Pinpon ve zafer bilmecesi

İngiltere'de büyüyen Pico Iyer'e oyunun amacının kazanmak olduğu öğretildi. Şimdi, yaklaşık 50 yıl sonra, yarışmanın “daha çok bir sevgi eylemi gibi” olabileceğini fark etti. Bu büyüleyici, zarif konuşmada, Pico Japonya'daki mahallesindeki düzenli pinpon oyunlarından kazanma bilmecesi hakkında açığa çıkan şeyi keşfediyor - ve kimin kazandığını bilmemenin nihai bir zafer kazanmış gibi hissettirebileceğini gösteriyor.

Japonya'da iki günde bir

dairemden çıkıp

15 dakika bir tepeye tırmanırım

ve sonra bir stüdyoda kurulmuş
üç pinpon masası olan

sağlık kulübüme giderim.

Yer kısıtlı,

bu yüzden her masada

bir çift oyuncu elin iç taraf vuruşu
egzersizi yaparken

diğeri dış taraf vuruşu egzersizi yapar

ve arada bir toplar havada çarpışır

ve herkes "Vay be!" der.

Daha sonra, takımları seçerken
eşlerimizi seçer ve çift oynarız.

Ama dürüstçe size
kimin kazandığını söyleyemem

çünkü her beş dakikada bir
eş değiştiririz.

Herkes puan kazanmak için

gerçekten çok çabalar

ama kimse kimlerin oyunları
kazandığını takip etmez.

Bir saat kadar öfkeli bir çabadan sonra,

içtenlikle söyleyebilirim ki

kimin kazandığını bilmemek

nihai bir zafer gibi hissettiriyor.

Japonya'da denir ki

rekabet etmeden
rekabetçi bir ruh yaratıldı.

Şimdi, hepiniz biliyorsunuz ki jeopolitik
en iyi pinpon izlenerek takip ediliyor.

(Gülüşmeler)

Dünyadaki en güçlü iki güç,
en ateşli düşmandılar.

Ancak 1972'de Amerikan pinpon takımının

Komünist Çin'i ziyaret etmesine
izin verilinceye kadar.

Eski rakipler,

küçük yeşil masaların etrafında
bir araya gelir gelmez

her biri zafer iddia etti

ve tüm dünya daha kolay nefes alabildi.

Çin'in lideri Mao Zedong,

pinpon üzerine tam bir kılavuz yazdı

ve bu sporu "manevi bir nükleer silah"
olarak adlandırdı.

ABD Masa Tenisi Birliği'nin

tek fahri hayat boyu üyesi olduğu söylenen

o zamanki başkan Richard Nixon,

masa tenisi diplomasisiyle

bu kazan-kazan durumunun
oluşturulmasına yardım etti.

Fakat bundan çok önce,

modern dünyanın tarihi

zıplayan beyaz topla
en iyi şekilde anlatılıyordu.

"Pinpon" "sing-song" gibi,
Doğu'ya ait bir şeyler gibi geliyor

ama aslında, Viktorya döneminde,
akşam yemeğinden sonra

kitapların çeperleri üstüne
şarap mantarları vurmaya başlayan

üst sınıf İngilizler tarafından

bulunduğuna inanılıyor.

(Gülüşmeler)

Abartmıyorum.

(Gülüşmeler)

Birinci Dünya Savaşı'nın sonuna kadar

spora eski Avusturya-Macaristan
İmparatorluğu oyuncuları hükmetti.

İlk dünya şampiyonalarından
dokuzundan sekizi

Macarlar tarafından alındı.

Neredeyse tüm sporu
durma noktasına getiren

Doğu Avrupalılar onlara atılan her şeyi
geri atma konusunda çok uzmanlaştı.

1936'da Prag'da bir şampiyona maçında

ilk sayının iki saat on iki dakika
sürdüğü söyleniyor.

İlk sayı!

"Çılgın Max" filminden daha uzun.

Oyunculardan birine göre hakem,
sayı sonuçlanmadan boyun tutulmasıyla

emekli olmak zorunda kaldı.

(Kahkahalar)

O oyuncu topu sol eliyle karşılamaya

ve atışlar arasında
satranç hamleleri dikte etmeye başladı.

