Zaprawa - Człowiek Ducha [J 14, 15-21]

[muzyka]

A może to będzie
nasza sympatyczna tradycja,

że Zaprawy będziemy zaczynali
refleksyjnymi motywami natury?

Kto wie?

[muzyka]

Na początku chciałbym
przywitać wszystkie osoby,

które są tutaj przy okazji
kursu medytacji „Odkryj w sobie Ducha".

Mam nadzieję, że zaprzyjaźnicie się
z Pogłębiarką i zostaniecie tu na dłużej.

Zaprawa to jest wprowadzenie do medytacji,
którą robimy w niedzielę

i tylko w sobotę wieczorem
będą te Zaprawy.

Natomiast codziennie będziecie mieli
materiał, który wam pomoże w medytacji,

który was wprowadzi do medytacji,
będziecie go dostawać na maila.

Zaprawa jest tylko w sobotę
i przygotowuje do medytacji w niedzielę.

To wprowadzenie w temat,
żebyśmy mniej więcej wiedzieli,

co tam będzie się działo.

Więc, zaczynajmy!

Tekst, który będziemy medytować,
to Ewangelia św. Jana 14,15-21.

Posłuchajmy.

[J 14, 15-21]

Nie ma co ukrywać,
tekst jest wyjątkowo trudny

i Zaprawa też będzie wyjątkowo
trudna i skomplikowana

ale mam nadzieję,
że będzie klarowna.

Usiądźcie sobie wygodnie w fotelach
i wsłuchajmy się w to,

co Danielowi do głowy przyszło.

Na co zwróciłem uwagę w tym tekście?

Na początku Jezus mówi,
„nie pozostawię was sierotami",

a z drugiej strony Jezus mówi,
że chce wysłać wam Ducha prawdy,

którego świat nie jest w stanie przyjąć
ponieważ go nie zna i go nie widzi.

Już wam wyjaśniam,
co jest ciekawego w tym,

chociaż będę musiał zrobić
duży wstęp do tego.

O tym duchu sieroctwa mówi się
coraz częściej w różnych konferencjach,

mówi się o nim bardzo ciekawie.

Duch sieroctwa, proszę nie mylić
z demonami, które gdzieś latają

i teraz mi do głowy
jakiś demon wchodzi.

Duch sieroctwa to jest postawa życiowa,
sposób widzenia rzeczywistości,

widzenia siebie w ten sposób,
wejścia w jakąś rolę, jakieś buty.

Duch sieroctwa polega na tym,
że ma się wrażenie,

że ja tu nigdzie nie pasuję,
ciągle jestem obcy,

nigdzie nie jestem u siebie.

Dużo lęku, wieczne obawy,
czy mnie ludzie przyjmą czy nie,

o wszystko muszę prosić, żebrać,

nigdy nie mam poczucia, że coś mogę
po prostu od życia, od innych osób wziąć,

że to jest naturalne,

tylko takie „przepraszam, że żyję",
„a czy na pewno mogę?",

„nie będę nikomu robił problemów"

- wycofywanie się
i ciągle gdzieś na uboczu.

Relacje z ludźmi są jakieś niedostępne,
mimo że jest się ich bardzo głodnym

- jakby ludzie byli za jakąś mgłą, szybą.

W moim świecie wewnętrznym
jestem tylko ja,

bo tylko ze sobą mogę mieć jakiś kontakt,

a inni niby są,
ale tak poza możliwościami.

To jest duch sieroctwa,
taki sposób myślenia,

który z różnych powodów
w nas się utrwala.

Jezus mówi, że On nie chce,
abyśmy w takim stanie byli,

nie chce, abyśmy byli
zawładnięci duchem sieroctwa.

Ten temat skojarzył mi się
(będzie trochę po psychologicznemu)

z taką koncepcją przeżywania żałoby,
chyba w nurcie psychodynamicznym to jest.

Przeżywanie żałoby jest bardzo istotnym
elementem w rozwoju człowieka.

