Zaprawa [Łk 24, 36-48]

Dzień dobry Państwu.
Widzicie te tulipanki?

Taki piękny obrazek dzisiaj widziałem,
jak mąż żonie wręczył te tulipanki

przez ręce swoich dwóch synów
- no niepowtarzalny widok.

Mam nadzieję, że to się nie wydarza
tylko w tym domu.

Przepraszam za spóźnienie Zaprawy,
ale to wynikało z całodniowej pracy,

którą dzisiaj mieliśmy
przy ustalaniu wielu różnych rzeczy,

z których na pewno wy też skorzystacie.

Zaprawa. Łk 24, 36-48.

Wprowadzenie do niedzielnej medytacji
i też do całego tygodnia,

bo „dyszki” będą w nawiązaniu
do tej medytacji, którą zrobimy.

Posłuchajmy.

[Łk 24, 36-48]

Na tym się kończy:
„Wy jesteście świadkami tych rzeczy”.

Bardzo ciekawa Ewangelia
- taka historia uczniów,

których Jezus po zmartwychwstaniu
właściwie cały czas ściga

i próbuje im się pokazać:
tu w taki sposób, tu w inny,

a oni wierzą i nie wierzą,
jakby chcieli to przyjąć, ale nie mogli.

Wydaje mi się, że to nic dziwnego,

oni musieli przeżyć straszny dramat,
strasznie traumatyczną rzecz,

kiedy ich Mistrz jest mordowany
w naprawdę bestialski sposób.

My się trochę otrzaskaliśmy z tą historią,

ale to, co się stało,
to było coś bardzo nietypowego.

A później są jeszcze ścigani przez Żydów,
zastraszeni, tyle lęku, śmierć, krew

- syndrom stresu pourazowego na pewno,

tak mówiąc pół żartem, pół serio,
ale ich sytuacja była trudna.

W takim momencie nie ma się co dziwić,
że oni nie do końca wierzą,

bo po takich przeżyciach
trudno jest wierzyć.

Natomiast bardzo ciekawa jest
reakcja Jezusa, który pokazuje się im

i jest napisane, że zwraca się do nich:
„Czemu jesteście zmieszani

i czemu wątpliwości
budzą się w waszych sercach?”

Jak to przeczytałem, miałem wrażenie,
że Jezus w ogóle nie robi przestrzeni

na to, że można być zmieszanym,
można przeżywać wątpliwości,

że gdybym ja tam był, pewnie zrobiłbym:

„miejcie przestrzeń na swoje emocje
i wątpliwości, niech to wybrzmi, opadnie”.

A Jezus tak nie zrobił, tutaj nie wprost,
ale pobrzmiewa...

nie chcę powiedzieć,
że to się Jezusowi nie podobało,

ale że jakoś zaznacza,
że to trochę nie tak.

Zacząłem się zastanawiać,
o co mogło w tym wszystkim chodzić,

i pomyślałem, że może Jezus
nie tyle ma pretensje do nich

czy nie robi przestrzeni na to,
co się dzieje w ich wnętrzu,

tylko pokazuje im kierunek,
że to się nie powinno zdarzać,

że Bóg nie chce, abyśmy byli w sytuacjach,

gdy nasze wnętrze jest
targane wątpliwościami:

w lewo, w prawo, chcę, nie wiem,
w tę stronę, w tamtą.

Ja kiedy mam takie sytuacje,
w lewo, w prawo, chcę, nie chcę,

zazwyczaj próbuję przechodzić ten czas
i to moje zagubienie trwa długo.

Ale przyczyną - i wydaje mi się,
że o przyczynie to jest -

jest takie moje schłodniałe serce.

Jak serce jest gorące, rozpalone,
zaangażowane w coś,

to bardzo rzadko albo wcale ma:
„chcę i nie chcę, wiem i nie wiem,

chciałabym, ale nie potrafię, tak i nie"

- zalęknienie i wątpliwości,
które cały czas się pojawiają.

Takie momenty przychodzą wtedy,
gdy serce jest... nie złe, ale chłodne.

Nie ma się co dziwić, że apostołowie
po tych przejściach mają coś takiego,

natomiast my możemy wyciągnąć z tego
całkiem niezłą lekcję,

że kiedy jesteśmy w wątpliwościach,
w „nie wiem, co zrobić”,

to być może - nie mówię, że zawsze -
moje serce ostygło do jakiejś osoby,

w jakiejś sferze życia, w jakiejś relacji.

