Savcılar ve hükümlüler birbirlerinden neler öğrenebilir

Hapishaneden tahliye edilmeden birkaç hafta önce, Jarrell Daniels hükümlü erkekler ve savcıların birlikte katıldığı bir ders aldı. Sadece birlikte oturup konuşarak ceza adaleti sistemi hakkındaki şaşırtıcı gerçekleri ve gerçek değişimin nasıl gerçekleşeceğine dair fikirlerini ortaya çıkardılar. Artık bir akademisyen ve aktivist olan Daniels, işbirliğine dayalı eğitimin adalet sistemini nasıl dönüştürebildiğini ve sosyal sorunlara nasıl çözüm getirdiğini aktarmakta.

Bugün aynaya baktığımda

Columbia Üniversitesi'nde
bir adalet ve eğitim hocası,

bir gençlik danışmanı,
bir aktivist

ve gelecekteki New York eyalet
senatörünü görüyorum.

(Gülüşmeler)

Tüm bunları görüyorum,

aynı zamanda neredeyse bir insanın
hayatına mal olacak bir eylem nedeniyle

Rikers Adası'nda bir genç olarak

hayatının çeyreğini,
açık olmak gerekirse altı yılını

devlet hapishanesinde geçiren
bir adam görüyorum.

Ama beni oradan bu noktaya getiren şey

yetişkin cezaevinde
bir genç olarak karşılaştığım ceza

veya hukuk sistemimizin sertliği değildi.

Benim ya da bir bütün olarak
adalet sistemimiz için

mümkün olamayacağını
düşündüğüm bir şeyi

bana tanıtan bir sınıfın
öğrenme ortamıydı.

Şartlı tahliye edilmeden
birkaç hafta önce,

bir danışman beni cezaevinde sunulan
yeni bir lisans dersine

katılmam için teşvik etti.

Dersin adı "İçerideki Ceza Adaleti"ydi.

Oldukça açık görünüyor, değil mi?

Ama görünüşe göre,

sınıf sekiz hükümlü erkekten

ve sekiz bölge savcısı yardımcısından
oluşuyordu.

Columbia Üniversitesi Psikoloji profesörü
Geraldine Downey

ve Manhattan Bölge Savcısı Yardımcısı
Lucy Lang

dersi birlikte verdiler

ve bu türünün ilk örneğiydi.

Açıkça söyleyebilirim ki,

ben üniversiteye böyle başlamayı
hayal etmemiştim.

İlk günden aklım başımdan gitti.

Odadaki bütün savcıların
beyaz olacağını sanmıştım.

Ama sınıfın ilk günü odaya yürüdüğümü

ve üç siyahi savcıyı gördüğümü

ve şöyle düşündüğümü hatırlıyorum:

"Siyahi bir savcı olmak, vay be!

Böyle bir şey var yani."

(Gülüşmeler)

İlk oturumun sonunda,

kendimi tamamen kaptırmıştım.

Hatta tahliyemden birkaç hafta sonra,

kendimi olmasın diye dua ettiğim
bir şeyi yaparken buldum.

Hemen hapishaneye doğru yürüdüm.

Ama neyse ki bu sefer
sadece bir öğrenci olarak

sınıf arkadaşlarıma katılmak için.

Bu sefer,

ders bittiğinde gitmem gereken
bir evim vardı.

Bir sonraki oturumda,
sınıfla birlikte her birimiz

bizi hayatımızın bu noktasına
getiren şeyin

ne olduğu hakkında konuştuk.

Sonunda, nereden geldiğim ile
ilgili olan gerçeği

odadaki herkese

açıklayacak kadar rahat hissettim.

Kız kardeşlerimle birlikte, annemin
üvey babamın istismarı yüzünden

yıllarca acı çektiğini nasıl izlediğimizi,

kaçtığımızı, sadece bir sığınakta yaşamak
için kaçtığımızı anlattım.

Aileme onları güvende tutacağıma dair

yemin ettiğimi anlattım.

Hatta 13 yaşında genç bir çocuk gibi
hissetmediğimi,

aksine görevdeki bir asker gibi
hissettiğimi anlattım.

Her asker gibi,

bu omuzlarımda duygusal bir yük
taşıyacağım anlamına geliyordu

ve söylemekten nefret ediyorum ama

belimde bir silah taşıyacağım
anlamına da geliyordu.

17. doğum günümden
sadece birkaç gün sonra

bu görev tamamen
başarısızlıkla sonuçlandı.

