Medytacja Pogłębiająca - Piotr Kropisz SJ

Witajcie bardzo serdecznie.

Dzisiaj mam dla was
bardzo fajny bonusik.

Jakiś czas temu mieliśmy
spotkanie Pogłębiarki w Warszawie.

Ono było na temat
medytacji pogłębiającej

i dzisiaj chciałbym wam sprzedać materiał,
który był tam wygłoszony.

To konferencja mojego współbrata,
Piotra Kropisza.

Bardzo dobra konferencja
o medytacji pogłębiającej.

Co to jest?

Czasami jest tak,
że jakaś medytacja mocno zagrała,

coś ważnego się ruszyło
w moim sercu, mojej duszy,

coś mi Pan Bóg pokazał.

Nie trzeba zostawać z takim:
„O, tu było coś fajnego” - i tyle.

Jest metoda na to,
że jak Pan Bóg mi powiedział coś ważnego,

to może to być dalej pociągnięte
- Pan Bóg może mi więcej powiedzieć.

Konferencja nie trwa 15 minut,
trwa trochę dłużej,

ale warto na to czas poświęcić,
bardzo polecam.

Świetnie wytłumaczone i świetna metoda
na pogłębianie życia duchowego,

zwłaszcza dla tych,
którym coś na medytacji zagrało.

Zapraszam do tej konferencji
i zapraszam w niedzielę do medytacji.

Chyba będzie mi łatwiej na stojąco.

Ja spróbuję wprowadzić trochę szerzej
do tego, co będzie teraz drugą modlitwą,

drugą medytacją, która będzie
inna niż te online i ta wcześniejsza.

Nie będzie prowadzona,
nie będzie żadnej nowej treści,

tylko będzie medytacją pogłębiającą
z powtórzeniem tego, co już było.

Zacznę od tego,
jak to technicznie będzie wyglądało,

potem to rozszerzę w cały kontekst
i wrócę do tego, jak to będzie wyglądało.

Teraz już nie spotkamy się
na modlitwie w jednym miejscu,

będzie można pójść do sali,
do kaplicy na 1. piętrze, do oratorium,

- jeszcze przypomnę,
gdzie są te możliwości -

żeby się pomodlić po to, żeby pogłębić
treści, które już okazały się ważne.

Albo to będą treści z modlitwy,
która była przed południem,

albo z którejś medytacji
z ostatnich tygodni,

gdzie wyglądało na to,
że coś ważnego się wydarzyło,

i warto z tym wrócić do Boga.

Sama medytacja jest jednym z narzędzi,

które Ignacy daje
w ramach Ćwiczeń duchownych,

tego, co jest rekolekcjami ignacjańskimi.

Pojedyncze osoby z was były,
ktoś pewnie wybiera się na te w lecie.

Ktoś z obecnych się wybiera
na te w lecie? Super.

Parę osób pewnie się jeszcze zdecyduje
- dzisiaj i nie tylko.

Rekolekcje to włożenie tego narzędzia,
jakim jest medytacja ignacjańska,

w o wiele szerszy kontekst całej dynamiki,
jaka się dzieje w Ćwiczeniach duchownych.

One są zasadniczo dawane
w ciągu miesiąca, w całości.

Większość osób nie jest w stanie
przeżyć ich w ten sposób,

więc przeżywa je w etapach,
najczęściej pięciu:

Fundament, I, II, III i IV Tydzień.

W tym, co jest cały czas jedną dynamiką,
idziemy głębiej, głębiej i głębiej.

Jak się spojrzy na to,
co proponuje św. Ignacy

od samego początku do końca
całego tego procesu miesięcznego,

zazwyczaj rozbitego na kilka elementów
dla większości osób,

można zobaczyć, że na początku
i na końcu jest prawie to samo.

Na początku jest tekst Fundamentu,

na koniec jest kontemplacja
pomocna do uzyskania miłości.

Tam są nawet te same słowa,
tak naprawdę jesteśmy w tym samym

- w odkryciu tego, że Bóg nam daje,
i to daje z miłości bardzo wiele,

no i ja mam się nauczyć oddawać,
mam się nauczyć też dawać miłość,

cały czas pogłębiając jedno i to samo.

Na początku jest ileś z efektu nowości,
nowości pewnych rodzajów modlitwy.

Dwa są wam znane:
medytacja jest wam całkiem dobrze znana,

ignacjański rachunek sumienia
też pewnie jest większości znany.

Trzeci - kontemplacja ignacjańska -
jest proponowany gdzieś tam później.

Są jeszcze inne propozycje św. Ignacego,
a to wszystko prowadzi do tego,

żeby coraz głębiej i głębiej
być z Panem Bogiem,

żeby nie być na powierzchni.

Zwróćcie uwagę też na to,
co się dzieje w medytacji,

w tym co jest proponowane,
co znacie wszyscy.

Dla wielu osób to,
co jest w przygotowaniu do medytacji,

byłoby końcem modlitwy.

