Zaprawa - Czekam na niebo [Łk 20, 27-38]

Moi drodzy, wczoraj odbyło się
spotkanie Pogłębiarki w Warszawie.

Znowu nas było sporo w Agere Contra,
bardzo fajne spotkanie, super atmosfera.

Była taka krótka konferencja,
która nie pojawi się w internecie,

bo nie jest dobrze, żeby wszystko
w internetach się pojawiało.

Trochę osób pytało,
czy to będzie w innych miejscach.

W innych miejscach ta konferencja
też może być na żywo, ale pod warunkiem,

że zorganizujecie takie spotkanie
u siebie, to my się tam pojawimy

i będzie bardzo fajna atmosfera,
tak jak w Warszawie.

Natomiast jeśli chodzi
o dzisiejszą Zaprawę,

to jest Łk 20,27-38.

Listopadowa zaduma o umieraniu.

„Wówczas podeszło do Niego
kilku saduceuszów, którzy twierdzą,

że nie ma zmartwychwstania,
i zagadnęli Go w ten sposób:

«Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał:
Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę,

a był bezdzietny,
niech jego brat weźmie wdowę

i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu.

Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął
żonę i umarł bezdzietnie.

Wziął ją drugi, a potem trzeci,

i tak wszyscy pomarli,
nie zostawiwszy dzieci.

W końcu umarła ta kobieta.

Przy zmartwychwstaniu więc
którego z nich będzie żoną?

Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę».

Jezus im odpowiedział:

«Dzieci tego świata żenią się
i za mąż wychodzą.

Lecz ci, którzy uznani zostaną
za godnych udziału

w świecie przyszłym
i w powstaniu z martwych,

ani się żenić nie będą,
ani za mąż wychodzić.

Już bowiem umrzeć nie mogą,
gdyż są równi aniołom

i są dziećmi Bożymi,
będąc uczestnikami zmartwychwstania.

A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz
zaznaczył tam, gdzie jest mowa o krzewie,

gdy Pana nazywa Bogiem Abrahama,
Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba.

Bóg nie jest Bogiem umarłych,
lecz żywych;

wszyscy bowiem dla Niego żyją».

Na to rzekli niektórzy uczeni w piśmie:

«Nauczycielu, dobrze powiedziałeś».
I już o nic nie śmieli się Go pytać".

No bo listopad to jest taki moment,
gdzie są takie już pochmurne dni,

jest tak jesiennie, kolorowe liście
i można sobie tak chodzić

i zadawać sobie pytanie o sens życia.

Mam te 30, 40, 50, 70 lat
- i o co w tym życiu chodzi?

Czy to wszystko co robię,
co robiłem, ma jakiś sens?

Warto sobie zadawać takie pytanie
w perspektywie tego,

że ten koniec
w pewnym momencie przyjdzie,

Bo śmierć to jest jedyna pewna rzecz,

która się zdarzyła wszystkim ludziom,
poza jedną osobą.

A na jutro: Saduceusze i faryzeusze
to są dwie wiodące grupy w Izraelu

i główna różnica między nimi jest taka,

że saduceusze wierzą tylko w Pięcioksiąg,

w którym nie ma informacji
o zmartwychwstaniu ciał,

a faryzeusze wierzą dalej, szerzej,
więcej ksiąg przyjmują,

a tradycja o zmartwychwstaniu ciał
jest późniejsza niż Pięcioksiąg.

więc oni wierzą w zmartwychwstanie.

Natomiast różnica w tym drobnym punkcie,
potem powoduje inne podejście do życia,

bo faryzeusze wierzą,
że trzeba przestrzegać Prawa,

żeby potem być zbawionym,

a saduceusze,
że skoro nie ma zmartwychwstania,

to będę żyć tu i teraz
bardzo konkretnie.

To była grupa mocno narodowa.

Wyobrażali sobie:
„Powinniśmy jako naród, odeprzeć Rzymian.

Bóg jest taki narodowy, to nasz Bóg,
musimy wziąć to w swoje ręce

i pokierować tym zbawieniem"
(tak w cudzysłowie).

Takie konsekwencje miało u nich
to niewierzenie w zmartwychwstanie.

I Jezus z jednej strony mówi tak:

„Jest zmartwychwstanie ciał
i jest życie pośmiertne dalej".

Tyle można wywnioskować
z wypowiedzi Jezusa.

A ja bym trochę bronił tych saduceuszy,

bo w chrześcijaństwie
jest trochę taki nurt myślenia,

albo może takie skrzywienie
- zaryzykuję użycie tego słowa -

skrzywienie chrześcijaństwa,
które polega na tym,

że nie bardzo biorę życie w swoje ręce,
tylko czekam, aż Pan mi da, aż Pan zrobi,

albo coś będzie w życiu później.

I to niestety przez wieki
tak się przeciągało

i pojawiło się dużo krytyki
wobec chrześcijaństwa za to,

że to trochę odbiera ludziom
wigor, życie, energię do zmiany itd.

