Q&A [36] - Co myśleć o Marcinie Zielińskim?

Będzie focus?

Witam was bardzo serdecznie
na kolejnym Q&A.

Dzisiaj chciałbym poruszyć temat
Marcina Zielińskiego,

dlatego że po tym, jak zacząłem
polecać go u siebie na kanale,

wiele osób odezwało się
z różnymi pytaniami i wątpliwościami,

niepewnościami, a czasami nawet
wyrazami totalnego oburzenia.

Osobom, które się totalnie oburzają
i pisały komentarze „Cofam subskrypcję”,

„Upadł Rzym”, „Jestem oburzona”,
nie będę odpowiadał,

dlatego że to mówi
o wyrobionym stosunku emocjonalnym

- że jesteście mocno anty,
macie prawo mieć takie zdanie.

Ja mam zupełnie inne, ale nie ma sensu,
żebyśmy tutaj dyskutowali,

bo to pewnie nie o argumenty chodzi,
tylko o jakieś inne racje.

Natomiast większość pytała
o wiarygodność Marcina

- czy można go słuchać,
czy lepiej go nie słuchać.

Dlatego że powstał taki film dokumentalny,
chyba nazywa się „Uwiedzeni”,

o tym człowieku, który jeździ, naucza,
prowadzi modlitwy.

Film dokumentalny pokazujący go
bardzo jednoznacznie,

radykalnie ze złej strony.

Jak zobaczyłem ten film, miałem wrażenie:
„kto tu jest uwiedziony?”.

Film pokazuje, że Marcin Zieliński
to fałszywy prorok, daje różne argumenty.

Pomijam fakt, że niektóre osoby,
które wypowiadały się w tym filmie,

później mówiły, że są, delikatnie mówiąc,
niezadowolone ze sposobu,

w jaki ich wypowiedzi zostały użyte
- to jest jedno.

Ale najistotniejsza jest
bardzo duża jednoznaczność tego filmu

i coś takiego, że jak oglądałem,
miałem wrażenie...

to moja subiektywna ocena,
można się z nią nie zgodzić,

może ona się mija z prawdą,

ale miałem wrażenie
dużej zawiści w tym filmie.

Mówię jeszcze raz: to jest moja ocena
i można się z tym nie zgadzać,

ale ja takie emocje czułem, oglądając.

Opowiem wam taką historię.

Kiedy była ta cała sytuacja
hejtu wylanego na Marcina,

pamiętam, że miałem taką myśl:
„A może to jest prawda?”

i dopiero po pewnym czasie zauważyłem,
że ta moja myśl „A może...?”

była zbudowana na tym,
że we mnie się pojawił jakiś rodzaj

- no muszę się do tego przyznać -
zazdrości w stosunku do Marcina.

Widziałem, że mu udaje się coś,
o czym ja długo marzyłem,

bardzo chciałem też móc być zaangażowany
dużo szerzej niż faktycznie mogłem.

Dopiero potem zauważyłem,
że przed moją myślą:

„A może faktycznie dać wiarę
całym tym oskarżeniom?”,

były we mnie rodzaje emocji,
które dały grunt, żeby to przyjąć.

Gdybym nie zrobił takiej analizy,
skąd te myśli się we mnie pojawiają

- że są na gruncie jakichś emocji,
które robią podłoże do przyjęcia tego -

pewnie bym wszedł
w głupie krytykowanie tego wszystkiego.

Łatwo jest być „uwiedzonym”
przez emocje, które się w nas pojawiają,

więc zanim się kogoś nazwie uwiedzonym,
trzeba się zastanowić,

czy mnie nie uwodzi jakaś myśl,
która kogoś oskarża,

bo np. też bym tak chciał
albo to, co ktoś opowiada,

to zupełnie nie moja bajka,
wierzę zupełnie inaczej.

To jeszcze nie znaczy,
że można kogoś zjechać i zbrukać,

bo potem takie coś
przyklei się do człowieka

i to jest naprawdę
nie do odklejenia już.

Na mój temat, nawet w zakonie
w pewnym momencie dowiedziałem się

o takich różnych plotkach,
że nie ma co ich powtarzać,

ale otwierałem oczy: „Boże drogi,
co tu ludzie opowiadają?”

Nie będę o tym mówił...

Pewnie sami też doświadczyliście
czegoś takiego,

że ktoś mówił na wasz temat
jakieś niestworzone rzeczy,

ale jak coś się powtórzy kilka razy,
wszyscy zaczynają myśleć, że tak jest.

I teraz tak: oczywiste jest,
że nie wszystkie ruchy są dla wszystkich.

Ja miałem np. taki okres...

z ruchem charyzmatycznym
spotkałem się w liceum,

tam zrobiłem REO, potem kolejne rekolekcje
i byłem bardzo zaangażowany dość długo.