Tak po prostu jest, że pewne rzeczy
i pewnych ludzi tracimy

i oni nigdy do nas nie wrócą,

niektórzy po prostu umierają,
inni odchodzą.

Pozostajemy z brakiem.

Konieczną umiejętnością jest
poradzenie sobie jakoś z tym brakiem,

który nie zostanie
niczym zastąpiony.

Dramat polega na tym czasami,

że niektóre braki są dla nas
tak trudne do przeżycia,

że ciągle wierzymy, że jednak coś,
czego mi w życiu brakowało,

da się jakoś naprawić,

że osoba, której brakło w moim życiu
i dziury emocjonalne pozostały...

że to jeszcze wróci.

Albo niewykorzystane szanse,
które miałem w życiu

- ciągle pojawia się nadzieja,
że kiedyś to mi się uda.

Ktoś na studia nie poszedł,
a ciągle myśli o tym,

że może na emeryturze pójdzie
na studia podyplomowe.

I nie chodzi o to, aby zająć czas,
tylko że odrobi tamtą lekcję,

z tamtego czasu, kiedy miał
te dwadzieścia parę lat.

Czyjejś miłości brakło,
czyjejś obecności w życiu

i ciągle mam nadzieję, że ta osoba
naprawi to, czego tam brakło,

albo inna osoba naprawi to,
czego mi brakło.

Ludzie tak w związki wchodzą,
w sposób nieświadomy najczęściej,

że brakowało mi
ojca, matki, kogokolwiek

i staram się, aby ta druga osoba
mi to jakoś wypełniła.

Cały problem polega
na tym takim przenoszeniu,

że staram się, aby coś, co powinno
zdarzyć się w jakimś okresie życia,

a się nie stało...
żeby teraz to zrobić.

Problem polega na tym,
że się tak nie da tego zrobić.

Tego, czego brakowało wtedy,
brakowało wtedy.

Nie mogę się nakarmić teraz
za coś, czego mi wtedy brakowało.

Teraz nie mogę wykorzystać szansy,
której kiedyś nie wykorzystałem.

To, co było kiedyś, było kiedyś,
co jest teraz jest teraz.

Teraz jest zupełnie inna sytuacja,
inni ludzie, nie da się tego odpracować.

Jedyna droga to powiedzieć sobie:

wtedy powinno coś się stać,
a się nie stało,

i powolne oswajanie się w sobie,
że to się nie odstanie,

że to se ne vrati...

Uświadamianie sobie powolne,
że tak naprawdę będzie,

że tego nie da się cofnąć,

że tych braków, tych błędnych decyzji,
braków osób nie da się wycofać,

to już tak pozostanie.

Taka będzie historia mojego życia,

że tam tego brakło
i będzie dziura w życiorysie.

Bardzo trudne do uniesienia
są te emocje.

Zazwyczaj, większości osób
to się udaje z czasem przejść.

dlatego żałoba - przeżywanie straty
po osobie, niewykorzystanej szansie

po czymś, co było ważne, a się nie stało
w moim życiu, po moich marzeniach -

to przeżywanie straty trwa długo,
ten proces jest delikatny.

Zazwyczaj są to dla nas super istotne,
ważne, delikatne sprawy

i nie można tak porzucić
czegoś ważnego w sobie nagle,

można się oswajać powoli z brakiem,
że to, co faktycznie powinno być,

co powinno się zdarzyć,
to się nie zdarzyło,

i tego nie było,
i tego się nie cofnie i nie naprawi.

Dlaczego ważne jest aby pozwolić sobie
na wejście w coś takiego, w ten proces?

Dlatego, że jeśli nie zrobimy tego,
to po pierwsze:

będziemy przerzucać swoje potrzeby
na inne osoby, na inne sytuacje,

ale przede wszystkim będziemy mentalnie
ciągle w tym samym momencie życia,

gdzie nie przeżyliśmy tej żałoby, straty

i ciągle będziemy wracać
te kilka, czasami kilkanaście lat do tyłu,

a dramat jest
jeśli to się dzieje przez pół życia,

gdzie ktoś ciągle wraca do tej sytuacji
z tęsknotą, niepogodzeniem,

że coś się wydarzyło,
że nie wykorzystałem szansy,

że nie postawiłem na swoim,
że ktoś odszedł, że ktoś mnie zostawił.

