De pluspunten van piraat-zijn

In deze zeer charmante en humoristische talk staat DJ en zelfbenoemde piraat Tom Nash stil bij hoe het omgaan met tegenslag als gevolg van invaliditeit, geduld, ambitie en pragmatisme in zijn leven bracht op verlichtende, onverwachte manieren. "We hebben allemaal unieke zwaktes," vertelt hij. "Als we eerlijk zijn over wat die inhouden, kunnen we leren hoe we daarvan kunnen profiteren."

Het gebeurt vaak
als ik in het openbaar ben

dat er een kind naar me staart.

Als dat kind bijzonder moedig is,
komt het naar me toe en vraagt:

"Ben jij een piraat?"

(Gelach)

Waarop ik dan moet antwoorden,

wederom:

"Ja."

(Gelach)

Laten we eerlijk zijn.

Ik heb twee haken, beenprotheses
en een voorliefde voor sterke drank.

(Gelach)

Alleen nog een ooglapje en een papegaai
en dan ben ik er al.

(Gelach)

Ik vind het leuk om een piraat te zijn.

Er zijn veel voordelen
aan het hebben van een handicap

en dan heb ik het niet over het geld
dat ik bespaar op handschoenen ...

(Gelach)

of het fantastische gerechtvaardigd excuus
om nooit met stokjes te leren eten.

(Gelach)

Ik heb het over echte voordelen
die heb gekregen

nadat ik fysieke tegenslag heb ervaren.

Toen ik 19 was kreeg ik een ziekte

waardoor ik mijn beide armen
vanaf de ellebogen verloor,

beide benen onder de knie

en genoeg littekens op mijn gezicht kreeg
om Freddy Krueger jaloers te maken.

(Gelach)

Ik zal misschien nooit
in gebarentaal kunnen communiceren,

maar mijn verhoogde veerkracht
en algemeen probleemoplossend vermogen

zijn vergroot door gedwongen
anders te moeten denken

om problemen op te lossen
die de meeste mensen niet ervaren.

Een van de eerste lessen die ik leerde

volgde direct op de pijnlijke
en moeizame taak

van opnieuw te leren lopen,

maar het betaalde zich uit
voor de rest van mijn leven.

Het gebeurde toen ik probeerde
een stoep op te stappen.

Hoe simpel dit ook klinkt
voor de meesten van jullie,

een stoep opstappen
is een uitdaging

voor degenen onder ons
zonder enkelbeweging.

Ik probeerde de stoep op te stappen

zoals ik dat altijd had gedaan, rechtdoor,

dagen achtereen,

zonder succes,

tot het duidelijk werd

dat de tijd en moeite
die ik in deze inspanning stak

duidelijk onevenredig was
met het voordeel van de uitkomst.

(Gelach)

Dus besloot ik het probleem
van een andere kant te bekijken.

Als ik geen enkelgewricht kon gebruiken

om de benodigde beweeglijkheid
te bereiken om de stoep te bestijgen,

moest ik een ander gewricht gebruiken,

zoals mijn heup.

Dus draaide ik mijn lichaam
loodrecht ten opzichte van de stoep

en plaatste mijn voet er zijdelings op.

Ik kon er meteen opstappen.

Binnen vijf minuten

was geen trap meer veilig
voor mijn avances.

(Gelach)

Diezelfde dag beklom ik
een trapje van drie treden,

waar ik van onder de indruk was,

behalve dan dat ik niet wist
hoe ik weer naar beneden moest komen.

(Gelach)

Dat was een lang weekend.

(Gelach)

In mijn leven als persoon zonder handicap

speelde ik gitaar.

Ik was redelijk goed,

maar ik was nooit verder gegaan.

Ik was geen band begonnen
of speelde niet veel live.

Toch was muziek een grote passie voor mij

en toen ik mijn armen verloor,

deed het idee dat het geen deel
meer zou zijn van mijn leven

me twijfelen of ik
wel wilde blijven leven.

De gedachte die echter naar boven kwam

direct nadat ik uit het ziekenhuis
was ontslagen, was:

Als Ray Charles stekeblind
piano kan spelen,

dan kan ik werken aan een oplossing
voor dit gitaarprobleem.

In overleg met een technicus

ontwierp ik een schuifsysteem
dat vastzat aan mijn linkerhaak,

en bedacht ik een systeem dat het plectrum
vasthield voor op mijn rechterhaak.

Als dit werkte,

zou ik een gitaar kunnen spelen
die op mijn schoot lag, door te schuiven.

Na weken van testen en aanpassingen

had ik eindelijk de accessoires terug
om weer gitaar te spelen

en was ik weer waar ik was
voordat ik mijn handen verloor --

natuurlijk kreeg ik weer klachten
van mijn buren over de herrie.