Kız kardeşim ve ben çamaşırhaneye giderken

kalabalık bir grup önümüzde durdu.

İki kız durduk yere
kız kardeşime saldırdı.

Ne olduğunu anlayamadan
kızlardan birini uzaklaştırmaya çalıştım

ve o an yüzüme bir şey
çarptığını hissettim.

Artan adrenalinimle birlikte

bir adamın kalabalıktan çıkıp
beni bıçakladığını fark etmedim.

Yüzümden akan ılık kanı hissedince

ve bana tekrar
bıçağını kaldırdığını görünce

kendimi savunmaya geçtim
ve belimdeki silahı çıkardım

ve tetiği çektim.

Şükürler olsun ki o gün
hayatını kaybetmedi.

Titrek ellerim ve hızla atan kalbimle
korkudan donmuştum.

O andan itibaren,

beni hiçbir zaman bırakmayan bir
pişmanlık hissetim.

Daha sonra öğrendim ki
kardeşimi başkası sanıp

yanlışlıkla saldırmışlar.

Bu korkunç bir şeydi,

fakat olmam gerektiğini
düşündüğüm bir asker olmak için

ne eğitimli ne de
yeterli olmadığım açıktı.

Fakat benim mahallemde,

sadece silah taşıyarak
güvenli hissediyordum.

Sınıfta hikâyemi duyduktan sonra,

savcılar hiçbir zaman birine
zarar vermek istemediğimi söyleyebildiler.

Sadece eve gitmemizi istemiştim.

Odadaki diğer hükümlülerin hikâyelerini

birbiri ardına duyduktan sonra
yüzlerindeki değişimi

gerçek anlamda görebiliyordum.

Hapsedilmenin kısır döngüsü içinde

çoğunun serbest kalamadığı,

çoğumuzu kapana kıstıran hikâyeler.

Tabii ki korkunç suçlar işlemiş
insanlar da var.

Fakat bu bireylerin
bu suçları işlemeden önceki

yaşamlarına dair hikâyeleri

savcıların hiç duymadığı türdendi.

Konuşma sırası savcılara geldiğinde

ben de şaşırmıştım.

Onlar insanları cezaevlerine göndermeye
önceden programlanmış

duygusuz uzaktan kumandalı makineler
veya robokoplar değildi.

Onlar da birilerinin oğlu, kızı,

erkek veya kız kardeşleriydiler.

Fakat her şeyden önce onlar
iyi öğrencilerdi.

Hırslı ve motivasyonlulardı.

İnsanları korumak için hukukun
gücünü kullanabileceklerine inandılar.

Kesinlikle anlayabileceğim
bir görevdelerdi.

Dersin ortalarında, hükümlü bir
öğrenci arkadaşım Nick,

bizim adalet sistemimiz çerçevesinde

savcıların ırklar arasında yanlılık
ve ayrımcılık konularından

sakındıkları endişesini dile getirdi.

Eğer siz cezaevinde olsaydınız

ırk hakkında konuşmadan
yargı reformundan konuşmanın

imkânsız olduğunu bilirdiniz.

Dolayısıyla içten içe Nick'i destekledik

ve savcıların cevabını duymak istedik.

Kimin önce konuştuğunu hatırlamıyorum

fakat kıdemli savcı Chauncey Parker
Nick'e katıldığında ve kendisini

çoğunlukla beyaz olmayan insanların
hapsedilmesini sonlandırmaya

adadığını söylediğinde ona inandım.

Doğru yolda olduğumuzu biliyordum.

Artık bir takım olarak
ilerlemeye başladık.

Adalet sistemimiz hakkında
yeni olasılıklar keşfetmeye

ve gerçekleri

ve bizim için gerçek değişimin
nasıl olduğunu

ortaya çıkarmaya başladık.

Benim için bu, cezaevindeki zorunlu
programlar değildi.

Aksine, hayatlarının geri kalanını
cezaevinde gerçirmek üzere

ceza almış büyüklerimin
tavsiyelerini dinlemekti.

Bu adamlar benim insanlık anlayışıma
yeni bir açıdan bakmama yardımcı oldu.

Bir daha cezaevine dönmemem

ve onların özgür dünyadaki
elçisi olmam umuduyla

arzularını ve amaçlarını bana aşıladılar.

Konuştukça bir savcının
aydınlandığını görebildim.