Ciągle jestem mentalnie
osobą uwstecznioną, gdzieś z tyłu.

I teraz, wszystkie te potrzeby,
które były związane z tą osobą

przerzucam na inne osoby,
licząc, że te osoby mi to dadzą,

i przeżywam frustrację,
bo te osoby mi tego nie dają,

bo nie da się naprawić tego,
co tam było stracone.

Trzeba przyjąć,
że tego po prostu nie było.

Potem wiele kontaktów
jest niesatysfakcjonujących,

takich, w których mamy ciągle poczucie,
że ktoś mi nie daje tego, co powinien dać,

albo nie daje mi czegoś,
czego oczekuję od niego,

a czasami dzieje się tak,
że wiadro pomyj ląduje na takiej osobie,

bo ktoś przeżywa duże frustracje dlatego,

że ma oczekiwania,
które są nieadekwatne,

albo są oczekiwaniami do innej osoby
z przeszłości, które się tutaj pojawiły.

Moi Drodzy, nie inaczej
my traktujemy Pana Boga.

Często nam się wydaje, że Pan Bóg
to jest taka persona, osoba,

taka statua w naszej głowie,
na którą możemy przerzucić

wszystkie rzeczy,
w których nie przeżyliśmy straty.

Brak miłości, brak zrozumienia,
brak akceptacji, które mam w sobie,

bo mi ludzie nie dali,
przerzucam na Pana Boga

i liczę, że Ty mi Panie Boże
to dasz w końcu. Prawda?

Albo mam błędy, które w życiu popełniłem,
boję się przyjąć konsekwencje tych błędów.

Niewykorzystane sytuacje,
swój niewykorzystany potencjał

przerzucam na Boga i mówię,

że w końcu to się kiedyś
zrealizuje przy tym Panu Bogu.

To powoduje, że my...

Nie wiem, czy mamy wtedy kontakt
z realnym Panem Bogiem

i z tą realną obietnicą Ducha,
którą nam dał.

Nam się wydaje, że Duch będzie,
kiedy nie będę musiał

przeżywać tej żałoby, straty,
bólu, że czegoś brakuje.

A tego Jezus nie obiecał.

Wydaje się, że kiedy przyjmujemy
taką opcję, to się zatrzymujemy.

Mimo że jesteśmy w grupach religijnych,

mimo że się modlimy bardzo żywiołowo
do Pana Jezusa i Ducha Świętego

to zostajemy w jakimś momencie życiowym
i jesteśmy uwstecznieni.

A wydaje się, że nie tego Bóg chce,
On chce nam dać ducha prawdy.

Zdaję sobie sprawę, że to co mówię,
jest niejasne, skomplikowane, trudne.

Mówię o bardzo trudnym
i delikatnym procesie,

który - nie nadużyję niczego tutaj,
jeśli powiem, że musi się jakoś zadziać

czy jest jakąś normalną drogą,
często nieuświadomioną,

i dzieje się to naturalnie.

My się boimy czasami wejść
w przeżywanie straty, żałoby

bo to się wiąże nieuchronnie ze smutkiem.

Smutek ten jest dla nas uciążliwy
albo mamy przekonanie, że jest zły,

że jego nie powinno być.

A to jest smutek, który prowadzi do życia,
smutek, który jest konieczną drogą,

którą musimy przejść,
koniecznym kawałkiem drogi.

Nie jest wcale tak,
że jeśli ja w ten smutek wejdę

to on pozostanie we mnie
na całe życie.

On jest towarzyszem mojej drogi
przez jakiś kawałek.

Warto się z nim porozumieć,
zaprzyjaźnić, zrobić mu miejsce

bo jeśli ja tego nie zrobię
to on ciągle będzie pod drzwiami czekał

i szkoda, aby tak przez całe życie czekał,
bo i tak mnie nie opuści.

