Jak siebie zaakceptować? Neurotyczne myśli, przymusy wewnętrzne, rozwój || Odkryj w sobie Ducha!

Ostatnio jak rozmawialiśmy tutaj,
to było Bądźmy razem

i rozmawialiśmy o emocjach.

A dzisiaj mam tak spięty kark
jak chyba jeszcze nigdy w życiu,

nie mogę się ruszyć...

Będziemy rozmawiać o akceptacji siebie,
bo ten temat często wypływa...

Czy to może być objaw
nieakceptacji siebie? Spięty kark?

Nie wiem, czegoś objaw może to być.

Jak to jest z tym akceptowaniem siebie?

Jak to zrobić, bo to wcale
nie jest prosto przyjąć,

że moje życie takie,
jakie jest, jest dobre.

Ciągle jest taka mania,
głęboko zakorzenione przekonanie,

że ja muszę coś w życiu zmienić,
siebie muszę zmienić, żeby było dobrze.

I nawet jeśli tak jak jest, jest dobrze,
albo jest wiele elementów dobrych,

to focus cały czas przechodzi
na „Coś jest do poprawy, coś jest źle”.

Myślę sobie, że mamy takie dwie postawy:
akceptujemy albo nie akceptujemy.

Pewne rzeczy akceptujemy w naszym życiu,
zgadzamy się na nie, chcemy ich,

a pewnych rzeczy nie akceptujemy
i ich nie chcemy.

To są rzeczy, rzeczy w nas,
rzeczy w innych ludziach

- każdy ma jakąś swoją grupę rzeczy,
których nie akceptuje.

Natomiast ja myślę sobie o Panu Bogu
jako o nieskończonej akceptacji.

Co to oznacza? Bóg ma zgodę
na ten stan rzeczy, jaki jest.

Bóg ma zgodę na to, co jest,
i w tej rzeczywistości działa.

Nawet jak to jest jakaś
moja nieidealność moralna?

Tak, przyzwala na tę rzeczywistość.

I owszem, to nie jest tak,
że to jest dobre.

Pewne moje grzechy, sposób mojego życia
może być moralnie zły.

To są po prostu złe rzeczy.

Mało tego, to nie oznacza,
że Bóg chce cierpienia dla nas,

że Bóg to cierpienie nam daje,
tylko że ono po prostu jest, to jest fakt.

To jest po prostu fakt.

Ale łatwo wyjść wtedy
do takiego przekonania...

Są jakieś wskazania moralne w Ewangelii,
jest Dekalog itd.

No i powiedzmy u mnie coś tam nie gra,
to Bóg nie chce, żeby tak było,

ale na to pozwala,
a jednocześnie stawia wymagania,

więc naturalne jest,
żeby się trochę zmobilizować.

Zmiana jest czymś potrzebnym,
dobrym i ważnym,

tylko pytanie, co my zmieniamy.

Różnica jest w tym, czy ja próbuję zmienić
siebie czy swój stosunek do siebie.

Czy próbuję zmienić rzeczywistość
czy mój stosunek do rzeczywistości?

A co powinniśmy zmieniać?

To, w jaki sposób przeżywamy
rzeczywistość siebie,

czyli swój stosunek, a nie rzeczywistość.

Mówiąc inaczej, powinniśmy się zająć
tymi rzeczami, na które mamy realny wpływ.

Czyli jeśli grzeszę w jakiejś przestrzeni
i mam niezgodę na ten grzech

i zmienię mój stosunek do tego grzechu,
czyli powiem sobie: „Nie no, w porządku”?

Nie, nie chodzi mi o coś takiego.

To znaczy: w jakimś aspekcie tak,
ale nie co do istoty.

Najpierw chodzi o to, żeby zaakceptować,
że po prostu mam ten grzech,

czyli go uznać de facto.

W jakimś sensie uznanie naszej grzeszności
jest akceptacją stanu naszej grzeszności.

Czyli po prostu przyjmuję, że tak jest.

Akceptacja siebie to nie adoracja siebie.