Benim gayet açık olduğunu
düşündüğüm bir şey dedi:

Hapsedildiğim için değil ama
ona rağmen değiştiğimi söyledi.

Savcıların, hüküm verdikten sonra
bize ne olduğuna dair

pek düşünmedikleri açıktı.

Fakat bir sınıfta oturmak gibi
basit bir süreçle

bu hukukçular, bizi kilitli tutmanın
topluluğumuza

veya bize faydası olmadığını
görmeye başladılar.

Dersin sonuna doğru, bizler serbest
bırakıldıktan sonraki hayatlarımıza

ilişkin planlarıımız hakkında
konuştukça savcılar heyecanlandı.

Ama bunun gerçekte ne kadar
zor olacağını anlamadılar.

Bölge savcı yardımcılarından birinin bize,

cezaevinden yeni çıktığımızı gösteren

geçici kimlik kartları
verildiğini öğrendiğinde

şok olduğunu görebiliyorum.

Topluma yeniden katıldığımızda
bunun bizim için kaç tane

engel yarattığını hayal etmedi.

Fakat barınakta bir yatak

veya bir akrabanın kalabalık
dairesindeki bir kanepe arasında

seçim yapmak zorunda olduğumuzu

samimi bir şekilde anlamaya
çalıştığını gördüm.

Sınıfta öğrendiğimiz şey

somut politika önerileri şeklinde
işe yaradı.

Columbia konferans salonundaki
mezuniyetimizde önerilerimizi,

Ceza İnfaz Kurumu memuruna

ve Manhattan Bölge Savcısına sunduk.

Bir takım olarak

birlikte geçen sekiz haftanın
sonunun bu kadar

unutulmaz olacağını hayal edemezdim.

Cezaevinden eve döndükten
sadece 10 ay sonra

kendimi yine garip bir odada buldum,

New York Polis Teşkilatı memuru tarafından

bir polis zirvesinde fikirlerimi
paylaşmam için davet edildim.

Konuşurken dinleyiciler arasında

tanıdık bir yüz gördüm.

Benim dosyamı yürüten savcıydı.

Onu görünce,

yedi yıl önce, sanki benim gençliğim

anlamsızmış ve hiçbir şansım yokmuş gibi

uzun bir hapis cezası önerdiği

mahkeme salonundaki günlerimizi
düşündüm.

Fakat bu sefer,

durum farklıydı.

Düşüncelerimi bir kenara bırakıp

gidip elini sıktım.

Beni gördüğüne sevinmişti.

Şaşırmıştı ama mutluydu.

O odada benimle birlikte olduğu için
ne kadar gurur duyduğunu söyledi

ve topluluğumuzun koşullarını
geliştirmek için

birlikte çalışmak konusunda
konuşmaya başladık.

Bugün,

tüm bu tecrübeleri taşıyarak

Columbia Üniversitesi'nde Adalet Elçileri
Gençlik Konseyi'ni geliştirdim,

bazıları çoktan içeri girmiş
bazıları ise hâlâ lisede kayıtlı

genç New Yorkluları devlet memurlarıyla

bir araya getirdim.

Bu sınıfta,

herkes ceza adalet sisteminde

yargılanmadan önce şehrin
en hassas durumdaki gençlerinin

hayatlarını geliştirme konusunda
beyin fırtınası yapacak.

Bu çalışırsak mümkün.

Toplumumuz ve adalet sistemimiz
bizi, sosyal zorluklar haricinde

sorunlarımızı hapsedebileceğimize

ve kendimizce cezalandırabileceğimize
ikna etti.

Fakat bu doğru değil.

Bir saniye benimle birlikte

hayatları onlara bağlı olan

birçok insandan

bir şeyler öğrenmek

ve onlarla bağlantı kurmak için

bir sınıfta oturmadan kimsenin

savcı, hakim, polis

veya şartlı tahliye memuru

olamadığı bir gelecek hayal edin.

İletişimin gücünü ve işbirliği ihtiyacını
teşvik etmek için

ben kendi payıma düşeni yapıyorum.

Adalet arayışında

kucaklayıcı ve hepimizi birleştirici
bir gerçeğe ulaşmak eğitimle olur.

Bana hem benim düşüncelerimin

hem de ceza adaleti sistemimizin

dönüştürülebileceğini gösteren şey,

yeni bir iletişim ve yeni bir tür sınıftı.

Gerçek sizi özgür kılar derler.

Ama bence bu,

eğitim ve iletişimdir.

Teşekkürler.

(Alkış)