A jeśli powie to, co ma mi powiedzieć,
to w pewnym momencie się rozstaniemy.

Bardzo jest ciekawe, że Jezus mówi
w Ewangelii: „w owym dniu poznacie,

że Ja jestem w moim Ojcu,
wy we Mnie a Ja w was".

Cała historia polega na tym,
że nie jest tak, że Jezus mówi,

że wy będziecie w Ojcu,
Ja będę w was,

tylko w owym dniu poznacie,
że wy jesteście.

Przyjdzie taki moment
w którym poznacie, że to już się stało.

To jest obietnica Ducha.

Sytuacja wygląda trochę tak,

łącząc te dwa wątki
- psychologiczny i duchowy,

Jezus mówi o Duchu
Pocieszycielu, Paraklecie.

Paraklet to jest adwokat, czyli ktoś,
kto mnie broni, ktoś rzeczowy,

ktoś, kto mówi, kiedy ja mówić nie mogę,
związany ze sprawczością życiową.

Takiego Ducha Bóg nam obiecuje.

Jezus mówi, że stanie się tak,
że zobaczycie to, co już jest.

Zobaczcie, jak kiedyś przyjmę,
że przerzucam na Pana Boga

niespełnione aspiracje życiowe,
braki, których ludzie mi nie dali,

i przestanę to robić, bo pozwolę sobie
na przeżycie straty, żałoby,

że coś się w moim życiu nie wydarzy
albo że coś się nie wydarzyło,

- że pewne rzeczy po prostu
były straconą szansą -

to zacznę iść dalej drogą życiową
- to jest jedno co się stanie.

Zacznę prowadzić swoje życie,
a nie ciągle tęsknić za tym,

że może coś mi się uda naprawić,
czego się nie da naprawić.

Zacznę wykorzystywać szanse,
które mam teraz,

a nie myśleć o tej, którą straciłem.

I przede wszystkim zacznę zauważać ludzi,
których mam teraz

i nie muszę liczyć na to, że dadzą mi coś
co mi ktoś inny nie dał.

Wtedy, jak się trochę pozbędę
takiego zniewolenia przeszłością

przez przeżycie żałoby,
że coś zostało stracone

wtedy zobaczę, że Duch Boga we mnie jest,
stanę się wewnętrznie wolnym człowiekiem.

To jest takie połączenie dwóch rzeczy,
które lubię łączyć, staram się znaleźć:

jedno to jest to, co Ewangelia opisuje,
czy Biblia o tym mówi

a drugie to jest pytanie:
jak to ma się stać, jak to zrobić?

Czy wszystko trzeba wziąć na bierność?

A może są rzeczy, które powinienem robić,
a innych powinienem unikać?

Może aby Ducha w sobie znaleźć,
trzeba sobie pozwolić na przeżycie tego,

że coś w życiu nam się nie zdarzy
albo się nie zdarzyło.

Albo że kogoś nie było,
albo nie będzie,

albo, że coś czego brakowało
muszę po prostu zapamiętać

jako coś, czego brakowało,
czego się nie dało odrobić.

Bardzo delikatnie trzeba
w siebie spoglądać

i delikatnie się oswajać...
„OK, tego nie było i nie będzie".

Nie bać się tego smutku,
on naprawdę prowadzi do życia,

które doprowadzi nas w końcu,
do zauważenia tego,

że to, że czegoś brakło w moim życiu,
nie znaczy, że jestem ułomnym człowiekiem

bo we mnie jest Duch,
we mnie jest tak duży potencjał,

że ja teraz mogę
z perspektywy obecności Ducha

być w świecie dwoma nogami
i z oczami skierowanymi w przyszłość

a nie do tyłu - we wspomnienia.

Bardzo wam życzę, żebyście wytrwali
w tym trudnym, niełatwym procesie.

Ale to jest proces Ducha.

Do zobaczenia na medytacji
w niedzielę o 21:15.

Jeśli jesteście zainteresowani,
subskrybujcie Pogłębiarkę. Bye.