To nie jest powiedzenie,
że wszystko we mnie jest dobre,

tylko zgoda na to,
że są we mnie złe rzeczy,

że jest jakaś przestrzeń do uzdrowienia,
do pracy - jakkolwiek byśmy to nazwali.

Można powiedzieć, że to zrezygnowanie
z odrzucania kawałka siebie.

Tak, w jakimś sensie tak.
Nie odrzucam tego, ale to przyjmuję.

- Mimo że jest nie takie, jak bym chciał.
- Nieidealne, tak.

Że jesteśmy nieidealni.

Dla mnie akceptacja stanu grzeszności
to jest po prostu zgoda,

że jesteśmy nieidealni
i takimi będziemy do końca życia.

Idealny jest tylko Bóg.

Pokusa bycia idealnym,
bycia całkowicie świętym,

to trochę pokusa bycia jak Bóg.

A gdzie tu jest rozwój czy dążenie do...

No bo wiesz, wszystko jedno,
czy dobrze, że tak się stało, czy źle,

ale jeden z głównych nurtów
narracji kościelnej to poprawność moralna.

Dla wielu osób to jest w ogóle centrum,
a poza tym nic nie istnieje.

Przekonanie, że jak będę moralnie ułożony,
to właściwie sprawa załatwiona.

No ale jakby to nie jest Ewangelia.

No tak, ale jest taka wszechogarniająca
narracja, która to powtarza,

i ona wpływa cały czas na to,
że nie dowierzamy,

że mogę przyjąć,
że we mnie są jakieś problemy.

Ciągle się włącza takie neurotyczne:
„Nie mogę tego, nie wolno mi”.

Tak. No... to smutne jest.

Jest to smutne i trochę to trzeba przyjąć,
zgodzić się, zaakceptować taki Kościół.

Na przykład w mojej drodze z Bogiem
to był ważny moment

- zgoda na to, że mój Kościół
też jest nieidealny.

Tylko myślę bardziej:
co mogę zrobić w tej sytuacji?

- Pewnie nic.
- Dla siebie co mogę zrobić.

- Dla siebie?
- Nie żeby zmienić rzeczywistość.

Co zrobić, żeby nie ulegać tej narracji,
która wpędza w jakiś ból wewnętrzny...

Myślę, że trzeba podejść do tematu
od trochę innej strony.

Zadać sobie pytanie: co mnie motywuje?
Lęk czy miłość?

W tym działaniu wobec mnie samego
w moim życiu, w relacji z Bogiem

co mnie motywuje - lęk czy miłość?

A jeśli motywuje mnie lęk?

Wtedy będę najprawdopodobniej
cały czas skupiony na tym,

żeby przyczynę tego lęku
całkowicie niwelować.

Np. tego Boga, którego się boję,
potępienie, odrzucenie, którego się boję

- żeby tego nie było.

Więc będę ze wszystkich sił starał się
tak żyć i działać,

żeby zasłużyć na miłość,
zasłużyć na akceptację,

żeby nie otrzymać odrzucenia.

No tak, i wydaje mi się,
że to jest super powszechne.

- Tak, no tak żyjemy.
- Super aktualne.

Ale to... polecam wszystkim serdecznie
1 List Św. Jana Apostoła.

On tam bardzo wyraźnie mówi,
na czym polega ufność, którą mamy.

Na tym, że się nie boimy sądu,
czyli nie boimy się odrzucenia przez Boga.

Że mam ufność na dzień sądu.

Co to znaczy doskonała miłość?
Doskonała miłość usuwa lęk.

Czyli ja w relacji nie boję się
odrzucenia, potępienia, gniewu Boga,

bo wiem, że to nie jest sposób,
w jaki Bóg reaguje na moje grzechy.

Głową wiem czy od czasu do czasu
uda mi się przyjąć głową,

że faktycznie Pan Bóg mnie jakoś przyjmie,
ale w tej sferze emocji to nie.

Mhm. No tak. To jest proces.

Nie da się tak tego wszystkiego
po prostu przeskoczyć.