To było dla mnie ważne doświadczenie,
dlatego że pokazało mi,

że rzeczywistość duchowa
jest jakoś realna.

Brałem udział w różnych modlitwach,
różne rzeczy też widziałem,

nie opowiadałem o tym,
dlatego że swoje publikacje zacząłem

w takim momencie, gdy widziałem,
że doszedłem do ściany.

Ciągle chciałem widzieć jakiś cud,
zafiksowałem się w tę stronę.

Dla mnie to było niekorzystne.

Wtedy się dość radykalnie
odciąłem od tego.

Tylko co tu jest ważne?

To, że ja miałem takie nastawienie,
mówiło coś o mnie.

To, że ja się nastawiłem,
że widzę tylko cud, cud, cud,

frustruję się, że tego nie ma,
chcę czegoś więcej, to mówiło o mnie.

Dla mnie dobre było wtedy
szukać Boga w inny sposób.

Tak może być też u was.

Na Marcina trzeba popatrzeć
jak na każdą osobę w jakimś nurcie.

On mówi w taki sposób,
jak widzi świat, jak widzi Pana Boga,

ale to nie znaczy,
że musicie mieć tak samo jak on.

Może być też tak, że będzie was irytować
to, w jaki sposób on mówi,

dlatego że wasza religijność
jest zupełnie inna,

ale to jeszcze nie znaczy,
że on mówi rzeczy nieprawdziwe,

i wcale nie znaczy,
że on nie jest godny zaufania,

i wcale nie znaczy,
że trzeba go stawiać w pozycji

osoby, która jest niewiarygodna,
dlatego że nie jest księdzem.

To, że dla kogoś ruch charyzmatyczny
nie jest odpowiedni,

to jeszcze nie znaczy,
że on jest do skasowania.

To, że nie odpowiada ci sposób przekazu
jakiegoś konkretnego lidera,

nie znaczy, że on źle głosi,
jest głupi czy niewarty uwagi.

To mówi tylko coś o tobie.

Tak samo jest z medytacjami.

Ktoś może wejść w medytacje
w takim stanie psychicznym,

przy którym to nie będzie dobre,
żeby robił medytacje.

Dlatego bardzo ważne jest,
żeby siebie trochę badać.

Robić takie badanie: słucham Wojdy,
słucham Zielińskiego,

słucham ks. Grzywocza,
ks. Dominika Chmielewskiego

i patrzę, co te nauczania
we mnie powodują.

Jeśli powodują rozwój mojej wiary
i mam takie wrażenie...

nie że zaciskam się w sobie,
ogranicza mi się pole widzenia,

redukuję się do prostych stwierdzeń,

tylko mnie to otwiera, pogłębia mi życie,
pogłębia mi myślenie,

to po prostu z tego korzystajcie.

Nieważne, czy mi się dobrze słucha
czy niedobrze.

Jeśli jest w stronę
otwarcia na Boga, ludzi,

w stronę coraz głębszych odpowiedzi,
a nie upraszczania rzeczywistości,

to słuchajcie.

Natomiast jeśli masz wrażenie,
(wszystko jedno, jaka to będzie forma

- nauczanie czy jakaś forma modlitwy,
tak jak u nas)

że ona ci źle robi,
dotyka jakieś twoje poranione struny,

to nie bój się też tego zostawiać.

Podobnie jest z różnymi konferencjami.

Jeśli słuchasz kogoś i masz wrażenie,
że coś ci narzuca, wkłada ci coś do głowy

i to cię gwałci emocjonalnie,
nie bój się tego zostawić.

Odpowiedzialność za wiarę
leży przede wszystkim na tobie.

Trzeba umieć rozpoznawać,
czy to, czego słucham, jest ok czy nie.

Nigdy nie znajdziecie osoby,
której nie da się niczego zarzucić.

Do mnie też niektórzy wysyłają wiadomości,
że coś tam nie gra

- nie tylko do mnie,
do innych osób jeszcze.

Dlatego nie ma co liczyć,
że przyjdzie moment,

kiedy znajdę osobę - księdza, lidera,
duchowego nauczyciela -

który będzie super dostosowany do mnie.

To byłoby nawet trochę niebezpieczne,
bo ta osoba by cię nie rozwijała,

tylko utrzymywałaby cię
w stanie, w którym jesteś.

Nie możecie zrezygnować
z czujności rozpoznawania,

czy to, czego słucham jest dobre
- pomaga mi, otwiera mnie -

czy mi robi w drugą stronę.

To zawsze trzeba mieć,
przy słuchaniu każdej osoby.

Może być nawet tak,
że na pewien etap życia taka osoba jest ok

- Pogłębiarka, Zieliński
czy ktokolwiek inny jest ok -

ale potem się kończy ten okres
i musisz albo słuchać kogoś innego,

albo samemu Pana Boga słuchać
i iść w tę drogę.