Poznałem tekst, przeczytałem go,

chwilę zastanowiłem się, co tam jest,
jaka tam jest treść.

Są osoby, które w ten sposób
modlą się Pismem Świętym, 5-10 minut.

Ale to jest wstęp,
jaki Daniel daje na początek.

Albo my mieliśmy wstęp od ambony.

Coś, co jest zobaczeniem:
„Ale co w ogóle jest w tekście?

Co ja mogę tam zrozumieć?
Co się tam dzieje?".

To, co proponujemy
przy indywidualnej medytacji,

kiedy ona nie jest prowadzona,
to przeczytanie tekstu raz, drugi, trzeci,

zobaczenie, co tam jest ważnego dla głowy.

Ale to jest dopiero wstęp.
Idziemy dalej, głębiej.

Z jednym, krótkim fragmentem
zostajemy na 45 minut, czasem godzinę.

Na długi czas.

Moglibyśmy przeczytać więcej
niż jeden fragment,

przeczytać cały rozdział,
ale zostajemy z jednym tekstem,

z jedną sceną, jednym uzdrowieniem,
jednym spotkaniem Jezusa z kimś.

Tylko tyle.

Zatrzymuję się na tym,
choć mogłoby się czasem wydawać:

„Ale to już... co jeszcze tu wymyślę?
Co tu robić?"

Już mi się trochę nudzi albo przysypiam.

Dzisiaj słyszeliśmy,
że ktoś przysnął mocno.

I tak bywa.

Ale w tym jest zamysł:
zostaję z tym samym i próbuję

nie przejść powierzchownie
po różnych treściach,

ale zobaczyć, co naprawdę tam jest
dla mnie od Pana Jezusa,

pytając głębiej i głębiej.

Zwykle pod koniec medytacji
jest taki czas:

„Porozmawiaj z Jezusem
o tym, co się działo.

Porozmawiaj z tym, co jest w tobie".

Tak naprawdę to podsumowanie,

wrócenie raz jeszcze do tego,
co się działo wcześniej.

Jeszcze raz przychodzę do Jezusa
i z Nim rozmawiam.

A po tym jak skończę modlitwę?

Jeszcze raz sobie powtarzam,
ale już z boku stając po modlitwie,

próbując zrozumieć, co się działo,
zapisując sobie, myśląc sobie o tym.

Z tymi samymi treściami od różnych stron
- na modlitwie, przed modlitwą,

po modlitwie w ramach refleksji -
szukam pogłębienia.

Na tym oczywiście się nie kończy
u św. Ignacego.

To już jest dużo,
z tego jest mnóstwo owoców,

o tym możecie opowiadać,
z tego się możecie cieszyć.

Część z was - ta, która była na SKB,
na rekolekcjach ignacjańskich,

na Fundamencie czy innych etapach
- pojedyncze osoby z was wiedzą o tym,

że do medytacji proponowane są
powtórki, takie pogłębienie.

To dzisiaj też zaproponujemy
i wydaje się, że to świetna rzecz

do wykorzystywania nie tylko dziś,
ale w innych momentach.

Właśnie pójdziemy na kolejną modlitwę,
nie gorszą, nie krótszą,

na kolejną modlitwę,
w której nie będzie żadnej nowej treści.

Nie będzie nowego fragmentu Pisma Świętego
ani żadnego wprowadzenia.

Było już dziś coś -
ktoś może skorzystać z tego tekstu

albo skorzystać z któregoś tekstu
z ostatniego, powiedzmy, miesiąca,

z ostatnich czterech medytacji,
które wydaje się, że były ważne.

W czym mógłbym wrócić
jeszcze raz na modlitwę.

Pierwszym pomysłem - i to każda osoba,
która prowadzi rekolekcje ignacjańskie,

która komuś towarzyszyła wie,
że to jest pierwszy pomysł większości -

to jest to, żeby w ramach powtórki
nadrobić coś, co nie wyszło

- jeśli przysnąłem, to jeszcze wrócę,
bo jest szansa na nadrobienie.

Zostawiamy to, mówi się: trudno.

Idea jest taka, że wracam do Pana Boga
z czymś, co było dla mnie istotne, ważne.

Z tym, co jakoś we mnie zagrało
- Ignacy nazwałby to poruszeniem duchowym.

Gdzie było najsilniejsze poruszenie,
tam prawdopodobnie znajdę

największy owoc,
jeśli do tego powrócę.

Jak taką rzecz rozpoznać?

Najłatwiej czy najczęściej
rozpoznajemy po tym,

że pojawiły się w nas wyraźne uczucia,
wyraźnie przyjemne albo wyraźnie przykre.

Najczęściej to będzie taka nasza reakcja.

Coś nas bardzo ucieszyło,
bardzo napełniło pokojem,

bardzo napełniło energią i radością.

Albo wywołało w nas duży opór
- coś mnie wkurzyło w tym, zasmuciło,

jakoś się zrobiło ciemno,
w ogóle nie chcę o tym myśleć.