To jest takie dzień po dniu,
Pan Bóg powoli nas przemienia

i coraz bardziej nas przekonuje o tym,
że jesteśmy Bożymi dziećmi.

Św. Paweł mówi, że Duch Święty
nieustannie przekonuje naszego ducha,

że jesteśmy Bożymi dziećmi.

Co to oznacza?
Że dla Boga jesteśmy takimi jak Jezus.

Bóg ma taki sam stosunek do nas
jak do Jezusa.

No i teraz moje zainteresowanie
leży w tym:

jeśli zauważam w sobie opór na ten proces,
to co ja mogę zrobić,

żeby nie robić tak, że jestem idealny,
tylko żeby wchodzić w ten proces?

Że: „Ok, mam jakieś problemy,
pewnie nie wszystkie uda się rozwiązać”.

Co można robić?

Jeśli mam w sobie silną tendencję
do tego, żeby być idealnym

- to może różnie wyglądać u każdego z nas,
na różne sposoby można to przeżywać -

to jak sobie to uświadomimy:
„całe życie robię, żeby być idealnym”,

to może w nas być
jeszcze bardziej dołujące myślenie:

„No nie, całe życie robiłem coś źle
i teraz znowu robię coś źle.

Dalej jestem nieidealny"
- to jest ta sama tendencja cały czas.

Pierwsze to jest po prostu:
„No dobra, tak jest, tak mam".

Tak mam.

Nie mogę zmienić czegoś, czego nie znam,
muszę najpierw to poznać.

A jak mogę poznać, jak tego nie akceptuję,
jeśli odmawiam temu prawa istnienia?

Dla nas chrześcijan chodzi o zmianę,
jak najbardziej chodzi o zmianę,

ale nie taką, że teraz siebie naprawię,
zrobię takim, że Bóg będzie zadowolony,

tylko o to, że zacznę kochać.

My nie mamy focusu
na bycie moralnie uporządkowanym,

ale jako chrześcijanie
mamy focus na miłość.

Przyjmuję miłość
- całkowitą akceptację ze strony Boga,

miłość, której nie jestem w stanie
sobie wyobrazić -

i to mnie tak naprawdę uzdrawia,
to uspokaja moje serce

z takiej neurotycznej potrzeby
zasługiwania na miłość na różne sposoby

- że ja biegam i szukam
i na różne sposoby zasługuję na miłość.

Wychodzę z modelu życia:
„Daj mi miłość" w model: „Daję miłość”.

Kocham, jak umiem - przebaczam,
jestem miłosierny, pomagam innym ludziom,

tak jak umiem, ale nie dlatego, że muszę,
że się boję czy że tak trzeba,

ale dlatego, że tak chcę,
bo jestem kierowany miłością.

Czyli można powiedzieć,
że ten akcent, o którym mówisz,

jest ważniejszy niż moralność?

Przeciwstawianie sobie tego nie ma sensu,
tylko trzeba to uporządkować.

Kiedy żyję miłością,
to żyję moralnie correct,

bo po prostu staram się kochać ludzi.

Raczej cały czas myślę
w takiej kategorii:

jak wyskoczyć z tego przeklętego kręgu,
dreptania w piekielnym kręgu?

- W lęku?
- Tak, tak.

Bo myśl, że mam porzucić lęk,
powoduje lęk.

Mam przestać bać się sądu
- to pewnie jakichś głupot narobię, nie?

Tak. I możesz narobić tych głupot.

Mogę narobić głupot.
Mogę popełnić błąd.

Pozwolić na to, że mogę
popełnić błąd, pomylić się.

Św. Jan mówi w swoim liście,
że nawet jeżeli zgrzeszymy,

to Bóg jest większy od tego wszystkiego,
jest miłosierny i nam to wybacza,

mamy Rzecznika wobec Ojca,
który nas usprawiedliwia.

No i wtedy mamy grzech
przeciwko Duchowi Świętemu,

bo zbagatelizowaliśmy przykazania...

Nie, to nie jest, że grzeszę zuchwałe.

Błąd nie oznacza, że robię coś specjalnie,
tylko popełniłem błąd, pomyliłem się.