Były jeszcze pytania dotyczące
merytoryczności wypowiedzi Marcina.

Pierwsza rzecz: to jest człowiek,
który zrobił całą drogę Ćwiczeń Duchowych.

Jest pod ciągłą weryfikacją,
obgaduje z kimś swoje życie duchowe.

Po każdym jego spotkaniu, po każdym,
jest sporządzana nota teologiczna,

która na bieżąco ocenia,
czy popełnia błędy czy nie.

Po czwarte: każdą swoją działalność
obgaduje z proboszczem.

Wiecie, żaden ksiądz,
który publikuje w internecie,

nie robi tak dużo zabiegów jak Marcin,
żeby dbać o wiarygodność,

żeby dbać o dobrą jakość
tego, co on robi.

Były argumenty, że on nie ma
wykształcenia teologicznego,

no to zaczął studia,
studiuje teologię.

Naprawdę jest mnóstwo osób,
które mają tytuł teologa czy ks. z przodu

i gadają różne niepoważne rzeczy
i nikt się do nich nie przyczepia.

A tutaj myślę dużo zależy od tego,
że nigdy nie został księdzem,

ale mówi o doświadczeniu swojej wiary,

a każdy ma prawo mówić
o swoim doświadczeniu wiary,

co nie znaczy, że każdy musi to wziąć,
to jest inny temat.

Moje osobiste zdanie jest takie,
że Marcina bardzo warto słuchać

i ja go też często słuchałem,
czy słucham cały czas,

dlatego że ma w swoim przekazie
coś bardzo cennego - żywą wiarę.

On naprawdę mocno wierzy
w to, co mówi w filmach,

i sam miałem wiele razy doświadczenie,

że to, co powiedział,
było podnoszące czy ważne dla mnie.

Ale trzeba słuchać w sposób mądry:

z pytaniem, czy to jest do mnie
i czy to jest do mnie na ten czas,

pamiętając również,
że sfera religijna to taka sfera,

którą trzeba opisywać
w sposób symboliczny, nie wprost,

że jak ktoś mówi o swojej wierze,
o doświadczeniu Chrystusa,

używa różnych sformułowań do opisu
swojego doświadczenia wewnętrznego,

dlatego trochę nie ma sensu odpowiadanie,
czy jak on powiedział tak, to jest prawda.

Każdy z nas używa takiego języka, jaki ma,
żeby przekazać swoje doświadczenie,

czy raczej zainspirować innych do tego,

żeby też sięgnęły, spróbowały znaleźć
to doświadczenie w sobie.

Może być tak, że przy tym opisie
użyje takiego zdania,

które dla mnie znaczy to,
a dla kogoś coś innego.

Raczej patrzcie tak szeroko,
nie czepiajcie się jakiegoś sformułowania,

tylko o czym jego opowiadania są,
o czym mówi jego życie,

w którą stronę on patrzy
- i jeśli wam to pomaga, to idźcie.

Ja osobiście zapraszam, zachęcam,

dlatego zdecydowałem się z Marcinem,

że zrobimy taki kurs
przed Zesłaniem Ducha Świętego.

On będzie robił wprowadzenia do medytacji,

coś w rodzaju Wstawaka,
jak Adam robił w Wielkim Poście,

a ja do tego medytację.

W ogóle jak macie jakieś pomysły,
czy byście chcieli bardziej charyzmatyczne

czy zwykłe, tradycyjne medytacje,

to napiszcie w komentarzu,
to będzie wskazówka dla nas.

Więc naprawdę nie ma się czego bać,
jeśli chodzi o merytorykę.

Tyle razy jego wypowiedzi
zostały przebadane, przesłuchane,

że mało kto w Polsce tak ma.

Lepiej komuś ufać i w pewnym momencie
zauważyć, że wierzę trochę inaczej

czy moja ścieżka jest trochę inna
i pójść swoją drogą,

niż założyć, że to człowiek
ze złymi intencjami,

czy w ogóle zarzucać komuś coś złego.

Trzeba się mocno zastanowić,

żeby samemu nie zostać uwiedzionym
przez własne przekonania i myśli.

A kanał Marcina jest tutaj,
polecam serdecznie.

Do zobaczenia, trzymajcie się.

Dzięki za pytania i odpowiedzi.

A jeśli ktoś naprawdę wierzy w argument,
że jeśli Marcin nie jest księdzem,

nie powinien się wypowiadać
w tych kwestiach,

to chcę powiedzieć,
że ja też nie jestem księdzem.

Jestem kleryczkiem, nie księdzem.

A jednak się wypowiadam
i wiele osób tego słucha

i wielu osobom to nawet
podobno pomaga.