Jak być szczęśliwym perfekcjonistą? - Pytania do Siebie Samego [Q&A] Przemo Gwadera, jezuita

Cześć kochani,
mam na imię Przemo,

a to jest Q&A pt.:
„Pytania do siebie samego.”

Odpowiadam tutaj na pytania,
które zadajecie

pod serią rekolekcyjną
„Jak siebie samego”.

Dzisiaj będzie trochę poważniej
niż w ostatnim Q&A,

bo zadaliście poważne pytania.

Nie mogę niestety
odpowiedzieć na wszystkie,

ale wybrałem kilka,
na które teraz odpowiem.

Więc Zofia napisała
pod jednym z odcinków:

„Skoro Q&A,
to mam kilka pytań.

Jak pracować nad sobą
jeśli źródłem oczekiwań

nie jest ktoś z zewnątrz,
ale my sami?”

Zosiu, wydaje mi się, że w pewien sposób
źródłem wszystkich oczekiwań,

których w jakiś sposób doświadczamy,
jesteśmy właśnie my sami.

Dlatego że to my decydujemy się na to,
że chcemy spełniać pewne oczekiwania.

Oczywiście te oczekiwania
są nam stawiane

przez rodziców, nauczycieli
i przez społeczeństwo,

ale to do nas należy decyzja,
że będziemy je spełniać.

Zawsze decydujemy się
na spełnianie oczekiwań w jakimś celu.

Chcemy np. zyskać
akceptację społeczeństwa,

aprobatę czy też pozytywną ocenę w szkole.

To jest okey, to też jest potrzebne.

Myślę jednak, że warto znaleźć sobie
jeden taki dzień,

tak jak mówiłem w filmiku,
jeden dzień,

kiedy nie będę robił rzeczy po coś,
ale będę je robił dla przyjemności.

Po prostu dla siebie.

Znaleźć sobie takie zajęcie,
gdzie czuję,

że samo robienie tego
sprawia mi przyjemność,

gdzie nie myślę o tym,
że jak to zrealizuję,

to wtedy doświadczę przyjemności,

ale już w trakcie, samo robienie
będzie dla mnie przyjemne.

- „A ja się pytam,
gdzie jest żółta bluza... ;)”

W szafie.

Następne pytanie: „Przemo,
jak sobie radzisz z perfekcjonizmem?

Mam z tym problem i ten perfekcjonizm
odbiera mi radość z wielu rzeczy.

Np. gdy maluję,
zamiast cieszyć się tą czynnością,

stawiam sobie wymagania,
że obraz musi być perfekcyjny,

a wartość swojej pracy
mierzę oceną innych.

Ponadto perfekcjonizm nie pozwala mi
zaakceptować swojej grzeszności,

więc często mam potem opory
przed szczerą spowiedzią.

Jak sobie z tym radzić?"

Więc Noemi, zacznę od tego,
chociaż o tym nie piszesz,

ale wolę to powiedzieć,
żeby nie było wątpliwości.

Perfekcjonizm to nie jest wada,
to jest cecha charakteru,

którą trzeba w sobie zaakceptować
i zatroszczyć się o nią.

Można sobie np. znaleźć
taką przestrzeń,

gdzie można dać upust
swojemu perfekcjonizmowi.

Tylko ważne, żeby to nie była praca,

czyli coś, co musisz robić,
żeby się utrzymać.

Lepiej żeby to było jakieś hobby,
coś, co możesz robić we własnym tempie.

Kiedy mieszkałem w Kopenhadze,
o takim hobby było dla mnie gotowanie,

mogłem się perfekcyjnie trzymać przepisu
i robić perfekcyjne dania.

Prawie jak food emperor.

A teraz takim hobby
są dla mnie te filmiki,

gdzie mogę perfekcyjnie docinać klipy,
zgrywać obraz z muzyką

albo tworzyć efekty, które wyglądają
dokładnie tak jak sobie to wyobraziłem.

Pomyłka, jeszcze raz.

Piszesz o malowaniu i myślę,

że właśnie przez mój perfekcjonizm
nigdy nie lubiłem malować,

dlatego że nie byłem w stanie
zmusić moich rąk do tego,

żeby wykonały idealne przedstawienie
tego wyobrażenia, które miałem w głowie.

I myślę, że wyjściem z tego
może być zabawa farbami,

czyli że po prostu wyciskasz
sobie trochę z tubek,

mieszasz kolory
i tak paćkasz palcami

i patrzysz, co ci samo z tego wyjdzie.

W ten sposób powstał np. ten obraz,
który wisi u mnie na ścianie.

W swoim komentarzu piszesz
też o grzeszności,

ale wydaje mi się,
że to jest inny głębszy temat,

i nie chcę tutaj o tym mówić,
żeby tego nie spłycić.

Next. „Przemo, organizujesz sobie
czas w ciągu dnia? Pozdrawiam.”

Karolino, tak.
Organizuję sobie czas w ciągu dnia,

ale planuję praktycznie
tylko jedną rzecz,

tzn. kiedy chcę mieć czas wolny
i jak chcę go spędzić,

Dlatego że jak nie zaplanuję
sobie czasu wolnego i wypoczynku,

to po prostu będę pracował
bez przerwy do wieczora,

aż w końcu
padnę ze zmęczenia.

Następnego ranka
obudzę się jak zombie,

z rana nic nie zrobię,
a potem popołudniu i wieczorem

będę miał wyrzuty sumienia
z tego powodu, że nic nie zrobiłem,

znowu będę siedział do późna
i następnego dnia wstanę jak zombie

i to będzie po prostu
takie błędne koło,

które będzie mnie trzymało
w takim niskim samopoczuciu.

Tak że planuję sobie czas wolny,
a poza tym, to niewiele planuję.

Mam listę rzeczy do zrobienia
na Google keep,

mam maile zaznaczone gwiazdką,
które czekają na odpowiedź,

ale jeśli chodzi o wpisywanie
sobie rzeczy w kalendarz,

robię to chyba tylko wtedy,
kiedy czuję że mam nóż na gardle,

że mam za dużo rzeczy
i muszę to jakoś ogarnąć.

Wtedy robię sobie
taki szczegółowy plan,

ale ważne dla mnie jest to,
żeby mój plan zakładał sen i wypoczynek.

Więc jak widzę, że nie da się
tych wszystkich moich zaangażowań

wcisnąć do tego planu
bez szkody dla snu i wypoczynku,

to niektóre zaangażowania
po prostu muszą odpaść.

„Jak wygląda posłuszeństwo u was?

Czy jak ktoś ma np. niedoczynność tarczycy
i przez to jest osłabiony,

to jest zmuszony
do wysiłku fizycznego,

czy np. może zajmować się
siedzącą robotą?”

Na to pytanie niech odpowie ci
założyciel naszego zakonu Ignacy z Loyoli.

„Przy braku umiaru nie można
służyc Bogu długo i wytrwale.

Koń przemęczony
w pierwszych dniach podróży

zwykle jej nie kończy;

co więcej, zazwyczaj staje się koniecznym,
by inni zajęli się jego leczeniem”.

Koniec na dzisiaj,
piszcie dalej komentarze,

a ja was ściskam, pozdrawiam
i do zobaczenia.