Może do swojego męża
nie mam już takiego serca,

chcę i nie chcę być z nim, nie wiem,
wątpliwości budzą się w moim sercu.

Może jest jakieś moje zaangażowanie,
podjęte zobowiązanie,

gdzie mam ciągle wątpliwości:
„chcę, nie chcę”, i to się ciągnie.

Można mieć taką samą sytuację,
myślę, że dziś w ogóle tak społecznie...

to bardzo dotyczy w ogóle wiary.

Z jednej strony mamy doświadczenia
tego wszystkiego, co się dzieje w Kościele

- skandali, rzeczy, które są straszne,
obleśne i bardzo trudne,

i są dla nas może takim doświadczeniem
jak u apostołów, trochę nas traumatyzują,

a z drugiej jest jakaś chęć wiary,
pozostania w jedności z Bogiem.

To jest właśnie takie
- wątpliwości budzą się w moim sercu,

często mamy tę samą sytuację,
co apostołowie.

Trochę mnie zdziwiła odpowiedź,
którą Jezus daje,

bo On nie pozwala, żeby to wybrzmiało,
pokazuje, że musi być w tym inna droga,

a Jego propozycja to:
„Dotknijcie i poznajcie, przekonajcie się”

- to się od dotyku ma zacząć.

Dotyk robi coś takiego...
dotyk symboliczny, ale może też realny.

Jeśli twoje serce jest chłodne do kogoś,
z kim się wiążesz, kto jest tobie bliski,

to może chodzi o to, żebyś dotknął...

Tego męża - podejdź, popatrz, dotknij go.

Weź to swoje zaangażowanie i dotknij.

Dopiero od tego dotyku,
zaangażowania, włożenia rąk

może zagrzać się jakoś serce,
zacząć bić na nowo i wątpliwości odejdą.

My często walczymy z wątpliwościami,
racjami, próbując poukładać coś w głowie,

a kierunek Jezusa,
który pokazał się apostołom, jest inny.

On nie mówi: „Tak, na pewno”.
Mówi: „Najpierw dotknij Mnie.

Zobacz, że to jest realne, prawdziwe.
Dotknij, pocałuj, przytul się".

Jeśli chodzi o osobę, to o osobę,
ale to metaforycznie można potraktować:

„Pocałuj te twoje zobowiązania,
włóż w to ręce, zaangażuj się”.

Tak naprawdę dopiero,
kiedy to się stało...

To jest ta sama scena, co u Tomasza

- on nie dowierzał, ale miał pewność:
„ja chcę dotknąć”.

A tu to Jezus wychodzi
z taką inicjatywą: „Dotknij Mnie.

Zaangażuj się, włóż w to ręce".

Jeśli masz gdzieś wątpliwości,
włóż w to ręce i zaangażuj się.

Tak naprawdę dopiero po tym,
gdy to dotknięcie miało miejsce,

Jezus zaczął tłumaczyć im Pisma,
które Go dotyczyły,

czyli pokazuje im
głębszą warstwę rzeczywistości.

Trochę tak jest,
że żeby zrozumieć coś głębiej...

na intelekt nie da się wszystkiego wziąć,

niektóre rzeczy w życiu
trzeba rękoma sprawdzić,

dotknąć, żeby moje serce zaczęło bić,

i wtedy zrozumiem kogoś
albo coś, w czym jestem, dużo głębiej.

Chciałbym, żebyśmy trochę o tym
zrobili naszą medytację

- o dotykaniu, przytulaniu się, całowaniu
tej rzeczywistości,

do której już mam chłodne serce,

gdzie budzą się wątpliwości
co do jakichś osób, moich powinności,

do tego, co powinno być,
czego nie być.

Pomyślcie o tym, gdzie macie wątpliwości,
gdzie jesteście zmieszani

- w jakich sprawach, w jakich relacjach -

zapytajcie się, czy nie macie tam
chłodnego serca,

a jak tak, to wskazówka z Ewangelii jest:
dotknij, pocałuj, przytul się, zaangażuj.

Zapraszam jutro na medytację o 21.15.

Skomentujcie, co o tym myślicie,

a jak uważacie, że filmik jest istotny,
możecie go polajkować i zasubować.

Dobrej nocy.