„Nie chcę o tym rozważać,
jak Jezus powiedział do Syrofenicjanki".

Albo: „Topią się na tym jeziorze
a On sobie śpi? Wkurza mnie to.

Bo mnie też umierała babcia
i bardzo Go potrzebowałam.

I gdzie On był? Wkurza mnie to".

Jak czuję, że coś się dzieje ważnego,
to to jest sygnał,

że prawdopodobnie tam może być
coś jeszcze ważnego do odkrycia.

Wywołuje to we mnie mocną reakcję,

więc to jest pierwszy kandydat
do powtórki.

Tam był jakiś temat istotny czy ważny.

Inna rzecz, po której możemy zauważyć,
że są jakieś istotne dla nas poruszenia,

prócz tych emocji, które się pojawią
- bo to jest chyba najłatwiejsze -

to że pojawiły się jakieś myśli,
wspomnienia, pragnienia,

które mnie w ogóle zaskoczyły.

Mam takie poczucie,
że one są jakby nie ode mnie.

Nie wiem, czy one są od Boga
czy od szatana, ale są zaskakujące.

Czemu mi się to przypomniało?
Czemu mi się to pojawiło w głowie?

Takie poczucie, że zupełnie się tego
nie spodziewałem, a jakoś się pojawiło.

Zwróćcie na to uwagę,
bo być może to pokazuje,

że jest jakiś temat,
który jest do rozwiązania.

Wydawało mi się,
że przebaczyłem tej osobie.

I znowu mi wróciła.

Miałem się nad czymś innym zastanawiać,
czymś innym się modlić,

a to się znowu pojawiło.

Może tu jest temat do tego,
żeby wrócić do Jezusa

i jeszcze raz spojrzeć spokojnie:

„Jest jakiś temat niedokończony.
O co w tym wszystkim chodzi?

Co, Panie Jezu może byś chciał
o tym mi powiedzieć?"

Też to będą takie rzeczy, że czujemy:
„ważne, ale niedokończone”.

Medytacja powtórkowa to czas na to,

żeby wrócić do rzeczy,
które we mnie są niedokończone.

Rozważam, rozważam,
co ja mam zrobić ze swoim życiem,

rozważam, czy podjąć jakąś decyzję,
i widzę, że coś jest niedokończone.

No to dokończ.
Postaw kropkę nad i.

Jak spojrzymy na całość tego,
co proponuje św. Ignacy,

czego wycinek znacie,
poznając medytację ignacjańską,

to tych powtórek jest więcej
niż nowych tekstów, nowych ćwiczeń.

Więcej tego jest.

W pewnym momencie na 4-5 medytacji
są przynajmniej 2 albo 3 powtórki,

czasami aż do 4 powtórek tego samego.

Wracasz, wracasz i wracasz.

Jestem bardzo na świeżo
po takich całych rekolekcjach,

bo my wszyscy jezuici
robimy to na początku w nowicjacie,

od razu 30 dni w pakiecie
tak po pół roku w zakonie.

Taki mocny strzał
- kto nie da rady to odejdzie.

Zresztą standardowo w czasie rekolekcji
wiele osób odkrywa, że to nie ich miejsce.

I po iluś latach kapłaństwa
jeszcze raz mamy 30-dniowe rekolekcje,

zazwyczaj przeżywane
nieporównywalnie głębiej,

bo już jesteśmy dojrzałymi ludźmi
z innym doświadczeniem.

Ja rok temu przeżywałem
takie rekolekcje po raz kolejny, w Kenii,

w ramach swojego programu
tzw. trzeciej probacji.

Ja bardzo dużo potrzebowałem,
żeby mieć powtórek

i na przykład na dzień miałem 1 tekst.

Robię 1 medytację,
a takich medytacji mam mieć 5.

Więc wystarczało mi jedno
i 4 razy z tym samym wracałem.

Nie nudziłem się.
Zupełnie mi się nie nudziło.

Za każdym razem odkrywałem coś nowego
i było coraz ciekawiej.

Naprawdę dosłownie
apetyt rósł w miarę jedzenia.

Tylko że jeśli miałbym
zostać tylko w głowie,

to bym się zanudził na śmierć.

Te osoby, które są tylko w głowie
na medytacji, nie znoszą powtórek.

To widać przy okazji rekolekcji,
np. Fundamentu.

Tam są rozmowy indywidualne,

jest przerwa w ciszy
na indywidualne prowadzenie,

więc mamy okazję zobaczyć, co się dzieje.

Jak ktoś chce tylko
poznać dla głowy pewne treści,

nie znosi powtórek,
no bo nie ma żadnej nowej treści.

W związku z tym straszliwie się nudzi.

Ale jeśli spotyka się z Panem Bogiem,

jeśli to jest bardziej relacyjne
niż dla głowy,

to coraz bardziej mi to smakuje,

bo coraz mniej mam treści,
więc się muszę spotkać z Bogiem.