Zdaję sobie sprawę z tego,
że to może zabrzmieć kontrowersyjnie,

ale czasem, żeby zachować przykazanie,
trzeba je złamać.

Jezus wielokrotnie to robił,
łamiąc prawo szabatu.

To, co mówisz, jest kontrowersyjne,
ale jest w tym jakaś mądrość.

Pamiętam, jak byłem
na drugim roku filozofii w Krakowie.

Dotarło wtedy do mojej głowy,
że siłą woli nie wszystko da się zrobić.

Miałem takie robienie
wszystkiego, co się da, na spiętej dupie

i w pewnym momencie odkryłem, że nie,
że ten sposób myślenia nie daje rady.

I coś się zmieniło?

Pojawiło się myślenie, że muszę zacząć
szukać innego paradygmatu.

Nie wiem, czy się udało.

Ale wtedy miałem poczucie, że doszedłem
do granic możliwości tej drogi,

że źle to sobie wyobraziłem
- to wtedy pomyślałem.

Czasami trzeba po prostu zgodzić się
na to, że pewne rzeczy się nie zmienią,

że pewne wady w nas
po prostu się nie zmienią,

zawsze już tak będzie.

I że to jest ok, że tak może być,
że da się z tym żyć,

że jakiś deficyt w naszym życiu
zawsze już będzie.

Ale to nie oznacza,
że będziemy odrzuceni przez Boga.

Skoro do tej pory nas nie odrzucił,
dlaczego nagle miałby nas odrzucić?

Skoro ciągle nam chce przebaczać grzechy
i nas ratować,

zrobił wszystko, żeby nas uratować,
dlaczego nagle miałby zmienić zdanie?

Słyszałem że Józef Kozłowski
mówił coś takiego:

„Bóg kocha cię takiego, jakim jesteś,
a nie takiego, jakim chciałbyś być”.

Nawet mówił: „Bóg nie kocha tego,
jakim chciałbyś być, ale jakim jesteś”.

To jest dobre zdanie, nie?

Czasami w ogóle, jak się modlimy,
wychodzimy z perspektywy,

że staję w buty tej osoby,
którą chciałbym być, i tak się modlę.

- To jest wtedy takie udawane!
- Tak, to jest w ogóle iluzja.

Nieszczera modlitwa,
bo udaję kogoś, kim nie jestem.

Mogę czuć złość na Boga
i udawać, że jej nie czuję,

albo czuć się smutny w relacji z Nim
i udawać, że nie:

„Wszystko ok, jestem chrześcijaninem,

podnoszę ręce na modlitwie
nawet kiedy nie jestem radosny”.

Albo jak ktoś zgrzeszy to:
„wtedy się nie modlę”.

„Dopiero jak się wyspowiadam,
przypudruję się trochę, to wtedy zacznę".

To jest najgorsze,
co człowiek może zrobić po grzechu,

kiedy doświadcza słabości, grzechu,
że się przestaje modlić.

Najgorsze, wtedy szatan odpala fajerwerki,
wyciąga szampana i mówi:

„Pozamiatane. Przestał się modlić”.

Po grzechu najbardziej potrzebujemy Boga.

Ale cały czas myślimy,
że On jest na nas obrażony, zły.

A nie jest.

Dla mnie załapanie tego,
to był jakiś przełom,

że Bóg mówi „No dobra, zgrzeszyłeś,
przebaczam tobie, gramy dalej”.

Też Marcin Gajda ma taką fajną konferencję
o duchowości neurotycznej...

- On z żoną razem.
- Tak.

Religijność neurotyczna
a prawdziwa duchowość.

Jak słuchałem tej konferencji,
miałem duży opór,

bo oni tam powiedzieli,
że jak ulegam religijności neurotycznej,

to ona nigdy mnie nie nasyci
i trzeba tym neurotycznym przymusom

- że muszę to, tamto, różaniec,
szybko do spowiedzi itd...

