Jak siebie samego #5 - Nie bój się śmierci, Przemo Gwadera SJ

Cześć. Witajcie w piątym już odcinku
z cyklu „Jak siebie samego”,

w którym mówię o tym,
w jaki sposób można

samego siebie kochać,
troszczyć się o siebie

i cieszyć się życiem,
będąc singlem.

Pozdrawiam wszystkich tych,
którzy widzieli już poprzednie odcinki

i którzy komentują.

A jeśli jesteś tutaj po raz pierwszy,
to bardzo fajnie.

Zapraszam do tego, żebyś wrócił
do poprzednich filmików,

dlatego że czasem odnoszę się
do tego, co już wcześniej mówiłem.

Ostatnio mówiłem o tym,
żeby pozwolić sobie na bycie dzieckiem.

A dzisiaj będę mówił
o zaspokajaniu potrzeb.

Myślę, że my chrześcijanie
generalnie mamy problem

z naszymi potrzebami,
dlatego że...

Jak tak myślę o moich własnych potrzebach,
to to jest chyba egoizm, nie?

Ja to mam tak, że chętnie
bym się zatroszczył o ludzi, nie...

no ale im więcej ja daję,
tym więcej oni chcą

i dasz palec,
to weźmie ci rękę,

a jak dasz rękę,
to ci kurde rower podpieprzy.

I tak się nie da, no...

no nie można być frajerem
i dać się wycyckać.

Więc może powinniśmy
zastanowić się nad tym,

gdzie leży ten punkt równowagi

pomiędzy zaspokajaniem
naszych własnych potrzeb,

a potrzebami bliźniego.

Spoko, tylko pokażcie mi
takiego człowieka,

któremu udało się
znaleźć ten punkt równowagi

i który teraz sobie
w tym punkcie siedzi

i wszystko jest
dla niego takie proste.

Temat potrzeb wcale nie jest prosty.

I dlatego myślę, że trzeba mu poświęcić
trochę więcej czasu.

O potrzebach będę mówił

nie tylko w tym odcinku,
ale też i w następnych.

To, co chcę powiedzieć dzisiaj,
to że nie musimy się bać naszych potrzeb

i że nie musimy się bać
o nich mówić innym ludziom.

Żeby nie bać się swoich potrzeb,
przede wszystkim trzeba sobie uświadomić,

że potrzeby nas nie zabijają.

Np. jeśli czuję głód,
to nie znaczy, że zaraz umrę z głodu.

To jest jakieś
nieprzyjemne uczucie,

ale śmierć jeszcze nade mną
nie stoi z kosą.

Gdybym nie jadł
przez ponad 40 dni,

to w końcu zainteresowałby się mną
mroczny żniwiarz,

ale na pewno nie po niezjedzonym
śniadaniu czy obiedzie.

Coś, co mi pomaga godzić się
z moim uczuciem niezaspokojenia

i nie bać się go,
to jest czytanie książek osób,

które przeszły przez prawdziwe piekło

i które wyszły
z tego doświadczenia umocnione.

Szczególnie mogę polecić
książkę Viktora Fraknkla

pt.: „Człowiek w poszukiwaniu sensu”.

Frankl był psychologiem
żydowskiego pochodzenia,

pracował w Austrii
w czasie II wojny światowej

i cudem przeżył obóz
w Auschwitz i Dachau.

A po wojnie zrobił karierę
jako psychoterapeuta.

Innym ciekawym tytułem
jest książka:

„... bo Ty jesteś ze mną”,
autorstwa Waltera Ciszka, jezuity.

Ciszek sam na ochotnika zgłosił się,
żeby jechać w głąb radzieckiej Rosji

i pracować tam przy wyrębie drzew,

żeby w konspiracji móc
pracować jako ksiądz.

Został jednak zdekonspirowany
i skutkiem tego

przez pięć lat siedział
w więzieniu na Łubiance,

a potem przez trzynaście lat
był w obozach pracy na Syberii.

Okey, ale po co
czytać takie rzeczy?