Wchodzę głębiej, głębiej i widzę,

że Jezus rzeczywiście mnie prowadzi
i nie zostawia mnie także wtedy,

gdy głębiej wchodzę w to,
czego być może nie chciałbym zobaczyć,

co może jest jakimś wyzwaniem,
co jest trudne.

I dlatego to proponujemy na teraz.

Myślę, że dla osób, które tego nie znały,

to będzie mogło być
świetnym narzędziem na to, co dalej -

żeby rzeczywiście pójść głębiej
w waszej duchowej drodze.

Pojawiło się w czasie
niedzielnej medytacji coś istotnego.

Coś się pojawiło ważnego
w czasie środowego Paciorka.

Ale później dalej poszły treści,
dalej to było prowadzone

i jest niedokończona sprawa.

Pewnie pojawiło się
jakieś wyraźne uczucie,

czułem, że jest jakaś myśl,
która nie jest ode mnie.

Szkoda to zostawić.

Dobrze by było, gdyby było można
wrócić z tym do Jezusa

i zobaczyć jeszcze raz:
„Ale co tam się pojawiło?

Na co Ty mi zwracasz uwagę?
Do czego mnie zachęcasz?

Gdzie mnie pouczasz? Co się dzieje?
Co jest ważnego, istotnego?"

Dzisiaj właśnie tak spróbujemy,
bez żadnej nowej treści,

korzystając z tego,
co już jest waszym doświadczeniem.

Bo je macie - prawdopodobnie
jak się modlicie to nie jest tak,

że w ciągu ostatnich 5 modlitw

- dzisiejszej i ostatnich 4 medytacji,
jakie były online - nic się nie zadziało.

Prawdopodobnie już w tym momencie
większość z was ma kandydaturę,

którą to medytację
można by było powtórzyć.

A wcale nie trzeba powtarzać
całej medytacji.

To może być jedna myśl, jedna rzecz,
o której czuję, że była istotna, ważna.

Z tym wracam do Jezusa -

i to nie będzie gorsza modlitwa
niż taka nowa medytacja.

Bardzo prawdopodobne,
że będzie o wiele ważniejsza.

Bardzo możliwe, że ten początek
- to, co było tą pierwszą modlitwą -

było takim zobaczeniem: „jest pomarańcza,
piękny kolor ma, ładnie pachnie”

Wspaniałe i ja się tym zachwycam.

Ale jeszcze nie spróbowałem,
nie zasmakowałem.

To teraz będzie czas, żeby zasmakować,
zjeść wreszcie tę pomarańczę.

Ten zachwyt był świetny
i można potem Boga chwalić,

że takie piękne pomarańcze
- ale teraz idziemy dalej, głębiej.

I zawsze - to jest duchową zasadą
nie tylko w duchowości ignacjańskiej -

jak mam do wyboru więcej treści
i je powierzchownie dotknąć z Bogiem

albo mniej treści i głębiej,
to zawsze wybieram to drugie.

Lepiej mniej, ale wejdę w głąb.

Lepiej jeśli z różnych treści
wybiorę jeden temat z Jezusem,

jedną scenę, jeden moment,
jestem w tym i będę to smakował,

jak będzie mówił św. Ignacy.

Będę to kosztował, smakował
tak długo, aż się nasycę.

To zresztą nie jest pomysł
tylko św. Ignacego.

Ci, którzy mieli być może kontakt
z Lectio Divina, wiedzą,

że tam jest ta sama zasada: smakuję.

Tak długo jak to jest moje,
tak długo przy tym trwam.

To jest najlepsze dla nas duchowo.

Dla rozumu niekoniecznie,
bo zamiast poznać wiele tekstów,

wiele dla rozumu mieć,
będę mieć tylko trochę.

Ale spotkam się z Jezusem
i będzie to miało znaczenie dla mnie,

bo to ja coś przeżywam,
bo to mnie Pan Jezus coś powiedział

w tym właśnie tekście, przez to Słowo,
w tym właśnie konkretnym spotkaniu.

I tak jak mówię - to, co jest medytacją,
jest waszą dobrą przestrzenią modlitwy.

Ja daję tę szerszą perspektywę z nadzieją,
że rozbudzę wasz apetyt na więcej.

To jest takie bardzo ignacjańskie
- ucieszyć się z tego co jest,

być wdzięcznym
i ciągle chcieć więcej, MAGIS.

Chcę więcej Boga, jeszcze mi nie starcza
i nigdy mi nie starczy.

Z Bogiem nigdy nie będzie tak,
że będzie dość.

Pomyślcie, że w drodze,
jaką proponuje św. Ignacy

na cztery etapy, które on wyznacza,

medytacja jest podstawową modlitwą
tylko na pierwszym z czterech.

Później jest coś dalej
- a to już jest świetne,

to już jest rzecz,
z której jest wiele owocu.

Ktoś mógłby sobie zobaczyć:
„Aha, później jest kontemplacja.