(Gülüşmeler)

Seyircilerin çoğu, tek sayı
belki on iki bin atış sürdüğünden dolayı

tabii ki çıkmaya başladı.

Uluslararası Masa Tenisi Birliği
hemen oracıkta bir acil durum toplantısı

düzenlemek zorunda kaldı

ve kısa süre içinde kurallar değiştirildi,

böylece hiçbir oyun
20 dakikadan daha fazla sürmedi.

(Gülüşmeler)

16 yıl sonra, Japonya oyuna girdi,

Hiroji Satoh diye az tanınan bir saatçi

Bombay'da 1952'de
dünya şampiyonalarında boy gösterdi.

Satoh, gözlük takan

çok önemli ve değerli olmayan biriydi

ama diğer pütürlü raketlerin aksine

kalın delikli kauçukla kaplanmış

pütürsüz bir raketle silahlanmıştı.

Bu susturucu gizli silah sayesinde

az tanınan Satoh altın madalya kazandı.

Tokyo sokaklarına onun
dönüşünü karşılamak için

bir milyon insan çıktı.

Gerçekten Japonya'nın savaş sonrası
dirilişi harekete geçti.

Buna rağmen Japonya'da
düzenli oyunlardan öğrendiğim şey,

küresel hâkimiyetin manevi sporu
denebilecek bir şey,

bu bazen hayat olarak da biliniyor.

Kulüpte asla tekli oynamayız,

sadece eşli oynarız.

Söylediğim gibi beş dakikada bir
eşlerimizi değiştirdiğimiz için

eğer kaybederseniz altı dakika sonra
kazanma ihtimaliniz çok yüksek.

Aynı zamanda iki setin en iyileri oynarız,

bu yüzden genellikle hiç kaybeden olmaz.

Masa tenisi diplomasisi.

İngiltere'de büyümüş bir çocuk olarak

oyunun asıl olayının kazanmak olduğunun
öğretildiğini hep hatırlarım.

Ancak Japonya'da, asıl oyunun olayının
çevrendeki insanlara mümkün olduğu kadar

galip olduklarını hissettirmek
olduğuna inanmaya teşvik edildim.

Bu yüzden bireysel olarak kazanmak
ve kaybetmekten etkilenmiyorsun

ancak muntazam ve istikrarlı
bir koronun parçasısın.

Kulübümüzdeki en yetenekli oyuncular

yeteneklerini herkesin
yoğun bir şekilde katıldığı 9-1'lik oyunu

9-9'luk bir oyuna dönüştürmek için
öncülük etmede kullanıyorlar.

Topları yükseğe atan arkadaşım,

havaya atılan toplar daha başarısız
oyuncular tarafından karşılanamıyor--

pekâlâ, birçok sayı alıyor
ama bence o bir mağlup gibi düşünülüyor.

Japonya'da, pinpon oyunu
gerçek bir sevgi eylemi gibidir.

Birine karşı oynamak yerine

onunla beraber nasıl oynayacağınızı
öğreniyorsunuz.

İtiraf etmek gerekirse

başta bu durum oyunun
tüm eğlencesini kaçırmış gibi gelmişti.

Altı dakika sonra, yeni bir partnerle
yeniden kaybettiğimden dolayı

en güçlü oyuncumuza karşı alınmış
beklenmedik büyük bir zafer sonrasında

çok fazla sevinemedim.

Diğer bir yandan, hiçbir zaman
çok üzgün de hissetmedim.

Japonya'dan geri dönüp
İngiliz ezelî rakiplerimle

tekli oynamaya başladığımda

her yenilgiden sonra
gerçekten kalbimin kırıldığını fark ettim.

Ancak her zaferden sonra da uyuyamıyordum

çünkü gitmek için yalnızca
bir yol olduğunu biliyordum,

o da yenilmekti.

Şimdi, eğer Japonya'da
bir iş yapmaya çalışıyor olsaydım

bu sonsuz bir hayal kırıklığı olurdu.

Japonya'da diğer yerlerin aksine

eğer dört saat sonra skor hâlen eşitse

beyzbol oyunu beraberlikle sonuçlanır,

bu yüzden lig sıralamaları
kazanma yüzdelerine dayandırılır,

birçok beraberliği olan takım

daha fazla zaferi olan takımın
önünde bitirebilir.