(Gelach)

Deze keer ging ik wel verder.

Ik begon een band met mijn vrienden.

We schreven liedjes en namen ze op.

We speelden zelfs concerten
voor echte mensen.

Niet zoveel als hier.

(Gelach)

Ondanks dat het maar een klein stapje was,

was het een grote sprong vergeleken met
wat ik bereikte toen ik nog compleet was.

Hoewel het opnieuw leren
van alles wat je ooit ontwikkeld hebt

een aanzienlijke onderneming lijkt --

en geloof me, dat was het ook,
op de korte termijn --

had het toch een positief effect

op de manier waarop ik
al het andere in mijn leven benaderde.

Het veranderde niet alleen
mijn probleemoplossend vermogen,

maar ik werd ook pragmatischer,

minder gevoelig voor hindernissen,

in sommige gevallen geduldiger

en het veranderde op magische wijze
het vermogen van mensen

om mij hun stoelen
aan te bieden in het OV.

(Gelach)

Triviale tegenslagen verbleekten

in vergelijking met uitdagingen
die ik eerder overwonnen had.

Hierdoor had ik een kalme en overwogen
aanpak tegenover deze uitdagingen,

hield ze in het juiste perspectief

en vond zelfs nieuwe en verbeterde
manieren om ze te overwinnen.

Het voordeel van niet
stil blijven staan bij het negatieve

en gewoon doorgaan met de huidige taak

werd vanzelfsprekend.

Het moedigde me zelfs aan
om bevredigender carrières na te streven

die anders onverstandig geweest waren.

Wie had gedacht dat
een geschikte baan voor mij

het nauwgezet bedienen van
elektronische apparatuur zou kunnen zijn

om dancemuziek te beheren
voor mensen in onbereikbare plaatsen

onder de invloed van alcohol.

(Gelach)

Ik niet.

In een concurrerende sector waarin DJ's
onophoudelijk hun ambacht verbeteren,

sturen ze demo's naar discotheken,
wanhopig op zoek naar optredens.

Mijn beste vriend en ik
besloten het anders aan te pakken

en begonnen onze eigen disco-avond

en huurden onszelf in als de DJs.

(Gelach)

Ineens waren we de hoofdact.

(Gelach)

Toen we die disco-avond begonnen
kon ik niet DJ-en.

De eerste keer achter de draaitafel
was voor mij op onze openingsavond,

voor honderden mensen.

Ik had nog net geleerd
waar de afspeelknop zat.

(Gelach)

Als je al met zoveel ultimatums
geconfronteerd bent,

word je gedwongen sluw te zijn
in het aanpassen aan nieuwe situaties.

Die disco-avond werd de langstlopende
wekelijkse disco-avond in Sydney

en wij als DJ's speelden daarna op
de grootste muziekfestivals in Australië.

Uiteindelijk leerde ik heel snel --

of de standaards van discotheken
zijn snel bergafwaarts gegaan.

(Gelach)

Bijna dood gaan kan
een leerzame ervaring zijn.

Het is zeker waar dat je prioriteiten
een beetje bijgesteld worden

direct daarna.

Het klopt ook dat
sommige van die prioriteiten

een vergroot besef van urgentie creëren.

Een andere, meer treffende realisering
die duidelijk wordt,

is de trivialiteit van onze
eigendunk en zelfbewustzijn.

Een werkelijk besef van de mate
waarin je zelfbewustzijn

je tegenhoudt om kansen aan te grijpen,

zorgt dat je risico's gaat nemen
die je anders zou vermijden.

We zijn slechts een vlekje
op de tijdlijn van het universum, toch?

Gedraag je daarnaar.

De ideeën die ik vandaag presenteer,
drongen tot me door,

door normaal gesproken ongelukkige
omstandigheden, dat geef ik toe,

maar ze sluimeren in het leven
van iedereen die bereid is ze te benutten.

Als we allemaal begrijpen
dat we allemaal unieke zwaktes hebben,

en als we eerlijk zijn over wat die zijn,

kunnen we leren hoe we
ervan kunnen profiteren.

Of het nu gaat om een stoepje opstappen,

om angst voor het presenteren
van verkoopverslagen,

of het onvermogen
om je eigen financiën te beheren --

ik kijk naar die kerel --

(Gelach)

daarin ligt het vermogen om te leren,
om je aan te passen

en zelfs het vermogen om je instinctieve
reactie op uitdagingen te herprogrammeren.

Tegenslag is goed

en het heeft de potentie
om je sterker te maken.

Op z'n minst

kan je kinderen zich laten doodschrikken
als je er uitziet als een piraat.

Dank jullie wel.

(Applaus en gejuich)