To ja się jej nauczę".

Można by się nauczyć,
przeczytać gdzieś, jak to się robi.

Ktoś mógłby nawet
tak technicznie to ogarnąć.

Tylko nadal nie dałoby to
odpowiedniego owocu,

bo konkretne narzędzia
są do konkretnych etapów,

do tego, co jest danym momentem
mojego życia.

Medytacja jest do konkretnego etapu,
który jest wejściem niejako do piwnicy,

zobaczenia tego wszystkiego,
co jest trudem w moim życiu,

i oczyszczenia się z grzechów.

Później, na drodze zjednoczenia,
coś innego będzie właściwe, odpowiednie

i prawdopodobnie będzie lepiej służyło
jako to narzędzie.

Ale to, co będzie przygotowywało
do jeszcze większej głębi,

do bycia bliżej z Bogiem w tym,
co jest waszym życiem

- prawdopodobnie w przypadku wielu z was
bardzo świadomym życiem chrześcijan,

którzy są w relacji z Bogiem -

to żeby pozwalać sobie na zgłębianie
i powtarzanie pewnych treści,

Nie jest to nic gorszego,
ale prawdopodobnie lepszego,

że ja sobie pozwolę wrócić do tego samego
po raz drugi, a może i po raz dziesiąty.

Tak długo, aż będę czuł:

ten temat na ten moment mojego życia
jest z Jezusem skończony.

Naprawdę mam poczucie,
szczególnie z kierownictwa duchowego

- dłuższego, z różnymi osobami -
że to ważne postawić tę kropkę nad „i”,

że to „i” bez kropki, nawet w 10 tematach,

nie jest tak istotne jak jedna rzecz,
która jest skończona,

w której wiem, co Jezus ode mnie chce,

w której nie muszę się
specjalnie zastanawiać, mam jasność.

Już skończyliśmy jakiś etap,
idę do kolejnego i widzę:

na ten moment Pan Bóg
zachęca mnie do tego i tamtego,

jest coś niejako skończone.

No i to powtarzanie,
którego za chwileczkę spróbujecie raz

- a zachęcam do tego,
żeby to robić kolejne razy -

jest taką próbą szukania
coraz większej głębi w tym,

co będzie przedstawianiem Panu Bogu
tego, co wydaje się istotne i ważne.

Chciałbym zwrócić uwagę jeszcze na coś,
o czym pomyślałem niedawno

i aż się zdziwiłem, że nigdy o tym
nie pomyślałem ani nie usłyszałem.

W Piśmie Świętym wyraźnie są rozróżnieni
apostołowie, uczniowie i tłumy.

Wygląda na to, że większość z uczniów,
z apostołów przy Jezusie wytrwała.

W przypadku apostołów wiemy konkretnie,
jakie były procenty.

11 z 12 wytrwało przy Jezusie,
z perturbacjami, ale wytrwali, są święci.

Z tłumów zostało bardzo niewiele.

Jedni i drudzy słyszeli to samo,
co Jezus mówił.

Tylko prawdopodobnie -
tego nie wiemy na pewno -

jak Jezus chodził od wioski do wioski,
od miasta do miasta,

to nie mówił za każdym razem
zupełnie czegoś innego.

Prawdopodobnie mówił podobne treści,
wracał do tych samych tematów,

które zresztą są widoczne w Ewangeliach,
niby w chaotyczny sposób

- bo Ewangeliści umieszczają to nauczanie
w tym miejscu i w tamtym miejscu,

jakby ktoś z nich kręcił i kłamał.

Prawdopodobnie po prostu Jezus
te same rzeczy mówił wielokrotnie.

Różnica między tłumami i uczniami
jest taka, że tłumy słyszały coś raz,

a uczniowie słyszeli
może 10, a może 100.

Mieli przymusową powtórkę,
chodzili z Jezusem,

a nie wierzę, że Jezus za każdym razem
mówił zupełnie inny tekst, kazanie.

Wracał z tymi samymi tematami:
nie troszczcie się zbytnio, przebaczajcie.

Te same rzeczy pojawiają się
ciągle i w kółko.

Uczniowie tego słuchali
i jeszcze mimo że słuchali tyle razy,

to do nich nie docierało.

Wiemy, że pod krzyżem niespecjalnie
byli gotowi mimo takiego powtarzania.

Ale Jezus mówił do tłumów wielokrotnie,
co uczniowie słyszeli,

mówił do nich i im wyjaśniał
- pewne rzeczy były tylko dla nich -

przy tym wszystkim udało im się być tymi,
którzy doświadczą zmartwychwstania

(i to jeszcze nie wszystkim).

- Posyłał im Ducha Świętego
- Tłumom też.

Ale tak, apostołowie
dostali Ducha Świętego, oczywiście.

Ale ten Duch Święty działał
i On nie zaczął działać w pewnym momencie,

ale działa cały czas w nas.