A no po to, żeby się nie bać,
żeby zobaczyć, że można przeżyć

tak naprawdę dużo więcej
niż nam się wydaje

i że to życie, które jest w nas,
jest bardzo silne

i nie musimy się tak bardzo obawiać,
że możemy je utracić.

Tylko wtedy, kiedy nie będziemy się bać
swojego poczucia niezaspokojenia,

będziemy mogli zachować
zdrowy dystans do swoich potrzeb.

I będziemy mogli spokojnie
komunikować je innym.

Nie chodzi też o to,
żeby udawać, że nie mam potrzeb.

- Trzeba coś przekąsić, nie?
- Przydałoby się.

- O kurde no..., zapomniałem kanapek,
w domu zostały.

- Masz.
- Nie, no co ty, nie będę ci zjadał.

No, ale..., kurde, jeszcze mamy
tyle do przejścia, weź.

Nie jestem głodny.

Chodzi o to, żeby pozwolić innym ludziom
odpowiadać na nasze potrzeby,

żeby komunikować je w taki sposób,
żeby były zrozumiałe,

żeby nie próbować jakoś
wymusić konkretnej reakcji

ani nie próbować sobie zasłużyć na to,
żeby inni o nas się zatroszczyli,

ale po prostu dać innym szansę,
żeby zrobili to z własnej woli.

Przypomina mi się tutaj
jedna sytuacja z mojego życia,

o której teraz
chciałbym wam opowiedzieć.

Sytuacja, o której chciałem wam
dzisiaj opowiedzieć

wydarzyła się trochę ponad rok temu,

podczas moich studiów
na Uniwersytecie Kopenhaskim,

po sesji zimowej.

Tam sesja wygląda tak, że pisze się
dwie takie duże prace semestralne,

między 15 a 20 stron,
i ma się na to trzy tygodnie.

Tak że ja po tych trzech tygodniach
czytania i pisania dzień w dzień

czułem się po prostu jak koń po westernie,
totalnie zjechany i obolały...

i czułem, że jedyne co tak naprawdę
pomogłoby mi w tym momencie, to masaż.

Wiedziałem jednak, że nie mam pieniędzy,
żeby zapłacić za masaż.

I jak zacząłem się nad tym zastanawiać,
to zaczęła we mnie wzbierać złość,

taka niezgoda na to życie, jakie mam,

że przecież, kurcze,
gdybym miał normalną pracę,

to teraz po prostu mógłbym sobie
wydać swoje własne pieniądze na masaż

i w ogóle nie zastanawiać się nad tym.

Albo jakbym miał żonę, to mógłbym
poprosić ją, żeby mi plecy wymasowała.

A tak, jak jestem zakonnikiem,
to po prostu nie mam jak sobie pomóc.

Nie mam jak zaspokoić
swoich potrzeb.

I że siedziałem przez trzy tygodnie,
harowałem jak dziki

i jedyne co za to mam,
to jest ból pleców i bezsenność.

Jak tak o tym myślałem,
to mnie to tak wkurzało,

że nie mogłem wysiedzieć
i musiałem usiąść na rower

i gdzieś pojechać,
żeby odreagować.

Pojechałem nad morze
i jak sobie usiadłem,

na początku po prostu przez pół godziny
ten cały gniew z siebie wylewałem,

a potem tylko siedziałem
z zamkniętymi oczami.

I jak tak siedziałem to nagle przed oczami
pojawiła mi się twarz Waltera Ciszka

i zacząłem sobie przypominać,

jak on jechał pociągiem towarowym
w głąb Rosji,

żeby tam pracować
przy wyrębie drzew.

I nagle zaczęło do mnie docierać,
że ta moja potrzeba masażu pleców,

nie jest aż taka dramatyczna,
jak mi się wydawało,

że od bólu pleców
jeszcze nikt nie umarł

i tak naprawdę mam wiele takich rzeczy,
których inni nie mają.

Mam co jeść,
mam gdzie spać...

