive olarak

öğrenebildiğim kadar çok şey
öğrenmeye çalıştım

ve bunu bir tür iyilik gücüne
dönüştürmeye çalıştım.

Öğrendiğim şeylerden biri,

insanlar, başarılı insanların
dolandırıcı gibi hissetmediğini düşünüyor.

Ama özellikle çok sayıda
girişimci tanıdığım için

bence bunun tersi daha olası.

Tanıdığım en başarılı insanlar
kendilerini sorgulamıyorlar

fakat fikirlerini ve bilgilerini
yoğun olarak sorguluyorlar,

düzenli olarak sorguluyorlar.

Suyun ne zaman
çok derin olduğunu biliyorlar

ve tavsiye istemekten korkmuyorlar.

Bunu kötü bir şey olarak görmüyorlar.

Tavsiyeyi, bu fikirleri
bilemek, geliştirmek

ve öğrenmek için kullanıyorlar.

Bazen derinliğinin
dışında olmak sorun değil.

Ben sık sık derinliğimin dışındayım.

Derinliğinin dışında olmak iyi.

Çıkarma düğmesine hemen basamadığın
bir durumun içinde olman iyi,

donup kalmadığın sürece,
durumu kontrol altında tuttuğun sürece

felç olma

ve bunu bir tür iyilik gücüne
dönüştürmeye çalış.

Burada "kontrol altında tutma"
demem önemli

çünkü bu, sahtekârlık sendromunu
fethetmekle ilgili

bir tür popüler psikoloji zırvası
değil benim için.

Sadece farkında olmakla ilgili.

Aslında, şu anda bir sahtekâr gibi
hissettiğimin son derece farkındayım,

bu konuşmayı yapmayı kabul ettiğimde,

yani, birkaç ay önce,
bir isim bile koyamayacağım bu hisse dair

bir tür sahte uzman olarak buradayım.

Eğer düşünürsen konu tam da bu, değil mi?

(Kahkaha)

Teşekkürler.

(Alkış)