Modlitwa mnie nudzi! [Q&A#17] - Daniel Wojda SJ

Marzenka pyta: „Czy Bóg nie nudzi się moją
codziennie tak samo brzmiącą modlitwą?

Zawsze brzmi tak samo.
Proszę o odpowiedź. Pozdrawiam".

No ja też pozdrawiam, Marzenko.

No te modlitwy nasze
z punktu Pana Boga wyglądają tak:

O co chodzi w modleniu się?

Czytam teraz książkę
„Jezus z Nazaretu” Ratzingera.

Bardzo dobra, bardzo polecam.

Prostym językiem pisana,
a głębokie rzeczy tam są.

I o modlitwie Ratzinger pisze tak:

„Będziemy się coraz lepiej modlić,

im częściej w głębi naszej duszy
będzie się pojawiało odniesienie do Boga.

Im bardziej staje się ono istotnym filarem
całej naszej egzystencji,

w tym większej mierze
będziemy się stawali ludźmi pokoju,

tym łatwiej będziemy znosili cierpienie,
tym lepiej będziemy rozumieli innych

i będziemy bardziej na nich otwarci.

Tę kształtującą
naszą świadomość orientację,

ową milczącą obecność Boga u podstaw
naszego myślenia, czucia i bytowania,

nazywamy nieprzerwaną miłością.

Koniec końców, jest ona również tym,
co nazywamy miłością Boga,

która jest jednocześnie uwarunkowaniem
i siłą napędową miłości bliźniego".

Bardzo polecam.

A więc o co chodzi w modlitwie?

Są dwie ważne rzeczy w modleniu się.

Pierwsza: że to co przeżywam,
to, co się dzieje w moim życiu,

odnoszę do Pana Boga.

Mówię o moich problemach,
opowiadam o sukcesach, które przeżywam,

dzielę się z Bogiem radościami.

Jestem w jakimś procesie, przeżyciu
- i odnoszę to do Boga.

Bóg tym kieruje - widzę to,
staram się to zauważyć

albo po prostu odnieść,
czyli powiedzieć Bogu.

I do tego dobrze, jak jest taki luz,
wzięcie swojej subiektywnej części

- jak ja to przeżywam, jak to widzę.

To jest podstawa
świadomego modlenia się.

Natomiast jest drugi krok,
który trzeba wykonać.

Drugi krok - papież też o tym pisze -
to kwestia słów na modlitwie.

Bo on mówi: jeśli zabraknie nam
słów na modlitwie, to jest ryzyko,

że punktem odniesienia na modlitwie
będę ja sam dla siebie.

Modlitwa nie będzie wyrażała Boga
tylko będzie wyrażała to, co przeżywam.

Ja stanę się tym, co mnie kształtuje
- i wtedy rozwoju nie ma,

bo to jest przeżywanie non-stop siebie.

Papież mówi, że konieczne jest
dopuszczenie tego czynnika,

który ma mnie kształtować,
czyli Ewangelii.

W modlitwie chodzi o to, żebym ja się stał
podobny do Pana Boga, taki jak On.

Nie muszę zawsze na modlitwie
przeżyć przyjemne emocje

- czasem się zdarzają, czasem nie.

Celem jest zobaczyć, odnieść to do Boga
i starać się dopuszczać ten proces,

który mnie kształtuje,
żeby być podobnym do Boga.

Czyli: Bóg przebacza,
ja też staram się przebaczać.

Bóg jest miłosierny,
ja też staram się być miłosierny.

Bóg nie szuka złego w ludziach,
ja też się staram nie szukać złego.

Jezus wychodził do ubogich, biednych,
poniżonych, opuszczonych

- to też się staje moim stylem życia,
że zauważam takie osoby, nie mijam ich,

oni się stają ważni dla mnie.

Pozwalam, żeby to mnie kształtowało.

Więc z jednej strony
element subiektywny, przeżycie,

a z drugiej strony formujący,
który musi być spoza mnie.

I tutaj tekst Ewangelii jest ważny,
ale też są modlitwy, które coś wyrażają...

litanie... dużo tego jest.

I nawet jeśli to jest takie
monotonne powtarzanie, to ma sens,

Pamiętam, że jak byłem w liceum
w „Miłujcie się” znalazłem taką modlitwę

(czytałem wtedy tę gazetę)
10 kroków czy zasad krucjaty miłości.

Pamiętam, że wyryłem to na pamięć
i powtarzałem rano i wieczorem.

To było bardzo pozytywne:
„Nie obgaduj innych,

ale w każdym staraj się znaleźć dobro,
bo Bóg w każdym mieszka".

Ja to powtarzałem i pamiętam,
że kształtowało to mój mózg.

Było tak, że rozmawiałem
z jakimiś burakami

i automatycznie zauważałem,
że ten człowiek ma też coś dobrego.

Czasami nawet się zastanawiałem,
czy nie przeginam w tym wszystkim.

Monotonne powtarzanie
rano i wieczorem pomagało.

Czytanie Ewangelii pomaga.

To kształtuje myślenie,
że moim odniesieniem jest Bóg

i ja się lepię jak plastelina,
żeby być podobnym do Boga,

do tego wzorca zostawionego w Ewangelii,
jakim człowiekiem trzeba być,

czy pozwalać na to,
żeby w taką stronę mnie to kształtowało.

Jak ja to czytam,
to to automatycznie będzie się działo,

ale ważne, żeby to było.

Najgorsze, co można zrobić w modlitwie,
jak ktoś ma kryzys, to przestać się modlić

- lepsza jest taka modlitwa,
która mnie wkurza, denerwuje,

nawet mnie trochę nudzi, ale żeby była

(z czasem może znajdę
głębsze rozumienie tego),

niż taka, której nie będzie.

Anthony de Mello
napisał w jednej z książek,

że miał taki moment,
kiedy trochę eksperymentował

i modlił się w takich chwilach,
kiedy miał na to nastrój, ochotę,

tak długo, jak miał do tego nastrój,
jak chciał się modlić.

To go doprowadziło
do rozwalenia jego życia duchowego.

Czyli modlitwa po prostu ma być.

Ma być coś takiego, że ja się odnajduję
i widzę Ciebie, Boże, w mojej modlitwie,

ale też pozwalam się kształtować.

Bóg się tym nie nudzi,
to ja mogę się tym nudzić.

Może być lepiej, żebym poszukał sobie
innej formy modlitwy, np. Lectio Divina,

jakieś modlitwy ułożone, ale takie,
które mają jakąś głębię, pociągają mnie,

medytowanie Pisma Świętego
albo czytanie Ewangelii.

Dobrą metodą na kryzys, jak ktoś nie może
modlić się, bo w nim wrze,

jest czytanie dobrej książki,
jakiejś, która trochę otwiera myślenie.

Jak nie mogę się modlić,
to biorę dobrą książkę i czytam...

na przykład Ratzingera,
„Jezusa z Nazaretu".

Fajne to jest.

Dziękuję za obecność na Pogłębiarce,
za te wszystkie pytania.

Jak macie więcej to piszcie.

Subskrybujcie kanał,
jeśli jeszcze nie subskrybowaliście.

Jak komuś się podobało,
to oczywiście lubimy lajki.

Do zobaczenia następnym razem.