że jak się temu ulega,
to nigdy to nie nakarmi,

nigdy to nie uspokoi,
bo to z natury jest zawsze głodne,

i że trzeba temu opór stawiać,

nazywać, że to jest kłamstwo
i za tym specjalnie nie pójdę,

nie dowierzać tym niezdrowym
religijnym potrzebom we mnie.

To są pewne schematy myślenia.

Można powiedzieć,
że nasz wewnętrzny oskarżyciel.

Diabeł jest nazwany
oskarżycielem w Apokalipsie

- to on ciągle nas oskarża,
a Bóg nas nie oskarża naszym grzechem.

Po tym można poznać,
co jest w nas zdrowego, z Boga

- myśli czy praktyki, które są w stanie
nakarmić mnie, a nie tylko otumanić.

Czasami modlę się po to,
żeby się otumanić, odciąć od siebie,

nie mieć z tym kontaktu
- a potem to i tak wróci, do głodu wracam.

Moja znajoma używa sformułowania
„zamadlać coś”.

Coś „zamodlę” i mam poczucie:

„No, zrobiłem, co trzeba,
jestem w porządku”.

Ale to nic nie zmienia.

To jest uspokojenie jakichś emocji,
które są we mnie do pracy,

a nie rozwiązanie problemu.

Tak. Bóg w tej pracy,
w swoim spojrzeniu ma...

Jak myślę o sobie,
o tym, co wiem na swój temat,

i wyobrażam sobie,
jak Bóg na to wszystko patrzy,

to to jest spojrzenie pełne miłości.

Bóg nie patrzy na nas
inaczej jak z miłością.

Nie chodzi o to,
żeby nazywać zło dobrem, to nie to,

tylko zgodzić się na to, że jest zło

i w jakimś wymiarze mojego życia
zawsze będzie obecne.

Zło, cierpienie, grzech i słabość
- one zawsze będą.

Owszem, mogę dalej starać się
żyć dobrze i poprawnie,

tylko wtedy żyję już bez tego lęku,
że zostanę odrzucony.

Tym, co mnie motywuje,
jest miłość, a nie lęk.

My często myślimy,
że jak przestaniemy się bać Boga,

stracimy całą motywację
do tego, żeby się zmieniać.

- Tak, tak.
- W jakiej roli my stawiamy wtedy Boga?

Takiego kata z batem nad nami,
który ma nas motywować

do tego, żebyśmy byli lepsi,
zmusić nas, żebyśmy byli lepsi.

Jak instrumentalnie
traktujemy wtedy Pana Boga?

Ale też na siebie tak patrzymy wtedy.

Jak przestanę bać się Boga,
to stracę motywację,

czyli mam naturalne tendencje
do dążenia do zła

i one wygrają na pewno,
jak porzucę lęk.

No... wiecie, to jest niesamowite, bo...

A z drugiej strony św Jan mówi:

„Kto się lęka,
nie wydoskonalił się w miłości”,

czyli żeby zacząć kochać,
trzeba porzucić ten lęk.

Nie ma innej drogi, trzeba porzucić bat,
żeby zbliżyć się do Boga.

Wtedy jesteśmy wolni,
a wolność jest czymś niesamowicie trudnym.

My nie lubimy wolności,
tak mówimy, że chcemy być wolni,

ale wolimy, żeby ktoś
podejmował za nas decyzje,

żeby ktoś za nas decydował,
brał za nas odpowiedzialność.

Nie lubimy być wolni,
nie chcemy być wolni.

Wolności się trzeba też nauczyć.

Pamiętam, jak miałem kanarka
w swoim życiu przed zakonem

i pierwsza rzecz, którą zrobiłem,
to wypuściłem go z klatki,

wziąłem go, podrzuciłem,
a on spadł, bo nie umiał latać.

- Zabił się?
- Nie. Po prostu spadł na podłogę.

Nie umiał latać, a ja myślałem,
że kanarek umie latać.

Ale on całe życie żył w klatce,
umiał latać tylko z patyczka na patyczek.

- To było wszystko, co potrafił.
- Wolność go poturbowała.

A wyobraźcie sobie, że to jest ptak,
który powinien żyć na wolności.