Oczywiście to jest skrzywienie,
chrześcijaństwo nie odbiera życia,

robi to złe wyobrażenie
na temat chrześcijaństwa.

Więc jeśli trzymając się faryzeuszów,
mielibyśmy wierzyć w zmartwychwstanie

i słuchalibyśmy też saduceuszy,
którzy mówią nam:

„Musisz wziąć życie w swoje ręce",

to jeśli twoje niebo miałoby wyglądać tak
jak najpiękniejsze momenty twojego życia,

to jakie to były momenty?

Z kim one były związane?

Albo z czym były związane te momenty?

W jakich momentach miałeś takie wrażenie,
że jesteś najedzony życia?

Że twoje życie cię po prostu nakarmiło?

Że jesteś pełen życia?

Z czym albo z kim to było związane?

Warto sobie zadać to pytanie.

Kiedy ja pierwszy raz
zadałem sobie to pytanie, to było tak:

leżałem w łóżku i tak stwierdziłem,
że najbardziej szczęśliwy byłem

w momentach zupełnie obok
czegoś, do czego dążyłem.

Wydawało mi się,
że tutaj jest to szczęście,

a najpiękniejsze momenty się wydarzyły
przy okazji czegoś zupełnie innego.

I sobie tak pomyślałem:
no to o co w tym życiu chodzi?

Koniecznie warto sobie zadawać to pytanie.

Jakie momenty dały mi
najwięcej spełnienia,

najbardziej mnie nakarmiły,
najbardziej czułem się człowiekiem,

najbardziej czułem się
zjednoczony z Bogiem?

Żeby przypadkiem się nie mijać,
bo mi się wydaje,

że coś innego powinno mnie nakarmić,
a to mnie nie nakarmi.

Po co to robić?
Żeby spokojnie umrzeć.

Jest taki jeden z moich ulubionych
psychologicznych autorów, Irvin Yalom,

amerykański psycholog,
psychoterapeuta, psychiatra,

który w swojej praktyce terapeutycznej,
bardzo często mówi o śmierci.

I on mówi:
„Nie warto rozmawiać o śmierci po to,

żeby tej śmierci uniknąć,
bo jej nie unikniemy.

Ale warto rozmawiać o śmierci po to,

żeby polepszyć jakość
swojego życia tu i teraz”.

I on mówi o czymś takim, że najtrudniejsze
śmierci, czy najtrudniejsze odchodzenie

miały te osoby, które nie wykorzystały
szans w swoim życiu.

Ten żal przy umieraniu
z powodu niewykorzystanych szans,

jakie życie mi niosło, jakie Bóg mi dawał,
powoduje bardzo trudne umieranie,

a w ciągu życia takie poczucie,
że jestem gdzieś nie na swoim miejscu,

że ciągle coś się nie wydarza
i ja ciągle na coś czekam.

Te niewykorzystane szanse,
to z jednej strony może być coś takiego,

że ktoś boi się firmę otworzyć,
ktoś boi się wejść w związek

i ciągle odkłada, „nie, może później”,

choć tak naprawdę jest coś takiego w nim,
co go zaprasza i ciągnie do tego.

Ale są też niewykorzystane
szanse wejścia w związek,

zaryzykowania tego, że ktoś mnie może
po raz kolejny zrani i zawiedzie.

I te niewykorzystane szanse
różnych związków, które się pojawiały,

a które ja ciągle odrzucam,
i one gdzieś zostają.

Są niewykorzystane szanse
wybaczenia komuś,

są niewykorzystane szanse
takich drobnych kroczków,

żeby wrócić z kimś na dobrą drogę
drogę pojednania, dobrego życia z kimś.

Są niewykorzystane sytuacje,
żeby wrócić do kontaktu,

który był dawno porzucony w kłótniach,

z rodzicami, dziećmi,
z kimkolwiek innym.

Są niewykorzystane szanse do tego,

żeby zacząć się nawracać
w drobnych rzeczach.

Więc bądźmy tak jak faryzeusze,
wierzący w zmartwychwstanie,

że na pewno będzie jakieś niebo.

Ale bądźmy też jak saduceusze,
którzy mówią:

tu i teraz zaczynam tworzyć to niebo

i od tego, jak wygląda moje życie,
moje decyzje w tym momencie,

będzie również zależała
moja chwila śmierci i moje niebo.

Jak sobie tak wyobrazić,
że moje niebo będzie wyglądało

jak najpiękniejsze momenty mojego życia,
to co ja mogę zrobić,

żeby tych najpiękniejszych momentów życia
było jak najwięcej?

Co mogę teraz zrobić,
żeby w tych momentach,

które mnie nakarmiły,
które sprawiły, że byłem syty życiem,

jak Abraham pod koniec życia,
jak najczęściej brać udział?

Dzisiaj jest wprowadzenie do medytacji
w formie pdf, sprawdźcie link poniżej.

Do zobaczenia.
Dzięki, że chciało się wam tego posłuchać.

Bye, bye.

[muzyka]