Myślę, że każdy z nas jest zaproszony,
żeby przy Jezusie być

Ja zwróciłem na to uwagę w kontekście,

że oni musieli słyszeć
pewne rzeczy wiele razy.

One musiały w pewnym momencie
być przewidywalne, jeśli chodzi o Jezusa.

Dopowiadam to przy okazji tego,
trochę dmuchając na zimne,

wiedząc, że część z was chętnie spróbuje,
ale część nie chce powtarzać,

nie chce wracać do tego samego.

Czasami się boimy,
żeby sprawę dokończyć.

Czasami jest obawa, że to będzie nudne
i co ja będę robił.

Być może ktoś ma obawę,
że nie będziemy w grupie, ale będę sam.

Prawdę mówiąc,
jak ktoś nie będzie gotów być sam,

zawsze będzie w duchowym przedszkolu,
bo trzeba wyjść na pustynię jak Jezus

i tam się zmierzyć ze swoimi pokusami.

Skorzystać z tego, co jest wspólnotą,
bo to świetna rzecz modlić się razem

i Jezus będzie do tego zachęcał,
żeby dwóch czy trzech się modliło,

ale nie dlatego, że muszę,
bo inaczej nie mogę.

Dlatego, że chcę, chcę być ze wspólnotą,

a nie bo muszę w ten sposób,
bo inaczej Pana Boga by nie było.

On będzie wtedy, gdy będę ze wspólnotą
i kiedy będę sam.

Nie muszę bać się, że będę na modlitwie
bez jakiejkolwiek pomocy,

bo np. okaże się, że któregoś dnia
nie ma zasięgu i nie można tak się modlić.

Ktoś może w taką niedzielę
albo stwierdzić: „to wcale się nie modlę”,

albo się pomodlić mimo tego.

No właśnie, dobre przypomnienie.

Duch Święty był z apostołami.
Z nami też jest.

Niezależnie od tego, co na zewnątrz,

od okoliczności,
które będą mi pomagały albo nie.

Jeszcze tylko dopowiem:
ta cała idea wydaje mi się

(też tak jak czytam i słucham innych)...

idea, żeby wracać do tego samego,
ciągle do tych samych treści,

jest ideą, która nas bardzo wybija
z podejścia do wiary tylko od 1 strony.

Dla większości to jest rozum,
dla niektórych - tylko uczucia.

Rozum jest najczęstszy,
jeśli chodzi o naszą drogę wiary.

To, co możemy robić,
to wybijać się z powierzchowności.

To, że jesteście w takiej wspólnocie,
Mobilnej Wspólnocie,

że tutaj się spotykamy,
że modlicie się medytacją, pokazuje,

że jesteśmy gronem osób,
które szukają czegoś więcej.

Gdybyście nie szukali,
nie bylibyśmy tutaj w takim gronie.

Można by było Pana Boga zagadać,

a tu trzeba rzeczywiście
popatrzeć, poszukać.

Tylko w pewnym momencie jest też tak,
że pewne rzeczy się powtarzają.

Może jeszcze nawiążę do tego...

ja ze swojej perspektywy też patrzę
na wspólnoty, które się modliły

w taki sposób jak my przed południem,
czyli razem.

Jedną taką wspólnotę zakładałem w 2001 r.,
16 lat temu z kawałkiem,

kiedy byłem tu na studiach teologicznych,
jak Daniel, Kuba, Przemo,

wspólnotę, która wzięła
św. Jana jako patrona.

Widziałem, jak większość osób
na początku jest zachwycona tym,

że modli się co tydzień medytacją,
(to nie była niedziela tylko wtorek

i nie online, tylko w kaplicy,
tak jak myśmy dzisiaj się modlili),

i jak są duże owoce
w ciągu pierwszego roku,

u wielu osób jeszcze drugiego roku
- a później spada.

Spada tempo rozwoju,
czasami z takich przyczyn,

że już po prostu jest jakieś znudzenie,
po raz dziesiąty jest jakieś uzdrowienie.

No ile razy można zadawać sobie pytanie:
„A jaka jest we mnie ślepota?"

Albo: „Co jest we mnie trądem”

Można raz drugi... ale dziesiąty?

Jeśli miałbym zadawać tego typu pytania
po raz dziesiąty, pewnie coś znajdę,

ale zaczyna to robić na mnie
coraz mniejsze wrażenie.

Po raz 10. medytuję o powołaniu uczniów,
zastanawiam się i widzę:

Pan Bóg mnie też zaprasza,
do czego Pan Bóg mnie zaprasza?

Rzeczywiście widzę, że On mnie powołuje
do świadomego chrześcijańskiego życia.

Raz mogę, drugi, dziesiąty,
coś nowego znajdę, oczywiście...

Ale dla rozumu jest coraz mniej,
te teksty się zaczynają powtarzać,

te teksty mogą robić mniejsze wrażenie,

jeśli w międzyczasie
nie zrobię kolejnego kroku.