Więc ja go z powrotem do tej klatki,
ale zostawiłem mu drzwiczki.

Najpierw na te drzwiczki wskakiwał,
potem trochę po klatce skakał.

Długo minęło, zanim się odważył
wyfrunąć dalej, po pokoju polatać.

A to jest kanarek,
normalnie powinien latać po niebie.

Klatka jest dla nas bezpieczna,
lubimy tę klatkę, jak ona nas chroni.

Wyjść z tej klatki to dla nas jest...
czasami to jest dramat,

porzucić te stare mechanizmy, schematy,
starą pobożność, stary obraz Boga.

Kurczowo się go trzymam,
bo jak go stracę, wszystko się zawali.

Jak zrezygnuję z zewnętrznych schematów,
które mnie usztywniają...

mam wrażenie,
że wtedy wewnątrz nic nie będzie.

Pan Jezus przyszedł, rozwalił schemat.
I co zrobili? Zabili Go.

Tak bali się utracić kontrolę nad światem,
którą mieli przez swoją religijność.

„Ty przychodzisz i burzysz stary porządek,
burzysz to” - to zrobił Pan Jezus.

Główny zarzut, jaki był, to to,
że chce rozwalić Świątynię.

Kult, wyobrażenia na temat Boga.

Tak, On bardzo przeciwstawiał się
kapłanom, kultowi świątynnemu,

uczonym w Piśmie
i różnym stronnictwom faryzejskim.

Co prawda oni mieli takie jasne
i sztywne wyobrażenia na temat,

jak wygląda Pan Bóg i co trzeba zrobić,
żeby być ok.

Żeby Pan Bóg był zadowolony.

I to jest właśnie to zdanie,

że nie człowiek dla szabatu,
ale szabat dla człowieka,

nie człowiek dla Prawa,
ale Prawo Boże dla człowieka.

Ja ostatnio jestem fanem jednej rzeczy,
którą ktoś mi polecił.

To jest robienie takiego
bardzo prostego wglądu w siebie,

pytanie: co rządzi tym myśleniem,
które teraz mam?

Czy to, że chcę zmówić różaniec
w tym momencie,

to kwestia tego, że z miłości, chęci
albo po prostu chcę się spotkać z Bogiem,

czy dlatego, że się boję,
że jeśli tego nie zrobię, to będzie źle.

Można się przyłapywać,
czy moją aktywność wobec Pana Boga

mam z lęku czy z miłości,
właściwie tylko obserwować,

- żeby widzieć...
- co mną kieruje, lęk czy miłość.

Nie żeby teraz zmieniać całe życie
tylko sobie nazywać.

Tendencja jest taka, że to, co chore,
zaczyna topnieć, jak to nazywamy.

Chcę z lęku zmówić różaniec...

Czasami nie mogę się zgwałcić
i muszę go dla uspokojenia zmówić,

ale jak parę razy się przyłapię,
że robię to tylko z lęku,

to może nabiorę luzu, by się nie pomodlić,

a następnym razem sięgnę po to
z chęci pomodlenia się, nie z lęku.

Tak. Właśnie dać sobie
tę przestrzeń, taką wolność,

żeby zobaczyć, czego pragnę,
czego naprawdę chcę, co jest we mnie.

Bo to jest i Bóg wie, że to jest we mnie,

ale ja udaję, że chcę się modlić
tym różańcem dzisiaj.

Chcę dzisiaj zrobić tę medytację,
chociaż nie chcę.

I oczywiście nie chodzi o to,
aby iść za każdym chcę - nie chcę w życiu.

Nie o to chodzi.

Chodzi o to, by zobaczyć,
jaka jest prawda, poznać ją

i kształtować to, co jest prawdziwe,
głębsze motywacje w nas kultywować.

To znaczy głębiej w życie wejść.
Głębiej w życie, bardziej realnie.

Życie przez wielkie „Ż”.

- Na pierwszy raz tyle.
- I tak dużo.

Skomentujcie, jak coś wam siadło,
a jak nie, to napiszcie, że nie.

- Do następnego.
- Do zobaczenia.