Mam bardzo fajną
wspólnotę jezuitów,

Mam grupę przyjaciół
i wymarzone studia.

Studia filozofii,
o których marzyłem.

Więc poczułem,
że jednak nie jest tak źle,

po prostu usiadłem już taki spokojny,
patrząc na zachodzące słońce.

I w pewnym momencie przed moimi oczami
pojawił się inny obraz.

Obraz syna marnotrawnego,
o którym mówiłem w poprzednim odcinku.

Zobaczyłem tego
młodszego syna,

takiego zmaltretowanego,
umęczonego przez życie,

który obejmuje tego Ojca
i aż tak na nim wisi.

I poczułem, że w tym momencie właśnie
ja też chciałbym być tym młodszym synem.

Też się czułem taki zmaltretowany,
umęczony i że najchętniej

tak bym się powiesił na tym Ojcu
i po prost tak wisiał.

I usłyszałem, jak ten Ojciec
do mnie mówi:

„Moje dziecko, wszystko co moje
do ciebie należy.

Ta twoja potrzeba masażu pleców,
to jest potrzeba luksusowa,

ale mimo wszystko
chcę ją spełnić.”

I w pierwszym momencie wzbudziło to
we mnie taką dużą radość i wdzięczność,

ale zaraz za tym przyszła taka myśl,
że kurka..., ale jak to?

Przecież to oznaczałoby,
że teraz muszę iść

do mojego przełożonego
zakonnego, Michała

i spytać go czy mogę wydać 500 koron
z naszej wspólnej kasy na mój masaż.

I zaraz włączyło mi się
takie myślenie,

że nie, no kurcze, jestem zakonnikiem,

chciałbym być tutaj wzorem cnót,
wzorem ubóstwa

i gdzie tutaj wydawać wspólne pieniądze
na moje przyjemności.

I tak sobie pomyślałem, że nie, nie,
ja się zepnę i udowodnię,

że można żyć z bolącymi plecami
i bez masażu.

Ale zaraz po tym wrócił znów
ten obraz syna marnotrawnego

i zrozumiałem, że znowu włącza mi się
myślenie tego starszego syna,

który stoi z dala, sztywny,
bez relacji z Ojcem,

i że w przyjęciu tego,
co Bóg chce mi dać,

tak naprawdę leży to,
za czym tęsknię.

Wróciłem więc do domu,
spytałem Michała.

Michał po prostu się zgodził, mówi:

„Przemo, jeśli czujesz,
że ci to pomoże, to pewnie.

Bierz pieniądze i wydawaj,
w ogóle się nie zastanawiaj”.

I rzeczywiście ten masaż
bardzo mi pomógł.

Wróciłem z taką dużą wdzięcznością
wobec Michała i Pana Boga

i poczułem, że to jest właśnie to,
o co chodzi.

Nie to, żeby się spiąć i udowodnić,
jaki jestem twardy,

jak zupełnie niczego
nie potrzebuję.

Tylko, żeby pozwolić sobie
na przyjmowanie

i pozwolić sobie na wdzięczność
wobec innych ludzi i Pana Boga.

Wierzę w to, że inni ludzie
chcą zaspakajać nasze potrzeby

i nie trzeba ich do tego
w jakiś szczególny sposób przekonywać,

wystarczy tylko, że będziemy
jasno komunikować nasze potrzeby.

To tyle na dziś...

zapraszam do subskrybowania
i do komentowania.

Możecie np. w komentarzach napisać,
co budzi w was opory,

kiedy macie mówić
o swoich potrzebach,

albo też o tym, co pomaga wam
w rozmawianiu o potrzebach.

Czekam na wasze komentarze
i zapraszam do następnego odcinka,

który ukaże się już w piątek,
gdzie będę mówił o tym

czego w dziedzinie zaspokajania potrzeb
możemy nauczyć się od małych dzieci.

A skoro o małych
dzieciach mowa,

to na koniec puszczę wam
mojego chrześniaka,

który ma na imię Magnus
i jest Duńczykiem.

[muzyka]