A jednym z najprostszych jest to,
że zacznę rozpoznawać coraz lepiej,

co jest ważne,
w czym Pan Bóg porusza moje serce,

gdzie On jakoś mnie pochwycił

i gdzie mogę wrócić z Nim do tego samego,
spojrzeć jeszcze raz na to

z troską i miłością,
z jaką Pan Bóg na mnie patrzy,

ale nie chcąc zostać z tym tematem
tylko na poczuciu „tam jest coś ważnego,

kiedyś się tym zajmę,
kiedyś to dokończę",

ale rzeczywiście wysmakować to do końca,
nie wiem, wypłakać się w danej sprawie,

ucieszyć się czymś tak długo,
aż będę czuł, że to daje mi radość i pokój

- i to jest coś, co można zrobić
natychmiast, od teraz,

nawet jeśli ktoś nie miałby możliwości
pojechania na rekolekcje w milczeniu,

na Fundament czy kolejne etapy
rekolekcji ignacjańskich.

Teraz bez żadnej wielkiej przerwy
waszym zadaniem będzie

przygotowanie tej medytacji samemu.

Pewnie warto będzie sobie ponotować,
najpierw wybór, który to tekst,

która medytacja była najważniejsza
- czy ta na świeżo, dzisiejsza,

jak ktoś ma z dziś coś ważnego,
nie ma co czegoś innego szukać,

czy któraś z poprzednich medytacji,
załóżmy, że czterech, żeby było 5 wstecz.

Jak akurat coś było ważnego,
to niech będzie i 5 wstecz.

Wybieram sobie jakiś tekst
i staram się z nim jeszcze do Boga wrócić,

znajdując w sobie tematy,
którymi chcę się zająć przed Panem Bogiem.

Nie tylko tematy do przemyślenia,
ale być może miejsca do spotkania.

Może coś w danej scenie
było dla mnie istotne

- jakiś obraz, jakieś słowo,
dotyk Jezusa, cokolwiek takiego.

Z tym samym jeszcze do Jezusa wrócę.

Ale zaplanujcie to sobie,

spróbujcie to sobie zaplanować
jeszcze przed pójściem na modlitwę.

Jeśli to byłoby z dzisiejszej modlitwy,
to to jest na świeżo.

Niekoniecznie musicie wszystko zrobić.

W zasadzie dobrze by było,
gdyby to nie było wszystko,

tylko zajmuję się jedną rzeczą,
dwiema, góra trzema.

Czymś, co naprawdę jest dla mnie ważne
i z czym przychodzę do Jezusa jeszcze raz.

I wtedy już nie spotykając się wspólnie
będziecie mogli pójść w różne miejsca,

do sali na dół, kaplicy na 1. piętrze,
od razu jak się zejdzie ze schodów.

Oratorium na 2. piętrze trudniej znaleźć,
ale da się.

Jak się wejdzie zupełnie na górę,
trzeba pójść korytarzem w prawo do końca

i ostatnie drzwi na prawo to oratorium.

Tam nie ma Najświętszego Sakramentu,
ani w sali na dole też nie.

W kaplicy na 1. piętrze jest Pan Jezus
w Najświętszym Sakramencie.

To są miejsca do wyboru.

Dajcie sobie czas 45 minut
na tę modlitwę, długi.

Ale jeśli ktoś czułby: jest jedna sprawa,
która naprawdę gra mi w sercu,

może się zdarzyć, że dla kogoś
to nie będzie powtórka pełnej medytacji,

ale czegoś, co w ogóle
wydarzyło się ważnego

- w innej modlitwie, w czasie kazania.

Mogłoby być coś takiego istotnego,
powiedzmy z ostatniego miesiąca.

Z tym przyjdźcie na tę modlitwę.

Niech ona ma swój kształt: 45 minut,
zaczynam i kończę znakiem krzyża.

Na początku wszystko Panu Bogu powierzam

- moje decyzje, czyny, uczucia,
pragnienia, wspomnienia -

niech to wszystko będzie na Bożą chwałę.

Później próbuję sobie pomóc wyobraźnią,
tak jak mogę,

z daną sceną biblijną,
która byłaby dla mnie pomocą.

Też w czasie przygotowania
- i to jest już wasze zadanie -

pomyślcie, co byłoby prośbą
o owoc tej modlitwy.

Czego ja najbardziej potrzebuję?

Większej miłości, wolności?
Zjednoczenia z Jezusem?

Dobrze to sobie przygotować przed
i na medytacji wrócić do tego

i wtedy poprosić konkretnie:
„Panie Jezu, daj mi więcej wiary”.

„Panie Jezu, pozwól mi zrozumieć,
co ja mam dalej robić”.

„Proszę Cię o owoc,
żebym wiedział, w jakim kierunku iść

albo jak budować relację z tą osobą,
z którą nie potrafię budować relacji

i jakoś mi to zalega na sercu".

A później spróbujcie rozważać
to, co jest wasze, modląc się cały czas.

Rozważać, ale na modlitwie,
przed Panem Bogiem.