İlk kez bir Amerikan vatandaşı,
Bobby Valentine, 1995'te

profesyonel Japon beyzbol takımının
başına Japonya'ya getirildi,

gerçekten vasat bu takımı aldı,

onlara şaşırtıcı bir şekilde

ikinci sırada bitirmelerine öncülük etti

ve o aniden kovuldu.

Neden?

Takım sözcüsü "Evet, kazanmayı
çok vurguladığından dolayı." dedi.

(Gülüşmeler)

Japon takımı tam da

iki saat on iki dakika sürdüğü söylenen
o maçtaki gibi hissedebilir,

ayrıca kaybetmemek adına oynamak

birçok şeyin yanında, hayal gücünü,
cesareti ve heyecanı alıp götürebilir.

Aynı zamanda, Japonya'da pinpon oynama

bana koroların solistlerden

neden daha çok eğlendiğini anımsatır.

Bir koroda tek göreviniz size ait küçük
kısmı mükemmel bir şekilde çalmaktır,

notalarına duyguyla basmaktır

ve bunu yaparak güzel bir ahengin
oluşmasına yardım etmek

o kısmın tamamından daha harikadır.

Evet, her koro bir şefe ihtiyaç duyar.

Ama bence bir koro basit
bir çocuk ikileminden kurtarır.

Kazanmanın aksinin
kaybetme olmadığını anlarsınız--

kazanmanın aksi, daha büyük resmi
görmede sorun yaşamaktır.

Hayatım devam edip giderken

açığa çıktıktan yıllar sonra

hiçbir olayın tam olarak
açıklanamaması beni şaşırtıyor.

Bir keresinde kontrol
edilemeyen bir yangında

dünyada sahip olduğum her şeyimi
kaybettim, son şeye kadar.

Ama zamanla, görünüşte
kayıp gibi gelen şey

hayatı daha nazikçe yaşamamı,

notsuz yazmayı

ve aslında pinpon masası olarak bilinen

manevi sağlık kulübüne
ve Japonya'ya gitmemi sağladı.

Aksine, bir keresinde
mükemmel bir işte tökezledim

ve gerçek sevincin yolunda durabilen

mutluluk görünümünün sefaletin yaptığından

çok daha fazlasını yapabildiğini anladım.

Japonya'da ikili oynama gerçekten
benim tüm gerginliğimi alıyor

ve akşamın sonunda,

herkesin aşağı yukarı aynı hazla
ayrıldığını fark ediyorum.

İlerlememenin,
gerilemekle aynı şey olmadığını,

hayat dolu olmamanın
ölü olmakla aynı şey olmadığını

her gece kendime hatırlatırım.

Neden Çin üniversitelerinin

pinponda lisans teklif ettiklerini

ve araştırmacıların pinponun
hafif zekâ bozuklukları

ve otizme bile gerçekten
biraz yardımı olabildiğini anlıyorum.

Fakat Tokyo'da
2020 Olimpiyatlarını izlerken

uzun bir süre kimin kazanıp
kimin kaybettiğini

söylemenin mümkün olmayacağını

çok iyi biliyorum.

İki saat on iki dakika sürdüğü söylenen

daha önce bahsettiğim
sayıyı hatırlıyorsunuz, değil mi?

Peki, bu oyundaki oyunculardan biri

altı yıl sonra, Auschwitz and Dachau'nın
toplama kampındaydı.

Ama oradan canlı olarak çıktı.

Neden?

Sırf gaz halkasındaki nöbetçi

onu pinpon oynadığı
günlerinden hatırladığı için.

O destansı maçın kazananı mıydı?

Önemli değildi.

Hatırladığınız üzere birçok insan
ilk sayı sonuçlanmadan oradan ayrılmıştı.

Onu kurtaran tek şey,

maçın parçası olduğu gerçeğiydi.

Herhangi bir oyunu kazanmanın en iyi yolu,

Japonların bana
her iki gecede bir söylediği şey:

asla ve asla skoru düşünmemek.

Teşekkürler.

(Alkışlar)