Patrzę na to, co daje mi ten tekst,
który sobie wybieram, ten obraz, ta scena

- i na swoje życie,
jedno i drugie ma być w równowadze.

Patrzę na to, co Pan Bóg
mówi przez Słowo, które wybieram,

które już znam, którym się już modliłem,

w którym nie ma nic
do poznania tylko w głowie.

Ja tam tylko mogę smakować,
ewentualnie zachwycać się czymś,

czymś się przerażać,
coś głębiej przeżyć.

Patrzę na to i patrzę:
jak to się odnosi do mnie?

Co Jezus miałby mi przez to powiedzieć?

Dlaczego ja mam
jeszcze raz na to spojrzeć?

Co jeszcze mogę tam ważnego znaleźć?

Jeśli jest to słowo „głębiej",
to co ja mam jeszcze głębiej do odkrycia?

Czego jeszcze nie widzę?

I ważne, żeby tym bardziej pytać:
„A co Jezu Ty mi chcesz pokazać?”

Bo im bardziej coś jest płytkie,
tym bardziej pozostajemy

na poziomie swojego zauważenia,
tego, co ja już widzę o sobie.

I powtarzamy to: ja już wiem, jaki jestem.

Z czasem dostajemy
coraz więcej komunikatów,

kręcimy się wokół tych samych tematów.

Ale co Jezus chciałby mi powiedzieć?

Co On mi chce pokazać z tego,
co jest dla mnie na razie zakryte?

I na koniec tych 45 minut w ramach tego
dajcie sobie taki czas rozmowy z Jezusem.

Coś rozważyłem, zobaczyłem,

spróbowałem podjąć jakiś temat
ważny dla mnie,

- może trudny, może piękny,
ale ważny.

Porozmawiaj o tym z Jezusem szczerze.

Tak, jak możesz.

Wejdźmy z tą pamięcią:
to Duch Święty mnie prowadzi,

Jestem Jego uczniem,
ale uczniem, który potrzebuje powtarzania.

Czasami trzeba wbijać do głowy
wielo-, wielokrotnie.

Skończ modlitwą „Ojcze nasz”
albo „Zabierz Panie i przyjmij",

znakiem krzyża...

I potem warto zrobić to samo,
co robiliśmy do porannej medytacji:

zapisz sobie to, co ważne,
to, co istotne.

Co było najważniejsze w tej modlitwie?

Co mi Pan Bóg dał najistotniejszego?
Co mnie najbardziej teraz poruszyło?

Może ktoś stwierdzi po tej powtórce:

„Jeszcze nieskończone.
Trzeba będzie jeszcze raz powtórzyć”.

Może tak się przydarzyć.

Zobaczcie, co będzie działo się teraz,
z jak największymi oczekiwaniami.

Za każdym razem warto mieć
duże oczekiwania,

ale z takimi oczekiwaniami...

To nie jest taka gorsza medytacja,
bo jest powtórkowa czy pogłębiająca.

To jest ważny czas, w którym Bóg
może mówić do mojego serca wtedy,

kiedy tam nie ma wiele nowego dla rozumu
- i dobrze, że nie ma dla rozumu,

albo Bóg będzie mówił do serca,
albo będę się nudził.

Obyście się nie nudzili, nie zasypiali,
ale oby Pan Bóg mógł dalej działać.

Może swoich współbraci zapytam:

Coś do dopowiedzenia?
Czegoś nie powiedziałem ważnego?

Już tyle gadałem, że wystarczy.

Jest jasne mniej więcej,
na czym ma polegać?

Tak w praktyce codziennej jest istotne,
aby medytację powtórzyć jak najszybciej,

w ciągu miesiąca,
czy można np. po roku?

Można po roku,
ja myślę, że tak.

Mówiłeś w jakiś sposób też o tym,
ale mnie się zawsze kojarzą 2 obrazy.

Jeden, to studnia, w której kopiemy
- to może nam trochę pomagać.

Nie kopiemy na działce 15 dziur
i szukamy po pół metra, czy jest woda,

tylko musimy te 15 metrów w dół
zainwestować, żeby znaleźć wodę.

A druga rzecz, że jak wracamy do czegoś,
na przykład za miesiąc i za rok,

przeżywamy coś na innym poziomie.

Jest taka jakby spirala
przeżywania różnych rzeczy.

Jesteśmy jakby w tym samym miejscu,
ale już trochę głębiej

- wylanych uczuć,
przebaczenia komuś czegoś.

No właśnie, przebaczenie
jest takim bardzo mocnym doświadczeniem,

które mogło się zdarzyć raz,
przebaczyłem komuś,

ale po roku to wraca, wraca za 10 lat,
bo ta relacja wygląda inaczej.

I wtedy modlitwa to pierwszy etap
wchodzenia w dynamikę tego uczucia.

Tak to jest istotne,
że może się gdzieś pojawić,

a wracanie do tego
i przerabianie tego z Chrystusem

jest bardzo życiodajne.